Categorie archieven: Ons leven in Andalusië

Ahmad is hier de fotograaf

Geplaatst op door
Beantwoorden

Hij doet dat vaak veel beter dan ik . Vandaag kwamen we terug van onze ochtendwandeling en hij zag vanaf de woonkamer een duif op het dak zitten aan de overkant. ´Daar wil ik een foto van maken,´ zei hij. ¨Inshaallah vliegt hij niet weg.´ Hij pakte zijn camera (ook een Sony, maar met een heel sterke zoemlens).

En hier het resultaat, door mij wat bijgesneden:

Wat is er bijzonder aan een duif? zou je kunnen denken. Er zijn er veel van, zowel hier als in Nederland. Ik vraag dan ook aan Ahmad: ´Wat trok jou ineens om die duif te fotograferen?´ Hij wist het niet. De duif trok gewoon zijn aandacht, misschien ook wel door de lichtval van de ochtendzon. Ik vind de foto bijzonder mooi en goed gelukt.

Zo gaat het vaak bij het maken van foto´s. Iets trekt je aandacht en je ziet ineens de schoonheid ervan. Dan wil je dat vastleggen en tegenwoordig is dat gemakkelijk, omdat bijna iedereen hetzij een camera hetzij een mobiele telefoon met een behoorlijke camera bij zich heeft.

Fotograferen heeft niet meer het mysterie van vroeger, doen je een heel filmrolletje vol schoot en het daarna liet ontwikkelen en afdrukken, Spannend was dat. Nu maak je zo nodig tientallen foto´s van hetzelfde die je digitaal kan bekijken en daarvan kan je dan de beste bewaren en de rest in de digitale prullenbak gooien.

De camera hoef je niet meer zelf in te stellen, omdat er diverse automatische opties zijn en de camera zichzelf dan scherp stelt. Eigenlijk is iedereen daardoor nu fotograaf en is de kunst van het camerawerk nu minder belangrijk. Het gaat nu om op het juiste moment bij de juiste lichtval met de best gekozen compositie iets in beeld te brengen. En dat blijft dan nog steeds wel kunst met hier en daar onverwacht mooie toevalstreffers en soms tegenvallers.

De werkelijkheid heeft altijd meer diepte en waarachtiger kleuren dan de foto.

Datzelfde geldt voor een schilderij. Het is maar een benadering van de werkelijkheid.

Toch geeft deze foto door zijn helderheid de toeschouwer de gelegenheid om een doodgewone duif rustig te bekijken in al zijn natuurlijke pracht. Eigenlijk is elk wezen een wonder van perfectie, tot het kleinste insectje aan toe.

Schilderij af

Geplaatst op door
2

We hebben hier twee dagen geen zon gezien en dat is voor hier veel. Dat gaf mij de gelegenheid om het schilderij van mijn kinderen af te schilderen. Op het laatst was dat niet meer ´paint and go´, zoals ik gewend ben om te schilderen, maar ´paint en blijf plakken´. Ik zie dan steeds meer details die anders moeten en blijf eraan friemelen met een klein kwastje. Eigenlijk de meest frustrerende maar ook de spannendste fase van het schilderen.

Het schilderen van portretten is ondankbaar werk. Vooral als je mensen schildert, die er altijd iets van zullen vinden. Ik kan me ook voorstellen dat het confronterend is om jezelf afgebeeld te zien. Een foto is soms al een klap in je gezicht. Als ik schilder probeer ik daar niet aan te denken maar de uitdrukking op het gezicht weer te geven zoals ik die herken. Dit keer waren het drie van mijn kinderen. Het schilderij heb ik gemaakt voor mezelf om het beeld vast te leggen zoals ik mijn kinderen graag zie. Tevreden ben ik nooit. Klopt het wel anatomisch? Is die neus wel goed? Etc. Het komt vaak aan op millimetertjes verschil die een hele uitdrukking kunnen veranderen. Uiteindelijk moet je het loslaten. Je kan een schilderij ook te lang bewerken waardoor het zijn spontaniteit verliest. Al met al leer ik van elk werkje dat ik maak.

Olieverf 40 x 40

Ik denk dat dit één van mijn laatste realistische portretten is. Het schilderen van portretten is ondankbaar werk als je er anderen blij mee wil maken. Niemand wil een schilderij van zichzelf in huis. Schilderijen dienen tegenwoordig meer als muuropvulling en dienen te passen bij het meubilair.

Gelukkig piepte de zon vandaag weer tevoorschijn. Kan ik andere dingen gaan doen

Google helpt vaak (e-reader liep vast)

Geplaatst op door
Beantwoorden
Foto heeft niks te maken met dit stukje

Gisteren deed mijn e-reader het ineens niet meer. Mijn Kobo was totaal geblokkeerd en reageerde niet meer op mijn tikjes tegen het touchscreen.

Karamba! Ik bliijf een beetje pielen met het ding, probeer hem uit te zetten door op de aan/uit knop te drukken, de enige knop die het ding heeft. Maar zelfs uitzetten lukt niet echt. Hij start dan gewoon opnieuw op en blijft geblokkeerd. ´Kan ik helpen?´ vraagt de altijd oplossingsgerichte Ahmad, die zelf lekker naast me ligt te lezen in zijn Kindle (die nog nooit problemen heeft gegeven). ´Ik denk het niet,´ antwoord ik somber. Ik laat het ding even op mijn nachtkastje liggen en ga wat in mijn telefoon lezen.

Dan bedenk ik me dat ik hulp voor het probleem aan Google kan vragen of desnoods aan de robotapp Nova. Ik vraag het eerst aan Google en daar lees ik dat ik de aan/uit knop 15 seconden moet indrukken, dan 5 seconden wachten en vervolgens de knop weer 5 seconden moet indrukken. Het ding gaat nu wonderwel echt uit en ook weer aan, maar het scherm blijft geblokkeerd voor het openen van boeken op mijn lijst. Ik kan wel drukken op instellingen. Google vertelt me ook dat indien het probleem blijft voortbestaan het nodig kan zijn om de fabrieksinstellingen terug te zetten. Dan verliest men wel alle boeken die op de e-reader staan.

Vooruit dan maar. Ik tik aan: fabrieksinstellingen herstellen. En inderdaad doet de e-reader het weer als een geoliede machine. Ik moet me wel opnieuw aanmelden bij Kobo en daarvoor even WiFi inschakelen.

Het gekke is dat ik één boek in mijn opgeschoonde e-reader aantref: een door mij onder pseudoniem geschreven roman die ik ooit uitgaf bij Kobo en daar vervolgens zelf aanschafte. Wat raar. Maar toch leuk dat er een boek op mijn e-reader staat. Ik begin erin te lezen. Dit keer is het geen probleem meer om van pagina naar pagina te gaan. Er is totaal geen sprake meer van een blokkade. Ik blijf lezen, terwijl Ahmad zijn boek al heeft dicht gedaan en is gaan slapen. Best een aardig boek, denk ik nu ik het herlees. Het is een verhaal dat ik totaal bij elkaar verzonnen heb. Het behelst mijn leven met mijn eerste man zoals het ook had kunnen zijn als hij een totaal andere persoonlijkheid was geweest. Maar ik heb er gebeurtenissen in verwerkt die wel waar gebeurd zijn, onder andere uit mijn leven in Pakistan. Alle personen in het boek zijn gebaseerd op bestaande mensen, maar ik heb alles dooreen gehaald en namen veranderd.

Vandaag ga ik wat boeken downloaden. Eigenlijk vind ik het niet erg, zo een ´schoonmaak´ op mijn e-reader. Er stonden veel titels op van boeken die ik uit had en nooit zou herlezen of het waren boeken van de bibliotheek waarvan de leen-tijd verlopen was. Na 3 weken is zo een boek dan niet meer leesbaar (dat gaat automatisch) maar de titel blijft wel in je lijst staan. Slordig vind ik dat .

Nu lekker weer met een schone lei (lijst) beginnen…..

Limoenblaadjes

Geplaatst op door
Beantwoorden

Voor Indonesische en Thaise gerechten gebruik ik graag limoenblaadjes. Deze kon ik helaas niet meenemen vanuit Nederland naar hier, omdat ze verkocht worden in vacuüm verpakking uit de vriezer.

Ik miste het blaadje met de citroenachtige smaak wel. Laatst bedacht ik me dat een citroen niet verschilt van smaak met de wat kleinere limoen. Hier zijn volop citroenbomen. Zou het kunnen dat de blaadjes daarvan dezelfde smaak en geur afgeven als de limoenblaadjes?

De blaadjes hebben inderdaad een heerlijke citroenachtige geur. ´Aan een boom zo vol gehangen mist men 1 of 2 blaadjes niet´. Wat buiten de schutting hangt mag geplukt worden.

Wandelen

Geplaatst op door
Beantwoorden

We hebben twee favoriete rondjes in en rond het dorp. Het ene leidt naar het kleine ponypaardje en de andere is een oude bekende die gaat tot onder onze doodlopende straat.

Het lijkt behoorlijk suf, elke dag zo een ochtendwandeling, maar wij genieten er enorm van. Ik ben dan ook van plan om deze gewoonte mijn hele leven vol te houden zolang ik dat nog kan, mits het niet regent, sneeuwt of stormt.

´De wandelingen met jou geven mij zo veel vrede (paz),´ verzucht Ahmad als we thuis zijn gekomen. ´Mij ook,´ antwoord ik. ´Sowieso met jou zijn de hele dag geeft mij vrede.´ En dan gaan we weer even ieder ons ding doen. Ahmad gaat de olijven en het vlees voor de kroketjes marineren en ik zet me even achter de laptop om dit stukje te schrijven.

Deze wollige jager komen we vaak tegen tijdens wandelingen beneden langs het dorp
Ahmad was toe aan een nieuwe wandelstok. Hij had zijn zakmes bij zich om deze dikke rietstengel af te snijden.

Het volk heeft gekozen

Geplaatst op door
Beantwoorden

En het was een verrassing met de PVV als winnaar. Ik moet er ondanks mezelf om glimlachen. Wilders heeft het toch maar mooi geflikt. Er zit iets rebels in die man en dat heb ik altijd wel mooi gevonden. Je kan veel van hem zeggen maar recht voor zijn raap is hij wel.

Ik betrap mezelf er al mijn hele leven op dat ik behoorlijk beïnvloedbaar ben. De afgelopen weken kwam er elke ochtend een lijsttrekker van de diverse partijen op NPO1. En bijna altijd vond ik die persoon dan sympathiek en het verhaal dat men had aannemelijk. Behalve het verhaal van ja21. Marijnissen vond ik te veel drammen met een wat te schel stemgeluid, ook al heeft zij op veel punten gelijk.

Het is niet nieuw voor mij om in mezelf te constateren dat ik zeer beïnvloedbaar ben. In veel standpunten kan ik wat goeds zien tot er enthousiast over worden aan toe. Zo zag ik bijvoorbeeld ooit veel in het communisme. Dat leek me op het eerste gezicht heel rechtvaardig en zelfs de ideeën van Baghwan kwamen op het eerste gezicht niet zo gek op me over tot ik er meer over te weten kwam. Maar uiteindelijk zie ik dan de onvolmaaktheid van alles en ook de belangen die verborgen liggen achter wat mensen doen en zeggen. Vroeger keek ik daar te gemakkelijk overheen. Ik kon me niet voorstellen dat mensen andere bedoelingen hadden dan ze voorgaven. Dat heb ik door schade en schande moeten leren. Ik had zelf niet veel bijbedoelingen en doorzag daardoor die van anderen niet. Daarom lachten mijn ouders me vroeger uit. Ze vonden me enorm naïef en daar hadden ze gelijk in.

Toch voelde ik daarnaast wel intuïtief aan of mensen tegen me logen of niet en zag ik ook de negatievere kanten van de ander, maar ik kneep daar een oog voor dicht. Ik wilde geloven dat iedereen de beste bedoelingen had en dat als iemand zich niet prettig gedroeg, dat dit dan niet diens schuld was maar dat het dan ergens door kwam waar die persoon niks aan kon doen. Ik zag mensen meer als slachtoffers dan als daders. Ik had er totaal geen oog voor dat mensen bepaalde belangen konden hebben en ergens op uit waren. Het berekenende zit niet in mij en ik kon het dan ook moeilijk waarnemen in de ander. Vandaar dat ik me in veel situaties een ´vreemde eend in de bijt´ voelde en dit ook was. Tot in mijn gezin van herkomst aan toe.

Van Wilders vermoed ik dat hij een schaap in wolfsvacht is en van sommige anderen met mooiere praatjes denk ik dat zij misschien wel wolven in schaapsvacht zijn. Niets is wat het lijkt, daar ben ik nu wel achter. Maar hoofdzakelijk besef ik dat ik nog veel moet leren, al ben ik 73 jaar.

Op mijn 21e jaar zei ik dat ik de wereld wilde verbeteren door met mezelf te beginnen en nu denk ik daar nog steeds zo over. Je kan alleen jezelf veranderen en niet de ander of de wereld. Maar ik kan niet zeggen dat ik mezelf veel verbeterd vind in de 52 jaar dat ik nu verder ben in leeftijd. Ik sta eigenlijk nog steeds in de kinderschoenen.

Gaat het niet ook zo met de problemen op de wereld? Hebben mensen geleerd van hun fouten en zijn ze zich anders gaan gedragen?