Toen ik lang geleden eindelijk een huis kreeg aangeboden na een verblijf van 7 maanden in een opvanghuis ging ik wat kringloopwinkels langs voor meubels. Mijn oog viel toen ook op een paar schilderijen van landschappen en daarvan kocht ik er een stel. Ik ben altijd gek op schilderijen geweest zonder te weten dat ik ooit zelf zou gaan schilderen. Ik zag ook een groot schilderij van een vrouw met een kindje op de arm en dat raakte mijn hart. Ze stond op een berg naar beneden te kijken met een wat trieste blik. Het ruwe landschap op het schilderij deed me denken aan de bergen in Ebottabad in Pakistan, waar ik een tijd woonde met mijn toen nog kleine kinderen. Het schilderij was een reproductie en de eigenaar van de winkel bood me dit schilderij gratis aan, omdat ik al twee echte schilderrijen had gekocht.
De twee schilderijen van de landschappen zijn in de loop der jaren al lang verdwenen uit mijn huis, maar de vrouw met het kindje (een Palestijnse vluchteling, zoals ik later las op de achterkant van het schilderij) hangt al 32 jaar op een prominente plek in mijn woonkamer. Het schilderij raakte me, omdat ik mezelf erin herkende (ooit op de vlucht voor een gevaarlijke echtgenoot). De laatste jaren begin ik steeds meer in te zien dat dit beeld van mezelf al lang niet meer klopt. Mijn leven heeft een positieve wending genomen sinds ik ben gaan wonen in mijn dierbare Den Haag en ik voel me al lang niet meer die eenzame vrouw.
Daarom maakte ik een ander schilderij dat dit schilderij moet vervangen. Als voorbeeld nam ik deze foto van Printerest, die me aantrok omdat het meisje wordt afgebeeld in een vredige pose.
Ik maakte er een schilderij van dat wel wat afwijkt van het originele plaatje.
Het is een vrolijker beeld dan de Palestijnse vluchteling. Maar die reproductie krijgt alsnog wel een plekje in mijn huis, al is het niet meer in de woonkamer. Ik zal nooit vergeten uit welke situatie ik ooit ben bevrijd.
