´It is a mad mad world´

Geplaatst op door
Beantwoorden

Deze mooie song die door velen gecovered is en waarmee Gary Jules het meeste succes had is geschreven en origineel op de muziekmarkt gebracht door Curt Smith die het voor het eerst ten gehore bracht met de band Tears for Fears. Ik ben nooit een fan geweest van deze band, maar deze song vind ik prachtig en eigenlijk het mooist zoals die wordt vertolkt door Gary Jules.

Maar de eer van het bedenken van deze tekst komt toe aan Curt Smith en de tekst heeft alles te maken met zijn jeugd. Ik vind het mooi om te zien en te beluisteren hoe hij deze song nu op oudere leeftijd veel mooier en rustiger vertolkt, samen met zijn dochter.

Waarom raakt deze song mij zo? Omdat dit liedje een gevoel beschrijft dat ik al mijn leven meedraag en dat af en toe zijn trieste kopje opsteekt. De dwaasheid van onze compleet doorgedraaide wereld, een wereld die op zich mooi is maar waarin wij mensen ons dwaas gedragen en daardoor verdwazen wij de wereld. Wij creëren een ´mad world´.

Ik lees momenteel drie kranten, de Volkskrant, het AD en het NRC. Dat doe ik pas sinds enkele jaren en daarnaast luister ik tijdens klusjes in huis naar de radiozender NPO1. Ik word daar niet blij van en ook niet wijzer en toch ga ik daarmee door uit een soort nieuwsgierigheid. De beschrijving van ellende overal en het over elkaar heen gebuitel van meningen van jan en alleman maken me duizelig. Wat schiet ik ermee op om op de hoogte gehouden te worden van wat mij niet aangaat? Ahmad naast mij voelt hetzelfde. Ook hij wordt niet blij van wat hij leest en hoort, maar hij blijft toch kranten lezen. Misschien ben ik er ooit wel mee begonnen door hem en nu kan ik niet meer terug.

Het doet me terugverlangen aan de tijd dat ik geen tv keek (net als nu) maar daarnaast ook geen kranten las. De tijd dat ik me helemaal richtte op mijn gezin en werk en verder in mijn vrije tijd alleen maar boeken las over islam en soefisme. Die boeken werkten voor mij als een zalfje. Elke avond als mijn kinderen sliepen en ook in de vroege ochtenden verdiepte ik mij in deze boeken. Ze gaven me troost, zeer wijze lessen en werkten als vitaminen om het leven aan te kunnen. Ik had totaal niet het idee dat ik iets miste van wat verder om me heen gebeurde, want het grote nieuws bereikte me toch wel via andere kanalen dan de media. Er was toen ook nog geen internet en mobiele telefonie en dat was wel zo rustig.

Teruggaan kan niet meer. Ik zal kranten blijven lezen nu, omdat het zo gemakkelijk is dat te doen op mijn telefoon. Maar vanochtend werd ik wakker met een verlangen naar mijn boekenkastje met diverse korans, hadith en boeken van en over soefiheiligen. Het kastje staat in Nederland op mij te wachten en ik kan de boeken die ik allemaal al eerder uitlas herlezen en nog eens herlezen. En hier heb ik in mijn ereader de drie boeken van Sheikh Nazim staan die ik digitaliseerde en omzette in epub formaat. Ik wil daarin opnieuw gaan lezen. De boeken voelen voor mij als oude vrienden, die ik een tijd verwaarloosd heb.

Schilderfrustratie

Geplaatst op door
Beantwoorden

Sinds nu ongeveer 7 jaar heb ik schilderen als hobby. Tot nu toe maakte ik er 54. Elk schilderij is voor mij een leerproces. Lessen hoe het moet door te leren van andere schilders haal ik van YouTube. Vooral toen ik met schilderen startte keek ik veel naar instructievideo´s. In het begin waren dat die van Mark Carder op wie ik nog steeds geabonneerd ben. Hij is een pietje precies, die heel veel tijd besteedt aan het voorbereiden van zijn palet en die er allerlei meetinstrumenten bijhaalt om de verhoudingen correct te krijgen. In het begin was hem kennis nemen van zijn uitgekiende werkwijze goed voor mij, omdat ikzelf meer iemand ben van ´probeer maar wat´. Wat later liet ik zijn benadering een beetje meer los en kwam ik terecht bij iemand die zich Paintcoach noemt. Hij heeft een wat lossere manier van onderwijzen. Daarna keek ik even helemaal nergens naar en ging ik mijn eigen eigenwijze weg. Gisteren ontdekte ik een andere YouTube schildercoach, genaamd Ben Lustenhouwer, een Nederlander die zijn lessen in het Engels geeft. Het leuke van zijn werkwijze is dat hij je het hele schilderproces van begin tot einde laat volgen, een aanrader dus voor andere geïnteresseerden.

Iedere schilder werkt op zijn eigen manier, maar er zijn algemene wetmatigheden. En die heb ik onthouden, omdat ze belangrijk zijn in het hele proces. Zoals dat het goed is te beginnen met een onderlaag en vervolgens een tekening te maken van de voorstelling die niet gedetailleerd hoeft te zijn maar wel de contouren goed moet weergeven en in de juiste proporties. Ik gebruik tegenwoordig gewoon een afdruk van wat ik wil schilderen op A4-papier en dat verdeel ik in vlakken. Daarna verdeel ik mijn canvas in verhoudingsgewijs dezelfde vlakken, als ondersteuning van wat waar moet. Met de vlakken als referentiepunt maak ik de tekening

Daarna is het zaak je canvas of paneel te vullen met een globale indruk van donker en licht. In de regel is het beter met donkere kleuren te beginnen. In het begin kan je het beste alleen de vlakken, zoals je die ziet met je ogen half dicht invullen. De details komen geleidelijk en de meest gedetailleerde dingetjes op het allerlaatst. Ook werk je van verdunde verf naar dikkere verf en nooit andersom, want dan kan je later scheuringen krijgen in je verflagen. Die basisprincipes heb ik onthouden en met die kennis experimenteer ik maar wat. ´Fooling around with your pencil´ zoals sommigen dat noemen.

Ik heb gemerkt dat schilderen vaak illusie is. Je schildert niet elk blaadje of elke haar, maar geeft een indruk van gebladerte of een bos haar. Dat vind ik zelf het leukste van schilderen, die ´voordegekhouderij´. Ook het krijgen van uitdrukking op een gezicht (zelfs op dat van een paard) is soms voor de schilder zelf een verrassing. Schilderen is voor mij ook inleven. Het lijkt soms alsof ik een persoon beter leer kennen tijdens het schilderproces.

Maar wat is dan de frustratie? Dat zijn velerlei dingen, die het proces spannend maken en de schilder zeer gestrest. Zoals het verpesten van een eerder meer geslaagde uitdrukking of sfeerweergave door eroverheen te gaan penselen met wat je denkt dat een verbetering zal zijn maar dat toch niet blijkt te zijn en vervolgens dat oorspronkelijke van daarvoor niet meer te kunnen terughalen. Om te janken! Er zijn momenten dat je denkt dat het helemaal niet meer zal lukken en dat je het schilderij net zo goed in de kliko kan pleuren. Het is soms een strijd om er toch mee door te gaan.

En dan is het schilderij af. Of toch niet? Wanneer is het af? Perfect is het nooit. Het is zeker geen foto en moet dat ook niet zijn. Heb ik mijn doel bereikt met wat ik wil uitdrukken met dit schilderij? Met welke ogen bekijk ik het schilderij? Met mijn eigen ogen of met die van de eventuele andere toeschouwer? Voor wie is het schilderij bedoeld?

Veel schilderijen heb ik weggegeven. Wat is daarmee gebeurd? Hebben die schilderijen een plekje aan de muur gekregen? Liggen ze in een hoek te verstoffen? Van sommige weet ik dat ze geen plekje hebben gekregen, omdat het schilderrij niet bij het interieur paste. Dat is een andere frustratie.

Ik heb besloten geen schilderijen meer te maken voor anderen en geen schilderijen meer weg te geven tenzij anderen daar nadrukkelijk om vragen. De rest is voor mij en voor mijn eigen plezier en dat plezier is groot ondanks de frustraties tijdens het proces 😉.

Schrijven

Geplaatst op door
Beantwoorden

Alweer een tijdje heb ik niks geschreven, terwijl ik daar wel zin in heb. Ahmad naast mij is lekker bezig met het schrijven van een roman over het leven van Don Rodrigo, die volgens hem de vader was van de eerste onafhankelijke emir in Al Andalus. Hij had al heel lang het idee om deze roman ooit te gaan schrijven en nu is dat er eindelijk van gekomen.

Maar ik heb nu, na het schilderen van mijn laatste schilderijtje, even niets om handen en zo kwam ik in gedachten terug op mijn idee om hier af en toe een kort verhaal te gaan schrijven dat niet over mij gaat. Maar de ideeën voor zo een verhaal willen niet in mij opkomen.

Ik vroeg vandaag en gisteren aan Gemini AI een paar keer om een kort verhaal voor mij te schrijven over diverse onderwerpen. De verhalen die tevoorschijn kwamen vond ik totaal niet boeiend en hier en daar ook grammaticaal fout geschreven, wat op zich natuurlijk wel te verbeteren zou zijn. Maar de verhalen waren voor mij te voor de hand liggend en onbruikbaar.

Ik zal de ideeën uit mijn eigen duim moeten zuigen. Helaas lukt dat niet. Dus geef ik het in ieder geval voor vandaag op en ga ik lekker koffie drinken en daarna wat lezen in boeken van schrijvers die wel inspiratie hadden en dat ook succesvol konden opschrijven/ uittypen. Lekkere koekjes en taarten eet je van de bakker en goede boeken en verhalen lees je van ´echte´ schrijvers. Deze amateur blijft dus nog maar even stil.

Familiebezoek

Geplaatst op door
Beantwoorden

Het was weer hartverwarmend om het gezin van de dochter van Ahmad te ontmoeten. Ik zie bij deze mensen dezelfde liefde en aandacht voor hun kinderen als ik dat zie bij mijn eigen kinderen en daarom voelt het voor mij vertrouwd om in hun gezelschap te zijn.

Ik merkte dat Ahmad ook met volle teugen genoot. Hij bouwde samen met zijn schoonzoon een speelhuisje voor de kinderen, een bouwpakket dat hijzelf al maanden terug cadeau had gedaan aan zijn kleindochter. Maar het heeft even geduurd voordat het in elkaar werd gezet, omdat het voor zijn schoonzoon in zijn eentje vrijwel niet te doen is. Terwijl de mannen aan het bouwen waren genoten zijn dochter en ik van de zon en de kindjes.

Het waren mooie dagen. Van het beeldmateriaal maakte ik een filmpje voor de familie als herinnering aan dit fijne weekend samen.

Met oudjaar zal de familie bij ons komen logeren om de jaarwisseling te vieren. Als verrassing voor hun wil ik het schilderijtje dat ik van hun kinderen maakte boven hun bed hangen. Als ze het mooi vinden en het willen hebben doe ik ze het cadeau. Anders blijf het hier als aandenken voor de trotse opa.

Schilderijtje nu af?

Geplaatst op door
Beantwoorden

Althans dat hoop ik. Het is net als bij een zoekplaatje. Telkens zie ik kleine dingetjes die beter kunnen. Het is een kunst om te weten wanneer je moet stoppen. Het ligt mij niet om een schilderijtje maar wat af te raffelen, maar van oneindig mierenneuken wordt het ook niet beter. Vaak zijn de spontane eerste streken die je neerzet de beste en daarop moet je voortborduren. Althans dat is mijn ervaring na het maken van veel schilderijen. Gelukkig gaan we morgen een paar dagen weg en dat dwingt mij om verder van het schilderijtje af te blijven.

We gaan een paar dagen een huisje huren in de buurt van de dochter van Ahmad en haar gezin en zullen deze kinderen en hun ouders daar veel gaan zien. We hebben daar geen Wifi en ik laat mijn laptop thuis. De komende dagen dus geen stukjes van mij in dit weblog.

Heb er uiteindelijk nog flink aan gesleuteld en beschouw het nu (4 december 2024) echt als af. Olieverf 30 x 40.

Weer een stukje

Geplaatst op door
Beantwoorden

Even schreef ik niks. Ik was bezig met een schilderijtje naast de andere routinedingen van de dag. Ik beschouw het maar weer als af, hoewel ik nooit tevreden ben. De figuren had ik snel op het canvas, maar waar ik doorgaans het meest mee worstel is een achtergrond. Vaak is een foto (in dit geval van de kleinkinderen van Ahmad) leuk, maar is de achtergrond niet mooi of te rommelig. Dan moet ik zelf een achtergrond bedenken en ik merk dat ik daar niet goed in ben. Het valt me zwaar om besluiten te nemen van wat wel en wat niet en hoe. Dan probeer ik een hoop door gewoon maar wat te experimenteren, wat op zich leerzaam is maar ook frustrerend. Al met al ben ik de laatste tijd toch steeds sneller klaar met elk schilderijtje.

De bedoeling was dat het een wat dromerige sfeer kreeg. Ik ben nog niet tevreden. Zit er toch nog dingen aan te veranderen.

Verder bedenk ik me dat ik de laatste tijd niet meer zoveel te vertellen heb in dit weblog. Het leven van een oud mens is niet bijster interessant voor een buitenstaander. Ik zit er nu aan te denken om af en toe een verhaaltje te plaatsen wat niet over mij gaat maar over een fictieve persoon of situatie, een kort verhaal dus, gewoon ter vermaak van de lezer. Ik kan deze verhalen dan plaatsen in een aparte categorie, genaamd ´korte verhalen´. Misschien is dat veel leuker leesmateriaal dan verslagjes van onze wandelingetjes.

Vandaag wat fotootjes van de wandeling van vandaag. Beelden zijn misschien leuker en veelzeggender dan woorden.

Families ontbijten graag samen op een terras, vooral in het weekend 🙂
Er zijn dus toch wel zwaluwen 🙂
En enkele tortelduiven….
De natuur blijft haar best doen.

En wij ook 🙂.

Zachtjes tikt de regen tegen het zolderraam

Geplaatst op door
2

Af en toe tikt hij harder als een soort geroffel op ons platte dak. Soms klinkt er een donderklap.

Ahmad en ik voelen steeds meer aan den lijve dat we ouder worden. Dat uit zich in lichamelijke ongemakjes hier en daar, waarover ik niet ga uitweiden. Dat is zo saai en pijntjes hier en daar horen bij het leven. Coño! We zitten hier rustig aan onze laptopjes en horen ineens een donderklap vlakbij. We schrikken daar allebei van. ´Dat was een ´rayo´, zegt Ahmad. We horen nu ook hagel tikken tegen het raam!

Gisteren gingen we vrij vroeg slapen, zoals we dat wel vaker doen. We merken op onze leeftijd dat we meer slaap nodig hebben. We sliepen al, toen we ineens werden opgeschrikt door een alarmgeluid dat kwam van de telefoon van Ahmad. Het was een weerswaarschuwing. Er werd zware regenval verwacht en er werd aangeraden om je niet te verplaatsen en binnen te blijven. We sliepen weer in en niet veel later ging eenzelfde alarm met waarschuwing af in mijn telefoon.

We waren al voorbereid. We hadden gisteren al gezien in de weersvoorspelling dat het vandaag hier zwaar zou gaan regenen en daarom hadden we gisteren boodschappen gedaan voor de komende dagen. Toen scheen er nog een weldadig zonnetje. Toch mooi dat mensen dit keer via hun telefoons werden gewaarschuwd. Was dat ook maar gebeurd in de provincie Valencia, waar mensen die officiële waarschuwing niet kregen en gewoon naar werk en school waren gegaan. Terwijl ze onderweg waren werden ze verrast door de onverwachte waterstroom met heel veel slachtoffers tot gevolg.

Wij zitten hier vrij hoog en droog halverwege de berg, maar de mensen en het verkeer in de vallei in de buurt van Guadalhorce (rivier) zullen zeker wel overlast ervaren. Hopelijk is er geluisterd naar het alarmsignaal gisteren.

Het paardje

Geplaatst op door
Beantwoorden

We dachten dat hij er niet meer was, omdat wij hem laatst niet zagen tijdens onze wandeling. Ik voelde me al een beetje verdrietig met de gedachte dat we allemaal een keer dood gaan en het paardje was al oud. Alles stroomt en niets blijft. Ik dacht al lopend aan mijn broer, die zich daar tijdens zijn leven zozeer van bewust was en die deze woorden in het Grieks boven zijn deur schreef en op zijn horloge liet graveren, omdat het zijn lijfspreuk was. Overal waar wij kwamen tijdens vakanties of op plaatsen waar wij altijd weer tijdelijk woonden liet hij sporen achter of begroef hij spulletjes. ´Als we hier dan ooit terugkomen graven we het op,´ zei hij dan. Maar zelf bleef hij niet en verdween hij uit dit leven toen hij nog maar 47 jaar oud was, dacht ik verdrietig. En nu was dit paardje misschien ook gestorven. Hoeveel mensen zijn al niet overleden in dit dorp sinds wij hier wonen en hoeveel mensen heb ik al zien verdwijnen uit dit leven gedurende de tijd dat ik op deze aarde rond loop? Om maar niet te speken van alle slachtoffers die vallen door natuurrampen en door wat mensen elkaar aandoen.

En toen zagen we ineens aan het einde van het gebied waar het paardje pleegt rond te lopen ineens toch het paardje achter het hek staan! Wat een blij gevoel gaf dat mij. Maar wat me nog meer verraste was dat het paardje ook opkeek naar ons en even begon te hinniken. Hij herkende na ruim een half jaar afwezigheid Ahmad die hem altijd gras gaf dat hij vooraf geplukt had langs de kant van de weg! Het paardje liep naar het hek toe richting Ahmad. We hadden nu niets bij ons. Ahmad plukte haastig wat korte plukjes gras langs de weg. Het was weinig, maar het was tenminste iets. Hij knuffelde het paardje. Ik keek ernaar en zag hoe natuurlijk Ahmad weet om te gaan met paarden. Hij is van kleins af aan gewend te leven met paarden, ezels en muilezels. Ik ben dat niet gewend. Ik vind paarden heel mooie en elegante en toch krachtige dieren, maar ik ben een beetje bang van paarden zodra ze heel dichtbij komen met die grote tanden en die hoeven. Ik heb als student ooit een tijdje op paardrijden gezeten met mijn toenmalige vriendje, maar dat was geen succes. De paarden in de manege herkenden waarschijnlijk mijn onzekerheid en op een keer begon een paard te steigeren en kwam ik te vallen. Ik moest er van de de instructeur direct weer op klimmen en dat deed ik ook, maar daarna ben ik nooit meer gegaan.

Klein paardje met kleine hoefjes, maar wel met grote tanden 🙂

Weinig prikkels nodig

Geplaatst op door
Beantwoorden

Gisteren stuurde ik een appje naar de familieapp in Nederland, die mijn kinderen, kleinkinderen en hun geliefden omvat. Ik had al een tijdje niets van hen gehoord en vroeg hoe het met ze was. Ik weet dat ze het razend druk hebben. Ze werken allemaal fulltime naast de zorg voor hun gezinnen.

Mijn jongste zoon en schoondochter belden mij gisteravond en namen de tijd om te vertellen hoe het met hen was. Daarna vroegen ze hoe het met ons was en wensten ze ons een fijn weekend. Mijn zoon vroeg of wij eigenlijk wel verschil merkten tussen doordeweekse dagen en het weekend en toen moest ik toegeven dat dit voor ons eigenlijk niet het geval is. Alleen de zondagen wijken hier enigszins af van de andere dagen van de week, omdat de winkels dan gesloten zijn. Onze dagen gaan voorbij in een vrij constant en terugkerend ritme. We waren op 6 november 16 jaar getrouwd voor de islam, maar ook dat hebben we niet echt gevierd. We wilden een keer churros gaan eten om het te vieren, maar dat komt er niet van, omdat we steeds helemaal niet zoveel trek hebben in die vette hap en we veel meer genieten van ons zelf gezette kopje koffie met gezonde versnapering op ons eigen terrasje.

Mijn zoon vroeg wat we dan de hele dag deden. Tja, daar kon ik alleen maar op antwoorden dat het een steeds terugkerende routine is met kleine variaties. Ik besefte tegelijkertijd dat dit mijn kinderen in de oren zou kunnen klinken als enorm saai.

Vandaag had ik het daarover met Ahmad. Ik zei: ´Weet je dat ik zo gewend ben aan ons rustige leventje dat ik daar nu aan gehecht ben geraakt en dat het mij heel veel rust geeft? Ik merk dat ik soms zelfs nerveus wordt als we op een dag iets anders moeten doen dan normaal, zoals het maken van een grote reis ofzo´. ´Datzelfde heb ik ook,´ zei Ahmad. ´Laatst was ik gespannen toen ik naar de ITV (APK) moest rijden door het drukke verkeer.´ Dat snap ik heel goed,´ zei ik hierop. We merken allebei dat naarmate we ouder worden we steeds meer behoefte krijgen aan een rustig leven met weinig prikkels. We vinden het niet saai als elke dag in hetzelfde rustige ritme verloopt.

Vanmorgen werd het ook niet spannender dan dat we onze ochtendwandeling gingen maken. Via de lift gingen we de helling achter onze straat af en liepen we buitenlangs het dorp op de ons welbekende weg. Op de terugweg door het dorp bovenlangs wilden we even naar de Supeco voor wat boodschappen. Onderweg groetten wij de andere dorpelingen en dat is altijd leuk.

Deze kat zit nog steeds vaak in de rivierbedding, waar wij hem al jaren aantreffen. Het viel me op dat hij er beter uitzag, minder kale plekken….
….en dat is niet gek, want we zagen vandaag ook dat er iemand is die op een heel vernuftige manier eten klaarzet voor het dier.

Het zijn weinig wereldschokkende details die ons opvallen, maar voor ons is dat nieuwtje interessant genoeg. 😉

Minder, minder vogels

Geplaatst op door
Beantwoorden

Er waren hier al niet zoveel vogelsoorten te zien en te beluisteren. Maar vogels die we hier wel in grote hoeveelheden af en aan zagen vliegen rond ons huisje waren altijd mussen, duiven en tortelduiven. De mussen zien we nog steeds, maar waar zijn de duiven gebleven? Ook zwaluwen zien we niet meer vliegen en zelfs roofvogels zien we niet. Wat is er gebeurd tijdens onze halfjaarlijkse afwezigheid? We weten het niet. Er staat niets over in het plaatselijke nieuws en ook Miguel, de kattenman, die altijd voer strooide voor de duiven, weet het niet. ´Ze waren er ineens niet meer,´ appt hij.

We maakten vandaag een wandeling en hoorden in de verte een tortelduif roekoeren en even later zagen we in de verte één tortelduif op een boom zitten. Het is vreemd, omdat er hier juist altijd heel veel rondvlogen en de daken er altijd vol mee zaten. Hebben ze voer gegeten dat voor hun giftig was door verdelgingsmiddelen? Zijn ze getroffen door een virus? Wie weet het? Het lijkt verder niemand te boeien.

Door de regenval van een week terug oogt de natuur wel groener en frisser. Dat is fijn.

Gelukkig zijn er wel scharrelkippen te bewonderen.