Dat was op 29 oktober 2009. We vieren het niet, maar stonden er daarnet tijdens de koffie wel even bij stil.
Het was een eenvoudige plechtigheid met een gezamenlijke lunch in een restaurantje in Kijkduin erna. We trouwden in Loosduinen en we hadden het geluk dat we een wat oudere huwelijksambtenaar troffen. Hij maakte er zich niet met een snel praatje vanaf, maar wist de aandacht van de aanwezigen vast te houden met mooie woorden, die heel gemeend klonken. Hij vertelde na afloop van de plechtigheid dat hij in zijn jonge jaren nog had meegevochten tegen het bewind van Franco, wat Ahmad natuurlijk heel leuk vond om te horen.
Het was die dag heel mooi zacht weer zonder een zuchtje wind in Kijkduin, wat zeldzaam is voor die tijd van het jaar aan zee. We waren met alleen maar familie, dat wil zeggen wij en mijn (klein)kinderen) en één vriendin, die zichzelf had uitgenodigd. Het was heel genoeglijk. Ik had toen nog maar drie kleinkinderen, die toen nog klein waren, respectievelijk 12, 4 en 2 jaar oud. Kijkduin was in dat jaar nog gemoedelijk en gezellig met de vele restaurantjes die uitkeken op de zee en het plein met daarop een muziekpodium, een klimtoren en een draaimolen. Omdat het onze trouwdag was mochten de kleintjes herhaaldelijk in de draaimolen van de uitbater. Het was een mooie dag en tot op heden zijn we nog steeds in onze wittebroodsweken. We zagen er toen wel anders uit dan nu en de kleintjes zijn groot geworden.
Het begon al gisteren na zonsondergang, het onweer in Alhaurin de la Torre. Maar wat ik nog nooit eerder meemaakte is dat het tot zonsopgang de hele nacht bleef bliksemen en donderen. Soms pal boven ons dakhuisje en dan weer verderop in de vallei waarin o.a. Malaga ligt. Af en toe viel er een stortbui. Ik wist dat Ahmad naast me ook met gespitste oren half lag te waken naast me. Ik liep herhaaldelijk door onze lange gang richting WC, maar dat was vooral om de imposante bliksem te bewonderen en om te kijken of het terras niet al te erg onder water stond, maar het water liep goed weg door het afvoerputje.
Een lampje op zonne-energie, dat we overdag altijd in de zon op de balkontafel zetten en ´s avonds op een tafeltje binnen, was al uitgegaan rond middernacht omdat de zon gisteren weinig geschenen had. Maar tot mijn verbazing zag ik dat het lampje een uurtje later weer brandde en bleef branden en dat kwam gewoon door het licht dat erop viel tijdens de bliksem. Zo fel was dat licht kennelijk!
Wat een natuurgeweld. In Nederland en andere landen heb ik wel onweersbuien voorbij zien trekken, maar dat een onweersbui zo lang op dezelfde plek blijft hangen heb ik nooit eerder meegemaakt. In mijn telefoon zag ik dat er wel een verklaring voor is en dat het onstuimige en natte weer tot vrijdag zal blijven aanhouden.
Wij hebben er niet veel last van, omdat we vrij hoog op de heuvel zitten en dan ook nog op twee hoog, maar mensen die verder naar beneden wonen of in gebieden waar de woningen op minder gunstige plaatsen staan kunnen wel overlast ervaren. Door de lange periode van droogte in dit gebied kan het water niet goed door de aarde worden opgenomen.
Ik moet aan het Nederlandse jongetje denken, dat ik gisteren hoorde huilen in het winkelcentrum. Hij huilde om een stukje speelgoed en even later zag ik zijn moeder kibbelen met de vader, omdat deze het jongetje had beloofd dat hij iets mocht uitzoeken en dat kennelijk niet wilde nakomen. Wat een drama. En dan ook nog de komende week onstuimig en grijs weer. Sommige kinderen en ook volwassenen zijn net als dieren bang voor onweer. Ik weet zeker dat mensen niet met vakantie zijn gekomen om dit hier te beleven😥.
Na regen komt zonneschijn en na droogte hoopt men op regen. Gisteren beloofde de avondlucht regen en die belofte werd waarheid. Vannacht onweerde het uren lang en viel er flink wat regen en ook vandaag regent het nu, na een droge ochtend. Er worden flinke buien met de nodige bliksem en donder voorspeld voor de komende dagen tot en met zondag.
Andalusië snakte naar regen, dus het is een zegen. Maar niet fijn voor de vakantiegangers die hun centjes hebben uitgegeven om hier te genieten van een herfstvakantie. Vandaag gingen we naar de Place Mayor voor een broek voor mij. We komen niet graag in dat winkelcentrum met alle winkels die je ook voor een groot deel kan vinden in andere steden, maar ik wilde een Salsa jeans en dan moet ik daar zijn. Ahmad was zo lief om met me mee te gaan. We wilden ook kleine cadeautjes voor zijn kleinkinderen, die we vrijdag zullen gaan opzoeken.
We zagen veel Nederlanders in het winkelcentrum. Onder andere mensen van onze leeftijd, waarschijnlijk overwinteraars, maar ook jonge gezinnen met kinderen. Het doet me een beetje pijn om te weten dat deze mensen een week lang veel regen zullen hebben en weinig zon, wat ze waarschijnlijk niet hadden verwacht bij het boeken van hun vakantie.
Wat een verwennerij! Dit keer van de kinderen van Ahmad, een reservering voor twee nachten in het mooie hotel ´Fuenta del Sol´. Het was een cadeau voor zijn verjaardag in juli van dit jaar en wij lieten deze reservering plaatsvinden op 23, 24 en 25 oktober. Twee nachtjes sliepen wij prinsheerlijk in een heel lekker breed bed in een een mooie, goed voorziene hotelkamer. Het hotel staat in een zeer landelijke omgeving en is bereikbaar via een smalle weg over de heuvels er omheen.
Er waren niet al te veel gasten in het hotel en de weinige aanwezigen waren duidelijk rustzoekers. Het verbaasde ons dat het grootste deel van de gasten Nederlanders waren. Hoe kwamen zij daar terecht op die bijzonder afgelegen plek? Wij hebben het ze niet gevraagd. De gastheer en -vrouw van het hotel waren vriendelijk en gastvrij. Het eten was met heel veel zorg bereid, maar voor ons was de hoeveelheid vlees in verhouding tot groenten wel enorm groot. Het was heerlijk, maar aangezien wij gewend zijn aan een dieet van veel meer groenten dan vlees was het voor ons niet zo gemakkelijk te verteren als het eten dat wij gewend zijn. Maar genieten deden we wel! Het hotel beschikt over haar eigen veestapel van overwegend schapen, dus vandaar misschien de rijkelijke hoeveelheid vlees.
We kregen ook een fles wijn aangeboden, die inbegrepen was in het arrangement. Wij hebben ons best gedaan daarvan te drinken, wat voor ons heel ongewoon is. Ik was nieuwsgierig hoe ik het drinken van alcohol zou ervaren na zoveel jaren geheelonthouding. We merkten allebei dat wijn niets voor ons is. We lieten dan ook de rest van de wijn in de fles in de hotelkamer achter. Het is fijn om te weten wat wel en niet bij ons past. Alcohol hoort daar niet bij.
Ook was er een uurtje ´spa´ inbegrepen in de reservering. We waren een uur alleen in een grote ruimte met douches, een jacuzzi en een zwembad. We hadden geen zwemkleding bij ons, maar het gaf niet dat we naakt rondliepen. Er was verder niemand. De douche en het zwembad waren voor ons gevoel ijskoud. We bleven daarom het grootste deel van de tijd in het warme bubbelbad zitten. Ik moest lachen om Ahmads hoofd boven al die bubbels. Hij is een man die je helemaal niet verwacht aan te treffen in een ´spa omgeving´.
Er waren niet veel wandelpaden op de kurkdroge heuvels. We liepen de eerste dag een uur heen en terug over de smalle weg naar het dorpje Joya om toch wat beweging te hebben. De terugweg was pittig, helemaal steil naar boven zodat we dat voelden in onze spieren. Op de tweede dag vonden wij een pad in een andere richting. Als we dat pad helemaal zouden hebben gevolgd, zouden we na 19 km gelopen te hebben in Antequera terecht zijn gekomen. Dat hebben we maar niet gedaan.
Het was een heel rustige en fijne vakantie, waarin we weinig gebruik hebben gemaakt van schermtijd en daarentegen veel in het ´hier en nu´ verkeerden. Een mooie belevenis, die onze relatie nog meer dan die al was verstevigde. Ik maakte veel foto´s en filmpjes en daarvan plakte ik deze impressie:
En dan heb ik het hier over dagdromen ofwel beelden die zomaar voor je kunnen opdoemen zonder voorafgaande gedachte. Ik heb daar een paar van mogen krijgen gedurende mijn leven tot nu toe.
Men zegt wel dat iedereen het ´tweede gezicht´ heeft. Dat wil zeggen iedereen kan weleens onverwacht beelden voor zich zien van momenten die in de toekomst of op dat moment op een andere plaats of in het verleden plaatsvinden. Paragnosten en mediums hebben meer toegang dan normaal tot deze beelden, omdat zij daar kennelijk meer voor open staan dan de gemiddelde mens. Van mensen die geboren zijn met ´de helm op´, dat wil zeggen zonder dat de vliezen gebroken zijn, wordt verteld dat deze meer kans hebben op deze paranormale gaven, wat sommigen afdoen als sprookjes.
Ikzelf ben niet bijzonder paranormaal begaafd. Ik denk net als de gemiddelde mens. Maar ik kan wel op mijn hand de gebeurtenissen tellen dat ik beelden mocht zien die ik later in werkelijkheid zag. Dat gebeurde soms op momenten dat ik juist niet gelukkig was of dat mijn leven heel spannend was. Zo zag ik voordat ik mijn sociale woning kreeg, die ik nu al jaren mag bewonen in Den Haag, op klaarlichte dag een exact beeld van deze woning voor me, vanaf de straat gezien. Ik kon dat beeld op dat moment niet thuisbrengen en geloofde totaal niet dat ik ooit de gelukkige zou zijn met zo een huis. Het was op een moment dat ik nog woonde in een opvanghuis voor vrouwen met kinderen. Toen ik later dit huis in werkelijkheid zag gaf dat een vreugdeschok van herkenning. Ik ben nog steeds heel gelukkig met deze woning.
Toen ik nog getrouwd was met mijn eerste echtgenoot kreeg ik een beeld van mezelf, zittend in het zonnetje tegen een witte muur. Ik wist tegelijkertijd dat dit een beeld was van mezelf op oudere leeftijd. Ik kon dat beeld nooit plaatsen. Waarom zag ik dat voor me op klaarlichte dag en zonder aanleiding? Het was op een moment dat mijn leven er slecht uitzag en ik geen uitweg zag om daaraan te ontsnappen. Ik heb me sindsdien vaak afgevraagd wat dit beeld kon betekenen? Zou ik op mijn oude dag in Pakistan wonen? Ik dacht van niet, omdat de huizen zie ik daar leerde kennen van mijn schoonfamilie van klei waren opgetrokken en bruine muren hadden. Zou ik in Suriname wonen, het thuisland van mijn tweede echtgenoot? Zeer onwaarschijnlijk!
En nu valt alles op zijn plaats. Ik heb het geluk om samen met degene van wie ik zielsveel houd elke winter in Anadalusië te mogen verblijven. De muur achter me is niet meer wit, omdat Ahmad die betegeld heeft met kleurrijke tegeltjes, maar toen ik dit huis voor het eerst zag waren de muren van het dakterras wel helemaal wit. Wit of gekleurd, ik prijs me enorm gelukkig dat dit visioen van mij als oudje, noem het een dagdroom van lang geleden, is uitgekomen. De wonderen zijn de wereld nog niet uit.
De reis verliep voorspoedig, zoals dat meestal gaat met Transavia. We vertrokken een kwartiertje later, maar de piloot vloog met met de vlam in de pijp en kwam alsnog op de afgesproken tijd om 18.10 aan. Het weer was aangenaam warm maar grijs. Het had een beetje geregend. Alhamdulillah. Maar het zijn druppels op een hete plaat. Het landschap oogde nog even bruin en dor als voor ons vertrek naar Nederland.
We merkten allebei dat we bek af waren, ook al duurde de reis minder dan 3 uur. Het zal zijn vanwege al het geregel vooraf en het super geconcentreerd moeten zijn om niets te vergeten. We deden snel wat boodschappen voor het avondeten en ontbijt en merkten dat we met moeite de helling omhoog opliepen naar de Mercadona. Dat is ook weer even wennen.
Ahmad werd een beetje chagrijnig van de supermarktpizza die hem niet smaakte. Deze man kan je niet blij maken met voorgekookte producten. En ik werd chagrijnig toen ik bij het uitpakken van de koffertjes meende een doos van mijn broodnodige medicijnen vergeten te zijn. Vanmorgen zag ik dat ik verkeerd gekeken had en dat ik gewoon alles bij me had. We gingen vroeg slapen, want we waren volledig uitgeteld.
Vandaag een nieuwe dag en nieuwe moed. We zijn nog steeds een beetje moe en draaierig en ik heb pijn in mijn knar, maar dat gaat zeker bijtrekken. We hebben grote boodschappen gedaan en zitten nu op onze vertrouwde plekjes aan de grote tafel met onze laptops. Ik heb ook zin om weer te gaan schilderen. Straks ga ik lekker vers eten koken.
Buiten valt er niet te fotograferen. Als het hier bewolkt is, dan zitten we letterlijk in de gelige (want met saharazand vermengde) wolken en dan ziet alles er gelig grauw uit. Dus daarom maar een binnen-foto.
Zo verliep het. Ik had het eten op tijd klaar en al in de middag kwam mijn jongste zoon met zijn gezin en konden we gezellig bijkletsen, terwijl mijn zoon met de jongste aan het bouwen was met het lego waarmee hij vroeger speelde. De zusjes die ruim vier jaar in leeftijd schelen speelden ook even buiten in de tuin en ze hielden zich ieder afzonderlijk bezig. De jongste met fantasiespel met het oude speelgoed van mijn kinderen. De oudste vooral met tekenen, haar favoriete hobby. Zij is daar heel goed in en ik kijk graag naar wat ze steeds verzint.
Ahmad maakte deze foto vanuit zijn stoel via het raam. Door de droogbloemen op de vensterbank heeft de foto een mooie herfstige sfeer gekregen..
Bij het droog koken en op smaak maken van de rijst werd ik door mijn zoon en schoondochter geholpen en het kwam goed uit dat het eten daarna in twee etappes verliep, zodat een ieder aan tafel kon eten. Rond 6 uur de eerst ronde met mijn twee jongste kinderen en gezin en daarna mijn oudste dochter, die wat later kwam met 5 personen. Als ik in de keuken was hoorde ik het vrolijke geklets van mijn kinderen en kleinkinderen, waarvan ik heel blij word. De kleinkinderen waren superlief en speelden samen en met hun nichtje. Een favoriete plek om zich terug te trekken voor mijn kleinkinderen is het tweepersoonsbed in de logeerkamer, waar ze onder het dekbed achterover leunen met hun tablets.
Na het eten bleef iedereen lekker lang zitten. Mijn oudste dochter had haar twee hondjes meegenomen. Zij had me vooraf verteld niet lang te kunnen blijven om het jongste hondje niet te overprikkelen. Maar ze had ook een bench meegenomen, zodat het schattige wollige beestje af en toe kon slapen. Zij en haar man praatten over Lio (zo heet de toy-poedel) alsof het een baby was. ‘Hij was slim en rustig, was na een paar dagen al zindelijk en hij sliep nu al de hele nacht door!’ Ook vertelden ze dat ze heel goed hadden nagedacht over de aanschaf van een tweede hondje. Zoals je ook goed kan nadenken over het al dan niet op de wereld zetten van een baby. Al met al was het supergezellig om zo met elkaar te zitten in mijn woonkamer. Het paste gewoon!
O ja, en waar ik een beetje verlegen van werd is dat mijn kinderen deze gelegenheid hadden aangepakt om mijn verjaardag, die pas over een dikke week zal plaatsvinden, te vieren. Dat was totaal niet mijn bedoeling. Dus ze kwamen weer met geschenken. Pfff. Ik merkte dat ik me in die situatie niet goed een houding wist aan te nemen. Ging niet iedereen langs om ze te kussen als bedankje, maar ik deed dat wel met woorden en daarna via de app.
Gisteren en vandaag heb ik me bezig gehouden met het schoon poetsen van mijn huis. Als je dat met overgave doet, dan zie je ineens elk vlekkie. Ik ben tevreden over het resultaat. Rest nog het inpakken van de koffertjes, de auto een volledige wasbeurt geven en voltanken en dan morgen gaan…..! Mijn jongste zoon brengt ons zoals gebruikelijk naar het vliegveld.
Al eerder kookte ik voor al mijn kinderen, kleinkinderen en geliefden. Ik verwachtte toen16 mensen, maar uiteindelijk waren het er maar 10 omdat een groot deel niet kon komen wegens vakantie of late dienst op werk. Het was toen op een zomeravond en ik had genoeg plaats, als je mijn tuin en woonkamer samen rekende met elk een flink aantal zitplaatsen. Het was een mooie avond met zacht weer en iedereen zat in de tuin, wat beregezellig was.
Nu heb ik ze morgen weer uitgenodigd voor een afscheidsetentje voor ons vertrek naar Spanje. Dit keer rekende ik aanvankelijk op minder mensen, omdat twee kleinkinderen ook toevallig dit weekend jarig zijn en dat misschien elders willen vieren. Maar gisteren vernam ik dat niet iedereen, maar toch een groot deel van de familie gaat komen! Ik verwacht morgen 14 (en misschien 16) personen en een hondje. Dit keer is er geen uitbreidingsmogelijkheid naar de tuin vanwege de lage temperatuur, dus dat wordt proppen in mijn knibbe knabbe kneuter huis. Maar ik heb er wel zin in en ben vandaag nog wat boodschappen gaan doen om de hoeveelheid eten te kunnen vergroten. Morgen is het kookdag voor mij en daarna genieten van het gezelschap van mijn nageslacht en aanverwanten. Ik ben blij dat ik dit nog kan doen. Ahmad zal een salade maken en Pakistaanse thee. Ik hoop dat iedereen het lekker vindt, want ik maak maar één gerecht dat ik verdeel over twee grote pannen. ‘Of ze het wel lekker zullen vinden’ is iets dat ik me vooraf altijd afvraag en dat maakt het voor mij een beetje spannend.
Vandaag kwam een jonge Nederlandse vriend van Ahmad (Tariq), woonachtig in Hoorn, bij ons op de koffie. Hij kwam een tweede boek brengen dat hij geschreven heeft en waarin Ahmad voorkomt. Een flinke tijd terug kwam hij al bij ons op bezoek om het enorme boek te presenteren dat hij toen had geschreven. Dat was een boek over mensen die woonden in het noorden van Marokko en van wie de voorouders in de tijd van de inquisitie uit Andalusië hadden moeten vluchten. Het waren verhalen van een aantal families met daarbij foto’s. Ook is van hun verhaal een documentairefilm gemaakt die we nadien hebben gezien in het filmhuis in Den Haag. De film is ook vertoond in verschillende steden in Andalusië. Zie ook twee eerdere posts in dit weblog
Tariq kwam nu een boek brengen dat hij heeft laten drukken zonder BSN-nummer, compleet met heel veel mooie foto’s, voor mensen die hij kent. In het boek beschrijft hij zijn kennismaking met Andalusië als 20 jarige jongeman en zijn reizen door Andalusië daarna. Het is niet alleen een beschrijving van zijn reizen, maar ook van de innerlijke reis die daarmee gepaard ging en die zijn bekering tot de islam tot gevolg had. In het boek komt ook Ahmad voor en daarom kwam hij een exemplaar van het boek aan Ahmad schenken. Het boek is in het Nederlands geschreven en dus helaas niet in de gedrukte versie voor Ahmad te lezen, maar Tariq gaat het ook in pdf versie verspreiden, zodat iedereen gratis kennis kan nemen van zijn verhaal. Ahmad kan het dan ook lezen met de google vertaalmachine.
Het is altijd heel leuk om met Tariq te praten, die zowel Nederlands als Spaans spreekt, wat voor mij en Ahmad natuurlijk fantastisch is. Het is een man met heel goede intenties en veel positieve ideeën die enorm inspireren. Het bestuderen van Andalusië en de geschiedenis is voor Tariq, evenals voor Ahmad, een hobby naast hun eigenlijk beroep. Tariq heef een stichting in het leven geroepen die werkt met jongeren met problemen van diverse aard. Dat is zijn eigenlijke werk dat hij met veel inzet doet. Een man naar mijn hart. Iedere ontmoeting met hem (en zijn gezin) geeft ons positieve ‘vibes’. Hij wil ons in de winter opzoeken in Alhaurin de la Torre met zijn gezin.
Dit half jaar maakte ik maar één schilderijtje, op een canvas dat ik nog had staan op mijn gammele ezel. Ik besloot me aan een pauw te wagen.
Olieverf 30 x 40
Ik had moeite met de staart en de veren. Heb te weinig geduld voor details. Uiteindelijk heb ik maar besloten dat het af moet zijn. Mijn techniek was klodderen en vegen. Ik heb van mijn buurman, die werkt in een wasserij, heel veel gewassen keukendoekjes gekregen en daarmee is het goed vegen.
Ik kan niet zeggen dat ik zo trots ben als een pauw op dit schilderij. Het zij zo….
