Minder, minder vogels

Er waren hier al niet zoveel vogelsoorten te zien en te beluisteren. Maar vogels die we hier wel in grote hoeveelheden af en aan zagen vliegen rond ons huisje waren altijd mussen, duiven en tortelduiven. De mussen zien we nog steeds, maar waar zijn de duiven gebleven? Ook zwaluwen zien we niet meer vliegen en zelfs roofvogels zien we niet. Wat is er gebeurd tijdens onze halfjaarlijkse afwezigheid? We weten het niet. Er staat niets over in het plaatselijke nieuws en ook Miguel, de kattenman, die altijd voer strooide voor de duiven, weet het niet. ´Ze waren er ineens niet meer,´ appt hij.

We maakten vandaag een wandeling en hoorden in de verte een tortelduif roekoeren en even later zagen we in de verte één tortelduif op een boom zitten. Het is vreemd, omdat er hier juist altijd heel veel rondvlogen en de daken er altijd vol mee zaten. Hebben ze voer gegeten dat voor hun giftig was door verdelgingsmiddelen? Zijn ze getroffen door een virus? Wie weet het? Het lijkt verder niemand te boeien.

Door de regenval van een week terug oogt de natuur wel groener en frisser. Dat is fijn.

Gelukkig zijn er wel scharrelkippen te bewonderen.

Hulpgoederen

Ahmad zit in een aantal whatsappgroepen. In één van die groepen werd hem gewezen op de mogelijkheid om goederen te doneren aan de door overstromingen getroffen gebieden in Spanje. Er zat ook een lijst bij van producten waar dringend behoefte aan is en waaruit je moest kiezen, zoals drinkwater, melk, niet bederfelijke etenswaren, producten voor persoonlijke hygiëne en schoonmaakartikelen. Er zouden een aantal depots zijn waar je de producten kon achterlaten. De dichts bij zijnde verzamelplek voor ons was in Churriana bij de brandweer aldaar. ´Morgen gaan we boodschappen doen en producten wegbrengen,´ zei Ahmad zaterdag. ´Morgen is het zondag,´ lachte ik. Anders dan in Nederland zijn hier op zondag de winkels dicht, behalve bakkerijen en de Chinese en Marokkaanse winkels.

Op maandag gingen we op weg met de auto naar de Mercadona. We hadden al gelezen dat diverse verzamelpunten voor hulpgoederen zo volgestouwd waren door de gulle gaven van de bewoners hier dat er niets meer bij kon. Dat was in de stad Malaga het geval. ´Is het in Churriana nog niet vol?´ vroeg ik Ahmad. Nee, voor zover hij wist niet.

Eenmaal in de winkel raakte ik geëmotioneerd terwijl we de boodschappen deden. We kochten van alles. O.a. tabletten om water te zuiveren. Het verraste me dat je die hier gewoon bij de supermarkt kan kopen. Ik weet niet of dat in Nederland ook zo is. We kochten van alle soorten artikelen op de lijst producten. Terwijl we eten uitzochten kreeg ik het te kwaad. Zoekend naar houdbaar eten dat ook nog lekker was werd ik emotioneel. Het leek voor mijn gevoel net of de mensen voor wie we het eten uitzochten ineens heel nabij waren. Alsof je het eten als het ware voor ze klaar zette. En dat deze mensen zo hulpeloos waren dat het hen aan de meest elementaire middelen ontbrak en dat ze daarnaast misschien ook nog dierbaren waren kwijt geraakt raakte me ineens enorm, alsof ik het nu aan den lijve meevoelde. Ik probeerde me te beheersen, maar eenmaal bij de auto begon ik te huilen. Gek dat een simpele handeling als producten kopen voor slachtoffers dit met een mens kan doen. Alle verschoppelingen op de hele wereld met pijn, honger en verdriet kwamen aan mijn gevoel voorbij.

Gelukkig kon ik me herpakken. Wat een sentimenteel gedoe. ´Stel je niet zo aan, mens.´ Ahmad begreep het wel. Hij is een lieve schat.

Eenmaal bij de ´bomberos´ (de brandweer), zagen we daar achter hun gebouw een overkapte ruimte met ontiegelijk veel spullen. Ik zag vooral heel veel grote flessen drinkwater, kratten met melk en andere verpakte etenswaren. De hoeveelheid was gigantisch. Er kwam een knappe vent van de brandweer tevoorschijn. Ik vraag met steeds af waarom de mannen en vrouwen van de brandweer en de politie er hier zo goed uitzien, terwijl ze in Nederland vaak lelijk zijn en te dik. De bombero vertelde ons dat wij onze spullen helaas niet meer bij hun konden achterlaten, omdat de limiet van wat zij aankonden al bereikt was. We konden onze spullen achterlaten bij een supermarkt vlakbij. We reden erheen en zagen in een hoek van die enorme supermarkt een enorme maar gammele kartonnen doos staan van zeker twee bij twee meter. Die doos zat al erg vol, maar zo goed en zo kwaad als dat ging propten wij onze producten erbij.

Het ontroert mij dat de mensen hier, die zoveel minder te besteden hebben dan de mensen in de noordelijkere landen en voor wie de boodschappen al erg duur zijn, met zo gulle hand zoveel producten hebben gekocht en aangeleverd. Voor ons was het niet zo een gat in ons budget als voor deze mensen.

Torpezas

We gingen vanochtend boodschappen doen. Het weer is hier nu bijzonder rustig. Geen zuchtje wind en een aangename temperatuur, enigszins onweersachtig, als een warm dekentje.

We lopen met ons karretje naar de winkel en zien mensen op het terras in het centrum van het dorp ontbijten. Voor ons lopen ook twee mensen met een karretje, maar dat is geen boodschappenkarretje maar een karretje met boeken of folders. Op het karretje is een groot pamflet achter plastic bevestigd, waarop te lezen is dat er gratis bijbellessen gegeven worden. We lopen nog wat verder en dan valt het Ahmad ineens op dat de winkels dicht zijn. Karamba! Het is ´el día de todos los santos´ (allerheiligen)! Natuurlijk zijn de winkels hier dan dicht. Niemand kijkt ons gek aan, zoals wij daar lopen met ons boodschappenkarretje. Dat vind ik het leuke hier. Mensen bemoeien zich hier totaal niet met andermans zaken. Wat je ook doet of waar je ook mee loopt, mensen kijken hier nergens van op. Ze laten echt iedereen in zijn wezen. Mooie karaktereigenschap vind ik dat.

We lopen terug met onze kar, allebei lachend om onze ´torpeza´ (vergissing). Het is niet de eerste keer dat wij voor joker met ons karretje op weg zijn naar de Mercadona. Het gebeurt ons vaker. ´Cabezas de melon´ (hoofden als meloenen hebben wij!).

We brengen het karretje thuis en gaan opnieuw op weg. Nu op goed geluk naar de Chinese winkel, die altijd open is. Ik heb een kwastje nodig voor het aanbrengen van de henna in mijn haar. De winkel die bijna alles heeft blijkt tot mijn verrassing het kwastje te verkopen.

Daarna maken we een grote ronde rond het dorp. We zien dat het paardje dat we steeds zagen op onze wandelingen afgelopen winter er niet is. Het paardje was al oud. Mogelijk is hij overleden.

Plannen die niet doorgaan

Er zijn ergere dingen, want alles gaat nu eenmaal niet zoals gepland. Zoals overal op het nieuws te zien is verkeert Spanje nu in de ban van regen en storm. Op sommige plekken is het verschrikkelijk en vallen er slachtoffers en op andere plekken is het wat minder erg. Maar overal in Spanje is de invloed van de ´Dana´ wel te merken.

Het overwegend zonnige Spanje is momenteel niet zonnig maar grijs en druilerig tot gevaarlijk stormachtig. Wij hebben tot nu toe in vergelijking met zoveel anderen geluk gehad.

We hadden het plan om vrijdag naar Guadalcanal te rijden in de provincie Sevilla, 320 km vanhier. Ahmad verheugde zich om zijn dochter en haar gezin te gaan zien. We hadden alles voorbereid. We zouden 2 dagen een klein huisje huren op een heuvel in de buurt waar zij wonen, zoals wij al twee keer eerder deden. We hadden helemaal gepland hoe we het zouden doen met eten. We zouden pannen met eten meenemen om daar niet te worden afgeleid door boodschappen te moeten halen enz. Gisteren deden we nog de laatste boodschappen ter voorbereiding.

Maar door alle ellendige berichten over de ramp in Valencia en weerswaarschuwingen voor de regio Huelva en de sowieso grijze en regenachtige weersvoorspelling in Guadalcanal begon ik gisteren te twijfelen. Moesten we wel gaan? Het kostte me wat werk om Ahmad over te halen om zijn plannen te heroverwegen. Hij houdt zich liever aan een eenmaal gemaakt plan.

Maar na wat berichtjes over en weer met de verhuurster van het huisje en zijn dochter besefte hij wel dat, zelfs als we geen gevaar zouden lopen als we daarheen gingen dit weekend, dat het dan niet echt gezellig zou worden met twee kleine kinderen die je niet mee naar buiten kan nemen, omdat het zal regenen en modderig zal zijn in de campo. Zijn dochter die aangaf dat het geen goed idee was om het bezoek door te zetten gaf de doorslag voor Ahmad.

Daarna zag ik Ahmad rustiger worden en overlegden we samen wat we nu gingen doen met de boodschappen en het door hem al gemarineerde vlees. We bedachten oplossingen en zodoende zitten we hier nu hoog en droog te wachten op betere tijden. De schrijnende verhalen over de verongelukten en vermisten in vooral de omgeving van Valencia doen ons alleen maar beseffen hoe dankbaar we mogen zijn dat we hier nog zitten

De reis staat nu gepland voor 22 tot en met 24 november. Intussen wacht ik op een droog momentje, zodat ik op het terras mijn canvas kan bedekken met een grondlaag, wat beter buiten gedaan kan worden vanwege de ongezonde dampen. Het is nog niet zover. Dus houd ik me bezig met andere dingen binnenshuis. Ach ja….

Russisch roulette

Vandaag kreeg ik een whatsappje van mijn middelste kleinzoon (19 jaar). Of het wel goed met me was. Want hij had gehoord dat er grote stormen en overstromingen waren in Spanje. Ik vind dat bijzonder lief. Dat een jongen van zijn leeftijd eraan denkt om te vragen naar het welzijn van zijn oma.

Ik kon hem geruststellen. Het gaat hier goed met ons. De lucht is grijs en er valt af en toe nog regen. Maar na de nacht met 20.000 bliksemschichten en 80 liter water is het hier in ons dorp rustig, maar nog wel grijs en regenachtig. Dat is een zalfje voor de natuur.

Wij hebben dus tot op heden geluk gehad. De ramp valt dit keer ten deel aan Valencia, Alicante, Madrid en Álora (inde provincie Malaga), waar de rivier de Guadalhorce uit zijn oevers is getreden. Vooral in Valencia is het een grote ellende en zijn er al 62 doden geteld en nog veel vermisten.

Beeld van een straat in Valencia uit krant ´de Morgen´

Gezien de enorme droogte hier in de provincie Malaga van de afgelopen jaren had deze ellende even goed ons kunnen treffen.

Het weer is door de klimaatverandering zo onvoorspelbaar geworden, dat je niet weet waar je veilig zou kunnen zijn. Er komt nu zware regenval voor in woestijnen en er heerst een subtropische temperatuur in noordelijke landen als Scandinavië.

Ik heb een dubbel gevoel over onze ´veilige´ situatie van dit moment. Aan de ene kant ben ik blij dat het ongeluk ons hier niet heeft getroffen, ook al was de ellende behoorlijk nabij (tot in Álora). Het is niet leuk om te beseffen dat anderen meer ´pech´ hebben gehad. Er zijn naast de doden nog veel vermisten in de Valencia. Elektriciteit is afgesloten en er is op veel plaatsen geen internet. Toeristen zitten daar ´gevangen´ omdat er geen vliegtuigen vertrekken. De schade is nog niet te overzien. 😞

15 Jaar getrouwd voor de Nederlandse wet

Dat was op 29 oktober 2009. We vieren het niet, maar stonden er daarnet tijdens de koffie wel even bij stil.

Het was een eenvoudige plechtigheid met een gezamenlijke lunch in een restaurantje in Kijkduin erna. We trouwden in Loosduinen en we hadden het geluk dat we een wat oudere huwelijksambtenaar troffen. Hij maakte er zich niet met een snel praatje vanaf, maar wist de aandacht van de aanwezigen vast te houden met mooie woorden, die heel gemeend klonken. Hij vertelde na afloop van de plechtigheid dat hij in zijn jonge jaren nog had meegevochten tegen het bewind van Franco, wat Ahmad natuurlijk heel leuk vond om te horen.

Het was die dag heel mooi zacht weer zonder een zuchtje wind in Kijkduin, wat zeldzaam is voor die tijd van het jaar aan zee. We waren met alleen maar familie, dat wil zeggen wij en mijn (klein)kinderen) en één vriendin, die zichzelf had uitgenodigd. Het was heel genoeglijk. Ik had toen nog maar drie kleinkinderen, die toen nog klein waren, respectievelijk 12, 4 en 2 jaar oud. Kijkduin was in dat jaar nog gemoedelijk en gezellig met de vele restaurantjes die uitkeken op de zee en het plein met daarop een muziekpodium, een klimtoren en een draaimolen. Omdat het onze trouwdag was mochten de kleintjes herhaaldelijk in de draaimolen van de uitbater. Het was een mooie dag en tot op heden zijn we nog steeds in onze wittebroodsweken. We zagen er toen wel anders uit dan nu en de kleintjes zijn groot geworden.

De neefjes 2 en 4 jaar
de neefjes 17 en 19 jaar

Donder en bliksem

Het begon al gisteren na zonsondergang, het onweer in Alhaurin de la Torre. Maar wat ik nog nooit eerder meemaakte is dat het tot zonsopgang de hele nacht bleef bliksemen en donderen. Soms pal boven ons dakhuisje en dan weer verderop in de vallei waarin o.a. Malaga ligt. Af en toe viel er een stortbui. Ik wist dat Ahmad naast me ook met gespitste oren half lag te waken naast me. Ik liep herhaaldelijk door onze lange gang richting WC, maar dat was vooral om de imposante bliksem te bewonderen en om te kijken of het terras niet al te erg onder water stond, maar het water liep goed weg door het afvoerputje.

Een lampje op zonne-energie, dat we overdag altijd in de zon op de balkontafel zetten en ´s avonds op een tafeltje binnen, was al uitgegaan rond middernacht omdat de zon gisteren weinig geschenen had. Maar tot mijn verbazing zag ik dat het lampje een uurtje later weer brandde en bleef branden en dat kwam gewoon door het licht dat erop viel tijdens de bliksem. Zo fel was dat licht kennelijk!

Wat een natuurgeweld. In Nederland en andere landen heb ik wel onweersbuien voorbij zien trekken, maar dat een onweersbui zo lang op dezelfde plek blijft hangen heb ik nooit eerder meegemaakt. In mijn telefoon zag ik dat er wel een verklaring voor is en dat het onstuimige en natte weer tot vrijdag zal blijven aanhouden.

Wij hebben er niet veel last van, omdat we vrij hoog op de heuvel zitten en dan ook nog op twee hoog, maar mensen die verder naar beneden wonen of in gebieden waar de woningen op minder gunstige plaatsen staan kunnen wel overlast ervaren. Door de lange periode van droogte in dit gebied kan het water niet goed door de aarde worden opgenomen.

Ik moet aan het Nederlandse jongetje denken, dat ik gisteren hoorde huilen in het winkelcentrum. Hij huilde om een stukje speelgoed en even later zag ik zijn moeder kibbelen met de vader, omdat deze het jongetje had beloofd dat hij iets mocht uitzoeken en dat kennelijk niet wilde nakomen. Wat een drama. En dan ook nog de komende week onstuimig en grijs weer. Sommige kinderen en ook volwassenen zijn net als dieren bang voor onweer. Ik weet zeker dat mensen niet met vakantie zijn gekomen om dit hier te beleven😥.

Avondrood regen in de sloot

zonsondergang 27 oktober 2024

Na regen komt zonneschijn en na droogte hoopt men op regen. Gisteren beloofde de avondlucht regen en die belofte werd waarheid. Vannacht onweerde het uren lang en viel er flink wat regen en ook vandaag regent het nu, na een droge ochtend. Er worden flinke buien met de nodige bliksem en donder voorspeld voor de komende dagen tot en met zondag.

Andalusië snakte naar regen, dus het is een zegen. Maar niet fijn voor de vakantiegangers die hun centjes hebben uitgegeven om hier te genieten van een herfstvakantie. Vandaag gingen we naar de Place Mayor voor een broek voor mij. We komen niet graag in dat winkelcentrum met alle winkels die je ook voor een groot deel kan vinden in andere steden, maar ik wilde een Salsa jeans en dan moet ik daar zijn. Ahmad was zo lief om met me mee te gaan. We wilden ook kleine cadeautjes voor zijn kleinkinderen, die we vrijdag zullen gaan opzoeken.

We zagen veel Nederlanders in het winkelcentrum. Onder andere mensen van onze leeftijd, waarschijnlijk overwinteraars, maar ook jonge gezinnen met kinderen. Het doet me een beetje pijn om te weten dat deze mensen een week lang veel regen zullen hebben en weinig zon, wat ze waarschijnlijk niet hadden verwacht bij het boeken van hun vakantie.

Vakantietripje cadeau

Wat een verwennerij! Dit keer van de kinderen van Ahmad, een reservering voor twee nachten in het mooie hotel ´Fuenta del Sol´. Het was een cadeau voor zijn verjaardag in juli van dit jaar en wij lieten deze reservering plaatsvinden op 23, 24 en 25 oktober. Twee nachtjes sliepen wij prinsheerlijk in een heel lekker breed bed in een een mooie, goed voorziene hotelkamer. Het hotel staat in een zeer landelijke omgeving en is bereikbaar via een smalle weg over de heuvels er omheen.

Er waren niet al te veel gasten in het hotel en de weinige aanwezigen waren duidelijk rustzoekers. Het verbaasde ons dat het grootste deel van de gasten Nederlanders waren. Hoe kwamen zij daar terecht op die bijzonder afgelegen plek? Wij hebben het ze niet gevraagd. De gastheer en -vrouw van het hotel waren vriendelijk en gastvrij. Het eten was met heel veel zorg bereid, maar voor ons was de hoeveelheid vlees in verhouding tot groenten wel enorm groot. Het was heerlijk, maar aangezien wij gewend zijn aan een dieet van veel meer groenten dan vlees was het voor ons niet zo gemakkelijk te verteren als het eten dat wij gewend zijn. Maar genieten deden we wel! Het hotel beschikt over haar eigen veestapel van overwegend schapen, dus vandaar misschien de rijkelijke hoeveelheid vlees.

We kregen ook een fles wijn aangeboden, die inbegrepen was in het arrangement. Wij hebben ons best gedaan daarvan te drinken, wat voor ons heel ongewoon is. Ik was nieuwsgierig hoe ik het drinken van alcohol zou ervaren na zoveel jaren geheelonthouding. We merkten allebei dat wijn niets voor ons is. We lieten dan ook de rest van de wijn in de fles in de hotelkamer achter. Het is fijn om te weten wat wel en niet bij ons past. Alcohol hoort daar niet bij.

Ook was er een uurtje ´spa´ inbegrepen in de reservering. We waren een uur alleen in een grote ruimte met douches, een jacuzzi en een zwembad. We hadden geen zwemkleding bij ons, maar het gaf niet dat we naakt rondliepen. Er was verder niemand. De douche en het zwembad waren voor ons gevoel ijskoud. We bleven daarom het grootste deel van de tijd in het warme bubbelbad zitten. Ik moest lachen om Ahmads hoofd boven al die bubbels. Hij is een man die je helemaal niet verwacht aan te treffen in een ´spa omgeving´.

Er waren niet veel wandelpaden op de kurkdroge heuvels. We liepen de eerste dag een uur heen en terug over de smalle weg naar het dorpje Joya om toch wat beweging te hebben. De terugweg was pittig, helemaal steil naar boven zodat we dat voelden in onze spieren. Op de tweede dag vonden wij een pad in een andere richting. Als we dat pad helemaal zouden hebben gevolgd, zouden we na 19 km gelopen te hebben in Antequera terecht zijn gekomen. Dat hebben we maar niet gedaan.

Het was een heel rustige en fijne vakantie, waarin we weinig gebruik hebben gemaakt van schermtijd en daarentegen veel in het ´hier en nu´ verkeerden. Een mooie belevenis, die onze relatie nog meer dan die al was verstevigde. Ik maakte veel foto´s en filmpjes en daarvan plakte ik deze impressie:

Dromen die uitkomen

En dan heb ik het hier over dagdromen ofwel beelden die zomaar voor je kunnen opdoemen zonder voorafgaande gedachte. Ik heb daar een paar van mogen krijgen gedurende mijn leven tot nu toe.

Men zegt wel dat iedereen het ´tweede gezicht´ heeft. Dat wil zeggen iedereen kan weleens onverwacht beelden voor zich zien van momenten die in de toekomst of op dat moment op een andere plaats of in het verleden plaatsvinden. Paragnosten en mediums hebben meer toegang dan normaal tot deze beelden, omdat zij daar kennelijk meer voor open staan dan de gemiddelde mens. Van mensen die geboren zijn met ´de helm op´, dat wil zeggen zonder dat de vliezen gebroken zijn, wordt verteld dat deze meer kans hebben op deze paranormale gaven, wat sommigen afdoen als sprookjes.

Ikzelf ben niet bijzonder paranormaal begaafd. Ik denk net als de gemiddelde mens. Maar ik kan wel op mijn hand de gebeurtenissen tellen dat ik beelden mocht zien die ik later in werkelijkheid zag. Dat gebeurde soms op momenten dat ik juist niet gelukkig was of dat mijn leven heel spannend was. Zo zag ik voordat ik mijn sociale woning kreeg, die ik nu al jaren mag bewonen in Den Haag, op klaarlichte dag een exact beeld van deze woning voor me, vanaf de straat gezien. Ik kon dat beeld op dat moment niet thuisbrengen en geloofde totaal niet dat ik ooit de gelukkige zou zijn met zo een huis. Het was op een moment dat ik nog woonde in een opvanghuis voor vrouwen met kinderen. Toen ik later dit huis in werkelijkheid zag gaf dat een vreugdeschok van herkenning. Ik ben nog steeds heel gelukkig met deze woning.

Toen ik nog getrouwd was met mijn eerste echtgenoot kreeg ik een beeld van mezelf, zittend in het zonnetje tegen een witte muur. Ik wist tegelijkertijd dat dit een beeld was van mezelf op oudere leeftijd. Ik kon dat beeld nooit plaatsen. Waarom zag ik dat voor me op klaarlichte dag en zonder aanleiding? Het was op een moment dat mijn leven er slecht uitzag en ik geen uitweg zag om daaraan te ontsnappen. Ik heb me sindsdien vaak afgevraagd wat dit beeld kon betekenen? Zou ik op mijn oude dag in Pakistan wonen? Ik dacht van niet, omdat de huizen zie ik daar leerde kennen van mijn schoonfamilie van klei waren opgetrokken en bruine muren hadden. Zou ik in Suriname wonen, het thuisland van mijn tweede echtgenoot? Zeer onwaarschijnlijk!

En nu valt alles op zijn plaats. Ik heb het geluk om samen met degene van wie ik zielsveel houd elke winter in Anadalusië te mogen verblijven. De muur achter me is niet meer wit, omdat Ahmad die betegeld heeft met kleurrijke tegeltjes, maar toen ik dit huis voor het eerst zag waren de muren van het dakterras wel helemaal wit. Wit of gekleurd, ik prijs me enorm gelukkig dat dit visioen van mij als oudje, noem het een dagdroom van lang geleden, is uitgekomen. De wonderen zijn de wereld nog niet uit.