Categorie archieven: Ons leven in Den Haag

Kangoeroes

Geplaatst op door
Beantwoorden

Gisteren heb ik niet geschreven, omdat ik een drukke dag had. Mijn jongste zoon kwam voor het eerst na lange tijd bij ons langs. De laatste jaren ging ik vaker naar hun toe, omdat dit handiger voor hun was met hun nog kleine kinderen. Maar nu kwamen ze dan toch met de twee meisjes, net voor het middagdutje van de kleinste.

Toen ze vertrokken voor dat dutje mocht de oudste mij ons blijven. Ik zou haar dan tegen de avond terugbrengen. Ik had het plan om haar de kangoeroes te laten zien die wij zo leuk vonden en die zij vast ook leuk zou vinden.

En dat bleek ook zo te zijn. We hebben zeker een half uur rond de kleine dierentuin gelopen en de kangoeroes en de witte duiven van alle kanten bewonderd. Ik maakte heel veel foto’s, waarvan meer dan de helft niet is geschoten. Waarschijnlijk zat het SDkaartje een tijd los. Ik loop nogal met mijn camera te zwaaien, omdat deze tegenwoordig startklaar en zonder hoesje aan een riem over mijn schouder hangt. Soms veranderen instellingen ook spontaan zonder dat ik dat wil en moet ik settings weer in de originele stand zetten.

In ieder geval ontbreekt minstens de helft van de foto’s die ik zo enthousiast maakte. Ik heb van de paar foto’s die nog wel enigszins gelukt zijn een piepklein filmpje gemaakt.

Die witte is duidelijk de pa ?

Zwanen drama

Geplaatst op door
Beantwoorden

Vanmorgen begint de dag nogal grijs. Ik heb dan de gewoonte een kaars aan te steken op onze ontbijttafel ter verhoging van de sfeer. Vandaag besluit ik nog een kaars op de schoorsteen aan te steken. Ik weet niet waarom. En als vanzelf loop ik naar het laadje waarin ik wierrook heb liggen. Ik steek ook een wierrook aan, wat ik bijna nooit doe. Waarom doe ik dat? Ineens realiseer ik me dat het vandaag toevallig de sterfdag is van mij lieve tweedsgeborene Imran. Ik vond hem in de ochtend, misschien wel rond de tijd dat ik nu de wierrook pak en aansteek, levenloos in zijn bedje. Dat is nu alweer 37 jaar geleden. Toevallig is 37 een voor mij belangrijk getal. Ik ben geboren 7 minuten over 3 op nummer 37. Wat een toeval en hoe ondoorgrondelijk zijn de mechanismen van het bewustzijn en het onbewuste.

Imran, van wie ik helaas nooit een foto heb genomen. Zijn gezichtje staat in mijn geheugen gegrift

We maken onze ochtendwandeling op deze wat mistige ochtend. Als we richting het zwanenechtpaar lopen zien we al vanuit de verte de zwanen beiden in beweging. Ze lijken druk in de weer te zijn. ‘De kleintjes zijn zeker geboren,’ zegt Ahmad. ‘Ze zijn blij.’

Als we dichterbij komen zien we dat er geen sprake is van blijdschap. Het nest is leeg en er zijn nergens zwanenkuikens te bekennen. Pa zwaan is druk bezig grassprieten op het nest te gooien. Hij is het nest aan het restaureren voor een nieuwe leg. Mamma zwaan is zich uitvoerig haar buik aan het wassen. Zij heeft daar zo lang geen tijd voor gehad, zittend op haar eieren. Het breekt ons hart dit te moeten zien. Nergens zijn stukjes te bekennen van eierschalen. ‘Als een dier de eieren zou stelen, dan zouden het niet alle eieren zijn,’ zegt Ahmad. En dan zouden we restanten zien van de eierschalen. Maar nee, de eieren zijn verdwenen zonder een spoor achter te laten. Er is maar één dierenvijand die dit doet, de mens. Maar waarvoor of waarom in godsnaam?

Als we verder lopen is het alsof ik een gat in mijn buik voel. Ik heb intens medelijden met het zwanenpaar. Ik betreur het dat ze nu weer hun nest gaan bouwen op dezelfde kwetsbare plek, zo dicht lang een pad waar het tweebenige monster passeert.

Bij thuiskomst vraag ik het aan de chat gpt in mijn telefoon waarom mensen zwaneneieren stelen. Ik krijg het volgende antwoord:

Mensen stelen soms zwaneneieren omdat ze denken dat ze deze kunnen verkopen of omdat ze ze willen uitbroeden en zelf zwanen willen opvoeden. Het is echter verboden om zwaneneieren te stelen, aangezien zwanen beschermde dieren zijn in veel landen en het illegaal is om hun nesten of eieren te verstoren. Bovendien kan het stelen van zwaneneieren ernstige gevolgen hebben voor het voortbestaan van de zwaanpopulatie in een gebied. Als u getuige bent van het stelen van zwaneneieren, kunt u een dierenbeschermingsorganisatie of de politie waarschuwen. This message has been generated by Nova – download it for free: https://novaappai

Helaas zijn wij alleen getuige van het lege nest en hebben we niemand op het stelen kunnen betrappen. Aangezien dit zwanenechtpaar weer een nest optuigt op dezelfde kwetsbare plek vrees ik voor een herhaling.

Westland tuinbouwland

Geplaatst op door
Beantwoorden

We wonen op het randje van Den Haag. Naast onze wijk strekt zich de Uithof uit en daarachter bevindt zich het Westland. Als je die kant op rijdt kom je verspreid liggende dorpen tegen, wijken met nieuw gebouwde landhuizen in rustige buurten maar vooral veel kassen. Er worden met name veel bloemen en planten gekweekt maar evengoed tomaten, druiven en andere eetbare gewassen.

We hadden gehoord dat er een tuincentrum moet zijn niet ver bij ons vandaan waar ze prachtige planten verkopen voor een niet al te hoge prijs. Ahmad zocht het op en kwam bij ene Bleker.

Ik rijd erheen, maar daar aangekomen zien we een man voor zijn kassen staan die bezig is met het snijden van snijbloemen. Hij vertelt me dat hij alleen snijbloemen verkoopt. Het tuincentrum dat ik zoek heet Lentekriebels en is een stuk verderop. Ik rijd verder en zodra we weer een grote kas zien zegt Ahmad: ‘Hier zal het zijn’. Ik parkeer de auto en we zien binnen veel planten in een verder uitgestorven ruimte. Hier is het dus ook niet. Ik steek de weg over waar een man op een ladder een hoge heg staat te snoeien. ‘Weet u waar hier in de buurt een tuincentrum is?’ Jazeker, dat is nog een stuk verderop. ‘Maar nu u er toch bent, waarom gaat u niet even kijken naar mijn kangoeroes.’ We lopen een stukje verder en zien dan achter een hek een grote wei met diverse kangoeroes. Twee hebben jonkies in hun buidel. Ik heb mijn camera niet bij me en maak door de spijlen van het hek met mijn mobiel een paar foto’s. De kangoeroes zijn schrikachtig en hoppen weg als ze mij zien klungelen met de telefoon. Wat een schattig gezicht.

Ik spreek de man weer even als we teruglopen. ‘Wat een aparte huisdieren. U vraagt geen intree.’ Nee. De man lacht een mooi gebit bloot. ‘Ik heb de centjes niet nodig. Ik heb mijn geld wel verdiend. Mijn hele leven heb ik gewerkt in de snijbloemen, samen met mijn vrouw.. En nu is het alleen maar genieten. Samen met mijn meissie op de racefiets uitstapjes maken. Hij gooit het loof dat hij geknipt heeft achter zich in de wei en dat wordt gegeten door zijn dieren. ‘Ze eten ook uit mijn hand.’

Na nog een verkeerde stop voor een andere kas, waar ook alleen snijbloemen worden verkocht, wijst een vriendelijk achtpaar ons de weg. Nog een klein stukje verder. En ja hoor, daar is het tuincentrum waar alleen planten worden verkocht en geen andere flauwekul dingetjes. De planten zijn heel goed verzorgd en staan er fris bij. We kopen er een stel. Ik neem me voor om vaker te gaan, want de prijs valt erg mee.

Lopend naar het Kruidvat

Geplaatst op door
Beantwoorden

Vandaag ging onze wandeling zoor het parkje in onze buurt naar het Kruidvat. Ik had paracetamol nodig en lippenstift die in de aanbieding was. Spannender kan ik het niet maken.

We zagen dat het park met de waterkant er een beetje verloederd uit zag. Het is duidelijk dat het groen niet meer zo wordt onderhouden en dat het overal liggende afval niet meer regelmatig wordt weggehaald. De krokussen en de narcissen zijn inmiddels uitgebloeid en worden nu overwoekerd door een lelijke grote plant met kleine witte bloemetjes. Ik weet al dat deze plant de hele zomer zal gaan heersen over het grasveld aan de waterkant, omdat dat vorig jaar ook zo was. Een lelijk en rommelig gezicht.

Als je er oog voor hebt zie je hier en daar nog wel spontaan wat moois bloeien:

Ook ontdekken we dat de brandnetel kennelijk een aantrekkelijke plant is voor lieveheerbeestjes, wat we niet wisten.

We verkennen onze dreef vanaf het begin op de terugweg. Ik heb een brief gekregen dat ze bezig zijn met schilderwerkzaamheden voor de buitenboel in onze straat. Dat verbaasde me, omdat ze immers ook plannen zouden hebben om ons geliefde buurtje plat te gooien. Ik zie nergens steigers en schilders aan het werk, maar wel een omheinde plek waar Smits Vastgoedzorg materialen heeft opgeslagen. Er zitten ook een paar mannen. Waarschijnlijk schaftpauze. Er is wordt dus kennelijk wel gewerkt. We wachten het af. Het blijft een mysterie of de sloop echt zal doorgaan en waarom ze dan zo intensief onderhoudswerkzaamheden plegen aan de huizen en portiekflats die er nog steeds staan. ‘Als ik hier weg moet, dan ga ik,’ zeg ik tegen Ahmad, alsof ik een andere keus zou hebben. Misschien maak ik het niet eens meer mee ?.

Niet te vroeg juichen

Geplaatst op door
3

Het lopen gaat wel beter maar het vocht is nog niet uit de knie. De pijn blijft terugkomen in vlagen, maar alle verbetering is meegenomen. Ik blijf het rustig aandoen, ook al word ik daar af en toe wat rusteloos van. Lezen is leuk, maar een mens heeft ook behoefte aan andere indrukken.

Vandaag maakten we weer ons vertrouwde rondje in de Uithof. Moeder zwaan zit nog steeds te broeden. Vader zwaan heeft zich nu opgesteld aan de rand van het pad en dat schrikt voorbijgangers af. Ik heb wat stukjes kaas bij me. Ik strooi er wat van uit als we bij de zwanen komen. Pa zwaan, die indrukwekkend groot oogt, komt dreigend op ons afgelopen met zijn grote zwarte zwemvliezen. ‘Ik kijk wel uit,’ zeg ik tegen Ahmad. Ik heb geen enkele behoefte aan nog meer auw in mijn lichaam. Er komt van de andere kant van het pad een fietser aan, die afstapt als hij de grote zwaan nadert. Hij probeert langs de zwaan te lopen naast zijn fiets met de fiets tussen hem en de zwaan, maar de zwaan stelt zich zo dreigend op dat hij toch maar rechtsomkeert maakt.

Dan gaat de zwaan achter een eend aan die de stukje kaas aan het oppikken is die de zwaan heeft laten liggen. Wij maken daarvan gebruik door snel achter de zwaan langs te lopen over een strook gras naast het pad.

Vandaag was het voor het eerst nodig de parasol uit te klappen die ik onlangs heb besteld. Ik ben reuzeblij met het degelijke ding dat ik voor een prikkie heb gekocht. Materiële dingetjes kunnen ook weleens een gevoel van geluk geven op zijn tijd. We hebben onze eigen chill-ruimte gecreëerd en dat is genieten…..

Vleugels

Geplaatst op door
Beantwoorden

Vanmorgen gingen we samen boodschappen doen. We hebben afgesproken dat we voortaan een beetje vooruit zullen denken over wat we willen eten zodat we om de zoveel dagen boodschappen kunnen doen met de auto in plaats van met de fiets.

Ik heb mijn gewone Nikes verwisseld voor mijn andere Nikes Pegasus die veel meer demping hebben voor de voet, in de hoop dat ik daarmee beter zal kunnen lopen zonder kniepijn. En werkelijk, ik loop ineens veel beter en vrijwel zonder pijn. Als ik door de Action loop op zoek naar een melkklopper en tandpasta voel ik me alsof ik vleugels heb, zo licht lijk ik ineens te lopen. Ik merkte vanmorgen al dat het beter ging met mijn knie. Het gevoel ineens ergens te lopen zonder pijn komt als een verrassing. Ik besef dat alles wat je kan doen met je lichaam, zoals lopen, iets pakken, kunnen zien en horen helemaal niet vanzelfsprekend is maar iets om dankbaar voor te zijn. Ik voel me dankbaar.

Het is nu precies twee weken geleden dat ik het ongeluk kreeg. Voor het herstel van een zwaar gekneusde knie staan twee tot drie weken. In pechgevallen kan het 6 weken duren of langer. En nu ben ik al een stuk gevorderd met mijn herstel!

Ik realiseer me dat ik naarmate ik ouder ben geworden steeds minder vertrouwen heb gekregen in het herstel van mijn eigen lichaam en ook in medici. Telkens als ik iets heb denk ik ‘misschien blijf ik er dit keer in’. Dan zie ik mijn karkas als een oude auto die niet meer op te lappen is.

Dat had ik helemaal niet toen ik jonger was. Ook toen viel ik regelmatig en had ik allerlei ongelukken, maar nooit maakte ik me zorgen of het wel goed zou komen. Ik kan me herinneren dat ik meestal mijn moeder troostte als ik iets had in plaats van dat zij mij troostte. ‘Het komt wel goed, mamma.’

En nu ben ik een soort hypochonder die bij elk pijntje het ergste verwacht en erover loopt te zeiken. Zo wil ik helemaal niet zijn. Ik wil het vertrouwen in de lichamelijke veerkracht (zelfs van een oudere) niet verliezen. Blijven geloven in de natuurlijke genezingskracht van het lichaam. ‘Tijd heelt alle wonden’ luidt het gezegde en indien niet, dan is het goed om te blijven genieten van wat nog wel kan. Tot het einde…..Dat neem ik me nu voor.

En voorzichtig zijn en goed opletten wat je doet is natuurlijk ook verstandig. Van je fouten leer je.

Leeshonger

Geplaatst op door
6

Ik merk dat ik de laatste tijd boeken verslind in mijn e-reader. Gelukkig kan ik er 10 tegelijk lenen bij de digitale bibliotheek. Ik merk ook dat de man naast mij juist niet veel leest. Hij heeft last van branderige ogen, waarschijnlijk hooikoorts als gevolg van de Hollandse graspollen. Gelukkig heeft hij ook andere dingetjes te doen, zoals werken aan zijn tiffany, zijn cristales.

Ik heb ook zin om weer te gaan schilderen, mijn vorm van handenarbeid, maar mijn knie ligt liever ergens rustig op een bankje terwijl ik een boek lees. Dat komt goed uit, want ik geniet de laatste tijd enorm van lezen. Straks ga ik voorzichtig proberen wat te fietsen op de hometrainer om mijn knie wat te wennen aan meer beweging. Normaal kijk ik dan films, documentaires of series op de tablet. Maar nu trekt mij dat totaal niet. Ik ga kijken of ik mijn e-reader ook kan klemmen in die houder voor de tablet en dan lekker verder lezen.

Wat is het toch mooi dat schrijvers je helemaal kunnen meenemen in de wereld van een fictieve ander door middel van hun boeken. Ik vind dat echt razend knap. Lezen is voor mij een heel fijne bezigheid. Herkent de lezer van mijn weblog dat?

Het was mooi weer vanmiddag, zodat ik op de loungebank buiten in de zon kon lezen met mijn been omhoog. Het geluk van een gepensioneerde.

Lichamelijke gesteldheid/ leeftijd

Geplaatst op door
Beantwoorden

Een vriendin van mijn leeftijd zei me dat zij zich niet herkent in het verband dat ik leg tussen mijn lichamelijk onwelzijn van dit moment en mijn leeftijd. Zij voelt zich helemaal niet oud, hoewel zij ook bepaalde dingen minder durft en kan dan toen zij jonger was.

Ik ben daarover gaan nadenken en besef dat zij gelijk heeft. Je kan van een blessure die je hebt niet je leeftijd de schuld geven. Iedereen kan lelijk vallen en daardoor tijdelijk of permanent zwaar geblesseerd zijn. Dat heeft niets met leeftijd te maken.

Ik zag alweer een hele tijd terug een documentaire over mensen van allerlei leeftijden met zwaar lichamelijk letsel ten gevolge van een ongeluk. Eén casus daarvan maakte op mij veel indruk.

Het betrof een nog vrij jong man (misschien rond de 45 jaar). Hij was erg sportief en gewend geweest altijd veel te sporten. Zijn vrouw had kanker en lag ziek thuis. Op een nacht moest hij naar het toilet en liep hij de trap af. Hij deed daarbij het licht niet aan, omdat hij zijn vrouw die toch al slecht sliep niet wilde storen. Hij verstapte zich op de trap en kwam ten val. Hij hield daaraan een dwarslaesie over. Je ziet in die documentaire hoe onder andere het herstelverloop van deze man gevolgd wordt. Hij heeft in het begin nog hoop dat het gevoel in zijn benen zal terugkomen. De eerste 6 weken schijnen cruciaal te zijn. Het gevoel komt niet terug en hij moet verder leven met het besef dat hij voor de rest van zijn leven vanonder verlamd zal zijn. Hoeveel pech kan een mens hebben! Zijn verhaal greep me aan.

Bovenstaande is een voorbeeld van een jongere man, die moet verder leven zonder de functie van zijn benen. Een voorbeeld van het feit dat het verlies van bepaalde functies niet alleen te maken heeft met leeftijd. Er zijn helaas te veel mensen op de wereld die als gevolg van ongelukken of ziekten vroegtijdig in hun leven met uitval van functies te maken hebben.

Dat ik bij mezelf nu alles op één hoop gooi en de artrose in mijn handen en mijn zere knie en ribbenkast wijt aan het ouder worden klopt dus voor geen meter.

Daarnaast heb ik mezelf voorgenomen om niet meer te veel uit te wijden over mijn lichamelijk ongemak in dit weblog. Er zijn verdulleme wel leukere of interessantere dingen om het over te hebben.

Hier iets anders om over na te denken:

in een tijdperk van consumentisme is het repareren van dingen een daad van rebellie

Vreugde kan je niet forceren

Geplaatst op door
Beantwoorden

Gisteren schreef ik over de vreugde die ik ervaar als ik een verfkwast hanteer. Of het nou werken aan een schilderij is, het verven van en deur of muur of het insmeren van henna, dat is me om het even. Je zou zeggen: ‘mens, dan neem toch gewoon dagelijks een kwast in de hand en doop die ergens in en verven maar. Als het zo gemakkelijk is om een geluksgevoel te krijgen, dan zou ik het wel weten’. Toch gaat dat niet zo gemakkelijk. Zeker niet met een zere knie.

Voorlopig houd ik het bij voorzichtig kleine taken verrichten in het huis en daartussendoor uitrusten. Veel lezen. Een oudere als ik staat voornamelijk langs de zijlijn te koekeloeren naar het snelle leven dat voorbijtrekt, en dat is des te meer het geval als die oudere niet in topconditie verkeert. Ik kan daar wel aan wennen, aan dat beschouwelijke en gewoon alleen maar kijken naar het leven om me heen. Ik hoef niet meer zozeer een rol te spelen die van belang is.

Toch heb ik alvast wat stukken hout uit de tuin met verweerde pyrografie van Ahmad naar ons atelier laten slepen. Ik wil ze oppimpen met een verse laag olieverf en daarna vernissen. Ook een oudere wil af en toe wat te doen hebben. Handwerken is ook een optie. Ik noem maar wat. Van oudsher hielden oudjes zich bezig met breien, haken, kantklossen en meer van dat soort zaken. Helaas is er niet meer zoveel vraag naar dat gebreide spul en die geborduurde kleedjes. Dus houd ik het maar bij dingetjes waar ik zelf graag naar kijk en lekker bezig zijn met een kwast. Ieder zijn meug.

Gemaakt door senioren in Cañete, een dorpje in Spanje. Schitterend! Kijk die schaduw!

De vreugde van een kwast in de hand

Geplaatst op door
Beantwoorden

Mensen die hierbij stoute gedachten krijgen raad ik aan hier te stoppen met lezen. Want het gaat hier om de verfkwast in al zijn letterlijkheid.

Ik heb al ongeveer 35 jaar henna in mijn haar. Mijn nog altijd rode haren bedekken een inmiddels spierwitte haardos. Het insmeren van de henna is een steeds terugkerend karwei, dat in het begin nog om de 6 weken kon gebeuren, maar inmiddels al jaren om de twee weken plaatsvindt.

Laatst had ik het erover met Petra, mijn trouwe kappertje. Zij verft ook zelf haar haren (maar dan donkerbruin) en we spraken erover hoe lastig het was om dat bij jezelf te doen en daarbij op je achterhoofd en eigenlijk overal niets te vergeten Ik heb een tijd terug zowel hier als in Spanje acteruitkijkspiegels gekocht, uitrekbare spiegels die feitelijk zijn bedoeld voor andere dingen, zoals het dichterbij halen en eventueel vergroten van je smoelwerk. Maar ik rek de spiegels uit op hun maximale stand en kronkel me vervolgens in bochten om de achterkant van mijn schedel te kunnen zien en dat lukt dan met enige moeite.

Ik vroeg Petra of zij haar haren verfde met een kwast of met haar handen. Met een speciale kwast om haren te verven, was haar haar antwoord. Nu ben ik zo een sukkel die weinig weet van hoe men zijn haar verft. Ik verdeelde al die jaren de henna op mijn hoofd met mijn blote handen. Dat gaf behoorlijk wat geknoei. In mijn enthousiasme vlogen de klodders in het rond, zodat ik nadien een taak erbij had (badkamer poetsen). Ik vertelde haar dat de henna opgelost wordt tot een papje ter dikte van yoghurt. O, maar dan kon ik daarvoor best een kwast gebruiken, werd me geadviseerd.

Al heel snel na dat kappersbezoek kocht ik in het Kruidvat voor een luttel bedrag een speciale kwast om haren te verven. De mannelijke winkelbediende moest mij uitleggen hoe zo een kwast eruit zag en waar die zich bevond.

En vandaag verfde ik alweer voor de tweede keer mijn haar met die kwast en daarbij trok ik ook nog plastic handschoentjes aan. Wat een weelde. Opnieuw ervoer ik een geluksgevoel, terwijl ik met die kwast aan het kwasten was, zo nauwkeurig mogelijk om zo min mogelijk witte scheiding in mijn haar te vergeten. Door het werken met die kwast is het henna smeren zowaar een leuk karwei voor me geworden.

Geen idee waar dat gelukzalige gevoel vandaan komt op elk moment dat ik een kwast in handen heb. Het voelt als thuiskomen. Alsof het hebben van een kwast in mijn handen altijd al voor mij bestemd was. Apart wel….

Geluk ligt meestal in een klein hoekje verborgen.

Met de knie en aanverwanten wil het nog niet vlotten. Ik ben overgegaan op ibuprofen in plaats van paracetamol. De roze pillen geven me hoop. En insmeren met Voltaren, wat qua prijs zeer waardevol zou moeten zijn, maar wat mij niet zoveel vertrouwen geeft.

Vamos tirando zegt de Andaluz.