Schrijven

Alweer een tijdje heb ik niks geschreven, terwijl ik daar wel zin in heb. Ahmad naast mij is lekker bezig met het schrijven van een roman over het leven van Don Rodrigo, die volgens hem de vader was van de eerste onafhankelijke emir in Al Andalus. Hij had al heel lang het idee om deze roman ooit te gaan schrijven en nu is dat er eindelijk van gekomen.

Maar ik heb nu, na het schilderen van mijn laatste schilderijtje, even niets om handen en zo kwam ik in gedachten terug op mijn idee om hier af en toe een kort verhaal te gaan schrijven dat niet over mij gaat. Maar de ideeën voor zo een verhaal willen niet in mij opkomen.

Ik vroeg vandaag en gisteren aan Gemini AI een paar keer om een kort verhaal voor mij te schrijven over diverse onderwerpen. De verhalen die tevoorschijn kwamen vond ik totaal niet boeiend en hier en daar ook grammaticaal fout geschreven, wat op zich natuurlijk wel te verbeteren zou zijn. Maar de verhalen waren voor mij te voor de hand liggend en onbruikbaar.

Ik zal de ideeën uit mijn eigen duim moeten zuigen. Helaas lukt dat niet. Dus geef ik het in ieder geval voor vandaag op en ga ik lekker koffie drinken en daarna wat lezen in boeken van schrijvers die wel inspiratie hadden en dat ook succesvol konden opschrijven/ uittypen. Lekkere koekjes en taarten eet je van de bakker en goede boeken en verhalen lees je van ´echte´ schrijvers. Deze amateur blijft dus nog maar even stil.

Familiebezoek

Het was weer hartverwarmend om het gezin van de dochter van Ahmad te ontmoeten. Ik zie bij deze mensen dezelfde liefde en aandacht voor hun kinderen als ik dat zie bij mijn eigen kinderen en daarom voelt het voor mij vertrouwd om in hun gezelschap te zijn.

Ik merkte dat Ahmad ook met volle teugen genoot. Hij bouwde samen met zijn schoonzoon een speelhuisje voor de kinderen, een bouwpakket dat hijzelf al maanden terug cadeau had gedaan aan zijn kleindochter. Maar het heeft even geduurd voordat het in elkaar werd gezet, omdat het voor zijn schoonzoon in zijn eentje vrijwel niet te doen is. Terwijl de mannen aan het bouwen waren genoten zijn dochter en ik van de zon en de kindjes.

Het waren mooie dagen. Van het beeldmateriaal maakte ik een filmpje voor de familie als herinnering aan dit fijne weekend samen.

Met oudjaar zal de familie bij ons komen logeren om de jaarwisseling te vieren. Als verrassing voor hun wil ik het schilderijtje dat ik van hun kinderen maakte boven hun bed hangen. Als ze het mooi vinden en het willen hebben doe ik ze het cadeau. Anders blijf het hier als aandenken voor de trotse opa.

Schilderijtje nu af?

Althans dat hoop ik. Het is net als bij een zoekplaatje. Telkens zie ik kleine dingetjes die beter kunnen. Het is een kunst om te weten wanneer je moet stoppen. Het ligt mij niet om een schilderijtje maar wat af te raffelen, maar van oneindig mierenneuken wordt het ook niet beter. Vaak zijn de spontane eerste streken die je neerzet de beste en daarop moet je voortborduren. Althans dat is mijn ervaring na het maken van veel schilderijen. Gelukkig gaan we morgen een paar dagen weg en dat dwingt mij om verder van het schilderijtje af te blijven.

We gaan een paar dagen een huisje huren in de buurt van de dochter van Ahmad en haar gezin en zullen deze kinderen en hun ouders daar veel gaan zien. We hebben daar geen Wifi en ik laat mijn laptop thuis. De komende dagen dus geen stukjes van mij in dit weblog.

Heb er uiteindelijk nog flink aan gesleuteld en beschouw het nu (27 november 2024) echt als af. Olieverf 30 x 40.

Weer een stukje

Even schreef ik niks. Ik was bezig met een schilderijtje naast de andere routinedingen van de dag. Ik beschouw het maar weer als af, hoewel ik nooit tevreden ben. De figuren had ik snel op het canvas, maar waar ik doorgaans het meest mee worstel is een achtergrond. Vaak is een foto (in dit geval van de kleinkinderen van Ahmad) leuk, maar is de achtergrond niet mooi of te rommelig. Dan moet ik zelf een achtergrond bedenken en ik merk dat ik daar niet goed in ben. Het valt me zwaar om besluiten te nemen van wat wel en wat niet en hoe. Dan probeer ik een hoop door gewoon maar wat te experimenteren, wat op zich leerzaam is maar ook frustrerend. Al met al ben ik de laatste tijd toch steeds sneller klaar met elk schilderijtje.

De bedoeling was dat het een wat dromerige sfeer kreeg. Ik ben nog niet tevreden. Zit er toch nog dingen aan te veranderen.

Verder bedenk ik me dat ik de laatste tijd niet meer zoveel te vertellen heb in dit weblog. Het leven van een oud mens is niet bijster interessant voor een buitenstaander. Ik zit er nu aan te denken om af en toe een verhaaltje te plaatsen wat niet over mij gaat maar over een fictieve persoon of situatie, een kort verhaal dus, gewoon ter vermaak van de lezer. Ik kan deze verhalen dan plaatsen in een aparte categorie, genaamd ´korte verhalen´. Misschien is dat veel leuker leesmateriaal dan verslagjes van onze wandelingetjes.

Vandaag wat fotootjes van de wandeling van vandaag. Beelden zijn misschien leuker en veelzeggender dan woorden.

Families ontbijten graag samen op een terras, vooral in het weekend 🙂
Er zijn dus toch wel zwaluwen 🙂
En enkele tortelduiven….
De natuur blijft haar best doen.

En wij ook 🙂.

Zachtjes tikt de regen tegen het zolderraam

Af en toe tikt hij harder als een soort geroffel op ons platte dak. Soms klinkt er een donderklap.

Ahmad en ik voelen steeds meer aan den lijve dat we ouder worden. Dat uit zich in lichamelijke ongemakjes hier en daar, waarover ik niet ga uitweiden. Dat is zo saai en pijntjes hier en daar horen bij het leven. Coño! We zitten hier rustig aan onze laptopjes en horen ineens een donderklap vlakbij. We schrikken daar allebei van. ´Dat was een ´rayo´, zegt Ahmad. We horen nu ook hagel tikken tegen het raam!

Gisteren gingen we vrij vroeg slapen, zoals we dat wel vaker doen. We merken op onze leeftijd dat we meer slaap nodig hebben. We sliepen al, toen we ineens werden opgeschrikt door een alarmgeluid dat kwam van de telefoon van Ahmad. Het was een weerswaarschuwing. Er werd zware regenval verwacht en er werd aangeraden om je niet te verplaatsen en binnen te blijven. We sliepen weer in en niet veel later ging eenzelfde alarm met waarschuwing af in mijn telefoon.

We waren al voorbereid. We hadden gisteren al gezien in de weersvoorspelling dat het vandaag hier zwaar zou gaan regenen en daarom hadden we gisteren boodschappen gedaan voor de komende dagen. Toen scheen er nog een weldadig zonnetje. Toch mooi dat mensen dit keer via hun telefoons werden gewaarschuwd. Was dat ook maar gebeurd in de provincie Valencia, waar mensen die officiële waarschuwing niet kregen en gewoon naar werk en school waren gegaan. Terwijl ze onderweg waren werden ze verrast door de onverwachte waterstroom met heel veel slachtoffers tot gevolg.

Wij zitten hier vrij hoog en droog halverwege de berg, maar de mensen en het verkeer in de vallei in de buurt van Guadalhorce (rivier) zullen zeker wel overlast ervaren. Hopelijk is er geluisterd naar het alarmsignaal gisteren.

Het paardje

We dachten dat hij er niet meer was, omdat wij hem laatst niet zagen tijdens onze wandeling. Ik voelde me al een beetje verdrietig met de gedachte dat we allemaal een keer dood gaan en het paardje was al oud. Alles stroomt en niets blijft. Ik dacht al lopend aan mijn broer, die zich daar tijdens zijn leven zozeer van bewust was en die deze woorden in het Grieks boven zijn deur schreef en op zijn horloge liet graveren, omdat het zijn lijfspreuk was. Overal waar wij kwamen tijdens vakanties of op plaatsen waar wij altijd weer tijdelijk woonden liet hij sporen achter of begroef hij spulletjes. ´Als we hier dan ooit terugkomen graven we het op,´ zei hij dan. Maar zelf bleef hij niet en verdween hij uit dit leven toen hij nog maar 47 jaar oud was, dacht ik verdrietig. En nu was dit paardje misschien ook gestorven. Hoeveel mensen zijn al niet overleden in dit dorp sinds wij hier wonen en hoeveel mensen heb ik al zien verdwijnen uit dit leven gedurende de tijd dat ik op deze aarde rond loop? Om maar niet te speken van alle slachtoffers die vallen door natuurrampen en door wat mensen elkaar aandoen.

En toen zagen we ineens aan het einde van het gebied waar het paardje pleegt rond te lopen ineens toch het paardje achter het hek staan! Wat een blij gevoel gaf dat mij. Maar wat me nog meer verraste was dat het paardje ook opkeek naar ons en even begon te hinniken. Hij herkende na ruim een half jaar afwezigheid Ahmad die hem altijd gras gaf dat hij vooraf geplukt had langs de kant van de weg! Het paardje liep naar het hek toe richting Ahmad. We hadden nu niets bij ons. Ahmad plukte haastig wat korte plukjes gras langs de weg. Het was weinig, maar het was tenminste iets. Hij knuffelde het paardje. Ik keek ernaar en zag hoe natuurlijk Ahmad weet om te gaan met paarden. Hij is van kleins af aan gewend te leven met paarden, ezels en muilezels. Ik ben dat niet gewend. Ik vind paarden heel mooie en elegante en toch krachtige dieren, maar ik ben een beetje bang van paarden zodra ze heel dichtbij komen met die grote tanden en die hoeven. Ik heb als student ooit een tijdje op paardrijden gezeten met mijn toenmalige vriendje, maar dat was geen succes. De paarden in de manege herkenden waarschijnlijk mijn onzekerheid en op een keer begon een paard te steigeren en kwam ik te vallen. Ik moest er van de de instructeur direct weer op klimmen en dat deed ik ook, maar daarna ben ik nooit meer gegaan.

Klein paardje met kleine hoefjes, maar wel met grote tanden 🙂

Weinig prikkels nodig

Gisteren stuurde ik een appje naar de familieapp in Nederland, die mijn kinderen, kleinkinderen en hun geliefden omvat. Ik had al een tijdje niets van hen gehoord en vroeg hoe het met ze was. Ik weet dat ze het razend druk hebben. Ze werken allemaal fulltime naast de zorg voor hun gezinnen.

Mijn jongste zoon en schoondochter belden mij gisteravond en namen de tijd om te vertellen hoe het met hen was. Daarna vroegen ze hoe het met ons was en wensten ze ons een fijn weekend. Mijn zoon vroeg of wij eigenlijk wel verschil merkten tussen doordeweekse dagen en het weekend en toen moest ik toegeven dat dit voor ons eigenlijk niet het geval is. Alleen de zondagen wijken hier enigszins af van de andere dagen van de week, omdat de winkels dan gesloten zijn. Onze dagen gaan voorbij in een vrij constant en terugkerend ritme. We waren op 6 november 16 jaar getrouwd voor de islam, maar ook dat hebben we niet echt gevierd. We wilden een keer churros gaan eten om het te vieren, maar dat komt er niet van, omdat we steeds helemaal niet zoveel trek hebben in die vette hap en we veel meer genieten van ons zelf gezette kopje koffie met gezonde versnapering op ons eigen terrasje.

Mijn zoon vroeg wat we dan de hele dag deden. Tja, daar kon ik alleen maar op antwoorden dat het een steeds terugkerende routine is met kleine variaties. Ik besefte tegelijkertijd dat dit mijn kinderen in de oren zou kunnen klinken als enorm saai.

Vandaag had ik het daarover met Ahmad. Ik zei: ´Weet je dat ik zo gewend ben aan ons rustige leventje dat ik daar nu aan gehecht ben geraakt en dat het mij heel veel rust geeft? Ik merk dat ik soms zelfs nerveus wordt als we op een dag iets anders moeten doen dan normaal, zoals het maken van een grote reis ofzo´. ´Datzelfde heb ik ook,´ zei Ahmad. ´Laatst was ik gespannen toen ik naar de ITV (APK) moest rijden door het drukke verkeer.´ Dat snap ik heel goed,´ zei ik hierop. We merken allebei dat naarmate we ouder worden we steeds meer behoefte krijgen aan een rustig leven met weinig prikkels. We vinden het niet saai als elke dag in hetzelfde rustige ritme verloopt.

Vanmorgen werd het ook niet spannender dan dat we onze ochtendwandeling gingen maken. Via de lift gingen we de helling achter onze straat af en liepen we buitenlangs het dorp op de ons welbekende weg. Op de terugweg door het dorp bovenlangs wilden we even naar de Supeco voor wat boodschappen. Onderweg groetten wij de andere dorpelingen en dat is altijd leuk.

Deze kat zit nog steeds vaak in de rivierbedding, waar wij hem al jaren aantreffen. Het viel me op dat hij er beter uitzag, minder kale plekken….
….en dat is niet gek, want we zagen vandaag ook dat er iemand is die op een heel vernuftige manier eten klaarzet voor het dier.

Het zijn weinig wereldschokkende details die ons opvallen, maar voor ons is dat nieuwtje interessant genoeg. 😉

Minder, minder vogels

Er waren hier al niet zoveel vogelsoorten te zien en te beluisteren. Maar vogels die we hier wel in grote hoeveelheden af en aan zagen vliegen rond ons huisje waren altijd mussen, duiven en tortelduiven. De mussen zien we nog steeds, maar waar zijn de duiven gebleven? Ook zwaluwen zien we niet meer vliegen en zelfs roofvogels zien we niet. Wat is er gebeurd tijdens onze halfjaarlijkse afwezigheid? We weten het niet. Er staat niets over in het plaatselijke nieuws en ook Miguel, de kattenman, die altijd voer strooide voor de duiven, weet het niet. ´Ze waren er ineens niet meer,´ appt hij.

We maakten vandaag een wandeling en hoorden in de verte een tortelduif roekoeren en even later zagen we in de verte één tortelduif op een boom zitten. Het is vreemd, omdat er hier juist altijd heel veel rondvlogen en de daken er altijd vol mee zaten. Hebben ze voer gegeten dat voor hun giftig was door verdelgingsmiddelen? Zijn ze getroffen door een virus? Wie weet het? Het lijkt verder niemand te boeien.

Door de regenval van een week terug oogt de natuur wel groener en frisser. Dat is fijn.

Gelukkig zijn er wel scharrelkippen te bewonderen.

Hulpgoederen

Ahmad zit in een aantal whatsappgroepen. In één van die groepen werd hem gewezen op de mogelijkheid om goederen te doneren aan de door overstromingen getroffen gebieden in Spanje. Er zat ook een lijst bij van producten waar dringend behoefte aan is en waaruit je moest kiezen, zoals drinkwater, melk, niet bederfelijke etenswaren, producten voor persoonlijke hygiëne en schoonmaakartikelen. Er zouden een aantal depots zijn waar je de producten kon achterlaten. De dichts bij zijnde verzamelplek voor ons was in Churriana bij de brandweer aldaar. ´Morgen gaan we boodschappen doen en producten wegbrengen,´ zei Ahmad zaterdag. ´Morgen is het zondag,´ lachte ik. Anders dan in Nederland zijn hier op zondag de winkels dicht, behalve bakkerijen en de Chinese en Marokkaanse winkels.

Op maandag gingen we op weg met de auto naar de Mercadona. We hadden al gelezen dat diverse verzamelpunten voor hulpgoederen zo volgestouwd waren door de gulle gaven van de bewoners hier dat er niets meer bij kon. Dat was in de stad Malaga het geval. ´Is het in Churriana nog niet vol?´ vroeg ik Ahmad. Nee, voor zover hij wist niet.

Eenmaal in de winkel raakte ik geëmotioneerd terwijl we de boodschappen deden. We kochten van alles. O.a. tabletten om water te zuiveren. Het verraste me dat je die hier gewoon bij de supermarkt kan kopen. Ik weet niet of dat in Nederland ook zo is. We kochten van alle soorten artikelen op de lijst producten. Terwijl we eten uitzochten kreeg ik het te kwaad. Zoekend naar houdbaar eten dat ook nog lekker was werd ik emotioneel. Het leek voor mijn gevoel net of de mensen voor wie we het eten uitzochten ineens heel nabij waren. Alsof je het eten als het ware voor ze klaar zette. En dat deze mensen zo hulpeloos waren dat het hen aan de meest elementaire middelen ontbrak en dat ze daarnaast misschien ook nog dierbaren waren kwijt geraakt raakte me ineens enorm, alsof ik het nu aan den lijve meevoelde. Ik probeerde me te beheersen, maar eenmaal bij de auto begon ik te huilen. Gek dat een simpele handeling als producten kopen voor slachtoffers dit met een mens kan doen. Alle verschoppelingen op de hele wereld met pijn, honger en verdriet kwamen aan mijn gevoel voorbij.

Gelukkig kon ik me herpakken. Wat een sentimenteel gedoe. ´Stel je niet zo aan, mens.´ Ahmad begreep het wel. Hij is een lieve schat.

Eenmaal bij de ´bomberos´ (de brandweer), zagen we daar achter hun gebouw een overkapte ruimte met ontiegelijk veel spullen. Ik zag vooral heel veel grote flessen drinkwater, kratten met melk en andere verpakte etenswaren. De hoeveelheid was gigantisch. Er kwam een knappe vent van de brandweer tevoorschijn. Ik vraag me steeds af waarom de mannen en vrouwen van de brandweer en de politie er hier zo goed uitzien, terwijl ze in Nederland vaak lelijk zijn en te dik. De bombero vertelde ons dat wij onze spullen helaas niet meer bij hun konden achterlaten, omdat de limiet van wat zij aankonden al bereikt was. We konden onze spullen achterlaten bij een supermarkt vlakbij. We reden erheen en zagen in een hoek van die enorme supermarkt een enorme maar gammele kartonnen doos staan van zeker twee bij twee meter. Die doos zat al erg vol, maar zo goed en zo kwaad als dat ging propten wij onze producten erbij.

Het ontroert mij dat de mensen hier, die zoveel minder te besteden hebben dan de mensen in de noordelijkere landen en voor wie de boodschappen al erg duur zijn, met zo gulle hand zoveel producten hebben gekocht en aangeleverd. Voor ons was het niet zo een gat in ons budget als voor deze mensen.

Torpezas

We gingen vanochtend boodschappen doen. Het weer is hier nu bijzonder rustig. Geen zuchtje wind en een aangename temperatuur, enigszins onweersachtig, als een warm dekentje.

We lopen met ons karretje naar de winkel en zien mensen op het terras in het centrum van het dorp ontbijten. Voor ons lopen ook twee mensen met een karretje, maar dat is geen boodschappenkarretje maar een karretje met boeken of folders. Op het karretje is een groot pamflet achter plastic bevestigd, waarop te lezen is dat er gratis bijbellessen gegeven worden. We lopen nog wat verder en dan valt het Ahmad ineens op dat de winkels dicht zijn. Karamba! Het is ´el día de todos los santos´ (allerheiligen)! Natuurlijk zijn de winkels hier dan dicht. Niemand kijkt ons gek aan, zoals wij daar lopen met ons boodschappenkarretje. Dat vind ik het leuke hier. Mensen bemoeien zich hier totaal niet met andermans zaken. Wat je ook doet of waar je ook mee loopt, mensen kijken hier nergens van op. Ze laten echt iedereen in zijn wezen. Mooie karaktereigenschap vind ik dat.

We lopen terug met onze kar, allebei lachend om onze ´torpeza´ (vergissing). Het is niet de eerste keer dat wij voor joker met ons karretje op weg zijn naar de Mercadona. Het gebeurt ons vaker. ´Cabezas de melon´ (hoofden als meloenen hebben wij!).

We brengen het karretje thuis en gaan opnieuw op weg. Nu op goed geluk naar de Chinese winkel, die altijd open is. Ik heb een kwastje nodig voor het aanbrengen van de henna in mijn haar. De winkel die bijna alles heeft blijkt tot mijn verrassing het kwastje te verkopen.

Daarna maken we een grote ronde rond het dorp. We zien dat het paardje dat we steeds zagen op onze wandelingen afgelopen winter er niet is. Het paardje was al oud. Mogelijk is hij overleden.