Google helpt vaak (e-reader liep vast)

Foto heeft niks te maken met dit stukje

Gisteren deed mijn e-reader het ineens niet meer. Mijn Kobo was totaal geblokkeerd en reageerde niet meer op mijn tikjes tegen het touchscreen.

Karamba! Ik bliijf een beetje pielen met het ding, probeer hem uit te zetten door op de aan/uit knop te drukken, de enige knop die het ding heeft. Maar zelfs uitzetten lukt niet echt. Hij start dan gewoon opnieuw op en blijft geblokkeerd. ´Kan ik helpen?´ vraagt de altijd oplossingsgerichte Ahmad, die zelf lekker naast me ligt te lezen in zijn Kindle (die nog nooit problemen heeft gegeven). ´Ik denk het niet,´ antwoord ik somber. Ik laat het ding even op mijn nachtkastje liggen en ga wat in mijn telefoon lezen.

Dan bedenk ik me dat ik hulp voor het probleem aan Google kan vragen of desnoods aan de robotapp Nova. Ik vraag het eerst aan Google en daar lees ik dat ik de aan/uit knop 15 seconden moet indrukken, dan 5 seconden wachten en vervolgens de knop weer 5 seconden moet indrukken. Het ding gaat nu wonderwel echt uit en ook weer aan, maar het scherm blijft geblokkeerd voor het openen van boeken op mijn lijst. Ik kan wel drukken op instellingen. Google vertelt me ook dat indien het probleem blijft voortbestaan het nodig kan zijn om de fabrieksinstellingen terug te zetten. Dan verliest men wel alle boeken die op de e-reader staan.

Vooruit dan maar. Ik tik aan: fabrieksinstellingen herstellen. En inderdaad doet de e-reader het weer als een geoliede machine. Ik moet me wel opnieuw aanmelden bij Kobo en daarvoor even WiFi inschakelen.

Het gekke is dat ik één boek in mijn opgeschoonde e-reader aantref: een door mij onder pseudoniem geschreven roman die ik ooit uitgaf bij Kobo en daar vervolgens zelf aanschafte. Wat raar. Maar toch leuk dat er een boek op mijn e-reader staat. Ik begin erin te lezen. Dit keer is het geen probleem meer om van pagina naar pagina te gaan. Er is totaal geen sprake meer van een blokkade. Ik blijf lezen, terwijl Ahmad zijn boek al heeft dicht gedaan en is gaan slapen. Best een aardig boek, denk ik nu ik het herlees. Het is een verhaal dat ik totaal bij elkaar verzonnen heb. Het behelst mijn leven met mijn eerste man zoals het ook had kunnen zijn als hij een totaal andere persoonlijkheid was geweest. Maar ik heb er gebeurtenissen in verwerkt die wel waar gebeurd zijn, onder andere uit mijn leven in Pakistan. Alle personen in het boek zijn gebaseerd op bestaande mensen, maar ik heb alles dooreen gehaald en namen veranderd.

Vandaag ga ik wat boeken downloaden. Eigenlijk vind ik het niet erg, zo een ´schoonmaak´ op mijn e-reader. Er stonden veel titels op van boeken die ik uit had en nooit zou herlezen of het waren boeken van de bibliotheek waarvan de leen-tijd verlopen was. Na 3 weken is zo een boek dan niet meer leesbaar (dat gaat automatisch) maar de titel blijft wel in je lijst staan. Slordig vind ik dat .

Nu lekker weer met een schone lei (lijst) beginnen…..

Woningnood

Er is een tekort aan huizen in Nederland en sommigen geven daarvan de schuld aan de instroom van asielzoekers.

Maar naar mijn weten is deze woningnood niet nieuw. Hij bestond al in de 70er jaren. Niet voor niets gingen mensen toen leegstaande panden kraken.

In mijn vroege jeugd merkte ik niet zoveel van dit tekort aan huizen. Aangezien mijn stiefvader beroepsmilitair was kregen we vrijwel altijd bij elke verhuizing een woning toegewezen op de vliegbasis waar hij ging werken. In Duitsland waren dat geheel ingerichte woningen (met serviesgoed en al) in een bosrijke omgeving. Op de vliegbasis Deelen woonden wij in een barak waar voorheen soldaten in gehuisvest waren. De woning was niet aangepast voor ons als gezin. We hadden daar drie WC´s naast elkaar en het huis bestond uit een lange gang met te veel kamers en een keuken. Het was voor mijn broer en mij ideaal om verstoppertje te spelen. Om de barak heen was natuur en daar huppelden eekhoorntjes en konijnen rond.

Toen we naar Eindhoven verhuisden werd het wat lastiger. Mijn stiefvader kreeg toen niet direct een woning en daarom trokken we enige tijd in bij zijn moeder, die woonde in een houten woning genaamd ´ons houten kasteel´. Daarna woonden we een tijdlang in een prefab houten woning die te klein was voor vier gezinsleden maar uiteindelijk kregen we een leuke eengezinswoning in een wijk die het ´witte dorp´ genoemd werd. Dat sloeg niet op de huidskleur van de mensen, maar op die van de woningen.

Toen ik uit huis ging en naar Utrecht vertrok, aanvankelijk om bij de Spoorwegen te gaan werken, was het heel moeilijk om een kamer te vinden. Ik vond een klein hokje op twee hoog in een zijstraatje van de Oude Gracht. Ik kon daar niet koken en douchen (moest daarvoor naar een badhuis en naar de mensa). Naast mij woonde nog een jongen. We waren slechts gescheiden door een dunne wand. Als hij een scheet liet kon ik het horen. Gelukkig was hij verder rustig.

Later vond ik een grotere kamer in de wijk Lombok. De kamer was op het noorden en ik had alleen een butagaskacheltje. In de avond ging ik vroeg naar bed om de kou niet te voelen. Ik moest het keukentje op de overloop delen met een heel dominante meid die alle keukenkastjes voor zichzelf gereserveerd had en bij mijn aankomst al aankondigde wanneer zij kookte en de keuken dus niet toegankelijk was voor mij. Ik liet dat over me heenkomen, zultje dat ik toen nog was. Het duurde niet al te lang. Na een koude winter en een zomer werd ik eruit geknikkerd, omdat mijn hospita een baby kreeg en de ruimte nodig had.

Toen heb ik me met mijn toenmalige vriendje aangesloten bij de groep krakers waar mijn broer deel van uitmaakte. Mijn broer woonde op 1bis met die krakers en dat huis was al enigszins bewoonbaar. Nummer 1 stond nog leeg maar was in een verschrikkelijke staat. Daar trokken wij in. Het heeft wel een tijd geduurd om die benedenwoning annex café met bar bewoonbaar te maken. Het bleef ook daarna behelpen, maar het was te doen.

Ik was intussen psychologie gaan studeren Dat ging ik doen vanuit de gedachte dat ik mensen wilde helpen. Ik was informatrice bij de NS maar ik wilde meer kunnen doen voor mensen dan reizen uitstippelen. Als er een ´gastarbeider´ bij de balie kwam met een papiertje en daarop een adres en de man sprak geen woord Nederlands, dan wilde ik het liefst met hem meelopen om hem de weg te wijzen. Ik merkte al snel dat ik niet paste tussen de andere informatrices en dat ik andere dingen wilde met mijn leven.

Als student kon ik me inschrijven voor een studentenflat. Dat heb ik gedaan en na jaren was ik eindelijk aan de beurt voor een kamer in een studentenflat, gedeeld met negen andere meiden en later in een gemengde (d.w.z. jongens en meisjes bij elkaar) ´viereenheid´.

Later ging ik weer terug naar het kraakpand waar inmiddels een plek vrij was gekomen op 1bis.

Toen al was er woningnood, ook al was het aantal inwoners in Nederland een stuk lager dan nu. Maar er was een tekort aan huizen, zowel voor kamerbewoners als voor gezinnen. Ook toen moesten mensen met een laag inkomen jaren wachten op een sociale woning. Een verschil met nu was dat de koophuizen goedkoper waren en veel mensen hebben daarvan geprofiteerd door toen een huis te kopen. Er waren ouders die hele panden opkochten om daar hun studerende kinderen in te huisvesten en de rest van de kamers te verhuren, een goede investering.

Ik heb als bijbaantje een tijdje bij huisvesting gewerkt en zag toen al mensen wanhopig en nijdig worden aan de balie omdat ze geen huis kregen. Ik zag zelfs een keer een man over de grond rollen van frustratie.

Wat wil ik zeggen met dit lange verhaal? Dat woningnood niet iets nieuws is in Nederland. Het is een oud probleem en de oorzaak ligt niet bij het aantal inwoners dat we hebben of de instroom van buitenlanders. Het ligt aan het beleid. Wat daar precies aan schort weet ik niet, maar er is een permanent tekort aan woningen voor alle typen huishoudens. Al jaren!

Limoenblaadjes

Voor Indonesische en Thaise gerechten gebruik ik graag limoenblaadjes. Deze kon ik helaas niet meenemen vanuit Nederland naar hier, omdat ze verkocht worden in vacuüm verpakking uit de vriezer.

Ik miste het blaadje met de citroenachtige smaak wel. Laatst bedacht ik me dat een citroen niet verschilt van smaak met de wat kleinere limoen. Hier zijn volop citroenbomen. Zou het kunnen dat de blaadjes daarvan dezelfde smaak en geur afgeven als de limoenblaadjes?

De blaadjes hebben inderdaad een heerlijke citroenachtige geur. ´Aan een boom zo vol gehangen mist men 1 of 2 blaadjes niet´. Wat buiten de schutting hangt mag geplukt worden.

Gedicht van de mysticus Attar

Ahmad vond dit gedicht op YouTube en toen ik het bekeek rolden de tranen over mijn wangen van herkenning en ontroering. Omdat ik het graag wilde delen met mensen die geen Spaans spreken heb ik de video gedownload en daarna voorzien van een Nederlandse ondertiteling.

Reza Fattahi

De video in zijn origineel is te zien op een YouTube kanaal genaamd The Two Worlds. Als je daar een kijkje neemt zie je dat er meer mooie video´s te zien zijn. Bovendien heeft de maker, Reza Fattahi, ook een website met mooie blogs. Hij heeft een boek uitgegeven op Amazon in drie talen met de titel ´The Two Worlds´.

Wandelen

We hebben twee favoriete rondjes in en rond het dorp. Het ene leidt naar het kleine ponypaardje en de andere is een oude bekende die gaat tot onder onze doodlopende straat.

Het lijkt behoorlijk suf, elke dag zo een ochtendwandeling, maar wij genieten er enorm van. Ik ben dan ook van plan om deze gewoonte mijn hele leven vol te houden zolang ik dat nog kan, mits het niet regent, sneeuwt of stormt.

´De wandelingen met jou geven mij zo veel vrede (paz),´ verzucht Ahmad als we thuis zijn gekomen. ´Mij ook,´ antwoord ik. ´Sowieso met jou zijn de hele dag geeft mij vrede.´ En dan gaan we weer even ieder ons ding doen. Ahmad gaat de olijven en het vlees voor de kroketjes marineren en ik zet me even achter de laptop om dit stukje te schrijven.

Deze wollige jager komen we vaak tegen tijdens wandelingen beneden langs het dorp
Ahmad was toe aan een nieuwe wandelstok. Hij had zijn zakmes bij zich om deze dikke rietstengel af te snijden.

Het volk heeft gekozen

En het was een verrassing met de PVV als winnaar. Ik moet er ondanks mezelf om glimlachen. Wilders heeft het toch maar mooi geflikt. Er zit iets rebels in die man en dat heb ik altijd wel mooi gevonden. Je kan veel van hem zeggen maar recht voor zijn raap is hij wel.

Ik betrap mezelf er al mijn hele leven op dat ik behoorlijk beïnvloedbaar ben. De afgelopen weken kwam er elke ochtend een lijsttrekker van de diverse partijen op NPO1. En bijna altijd vond ik die persoon dan sympathiek en het verhaal dat men had aannemelijk. Behalve het verhaal van ja21. Marijnissen vond ik te veel drammen met een wat te schel stemgeluid, ook al heeft zij op veel punten gelijk.

Het is niet nieuw voor mij om in mezelf te constateren dat ik zeer beïnvloedbaar ben. In veel standpunten kan ik wat goeds zien tot er enthousiast over worden aan toe. Zo zag ik bijvoorbeeld ooit veel in het communisme. Dat leek me op het eerste gezicht heel rechtvaardig en zelfs de ideeën van Baghwan kwamen op het eerste gezicht niet zo gek op me over tot ik er meer over te weten kwam. Maar uiteindelijk zie ik dan de onvolmaaktheid van alles en ook de belangen die verborgen liggen achter wat mensen doen en zeggen. Vroeger keek ik daar te gemakkelijk overheen. Ik kon me niet voorstellen dat mensen andere bedoelingen hadden dan ze voorgaven. Dat heb ik door schade en schande moeten leren. Ik had zelf niet veel bijbedoelingen en doorzag daardoor die van anderen niet. Daarom lachten mijn ouders me vroeger uit. Ze vonden me enorm naïef en daar hadden ze gelijk in.

Toch voelde ik daarnaast wel intuïtief aan of mensen tegen me logen of niet en zag ik ook de negatievere kanten van de ander, maar ik kneep daar een oog voor dicht. Ik wilde geloven dat iedereen de beste bedoelingen had en dat als iemand zich niet prettig gedroeg, dat dit dan niet diens schuld was maar dat het dan ergens door kwam waar die persoon niks aan kon doen. Ik zag mensen meer als slachtoffers dan als daders. Ik had er totaal geen oog voor dat mensen bepaalde belangen konden hebben en ergens op uit waren. Het berekenende zit niet in mij en ik kon het dan ook moeilijk waarnemen in de ander. Vandaar dat ik me in veel situaties een ´vreemde eend in de bijt´ voelde en dit ook was. Tot in mijn gezin van herkomst aan toe.

Van Wilders vermoed ik dat hij een schaap in wolfsvacht is en van sommige anderen met mooiere praatjes denk ik dat zij misschien wel wolven in schaapsvacht zijn. Niets is wat het lijkt, daar ben ik nu wel achter. Maar hoofdzakelijk besef ik dat ik nog veel moet leren, al ben ik 73 jaar.

Op mijn 21e jaar zei ik dat ik de wereld wilde verbeteren door met mezelf te beginnen en nu denk ik daar nog steeds zo over. Je kan alleen jezelf veranderen en niet de ander of de wereld. Maar ik kan niet zeggen dat ik mezelf veel verbeterd vind in de 52 jaar dat ik nu verder ben in leeftijd. Ik sta eigenlijk nog steeds in de kinderschoenen.

Gaat het niet ook zo met de problemen op de wereld? Hebben mensen geleerd van hun fouten en zijn ze zich anders gaan gedragen?