Ahmad zit in een aantal whatsappgroepen. In één van die groepen werd hem gewezen op de mogelijkheid om goederen te doneren aan de door overstromingen getroffen gebieden in Spanje. Er zat ook een lijst bij van producten waar dringend behoefte aan is en waaruit je moest kiezen, zoals drinkwater, melk, niet bederfelijke etenswaren, producten voor persoonlijke hygiëne en schoonmaakartikelen. Er zouden een aantal depots zijn waar je de producten kon achterlaten. De dichts bij zijnde verzamelplek voor ons was in Churriana bij de brandweer aldaar. ´Morgen gaan we boodschappen doen en producten wegbrengen,´ zei Ahmad zaterdag. ´Morgen is het zondag,´ lachte ik. Anders dan in Nederland zijn hier op zondag de winkels dicht, behalve bakkerijen en de Chinese en Marokkaanse winkels.
Op maandag gingen we op weg met de auto naar de Mercadona. We hadden al gelezen dat diverse verzamelpunten voor hulpgoederen zo volgestouwd waren door de gulle gaven van de bewoners hier dat er niets meer bij kon. Dat was in de stad Malaga het geval. ´Is het in Churriana nog niet vol?´ vroeg ik Ahmad. Nee, voor zover hij wist niet.
Eenmaal in de winkel raakte ik geëmotioneerd terwijl we de boodschappen deden. We kochten van alles. O.a. tabletten om water te zuiveren. Het verraste me dat je die hier gewoon bij de supermarkt kan kopen. Ik weet niet of dat in Nederland ook zo is. We kochten van alle soorten artikelen op de lijst producten. Terwijl we eten uitzochten kreeg ik het te kwaad. Zoekend naar houdbaar eten dat ook nog lekker was werd ik emotioneel. Het leek voor mijn gevoel net of de mensen voor wie we het eten uitzochten ineens heel nabij waren. Alsof je het eten als het ware voor ze klaar zette. En dat deze mensen zo hulpeloos waren dat het hen aan de meest elementaire middelen ontbrak en dat ze daarnaast misschien ook nog dierbaren waren kwijt geraakt raakte me ineens enorm, alsof ik het nu aan den lijve meevoelde. Ik probeerde me te beheersen, maar eenmaal bij de auto begon ik te huilen. Gek dat een simpele handeling als producten kopen voor slachtoffers dit met een mens kan doen. Alle verschoppelingen op de hele wereld met pijn, honger en verdriet kwamen aan mijn gevoel voorbij.
Gelukkig kon ik me herpakken. Wat een sentimenteel gedoe. ´Stel je niet zo aan, mens.´ Ahmad begreep het wel. Hij is een lieve schat.
Eenmaal bij de ´bomberos´ (de brandweer), zagen we daar achter hun gebouw een overkapte ruimte met ontiegelijk veel spullen. Ik zag vooral heel veel grote flessen drinkwater, kratten met melk en andere verpakte etenswaren. De hoeveelheid was gigantisch. Er kwam een knappe vent van de brandweer tevoorschijn. Ik vraag me steeds af waarom de mannen en vrouwen van de brandweer en de politie er hier zo goed uitzien, terwijl ze in Nederland vaak lelijk zijn en te dik. De bombero vertelde ons dat wij onze spullen helaas niet meer bij hun konden achterlaten, omdat de limiet van wat zij aankonden al bereikt was. We konden onze spullen achterlaten bij een supermarkt vlakbij. We reden erheen en zagen in een hoek van die enorme supermarkt een enorme maar gammele kartonnen doos staan van zeker twee bij twee meter. Die doos zat al erg vol, maar zo goed en zo kwaad als dat ging propten wij onze producten erbij.
Het ontroert mij dat de mensen hier, die zoveel minder te besteden hebben dan de mensen in de noordelijkere landen en voor wie de boodschappen al erg duur zijn, met zo gulle hand zoveel producten hebben gekocht en aangeleverd. Voor ons was het niet zo een gat in ons budget als voor deze mensen.
