Google helpt vaak (e-reader liep vast)

Foto heeft niks te maken met dit stukje

Gisteren deed mijn e-reader het ineens niet meer. Mijn Kobo was totaal geblokkeerd en reageerde niet meer op mijn tikjes tegen het touchscreen.

Karamba! Ik bliijf een beetje pielen met het ding, probeer hem uit te zetten door op de aan/uit knop te drukken, de enige knop die het ding heeft. Maar zelfs uitzetten lukt niet echt. Hij start dan gewoon opnieuw op en blijft geblokkeerd. ´Kan ik helpen?´ vraagt de altijd oplossingsgerichte Ahmad, die zelf lekker naast me ligt te lezen in zijn Kindle (die nog nooit problemen heeft gegeven). ´Ik denk het niet,´ antwoord ik somber. Ik laat het ding even op mijn nachtkastje liggen en ga wat in mijn telefoon lezen.

Dan bedenk ik me dat ik hulp voor het probleem aan Google kan vragen of desnoods aan de robotapp Nova. Ik vraag het eerst aan Google en daar lees ik dat ik de aan/uit knop 15 seconden moet indrukken, dan 5 seconden wachten en vervolgens de knop weer 5 seconden moet indrukken. Het ding gaat nu wonderwel echt uit en ook weer aan, maar het scherm blijft geblokkeerd voor het openen van boeken op mijn lijst. Ik kan wel drukken op instellingen. Google vertelt me ook dat indien het probleem blijft voortbestaan het nodig kan zijn om de fabrieksinstellingen terug te zetten. Dan verliest men wel alle boeken die op de e-reader staan.

Vooruit dan maar. Ik tik aan: fabrieksinstellingen herstellen. En inderdaad doet de e-reader het weer als een geoliede machine. Ik moet me wel opnieuw aanmelden bij Kobo en daarvoor even WiFi inschakelen.

Het gekke is dat ik één boek in mijn opgeschoonde e-reader aantref: een door mij onder pseudoniem geschreven roman die ik ooit uitgaf bij Kobo en daar vervolgens zelf aanschafte. Wat raar. Maar toch leuk dat er een boek op mijn e-reader staat. Ik begin erin te lezen. Dit keer is het geen probleem meer om van pagina naar pagina te gaan. Er is totaal geen sprake meer van een blokkade. Ik blijf lezen, terwijl Ahmad zijn boek al heeft dicht gedaan en is gaan slapen. Best een aardig boek, denk ik nu ik het herlees. Het is een verhaal dat ik totaal bij elkaar verzonnen heb. Het behelst mijn leven met mijn eerste man zoals het ook had kunnen zijn als hij een totaal andere persoonlijkheid was geweest. Maar ik heb er gebeurtenissen in verwerkt die wel waar gebeurd zijn, onder andere uit mijn leven in Pakistan. Alle personen in het boek zijn gebaseerd op bestaande mensen, maar ik heb alles dooreen gehaald en namen veranderd.

Vandaag ga ik wat boeken downloaden. Eigenlijk vind ik het niet erg, zo een ´schoonmaak´ op mijn e-reader. Er stonden veel titels op van boeken die ik uit had en nooit zou herlezen of het waren boeken van de bibliotheek waarvan de leen-tijd verlopen was. Na 3 weken is zo een boek dan niet meer leesbaar (dat gaat automatisch) maar de titel blijft wel in je lijst staan. Slordig vind ik dat .

Nu lekker weer met een schone lei (lijst) beginnen…..

Woningnood

Er is een tekort aan huizen in Nederland en sommigen geven daarvan de schuld aan de instroom van asielzoekers.

Maar naar mijn weten is deze woningnood niet nieuw. Hij bestond al in de 70er jaren. Niet voor niets gingen mensen toen leegstaande panden kraken.

In mijn vroege jeugd merkte ik niet zoveel van dit tekort aan huizen. Aangezien mijn stiefvader beroepsmilitair was kregen we vrijwel altijd bij elke verhuizing een woning toegewezen op de vliegbasis waar hij ging werken. In Duitsland waren dat geheel ingerichte woningen (met serviesgoed en al) in een bosrijke omgeving. Op de vliegbasis Deelen woonden wij in een barak waar voorheen soldaten in gehuisvest waren. De woning was niet aangepast voor ons als gezin. We hadden daar drie WC´s naast elkaar en het huis bestond uit een lange gang met te veel kamers en een keuken. Het was voor mijn broer en mij ideaal om verstoppertje te spelen. Om de barak heen was natuur en daar huppelden eekhoorntjes en konijnen rond.

Toen we naar Eindhoven verhuisden werd het wat lastiger. Mijn stiefvader kreeg toen niet direct een woning en daarom trokken we enige tijd in bij zijn moeder, die woonde in een houten woning genaamd ´ons houten kasteel´. Daarna woonden we een tijdlang in een prefab houten woning die te klein was voor vier gezinsleden maar uiteindelijk kregen we een leuke eengezinswoning in een wijk die het ´witte dorp´ genoemd werd. Dat sloeg niet op de huidskleur van de mensen, maar op die van de woningen.

Toen ik uit huis ging en naar Utrecht vertrok, aanvankelijk om bij de Spoorwegen te gaan werken, was het heel moeilijk om een kamer te vinden. Ik vond een klein hokje op twee hoog in een zijstraatje van de Oude Gracht. Ik kon daar niet koken en douchen (moest daarvoor naar een badhuis en naar de mensa). Naast mij woonde nog een jongen. We waren slechts gescheiden door een dunne wand. Als hij een scheet liet kon ik het horen. Gelukkig was hij verder rustig.

Later vond ik een grotere kamer in de wijk Lombok. De kamer was op het noorden en ik had alleen een butagaskacheltje. In de avond ging ik vroeg naar bed om de kou niet te voelen. Ik moest het keukentje op de overloop delen met een heel dominante meid die alle keukenkastjes voor zichzelf gereserveerd had en bij mijn aankomst al aankondigde wanneer zij kookte en de keuken dus niet toegankelijk was voor mij. Ik liet dat over me heenkomen, zultje dat ik toen nog was. Het duurde niet al te lang. Na een koude winter en een zomer werd ik eruit geknikkerd, omdat mijn hospita een baby kreeg en de ruimte nodig had.

Toen heb ik me met mijn toenmalige vriendje aangesloten bij de groep krakers waar mijn broer deel van uitmaakte. Mijn broer woonde op 1bis met die krakers en dat huis was al enigszins bewoonbaar. Nummer 1 stond nog leeg maar was in een verschrikkelijke staat. Daar trokken wij in. Het heeft wel een tijd geduurd om die benedenwoning annex café met bar bewoonbaar te maken. Het bleef ook daarna behelpen, maar het was te doen.

Ik was intussen psychologie gaan studeren Dat ging ik doen vanuit de gedachte dat ik mensen wilde helpen. Ik was informatrice bij de NS maar ik wilde meer kunnen doen voor mensen dan reizen uitstippelen. Als er een ´gastarbeider´ bij de balie kwam met een papiertje en daarop een adres en de man sprak geen woord Nederlands, dan wilde ik het liefst met hem meelopen om hem de weg te wijzen. Ik merkte al snel dat ik niet paste tussen de andere informatrices en dat ik andere dingen wilde met mijn leven.

Als student kon ik me inschrijven voor een studentenflat. Dat heb ik gedaan en na jaren was ik eindelijk aan de beurt voor een kamer in een studentenflat, gedeeld met negen andere meiden en later in een gemengde (d.w.z. jongens en meisjes bij elkaar) ´viereenheid´.

Later ging ik weer terug naar het kraakpand waar inmiddels een plek vrij was gekomen op 1bis.

Toen al was er woningnood, ook al was het aantal inwoners in Nederland een stuk lager dan nu. Maar er was een tekort aan huizen, zowel voor kamerbewoners als voor gezinnen. Ook toen moesten mensen met een laag inkomen jaren wachten op een sociale woning. Een verschil met nu was dat de koophuizen goedkoper waren en veel mensen hebben daarvan geprofiteerd door toen een huis te kopen. Er waren ouders die hele panden opkochten om daar hun studerende kinderen in te huisvesten en de rest van de kamers te verhuren, een goede investering.

Ik heb als bijbaantje een tijdje bij huisvesting gewerkt en zag toen al mensen wanhopig en nijdig worden aan de balie omdat ze geen huis kregen. Ik zag zelfs een keer een man over de grond rollen van frustratie.

Wat wil ik zeggen met dit lange verhaal? Dat woningnood niet iets nieuws is in Nederland. Het is een oud probleem en de oorzaak ligt niet bij het aantal inwoners dat we hebben of de instroom van buitenlanders. Het ligt aan het beleid. Wat daar precies aan schort weet ik niet, maar er is een permanent tekort aan woningen voor alle typen huishoudens. Al jaren!

Gedicht van de mysticus Attar

Ahmad vond dit gedicht op YouTube en toen ik het bekeek rolden de tranen over mijn wangen van herkenning en ontroering. Omdat ik het graag wilde delen met mensen die geen Spaans spreken heb ik de video gedownload en daarna voorzien van een Nederlandse ondertiteling.

Reza Fattahi

De video in zijn origineel is te zien op een YouTube kanaal genaamd The Two Worlds. Als je daar een kijkje neemt zie je dat er meer mooie video´s te zien zijn. Bovendien heeft de maker, Reza Fattahi, ook een website met mooie blogs. Hij heeft een boek uitgegeven op Amazon in drie talen met de titel ´The Two Worlds´.

Partij voor de Dieren

Binnenkort zijn er verkiezingen in Nederland. Maar ik kan niet stemmen vanaf hier. Eigenlijk vind ik dat wel jammer, want ik heb dit keer duidelijk een idee wat de partij van mijn voorkeur is: De PvdD. En dat is niet alleen maar omdat deze partij opkomt voor het welzijn van dieren, maar daarnaast vanwege andere programmapunten waar zij voor staan. Het is ook een partij die benadrukt dat minder consumeren en exporteren gewenst is en dat veel land dat nu wordt ingenomen door excessieve landbouw en veeteelt beter gebruikt kan worden voor huizenbouw.

Terwijl de SP en andere ´linkse´ partijen eigenlijk vechten om een groter deel van de koek voor de minder bedeelden pleit de PvdD voor een ´minder gulzig eten van de koek´ door ons allen. We ´lijden´ nu door overconsumptie, doorgeschoten groothandel en daarmee vernietiging van natuurlijke bronnen. Dat doorbreek je niet met alleen een andere verdeling van een koek die in principe al onnodig groot en dik is. Dat is wat mijn simpele brein vaststelt. Maar ik denk dat juist de partijen waarin ik geen vertrouwen heb gaan winnen. We zullen het binnenkort zien. Het liberalisme, waarbij het individu centraal staat, viert overal hoogtij, gesteund door machten die groter zijn dan ik. ($$$$$$$)

Ganzen

Ik begin te begrijpen waar de uitdrukking ‘domme gans’ vandaan komt. Al begrijp ik niet waarom men dit alleen pleegt te zeggen om een vrouw mee aan te duiden en geen man. Wat wij zien is dat de ganzen (m/v) allemaal even slim of onnozel zijn.

Als er iemand komt met een zak voer en daarmee gaat wapperen beginnen de op bovenstaande foto afgebeelde ganzen enorm veel lawaai te maken. Daarmee lokken ze alle andere vogels naar het voer dat gestrooid gaat worden. In de regel komen dan vooral eenden snel vliegend of als speedboten over het water scherend op het voer af. De ganzen zijn dan in de regel de laatsten die op een sukkelgang afkomen op het voer dat zij zo luidkeels hebben aangekondigd. Ook bij het snaaien naar stukjes voer zijn de eenden de ganzen te snel af. Je ziet de ganzen dan wat verdwaasd om zich heen kijken met hun eigenwijze snaveltjes.

Wij vinden dat iedere keer grappig om te zien. ‘De ganzen deden er beter aan om te zwijgen als er voer in de buurt is,’ zegt Ahmad.

Reset

Elke levensfase heeft zijn eigen kenmerken en eisen, bedacht ik vanmorgen toen ik wakker werd na een lange en grieperige nachtrust.

Als je boven de 70 jaar bent, dan hoef je niet zoveel meer en mag je daarentegen veel. Als je nog jong bent word je geacht te ‘werken aan je toekomst’, je moet vooral veel leren ter voorbereiding op het latere leven van verplichtingen dat je wacht. Wat die verplichtingen dan zijn is voor een ieder verschillend, afhankelijk van de omgeving waarin men verkeert en de eisen die aan iemand gesteld worden.

Ik had een goed leerhoofd en ik hoefde niet al jong uit werken te gaan om aan het gezinsinkomen bij te dragen. Van mij werd verwacht dat ik mijn leerhoofd gebruikte om te studeren. Na mijn studie bekeerde ik me tot de islam en kreeg ik 5 kinderen met een man uit een totaal andere cultuur dan de mijne. Ik paste me daaraan aan en leefde lange tijd alleen voor mijn 4 overgebleven kinderen.

Op mijn 43e wist ik me eindelijk te bevrijden uit het helse huwelijk door naar Den Haag te vluchten met de kinderen. Mijn leven kreeg een ‘reset’. Ik kon voor het eerst mijn eigen plan trekken en hoefde niet langer bang te zijn voor de gevaarlijke gek met wie ik getrouwd was geweest.

Heerlijk was dat. Ik maakte vervolgens nog een keer een verkeerde partnerkeus, omdat ik dacht dat mijn tweede echtgenoot een vader kon zijn voor mijn kinderen. Dat pakte anders uit dan mijn bedoeling was (zacht uitgedrukt).

Sinds nu bijna 15 jaar ben ik met een partner die het beste in mij naar boven haalt en die heel wat spoken uit mijn verleden heeft doen verdwijnen. Hij is gelukkig met mij en ik met hem. Mijn kinderen hebben zich in weerwil van hun niet ideale jeugd ontwikkeld tot lieve en zelfbewuste volwassenen. Ze werken allen in een beroep waarin zij hun kwaliteiten optimaal benutten, hebben succes en ze zijn goede ouders voor hun kinderen.

Ik ben gewend voor uitdagingen te staan. Mijn hele leven moest ik me inspannen om aan de eisen van het moment te voldoen.

Nu is dat niet meer zo. Ik hoef niets. Niemand verwacht iets van mij. Mijn kinderen redden zich en hebben hun partners om mee te praten als ze ergens mee zitten. Mijn levensinstelling behoeft een ‘reset’.

Ik kan elke dag doen waar ik zin in heb, maar omdat ik zo gewend ben aan uitdagingen heel mijn leven verwacht ik ook nu nog veel van mezelf. Een voorbeeld is dat ik mezelf vorige week nog perfect Spaans wilde leren. Nu denk ik: hoezo en waarom? Ik kan me redden met het Spaans dat ik nu spreek. Waarom moet het grammaticaal ook allemaal perfect zijn? Hoezo moet ik schilderen? Wie wacht er op mijn portretjes? Hoezo moet ik in dit weblog schrijven? Wie wil dit lezen?

Ik ben vaak moe en ik wil daar best aan toegeven. Het mag immers. Ik mag gerust een hele middag een boek lezen.

Dat bedacht ik vanmorgen en ik stond heel relaxed op.

Het gekke is dat ik juist omdat ik mezelf ‘vrijaf’ gaf van alle eisen die ik aan mezelf pleeg te stellen energie kreeg. Ik ging zonder nadenken van alles doen, zoals het in vazen schikken van alle veldbloemen en takken die ik gedroogd heb deze zomer. En straks ga ik koken met goesting. Gewoon omdat alles mag en niets hoeft! Daar krijg ik energie en inspiratie van.

Zoiets als ‘de wet’ dat veel zich ontpopt in zijn tegendeel. Dwang verlamt en vrijheid geeft inspiratie en leidt tot meer resultaat.

Hobby valt een beetje weg

Omdat de Spaanse cursus geen optie meer is voor mij, moet ik wat anders bedenken als activiteit op deze regenachtige dag. Dat is ten eerste dit bericht blind typen, zoals ik mezelf geleerd heb in een online typecursus. Ik ben ook hierin sinds lange tijd lui geworden en typte de laatste tijd weer met 4 vingers en kijkend op mijn toetsenbord, een methode die efficiënter lijkt maar het niet is.

Verder maak ik weer filmpjes, gewoon voor de lol, zoals gisteren een filmpje van de stilstaande en bewegende beelden die ik had genomen van het feestje afgelopen zaterdag bij mijn oudste dochter. Dat filmpje zet ik dan verborgen op YouTube en dan deel ik het in de familiegroepsapp. Of al mijn kinderen en kleinkinderen er blij mee zijn weet ik niet, maar zelf geniet ik van het maken van het filmpje en het kijken ernaar.

Vandaag ga ik ‘Uithof6’ maken, een laatste filmpje in dit seizoen van onze wandelingen in de Uithof. De laatste maanden waren er niet zoveel verrassingen te zien in de Uithof als in de lentemaanden en dat zal te merken zijn aan dit filmpje, maar niettemin genieten wij nog steeds van onze ochtendwandelingen.

Er zat toch een addertje onder het gras/’hubo una trampa’

Sorry lezer, dat de Spaanse cursus gratis zou zijn bleek te mooi om waar te zijn. Na een een week (overigens heel goede) lessen ter introductie houd ik het voor gezien. Vandaag kreeg ik een ‘fantastisch’ aanbod via de mail.

Wauw, omdat ik het ben, krijg ik gratis toegang tot de cursus en spaar daarmee 97 dollar uit. Ik klik op de link om de verrassing te bekijken die me wacht en krijg dit:

Ik haak hier af. De lessen die ik gratis heb genoten hebben me al veel geholpen. Ik heb geen moeite met vlot Spaans praten, al valt er grammaticaal nog veel te verbeteren.

Mijn leerweg zal verder gaan via het lezen van Spaanse romans en herhaling van de lessen van deze week. Adiós Karo, het was fijn om naar je te kijken en de paar lessen te volgen die je gratis gaf.

Spaanse les met de Kajabi app, mijn nieuwe hobby!

Als gepensioneerde is het goed om wel wat bezigheden te blijven hebben. Anders worden de dagen wel wat eentonig en is er mentaal en fysiek te weinig uitdaging. Dat kan het verouderingsproces versnellen.

Ahmad en ik zijn graag bezig. Naast wandelen, lezen en rummikub, wat voor ons beiden een dagelijks terugkerende activiteit is, hebben we ieder onze hobby’s. Een gemeenschappelijke hobby is koken, waarbij we elkaar aanvullen in specialiteiten.

De laatste jaren leefde ik me uit met schilderen, maar sinds een tijdje heb ik daar geen zin in. Ik heb al veel schilderijen gemaakt voor mezelf en anderen. Op dit moment heb ik geen behoefte aan nog een schilderij en ik heb er geen idee voor. Ik vind het wel even welletjes.

Dus heb ik bedacht wat ik nog meer zou kunnen doen in mijn grote hoeveelheid vrije tijd naast fietsen met kijkplezier op de tablet en meedoen met NL in Beweging.

Ik realiseerde me dat ik al een hele tijd voldoende Spaans spreek om met Ahmad te kunnen praten en om me verstaanbaar te maken in Spanje, maar ook dat ik al jaren op hetzelfde niveau ben blijven hangen qua woordenschat en grammatica. Ik kan me er goed mee behelpen, maar soms zou ik nog wat meer woorden en uitdrukkingen willen kennen om me nog beter uit te drukken en grapjes te kunnen maken en dergelijke. Ik ging op zoek naar les via internet, omdat je dat overal kan doen, waar je ook bent.

Ik trof na enig zoeken een cursus die mij op het lijf geschreven is. En ik deel hem in dit weblog, omdat misschien meer mensen op zoek kunnen zijn naar een dergelijke cursus. Hij is bedoeld voor mensen die al een beetje tot goed Spaans verstaan, omdat de cursus geheel in het Spaans gesproken is zonder vertaling in een andere taal. Je leert door veel te luisteren en de oefeningen te doen (van vraag en antwoord) op een natuurlijke manier zonder boeken en zonder dingen op te schrijven, maar door herhaling. Er zijn verschillende niveaus waarop je kan beginnen. Je kan teneinde overal makkelijk toegang te krijgen tot de cursus de Kajabi app downloaden die geschikt is voor iPhone en Android.

Ik ben een paar dagen geleden begonnen met de cursus op het niveau ‘Ejercicios de Alto Impacto’ en ik leer er veel van. De cursus is nog gratis ook. Een aanrader voor wie graag de Spaanse taal op een natuurlijke manier wil leren. De cursus wordt gegeven door een heel prettige docente en een partner. De docente aanmoedigt je aan door regelmatig een mail te sturen, wanneer je weer een stapje verder kan. Het enige dat zij van je verlangt is dat je serieus van plan bent om minstens 20 minuten per dag tijd te besteden aan de cursus. Er is geen interactie tijdens de oefeningen. Je geeft een antwoord en je hoort daarna het juiste antwoord. De docente kan wel zien hoe vaak je oefeningen herhaalt (denk ik).