En dat geldt ook voor honger en andere oorzaken die je lichaam verzwakken. Het maakt je nederig en je voelt je eigen kwetsbaarheid. Als je lichaam vol zit met goede bouwstoffen, je nergens pijn hebt en je je sterk voelt om van alles aan te kunnen, heb je een ander manier van kijken naar de wereld dan als je fragiel bent door voedseltekort of als je ziek bent.

Je ziet het op tv. Mensen die te horen hebben gekregen dat ze terminaal ziek zijn, gaan ineens andere dingen belangrijk vinden dan wat ze nastreefden toen ze nog gezond waren. Alles wat eerder zo belangrijk leek komt dan ineens over als onbelangrijk. Dingen als geld, succes of diploma´s hebben ineens geen waarde meer, maar betekenisvolle relaties met anderen veel meer. Het kan lijken of je de wereld om je heen helderder waarneemt en je bent blij met elk klein geluksmomentje, zoals een zon op je gezicht of even een moment zonder pijn. Je merkt ook wie werkelijk met je begaan is en wie niet.

Dat is een beetje mijn idee van wat er gebeurt met een zieke mens. En wat ik ook zie bij ouder wordende mensen om mij heen.

Ik mocht dat gevoel van kwetsbaarheid de afgelopen dagen aan den lijve ondervinden. Ik had al een tijd pijn in een spier in mijn zij en ik deed verwoede pogingen om die pijn weg te trainen, maar zonder succes. Ik zocht mijn toevlucht bij Google en YouTube om uit te zoeken welke spier mij hinderde. Ik deed een aantal oefeningen die op verschillende YouTube kanalen werden aangeraden, maar die gaven geen verlichting. Daarom maakte ik deze week een afspraak bij een fysiotherapeut. Maar de nacht voordat ik die afspraak had werd ik ongelooflijk ziek. Ik zal de lezer details besparen, maar laten we het houden bij een vergelijking met een tsunami vanboven en van onder. Ik heb dit mijn hele leven niet met zoveel kracht meegemaakt. De dag erop moest ik de afspraak met de fysio uitstellen en sliep ik bijna de hele dag. Het is nu de derde dag erna en ik ben nog niet fit en voel me moe en slap. Ik denk dat het een zware buikgriep was en nog is. Althans dat hoop ik.

Maar al ziek zijnde kom ik meer dan ooit tot de conclusie dat er maar één ding voor mij echt belangrijk is. Liefde. Liefde die ik voel voor mijn kinderen en voor Ahmad. Maar ook het belang van liefde en respect voor alles en iedereen om mij heen, van het kleinste insectje of plantje tot de mens. Ik wil alleen maar liefde geven en delen voor de rest van mijn leven en verder is voor mij niets belangrijk. Ik hoef verder niks meer.