Categorie archieven: Ons leven in Andalusië

Fysio in Spanje

Geplaatst op door
Beantwoorden

Gisteren om 4 uur had ik mijn eerste afspraak bij fysiopraktijk Clinico Clavero, op loopafstand van ons huis. Tot mijn verrassing werd ik behandeld door een jongeman en niet door de dame met de mooie ogen. Het was even wennen. Ik moest op mijn buik gaan liggen na enige uitleg van mij over mijn pijn en de voorgeschiedenis met de gammanail.

De therapeut vroeg me als eerst mijn benen om de beurt naar achteren op te tillen, wat veel beter ging met het linkerbeen dan het rechter. Daarna ontblootte hij voorzichtig mijn rechter-onderrug, na gevraagd te hebben of ik dat goed vond, smeerde me in met olie en begon te masseren. Al heel snel vond hij de pijnlijke plek, die bleek te zitten in een andere spier dan ik dacht. Daarna bleef hij me masseren op die plek wat niet prettig was, maar waarschijnlijk wel efficiënt. En dat deed hij minstens een half uur lang. En ik lag daar weerloos op mijn buik zonder hem te zien en begon er op los te kletsen als een malle. Het was wel een leuk gesprek, maar ik weet niet of dit gebruikelijk is voor een fysiopatiënt. Schaam me er achteraf een beetje voor dat ik niet gewoon mijn mond dicht hield. Ben wel van plan de volgende keer meer te zwijgen.

Vervolgens liet hij een apparaat warm lopen, maar terwijl dat apparaat op gang kwam bleef hij mij masseren. Daarna werd ik verder gemasseerd met behulp van het apparaat. Het voelde als elektrische stootjes en dat was zeer pijnlijk op de zere plek in mijn rug. Daarvan werd ik even stil. Daarna kreeg ik nog een warmtebehandeling, wat heel fijn aanvoelde.

Toen ik van de tafel was afgeklommen, was ik zo duizelig dat ik me moest vast houden om niet om te vallen, waarschijnlijk een na-effect van de hevige buikperikelen van twee nachten ervoor. Ik ben daar nu nog slap van.

Ik Spanje duurt een fysiotherapie-sessie een uur en in dat uur wordt hard gewerkt door de therapeut met kundige massagehanden. Ik ben zowel hier als in Nederland naar een fysiotherapeuten gegaan, maar werd in Nederland maar één keer gemasseerd en verder was het een hoop gepraat en wel wat aanwijzingen voor oefeningen. Er wordt in Nederland veel gebruik gemaakt van materiaal als pleisters, wat ik hier niet heb meegemaakt. Er is dus een verschil in aanpak dat ik waarneem tussen behandeling hier en daar en ik kan dat vergelijken, omdat ik zowel hier als daar werd behandeld voor mijn revalidatie na de gammanail-operatie en rugklachten.

Ik weet niet welke benadering beter is. Ik heb nog steeds pijn in mijn zij, nu ik hier zit te typen. Maar ik heb nog 4 sessies te gaan op mijn 5-rittenkaartje.

Wat ziek zijn met je doet

Geplaatst op door
2

En dat geldt ook voor honger en andere oorzaken die je lichaam verzwakken. Het maakt je nederig en je voelt je eigen kwetsbaarheid. Als je lichaam vol zit met goede bouwstoffen, je nergens pijn hebt en je je sterk voelt om van alles aan te kunnen, heb je een ander manier van kijken naar de wereld dan als je fragiel bent door voedseltekort of als je ziek bent.

Je ziet het op tv. Mensen die te horen hebben gekregen dat ze terminaal ziek zijn, gaan ineens andere dingen belangrijk vinden dan wat ze nastreefden toen ze nog gezond waren. Alles wat eerder zo belangrijk leek komt dan ineens over als onbelangrijk. Dingen als geld, succes of diploma´s hebben ineens geen waarde meer, maar betekenisvolle relaties met anderen veel meer. Het kan lijken of je de wereld om je heen helderder waarneemt en je bent blij met elk klein geluksmomentje, zoals een zon op je gezicht of even een moment zonder pijn. Je merkt ook wie werkelijk met je begaan is en wie niet.

Dat is een beetje mijn idee van wat er gebeurt met een zieke mens. En wat ik ook zie bij ouder wordende mensen om mij heen.

Ik mocht dat gevoel van kwetsbaarheid de afgelopen dagen aan den lijve ondervinden. Ik had al een tijd pijn in een spier in mijn zij en ik deed verwoede pogingen om die pijn weg te trainen, maar zonder succes. Ik zocht mijn toevlucht bij Google en YouTube om uit te zoeken welke spier mij hinderde. Ik deed een aantal oefeningen die op verschillende YouTube kanalen werden aangeraden, maar die gaven geen verlichting. Daarom maakte ik deze week een afspraak bij een fysiotherapeut. Maar de nacht voordat ik die afspraak had werd ik ongelooflijk ziek. Ik zal de lezer details besparen, maar laten we het houden bij een vergelijking met een tsunami vanboven en van onder. Ik heb dit mijn hele leven niet met zoveel kracht meegemaakt. De dag erop moest ik de afspraak met de fysio uitstellen en sliep ik bijna de hele dag. Het is nu de derde dag erna en ik ben nog niet fit en voel me moe en slap. Ik denk dat het een zware buikgriep was en nog is. Althans dat hoop ik.

Maar al ziek zijnde kom ik meer dan ooit tot de conclusie dat er maar één ding voor mij echt belangrijk is. Liefde. Liefde die ik voel voor mijn kinderen en voor Ahmad. Maar ook het belang van liefde en respect voor alles en iedereen om mij heen, van het kleinste insectje of plantje tot de mens. Ik wil alleen maar liefde geven en delen voor de rest van mijn leven en verder is voor mij niets belangrijk. Ik hoef verder niks meer.

Alles gaat zoals het moet gaan

Geplaatst op door
Beantwoorden

In mijn stukje van gisteren kan ik de indruk hebben gegeven dat ik het zielig voor mezelf vind hoe mijn leven verlopen is. Maar dat is niet zo, hoewel ik om sommige dingen wel kan huilen af en toe. Maar het leven bestaat uit huilen en lachen. Er zijn mooie dingen die gebeuren en minder leuke of mooie. Maar het belangrijkste is dat ik er vrede mee heb. Ik heb altijd een soort grondvertrouwen gehad dat dingen gaan zoals ze moeten gaan en dat het uiteindelijk goed komt, als mijn eigen intenties maar goed zijn.

Mijn leermeester Sheikh Nazim zegt: ´het is niet goed om tegen de wil van Allah in te gaan´. ´Wrong method´ noemt hij dat. Het is een zinloze vraag om je af te vragen waarom iets jou zou moeten overkomen. Het feit dat iets je overkomt is een gegeven en het enige wat van belang is hoe je daarmee omgaat. Je kunt het je voorstellen als dat je je bevindt op een groot schip met een aantal medereizigers. Je kan ontevreden zijn met de richting waarop het schip vaart, maar dat heeft geen enkel nut. Als je van het schip afspringt ben je verloren. Het beste is dus om mee te blijven varen en binnen de omstandigheden waarin je zit er het beste van proberen te maken. Dat heb ik altijd gedaan. En hoewel ik vaak bang was en verdriet had en soms geen uitweg zag, heb ik gemerkt dat ik altijd op een goed moment werd geholpen. Dat was soms door mensen of door een onverwachte wending van het lot. Je kan het benoemen zoals je wil, maar telkens als ik dacht dat er geen uitweg was kwam daar onverwacht toch een uitweg uit een benarde situatie. Ik noem dat de macht van het hogere, het ongeziene en ik noem dat Allah. Dus het is goed om in elke situatie niet te zeggen ´waarom?´ (zinloze vraag), maar om te zeggen al-hamd-ul-Illah (alle lof komt toe aan Allah). Ik dank Allah voor alles wat mij overkomt en mij overkomen is. Het is de weg die Allah voor mij bestemd heeft en nog steeds bestemt. Het is aan mij om mij op die weg zo goed mogelijk te gedragen en mijn wil zoveel mogelijk in overeenstemming te brengen met wat Allah van mij verlangt. Dat is niet gemakkelijk, omdat mijn ego van alles kan willen wat niet in overeenstemming is met wat Allah van mij wil. Maar ik weet dat ik alleen gelukkig kan zijn en vrede kan hebben in mijn hart als ik mijn best doe een goede dienaar te zijn van Allah.

Bovenstaande mag raar en veel te braaf klinken en als ´niet meer van deze tijd´, waarin gepropageerd wordt dat je vooral moet doen waar je op elk moment zin in hebt en wat je goed dunkt. Dit noemt men vrijheid, maar voor mij is dat schijnvrijheid. Echte vrijheid is in de pas lopen met wat Allah van mij verlangt ofwel zoals de I Tjing het verwoordt met de kosmische wetten. Je kan daar als klein schepsel op deze wereld niet tegenin gaan zonder dat dit nare consequenties heeft. Dus ik doe gewoon mijn best en accepteer mijn leven hoe het is gegaan en zal gaan.

Jeugdtrauma´s, wie heeft ze niet

Geplaatst op door
Beantwoorden

Gisteren keek ik op Netflix de film Skunk. Over de verschrikkelijke jeugd van een jongeman en zijn verblijf daarna in een jeugdinstelling. Hij blijkt zijn traumatische verleden niet van zich af te kunnen schudden. Uiteindelijk neemt hij op een heftige manier wraak op de personen die hem wat hebben aangedaan, zoals ook zijn ouders.

Vannacht heb ik weinig geslapen, o.a. door een aanhoudende pijn in mijn rechterzij die maar niet stopt. Ik gebruikte de tijd die ik wakker lag om mijn eigen jeugd te overdenken. Eigenlijk deed ik dat niet opzettelijk, maar het ging vanzelf.

Alsof het gisteren gebeurd was herbeleefde ik scènes uit mijn jeugd. Ik ben de enige overlevende van het gezin waarin ik opgroeide. Ook ik heb wraak genomen op mijn stiefvader, maar op een ander manier. Ik veranderde mijn achternaam met toestemming van de koningin. De generaal, die eerder nog mocht dineren in het gezelschap van de koningin kon zich daarna nergens meer vertonen. Hij sleet de rest van zijn leven als stiekeme alcoholist in de Achterhoek. Mijn moeder had in die jaren geen gelukkig leven met hem meer en dat was, denk ik achteraf, de prijs voor haar verraad aan ons. Maar haar heb ik uiteindelijk vergeven, omdat zij op haar sterfbed mij eindelijk de liefde gaf die ik mijn hele leven gemist had.

Ik heb mijn ouders lang de hand boven het hoofd gehouden. En over het feit dat ik mijn naam veranderde en de redenen die ik daarbij aanvoerde heb ik me lang schuldig gevoeld. Maar vannacht besefte ik dat ik me daar niet over schuldig hoef te voelen. Zoals een markkoopman me ooit een keer op het hart drukte. Ik kocht stof voor gordijnen bij hem en uit het niets zei hij ineens: ´Je kan er niets aan doen. Ik moet dit zeggen tegen jou. Soms overkomt het mij dat ik iemand een boodschap moet doorgeven´. Enigszins verwonderd ging ik daarna naar huis. Ik begreep nooit precies waarover de man het had.

Ik begrijp nu waarover ik me niet schuldig meer hoef te voelen. Mijn stiefvader heeft samen met mijn moeder een heel negatieve invloed op mijn leven gehad. Door hun vernederingen en strafmethodes liep ik mijn hele leven met drie nul achter om iets te doen met mijn kwaliteiten. Ik voelde me een absolute nul en trouwde met dat negatieve zelfbeeld twee keer een man die mijn leven verder verpestte. Ik heb veel ellende moeten doorstaan zonder te beseffen dat dit niet normaal is en dat ik het ook zeker niet verdiende.

Nu ben ik gelukkig en leid ik een ´luizenleventje´. Mensen die hierover lezen in dit weblog denken wellicht: ´Lekker makkelijk, zo een leventje´. Maar net als die jongen in de film is het voor mij een lange weg om de liefde die ik nu krijg te waarderen en tot me door te laten dringen. Het feit dat ik mijn naam veranderde en zelfs ook mijn voornaam in een naam die niet eens islamitisch is veroorzaakt bovendien dat ik me voel alsof ik geen identiteit heb. Ik beleef mijn oorspronkelijke naam (Monique) als een scheldnaam en de naam Shabnam komt op mij over als gestolen en niet van mij. De achternaam die ik nu draag, die van mijn echte vader Theunissen, heb ik kunnen aannemen op 43-jarige leeftijd met toestemming van hem, maar ondanks dat ik hem in de jaren daarna bleef opzoeken tot aan zijn dood heeft hij me nooit echt ervaren als een dochter. Hij geloofde niet in een bloedband.

Ik ben en blijf een ´lonesome hobo´, maar wil geen ´calimeroneigingen´ vertonen door erover te blijven zeuren. Dus wat betreft dit onderwerp heb ik nu genoeg gezegd. Ik ben toch een beetje opgelucht en blij met het inzicht dat ik me niet schuldig hoef te voelen.

´It is a mad mad world´

Geplaatst op door
Beantwoorden

Deze mooie song die door velen gecovered is en waarmee Gary Jules het meeste succes had is geschreven en origineel op de muziekmarkt gebracht door Curt Smith die het voor het eerst ten gehore bracht met de band Tears for Fears. Ik ben nooit een fan geweest van deze band, maar deze song vind ik prachtig en eigenlijk het mooist zoals die wordt vertolkt door Gary Jules.

Maar de eer van het bedenken van deze tekst komt toe aan Curt Smith en de tekst heeft alles te maken met zijn jeugd. Ik vind het mooi om te zien en te beluisteren hoe hij deze song nu op oudere leeftijd veel mooier en rustiger vertolkt, samen met zijn dochter.

Waarom raakt deze song mij zo? Omdat dit liedje een gevoel beschrijft dat ik al mijn leven meedraag en dat af en toe zijn trieste kopje opsteekt. De dwaasheid van onze compleet doorgedraaide wereld, een wereld die op zich mooi is maar waarin wij mensen ons dwaas gedragen en daardoor verdwazen wij de wereld. Wij creëren een ´mad world´.

Ik lees momenteel drie kranten, de Volkskrant, het AD en het NRC. Dat doe ik pas sinds enkele jaren en daarnaast luister ik tijdens klusjes in huis naar de radiozender NPO1. Ik word daar niet blij van en ook niet wijzer en toch ga ik daarmee door uit een soort nieuwsgierigheid. De beschrijving van ellende overal en het over elkaar heen gebuitel van meningen van jan en alleman maken me duizelig. Wat schiet ik ermee op om op de hoogte gehouden te worden van wat mij niet aangaat? Ahmad naast mij voelt hetzelfde. Ook hij wordt niet blij van wat hij leest en hoort, maar hij blijft toch kranten lezen. Misschien ben ik er ooit wel mee begonnen door hem en nu kan ik niet meer terug.

Het doet me terugverlangen aan de tijd dat ik geen tv keek (net als nu) maar daarnaast ook geen kranten las. De tijd dat ik me helemaal richtte op mijn gezin en werk en verder in mijn vrije tijd alleen maar boeken las over islam en soefisme. Die boeken werkten voor mij als een zalfje. Elke avond als mijn kinderen sliepen en ook in de vroege ochtenden verdiepte ik mij in deze boeken. Ze gaven me troost, zeer wijze lessen en werkten als vitaminen om het leven aan te kunnen. Ik had totaal niet het idee dat ik iets miste van wat verder om me heen gebeurde, want het grote nieuws bereikte me toch wel via andere kanalen dan de media. Er was toen ook nog geen internet en mobiele telefonie en dat was wel zo rustig.

Teruggaan kan niet meer. Ik zal kranten blijven lezen nu, omdat het zo gemakkelijk is dat te doen op mijn telefoon. Maar vanochtend werd ik wakker met een verlangen naar mijn boekenkastje met diverse korans, hadith en boeken van en over soefiheiligen. Het kastje staat in Nederland op mij te wachten en ik kan de boeken die ik allemaal al eerder uitlas herlezen en nog eens herlezen. En hier heb ik in mijn ereader de drie boeken van Sheikh Nazim staan die ik digitaliseerde en omzette in epub formaat. Ik wil daarin opnieuw gaan lezen. De boeken voelen voor mij als oude vrienden, die ik een tijd verwaarloosd heb.

Schilderfrustratie

Geplaatst op door
Beantwoorden

Sinds nu ongeveer 7 jaar heb ik schilderen als hobby. Tot nu toe maakte ik er 54. Elk schilderij is voor mij een leerproces. Lessen hoe het moet door te leren van andere schilders haal ik van YouTube. Vooral toen ik met schilderen startte keek ik veel naar instructievideo´s. In het begin waren dat die van Mark Carder op wie ik nog steeds geabonneerd ben. Hij is een pietje precies, die heel veel tijd besteedt aan het voorbereiden van zijn palet en die er allerlei meetinstrumenten bijhaalt om de verhoudingen correct te krijgen. In het begin was hem kennis nemen van zijn uitgekiende werkwijze goed voor mij, omdat ikzelf meer iemand ben van ´probeer maar wat´. Wat later liet ik zijn benadering een beetje meer los en kwam ik terecht bij iemand die zich Paintcoach noemt. Hij heeft een wat lossere manier van onderwijzen. Daarna keek ik even helemaal nergens naar en ging ik mijn eigen eigenwijze weg. Gisteren ontdekte ik een andere YouTube schildercoach, genaamd Ben Lustenhouwer, een Nederlander die zijn lessen in het Engels geeft. Het leuke van zijn werkwijze is dat hij je het hele schilderproces van begin tot einde laat volgen, een aanrader dus voor andere geïnteresseerden.

Iedere schilder werkt op zijn eigen manier, maar er zijn algemene wetmatigheden. En die heb ik onthouden, omdat ze belangrijk zijn in het hele proces. Zoals dat het goed is te beginnen met een onderlaag en vervolgens een tekening te maken van de voorstelling die niet gedetailleerd hoeft te zijn maar wel de contouren goed moet weergeven en in de juiste proporties. Ik gebruik tegenwoordig gewoon een afdruk van wat ik wil schilderen op A4-papier en dat verdeel ik in vlakken. Daarna verdeel ik mijn canvas in verhoudingsgewijs dezelfde vlakken, als ondersteuning van wat waar moet. Met de vlakken als referentiepunt maak ik de tekening

Daarna is het zaak je canvas of paneel te vullen met een globale indruk van donker en licht. In de regel is het beter met donkere kleuren te beginnen. In het begin kan je het beste alleen de vlakken, zoals je die ziet met je ogen half dicht invullen. De details komen geleidelijk en de meest gedetailleerde dingetjes op het allerlaatst. Ook werk je van verdunde verf naar dikkere verf en nooit andersom, want dan kan je later scheuringen krijgen in je verflagen. Die basisprincipes heb ik onthouden en met die kennis experimenteer ik maar wat. ´Fooling around with your pencil´ zoals sommigen dat noemen.

Ik heb gemerkt dat schilderen vaak illusie is. Je schildert niet elk blaadje of elke haar, maar geeft een indruk van gebladerte of een bos haar. Dat vind ik zelf het leukste van schilderen, die ´voordegekhouderij´. Ook het krijgen van uitdrukking op een gezicht (zelfs op dat van een paard) is soms voor de schilder zelf een verrassing. Schilderen is voor mij ook inleven. Het lijkt soms alsof ik een persoon beter leer kennen tijdens het schilderproces.

Maar wat is dan de frustratie? Dat zijn velerlei dingen, die het proces spannend maken en de schilder zeer gestrest. Zoals het verpesten van een eerder meer geslaagde uitdrukking of sfeerweergave door eroverheen te gaan penselen met wat je denkt dat een verbetering zal zijn maar dat toch niet blijkt te zijn en vervolgens dat oorspronkelijke van daarvoor niet meer te kunnen terughalen. Om te janken! Er zijn momenten dat je denkt dat het helemaal niet meer zal lukken en dat je het schilderij net zo goed in de kliko kan pleuren. Het is soms een strijd om er toch mee door te gaan.

En dan is het schilderij af. Of toch niet? Wanneer is het af? Perfect is het nooit. Het is zeker geen foto en moet dat ook niet zijn. Heb ik mijn doel bereikt met wat ik wil uitdrukken met dit schilderij? Met welke ogen bekijk ik het schilderij? Met mijn eigen ogen of met die van de eventuele andere toeschouwer? Voor wie is het schilderij bedoeld?

Veel schilderijen heb ik weggegeven. Wat is daarmee gebeurd? Hebben die schilderijen een plekje aan de muur gekregen? Liggen ze in een hoek te verstoffen? Van sommige weet ik dat ze geen plekje hebben gekregen, omdat het schilderrij niet bij het interieur paste. Dat is een andere frustratie.

Ik heb besloten geen schilderijen meer te maken voor anderen en geen schilderijen meer weg te geven tenzij anderen daar nadrukkelijk om vragen. De rest is voor mij en voor mijn eigen plezier en dat plezier is groot ondanks de frustraties tijdens het proces 😉.

Schrijven

Geplaatst op door
Beantwoorden

Alweer een tijdje heb ik niks geschreven, terwijl ik daar wel zin in heb. Ahmad naast mij is lekker bezig met het schrijven van een roman over het leven van Don Rodrigo, die volgens hem de vader was van de eerste onafhankelijke emir in Al Andalus. Hij had al heel lang het idee om deze roman ooit te gaan schrijven en nu is dat er eindelijk van gekomen.

Maar ik heb nu, na het schilderen van mijn laatste schilderijtje, even niets om handen en zo kwam ik in gedachten terug op mijn idee om hier af en toe een kort verhaal te gaan schrijven dat niet over mij gaat. Maar de ideeën voor zo een verhaal willen niet in mij opkomen.

Ik vroeg vandaag en gisteren aan Gemini AI een paar keer om een kort verhaal voor mij te schrijven over diverse onderwerpen. De verhalen die tevoorschijn kwamen vond ik totaal niet boeiend en hier en daar ook grammaticaal fout geschreven, wat op zich natuurlijk wel te verbeteren zou zijn. Maar de verhalen waren voor mij te voor de hand liggend en onbruikbaar.

Ik zal de ideeën uit mijn eigen duim moeten zuigen. Helaas lukt dat niet. Dus geef ik het in ieder geval voor vandaag op en ga ik lekker koffie drinken en daarna wat lezen in boeken van schrijvers die wel inspiratie hadden en dat ook succesvol konden opschrijven/ uittypen. Lekkere koekjes en taarten eet je van de bakker en goede boeken en verhalen lees je van ´echte´ schrijvers. Deze amateur blijft dus nog maar even stil.

Familiebezoek

Geplaatst op door
Beantwoorden

Het was weer hartverwarmend om het gezin van de dochter van Ahmad te ontmoeten. Ik zie bij deze mensen dezelfde liefde en aandacht voor hun kinderen als ik dat zie bij mijn eigen kinderen en daarom voelt het voor mij vertrouwd om in hun gezelschap te zijn.

Ik merkte dat Ahmad ook met volle teugen genoot. Hij bouwde samen met zijn schoonzoon een speelhuisje voor de kinderen, een bouwpakket dat hijzelf al maanden terug cadeau had gedaan aan zijn kleindochter. Maar het heeft even geduurd voordat het in elkaar werd gezet, omdat het voor zijn schoonzoon in zijn eentje vrijwel niet te doen is. Terwijl de mannen aan het bouwen waren genoten zijn dochter en ik van de zon en de kindjes.

Het waren mooie dagen. Van het beeldmateriaal maakte ik een filmpje voor de familie als herinnering aan dit fijne weekend samen.

Met oudjaar zal de familie bij ons komen logeren om de jaarwisseling te vieren. Als verrassing voor hun wil ik het schilderijtje dat ik van hun kinderen maakte boven hun bed hangen. Als ze het mooi vinden en het willen hebben doe ik ze het cadeau. Anders blijf het hier als aandenken voor de trotse opa.

Schilderijtje nu af?

Geplaatst op door
Beantwoorden

Althans dat hoop ik. Het is net als bij een zoekplaatje. Telkens zie ik kleine dingetjes die beter kunnen. Het is een kunst om te weten wanneer je moet stoppen. Het ligt mij niet om een schilderijtje maar wat af te raffelen, maar van oneindig mierenneuken wordt het ook niet beter. Vaak zijn de spontane eerste streken die je neerzet de beste en daarop moet je voortborduren. Althans dat is mijn ervaring na het maken van veel schilderijen. Gelukkig gaan we morgen een paar dagen weg en dat dwingt mij om verder van het schilderijtje af te blijven.

We gaan een paar dagen een huisje huren in de buurt van de dochter van Ahmad en haar gezin en zullen deze kinderen en hun ouders daar veel gaan zien. We hebben daar geen Wifi en ik laat mijn laptop thuis. De komende dagen dus geen stukjes van mij in dit weblog.

Heb er uiteindelijk nog flink aan gesleuteld en beschouw het nu (4 december 2024) echt als af. Olieverf 30 x 40.

Weer een stukje

Geplaatst op door
Beantwoorden

Even schreef ik niks. Ik was bezig met een schilderijtje naast de andere routinedingen van de dag. Ik beschouw het maar weer als af, hoewel ik nooit tevreden ben. De figuren had ik snel op het canvas, maar waar ik doorgaans het meest mee worstel is een achtergrond. Vaak is een foto (in dit geval van de kleinkinderen van Ahmad) leuk, maar is de achtergrond niet mooi of te rommelig. Dan moet ik zelf een achtergrond bedenken en ik merk dat ik daar niet goed in ben. Het valt me zwaar om besluiten te nemen van wat wel en wat niet en hoe. Dan probeer ik een hoop door gewoon maar wat te experimenteren, wat op zich leerzaam is maar ook frustrerend. Al met al ben ik de laatste tijd toch steeds sneller klaar met elk schilderijtje.

De bedoeling was dat het een wat dromerige sfeer kreeg. Ik ben nog niet tevreden. Zit er toch nog dingen aan te veranderen.

Verder bedenk ik me dat ik de laatste tijd niet meer zoveel te vertellen heb in dit weblog. Het leven van een oud mens is niet bijster interessant voor een buitenstaander. Ik zit er nu aan te denken om af en toe een verhaaltje te plaatsen wat niet over mij gaat maar over een fictieve persoon of situatie, een kort verhaal dus, gewoon ter vermaak van de lezer. Ik kan deze verhalen dan plaatsen in een aparte categorie, genaamd ´korte verhalen´. Misschien is dat veel leuker leesmateriaal dan verslagjes van onze wandelingetjes.

Vandaag wat fotootjes van de wandeling van vandaag. Beelden zijn misschien leuker en veelzeggender dan woorden.

Families ontbijten graag samen op een terras, vooral in het weekend 🙂
Er zijn dus toch wel zwaluwen 🙂
En enkele tortelduiven….
De natuur blijft haar best doen.

En wij ook 🙂.