Rumi
Beantwoorden
Categorie archieven: General
Niet klagen maar dragen
Al een tijdje heb ik een digitaal abonnement op de Volkskrant. Ik lees daarin heel graag de interviews met 100-jarigen. Bij het lezen van die interviews valt mij vaak op hoe flink deze mensen waren tijdens hun leven en hoe zij ondanks tegenslag of ziekte de moed erin wisten te houden.
Dat vind ik een bewonderenswaardige levenshouding. Als jongere van nu 74 jaar kan ik daarvan leren.
Gedachte uit mijn persoonlijk dagboek
Ik schreef op 25 december 2023:
Vandaag kwam het volgende in me op:
We zijn inmiddels gewend om digitaal te kunnen communiceren met mensen aan de andere kant van de aardbol, eventueel zelfs live en met beeld van elkaars gezicht. Al doen we dat niet vaak, omdat het vaak veiliger is om alleen in geschrift en eventueel met een fotootje te communiceren via allerlei apps. Ook hebben we nu toegang tot veel nieuwsbronnen. Met de vertaalmachine kunnen we kranten van over de hele wereld lezen, als we dat zouden willen.
We zijn dus veel meer dan in het verleden op de hoogte van wat er op elk moment in de wereld plaatsvindt. En ook hebben we meer contact met mensen uit andere delen van de wereld via bovengenoemde media. Daarnaast vindt er nu overal ter wereld emigratie en immigratie plaats. Hierdoor komen mensen ook in eigen land dagelijks mensen tegen met een andere kleur en cultuur. Het is volstrekt normaal geworden dat in elk willekeurig land mensen met voorouders van diverse nationaliteiten bij elkaar wonen in buurten.
Maar wat niet gelijke tred heeft gehouden met deze ontwikkelingen is onze mentaliteit. We denken nog steeds in grenzen en voelen ons lid van een bepaalde groep of cultuur. We zijn nog niet zover dat we elkaar kunnen zien als allemaal in oorsprong van dezelfde familie, de ´familie mens´. We blijven denken in termen van wij en daartegenover de anderen (van een ander land, met een ander geloof of politieke overtuiging, een andere kleur, cultuur en andere gewoontes). We willen maar niet inzien dat we behoren tot een grote familie, die in plaats van elkaar te wantrouwen en te bestrijden ook kan samenwerken en van elkaar kan leren.
De enorme volksverhuizing die al decennia plaatsvindt (vanwege oorlog, economische omstandigheden en in de toekomst waarschijnlijk ook vanwege het klimaat) kunnen we niet tegenhouden en moeten we ook niet willen tegenhouden. We zijn allemaal mensen en hebben elkaar nodig.
Mijn ideale wereld is een wereld zonder grenzen waar een ieder kan gaan waar men wil en zich kan vestigen en een leven leiden waar men wil. Mijn lief zegt dat dit een utopie is en onmogelijk. Een ideale staat bestaat niet.
Zeker is voor mij dat we komen uit het zielenrijk en daar ook terugkeren. In het zielenrijk zijn geen grenzen. We komen alleen ter wereld en zijn alleen verantwoordelijk voor onze daden in het korte leven hier. Ik wil leven volgens mijn ideaal en dat is een leven met elkaar als mensen die een familie vormen. Zonen en dochters van Adam.
Wat ziek zijn met je doet
En dat geldt ook voor honger en andere oorzaken die je lichaam verzwakken. Het maakt je nederig en je voelt je eigen kwetsbaarheid. Als je lichaam vol zit met goede bouwstoffen, je nergens pijn hebt en je je sterk voelt om van alles aan te kunnen, heb je een ander manier van kijken naar de wereld dan als je fragiel bent door voedseltekort of als je ziek bent.
Je ziet het op tv. Mensen die te horen hebben gekregen dat ze terminaal ziek zijn, gaan ineens andere dingen belangrijk vinden dan wat ze nastreefden toen ze nog gezond waren. Alles wat eerder zo belangrijk leek komt dan ineens over als onbelangrijk. Dingen als geld, succes of diploma´s hebben ineens geen waarde meer, maar betekenisvolle relaties met anderen veel meer. Het kan lijken of je de wereld om je heen helderder waarneemt en je bent blij met elk klein geluksmomentje, zoals een zon op je gezicht of even een moment zonder pijn. Je merkt ook wie werkelijk met je begaan is en wie niet.
Dat is een beetje mijn idee van wat er gebeurt met een zieke mens. En wat ik ook zie bij ouder wordende mensen om mij heen.
Ik mocht dat gevoel van kwetsbaarheid de afgelopen dagen aan den lijve ondervinden. Ik had al een tijd pijn in een spier in mijn zij en ik deed verwoede pogingen om die pijn weg te trainen, maar zonder succes. Ik zocht mijn toevlucht bij Google en YouTube om uit te zoeken welke spier mij hinderde. Ik deed een aantal oefeningen die op verschillende YouTube kanalen werden aangeraden, maar die gaven geen verlichting. Daarom maakte ik deze week een afspraak bij een fysiotherapeut. Maar de nacht voordat ik die afspraak had werd ik ongelooflijk ziek. Ik zal de lezer details besparen, maar laten we het houden bij een vergelijking met een tsunami vanboven en van onder. Ik heb dit mijn hele leven niet met zoveel kracht meegemaakt. De dag erop moest ik de afspraak met de fysio uitstellen en sliep ik bijna de hele dag. Het is nu de derde dag erna en ik ben nog niet fit en voel me moe en slap. Ik denk dat het een zware buikgriep was en nog is. Althans dat hoop ik.
Maar al ziek zijnde kom ik meer dan ooit tot de conclusie dat er maar één ding voor mij echt belangrijk is. Liefde. Liefde die ik voel voor mijn kinderen en voor Ahmad. Maar ook het belang van liefde en respect voor alles en iedereen om mij heen, van het kleinste insectje of plantje tot de mens. Ik wil alleen maar liefde geven en delen voor de rest van mijn leven en verder is voor mij niets belangrijk. Ik hoef verder niks meer.
´It is a mad mad world´
Deze mooie song die door velen gecovered is en waarmee Gary Jules het meeste succes had is geschreven en origineel op de muziekmarkt gebracht door Curt Smith die het voor het eerst ten gehore bracht met de band Tears for Fears. Ik ben nooit een fan geweest van deze band, maar deze song vind ik prachtig en eigenlijk het mooist zoals die wordt vertolkt door Gary Jules.
Maar de eer van het bedenken van deze tekst komt toe aan Curt Smith en de tekst heeft alles te maken met zijn jeugd. Ik vind het mooi om te zien en te beluisteren hoe hij deze song nu op oudere leeftijd veel mooier en rustiger vertolkt, samen met zijn dochter.
Waarom raakt deze song mij zo? Omdat dit liedje een gevoel beschrijft dat ik al mijn leven meedraag en dat af en toe zijn trieste kopje opsteekt. De dwaasheid van onze compleet doorgedraaide wereld, een wereld die op zich mooi is maar waarin wij mensen ons dwaas gedragen en daardoor verdwazen wij de wereld. Wij creëren een ´mad world´.
Ik lees momenteel drie kranten, de Volkskrant, het AD en het NRC. Dat doe ik pas sinds enkele jaren en daarnaast luister ik tijdens klusjes in huis naar de radiozender NPO1. Ik word daar niet blij van en ook niet wijzer en toch ga ik daarmee door uit een soort nieuwsgierigheid. De beschrijving van ellende overal en het over elkaar heen gebuitel van meningen van jan en alleman maken me duizelig. Wat schiet ik ermee op om op de hoogte gehouden te worden van wat mij niet aangaat? Ahmad naast mij voelt hetzelfde. Ook hij wordt niet blij van wat hij leest en hoort, maar hij blijft toch kranten lezen. Misschien ben ik er ooit wel mee begonnen door hem en nu kan ik niet meer terug.
Het doet me terugverlangen aan de tijd dat ik geen tv keek (net als nu) maar daarnaast ook geen kranten las. De tijd dat ik me helemaal richtte op mijn gezin en werk en verder in mijn vrije tijd alleen maar boeken las over islam en soefisme. Die boeken werkten voor mij als een zalfje. Elke avond als mijn kinderen sliepen en ook in de vroege ochtenden verdiepte ik mij in deze boeken. Ze gaven me troost, zeer wijze lessen en werkten als vitaminen om het leven aan te kunnen. Ik had totaal niet het idee dat ik iets miste van wat verder om me heen gebeurde, want het grote nieuws bereikte me toch wel via andere kanalen dan de media. Er was toen ook nog geen internet en mobiele telefonie en dat was wel zo rustig.
Teruggaan kan niet meer. Ik zal kranten blijven lezen nu, omdat het zo gemakkelijk is dat te doen op mijn telefoon. Maar vanochtend werd ik wakker met een verlangen naar mijn boekenkastje met diverse korans, hadith en boeken van en over soefiheiligen. Het kastje staat in Nederland op mij te wachten en ik kan de boeken die ik allemaal al eerder uitlas herlezen en nog eens herlezen. En hier heb ik in mijn ereader de drie boeken van Sheikh Nazim staan die ik digitaliseerde en omzette in epub formaat. Ik wil daarin opnieuw gaan lezen. De boeken voelen voor mij als oude vrienden, die ik een tijd verwaarloosd heb.
Liefde en rechtvaardigheid
Gisteren heb ik me weer verdiept in het boek I Tjing.
In de vertaling van Richard Wilhelm bestaat de I Tjing uit drie delen, waarvan het eerste boek het eigenlijke orakelboek is, ‘de Tekst’ geheten. De twee laatste delen bestaan uit een uitleg van de wijsheid achter de I Tjing (voor zover die in woorden te vatten is). Het tweede boek ‘het Materiaal’ bevat een beschrijving en uitleg van de tekens. Het derde boek ‘de Commentaren’ lijkt een herhaling van het eerste deel, maar is een tweede versie van het orakelboek met de 64 tekenen, aangevuld met commentaren, waarvan er een groot aantal van Confucius zijn.
De oorsprong van de I Tjing dateert uit 3000 voor Christus. Het is één van de weinige boeken die niet vernietigd zijn gedurende al die jaren. Wel is er een uitbreiding gekomen. Was het eerst alleen een voorspellend boek, later werd eraan toegevoegd hoe men als gewaarschuwd mens het lot kon veranderen. Alles berust op het principe dat er wetten zijn die de kosmos beheersen en dat die zijn weerslag hebben op al het leven op aarde. Een mens is daarbij uniek in die zin dat hij een keuze heeft om zijn denken en handelen aan te passen aan de wetten in de kosmos en niet tegen die wetten in te gaan. De keuzes die de mens maakt bepalen heil of onheil.
Het is een boek met een heel ingewikkelde materie die het resultaat is van het denken van grote denkers en wijzen. Het is voor de doorsnee mens moeilijk te begrijpen hoe het kan dat het toeval zoveel betekenis kan hebben. Zelfs een grote wijze als Confucius was gedurende zijn leven nog niet klaar met het werkelijk doorgronden van de I Tjing. Hij heeft eens gezegd dat hij een half leven meer zou willen leven om de I Tjing beter te leren begrijpen.
Tja, en wie ben ik dan om me te verdiepen in dit boek en te trachten er wat van te leren. De eerste keer dat ik me verdiepte in de laatste twee delen van de I Tjing was dat lui liggend op de tuinbank en ik snapte er eigenlijk geen jota van. Gisteren deed ik een nieuwe poging, ditmaal liggend op de bank in de huiskamer. Bepaalde beschrijvingen van het materiaal (de tekens) gingen iets meer voor me leven, maar alsnog bleef het grootste deel voor mij vaag. Maar de universele wijsheid achter dit boek blijft aan me trekken.
Wat ik heel frappant vind is dat de mens die wordt weergegeven in de lijnen van het hexagram als de middelste twee lijnen tussen de plaatsen van hemel en aarde wordt gezien als ‘edele’ die handelt uit liefde en rechtvaardigheid.
Laten dit nu net de deugden zijn die in alle godsdiensten worden geprezen als belangrijk! Als kind begreep ik al dat er wetten zijn, ik noemde ze kosmische wetten. Ga je tegen die wetten in, dan voelt dat niet goed en luister je naar die wetten (door te luisteren naar de zachte stem van je geweten) dan voel je je goed en in harmonie met je omgeving. Althans zo ervoer ik dat. Ik kon dat nooit een naam geven en zocht overal naar theorieën, filosofieën of geloven die deze gedachtengang bevestigden.
Uiteindelijk kwam ik terecht bij de Islam. Islam betekent letterlijk ‘overgave’. En dat wil zeggen overgave aan de Wil van Allah. Wat is Allah? Wij kunnen Allah niet kennen. Het zijn de wetten van de kosmos, waarover de I Tjing spreekt. In alle geloven wordt gepredikt dat je je moet schikken naar de wetten, die in elk geloof gesteld worden. Dat kunnen de 10 geboden van Mozes zijn of andere voorschriften die in andere geloven meer nadruk krijgen. Feit is dat alle geloven een afspiegeling zijn van de noodzaak voor de mens om zich in harmonie te weten met de wetten in de kosmos op elk moment. En geen moment is hetzelfde, maar alles verandert voortdurend en dus ook de eisen die op elk moment aan de mens gesteld worden. De I Tjing gaat ervanuit dat de mens handelt vanuit liefde en rechtvaardigheid en, naar ik aanneem, de diverse geloven ook. Alle profeten waren waarschuwers, die de mensheid wezen op het belang van ‘Adab‘, goed of nobel gedrag.
Dat helaas veel geloven zich hebben ontwikkeld tot onverdraagzame bolwerken, waar geen welwillend oog meer is voor andere geloven en waar men de overeenkomst tussen alle geloven volledig negeert, maar daarentegen de nadruk legt op de superioriteit van de eigen rituelen, is jammer. Want in wezen is het doel van elk geloof en ook datgene wat wordt aangeraden in de I Tjing het volgende:
Dat men zijn handelen naar beste kunnen in harmonie brengt met de kosmische wetten van elk moment en dat men dit doet vanuit liefde en rechtvaardigheid.
Dat vind ik een mooie gedachte.
Ahmad heeft zijn weblog ‘Mi Jardin’ online gezet
Het is te lezen en te bewonderen in drie talen, het Spaans, het Engels en het Nederlands. Hij maakte een foto van alle bloeiende en niet bloeiende planten in zijn tuin en voegde daarbij een uitvoerige beschrijving van die planten met verwijzing naar de bronnen waarvandaan hij zijn informatie heeft gehaald. Daarnaast gaat hij ook een persoonlijk blog bijhouden met zijn gedachten over van alles, maar met name de natuur.
Hier is de link naar zijn weblog. Ik zal deze link ook weergeven in de pagina’s, die te zien zijn in de zwarte balk bovenin dit weblog.
Mail met column
Vandaag krijg ik een mail met een column van Henk van Straten. Er gaat bij mij geen lampje branden dat ik die persoon ergens van zou kennen. Er komt wel een tekenaar op in mijn gedachten, maar die heet Peter Verstraeten. Onder de column schrijft Henk van Straten dat hij heel graag stukjes schrijft, zelfs met de hitte van vandaag, en hij vraagt of ik hem zou willen ondersteunen met een bijdrage.
Ik antwoord hem dat ik ook graag stukjes schrijf, maar dat ik dat geheel gratis doe en dat ik daarvoor zelfs een weblog heb waarvoor ik de betaal. Dat hij mijn stukjes gratis mag lezen in ruil voor zijn stukjes.
Daarna ga ik kijken op google en zie ik dat ik hier te maken heb met een bekende schrijver, journalist, die zelfs ooit in DWDD mocht verschijnen. Ik bekijk de titels van de boeken die hij schreef en zie dat ik er zelfs een paar gelezen heb, waaronder ‘wij zeggen hier niet halfbroer’. Ook kan ik me nog iets herinneren van ‘het tussenhuisje’ en ‘kleine stinkerd’.
Ik begin me een beetje te schamen dat ik mezelf heb vergeleken met deze schrijver. Enkele minuten na mijn antwoord stuur ik hem nog een antwoord (nummer 2), waarin ik hem uitleg dat ik niet wist dat hij een ‘echte schrijver’ was en dat ik zelfs boeken van hem gelezen heb zonder te onthouden wie die boeken heeft geschreven. Ik verontschuldig me dat ik mijzelf (hobbyist) heb vergeleken met hem (erkend schrijver).
Wel voeg ik er aan toe dat ik erbij wil blijven dat ik hem niet zal betalen voor zijn stukjes maar dat ik het leuk zou vinden als hij me die toch blijft toesturen, omdat ik hem graag lees vanwege zijn eerlijke schrijfstijl.
Ik krijg geen antwoord van hem meer op mijn mail. Ik ben benieuwd of hij mij stukjes blijft sturen, nu ik aangegeven heb er niet voor te zullen betalen en zo brutaal was mezelf met hem te vergelijken. Is het voor hem voldoende dat ik zijn stukjes graag lees of gaat het toch om de inkomsten?
Consumentisme
Met de term ‘consumentisme’* (soms ook ‘consumptisme‘) duidt men een levensstijl aan waarbij men door het verbruiken en bezitten van goederen en diensten emotionele en sociale noden wil vervullen, de status wil verhogen, de eigen identiteit wil vormgeven of uitstallen. Dit is een nieuwe definitie die gebezigd wordt naast de al bestaande definitie.
Het is een fenomeen dat nu veel voorkomt en het doet me denken aan een moeder, die als haar kind huilt dat kind probeert te troosten met een snoepje. Hierdoor kan dan later mogelijk de gewoonte bij dat kind ontstaan (een gewoonte die kan voortduren tot in de volwassenheid) om telkens verdriet of ongenoegen ‘weg te eten’. Maar naast snoep of lekker eten kan je een kind ook troosten met veel nieuwe spulletjes.
Ouders hebben het druk, moeten in de regel beiden werken om de rekeningen te kunnen betalen. Kinderen krijgen hierdoor minder aandacht en brengen een groot deel van de dag door op school of opvang. Het kan zijn dat sommige ouders, die in hun vrije tijd niet alleen maar met hun kinderen bezig willen zijn maar daarnaast ook wat tijd voor zichzelf willen overhouden, zich daar schuldig over voelen en dan maar heel veel speelgoed voor hun kinderen kopen of ze uren op de tablet of voor de tv laten zitten. Er is buiten weinig speelgelegenheid zonder dat oudertoezicht daarbij nodig is vanwege het drukke verkeer en de volgebouwde wijken en dat maakt het extra moeilijk om de kinderen zelf bezig te laten zijn met spel in de buitenlucht.
Ik kan nog veel meer bedenken wat het moeilijk maakt in deze tijd om gelukkig en tevreden te zijn, zowel voor volwassenen als kinderen. Via de media komt een overdosis aan info binnen en die info wordt sterk beïnvloed door ondernemingen die er belang bij hebben om mensen zoveel mogelijk te laten consumeren. Dat maakt mensen die daar gevoelig voor zijn gek. Er ontstaat zo een wedloop op goederen: wie heeft het mooiste huis, de grootste auto, de duurste vakantie, de mooiste kleding en accessoires, het meest perfecte uiterlijk en figuur, etc.
Maar mooie spullen en een perfect uiterlijk en een ogenschijnlijk super de luxe leven maken op zichzelf niet gelukkig en kunnen de leegte in de mens niet opvullen. Er was nog nooit zoveel psychisch leed als in deze welvaartsmaatschappij (die onderhand vormen aanneemt van een welvaartsrace). Toen ik net was afgestudeerd als psycholoog was er nauwelijks werk voor psychologen. Nu is er een tekort aan psychisch hulpverleners. Zichzelf ‘mental coach’ noemende mensen steken overal de kop op en bieden hun diensten aan via Instagram en YouTube. De mentale nood van de hedendaagse volgegeten maar ongelukkige burger is een welkome bron van inkomsten voor veel kwakzalvers.
Na deze sombere inleiding wil ik zeggen dat voor mij het consumentisme een groot deel van mijn leven een ‘ver van mijn bed’ show is geweest. Ik gunde mezelf weinig aankopen en besteedde al het geld dat ik had aan mijn gezin. Mijn kinderen hadden geen kamer met pc en tv en geen mobiele telefoon, maar ik zorgde toch dat zij niets te kort kwamen en wel mee konden met schoolreisjes en niet voor schut stonden op verjaardagspartijtjes. Dankzij het feit dat mijn kinderen totaal niet verwend zijn genieten zij nu van alles wat zij nu wel kunnen doen met hun goede inkomen. En wellicht is het zo dat zij hun kinderen op hun beurt ter compensatie van wat zijzelf niet hadden iets te veel verwennen, maar zo is nu de tijdgeest. De meeste kinderen bulken tegenwoordig van het speelgoed, de kleding, de spullen en de vakanties. De kunst is kinderen bij te brengen dat dit alles niet vanzelfsprekend is, zodat zij hun dankbaarheid voor alles wat zij hebben nooit uit het oog verliezen.
Nu ben ik in een fase van mijn leven gekomen dat ik makkelijker materiële dingen aan mezelf kan gunnen en dat geldt ook voor Ahmad. En als ik dan af en toe iets aanschaf, zoals een nieuwe telefoon en zeer snel glasvezel internet, dan geniet ik daar met volle teugen van. Mooie spullen kunnen zeker wel blij maken. Ik geniet van de mooie schermdisplay op mijn nieuwe telefoon en en gisteren zag ik ook dat deze telefoon echt een goede camera heeft.
Maar als ik droevig ben (bijvoorbeeld over één van mijn kinderen) dan maken die spulletjes niet dat ze dat gat kunnen opvullen. Spiritueel welzijn en blij zijn met hebbedingetjes zijn twee verschillende dingen een het één kan het andere niet compenseren.
Moederdag
Het is misschien in het leven geroepen ten dienste van de commercie. Moederdag, vaderdag, valentijnsdag, dierendag, secretaressendag (ja, die is er ook!), enz.
Mensen nemen de gelegenheid op die dagen om de moeder, vader, geliefde, enz. in het zonnetje te zetten. Een traditioneel gebruik is het ontbijt op bed op moederdag. Moeder, die door het jaar heen al zoveel eten klaarzet voor haar familie, mag in de ochtend op bed lekker kruimelen en een eitje met met jus en koffie of thee verorberen.
Ik heb nooit een ontbijtje op bed gehad. Niet dat ik dat zou hebben gewild. Met ongepoetste tanden en de slaap nog in mijn ogen een ontbijt verorberen op bed onder toeziend oog van mijn kroost. Wel kreeg ik tekeningen en andere handvaardigheidsproducten waar ik meestal heel blij mee was. Veel producten van mijn kinderen bewaarde ik in mappen. Ik heb ze nog steeds. Zelf geknutselde eiwarmertjes, uit hout gesneden bloemen en veel andere dingen die bijzonder goed gelukt waren hebben nog steeds een plekje in mijn huis.
Mijn kinderen zijn al lang uit huis en hebben inmiddels zelf kinderen, waarvan een aantal al volwassen zijn. Het leven gaat snel.
Maar waar ik vandaag heel blij mee was, dat waren de berichten van mijn kinderen. Zo mooi en uit het hart geschreven. Geen cadeaus voor mij, geen bloemen en geen parfummetjes of zeepjes of bonbons, maar klare liefdestaal. Ik zeg tegen Ahmad dat ik daar zo blij mee ben. Ahmad vindt het ook mooi. Hij zegt: ‘Cadeautjes zijn voedsel voor het nafs (ego), maar deze woorden zijn voedsel voor de ziel.’
Zo is het maar net.