Twee dagen zijn we niet wezen wandelen in de Uithof en wat is er gebeurd? Mamma zwaan heeft haar eieren uitgebroed en is vertrokken met de hele familie. We weten nu niet eens hoeveel eieren zij had en hoeveel kleintjes. We hebben bijna het hele gebied afgezocht naar de familie maar hebben ze niet gevonden. Jammer voor ons.
Het beste voel ik me als ik loop, maar zelfs dan besef ik dat een ongeluk alsnog in een klein hoekje zit. De buurt waarin ik woon heeft veel stoepen (’trottoirs’ noemde mijn oma die) met ongelijk liggende stoeptegels vanwege de wortels van de hoge bomen die de stoeptegels omhoogduwen. Dus je kan alsnog zomaar vallen als je niet uitkijkt waar je loopt. Je kan je enkel verzwikken en omvallen. Dat overkwam me bijna toen ik laatst naar de dokter liep. Toen bedacht ik me dat ik evengoed de fiets kon pakken en daarbij gewoon goed uitkijken.
Dat deed ik vandaag nadat ik mijn banden had opgepompt. Het was nodig de fiets te pakken, omdat ik verschillende afspraken ging combineren. Mijn eerste afspraak was weer in de huisartsenpraktijk om bloed te laten prikken in het kader van een algehele keuring van het lichaam, een soort APK. Ik fietste met normale pittige snelheid, maar stapte af bij kruisingen en stak dan de weg over naast mijn fiets, het zekere voor het onzekere nemend. Ik merkte dat het ook zijn voordelen heeft af en toe naast je fiets te lopen. Als voetganger word je meer gezien en wordt er meer voor je geremd dan op de fiets.
Toen ik bij de prikdienst kwam bleek ik een formulier bij me te moeten hebben, wat ik niet had. Ik had wel een domeinnummer, maar dat was niet voldoende. Ik doe alles per internet. ‘Er moet een link naar dat formulier gestaan hebben in de mail,’ zegt de prikmevrouw vrij streng. Ik begin te zoeken in mijn telefoon, maar vind nergens zo een link. ‘Nu raak ik een beetje van slag,’ beken ik terwijl ik zoek in mijn mails en in ‘mijn gezondheidsnet’. ‘Weet je wat, ga naar boven,’ zegt de mevrouw nu wat minder streng. ‘Daar zal de assistente het formulier kunnen vinden en uitprinten met het domeinnummer.’ Ik sjees de trap op naar de assistente. Zij vertelt mij dat hun systeem al drie dagen een storing heeft waardoor zijzelf ook niet bij documenten zoals een bloedafnameformulier kan komen. Ze probeert het wel, maar het lukt niet.
Ik weer naar beneneden. De prikmevrouw is nu nog vriendelijker. Ze gaat zoeken in haar tablet of zij het formulier kan ophoesten. Maar het lukt haar natuurlijk ook niet.
Ik kan een nieuwe afspraak maken en hopen dat het systeem dan wel functioneert. Dan moet ik even langs de assistente gaan om te vragen of zij mijn labformulier wil uitprinten. Daarna naar de prik-locatie beneden. De prik-mevrouw en ik nemen onverrichterzake maar nu heel hartelijk en zelfs even babbelend afscheid.
Wat een gedoe, hè. ‘Vroegah’ (op zijn Haags) zou de dokter me direct een formulier hebben meegegeven en misschien geeft de dokter dat ook nu nog mee aan mensen die niet bekend zijn met internet. Maar omdat ik geen digibeet ben wordt er van mij meer verwacht. Misschien verwacht men zelfs dat ik thuis ook nog een printer heb die het doet. ‘Elk voordeel hep zijn nadeel en omgekeerd’ (Cruijff).
Voorzichtig fiets ik daarna naar een vriendin en daarna naar de slager op de Leyweg en vervolgens binnendoor weer terug naar huis via Albert Heijn. Een beetje aangeslagen kom ik thuis, waarom weet ik niet.
Maar het rijden op de fiets is weer een optie geworden naast lopen (favoriet) en autorijden (op de derde plaats dus alleen als het moet). Angst is een slechte raadgever en met voorzichtigheid is alles mogelijk, zelfs voor oudjes. Fietsen, lopen, rijden, we kunnen het nog, hoera, hoera.
De muziek maakt het ook niet spannender, maar zelf vind ik het erg leuk om te zien hoe pa en ma meerkoet hun kleintjes voeren en dat duurt wel een beetje lang. Ik krijg er zelf geen genoeg van.
Ik merk het steeds weer, dat mensen mijn weblog lezen op een manier die ik niet bedoeld heb. Dat lees ik dan in reacties, hier in dit weblog of via een ander medium. Ik vind het jammer, maar begrijp ook dat dit het risico is van je uiten in alleen maar woorden. Ik schreef het al eerder, woorden zijn een beperkt communicatiemiddel. Er is zoveel meer, zoals lichaamstaal, de uitdrukking op een gezicht of de toon waarop iets gezegd wordt. Die middelen staan je niet ter beschikking als je probeert in geschrift je uit te drukken. Ik houd het er maar op dat ik misschien niet duidelijk genoeg ben. Ook lezen mensen soms andere woorden dan er staan of ze herinneren zich wat anders dan er staat.
Het zal mij ook overkomen als ik zelf wat lees. Omdat ik bij het lezen van iets niet kan vergeten dat ik datgene wat ik lees met mijn gedachten interpreteer en die gedachten zijn weer beïnvloed door de ervaringen die ik heb gehad in mijn leven en door mijn karakter. Een schrijver weet nooit hoe zijn boek gelezen wordt en zal soms verrast zijn door de mate waarin hij al dan niet is begrepen. Maar misschien is dat ook wel het mooie. Een boek, een schilderij, een muziekstuk, een dans, kortom al deze uitingen kunnen op veel manieren geïnterpreteerd worden.
Maar ondanks deze beperking en het risico anders begrepen te worden dan ik bedoel, ga ik gewoon door met het schrijven in dit weblog.
Vanmorgen en ook al in voorgaande dagen viel ons op dat er meer bloeiende planten zijn om ons heen en ook vogels lijken ineens talrijker te zijn, alsof ze erop gewacht hebben met zich te vertonen en te laten horen tot de zon zou gaan schijnen. Ook zien we gelukkig meer insecten. Dat is stilletjes genieten.
Althans voor mij. Toen ik het pakket bestelde kreeg ik al het bericht dat het pakket een verzendtijd zou hebben van ongeveer twee weken en dat is ook precies zo gegaan.
Het pakket moest wel een lange weg afleggen via een binnenlandse vlucht in China en vervolgens een internationale vlucht vanuit China naar Nederland.
Ik wist niet wat ik in het pakket zou gaan aantreffen na de slechte ervaring met Moluvo.nl. Ik was blij verrast toen het pakket het product bleek te bevatten dat ik besteld had, een fluffy warm vest.
Ooit zag ik in een documentaire over China hoe mensen ver van hun dorp woonden en werkten in naaiateliers, waar zij vele uren achter de naaimachine moesten doorwerken om geld te kunnen sturen naar hun familie.
Slavernij is niet iets dat alleen in het verleden bestond maar bestaat ook in deze tijd. Alle confectie, ook die van de duurdere merken wordt vervaardigd in landen als China, Vietnam, Bangladesh, Pakistan, Tunesië, enzovoort. Datzelfde geldt ook voor veel andere producten.
Ik draag mijn vest met respect voor de handen die het vervaardigd hebben. Ik weet dat ik niets kan doen aan deze misstand die geldt voor zoveel producten als sportschoenen, telefoons en meer dan je kan bedenken. Niets is eerlijk als het gaat om productie en wie daarvoor hard moeten werken en wie daaraan onevenredig veel verdienen.
Het enige dat ik eraan kan doen is niet veel kopen en me te beperken tot alleen datgene wat ik nodig heb. Veel kan lang mee en ik gooi geen dingen weg die niet kapot zijn. Als het kan repareer ik dingen die wel kapot zijn in plaats van nieuwe te kopen.
Ik ben blij met mijn nieuwe warme vest dat heel welkom is op frisse dagen als vandaag.
Het is een woord dat veel gebezigd wordt door hulpverleners, al dan niet professioneel. Mensen die in de rouw zitten, problemen hebben, stress ervaren om wat voor reden dan ook: ‘laat het los’. Alsof een probleem, verlangen of gevoel iets is dat je in je knuistje houdt en dat je dus ook zou kunnen ‘loslaten’. ‘Laat datgene dat een last voor je is wegvliegen als een vogel in de lucht om nooit meer terug te keren.’
Vanmorgen, tijdens onze wandeling in de Uithof, zei Ahmad dat het wandelen in de natuur en het zien van de vogels en andere dieren hem veel rust geeft. Zij hebben geen andere zorgen dan het zoeken naar hun dagelijkse kostje en het voeren van hun kuikens. Geen andere zorgen dan zich te verbergen voor hun natuurlijke vijanden en te zoeken naar voedsel. Ze denken niet aan de dag van morgen. Geen hypotheken, geen ideeën over dit of dat. “Ja, precies,’ zeg ik. “Ze zijn onschuldig en ze zijn niet vals. Hebben geen dubbele agenda’s. In de bijbel staat al dat je je een voorbeeld kan nemen aan de vogels (‘Zij maaien niet en zij oogsten niet’). ‘Ja,’ zegt Ahmad, ‘zo oud is die wijsheid al’.
We mijmeren verder. Mensen willen van alles, de één dit en de ander dat. ‘Er is zoveel geschreven door professoren en filosofen. Er zijn zoveel theorieën over het leven, maar intussen gaat het leven gewoon zijn gang zonder zich iets aan te trekken van al die wijsheden,’ zegt Ahmad.
Vanmorgen, na het ochtendgebed, lag ik even wakker en dacht na over mijn huidige geestesgesteldheid. Dat ik me niks voor de geest kan halen wat ik nu heel belangrijk vind, geen doel, geen wens. En toen dacht ik terug aan vroeger en vroeg ik me af hoe dat voorheen was, toen ik jonger was en meer energie had. Toen was er veel dat moest. Zoals studeren, werken, zorgen voor mijn kinderen. Dat vulde mijn leven, zodat ik niet veel ruimte over had voor wensen.
En nu voel ik mijn lichaam zwakker worden en mijn energiepeil daalt. Gelukkig hoef ik niet meer zoveel. Mijn kinderen redden zich uitstekend en het enige wat wij moeten doen is onszelf in leven houden en leven van dag tot dag. Ik wil ook niets anders. Ik heb geen ‘bucketlist’. Het enige wat ik wil is een rustig leven. Het is alsof, zonder dat ik daar moeite voor doe, ik alles heb losgelaten en niets voor mij heel belangrijk is, behalve liefde voor mijn omgeving en de mensen die ik ontmoet.
Ik zeg tegen Ahmad; ‘Soms lees ik of hoor ik mensen zeggen dat mensen die zo leven als wij, zonder wensen of doelen in hun leven, eigenlijk al ‘dood’ zijn terwijl ze nog leven’. Het voelt ook soms als een leegte als je niets meer wil en het beangstigt zelfs een beetje. Maar dan denk ik ook aan wat soefi’s en andere wijzen hierover zeggen. ‘Je moet ‘sterven voordat je sterft’ om in contact te komen met je ziel. De ziel wil alleen met God zijn of zoals sommigen zeggen ‘in harmonie met de kosmos’. Dat kan niet als je verblind wordt door allerlei wensen en ambities die te maken hebben met het eindige leven op deze wereld.’
Het enige dat overblijft, met weglating van al het andere, is liefde.
In mijn wijk is men een paar straten verderop al begonnen met het informeren van de bewoners dat zij moeten verhuizen. Het schijnt zo te zijn dat door het afbreken van hun huizen straks vleermuizen dakloos gaan worden. Kennelijk wonen er op dit moment vleermuizen in de af te breken huizen.
Aangezien de vleermuis een beschermde diersoort is worden er nu overal in mijn buurt kastjes bevestigd waarnaar de vleermuizen die verjaagd zullen worden uit de af te breken huizen kunnen verhuizen.
Net werd er aangebeld aan mijn deur. Ze gaan op ons huis voor en achter ook zo een vleermuizenkastje bevestigen. ‘Dat het even wat overlast zou geven, omdat ze gingen boren.’ Ik vind het prima. De vleermuizen zijn welkom. Als ik hier ook maar mag blijven wonen.
Toen we nog in Spanje zaten en op de weerberichten zagen dat het in Nederland veel had geregend deze winter, verwachtten wij hier in het voorjaar een stralend groene omgeving aan te treffen met veel planten, bloemen, vogels, enzovoort. Groen is het hier wel, maar qua flora en fauna zien we dat er veel anders is dan het vorige jaar.
Wat opvalt is dat er helemaal geen vogels afkomen op het door ons opgehangen vogelvoer. Het kan zijn dat de vogels voldoende ander voer vinden in de natuurlijke leefomgeving, maar wij zien ze ook niet rondscharrelen op de aarde in onze tuin, wat vorig jaar wel het geval was. We zagen toen vogels van allerlei soort, maar nu is het doodstil in de tuin. Het is een beetje beklemmend. Zelfs duiven zijn er minder. Alleen kraaien en meeuwen zien we en dat zijn er ook minder dan andere jaren. Minder eenden, ook de minder grotere soorten eenden en ganzen.
Vanmorgen, tijdens een wandeling in de Uithof, hoorden we wel wat vogels fluiten, maar zagen we daar weinig van en ook zagen we minder watervogels.
Ik heb geen idee wat de oorzaak daarvan is. Zou het kunnen komen door bestrijdingsmiddelen of door de vogelgriep die nog steeds heerst? De natuur is aan het veranderen, overal op de wereld en het weer ook. 😢
Als mensen zich op internet begeven en zich openhartig en kwetsbaar opstellen, dan kunnen zij daarop reacties verwachten. Sommige positief en andere negatief. Bekende Nederlanders krijgen zelfs reacties op media als X tegen wil en dank, ook al zijn zij zelf niet actief op dergelijke media. Als ze verstandig zijn sluiten zij zich daarvan af door de reacties niet te lezen.
Ik ben geen bekende Nederlander (gelukkig!), maar stel me wel kwetsbaar op door een website te beheren en daarin te schrijven wat in me opkomt. Iedereen kan op mijn stukjes reageren zoals deze wil, maar zal ook moeten accepteren dat ik de beheerder ben van deze website en dat ik reacties die mij niet aanstaan kan verwijderen. Dat is het voordeel van schrijven in je eigen domein.
De meeste mensen die mijn weblog lezen doen dit, omdat zij het leuk vinden wat van mij te lezen. Helaas is er ook een persoon die mijn weblog leest met een hardnekkige nieuwsgierigheid die niet komt vanuit een welwillend en goed hart. Zij pakt zo nu en dan de gelegenheid aan om in een woeste reactie, die wemelt van spelfouten, mij de les te lezen, zich baserend op informatie die kant nog wal raakt. Ze meent mij goed te kennen, maar komt op mij over als iemand die de klok heeft horen luiden maar niet helemaal weet waar de klepel hangt.
Ze probeert mij te kwetsen waar zij kan. Wat ik me afvraag is waar de haat vandaan komt van een persoon die ooit een collega van me was, zich later voordeed als een goede kennis en die nu om een onduidelijke reden een pesthekel aan me heeft.
Het lijkt mij heel vervelend om iemand zo te haten. Als ik haar iets had aangedaan, dan kon ik me er nog iets bij voorstellen.
Ik hoop dat zij zich over haar haat heen kan zetten, want het enige wat ze ermee opschiet is dat ze brandt in haar zelf opgestoken vuurtje. In feite heeft ze niets met mij te maken en hoeft ze mijn weblog niet te lezen.
In de winter waren we in Spanje en toevallig was het daar deze winter zacht weer. We hebben misschien in totaal drie dagen gebruik moeten maken van een jas. De nachten waren daar wel fris in huis, omdat Ahmad’s dakhuisje slecht geïsoleerd is. Maar daartegen droegen we dan wintertruien.
Om niet alsmaar kleding heen en weer te hoeven slepen lieten wij onze wintertruien daar, toen we begin april naar Nederland vertrokken. Maar karamba! Wat was het hier koud! Kouder dan de koudste winterdag in Andalusië. Ik zag in mijn kast hier niet veel warme truien liggen en ging op internet op zoek naar warme truien. Normaal houd ik er niet van om kleding via internet te kopen, maar ik verwachtte geen wintertruien te zullen aantreffen in winkels, omdat de zomer in aantocht is.
Dus toetste ik op Google in: ‘warme wintertruien’. Er popten mooie dikke truien op. Zonder te letten op reviews van de websites bestelde ik twee truien bij verschillende websites. Eén bij Moluvo.nl en één bij Storebay.nl. Ik ging af op dat ‘.nl’, in de naïeve veronderstelling dat ik hier te maken had met Nederlandse bedrijven. Sukkel die ik ben.
Na het bestellen kreeg ik wel een vermoeden dat ik hier te maken had met bedrijven die weliswaar zich voordoen als Nederlands, maar die hun producten laten komen uit China. Nou ja, ik heb ook weleens bloesjes besteld bij Ali Express en die waren helemaal o.k. Er was niets meer aan te doen bovendien, dus afwachten maar. Intussen zat ik zonder de bestelde warme truien. Gisteren (na een drietal weken) kwam mijn eerste bestelling binnen, die van Moluvo. Ik werd erop attent gemaakt door mijn buurvrouw, want er hing een pakje nat te worden dat uitstak uit mijn brievenbus. Het pakje was erg dun, maar paste net niet door mijn met tochtharen gevoerde brievenbus.
Ik vroeg me al af hoe hier een dikke warme trui in kon zitten. Niet dus! Toen ik het openmaakte zag ik een ’trui’ van heel dun materiaal, die in de verste verte niet leek op de trui die ik besteld had, behalve de kleur en het ritsje. Er stond geen merk in, maar alleen een S, wat de maat zou moet zijn. Voor de vorm trok ik hem even aan, maar hij was veel te groot. ‘Hij staat je helemaal niet’, zei Ahmad. Ik keek in de spiegel en zag mezelf staan in een vormeloos, te ruim zittend, grijs geval.
‘Volgens mij is het jouw maat meer dan de mijne,’ zeg ik tegen Ahmad. De braverd trekt hem aan en het staat hem veel beter dan mij, maar het zal meer dienen als een T-shirt met lange mouwen.
Ik lees daarna de reviews van Moluvo op Trust Pilot, allemaal negatief natuurlijk. Mensen die hun product wilden retourneren omdat het niet was wat ze besteld hadden moesten dat zelf naar China sturen voor 25 piek en kregen daarna hun geld niet terug, omdat het ‘nooit was aangekomen’.
Om verdere ellende te voorkomen houd ik de dunne miezerige trui, die als T-shirt kan dienen voor Ahmad.
Van Storebay verwacht ik helemaal niets te ontvangen. Ook deze website wordt erg negatief beoordeeld in Trust Pilot. Ik heb mijn geld weggegooid door blindelings louche websites te vertrouwen. Daar heb ik van geleerd.
Gelukkig gaat de temperatuur hier binnenkort omhoog.