Categorie archieven: Ons leven in Andalusië

Je ´gezien´ voelen

Geplaatst op door
Beantwoorden

Vaak maak ik mezelf wijs dat namen niet belangrijk zijn. Dat komt waarschijnlijk omdat mijn naam zo vaak veranderd is. Ik werd geboren als Monique Theunissen. Kreeg vervolgens de achternaam van mijn stiefvader en heette toen Monique Elkerbout. Daarna heette ik mevrouw Amir (met de achternaam van mijn eerste echtgenoot). Soms zei ik via de telefoon tegen een instantie die ik belde dat ik mevrouw Amir heette. Maar kennelijk zei ik dat zo onduidelijk dat de persoon aan de lijn me vroeg of ik mevrouw Mier was (😂). Daarna veranderde ik mijn voornaam in Shabnam, omdat ik meende dat het een islamitische naam is. Dat is het ook wel, maar vooral in landen als Afghanistan. Oorspronkelijk is de naam van Perzische oorsprong. Ook mijn achternaam veranderde ik daarna in Theunissen, de naam van mijn biologische vader.

Vervolgens trouwde ik opnieuw en kreeg ik de gehuwdennaam Ghoerahoe. Ik bleef me al die tijd Shabnam Theunissen noemen en dat is nu ook nog zo. Inmiddels heb ik de gehuwdennaam Gamboa Vera, maar ik gebruik die nooit.

Shabnam Theunissen is de naam. Het gekke is dat ik verlegen word als ik mijn eigen naam uitspreek, bijna alsof ik mij ervoor moet verontschuldigen dat ik zo heet (het is de officiële naam in mijn paspoort en op mijn rijbewijs). Waarom vervult het uitspreken van mijn naam mij met zoveel verlegenheid? Het komt door de reacties van vooral Nederlandse mensen. Veel Nederlandse mensen geven, als zij mijn voornaam horen, als eerste reactie dat zij dat een moeilijke naam vinden, moeilijk ook om te onthouden. Mijn buurvouw bijvoorbeeld, voor wie ik jaren boodschappen deed, heeft mijn naam nooit willen onthouden. Het was voor haar te moeilijk, zei ze. Ze kon wel perfect de voornamen van haar Marokkaanse bovenburen onthouden, inclusief hun verjaardagen. Maar mijn naam was te moeilijk. Ik bleef altijd ´de buurvrouw´. En dat geldt ook voor mijn andere buren. Hoeveel we ook met elkaar praten, ik wordt door hen aangesproken als ´buurvrouw´. Zelden hoor ik mijn eigen naam in Nederland uit de mond van een ander.

Hoe anders is dat hier in Spanje. Sowieso is het hier de gewoonte, als je bijvoorbeeld bij de dokter of de tandarts komt en je bent aan de beurt, dat men je dan noemt bij je voornaam en niet bij je achternaam (mevrouw of meneer….). Alleen als een voornaam veel voorkomt wordt de achternaam ook genoemd om verwarring te voorkomen als er twee mensen met dezelfde voornaam in de wachtkamer zitten.

Dat mensen aanspreken met de voornaam komt op mij als heel warm en familiair over. Opvallend is ook dat mensen hier geen enkele moeite lijken te hebben met het onthouden en uitspreken van mijn naam. Mijn naam wordt hier uitgesproken op een vriendelijke toon, alsof ik gekend en gezien wordt. Toen ik laatst bij de fysiotherapeut was, gebruikte hij herhaaldelijk mijn naam om aan te geven wat hij ging doen. ´Shabnam,……´

Ik merk nu dat namen wel belangrijk zijn en je een identiteit geven. Als ik mijn eigen naam hoor, voel ik me gezien. Dat doet me heel goed. Ik mis dat in Nederland. Ik voel me daar ´een persoon zonder naam´ en misschien is dat mijn eigen schuld, omdat ik zelf weinig doe met namen over en weer.

Omdat ik nu weet hoe belangrijk namen toch zijn, ben ik van plan ook beter namen van anderen te onthouden en ze veelvuldig aan te spreken met hun naam. Het geeft een gevoel van herkenning en verbondenheid, weet ik nu. En ik schaam me niet meer om mijn eigen naam te noemen.

Mijn naam is Shabnam en ik schaam me er niet meer voor 🙂.

Kerstdagen in Spanje

Geplaatst op door
Beantwoorden

Wij zijn inmiddels gewend kerst te vieren met ons tweetjes. Mijn familie is ver weg en de kinderen van Ahmad zijn gewend kerst te vieren met hun moeder. Het zou leuk zijn als wij daar ook bij konden zijn maar hun moeder wil dat absoluut niet en wij en zijn kinderen respecteren dat.

Gisteren was het een stralend zonnige dag zonder een zuchtje wind. Dat compenseerde voor ons het gevoel niet omringd te mogen zijn door familie. Het zonnetje verwarmde ons hart.

En de kroketjes van Ahmad zijn niet te versmaden 😋

Hier in Spanje is kerst vandaag voorbij. Men kent hier geen tweede kerstdag. De ´noche buena´ was de nacht van 24 op 25 december. In de avond van 24 december zit men hier met elkaar te genieten van het kerstdiner, 25 december is gereserveerd voor familiebezoek en dan zijn de winkels gesloten.

Vandaag, 26 december, is het hier een gewone doordeweekse dag. Vanmiddag heb ik mijn tweede afspraak bij de fysiotherapeut. Het is vandaag ook minder zonnig dan gisteren.

Hier hebben ze ander ´vuurwerk´

Geplaatst op door
Beantwoorden

Het zit kennelijk (nog) niet in de cultuur van de mensen hier om vuurwerk af te steken, zoals in Nederland wel gebeurt tijdens de jaarwisseling en helaas ook in de maanden ervoor en zelfs nog erna. Hier zie je ander ´vuurwerk´, zoals we vandaag mochten zien tijdens onze wat late ochtendwandeling.

Het is hier niet ongewoon dat mensen op straat spontaan beginnen te zingen en dansen onder begeleiding van het voor Andalusië kenmerkende ritmische geklap in de handen. Ik vind het altijd heel leuk om deze spontane flamenco te zien, Andalusisch ´vuurwerk´

In plaats van hun centjes uit te geven aan zinloos geknal, dat bovendien heel luchtvervuilend is, besteden mensen hier hun geld aan kattenvoer dat ze op allerlei plekken in en rondom het dorp klaarzetten voor de zwerfkatten.

Hier in de bosjes is zelfs een slaapplekje gemaakt uit de wind en regen, te midden van voer en water voor de kat.

Alhaurin de la Torre is een vrolijke dorp

Geplaatst op door
Beantwoorden

Eigenlijk kan je bijna niet meer spreken van een dorp, want Alhaurin de la Torre wordt steeds groter met al haar buitenwijken.

Wat mij steeds opvalt is dat de sfeer hier heel opgewekt is. Je ziet hier maar weinig zure of ontevreden ogende mensen. De sfeer is hartelijk en mensen spreken elkaar veelal aan met ´guapa´ (knapperd), ´corazón´ (hartje), cariño (lieverd), ´hija´ (dochter) of ´hijo´ (zoon). Dat laatste als een oudere het tegen een jongere heeft, maar dat is nog niet eens noodzakelijk, want ook mensen van ongeveer dezelfde leeftijd kunnen elkaar zo aanspreken. De straten worden dagelijks geveegd en alles ziet er goed onderhouden en fleurig uit. Kortom ik word blij als ik hier rondloop.

Ik besef wel dat dit welvarende dorp mij een vertekend beeld geeft van het gelukniveau van de gemiddelde Andalusiër. Er zijn plaatsen in de meer afgelegen gebieden in de bergen en de droge binnenlanden van Andalusië waar het minder gezellig is. Dorpen waar werkeloosheid heerst en waar jongeren vluchten naar gebieden waar meer werk voor handen is en de oudjes alleen achterblijven in vaak miserabele omstandigheden. Daar is een andere sfeer voelbaar en dat verschil is enorm. Maar het blijft wel mijn indruk dat de meeste Andalusiërs een grote mentale weerbaarheid tonen. Er is niet voor niets hier een veel gebezigde uitdrukking: ´Al mal tiempo buena cara´ (ook al heb je tegenslag, blijf tevreden kijken). Datzelfde herken ik ook uit het geloof. In de Islam is het advies: ´zeg nooit waarom, maar zeg alhamdul-Illa´ (alle lof komt toe aan Allah). In het Christendom zien we het voorbeeld van Job, die positief bleef en zijn geloof bleef behouden, toen hij getroffen werd door een vreselijke ziekte. Datzelfde verhaal lezen we ook in de Koran.

Ahmad en ik prijzen ons gelukkig dat wij onze jaren gedeeltelijk mogen doorbrengen is deze fijne omgeving.

Animo en energieniveau

Geplaatst op door
Beantwoorden

Vandaag ving ik, lopend vanaf de supermarkt, in het voorbijgaan een flard op van een telefoongesprek. De vrouw die stond te bellen hoorde ik zeggen dat de heilige geest haar animo gaf en lichamelijke kracht.

Lichaam en geest zijn verbonden, zoals bekend is. Je kan het al dan niet welbevinden van het lichaam niet loskoppelen van iemands gemoedstoestand. Hoe iemand zich voelt en naar de wereld kijkt wordt sterk bepaald door iemands energiepeil en de toestand van het lichaam. Ook omgekeerd bepaalt hoe iemand zich voelt en denkt het al dan niet welbevinden van het lichaam. Verdriet of stress kunnen iemand ziek maken en leiden tot allerlei lichamelijk ongemak.

Vandaag stond ik op met minder pijn dan gisteren en met meer energie. Ik merkte dat dit direct invloed had op mijn totale welbevinden. Ik voelde meer ideeën in me opkomen en zag alles met heel andere ogen dan gisteren.

We zijn fragiel en kwetsbaar. Ons lichaam zit prachtig maar heel ingewikkeld in elkaar. Het is een wonder als alles functioneert naar behoren. Er kan zoveel mis gaan. Door een ongeluk, een virus of uitval van een orgaan of spier of door wat voor oorzaak dan ook. Zo is het ook in de natuur. Alles hangt met alles samen en hapert er iets in de natuurlijke keten van oorzaak en gevolg, dan ontstaat disharmonie en is het mooie op elkaar aansluitende ´systeem´ uit balans.

We moeten uiterst voorzichtig zijn om elkaar, de natuur en de dieren om ons heen niet te kwetsen of te hinderen. Anders creëren we chaos en disharmonie.

Hetzelfde kan gebeuren in het lichaam van een mens. De spier die mij momenteel last bezorgt noemt men wel ´de spier van de ziel´. Ik hoop dat de fysiotherapeut me helpt de spier te ontspannen.

Fysio in Spanje

Geplaatst op door
Beantwoorden

Gisteren om 4 uur had ik mijn eerste afspraak bij fysiopraktijk Clinico Clavero, op loopafstand van ons huis. Tot mijn verrassing werd ik behandeld door een jongeman en niet door de dame met de mooie ogen. Het was even wennen. Ik moest op mijn buik gaan liggen na enige uitleg van mij over mijn pijn en de voorgeschiedenis met de gammanail.

De therapeut vroeg me als eerst mijn benen om de beurt naar achteren op te tillen, wat veel beter ging met het linkerbeen dan het rechter. Daarna ontblootte hij voorzichtig mijn rechter-onderrug, na gevraagd te hebben of ik dat goed vond, smeerde me in met olie en begon te masseren. Al heel snel vond hij de pijnlijke plek, die bleek te zitten in een andere spier dan ik dacht. Daarna bleef hij me masseren op die plek wat niet prettig was, maar waarschijnlijk wel efficiënt. En dat deed hij minstens een half uur lang. En ik lag daar weerloos op mijn buik zonder hem te zien en begon er op los te kletsen als een malle. Het was wel een leuk gesprek, maar ik weet niet of dit gebruikelijk is voor een fysiopatiënt. Schaam me er achteraf een beetje voor dat ik niet gewoon mijn mond dicht hield. Ben wel van plan de volgende keer meer te zwijgen.

Vervolgens liet hij een apparaat warm lopen, maar terwijl dat apparaat op gang kwam bleef hij mij masseren. Daarna werd ik verder gemasseerd met behulp van het apparaat. Het voelde als elektrische stootjes en dat was zeer pijnlijk op de zere plek in mijn rug. Daarvan werd ik even stil. Daarna kreeg ik nog een warmtebehandeling, wat heel fijn aanvoelde.

Toen ik van de tafel was afgeklommen, was ik zo duizelig dat ik me moest vast houden om niet om te vallen, waarschijnlijk een na-effect van de hevige buikperikelen van twee nachten ervoor. Ik ben daar nu nog slap van.

Ik Spanje duurt een fysiotherapie-sessie een uur en in dat uur wordt hard gewerkt door de therapeut met kundige massagehanden. Ik ben zowel hier als in Nederland naar fysiotherapeuten gegaan, maar werd in Nederland maar één keer gemasseerd en verder was het een hoop gepraat en wel wat aanwijzingen voor oefeningen. Er wordt in Nederland veel gebruik gemaakt van materiaal als pleisters, wat ik hier niet heb meegemaakt. Er is dus een verschil in aanpak dat ik waarneem tussen behandeling hier en daar en ik kan dat vergelijken, omdat ik zowel hier als daar werd behandeld voor mijn revalidatie na de gammanail-operatie en rugklachten.

Ik weet niet welke benadering beter is. Ik heb nog steeds pijn in mijn zij, nu ik hier zit te typen. Maar ik heb nog 4 sessies te gaan op mijn 5-rittenkaartje.

Wat ziek zijn met je doet

Geplaatst op door
7

En dat geldt ook voor honger en andere oorzaken die je lichaam verzwakken. Het maakt je nederig en je voelt je eigen kwetsbaarheid. Als je lichaam vol zit met goede bouwstoffen, je nergens pijn hebt en je je sterk voelt om van alles aan te kunnen, heb je een ander manier van kijken naar de wereld dan als je fragiel bent door voedseltekort of als je ziek bent.

Je ziet het op tv. Mensen die te horen hebben gekregen dat ze terminaal ziek zijn, gaan ineens andere dingen belangrijk vinden dan wat ze nastreefden toen ze nog gezond waren. Alles wat eerder zo belangrijk leek komt dan ineens over als onbelangrijk. Dingen als geld, succes of diploma´s hebben ineens geen waarde meer, maar betekenisvolle relaties met anderen veel meer. Het kan lijken of je de wereld om je heen helderder waarneemt en je bent blij met elk klein geluksmomentje, zoals een zon op je gezicht of even een moment zonder pijn. Je merkt ook wie werkelijk met je begaan is en wie niet.

Dat is een beetje mijn idee van wat er gebeurt met een zieke mens. En wat ik ook zie bij ouder wordende mensen om mij heen.

Ik mocht dat gevoel van kwetsbaarheid de afgelopen dagen aan den lijve ondervinden. Ik had al een tijd pijn in een spier in mijn zij en ik deed verwoede pogingen om die pijn weg te trainen, maar zonder succes. Ik zocht mijn toevlucht bij Google en YouTube om uit te zoeken welke spier mij hinderde. Ik deed een aantal oefeningen die op verschillende YouTube kanalen werden aangeraden, maar die gaven geen verlichting. Daarom maakte ik deze week een afspraak bij een fysiotherapeut. Maar de nacht voordat ik die afspraak had werd ik ongelooflijk ziek. Ik zal de lezer details besparen, maar laten we het houden bij een vergelijking met een tsunami vanboven en van onder. Ik heb dit mijn hele leven niet met zoveel kracht meegemaakt. De dag erop moest ik de afspraak met de fysio uitstellen en sliep ik bijna de hele dag. Het is nu de derde dag erna en ik ben nog niet fit en voel me moe en slap. Ik denk dat het een zware buikgriep was en nog is. Althans dat hoop ik.

Maar al ziek zijnde kom ik meer dan ooit tot de conclusie dat er maar één ding voor mij echt belangrijk is. Liefde. Liefde die ik voel voor mijn kinderen en voor Ahmad. Maar ook het belang van liefde en respect voor alles en iedereen om mij heen, van het kleinste insectje of plantje tot de mens. Ik wil alleen maar liefde geven en delen voor de rest van mijn leven en verder is voor mij niets belangrijk. Ik hoef verder niks meer.

Alles gaat zoals het moet gaan

Geplaatst op door
Beantwoorden

In mijn stukje van gisteren kan ik de indruk hebben gegeven dat ik het zielig voor mezelf vind hoe mijn leven verlopen is. Maar dat is niet zo, hoewel ik om sommige dingen wel kan huilen af en toe. Maar het leven bestaat uit huilen en lachen. Er zijn mooie dingen die gebeuren en minder leuke of mooie. Maar het belangrijkste is dat ik er vrede mee heb. Ik heb altijd een soort grondvertrouwen gehad dat dingen gaan zoals ze moeten gaan en dat het uiteindelijk goed komt, als mijn eigen intenties maar goed zijn.

Mijn leermeester Sheikh Nazim zegt: ´het is niet goed om tegen de wil van Allah in te gaan´. ´Wrong method´ noemt hij dat. Het is een zinloze vraag om je af te vragen waarom iets jou zou moeten overkomen. Het feit dat iets je overkomt is een gegeven en het enige wat van belang is hoe je daarmee omgaat. Je kunt het je voorstellen als dat je je bevindt op een groot schip met een aantal medereizigers. Je kan ontevreden zijn met de richting waarop het schip vaart, maar dat heeft geen enkel nut. Als je van het schip afspringt ben je verloren. Het beste is dus om mee te blijven varen en binnen de omstandigheden waarin je zit er het beste van proberen te maken. Dat heb ik altijd gedaan. En hoewel ik vaak bang was en verdriet had en soms geen uitweg zag, heb ik gemerkt dat ik altijd op een goed moment werd geholpen. Dat was soms door mensen of door een onverwachte wending van het lot. Je kan het benoemen zoals je wil, maar telkens als ik dacht dat er geen uitweg was kwam daar onverwacht toch een uitweg uit een benarde situatie. Ik noem dat de macht van het hogere, het ongeziene en ik noem dat Allah. Dus het is goed om in elke situatie niet te zeggen ´waarom?´ (zinloze vraag), maar om te zeggen al-hamd-ul-Illah (alle lof komt toe aan Allah). Ik dank Allah voor alles wat mij overkomt en mij overkomen is. Het is de weg die Allah voor mij bestemd heeft en nog steeds bestemt. Het is aan mij om mij op die weg zo goed mogelijk te gedragen en mijn wil zoveel mogelijk in overeenstemming te brengen met wat Allah van mij verlangt. Dat is niet gemakkelijk, omdat mijn ego van alles kan willen wat niet in overeenstemming is met wat Allah van mij wil. Maar ik weet dat ik alleen gelukkig kan zijn en vrede kan hebben in mijn hart als ik mijn best doe een goede dienaar te zijn van Allah.

Bovenstaande mag raar en veel te braaf klinken en als ´niet meer van deze tijd´, waarin gepropageerd wordt dat je vooral moet doen waar je op elk moment zin in hebt en wat je goed dunkt. Dit noemt men vrijheid, maar voor mij is dat schijnvrijheid. Echte vrijheid is in de pas lopen met wat Allah van mij verlangt ofwel zoals de I Tjing het verwoordt met de kosmische wetten. Je kan daar als klein schepsel op deze wereld niet tegenin gaan zonder dat dit nare consequenties heeft. Dus ik doe gewoon mijn best en accepteer mijn leven hoe het is gegaan en zal gaan.

Jeugdtrauma´s, wie heeft ze niet

Geplaatst op door
Beantwoorden

Gisteren keek ik op Netflix de film Skunk. Over de verschrikkelijke jeugd van een jongeman en zijn verblijf daarna in een jeugdinstelling. Hij blijkt zijn traumatische verleden niet van zich af te kunnen schudden. Uiteindelijk neemt hij op een heftige manier wraak op de personen die hem wat hebben aangedaan, zoals ook zijn ouders.

Vannacht heb ik weinig geslapen, o.a. door een aanhoudende pijn in mijn rechterzij die maar niet stopt. Ik gebruikte de tijd die ik wakker lag om mijn eigen jeugd te overdenken. Eigenlijk deed ik dat niet opzettelijk, maar het ging vanzelf.

Alsof het gisteren gebeurd was herbeleefde ik scènes uit mijn jeugd. Ik ben de enige overlevende van het gezin waarin ik opgroeide. Ook ik heb wraak genomen op mijn stiefvader, maar op een ander manier. Ik veranderde mijn achternaam met toestemming van de koningin. De generaal, die eerder nog mocht dineren in het gezelschap van de koningin kon zich daarna nergens meer vertonen. Hij sleet de rest van zijn leven als stiekeme alcoholist in de Achterhoek. Mijn moeder had in die jaren geen gelukkig leven met hem meer en dat was, denk ik achteraf, de prijs voor haar verraad aan ons. Maar haar heb ik uiteindelijk vergeven, omdat zij op haar sterfbed mij eindelijk de liefde gaf die ik mijn hele leven gemist had.

Ik heb mijn ouders lang de hand boven het hoofd gehouden. En over het feit dat ik mijn naam veranderde en de redenen die ik daarbij aanvoerde heb ik me lang schuldig gevoeld. Maar vannacht besefte ik dat ik me daar niet over schuldig hoef te voelen. Zoals een marktkoopman me ooit een keer op het hart drukte. Ik kocht stof voor gordijnen bij hem en uit het niets zei hij ineens: ´Je kan er niets aan doen. Ik moet dit zeggen tegen jou. Soms overkomt het mij dat ik iemand een boodschap moet doorgeven´. Enigszins verwonderd ging ik daarna naar huis. Ik begreep nooit precies waarover de man het had.

Ik begrijp nu waarover ik me niet schuldig meer hoef te voelen. Mijn stiefvader heeft samen met mijn moeder een heel negatieve invloed op mijn leven gehad. Door hun vernederingen en strafmethodes liep ik mijn hele leven met drie nul achter om iets te doen met mijn kwaliteiten. Ik voelde me een absolute nul en trouwde met dat negatieve zelfbeeld twee keer een man die mijn leven verder verpestte. Ik heb veel ellende moeten doorstaan zonder te beseffen dat dit niet normaal is en dat ik het ook zeker niet verdiende.

Nu ben ik gelukkig en leid ik een ´luizenleventje´. Mensen die hierover lezen in dit weblog denken wellicht: ´Lekker makkelijk, zo een leventje´. Maar net als die jongen in de film is het voor mij een lange weg om de liefde die ik nu krijg te waarderen en tot me door te laten dringen. Het feit dat ik mijn naam veranderde en zelfs ook mijn voornaam in een naam die niet eens islamitisch is veroorzaakt bovendien dat ik me voel alsof ik geen identiteit heb. Ik beleef mijn oorspronkelijke naam (Monique) als een scheldnaam en de naam Shabnam komt op mij over als gestolen en niet van mij. De achternaam die ik nu draag, die van mijn echte vader Theunissen, heb ik kunnen aannemen op 43-jarige leeftijd met toestemming van hem, maar ondanks dat ik hem in de jaren daarna bleef opzoeken tot aan zijn dood heeft hij me nooit echt ervaren als een dochter. Hij geloofde niet in een bloedband.

Ik ben en blijf een ´lonesome hobo´, maar wil geen ´calimeroneigingen´ vertonen door erover te blijven zeuren. Dus wat betreft dit onderwerp heb ik nu genoeg gezegd. Ik ben toch een beetje opgelucht en blij met het inzicht dat ik me niet schuldig hoef te voelen.

´It is a mad mad world´

Geplaatst op door
Beantwoorden

Deze mooie song die door velen gecovered is en waarmee Gary Jules het meeste succes had is geschreven en origineel op de muziekmarkt gebracht door Curt Smith die het voor het eerst ten gehore bracht met de band Tears for Fears. Ik ben nooit een fan geweest van deze band, maar deze song vind ik prachtig en eigenlijk het mooist zoals die wordt vertolkt door Gary Jules.

Maar de eer van het bedenken van deze tekst komt toe aan Curt Smith en de tekst heeft alles te maken met zijn jeugd. Ik vind het mooi om te zien en te beluisteren hoe hij deze song nu op oudere leeftijd veel mooier en rustiger vertolkt, samen met zijn dochter.

Waarom raakt deze song mij zo? Omdat dit liedje een gevoel beschrijft dat ik al mijn leven meedraag en dat af en toe zijn trieste kopje opsteekt. De dwaasheid van onze compleet doorgedraaide wereld, een wereld die op zich mooi is maar waarin wij mensen ons dwaas gedragen en daardoor verdwazen wij de wereld. Wij creëren een ´mad world´.

Ik lees momenteel drie kranten, de Volkskrant, het AD en het NRC. Dat doe ik pas sinds enkele jaren en daarnaast luister ik tijdens klusjes in huis naar de radiozender NPO1. Ik word daar niet blij van en ook niet wijzer en toch ga ik daarmee door uit een soort nieuwsgierigheid. De beschrijving van ellende overal en het over elkaar heen gebuitel van meningen van jan en alleman maken me duizelig. Wat schiet ik ermee op om op de hoogte gehouden te worden van wat mij niet aangaat? Ahmad naast mij voelt hetzelfde. Ook hij wordt niet blij van wat hij leest en hoort, maar hij blijft toch kranten lezen. Misschien ben ik er ooit wel mee begonnen door hem en nu kan ik niet meer terug.

Het doet me terugverlangen aan de tijd dat ik geen tv keek (net als nu) maar daarnaast ook geen kranten las. De tijd dat ik me helemaal richtte op mijn gezin en werk en verder in mijn vrije tijd alleen maar boeken las over islam en soefisme. Die boeken werkten voor mij als een zalfje. Elke avond als mijn kinderen sliepen en ook in de vroege ochtenden verdiepte ik mij in deze boeken. Ze gaven me troost, zeer wijze lessen en werkten als vitaminen om het leven aan te kunnen. Ik had totaal niet het idee dat ik iets miste van wat verder om me heen gebeurde, want het grote nieuws bereikte me toch wel via andere kanalen dan de media. Er was toen ook nog geen internet en mobiele telefonie en dat was wel zo rustig.

Teruggaan kan niet meer. Ik zal kranten blijven lezen nu, omdat het zo gemakkelijk is dat te doen op mijn telefoon. Maar vanochtend werd ik wakker met een verlangen naar mijn boekenkastje met diverse korans, hadith en boeken van en over soefiheiligen. Het kastje staat in Nederland op mij te wachten en ik kan de boeken die ik allemaal al eerder uitlas herlezen en nog eens herlezen. En hier heb ik in mijn ereader de drie boeken van Sheikh Nazim staan die ik digitaliseerde en omzette in epub formaat. Ik wil daarin opnieuw gaan lezen. De boeken voelen voor mij als oude vrienden, die ik een tijd verwaarloosd heb.