Categorie archieven: General

Ahmad heeft zijn weblog ‘Mi Jardin’ online gezet

Geplaatst op door
Beantwoorden

Het is te lezen en te bewonderen in drie talen, het Spaans, het Engels en het Nederlands. Hij maakte een foto van alle bloeiende en niet bloeiende planten in zijn tuin en voegde daarbij een uitvoerige beschrijving van die planten met verwijzing naar de bronnen waarvandaan hij zijn informatie heeft gehaald. Daarnaast gaat hij ook een persoonlijk blog bijhouden met zijn gedachten over van alles, maar met name de natuur.

Hier is de link naar zijn weblog. Ik zal deze link ook weergeven in de pagina’s, die te zien zijn in de zwarte balk bovenin dit weblog.

Mail met column

Geplaatst op door
2

Vandaag krijg ik een mail met een column van Henk van Straten. Er gaat bij mij geen lampje branden dat ik die persoon ergens van zou kennen. Er komt wel een tekenaar op in mijn gedachten, maar die heet Peter Verstraeten. Onder de column schrijft Henk van Straten dat hij heel graag stukjes schrijft, zelfs met de hitte van vandaag, en hij vraagt of ik hem zou willen ondersteunen met een bijdrage.

Ik antwoord hem dat ik ook graag stukjes schrijf, maar dat ik dat geheel gratis doe en dat ik daarvoor zelfs een weblog heb waarvoor ik de betaal. Dat hij mijn stukjes gratis mag lezen in ruil voor zijn stukjes.

Daarna ga ik kijken op google en zie ik dat ik hier te maken heb met een bekende schrijver, journalist, die zelfs ooit in DWDD mocht verschijnen. Ik bekijk de titels van de boeken die hij schreef en zie dat ik er zelfs een paar gelezen heb, waaronder ‘wij zeggen hier niet halfbroer’. Ook kan ik me nog iets herinneren van ‘het tussenhuisje’ en ‘kleine stinkerd’.

Ik begin me een beetje te schamen dat ik mezelf heb vergeleken met deze schrijver. Enkele minuten na mijn antwoord stuur ik hem nog een antwoord (nummer 2), waarin ik hem uitleg dat ik niet wist dat hij een ‘echte schrijver’ was en dat ik zelfs boeken van hem gelezen heb zonder te onthouden wie die boeken heeft geschreven. Ik verontschuldig me dat ik mijzelf (hobbyist) heb vergeleken met hem (erkend schrijver).

Wel voeg ik er aan toe dat ik erbij wil blijven dat ik hem niet zal betalen voor zijn stukjes maar dat ik het leuk zou vinden als hij me die toch blijft toesturen, omdat ik hem graag lees vanwege zijn eerlijke schrijfstijl.

Ik krijg geen antwoord van hem meer op mijn mail. Ik ben benieuwd of hij mij stukjes blijft sturen, nu ik aangegeven heb er niet voor te zullen betalen en zo brutaal was mezelf met hem te vergelijken. Is het voor hem voldoende dat ik zijn stukjes graag lees of gaat het toch om de inkomsten?

Consumentisme

Geplaatst op door
Beantwoorden

Met de term ‘consumentisme’* (soms ook ‘consumptisme‘) duidt men een levensstijl aan waarbij men door het verbruiken en bezitten van goederen en diensten emotionele en sociale noden wil vervullen, de status wil verhogen, de eigen identiteit wil vormgeven of uitstallen. Dit is een nieuwe definitie die gebezigd wordt naast de al bestaande definitie.

Het is een fenomeen dat nu veel voorkomt en het doet me denken aan een moeder, die als haar kind huilt dat kind probeert te troosten met een snoepje. Hierdoor kan dan later mogelijk de gewoonte bij dat kind ontstaan (een gewoonte die kan voortduren tot in de volwassenheid) om telkens verdriet of ongenoegen ‘weg te eten’. Maar naast snoep of lekker eten kan je een kind ook troosten met veel nieuwe spulletjes.

Ouders hebben het druk, moeten in de regel beiden werken om de rekeningen te kunnen betalen. Kinderen krijgen hierdoor minder aandacht en brengen een groot deel van de dag door op school of opvang. Het kan zijn dat sommige ouders, die in hun vrije tijd niet alleen maar met hun kinderen bezig willen zijn maar daarnaast ook wat tijd voor zichzelf willen overhouden, zich daar schuldig over voelen en dan maar heel veel speelgoed voor hun kinderen kopen of ze uren op de tablet of voor de tv laten zitten. Er is buiten weinig speelgelegenheid zonder dat oudertoezicht daarbij nodig is vanwege het drukke verkeer en de volgebouwde wijken en dat maakt het extra moeilijk om de kinderen zelf bezig te laten zijn met spel in de buitenlucht.

Ik kan nog veel meer bedenken wat het moeilijk maakt in deze tijd om gelukkig en tevreden te zijn, zowel voor volwassenen als kinderen. Via de media komt een overdosis aan info binnen en die info wordt sterk beïnvloed door ondernemingen die er belang bij hebben om mensen zoveel mogelijk te laten consumeren. Dat maakt mensen die daar gevoelig voor zijn gek. Er ontstaat zo een wedloop op goederen: wie heeft het mooiste huis, de grootste auto, de duurste vakantie, de mooiste kleding en accessoires, het meest perfecte uiterlijk en figuur, etc.

Maar mooie spullen en een perfect uiterlijk en een ogenschijnlijk super de luxe leven maken op zichzelf niet gelukkig en kunnen de leegte in de mens niet opvullen. Er was nog nooit zoveel psychisch leed als in deze welvaartsmaatschappij (die onderhand vormen aanneemt van een welvaartsrace). Toen ik net was afgestudeerd als psycholoog was er nauwelijks werk voor psychologen. Nu is er een tekort aan psychisch hulpverleners. Zichzelf ‘mental coach’ noemende mensen steken overal de kop op en bieden hun diensten aan via Instagram en YouTube. De mentale nood van de hedendaagse volgegeten maar ongelukkige burger is een welkome bron van inkomsten voor veel kwakzalvers.

Na deze sombere inleiding wil ik zeggen dat voor mij het consumentisme een groot deel van mijn leven een ‘ver van mijn bed’ show is geweest. Ik gunde mezelf weinig aankopen en besteedde al het geld dat ik had aan mijn gezin. Mijn kinderen hadden geen kamer met pc en tv en geen mobiele telefoon, maar ik zorgde toch dat zij niets te kort kwamen en wel mee konden met schoolreisjes en niet voor schut stonden op verjaardagspartijtjes. Dankzij het feit dat mijn kinderen totaal niet verwend zijn genieten zij nu van alles wat zij nu wel kunnen doen met hun goede inkomen. En wellicht is het zo dat zij hun kinderen op hun beurt ter compensatie van wat zijzelf niet hadden iets te veel verwennen, maar zo is nu de tijdgeest. De meeste kinderen bulken tegenwoordig van het speelgoed, de kleding, de spullen en de vakanties. De kunst is kinderen bij te brengen dat dit alles niet vanzelfsprekend is, zodat zij hun dankbaarheid voor alles wat zij hebben nooit uit het oog verliezen.

Nu ben ik in een fase van mijn leven gekomen dat ik makkelijker materiële dingen aan mezelf kan gunnen en dat geldt ook voor Ahmad. En als ik dan af en toe iets aanschaf, zoals een nieuwe telefoon en zeer snel glasvezel internet, dan geniet ik daar met volle teugen van. Mooie spullen kunnen zeker wel blij maken. Ik geniet van de mooie schermdisplay op mijn nieuwe telefoon en en gisteren zag ik ook dat deze telefoon echt een goede camera heeft.

Vanuit een slaapkamerraam

Maar als ik droevig ben (bijvoorbeeld over één van mijn kinderen) dan maken die spulletjes niet dat ze dat gat kunnen opvullen. Spiritueel welzijn en blij zijn met hebbedingetjes zijn twee verschillende dingen een het één kan het andere niet compenseren.

Moederdag

Geplaatst op door
Beantwoorden

Het is misschien in het leven geroepen ten dienste van de commercie. Moederdag, vaderdag, valentijnsdag, dierendag, secretaressendag (ja, die is er ook!), enz.

Mensen nemen de gelegenheid op die dagen om de moeder, vader, geliefde, enz. in het zonnetje te zetten. Een traditioneel gebruik is het ontbijt op bed op moederdag. Moeder, die door het jaar heen al zoveel eten klaarzet voor haar familie, mag in de ochtend op bed lekker kruimelen en een eitje met met jus en koffie of thee verorberen.

Ik heb nooit een ontbijtje op bed gehad. Niet dat ik dat zou hebben gewild. Met ongepoetste tanden en de slaap nog in mijn ogen een ontbijt verorberen op bed onder toeziend oog van mijn kroost. Wel kreeg ik tekeningen en andere handvaardigheidsproducten waar ik meestal heel blij mee was. Veel producten van mijn kinderen bewaarde ik in mappen. Ik heb ze nog steeds. Zelf geknutselde eiwarmertjes, uit hout gesneden bloemen en veel andere dingen die bijzonder goed gelukt waren hebben nog steeds een plekje in mijn huis.

Mijn kinderen zijn al lang uit huis en hebben inmiddels zelf kinderen, waarvan een aantal al volwassen zijn. Het leven gaat snel.

Maar waar ik vandaag heel blij mee was, dat waren de berichten van mijn kinderen. Zo mooi en uit het hart geschreven. Geen cadeaus voor mij, geen bloemen en geen parfummetjes of zeepjes of bonbons, maar klare liefdestaal. Ik zeg tegen Ahmad dat ik daar zo blij mee ben. Ahmad vindt het ook mooi. Hij zegt: ‘Cadeautjes zijn voedsel voor het nafs (ego), maar deze woorden zijn voedsel voor de ziel.’

Zo is het maar net.

Ingrepen en schoonheidsidealen

Geplaatst op door
Beantwoorden

Iedereen weet ervan. De druk die er ligt op vrouwen maar ook mannen om er zo goed mogelijk uit te zien, versterkt door al dan niet gefotoshopte beelden die op de media te vinden zijn. Wat mij nu opvalt zijn de opgespoten lippen en de gelnagels. Het lijkt een must om deze te hebben. Ze poppen overal op in het straatbeeld en in tv-series. Vooral de bovenlip lijkt niet meer recht te mogen zijn, maar moet volgens dit dwingende modebeeld naar boven krullen Het staat soms best schattig, maar het is niet echt en dat valt ook op. Toch lijken de dames er zelf blij mee te zijn.

In het begin ergerde ik me er een beetje aan en klikte ik een serie direct weg als ik die opgespoten monden zag, maar inmiddels heb ik in de gaten dat als ik dat blijf doen, dat er dan bijna niets te kijken overblijft. Ik ben er nu aan gewend.

‘Weten deze vrouwen niet dat ze er verschrikkelijk zullen uitzien als ze ouder worden?’, vraagt Ahmad. ‘Dat hoeft niet zo te zijn, want ze moeten doorgaan met regelmatig de lippen te laten opspuiten,’ leg ik uit.

Ik vertelde gisteren dat ik op dit moment kijk naar Turkse series. Daar zie je veel van die lippen. Ik moet ermee dealen. Ach ja, er zijn ergere dingen.

Espolvoreados

Geplaatst op door
Beantwoorden

We zijn voorzien van een stoflaag (´espolvoreados´). De Sahara-stof hangt in de lucht en daalt neer op alle oppervlakken. Niet goed voor de longetjes van ons mensen, maar wel een zalfje voor de natuur.

Het is pech voor de ´procesiones´ in deze semana santa. Er is helaas deze week ook nog regen voorspeld en bij regen mogen de beelden niet naar buiten. Wij zitten binnen, horen wel het tromgeroffel en het melancholieke geluid van de trompetten (´trompetas histericas´ merkt Ahmad gekscherend op). Ik schilder aan mijn gevleugelde paardje en plak weer een filmpje van de foto´s die ik maakte van onze wandelingen.

Morgen gaan we naar Sevilla. We rijden mee met de Sahara-wind in noordelijke richting. We gaan Ahmads oudste dochter opzoeken en zullen een nachtje bij haar blijven slapen. Wie weet maak ik daar ook foto´s.

La borriquita

Geplaatst op door
2

Gisteren was het weer zover. Het begin van de Semana Santa is aangebroken. Hier in Alhaurin de la Torre is het eerst beeld (in Spanje zegt men ´imagen´) dat door de straten wordt gedragen la borriquita. Het is Jezus op een ezeltje met aan zijn zijde een vrouwfiguur (ik denk Maria Magdalena). Het beeld wordt door de broeders en zusters van de hermandad weggedragen vanuit de plek waar het de rest van het jaar veilig binnen blijft achter brede, hoge deuren. De dragers lopen met hun loodzware last door de straat die grenst aan ons doodlopende straatje, elk jaar weer op vrijdag.

Deze traditie gaat de mensen hier nooit vervelen. Elk jaar opnieuw poetsen mensen de gevels van hun huizen en wordt ook de straat, waarlangs de stoet voorbij zal trekken, schoongemaakt. Veel mensen geven zelfs hun gevels een extra verfje vanwege deze heilige week en overal hangen fluwelen doeken voor de ramen en vanaf de balkons. De ramen worden omlijst met palmtakken. Mensen uit de omtrek snellen toe in hun mooiste kleding om niets te missen van het spektakel. Als de imagenes voorbij komen wordt er eerbiedig geklapt en zelfs hier en daar een traantje weggepinkt. Mensen zijn oprecht ontroerd.

Christenen en Katholieken geloven in Jezus als martelaar, die gefolterd en gekruisigd zou zijn om te boeten voor de zonden die de mensheid tekens weer begaat. Jezus, de vredelievende profeet, die predikte dat je, als iemand je sloeg op één wang, dat je dan de andere wang diende toe te keren. Zijn laatste woorden zouden zijn geweest: ´O God, vergeef deze mensen, want zij weten niet wat zij doen´.

In de Islam wordt niet geloofd dat het Jezus was die werd gekruisigd, maar dat het een ander was die de gestalte van Jezus had aangenomen. Jezus is volgens de Koran door God/Allah ten hemel opgenomen en zal ooit wederkeren op aarde. (Degene die de gestalte van Jezus kreeg en in de plaats van Jezus gekruisigd is zou Judas kunnen zijn. Judas was degene die Jezus verraadde voordat de haan drie maal gekraaid had. Maar dat is mijn eigen interpretatie)

157 And because of their saying: We slew the Messiah, Jesus son of Mary, Allah’s messenger – they slew him not nor crucified him, but it appeared so unto them; and lo! those who disagree concerning it are in doubt thereof; they have no knowledge thereof save pursuit of a conjecture; they slew him not for certain.
158 But Allah took him up unto Himself. Allah was ever Mighty, Wise. (Verzen uit sura 4, An Nisa, vertaling van Marmaduke Pickthall)

Hoewel ik de vergevingsgezinde woorden van Jezus voor zijn sterven, zoals opgetekend door de bijbel, prachtig vind en ontroerend, ben ik blij met de versie in het andere heilige boek, de Koran, het boek dat kwam na de bijbel.

Hoe zou het kunnen dat Allah een zo groot profeet als Jezus liet afslachten? Wat voor een voorbeeld zou dat zijn? Hoe kan het zijn dat mensen werkelijk geloven dat een ander opdraait voor hun zonden? Ik geloof dat iedereen verantwoordelijk is voor zijn eigen daden.

Reactie op reactie

Geplaatst op door
2

Als iemand iets schrijft, heeft deze daarbij achterliggende gevoelens en gedachten, die hij/zij wil overbrengen. Als een lezer iets leest dat geschreven is door een ander, maakt de lezer er zijn eigen verhaal van. De woorden die geschreven zijn kunnen op veel manieren ingevuld worden. Als ik bijvoorbeeld schrijf over een hond en ik definieer niet hoe die hond eruit ziet, dan kan het zijn dat ik een grote witte hond voor me zie en dat de lezer een klein zwart hondje voor zich ziet. Dat is ook het leuke en bijzondere van lezen in vergelijking met kijken naar een film of serie. Het verhaal dat je in geschreven woorden gepresenteerd krijgt kan je naar je eigen fantasie en volgens je eigen referentiekader invullen.

Dat is een mooi kenmerk van schrijven en gelezen worden. Maar als een lezer een reactie geeft op het gelezene en de schrijver leest die reactie, dan kan de schrijver verrast worden door deze reactie. Dat overkwam mij vanmorgen, toen ik de reactie las van mijn goede vriend Theo, die ik ken van jaren terug en van wie ik dacht dat hij mij goed kent. Toch voelde ik me onbegrepen en dat neem ik hem helemaal niet kwalijk. Ik ben niet altijd duidelijk genoeg, denk ik dan.

Ik wil mijn lezers niet vervelen met verhalen over mijn gelukkige leven in Nederland en Andalusië. Het is saai om te lezen dat iemand gelukkig en tevreden is met haar leven en het kan zelfs wrevel en jaloezie opwekken. Mijn vriend dacht dat ik me verveelde. Dat is niet het geval. Maar wel is het zo dat ik de lezer niet wil vervelen met kijkjes in mijn leven dat voor een ander waarschijnlijk minder interessant is dan voor mezelf.

Ondanks dit euvel, dat woorden maar woorden zijn en dat deze een beperkt middel zijn om dingen over te brengen zonder misverstanden, ga ik nu toch door met schrijven, zoals ik beloofd heb, elke dag of in ieder geval zo vaak mogelijk een stukje. Lees het zoals je wilt.

Vandaag schrijf ik zelfs twee stukjes. Het volgende zal gaan over la borriquita.

Nodig en onnodig

Geplaatst op door
2

De laatste tijd merk ik dat zelfs mijn trouwe lezers zijn afgehaakt. Niemand leest mijn weblog. Al een paar dagen zie ik 0 bezoekers. Terecht, denk ik dan. Ik doe geen moeite meer om regelmatig in dit weblog te schrijven en dan is het begrijpelijk dat mensen geen moeite doen om erin te kijken.

Ik zie in gedachten een oude man voor me die ik enkele jaren terug zag zitten in zijn winkel op een stoeltje met zijn stok in de hand voor zich. De man was horlogemaker geweest in zijn werkzame verleden en bezat hier in het het dorp een winkel met horloges en juwelen. Nu bracht hij zijn dagen rustig door, zittend op die stoel en kijkend naar zijn dochter, die de winkel beheerde en de klanten bediende. De man zei nooit wat, maar straalde rust uit zoals hij daar zat. Hij kon terugkijken op een arbeidzaam leven en hoefde nu niets meer.

Ik ben een aantal keren in de winkel geweest. Voor het repareren of verkleinen van juwelen van mijn overleden moeder en voor het verwisselen van batterijen in horloges. De oude man is er niet meer en zijn dochter staat ook niet meer altijd in de winkel. Zij wordt soms afgelost door een jongere vrouw, misschien haar dochter.

´Heb jij dat ook?´ vraag ik Ahmad. ´Dat je steeds minder dingen nodig vindt om te doen? Dat je gewoon rustig kan nietsdoen en je soms afvraagt waarom iedereen zo hard bezig is? Zoveel dingen kunnen even goed niet als wel gedaan of gezegd worden.´ Hij herkent het wel. Misschien hoort het bij het ouder worden. Ik zie Ahmad nog steeds dagelijks het nodige doen en allebei hebben we onze routines, maar veel waar we eerst enthousiast mee bezig waren hoeft niet meer zo nodig. Ahmad wil nog wel dingen maken van tiffany, maar zonder duidelijk idee van wat hij zal maken en voor wie het moet zijn heeft hij daar geen zin in. Ik schilder nog wel, maar dat komt omdat ik nog een canvas had liggen. Ik besteed er hooguit een paar uurtjes per dag aan. Ik doe het omdat ik het leuk vind om te doen en tijdens het schilderen alles om me heen even vergeet. Ik heb er echter geen plan of doel bij.

Ik lees veel boeken, waarvan ik het ene boeiender vind dan het andere. Smaken verschillen en een schrijfstijl moet je aanspreken. Ook lees ik graag columns in kranten. Maar daarbij denk ik achteraf vaak: wat draagt dit verhaal of deze column bij aan wat mensen moeten weten of leren? Meestal niets. Het is het delen van gedachten of ervaringen via het woord en daarmee kan je mensen amuseren, informeren of soms diep raken. Het is niet nodig en kan ook nagelaten worden. Net als kunst of een mooi lied of een dans. Het is een manier van contact leggen met anderen.

Zodra je je gaat afvragen of het nodig is of onnodig verbreek je de bekoring. Gewoon doen en er niet te veel over nadenken.

Zal ik proberen elke dag of in ieder geval vaker weer wat te schrijven? Al leest niemand het, misschien is het leuk voor mezelf om dat te blijven doen. Net als schilderen.

De boom die altijd groen blijft

Geplaatst op door
Beantwoorden

Gisteren had ik het over de troost die je kan zoeken in je geloof. En dat ik weet dat niet iedereen gelooft in God, profeten, heilige boeken, engelen en een leven na de dood. Mijn opvoeders geloofden daarin ook niet en ik ben opgegroeid in een omgeving waarin het geloof wel af en toe ter sprake kwam, maar waarin dan direct gezegd werd dat geloven voor de dommen en zwakkeren onder ons is. Mijn broer en ik werden daarentegen wel op streng katholieke en protestante scholen geplaatst, waarschijnlijk door omstandigheden ingegeven. Maar dat was niet opdat we iets zouden opsteken van de deze gelovige invloeden. Er werden herhaaldelijk grappen gemaakt door mijn ouders, grappen en opmerkingen waarin zij de figuur van dominee, pater, priester of paus belachelijk maakten.

Ondanks dat sprak ik als kind al met God als ik alleen in mijn bed lag. Het gaf mij troost om mijn diepste gedachten, twijfels en verdriet geluidloos aan God te vertellen. Ik vond geen steun bij mijn beide ouders, was integendeel bang voor met name mijn stiefvader, tot wie ik nooit rechtstreeks het woord durfde te richten. De enige bij wie ik onvoorwaardelijke liefde voelde, die ik bij mijn ouders en het beetje familie dat we verder hadden nooit voelde, was mijn broer. Maar hoewel hij bijna twee jaar ouder was dan ik, voelde ik meer dat ik hem moest beschermen tegen narigheid van de buitenwereld dan ik me door hem beschermd voelde. Hij betekende alles voor me en ik deed alles wat hij van me vroeg.

Door vele verhuizingen moest ik op elke school opnieuw wennen en opnieuw vriendschappen sluiten. Op school en bij het buiten spelen voelde ik me altijd gewaardeerd en geliefd, op de enkele keren na dat ik in de steek werd gelaten of verraden. Dat zijn normale dingen die voorkomen in het leven van kinderen.

Maar zoals ik al zei, voor troost en een luisterend oor, als ik wilde vertellen over mijn diepste angsten, verdriet, woede en twijfels, moest ik bij God zijn, want er was voor mij geen ander luisterend oor. Ik voelde me onder mensen van kinds af aan onbegrepen en hield naar buiten de schijn op dat ik uit net zo een normaal gezin kwam als andere kinderen. Ik hemelde zelfs mijn ouders op als zeer moderne vrijgevochten mensen.

In mijn puberteit zocht ik naar geloven of levensfilosofieën waarin ik mijn geloof kon plaatsen maar ik herkende mezelf niet in de geloven en filosofieën die ik tegenkwam op mijn zoektocht. Tot ik op mijn 27e de Koran las in een mooie Engelse vertaling. Ik weet niet waarom ik ineens zeker was dat ik me moest bekeren tot de islam en wat me zo ontroerde in de Koran.

Zoals bekend is neemt een moslim aan dat de Koran direct is opgetekend uit de woorden van Allah, die sprak tot de heilige profeet Mohammed wanneer deze in trance ging. Daaraan wordt door anderen dan getwijfeld, omdat het moeilijk voor te stellen is dat er telkens schrijvers klaarstonden om de woorden die kwamen uit de mond van onze heilige profeet, die analfabeet was, op te tekenen. Hoe kan het zijn dat alle suras in dit heilige boek bewaard zijn in de oorspronkelijke woorden, zoals uitgesproken door de profeet over een periode van 23 jaar? Het is een mysterie, maar zeker is dat dit boek nooit veranderd is over de jaren maar dat de oorspronkelijke Arabische tekst onveranderlijk is gebleven en met zulke woorden geschreven en zo poëtisch dat deze gemakkelijk in heel zijn lengte gememoriseerd kan worden door talloze mensen op de wereld.

Wat mij ontroerde is dat Allah herhaaldelijk in de Koran letterlijk het woord richt tot de profeet en dat zijn in de regel woorden van troost voor de profeet Mohammed, die alleen maar het goede wilde voor de hele mensheid.

Ik maakte als volwassene domme keuzes, waarschijnlijk omdat ik dacht dat ik niet beter verdiende. Ik heb daarover al eerder verteld in dit weblog. Evenals trouwens wat ik hierboven beschrijf.

Een belangrijk moment in mijn leven was het moment dat ik in aanraking kwam met de Naghsbandi Sufi Tariqat (n.b. tariqat betekent ´weg´) tijdens de jaarwisseling 1995/1996. Door de lessen van Sheikh Nazim leerde ik meer dan ik geleerd had tijdens mijn hele studie psychologie. Alle opgedane ervaring in mijn leven kon ik ineens in een bepaald licht zien. Jarenlang profiteerde ik van elke gelegenheid om de lessen letterlijk uit de mond van sheikh Nazim te vernemen tijdens de heilige maanden ramadan, toen hij nog in staat was naar Engeland of Duitsland te reizen om deze maanden met zijn leerlingen door te brengen. Later ging ik herhaaldelijk naar zijn woonplaats Levke in Cyprus om daar van hem te leren. Ook las ik alles wat ik aan boeken kon vinden over zijn lessen, die weer teruggaan naar zijn leermeester Sheikh Abdullah ad Daghestani.

Er zijn een aantal dingen die ik daarvan altijd heb onthouden en die mij telkens wanneer ik gebeurtenissen moeilijk vind steun bieden.

In het verleden heb ik herhaaldelijk in penibele omstandigheden verkeerd. Ik was op een zeker moment wanhopig, omdat ik niet wist hoe me te bevrijden uit de situatie waarin ik terecht was gekomen met mijn vier kinderen. Ik zag geen uitweg. Ik dacht dat ik voor altijd ongelukkig en angstig zou verder leven. Toch kwam er een uitweg. Nu ben ik gelukkig en leef ik zonder angst. De enige zorg die ik heb is dat het goed zal blijven gaan met mijn kinderen, die ieder nu hun eigen leven leiden en die ik niet meer kan beschermen voor wat dan ook.

Ik weet dat alles verandert en niets hetzelfde blijft. Er zijn momenten van pijn en ongeluk en er zijn momenten van geluk en pijnloosheid in het leven. Ik weet dat er een einde komt aan beide. Ik weet dus ook dat het geluk dat ik nu beleef samen met Ahmad niet voor altijd zal duren. We gaan een keer dood en de dood komt niet altijd zonder lijdensweg. Niemand weet wat de toekomst brengt en dat is maar goed ook, want anders zouden we ons daar druk om maken.

Ik denk dan aan de woorden van grandsheikh Abdullah ad Daghestani. Hij zei (in mijn woorden naverteld): ´Wees als een boom die zomer en winter groen blijft, bij regen, zon, sneeuw, vorst en stormen. Blijf altijd dankbaar en zeg nooit ´waarom?´. Alles is zoals het moet zijn en wat je overkomt is voor jou bestemd. Zeg alleen: alhamdulillah.