Categorie archieven: Ons leven in Andalusië

Amateurtje

Geplaatst op door
Beantwoorden
Olieverf 30 x 40

Vandaag legde ik de laatste hand aan dit schilderijtje. Ik zie er zelf mijn oudste dochter in.

Gisteren keek ik via NLZiet naar de eerste aflevering van het Rembrandt Project. Ik kijk daar heel graag naar, omdat ik het mooi vind om te zien hoe de diverse amateur schilders hun opdrachten uitvoeren en welke raad er gegeven wordt door schilders die naam gemaakt hebben en daarom als deskundigen optreden. Het meeste van wat zij adviseren heb ik wel eerder gehoord of gezien op YouTube of weet ik nu uit eigen ervaring, maar het blijft toch interessant voor mij.

Wat ik pijnlijk vind is dat het een competitief afvalprogramma is. In elke aflevering vallen er amateurschilders af. Van de 15 afvallers direct al de eerste dag van de uit duizenden inzendingen geselecteerde amateurs zie je met name de ouderen als eersten weggestuurd worden. Dat gaat nog redelijk onopvallend. Maar op de tweede dag worden alle 15 deelnemers één voor één naar voren geroepen en krijgen uit die groep vijf mensen te horen dat het voor hun ophoudt. Je kan de frustratie en teleurstelling soms aflezen op de gezichten. Ik vind dat een heel sneue vertoning. Maar mensen lijken te genieten van dit soort afvalraces, dus dat scoort goed.

Ooit probeerde iemand mij ertoe aan te zetten om ook mee te dingen naar deelname in dit programma. Dat zou ik nooit doen. Ten eerste omdat het me doodeng lijkt om te staan tekenen en schilderen, terwijl je op je vingers gekeken wordt en ten tweede omdat ik mezelf niet zie als iemand met serieus talent. Ook vind ik mezelf te oud om gezien te worden als een ´veelbelovend kunstenaar´. Als oudje valt er niet meer zoveel te beloven.

Maar kijken doe ik wel graag. Op YouTube is er ook een dergelijk programma waar ik graag naar kijk: Portrait Artist of the Year. Het is voor mij goed om te beseffen dat er ontelbaar veel schilders zijn op de wereld en dat ik maar een amateurtje ben. Ik doe het wel met veel plezier en daar gaat het om.

Pech in de semana santa

Geplaatst op door
Beantwoorden
boetelingen in Sevilla

Hoewel het ons niet veel doet, de processies en alles eromheen gedurende de heilige week, vinden wij het wel heel sneu voor al die mensen die zich hebben voorbereid op deze week. Het weer is zo onstabiel en winderig met buien dat veel processies waarschijnlijk niet doorgaan. De beelden kunnen niet tegen regen en mogen niet naar buiten met risico daarop. Heftige windvlagen kunnen ook gevaarlijk zijn voor zowel de dragers als de omstanders.

Zoals ik ontroerd raak bij het horen van het azan (de oproep tot het islamitische gebed) zo stel ik me voor dat veel mensen hier ontroerd raken bij het zien van de beelden van de heilige figuren. Elke godsdienst heeft zijn eigen rituelen en kenmerken. Maar alle gelovigen hebben als overeenkomst dat zij een in God geloven met heel hun hart en het maakt daarbij niet uit in welk jasje dat zijn vorm krijgt.

Heel jammer dus voor al diegenen die zich zo hebben verheugd op deze voor hun belangrijke week. Er resten nog dagen en wie weet klaart het weer op. De voorspellingen wijzen dat niet uit😞.

n.b. Het weer werd rustiger in de avond. Er is,toch een processie doorgegaan in ons dorp. Het is nu 22.00 uur en we horen nog steeds de trommels. 🙂

Sevilla en Carmona

Geplaatst op door
Beantwoorden

Zoals dat het geval is meer steden is ook Sevilla een trekpleister voor toeristen. Het buurtje waarin V, de oudste dochter van Ahmad, woont was ooit een buurt met alternatievelingen. Dat is nu niet meer zo. Veel panden in haar straat zijn nu pensions voor toeristen. Aan de prijzen in de horeca is te merken dat Spanje niet langer achterblijft wat betreft de prijsstijgingen in de rest van Europa. Ook de prijzen van huizen, zowel huur als koop, stijgen enorm in gewilde steden als Sevilla, Malaga en Valencia. Dat is niet zo een probleem voor de toeristen, maar wel voor de inwoners van deze steden, die moeten werken voor een aanzienlijk lager salaris dan de mensen in wat noordelijkere landen

Het is een probleem dat zich op meer plaatsen en in meer landen voordoet, maar waarvan de kinderen van Ahmad gelukkig niet zo een last hebben, omdat ze gestudeerd hebben en het geluk hebben dat ze alle drie een goede baan hebben.

Wij vertrokken rustig om een uur of 10 in de ochtend. Ahmad had gepland dat we eerst naar Carmona gingen, omdat daar o.a. een winkel is waar ze ´surma´ verkopen (dat is een kohl die ik graag in mijn ogen smeer). Carmona is een dorp met een rijke historie.

´Carmona wordt al ruim 5000 jaar bewoond. Reeds in het eerste millennium voor Christus, met het aanvangen van de Tartessian periode, maakte Carmona een bloeiperiode door. Carmona vormde ook een belangrijke Carthaagse enclave waarvan sporen nog steeds terug te vinden zijn in de Puerta de Sevilla.´

Voordat we Carmona bezochten reden we door Arahal, waar Ahmad geboren en getogen is als boerenzoon. Zijn vader was landbouwer. Hij bezat, tussen Arahal en Carmona gelegen, een lap eigen grond en een lap gepachte grond, waarop hij diverse groenten en fruit verbouwde. Vanaf jonge leeftijd werkten Ahmad en zijn broer (en soms ook zijn zussen) mee.

Ahmad wilde de route laten zien waarlangs hij moest fietsen om vanuit het dorp naar hun land te gaan. Soms kon hij rijden op een muilezel, maar meestal waren die nodig om andere lasten te dragen. Ahmad fietste 14 km heen en 14 km terug over een onverharde weg. Als het regende was het pad een modderbrij en moest hij stukken lopen met de fiets op zijn nek, heuvel op en af. Dan moest het eigenlijke werk nog beginnen. Dat werk bestond uit meestal bukkend zich voortbewegen. Veel werd nog handmatig gedaan of met een door de muilezel voortbewogen landbouwwerktuig. Hij was toen uiteraard in de groei en heeft aan die periode van hard werken waarschijnlijk zijn wat kromme gestalte te wijten.

Ahmad wilde me graag de weg laten zien die hij moest fietsen vanaf Arahal. Tegenwoordig is er wel een geasfalteerde weg door de enorme landerijen. Naast deze weg kan je op sommige stukken het pad nog zien. Toevallig regende het ook nog, zodat we het pad konden zien in modderige toestand. Het is te zien op het filmpje dat ik maakte van alle indrukken, zowel onderweg als in Carmona. Wat me opviel, toen we even stopten onderweg, is de enorme stilte en uitgestrektheid van het gebied. In de verste omtrek zie je geen huizen, maar alleen landbouwgrond. Dat er zo een groot gebied alleen maar uit landbouwgrond bestaat is wel uitzonderlijk. Ahmad vertelt dat het werk dat hij deed bij hitte en koude weliswaar loodzwaar was, maar dat hij enorm genoot van de stilte. Soms bleef hij er slapen onder de sterrenhemel. Ik denk dat vanwege een jeugd onder de niet lichtvervuilde hemel en op die uitgestrekte aarde Ahmads liefde voor de natuur ontstaan is.

We waren twee dagen in Sevilla. De tweede dag was het beter weer. In ieder geval regende het niet, maar er stond wel een flinke frisse wind. Ahmad en ik maakten samen weer de wandeling langs de Guadalquivir. Hij wilde me de ´puente de triana´ laten zien, waaraan hij gewerkt heeft als bouwvakker, toen de brug verstevigd moest worden. Het was midden in de zomer en snikheet toen hij daaraan werkte.

Espolvoreados

Geplaatst op door
Beantwoorden

We zijn voorzien van een stoflaag (´espolvoreados´). De Sahara-stof hangt in de lucht en daalt neer op alle oppervlakken. Niet goed voor de longetjes van ons mensen, maar wel een zalfje voor de natuur.

Het is pech voor de ´procesiones´ in deze semana santa. Er is helaas deze week ook nog regen voorspeld en bij regen mogen de beelden niet naar buiten. Wij zitten binnen, horen wel het tromgeroffel en het melancholieke geluid van de trompetten (´trompetas histericas´ merkt Ahmad gekscherend op). Ik schilder aan mijn gevleugelde paardje en plak weer een filmpje van de foto´s die ik maakte van onze wandelingen.

Morgen gaan we naar Sevilla. We rijden mee met de Sahara-wind in noordelijke richting. We gaan Ahmads oudste dochter opzoeken en zullen een nachtje bij haar blijven slapen. Wie weet maak ik daar ook foto´s.

La borriquita

Geplaatst op door
2

Gisteren was het weer zover. Het begin van de Semana Santa is aangebroken. Hier in Alhaurin de la Torre is het eerst beeld (in Spanje zegt men ´imagen´) dat door de straten wordt gedragen la borriquita. Het is Jezus op een ezeltje met aan zijn zijde een vrouwfiguur (ik denk Maria Magdalena). Het beeld wordt door de broeders en zusters van de hermandad weggedragen vanuit de plek waar het de rest van het jaar veilig binnen blijft achter brede, hoge deuren. De dragers lopen met hun loodzware last door de straat die grenst aan ons doodlopende straatje, elk jaar weer op vrijdag.

Deze traditie gaat de mensen hier nooit vervelen. Elk jaar opnieuw poetsen mensen de gevels van hun huizen en wordt ook de straat, waarlangs de stoet voorbij zal trekken, schoongemaakt. Veel mensen geven zelfs hun gevels een extra verfje vanwege deze heilige week en overal hangen fluwelen doeken voor de ramen en vanaf de balkons. De ramen worden omlijst met palmtakken. Mensen uit de omtrek snellen toe in hun mooiste kleding om niets te missen van het spektakel. Als de imagenes voorbij komen wordt er eerbiedig geklapt en zelfs hier en daar een traantje weggepinkt. Mensen zijn oprecht ontroerd.

Christenen en Katholieken geloven in Jezus als martelaar, die gefolterd en gekruisigd zou zijn om te boeten voor de zonden die de mensheid tekens weer begaat. Jezus, de vredelievende profeet, die predikte dat je, als iemand je sloeg op één wang, dat je dan de andere wang diende toe te keren. Zijn laatste woorden zouden zijn geweest: ´O God, vergeef deze mensen, want zij weten niet wat zij doen´.

In de Islam wordt niet geloofd dat het Jezus was die werd gekruisigd, maar dat het een ander was die de gestalte van Jezus had aangenomen. Jezus is volgens de Koran door God/Allah ten hemel opgenomen en zal ooit wederkeren op aarde. (Degene die de gestalte van Jezus kreeg en in de plaats van Jezus gekruisigd is zou Judas kunnen zijn. Judas was degene die Jezus verraadde voordat de haan drie maal gekraaid had. Maar dat is mijn eigen interpretatie)

157 And because of their saying: We slew the Messiah, Jesus son of Mary, Allah’s messenger – they slew him not nor crucified him, but it appeared so unto them; and lo! those who disagree concerning it are in doubt thereof; they have no knowledge thereof save pursuit of a conjecture; they slew him not for certain.
158 But Allah took him up unto Himself. Allah was ever Mighty, Wise. (Verzen uit sura 4, An Nisa, vertaling van Marmaduke Pickthall)

Hoewel ik de vergevingsgezinde woorden van Jezus voor zijn sterven, zoals opgetekend door de bijbel, prachtig vind en ontroerend, ben ik blij met de versie in het andere heilige boek, de Koran, het boek dat kwam na de bijbel.

Hoe zou het kunnen dat Allah een zo groot profeet als Jezus liet afslachten? Wat voor een voorbeeld zou dat zijn? Hoe kan het zijn dat mensen werkelijk geloven dat een ander opdraait voor hun zonden? Ik geloof dat iedereen verantwoordelijk is voor zijn eigen daden.

Reactie op reactie

Geplaatst op door
2

Als iemand iets schrijft, heeft deze daarbij achterliggende gevoelens en gedachten, die hij/zij wil overbrengen. Als een lezer iets leest dat geschreven is door een ander, maakt de lezer er zijn eigen verhaal van. De woorden die geschreven zijn kunnen op veel manieren ingevuld worden. Als ik bijvoorbeeld schrijf over een hond en ik definieer niet hoe die hond eruit ziet, dan kan het zijn dat ik een grote witte hond voor me zie en dat de lezer een klein zwart hondje voor zich ziet. Dat is ook het leuke en bijzondere van lezen in vergelijking met kijken naar een film of serie. Het verhaal dat je in geschreven woorden gepresenteerd krijgt kan je naar je eigen fantasie en volgens je eigen referentiekader invullen.

Dat is een mooi kenmerk van schrijven en gelezen worden. Maar als een lezer een reactie geeft op het gelezene en de schrijver leest die reactie, dan kan de schrijver verrast worden door deze reactie. Dat overkwam mij vanmorgen, toen ik de reactie las van mijn goede vriend Theo, die ik ken van jaren terug en van wie ik dacht dat hij mij goed kent. Toch voelde ik me onbegrepen en dat neem ik hem helemaal niet kwalijk. Ik ben niet altijd duidelijk genoeg, denk ik dan.

Ik wil mijn lezers niet vervelen met verhalen over mijn gelukkige leven in Nederland en Andalusië. Het is saai om te lezen dat iemand gelukkig en tevreden is met haar leven en het kan zelfs wrevel en jaloezie opwekken. Mijn vriend dacht dat ik me verveelde. Dat is niet het geval. Maar wel is het zo dat ik de lezer niet wil vervelen met kijkjes in mijn leven dat voor een ander waarschijnlijk minder interessant is dan voor mezelf.

Ondanks dit euvel, dat woorden maar woorden zijn en dat deze een beperkt middel zijn om dingen over te brengen zonder misverstanden, ga ik nu toch door met schrijven, zoals ik beloofd heb, elke dag of in ieder geval zo vaak mogelijk een stukje. Lees het zoals je wilt.

Vandaag schrijf ik zelfs twee stukjes. Het volgende zal gaan over la borriquita.

Nodig en onnodig

Geplaatst op door
2

De laatste tijd merk ik dat zelfs mijn trouwe lezers zijn afgehaakt. Niemand leest mijn weblog. Al een paar dagen zie ik 0 bezoekers. Terecht, denk ik dan. Ik doe geen moeite meer om regelmatig in dit weblog te schrijven en dan is het begrijpelijk dat mensen geen moeite doen om erin te kijken.

Ik zie in gedachten een oude man voor me die ik enkele jaren terug zag zitten in zijn winkel op een stoeltje met zijn stok in de hand voor zich. De man was horlogemaker geweest in zijn werkzame verleden en bezat hier in het het dorp een winkel met horloges en juwelen. Nu bracht hij zijn dagen rustig door, zittend op die stoel en kijkend naar zijn dochter, die de winkel beheerde en de klanten bediende. De man zei nooit wat, maar straalde rust uit zoals hij daar zat. Hij kon terugkijken op een arbeidzaam leven en hoefde nu niets meer.

Ik ben een aantal keren in de winkel geweest. Voor het repareren of verkleinen van juwelen van mijn overleden moeder en voor het verwisselen van batterijen in horloges. De oude man is er niet meer en zijn dochter staat ook niet meer altijd in de winkel. Zij wordt soms afgelost door een jongere vrouw, misschien haar dochter.

´Heb jij dat ook?´ vraag ik Ahmad. ´Dat je steeds minder dingen nodig vindt om te doen? Dat je gewoon rustig kan nietsdoen en je soms afvraagt waarom iedereen zo hard bezig is? Zoveel dingen kunnen even goed niet als wel gedaan of gezegd worden.´ Hij herkent het wel. Misschien hoort het bij het ouder worden. Ik zie Ahmad nog steeds dagelijks het nodige doen en allebei hebben we onze routines, maar veel waar we eerst enthousiast mee bezig waren hoeft niet meer zo nodig. Ahmad wil nog wel dingen maken van tiffany, maar zonder duidelijk idee van wat hij zal maken en voor wie het moet zijn heeft hij daar geen zin in. Ik schilder nog wel, maar dat komt omdat ik nog een canvas had liggen. Ik besteed er hooguit een paar uurtjes per dag aan. Ik doe het omdat ik het leuk vind om te doen en tijdens het schilderen alles om me heen even vergeet. Ik heb er echter geen plan of doel bij.

Ik lees veel boeken, waarvan ik het ene boeiender vind dan het andere. Smaken verschillen en een schrijfstijl moet je aanspreken. Ook lees ik graag columns in kranten. Maar daarbij denk ik achteraf vaak: wat draagt dit verhaal of deze column bij aan wat mensen moeten weten of leren? Meestal niets. Het is het delen van gedachten of ervaringen via het woord en daarmee kan je mensen amuseren, informeren of soms diep raken. Het is niet nodig en kan ook nagelaten worden. Net als kunst of een mooi lied of een dans. Het is een manier van contact leggen met anderen.

Zodra je je gaat afvragen of het nodig is of onnodig verbreek je de bekoring. Gewoon doen en er niet te veel over nadenken.

Zal ik proberen elke dag of in ieder geval vaker weer wat te schrijven? Al leest niemand het, misschien is het leuk voor mezelf om dat te blijven doen. Net als schilderen.

124.000 profeten

Geplaatst op door
Beantwoorden
Portret ´en profil´ (water-olievlek op asfalt)

Door de tijden heen zijn er 124.000 profeten verschenen. Grote bekenden onder hen zijn Adam, Abraham (Ibrahim), Moses (Musa) en Jezus (Isa), vrede zij met hun allen. Sommige van de profeten hebben ons heilige boeken nagelaten, waarin goede raad staat en waarvan sommige verhalen letterlijk en andere overdrachtelijk gelezen moeten worden. Mohammed was de laatste profeet en meer zullen er niet komen.

Wel zijn er in alle tijden 124.000 heiligen op de wereld. Dit zijn de mensen met licht, de troostbrengers, de mensen die ons tot voorbeeld zijn door middel van hun vreedzame en perfecte manier van leven. Heiligen zijn niet altijd duidelijk zichtbaar. Het kan elke toevallige voorbijganger zijn, een zwerver misschien. Het zijn de mensen die we soms op cruciale momenten in ons leven ontmoeten en die om een onverklaarbare reden een sleutel blijken te hebben die een deur voor ons opent die voorheen gesloten was en ons helpt op ons verdere levenspad.

En wij mensen cirkelen om deze heiligen en profeten heen als insecten om een lamp. Want wij zijn niet perfect en de meeste van ons zijn beschadigd door erfelijkheid of door het leven. We lopen rond met een rugzak vol ballast en om uiteenlopende redenen maken we op individueel niveau en op grote schaal fouten, waardoor we elkaar en onze natuurlijke omgeving beschadigen.

Ik weet dat er mensen zijn die niet geloven in God noch profeten. Maar toch zoeken ook deze mensen troost en verlichting in vriendschap, liefde of spirituele steun op wat voor wijze dan ook. Steeds meer gaan mensen nu praten over hun innerlijk en wat hen overkomen is. Dat zie je in boeken die verschijnen en in series. Mensen worden opener. We zijn mensen en in staat tot reflectie en dat maakt dat we antwoorden zoeken op levensvragen.

Ik vind het mooi om te zien dat er steeds meer boeken verschijnen die tippen aan deze diepere laag in onszelf, de ziel ,die zich niet laat afschepen met tijdelijke genoegens en cadeautjes, maar die zoekt naar innerlijke rust.

Criticus2

Geplaatst op door
Beantwoorden

Niet alleen was ik streng voor mezelf aangaande mijn geschreven stukjes en schilderijen. Maar ook werd ik langzaamaan onzeker over mijn kookkunst.

Vroeger kookte ik dagelijks voor mijn gezin en wat ik dan klaarmaakte was overwegend Pakistaans. Ik had niet zoveel geld te makken en met een zak chapati-meel van 20 kilo, een zak rijst en dagelijks een prutje van vlees en groenten of linzen kwam ik een heel eind. Pakistaans eten is altijd genoeg, ook als er een extra gast aanschuift, omdat het hoofdbestanddeel bestaat uit de chapati die je in de curry doopt. En het is bovendien heel lekker. Daarnaast maakte ik ook wel andere gerechten zoals nasi goreng, spaghetti, macaroni en Hollandse stamppotten of ovenschotels. Ik vroeg me nooit af of ik wel een goede kok was, want ik kreeg vaak complimenten. Ik kookte intuïtief.

Toen mijn kinderen het huis uit gingen vroegen ze me vaak naar mijn recepten en waren ze aanvankelijk blij dat ze van me konden leren. Maar dankzij het internet, waarop je allerhande recepten kan vinden, raakten zij steeds bedrevener in het bedenken van nieuwe smaken en hapjes.

Sinds ik met Ahmad ben, koken wij beurtelings en zo heb ik via hem heerlijke recepten leren kennen uit de mediterrane keuken. Hij kookt op zijn manier en ik op de mijne en we waarderen elkaars eten enorm.

Maar door al die veelheid van mogelijkheden en het steeds grotere repertoire van mijn kinderen, die ook onderling recepten uitwisselen, kreeg ik steeds meer het gevoel dat ik achter begon te lopen. Dus ik heb inmiddels ook mijn telefoon vol staan met recepten van ´smaakmenutie´ en anderen. Het maakt me echter niet zekerder van mezelf, maar juist onzekerder. Ik maak regelmatig nieuwe dingen, zoals Thai curry en andere oosterse gerechten. Ik houd van die keuken en ik ben dol op kokosmelk.

Maar het meest comfortabel voel ik me nog altijd bij bereiden van Pakistaanse eten. Ik heb dat het grootste deel van mijn leven dagelijks klaargemaakt en het is me het meest vertrouwd. Ik doe dat zonder nadenken en als vanzelf. Dus ik heb besloten dat in mezelf te erkennen en me vooral daarop te richten als ik mensen voor eten ga uitnodigen. Experimenteren met nieuwe smaken doe ik liever als het alleen voor mij en Ahmad is. Dan kunnen wij alles voorproeven. Niet alles wat geadviseerd wordt in recepten vinden wij een succes.

En zo kruip ik langzaam uit mijn schulp en begin ik weer mezelf te worden, wat betreft schrijven, schilderen en koken. Een mens moet zich realiseren wat hij kan en niet kan. Ik dank God/Allah dat ik nog veel kan met mijn door artrose enigszins geteisterde handjes. Ons energiepeil is wat lager dan in onze jonge jaren, maar we mogen blij zijn met een verder goede gezondheid. Onzeker zijn is raar op mijn leeftijd en ik heb besloten het van me af te schudden. Ik doe wat ik kan en wat voor de hand ligt en ik dank God. Alhamdullillah.

Hier nog een filmpje. Ik las ergens dat YouTube een algoritme hanteert dat veel views lokt naar extreme content, zelfs onder kinderen. Dat vind ik een zorgelijke ontwikkeling. Maar over mijn filmpje hoeft men zich niet druk te maken. Het is wat saai, maar zeker niet extreem.

De criticus

Geplaatst op door
2

Dankzij de bemoedigende woorden van mijn goede vriend Theo ga ik weer schoorvoetend stukjes plaatsen in mijn weblog. De criticus in mij werd steeds strenger. Ik mocht op het laatst van mezelf niks meer zeggen. Nou is het natuurlijk wel wat om datgene wat je schrijft meteen het internet op te slingeren, alsof het waardevol genoeg zou zijn om met de digitale wereld te delen.

Maar ach, wat boeit het. Praten we allemaal niet maar wat? Woorden zijn een beperkt middel om je te uiten en wat je zegt dekt nooit helemaal ´de lading´ van wat je wíl zeggen. We moeten het ermee doen.

Het is niet vreemd dat ik ineens een soort schroom kreeg om me te uiten. Mijn stiefvader placht ons in te prenten dat het beter was te zwijgen tenzij we iets beters te melden hadden dan dat zwijgen. Zulke woorden kunnen erin hakken bij kinderen. Mijn broer hield zich beter aan deze raad dan ik. Ik kletste er tegen het advies in vrolijk op los en moest dat soms bezuren.

Maar hier in dit weblog ben ik redelijk veilig. Ik kan me gerust uiten en het ergste wat er kan gebeuren is dat ik negatieve reacties krijg.

De criticus in mij is de afgelopen tijd erg streng geweest. En dat gold niet alleen voor mijn visie op dit weblog. Ik ben ook streng als ik kijk naar mijn schilderijen van een tijd terug. Al doende leer ik, net als ieder ander. Het komt vaak voor dat ik, kijkend naar een schilderijtje van mezelf van jaren terug, me bedenk dat ik het nu anders zou schilderen. In het begin was ik erg pietepeuterig met de kwast en durfde ik nog niet zoveel verf te gebruiken. Nu ben ik veel nonchalanter en sneller en daarbij merk ik dat olieverf heel ´vergevingsgezind´ is. En bovendien dat veel dingen die onverwacht goed lukken vaak berusten op toeval. Het is een kwestie van je energie laten stromen via de kwast.

Laatst lag ik op het bankje te kijken naar het schilderij van het jongetje dat met zijn parapluutje een kat beschermt tegen de regen. Ik zag een paar dingetjes die me stoorden en ook merkte ik dat de verf hier en daar vervaagd was, omdat ik het schilderij niet heb vernist. Aha, dacht ik, dan kan ik het schilderij nog bewerken.

Ik weet niet of er amateurschilders zoals ik zijn die toevallig dit weblog lezen, maar ik kan jullie maar één advies geven: bewerk een oud schilderij niet! Elk schilderij wordt gemaakt op een bepaalde plek en op een bepaald tijdstip. En als het af is, dan is het af. Ga niet jaren later opnieuw rommelen in een schilderij!

Ik deed dat dus wel en zoals dat vaker gaat, ik wilde maar een paar dingen veranderen of sterker aanzetten, maar eenmaal bezig bleef ik klooien en verpestte wat eerder beter was in het schilderij. Precies zoals dat gaat met stukjes of brieven die je schrijft en die je op de één of ander manier kwijtraakt op internet. Wat je eerder schreef kan je niet nog eens schrijven met dezelfde woorden. Zo gaat dat ook met schilderijen. Ik raakte mijn oorspronkelijke schilderij kwijt en moest opnieuw schilderen met heimwee naar het oorspronkelijke werk. Na twee dagen ploeteren werd het opnieuw een schilderij. Ik weet niet of het beter is dan het oorspronkelijke of veel slechter. Het is anders. Ahmad ziet het verschil niet. Voor hem is het allemaal o.k. Maar de pietepeuter in mij ziet wel verschillen.

oude (L) en nieuwe (R) schilderij, olieverf 50 x 70

Van mijn fouten leer ik. Dit keer heb ik geleerd dat ik niet moet gaan friemelen in een schilderij dat ik in het verleden als ´af´ heb beoordeeld. Ik kan denken dat ik het nu beter zou doen, maar dat is dan maar zo. Maak een nieuw schilderij, maar blijf met je tengels af van het oorspronkelijke werk!

Hetzelfde geldt voor de eerder geschreven stukjes in dit weblog. Ik heb ze ooit geschreven op een bepaalde tijd en plaats. Toen is toen en nu is nu. Vanaf nu ga ik verder met schrijven vanuit wat me nu bezighoud. Wie het niet interesseert moet het gewoon niet lezen 🙂.