Categorie archieven: Ons leven in Den Haag

15 Jaar getrouwd voor de Nederlandse wet

Geplaatst op door
Beantwoorden

Dat was op 29 oktober 2009. We vieren het niet, maar stonden er daarnet tijdens de koffie wel even bij stil.

Het was een eenvoudige plechtigheid met een gezamenlijke lunch in een restaurantje in Kijkduin erna. We trouwden in Loosduinen en we hadden het geluk dat we een wat oudere huwelijksambtenaar troffen. Hij maakte er zich niet met een snel praatje vanaf, maar wist de aandacht van de aanwezigen vast te houden met mooie woorden, die heel gemeend klonken. Hij vertelde na afloop van de plechtigheid dat hij in zijn jonge jaren nog had meegevochten tegen het bewind van Franco, wat Ahmad natuurlijk heel leuk vond om te horen.

Het was die dag heel mooi zacht weer zonder een zuchtje wind in Kijkduin, wat zeldzaam is voor die tijd van het jaar aan zee. We waren met alleen maar familie, dat wil zeggen wij en mijn (klein)kinderen) en één vriendin, die zichzelf had uitgenodigd. Het was heel genoeglijk. Ik had toen nog maar drie kleinkinderen, die toen nog klein waren, respectievelijk 12, 4 en 2 jaar oud. Kijkduin was in dat jaar nog gemoedelijk en gezellig met de vele restaurantjes die uitkeken op de zee en het plein met daarop een muziekpodium, een klimtoren en een draaimolen. Omdat het onze trouwdag was mochten de kleintjes herhaaldelijk in de draaimolen van de uitbater. Het was een mooie dag en tot op heden zijn we nog steeds in onze wittebroodsweken. We zagen er toen wel anders uit dan nu en de kleintjes zijn groot geworden.

De neefjes 2 en 4 jaar
de neefjes 17 en 19 jaar

Zoals het moet gaan,

Geplaatst op door
Beantwoorden

Zo verliep het. Ik had het eten op tijd klaar en al in de middag kwam mijn jongste zoon met zijn gezin en konden we gezellig bijkletsen, terwijl mijn zoon met de jongste aan het bouwen was met het lego waarmee hij vroeger speelde. De zusjes die ruim vier jaar in leeftijd schelen speelden ook even buiten in de tuin en ze hielden zich ieder afzonderlijk bezig. De jongste met fantasiespel met het oude speelgoed van mijn kinderen. De oudste vooral met tekenen, haar favoriete hobby. Zij is daar heel goed in en ik kijk graag naar wat ze steeds verzint.

Ahmad maakte deze foto vanuit zijn stoel via het raam. Door de droogbloemen op de vensterbank heeft de foto een mooie herfstige sfeer gekregen..

Bij het droog koken en op smaak maken van de rijst werd ik door mijn zoon en schoondochter geholpen en het kwam goed uit dat het eten daarna in twee etappes verliep, zodat een ieder aan tafel kon eten. Rond 6 uur de eerst ronde met mijn twee jongste kinderen en gezin en daarna mijn oudste dochter, die wat later kwam met 5 personen. Als ik in de keuken was hoorde ik het vrolijke geklets van mijn kinderen en kleinkinderen, waarvan ik heel blij word. De kleinkinderen waren superlief en speelden samen en met hun nichtje. Een favoriete plek om zich terug te trekken voor mijn kleinkinderen is het tweepersoonsbed in de logeerkamer, waar ze onder het dekbed achterover leunen met hun tablets.

Na het eten bleef iedereen lekker lang zitten. Mijn oudste dochter had haar twee hondjes meegenomen. Zij had me vooraf verteld niet lang te kunnen blijven om het jongste hondje niet te overprikkelen. Maar ze had ook een bench meegenomen, zodat het schattige wollige beestje af en toe kon slapen. Zij en haar man praatten over Lio (zo heet de toy-poedel) alsof het een baby was. ‘Hij was slim en rustig, was na een paar dagen al zindelijk en hij sliep nu al de hele nacht door!’ Ook vertelden ze dat ze heel goed hadden nagedacht over de aanschaf van een tweede hondje. Zoals je ook goed kan nadenken over het al dan niet op de wereld zetten van een baby. Al met al was het supergezellig om zo met elkaar te zitten in mijn woonkamer. Het paste gewoon!

O ja, en waar ik een beetje verlegen van werd is dat mijn kinderen deze gelegenheid hadden aangepakt om mijn verjaardag, die pas over een dikke week zal plaatsvinden, te vieren. Dat was totaal niet mijn bedoeling. Dus ze kwamen weer met geschenken. Pfff. Ik merkte dat ik me in die situatie niet goed een houding wist aan te nemen. Ging niet iedereen langs om ze te kussen als bedankje, maar ik deed dat wel met woorden en daarna via de app.

Gisteren en vandaag heb ik me bezig gehouden met het schoon poetsen van mijn huis. Als je dat met overgave doet, dan zie je ineens elk vlekkie. Ik ben tevreden over het resultaat. Rest nog het inpakken van de koffertjes, de auto een volledige wasbeurt geven en voltanken en dan morgen gaan…..! Mijn jongste zoon brengt ons zoals gebruikelijk naar het vliegveld.

Afscheidsetentje

Geplaatst op door
Beantwoorden

Al eerder kookte ik voor al mijn kinderen, kleinkinderen en geliefden. Ik verwachtte toen16 mensen, maar uiteindelijk waren het er maar 10 omdat een groot deel niet kon komen wegens vakantie of late dienst op werk. Het was toen op een zomeravond en ik had genoeg plaats, als je mijn tuin en woonkamer samen rekende met elk een flink aantal zitplaatsen. Het was een mooie avond met zacht weer en iedereen zat in de tuin, wat beregezellig was.

Nu heb ik ze morgen weer uitgenodigd voor een afscheidsetentje voor ons vertrek naar Spanje. Dit keer rekende ik aanvankelijk op minder mensen, omdat twee kleinkinderen ook toevallig dit weekend jarig zijn en dat misschien elders willen vieren. Maar gisteren vernam ik dat niet iedereen, maar toch een groot deel van de familie gaat komen! Ik verwacht morgen 14 (en misschien 16) personen en een hondje. Dit keer is er geen uitbreidingsmogelijkheid naar de tuin vanwege de lage temperatuur, dus dat wordt proppen in mijn knibbe knabbe kneuter huis. Maar ik heb er wel zin in en ben vandaag nog wat boodschappen gaan doen om de hoeveelheid eten te kunnen vergroten. Morgen is het kookdag voor mij en daarna genieten van het gezelschap van mijn nageslacht en aanverwanten. Ik ben blij dat ik dit nog kan doen. Ahmad zal een salade maken en Pakistaanse thee. Ik hoop dat iedereen het lekker vindt, want ik maak maar één gerecht dat ik verdeel over twee grote pannen. ‘Of ze het wel lekker zullen vinden’ is iets dat ik me vooraf altijd afvraag en dat maakt het voor mij een beetje spannend.

‘Positive vibes’

Geplaatst op door
Beantwoorden

Vandaag kwam een jonge Nederlandse vriend van Ahmad (Tariq), woonachtig in Hoorn, bij ons op de koffie. Hij kwam een tweede boek brengen dat hij geschreven heeft en waarin Ahmad voorkomt. Een flinke tijd terug kwam hij al bij ons op bezoek om het enorme boek te presenteren dat hij toen had geschreven. Dat was een boek over mensen die woonden in het noorden van Marokko en van wie de voorouders in de tijd van de inquisitie uit Andalusië hadden moeten vluchten. Het waren verhalen van een aantal families met daarbij foto’s. Ook is van hun verhaal een documentairefilm gemaakt die we nadien hebben gezien in het filmhuis in Den Haag. De film is ook vertoond in verschillende steden in Andalusië. Zie ook twee eerdere posts in dit weblog

Tariq kwam nu een boek brengen dat hij heeft laten drukken zonder BSN-nummer, compleet met heel veel mooie foto’s, voor mensen die hij kent. In het boek beschrijft hij zijn kennismaking met Andalusië als 20 jarige jongeman en zijn reizen door Andalusië daarna. Het is niet alleen een beschrijving van zijn reizen, maar ook van de innerlijke reis die daarmee gepaard ging en die zijn bekering tot de islam tot gevolg had. In het boek komt ook Ahmad voor en daarom kwam hij een exemplaar van het boek aan Ahmad schenken. Het boek is in het Nederlands geschreven en dus helaas niet in de gedrukte versie voor Ahmad te lezen, maar Tariq gaat het ook in pdf versie verspreiden, zodat iedereen gratis kennis kan nemen van zijn verhaal. Ahmad kan het dan ook lezen met de google vertaalmachine.

Het is altijd heel leuk om met Tariq te praten, die zowel Nederlands als Spaans spreekt, wat voor mij en Ahmad natuurlijk fantastisch is. Het is een man met heel goede intenties en veel positieve ideeën die enorm inspireren. Het bestuderen van Andalusië en de geschiedenis is voor Tariq, evenals voor Ahmad, een hobby naast hun eigenlijk beroep. Tariq heef een stichting in het leven geroepen die werkt met jongeren met problemen van diverse aard. Dat is zijn eigenlijke werk dat hij met veel inzet doet. Een man naar mijn hart. Iedere ontmoeting met hem (en zijn gezin) geeft ons positieve ‘vibes’. Hij wil ons in de winter opzoeken in Alhaurin de la Torre met zijn gezin.

Partir es morir un poco

Geplaatst op door
Beantwoorden

Afscheid van het wonen hier, van mijn kinderen en kleinkinderen en van onze wandelingetjes in de Uithof. Volgende week dinsdag gaan we weer naar Alhaurin de la Torre, maar eerst heb ik zaterdag a.s. mijn kinderen uitgenodigd om te komen eten bij mij. Ik verwacht van het totale aantal van mijn nageslacht 11 tot 13 personen en een hondje. Niet iedereen kan komen. Het wordt toch een beetje proppen in mijn woonkamer, maar dat zal gezellig zijn.

Gelukkig is mijn verkoudheid aan het verdwijnen.

Ja, dat is liefde

Geplaatst op door
Beantwoorden

Jaren was ik niet meer verkouden. Ik zag om me heen tal van mensen snotteren en kuchen en prees me gelukkig dat het vieze virusje mij al zoveel jaren (misschien wel 20?) niet meer te pakken kreeg.

Maar toen ik laatst met de tram naar de stad was gegaan voelde ik nadien een verkoudheid opkomen. In mijn overmoed dacht ik nog dat ik deze kon negeren en gewoon kon blijven doen of er niks aan de hand was. En dat leek in het begin ook zo, want bij mij settelde het virus zich in mijn lichaam met de snelheid van een moeilijk opstartende diesel.

De eerste week voelde ik wel dat mijn hoofd vol watten leek te zitten, maar snot en slijm bleven voor alsnog uit. De tweede week begon mijn neus af en toe dicht te zitten en voelde ik me iets beroerder.

Vrijdag fietste ik naar de kapper in de frisse ochtendwind zonder dasje en ik fietste weer naar huis met natte haren. Dat was de genadeklap! Daarna had ik een zware nacht, waarin ik probeerde zo min mogelijk te hoesten om het schatje naast me niet wakker te maken. Dat lukt niet en hij stond ineens naast mijn bed met een thee van eucalyptusblaadjes met honing. Dat hielp niet en ook de Juanola-wiebertjes uit Spanje hielden de kriebel niet tegen.

Gisteren besloot ik eraan toe te geven en mezelf ‘ziek te melden’. Ik ging in bed liggen met mijn e-reader en sliep af en toe. Vannacht was het weer hoesten geblazen. Ineens stond mijn liefste naast mijn bed met een halve uit. ‘Ruik hier even aan,’ zei hij zachtjes en daarna legde hij de halve ui op mijn nachtkastje.

Het is niet fijn om ziek te zijn, maar de dingen die Ahmad voor mij doet als ik ergens last van heb ontroeren mij zo. Voor mij is dat LIEFDE 💖. Het belangrijkste in het leven….

‘Oh, what a bad hairday’ 😧

Geplaatst op door
Beantwoorden

Laatst stond ik wat te verschikken aan een schilderijtje, wat Ahmad de gelegenheid gaf mij goed van achteren te bekijken. ‘Jouw haar is wel heel lang van achteren,’ zei hij. ‘Hoezo, dat valt toch wel mee?’ reageerde ik. Ik dacht dat mijn haar nog wel leuk zat, omdat ik het in de regel alleen zie van voren. ‘Je moet maar eens kijken in de spiegel van achteren,’ drong Ahmad aan. ‘Het is echt wel lang nu.’

Ahmad en ik hebben niet snel commentaar op elkaars voorkomen. ‘We zien elkaar graag’, om met de Belgen te spreken. Dus dat hij nu wat zegt over mijn haar moet ik niet te licht opvatten, weet ik. Ik kijk in de spiegel met een achteruitkijkspiegeltje en dan zie ik wat Ahmad bedoelt. Ik zie een paar lange slierten rood haar op mijn rug bengelen, een lelijk gezicht, vooral als je een witte trui aan hebt. Foute boel dus. Als ik nou een dikke bos krullen had, dan kon ik wel een lekker vachtje op mijn achterhoofd laten staan, maar deze slierten zijn zóóóó onflatteus!

Dus dat betekent snel Petra bellen. Ze heeft me geknipt. Kort en pittig! Nu nog dezelfde fiets en hetzelfde jack als Ahmad. Lekker sportief.

Eerste poging tot tekenen met pen in mijn schetsboekje

Geplaatst op door
Beantwoorden

Mijn oudste dochter vertrouwde me laatst toe dat ze er een hondje bij ging nemen. Ze hebben al een heel mooie kat en een kleine chihuahua, de schattige ‘petite Loulou’.

Loulou is al een dametje op leeftijd, 12 jaar. En nu komt er een ander hondje bij uit een nestje, een piepjonge toy poedel. Mijn oudste dochter is er helemaal vol van en heeft veel zin om het jonge hondje over een week op te halen en te gaan opvoeden. Ze vroeg of ik het niet erg vond, misschien denkend aan de periodes dat ik op de hondjes zal gaan passen tijdens hun vakanties. ‘Nee, ik vind het helemaal niet erg.’

Maar ik vraag me af hoe Loulou het gaat vinden. Zij is al niet dol op de kat, een heel zachtaardig dier, met wie zij het huis moet delen. Hoe gaat ze het vinden als er nu ook nog een klein harig indringertje in huis komt?

‘Grrrrr. Ga uit mijn aura, klein blaffertje!’

Vriendschappen

Geplaatst op door
Beantwoorden

Wat zijn vrienden en wanneer kan je spreken van een echte vriendschap door dik en dun? Dat is een vraag die ik niet kan beantwoorden. Mijn leven is zo geweest dat ik in mijn jeugd telkens moest verhuizen, omdat mijn stiefvader overgeplaatst werd van de ene vliegbasis naar de andere. Ik kan me nog alle vriendinnetjes herinneren die ik maakte en ook weer uit het oog verloor door die verhuizingen. In het begin bleven we elkaar dan schrijven, maar uiteindelijk verwaterde de vriendschap. Soms werd ik teleurgesteld in vriendschap. Ik kan me nog de pijnlijke momenten herinneren dat ik zomaar in de steek werd gelaten en ‘niet meer mee mocht doen’ als er een derde in het spel kwam, een situatie die vergelijkbaar is met ontrouwe echtgenoten in een huwelijk. Zo leerde ik al snel de harteloosheid kennen van sommige ‘vriendinnen’, wat voor mij als een enorme schok kwam.

Tijdens mijn pubertijd neigde ik meer naar vriendschap met jongens, omdat ik meende met jongens een betere verstandhouding te hebben. Ik had dan in de regel niet in de gaten dat achter het aandachtig luistergedrag van zo een mannelijke vriend andere belangen speelden, naïef als ik was. Op die leeftijd werd ik door veel meisjes met wantrouwen bekeken. ‘Dat is vast een mannengek.’ Die meisjes verdachten mij van motieven die in mijn kinderlijke onschuld nog helemaal niet aan de orde waren. Jongens zagen ‘iets’ in mij dat ik totaal nog niet in mezelf zag.

Door vervelende ervaringen ontwikkelde ik mij tot een persoon die liever alleen was dan met te veel anderen. Tijdens mijn studie was ik een afwijkend figuur te midden van de tijdgeest in die jaren. Ik trok veel randfiguren aan en vroeg me soms af of dit mijn lot was: dat ik een soort magneet was voor mensen met psychische dan wel verslavingsproblemen. Ik scheen een kalmerende invloed te hebben op vertwijfelde jongeren of zielige randfiguren. Ik zocht niemands vriendschap, maar mensen zochten mij voor wat warmte en een kopje thee uit de tweedehands Chinese pot.

Direct na mijn studie raakte ik verzeild in een huwelijk. Eigenlijk wist ik voor ik eraan begon in mijn hart dat ik de verkeerde keus maakte, maar ik ging er toch mee door omdat in mijn optiek belofte schuld maakte. Ik wilde die persoon niet teleurstellen. Dat had grote consequenties. Uit het 16 jaar durende huwelijk kwamen 5 kinderen (waarvan één vroegtijdig overleden) en ik ervoer in dat huwelijk veel narigheid en angst. Ik had in die periode met niemand buiten mijn gezin contact, op een gegeven moment mijn ouders en broer incluis. Ik zie deze periode dan ook als een periode van afzondering van de wereld om me heen. Een periode waarin ik dagelijks te maken had met een zeer wantrouwige man met schizofrene wanen. Uit medelijden bleef ik te lang bij hem. Ik vergaf hem twee keer. Eerst na een verblijf van hem van een jaar in de gevangenis (wegens poging tot doodslag op mij) en daarna na een verblijf van mij gedurende 6 maanden in een ‘blijf van mijn lijf-huis’. Pas toen hij ook gevaarlijk begon te worden voor mijn kinderen (omdat zijn wantrouwen zich tevens ging richten op mijn oudste dochter) kon ik de stap zetten om hem definitief te verlaten.

Eenmaal wonend in Den Haag moest ik mezelf terugvinden. Ik had zo lang op mijn tenen lopend en in angst geleefd dat ik niet meer wist wie ik was en hoe mensen normaal met elkaar omgaan. Gelukkig lukte het me snel om me te herpakken. Ik was inmiddels 43 jaar en de mooiste jaren van mijn leven waren voorbij gegaan in grote ellende an angst. Maar ik voelde me bevrijd en had zin in het nieuwe leven met mijn kinderen, ongestoord door iemand die me totaal wilde controleren.

Ik heb me volledig gericht op mijn kinderen, die voor mij het belangrijkst waren in mijn leven. Toen de jongste oud genoeg was heb ik me een weg gebaand in de maatschappij als werkende (wat me tijdens mijn huwelijk nooit gegund was, op uitzendwerk tijdens de schooltijden van mijn kinderen na).

Met de jaren werd mijn leven steeds mooier. Er waren obstakels, zoals de opvoeding van mijn kinderen. Maar uiteindelijk viel alles op zijn plaats. Mijn kinderen bleken door alles wat ze hadden meegemaakt zich ontwikkeld te hebben tot krachtige en vroeg wijze personen. Ze kwamen ‘heel goed terecht’. En ik ontmoette de liefde van mijn leven, een man die mij ziet als de persoon die ik ben en ik zie hem. Wij verdienen elkaar en maken elkaar heel gelukkig. Vrienden heb ik weinig, maar ik koester de vriendschappen met de mensen die ik nog ken van lang geleden. Zij zijn me dierbaar, ook al hebben deze mensen en ik verschillende wegen afgelegd om nu de leeftijd te bereiken die ons nog gegund is. Het voelt vertrouwd iemand te zien of te spreken die je nog kent van heel vroeger.

Maar het allerbelangrijkste is voor mij familie. Dat kleine beetje familie van mij dat nog leeft. Dat zijn alleen mijn kinderen. En Ahmad.

Nazomeren

Geplaatst op door
Beantwoorden

We genieten van het wisselende weer, ook al ben ik ziekjes geworden. Waarschijnlijk heb ik een virus ‘gepakt’ toen ik laatst een bezoekje bracht aan de Haagse binnenstad. Ik dacht dat ik min of meer immuun was geworden voor kou vatten, omdat het jaren geleden is dat ik voor het laatst verkouden was, maar nu heb ik het toch te pakken. De verschijnselen zijn bij mij niet al te hevig. Ik heb een hoofd dat lijkt gevuld te zijn met warme watten, maar hevig snotteren is er niet bij. Ik doe gewoon alles wat ik normaal doe, maar voel dat mijn hoofd anders is dan normaal. Ik eet ook nog gewoon, dus heel ernstig is het allemaal niet. Eergisteren ging ik precies voor de hevige regenval begon nog erop uit voor een paar boodschappen. Ik ging lopend, omdat ik bang was anders van mijn fiets te waaien. De frisse herfstachtige wind had zijn bekoring. Het Nederlandse weer is mooi met al haar variatie en verschillende luchten. Even had ik de indruk dat deze reiger stond te kleumen in het water, maar het is gewoon de houding van het beestje en ik, mens, vul dat in naar menselijke maatstaven: ‘kleumende reiger in koud water met opgestoken kraag’. Wel een mooi herfstig beeld.

Ondanks mijn momenteel niet zo fitte broze lichaampje heb ik weer al mijn kinderen en kleinkinderen uitgenodigd om bij mij te eten in het laatste weekend dat we hier zijn. Zoiets moet je op tijd aankondigen. Ik verwacht over twee weken hersteld te zijn en heb grote plannen voor volle pannen.

Tot onze verrassing scheen vandaag de zon en konden wij eropuit voor een zondagse wandeling in de mooie Uithof. We zagen dat hoveniers flink bezig waren geweest. Alle hoge begroeiing was gekortwiekt. Dat geeft ruimte voor nieuwe groei in de komende lente.

We gingen even op een bankje in de zon zitten en genoten van de laag hangende zonnestralen op het groen voor ons.