Categorie archieven: Ons leven in Andalusië

Tandarts in Spanje

Geplaatst op door
Beantwoorden

Nu alweer drie weken geleden had ik buikgriep. Ik denk dat ik daar nu nog niet helemaal vanaf ben. Dagelijks voel ik een pijntje hier of daar in het ouder wordende lichaam en ook heb ik nog wat darmproblemen. Ahmad wees me erop dat de chirurg in 2019 me gezegd heeft dat ik eraan moet denken kleine hoeveelheden tegelijk te eten en meerdere maaltijden per dag en dat ik niet ineens grote porties kan verwerken. Dat was ik vergeten en soms ga ik me te buiten aan te veel olijven en een te groot bord eten. Dat moet ik gewoon niet doen en dan gaat alles goed. Maar wat me een beetje zorgen baarde was een lichte pijn in een snijtand. Ik heb al een aantal implantaten en weet wat voor een gedoe het is eer je zo een vervangende tand of kies in je mond hebt zitten. Dus de tanden die ik nog heb hoop ik te kunnen sparen tot het einde van mijn leven, voor zover mogelijk. Dat doe ik door heel goed te poetsen en dagelijks met ragertjes de ruimte tussen tanden en kiezen ook schoon te maken. Maar die snijtand zat dus een beetje te zeuren sinds die griep.

Ik heb daar een tijd mee rondgelopen en gisteren vond Ahmad het tijd worden om voor mij een afspraak te maken bij New Dental. Ik kon vandaag terecht. Zelf dacht ik al dat de tand waarschijnlijk niks mankeerde (omdat de pijn zo goed als verdwenen is), maar voor de zekerheid ging ik toch. Direct bij binnenkomst werd er een 3D echo gemaakt van mijn oude bekkie. Dat vind ik nog eens spijkers met koppen slaan. Niet een beetje ouwehoeren en met een ijzeren staaf hier en daar op tanden kloppen maar gewoon direct grondig van binnenuit alles bekijken met het futuristische echoapparaat, dat vervolgens direct de gegevens transporteert naar de pc van de tandarts.

Op haar vraag hoe het ging vertelde ik dat ik sinds die grieptsunami last had gehad van die snijtand. Ze voelde er wat aan en zei me dat er niets aan de hand was met de tand, ook niets waarneembaars op de echo. Zuur braaksel (sorry lezer) kan een vervelend effect hebben op tanden en kiezen, maar het is niet ernstig. Ze zag dat ik ook een lelijke herpesinfectie op mijn onderlip had, wat ook samenhangt met die griep. Dat was voor mij een bevestiging/geruststelling.

Maar waar ik blij mee was dat ze me ook zei dat ze me kon verlossen van een ondertandje dat me al een flink aantal jaren in de weg zit. Dat tandje is helemaal naar voren gegroeid en staat gewoon alleen maar eigenwijs te wezen tussen de rest van mijn ondertanden die daarachter vrijwel aangesloten een rij vormen. Ik wilde al lang van dat tandje af, maar nooit eerder deed de tandarts mij hierover zelf een voorstel tot vandaag. Ik ging er dan ook enthousiast op in. Weg met dat tandje! Op 13 januari heb ik een afspraak hiervoor. Ik verheug me erop. Had eerst nog mijn twijfel of je een gezonde tand mag wegdoen, maar de tandarts heeft die twijfel weggenomen. Zoals Jezus sprak: Mattheüs 18:9 En indien uw oog u ergert, trekt het uit, en werpt het van u. 

Afscheid van tandje. Nee, ik ben niet weer aan de hoofddoek. Het was gisteren hennadag.

Weerbericht

Geplaatst op door
Beantwoorden

Hoewel het hier ook niet zo warm is gedurende de nachten en ochtenden, is het weer hier wel een zalfje vergeleken bij het weer in Nederland. Ik zie in de weerberichten dat het daar nu koud en grijs is. Natuurlijk zijn we blij dat wij het geluk hebben in de winter hier meer zon en warmte te genieten dan in Nederland. En omgekeerd is het ook fijn de hitte hier niet te hoeven voelen in de zomer, als wij in Nederland verblijven.

Vaak is het hier in huis frisser dan buiten. Daarom gaven Ahmad´s kinderen ons elk een warm huispyjama cadeau voor kerst en voor ieder ook een muts/pet en das. Telkens als we thuis zijn lopen wij nu rond in deze lekkere warme fleece pyjama,

De pet voor Ahmad was te groot voor zijn hoofd. Hij krijgt nu een andere.

Jaarwisseling met ´los pitufos´ (de kaboutertjes)

Geplaatst op door
Beantwoorden

We wisten dat het druk zou zijn voor ons, twee dagen onder één dak met een gezin met twee kleine kindertjes en dat was het ook. Maar gezellig was het zeker en de liefde die ik zag onderling voelde heel weldadig en warm aan.

Zoals ik vertelde in een eerder stukje wordt er hier geen vuurwerk afgestoken tijdens en rond de jaarwisseling. Dat klopte niet helemaal, want hier en daar was het name voorafgaand en een dag na de jaarwisseling wel een bedeesd knalletje te horen. Dat waren knalletjes van rotjes die stiekem werden afgestoken en dat gebeurde met name op de nu betegelde verdiepingen op de helling achter onze doodlopende straat. Het waren jongeren, die natuurlijk op internet kunnen zien dat er elders wel op los geknald wordt.

Maar wij waren braaf en hielden het bij wandelingetjes met de kindertjes en verder veel spelen met ze in huis. Om 12 uur is het de gewoonte dat een ieder 12 druiven eet en er telkens één in de mond propt bij elke slag van de klok. Hiervoor heeft een ieder een bakje met 12 al los geplukte druiven klaarstaan. Ik at de druiven op mijn gemak op en was dus te laat met de algehele inname. Het bijgeloof luidt dat je dan pech zal hebben in het komende jaar. Gelukkig heb ik daar nog niets van gemerkt.

Ook al was het druk en vroegen en kregen de kleintjes veel aandacht, het was ook beregezellig. Ik heb de sfeer proberen weer te geven met het volgende filmpje:

Je ´gezien´ voelen

Geplaatst op door
Beantwoorden

Vaak maak ik mezelf wijs dat namen niet belangrijk zijn. Dat komt waarschijnlijk omdat mijn naam zo vaak veranderd is. Ik werd geboren als Monique Theunissen. Kreeg vervolgens de achternaam van mijn stiefvader en heette toen Monique Elkerbout. Daarna heette ik mevrouw Amir (met de achternaam van mijn eerste echtgenoot). Soms zei ik via de telefoon tegen een instantie die ik belde dat ik mevrouw Amir heette. Maar kennelijk zei ik dat zo onduidelijk dat de persoon aan de lijn me vroeg of ik mevrouw Mier was (😂). Daarna veranderde ik mijn voornaam in Shabnam, omdat ik meende dat het een islamitische naam is. Dat is het ook wel, maar vooral in landen als Afghanistan. Oorspronkelijk is de naam van Perzische oorsprong. Ook mijn achternaam veranderde ik daarna in Theunissen, de naam van mijn biologische vader.

Vervolgens trouwde ik opnieuw en kreeg ik de gehuwdennaam Ghoerahoe. Ik bleef me al die tijd Shabnam Theunissen noemen en dat is nu ook nog zo. Inmiddels heb ik de gehuwdennaam Gamboa Vera, maar ik gebruik die nooit.

Shabnam Theunissen is de naam. Het gekke is dat ik verlegen word als ik mijn eigen naam uitspreek, bijna alsof ik mij ervoor moet verontschuldigen dat ik zo heet (het is de officiële naam in mijn paspoort en op mijn rijbewijs). Waarom vervult het uitspreken van mijn naam mij met zoveel verlegenheid? Het komt door de reacties van vooral Nederlandse mensen. Veel Nederlandse mensen geven, als zij mijn voornaam horen, als eerste reactie dat zij dat een moeilijke naam vinden, moeilijk ook om te onthouden. Mijn buurvouw bijvoorbeeld, voor wie ik jaren boodschappen deed, heeft mijn naam nooit willen onthouden. Het was voor haar te moeilijk, zei ze. Ze kon wel perfect de voornamen van haar Marokkaanse bovenburen onthouden, inclusief hun verjaardagen. Maar mijn naam was te moeilijk. Ik bleef altijd ´de buurvrouw´. En dat geldt ook voor mijn andere buren. Hoeveel we ook met elkaar praten, ik wordt door hen aangesproken als ´buurvrouw´. Zelden hoor ik mijn eigen naam in Nederland uit de mond van een ander.

Hoe anders is dat hier in Spanje. Sowieso is het hier de gewoonte, als je bijvoorbeeld bij de dokter of de tandarts komt en je bent aan de beurt, dat men je dan noemt bij je voornaam en niet bij je achternaam (mevrouw of meneer….). Alleen als een voornaam veel voorkomt wordt de achternaam ook genoemd om verwarring te voorkomen als er twee mensen met dezelfde voornaam in de wachtkamer zitten.

Dat mensen aanspreken met de voornaam komt op mij als heel warm en familiair over. Opvallend is ook dat mensen hier geen enkele moeite lijken te hebben met het onthouden en uitspreken van mijn naam. Mijn naam wordt hier uitgesproken op een vriendelijke toon, alsof ik gekend en gezien wordt. Toen ik laatst bij de fysiotherapeut was, gebruikte hij herhaaldelijk mijn naam om aan te geven wat hij ging doen. ´Shabnam,……´

Ik merk nu dat namen wel belangrijk zijn en je een identiteit geven. Als ik mijn eigen naam hoor, voel ik me gezien. Dat doet me heel goed. Ik mis dat in Nederland. Ik voel me daar ´een persoon zonder naam´ en misschien is dat mijn eigen schuld, omdat ik zelf weinig doe met namen over en weer.

Omdat ik nu weet hoe belangrijk namen toch zijn, ben ik van plan ook beter namen van anderen te onthouden en ze veelvuldig aan te spreken met hun naam. Het geeft een gevoel van herkenning en verbondenheid, weet ik nu. En ik schaam me niet meer om mijn eigen naam te noemen.

Mijn naam is Shabnam en ik schaam me er niet meer voor 🙂.

Kerstdagen in Spanje

Geplaatst op door
Beantwoorden

Wij zijn inmiddels gewend kerst te vieren met ons tweetjes. Mijn familie is ver weg en de kinderen van Ahmad zijn gewend kerst te vieren met hun moeder. Het zou leuk zijn als wij daar ook bij konden zijn maar hun moeder wil dat absoluut niet en wij en zijn kinderen respecteren dat.

Gisteren was het een stralend zonnige dag zonder een zuchtje wind. Dat compenseerde voor ons het gevoel niet omringd te mogen zijn door familie. Het zonnetje verwarmde ons hart.

En de kroketjes van Ahmad zijn niet te versmaden 😋

Hier in Spanje is kerst vandaag voorbij. Men kent hier geen tweede kerstdag. De ´noche buena´ was de nacht van 24 op 25 december. In de avond van 24 december zit men hier met elkaar te genieten van het kerstdiner, 25 december is gereserveerd voor familiebezoek en dan zijn de winkels gesloten.

Vandaag, 26 december, is het hier een gewone doordeweekse dag. Vanmiddag heb ik mijn tweede afspraak bij de fysiotherapeut. Het is vandaag ook minder zonnig dan gisteren.

Hier hebben ze ander ´vuurwerk´

Geplaatst op door
Beantwoorden

Het zit kennelijk (nog) niet in de cultuur van de mensen hier om vuurwerk af te steken, zoals in Nederland wel gebeurt tijdens de jaarwisseling en helaas ook in de maanden ervoor en zelfs nog erna. Hier zie je ander ´vuurwerk´, zoals we vandaag mochten zien tijdens onze wat late ochtendwandeling.

Het is hier niet ongewoon dat mensen op straat spontaan beginnen te zingen en dansen onder begeleiding van het voor Andalusië kenmerkende ritmische geklap in de handen. Ik vind het altijd heel leuk om deze spontane flamenco te zien, Andalusisch ´vuurwerk´

In plaats van hun centjes uit te geven aan zinloos geknal, dat bovendien heel luchtvervuilend is, besteden mensen hier hun geld aan kattenvoer dat ze op allerlei plekken in en rondom het dorp klaarzetten voor de zwerfkatten.

Hier in de bosjes is zelfs een slaapplekje gemaakt uit de wind en regen, te midden van voer en water voor de kat.

Alhaurin de la Torre is een vrolijke dorp

Geplaatst op door
Beantwoorden

Eigenlijk kan je bijna niet meer spreken van een dorp, want Alhaurin de la Torre wordt steeds groter met al haar buitenwijken.

Wat mij steeds opvalt is dat de sfeer hier heel opgewekt is. Je ziet hier maar weinig zure of ontevreden ogende mensen. De sfeer is hartelijk en mensen spreken elkaar veelal aan met ´guapa´ (knapperd), ´corazón´ (hartje), cariño (lieverd), ´hija´ (dochter) of ´hijo´ (zoon). Dat laatste als een oudere het tegen een jongere heeft, maar dat is nog niet eens noodzakelijk, want ook mensen van ongeveer dezelfde leeftijd kunnen elkaar zo aanspreken. De straten worden dagelijks geveegd en alles ziet er goed onderhouden en fleurig uit. Kortom ik word blij als ik hier rondloop.

Ik besef wel dat dit welvarende dorp mij een vertekend beeld geeft van het gelukniveau van de gemiddelde Andalusiër. Er zijn plaatsen in de meer afgelegen gebieden in de bergen en de droge binnenlanden van Andalusië waar het minder gezellig is. Dorpen waar werkeloosheid heerst en waar jongeren vluchten naar gebieden waar meer werk voor handen is en de oudjes alleen achterblijven in vaak miserabele omstandigheden. Daar is een andere sfeer voelbaar en dat verschil is enorm. Maar het blijft wel mijn indruk dat de meeste Andalusiërs een grote mentale weerbaarheid tonen. Er is niet voor niets hier een veel gebezigde uitdrukking: ´Al mal tiempo buena cara´ (ook al heb je tegenslag, blijf tevreden kijken). Datzelfde herken ik ook uit het geloof. In de Islam is het advies: ´zeg nooit waarom, maar zeg alhamdul-Illa´ (alle lof komt toe aan Allah). In het Christendom zien we het voorbeeld van Job, die positief bleef en zijn geloof bleef behouden, toen hij getroffen werd door een vreselijke ziekte. Datzelfde verhaal lezen we ook in de Koran.

Ahmad en ik prijzen ons gelukkig dat wij onze jaren gedeeltelijk mogen doorbrengen is deze fijne omgeving.

Animo en energieniveau

Geplaatst op door
Beantwoorden

Vandaag ving ik, lopend vanaf de supermarkt, in het voorbijgaan een flard op van een telefoongesprek. De vrouw die stond te bellen hoorde ik zeggen dat de heilige geest haar animo gaf en lichamelijke kracht.

Lichaam en geest zijn verbonden, zoals bekend is. Je kan het al dan niet welbevinden van het lichaam niet loskoppelen van iemands gemoedstoestand. Hoe iemand zich voelt en naar de wereld kijkt wordt sterk bepaald door iemands energiepeil en de toestand van het lichaam. Ook omgekeerd bepaalt hoe iemand zich voelt en denkt het al dan niet welbevinden van het lichaam. Verdriet of stress kunnen iemand ziek maken en leiden tot allerlei lichamelijk ongemak.

Vandaag stond ik op met minder pijn dan gisteren en met meer energie. Ik merkte dat dit direct invloed had op mijn totale welbevinden. Ik voelde meer ideeën in me opkomen en zag alles met heel andere ogen dan gisteren.

We zijn fragiel en kwetsbaar. Ons lichaam zit prachtig maar heel ingewikkeld in elkaar. Het is een wonder als alles functioneert naar behoren. Er kan zoveel mis gaan. Door een ongeluk, een virus of uitval van een orgaan of spier of door wat voor oorzaak dan ook. Zo is het ook in de natuur. Alles hangt met alles samen en hapert er iets in de natuurlijke keten van oorzaak en gevolg, dan ontstaat disharmonie en is het mooie op elkaar aansluitende ´systeem´ uit balans.

We moeten uiterst voorzichtig zijn om elkaar, de natuur en de dieren om ons heen niet te kwetsen of te hinderen. Anders creëren we chaos en disharmonie.

Hetzelfde kan gebeuren in het lichaam van een mens. De spier die mij momenteel last bezorgt noemt men wel ´de spier van de ziel´. Ik hoop dat de fysiotherapeut me helpt de spier te ontspannen.

Fysio in Spanje

Geplaatst op door
Beantwoorden

Gisteren om 4 uur had ik mijn eerste afspraak bij fysiopraktijk Clinico Clavero, op loopafstand van ons huis. Tot mijn verrassing werd ik behandeld door een jongeman en niet door de dame met de mooie ogen. Het was even wennen. Ik moest op mijn buik gaan liggen na enige uitleg van mij over mijn pijn en de voorgeschiedenis met de gammanail.

De therapeut vroeg me als eerst mijn benen om de beurt naar achteren op te tillen, wat veel beter ging met het linkerbeen dan het rechter. Daarna ontblootte hij voorzichtig mijn rechter-onderrug, na gevraagd te hebben of ik dat goed vond, smeerde me in met olie en begon te masseren. Al heel snel vond hij de pijnlijke plek, die bleek te zitten in een andere spier dan ik dacht. Daarna bleef hij me masseren op die plek wat niet prettig was, maar waarschijnlijk wel efficiënt. En dat deed hij minstens een half uur lang. En ik lag daar weerloos op mijn buik zonder hem te zien en begon er op los te kletsen als een malle. Het was wel een leuk gesprek, maar ik weet niet of dit gebruikelijk is voor een fysiopatiënt. Schaam me er achteraf een beetje voor dat ik niet gewoon mijn mond dicht hield. Ben wel van plan de volgende keer meer te zwijgen.

Vervolgens liet hij een apparaat warm lopen, maar terwijl dat apparaat op gang kwam bleef hij mij masseren. Daarna werd ik verder gemasseerd met behulp van het apparaat. Het voelde als elektrische stootjes en dat was zeer pijnlijk op de zere plek in mijn rug. Daarvan werd ik even stil. Daarna kreeg ik nog een warmtebehandeling, wat heel fijn aanvoelde.

Toen ik van de tafel was afgeklommen, was ik zo duizelig dat ik me moest vast houden om niet om te vallen, waarschijnlijk een na-effect van de hevige buikperikelen van twee nachten ervoor. Ik ben daar nu nog slap van.

Ik Spanje duurt een fysiotherapie-sessie een uur en in dat uur wordt hard gewerkt door de therapeut met kundige massagehanden. Ik ben zowel hier als in Nederland naar fysiotherapeuten gegaan, maar werd in Nederland maar één keer gemasseerd en verder was het een hoop gepraat en wel wat aanwijzingen voor oefeningen. Er wordt in Nederland veel gebruik gemaakt van materiaal als pleisters, wat ik hier niet heb meegemaakt. Er is dus een verschil in aanpak dat ik waarneem tussen behandeling hier en daar en ik kan dat vergelijken, omdat ik zowel hier als daar werd behandeld voor mijn revalidatie na de gammanail-operatie en rugklachten.

Ik weet niet welke benadering beter is. Ik heb nog steeds pijn in mijn zij, nu ik hier zit te typen. Maar ik heb nog 4 sessies te gaan op mijn 5-rittenkaartje.

Wat ziek zijn met je doet

Geplaatst op door
7

En dat geldt ook voor honger en andere oorzaken die je lichaam verzwakken. Het maakt je nederig en je voelt je eigen kwetsbaarheid. Als je lichaam vol zit met goede bouwstoffen, je nergens pijn hebt en je je sterk voelt om van alles aan te kunnen, heb je een ander manier van kijken naar de wereld dan als je fragiel bent door voedseltekort of als je ziek bent.

Je ziet het op tv. Mensen die te horen hebben gekregen dat ze terminaal ziek zijn, gaan ineens andere dingen belangrijk vinden dan wat ze nastreefden toen ze nog gezond waren. Alles wat eerder zo belangrijk leek komt dan ineens over als onbelangrijk. Dingen als geld, succes of diploma´s hebben ineens geen waarde meer, maar betekenisvolle relaties met anderen veel meer. Het kan lijken of je de wereld om je heen helderder waarneemt en je bent blij met elk klein geluksmomentje, zoals een zon op je gezicht of even een moment zonder pijn. Je merkt ook wie werkelijk met je begaan is en wie niet.

Dat is een beetje mijn idee van wat er gebeurt met een zieke mens. En wat ik ook zie bij ouder wordende mensen om mij heen.

Ik mocht dat gevoel van kwetsbaarheid de afgelopen dagen aan den lijve ondervinden. Ik had al een tijd pijn in een spier in mijn zij en ik deed verwoede pogingen om die pijn weg te trainen, maar zonder succes. Ik zocht mijn toevlucht bij Google en YouTube om uit te zoeken welke spier mij hinderde. Ik deed een aantal oefeningen die op verschillende YouTube kanalen werden aangeraden, maar die gaven geen verlichting. Daarom maakte ik deze week een afspraak bij een fysiotherapeut. Maar de nacht voordat ik die afspraak had werd ik ongelooflijk ziek. Ik zal de lezer details besparen, maar laten we het houden bij een vergelijking met een tsunami vanboven en van onder. Ik heb dit mijn hele leven niet met zoveel kracht meegemaakt. De dag erop moest ik de afspraak met de fysio uitstellen en sliep ik bijna de hele dag. Het is nu de derde dag erna en ik ben nog niet fit en voel me moe en slap. Ik denk dat het een zware buikgriep was en nog is. Althans dat hoop ik.

Maar al ziek zijnde kom ik meer dan ooit tot de conclusie dat er maar één ding voor mij echt belangrijk is. Liefde. Liefde die ik voel voor mijn kinderen en voor Ahmad. Maar ook het belang van liefde en respect voor alles en iedereen om mij heen, van het kleinste insectje of plantje tot de mens. Ik wil alleen maar liefde geven en delen voor de rest van mijn leven en verder is voor mij niets belangrijk. Ik hoef verder niks meer.