Dat zei mijn moeder vroeger vaak. Zij bedoelde daarmee dat als je iets denkt of iemand iets toewenst, dat dit dan effect zal hebben op die persoon. Dus als ik iemand iets goeds toewens met heel mijn hart, dan zal dat het lot van die persoon beïnvloeden. Maar het omgekeerde zou ook het geval zijn. Dus als ik lelijk over iemand denk en hem iets naars toewens, dan zou dat ook die persoon kunnen benadelen. In veel culturen leeft dat (bij)geloof sterk. Zo beschermen sommige mensen zich tegen het ´boze oog´ door allerlei typen amuletten, zoals het bekende blauwe oog. In de Koran is er een sura die aandacht geeft aan dit ´boze oog´ via een zin waarin letterlijk bescherming wordt gevraagd aan Allah tegen de ´jaloerse´, waarvan de duivel zelf het prototype is.
Ik dacht vanmorgen na over gedachten in het algemeen en zo kwam ik op de gedachte dat gedachten die in mijn hoofd voorbij gaan voor een groot deel overbodig zijn en soms zelfs schadelijk voor mijn eigen lichaam. Luister ik bijvoorbeeld naar de radio en er wordt daar melding gemaakt van een nare gebeurtenis of omstandigheid, dan kan ik daar nare gedachten van krijgen die echter niet zinvol zijn in de zin dat ze helpen om het leven voor de mensen die de narigheid betreft beter te maken. Ook kan ik me druk maken over mijn eigen toekomst of die van mijn kinderen of andere mensen in mijn leven. Ik kan me ergeren als dingen niet gaan zoals ik dat zou willen. Allemaal zinloos! Sterker nog, ik realiseerde me dat als ik goed kijk naar alle gedachten die in mijn hoofd voorbijgaan, dat ik dan zie dat het merendeel van die gedachten totaal zinloos is en zelfs een belemmering vormt om volledig in de realiteit te zijn (´in het nu´ zoals dat door zweverige meditatiegoeroes wordt genoemd). En het ´nu´ is toch echt de enige realiteit die er is. Het verleden is voorbij en te toekomst is ongewis. Om volledig al mijn zintuigen te kunnen gebruiken en goed te reageren op elk moment is het noodzakelijk om volledig bewust te zijn in het moment en dat kan niet als er allerlei zinloze gedachten door mijn hoofd dwarrelen.
Maar hoe doe ik dat? Het is onmogelijk om de gedachtestroom in mijn hoofd te stoppen. Gedachten komen en gaan. De kunst is (denk ik) om me er niet door te laten meeslepen als een weerloze drenkeling op een houtvlot. Maar om ze te ´beschouwen´ en mezelf de vraag te stellen: ´Is deze gedachte relevant en toepasselijk in de situatie waarin ik nu verkeer. Heeft iemand er wat aan? Heeft deze gedachte zin?´ Meestal is dat niet zo en kan ik de gedachte gewoon laten passeren als een scheepje dat voorbijgaat. En weer terugkeren in het moment en de lichamelijke sensaties die ik daarbij voel.
Want gedachten zijn inderdaad krachten, zoals ik op mijn oude dag mag ervaren. Gedachten zijn krachten die je kan voelen tot in je lichaam en die als je je daarvan niet bewust bent kunnen gaan vastzitten in dat lichaam. In je spieren, in je gewrichten en ook in je darmen. Ons lichaam is een fijnbesnaard instrument dat reageert op alles. Op gedachten, emoties, enzovoort.
Mijn lichaam wordt ouder en het vertoont slijtage, wat logisch is. Daardoor voel ik sterker dan voorheen wat gedachten met mijn lichaam kunnen doen. Door de gedachten te beschouwen en te proberen een onderscheid te maken tussen schadelijk voor het lichaam en onschadelijk, probeer ik mijn lichaam nog een tijd te sparen voor algehele schade. Gedachten zijn krachten!
