Vanmorgen begint de dag nogal grijs. Ik heb dan de gewoonte een kaars aan te steken op onze ontbijttafel ter verhoging van de sfeer. Vandaag besluit ik nog een kaars op de schoorsteen aan te steken. Ik weet niet waarom. En als vanzelf loop ik naar het laadje waarin ik wierrook heb liggen. Ik steek ook een wierrook aan, wat ik bijna nooit doe. Waarom doe ik dat? Ineens realiseer ik me dat het vandaag toevallig de sterfdag is van mij lieve tweedsgeborene Imran. Ik vond hem in de ochtend, misschien wel rond de tijd dat ik nu de wierrook pak en aansteek, levenloos in zijn bedje. Dat is nu alweer 37 jaar geleden. Toevallig is 37 een voor mij belangrijk getal. Ik ben geboren 7 minuten over 3 op nummer 37. Wat een toeval en hoe ondoorgrondelijk zijn de mechanismen van het bewustzijn en het onbewuste.

We maken onze ochtendwandeling op deze wat mistige ochtend. Als we richting het zwanenechtpaar lopen zien we al vanuit de verte de zwanen beiden in beweging. Ze lijken druk in de weer te zijn. ‘De kleintjes zijn zeker geboren,’ zegt Ahmad. ‘Ze zijn blij.’

Als we dichterbij komen zien we dat er geen sprake is van blijdschap. Het nest is leeg en er zijn nergens zwanenkuikens te bekennen. Pa zwaan is druk bezig grassprieten op het nest te gooien. Hij is het nest aan het restaureren voor een nieuwe leg. Mamma zwaan is zich uitvoerig haar buik aan het wassen. Zij heeft daar zo lang geen tijd voor gehad, zittend op haar eieren. Het breekt ons hart dit te moeten zien. Nergens zijn stukjes te bekennen van eierschalen. ‘Als een dier de eieren zou stelen, dan zouden het niet alle eieren zijn,’ zegt Ahmad. En dan zouden we restanten zien van de eierschalen. Maar nee, de eieren zijn verdwenen zonder een spoor achter te laten. Er is maar één dierenvijand die dit doet, de mens. Maar waarvoor of waarom in godsnaam?

Als we verder lopen is het alsof ik een gat in mijn buik voel. Ik heb intens medelijden met het zwanenpaar. Ik betreur het dat ze nu weer hun nest gaan bouwen op dezelfde kwetsbare plek, zo dicht lang een pad waar het tweebenige monster passeert.

Bij thuiskomst vraag ik het aan de chat gpt in mijn telefoon waarom mensen zwaneneieren stelen. Ik krijg het volgende antwoord:

Mensen stelen soms zwaneneieren omdat ze denken dat ze deze kunnen verkopen of omdat ze ze willen uitbroeden en zelf zwanen willen opvoeden. Het is echter verboden om zwaneneieren te stelen, aangezien zwanen beschermde dieren zijn in veel landen en het illegaal is om hun nesten of eieren te verstoren. Bovendien kan het stelen van zwaneneieren ernstige gevolgen hebben voor het voortbestaan van de zwaanpopulatie in een gebied. Als u getuige bent van het stelen van zwaneneieren, kunt u een dierenbeschermingsorganisatie of de politie waarschuwen. This message has been generated by Nova – download it for free: https://novaappai

Helaas zijn wij alleen getuige van het lege nest en hebben we niemand op het stelen kunnen betrappen. Aangezien dit zwanenechtpaar weer een nest optuigt op dezelfde kwetsbare plek vrees ik voor een herhaling.