Van kinds af aan ben ik opgevoed met een reinigingsgewoonte die met name voorkomt bij moslims. Mijn moeder leerde ons dat wij na de grote boodschap ons poepgaatje moesten wassen met water. En dat gebeurde met een fles, die gevuld met water altijd naast de WC klaarstond en die je ook altijd moest bijvullen na gebruik.
Hoe kwam mijn moeder aan deze gewoonte, die ook gedeeld werd door mijn stiefvader? Dat kwam door haar jeugd in het vroegere Nederlands Indië. Zij groeide, zoals ik al eerder vertelde, op met bedienden die ze vaker zag dan haar eigen moeder. Die bedienden waren moslim en leerden haar te ’tjebbokken’. Dat is je billen na de grote boodschap wassen met water.
En zo kwam deze gewoonte ook bij mij en mijn broer terecht. Voor ons was dat heel gewoon en voor ons was het ondenkbaar dat iemand na de boodschap alleen met papier zich kon reinigen.
Ook tijdens mijn eerste huwelijk en tot op heden bleef ik die gewoonte houden. In Pakistan hadden ze geen fles naast de WC staan maar een zogenaamde ‘lota’ (zo spreek je het uit in het Urdu, maar ik zie het woord nergens in Google staan). Dat is een soort gieter zonder handvat van aluminium.
En later in Nederland gebruikt ik altijd een gieter met handvat. In Spanje hebben we een bidet en op veel plaatsen waar ik kwam in moslimlanden, zoals Mecca, hebben ze een douche met een kraankop die naast de WC aan de muur bevestigd is.
Om het een lang verhaal kort te maken. Sinds vandaag ben ik ook in het bezit van zo een doucheslang met kraankop. Daar hebben we wat moeite voor moeten doen. De slang hebben we gekocht in Spanje en de hulpstukken om het ding te bevestigen en aan te sluiten op de waterleiding hebben we hier gekocht.
Voor de hulpstukken kon ik niet bij Hornbach of Gamma terecht, maar moest ik naar een speciaalzaak voor loodgietersonderdelen, genaamd Verploegen. Ik reed er met samengeknepen billetjes van de zenuwen heen met mijn waggie. Wat ben ik toch een bangerd geworden in het verkeer, vooral voor rijden in de binnenstad en op plekken die ik niet ken. Op de hoofdweg heb ik daar veel minder last van.
Ik vond het rustgevend om deze katten te zien in een zijstraatje waar ik mijn auto parkeerde om naar Verploegen te gaan
Maar het is gelukt en op de terugweg wist ik ook nog de Aldi aan te doen voor enkele zakken biologische potgrond. Opgelucht kwam ik thuis. Mijn lieve klusjesman is de douchekraan nu aan het bevestigen in ons toilet. Wat een luxe.
Vandaag kreeg ik weer een krantje in mijn bus over het project om onze buurt in Den Haag Zuid West drastisch te gaan vernieuwen door de woningen te slopen. In het krantje stond o.a. nieuws over het eerste sloop- en bouwproject dat nu plaatsvindt in de de wijk Steenzicht. Maar ook werd verwezen naar een documentaire die te zien is op YouTube en waarin de bewoners van Zuid West aan het woord komen.
Wat mij opviel in deze documentaire is dat ze vooral de meest verwaarloosde en lelijk uitziende portiekwoningen in beeld brachten in mijn wijk en dat er niet één keer een mooie eengezinswoning in beeld kwam zoals die waarin ik woon.
Het is waar dat veel van de portiekwoningen door de jaren heen slecht onderhouden zijn, schimmel vertonen en gehorig zijn en dat sommige ervan niet eens dubbele ramen hebben. Uitgerekend die woningen liet men in de documentaire vanbinnen zien en ook portieken die er armoedig uitzagen wegens slecht onderhoud.
De bewoners reageren wisselend op de plannen, waarbij het natuurlijk logisch is dat vooral de mensen die in de slechtste woningen wonen het meest voor sloop zijn. Er werd in de documentaire met niet één bewoner van een eengezinswoning met tuin gepraat. Was dat wel gebeurd, dan zou je hebben kunnen horen dat de bewoners van de wél goed onderhouden en geïsoleerde eengezinswoningen met driedubbel glas wél tevreden zijn met het wonen in de buurt zoals die nu is.
Ik was ontroerd door de verhalen van de buurtmoeders die zoveel doen om het buurtgevoel te versterken. Ik ervaar deze buurt als een warme buurt waar mensen met een goed hart van diverse afkomst in vrede met elkaar wonen. De meeste mensen met een slechte woning willen wel graag een betere woning, maar willen hun buurt niet missen.
Ik weet dat ik in een bevoorrechte positie verkeer met mijn ruime en goed onderhouden rijtjeshuis met tuin. Er is geen andere reden om ook woningen als de mijne de slopen dan de reden dat er op de oppervlakte waar nu de huizen staan nóg meer huizen gebouwd kunnen worden als je in de hoogte gaat werken door ze te vervangen door hoge flats met lift. Stapelen dus!
Mijn enige troost is dat ik volgens plan als laatste aan de beurt zal zijn om te verhuizen en dat men nu al toegeeft dat de de sloop enorme vertraging kan oplopen. Daarnaast zijn de partijen die geven om het behoud van de natuurlijke leefomgeving van planten en dieren het niet eens met deze grootschalige sloop van niet alleen huizen, maar ook oude bomen en planten. Ik houd hoop hier nog lang te mogen wonen en dat het plan in mijn stukje van de buurt alsnog niet doorgaat. Ik woon in het meest groene stuk van de wijk dat bovendien alleen door een weg gescheiden is van een natuurreservaat.
Dat is even wennen. Na een winter in Spanje met zachter en zonniger weer dan het nu in april hier is moet ik even bedenken hoe mijn dag te besteden.
Ik houd van lezen en series kijken en nu het buiten guur is en er geen enkele plicht roept dan voor onszelf te zorgen, kan ik me daarin uitleven. Ik heb daar lang geen tijd voor gehad. Ook was er een periode dat ik het mezelf niet gunde om romans te lezen. Ik las alleen maar boeken over de islam.
Maar nu voelt niets meer als spijbelen. Het leven is voor ons een permanente vakantie, waarin we mogen doen waar we zin in hebben.
In mijn geval is dat op dit moment kijken naar Turkse series, al fietsend op de hometrainer (zodat ik het gevoel heb dat ik daarnaast iets nuttigs doe voor mijn lichaam). Verder lees ik kranten in mijn telefoon (mondjesmaat) en los ik elke dag op verschillende media de puzzels ‘het woord’ (5 letters en 6 letters) op. En ik lees graag in mijn e-reader, zittend in een aangenaam zonnig hoekje (als de zon even wil schijnen) achter het raam.
Waarom kies ik de laatste tijd voor Turkse series? Ik kijk nu Kördügüm (Intersection), een vrij oude serie, drie seizoenen lang. Wat mij aanspreekt in Turkse series is de warmte die de scènes uitstralen. Er wordt veel geknuffeld en omhelst, maar er komen geen expliciete seksscènes in voor en de acteurs acteren bijzonder goed. Turkse series komen op mij subtieler over dan de meeste andere series die op allerlei aanbieders te zien zijn en die op mij lomp en onbeschaafd overkomen. Het is maar een mening. Iedereen kan gelukkig zelf kiezen wat hij/zij wil kijken.
(N.B. Het is nu een paar dagen later. Ik heb één Turkse serie afgekeken en ging over naar een andere Turkse serie. Zag helaas dat mijn mening ‘beschaafder dan andere series’ niet opging. Ook de Turkse series zijn nu zeer ‘modern’ en niet altijd even ‘beschaafd’. Jammer. Ik ben overgaan naar Scandinavische series. Ik moet toch wat, al fietsend op die hometrainer.)
Ahmad kijkt op zijn roeiapparaat alleen maar documentaires over de natuur.
Hoewel het ons niet veel doet, de processies en alles eromheen gedurende de heilige week, vinden wij het wel heel sneu voor al die mensen die zich hebben voorbereid op deze week. Het weer is zo onstabiel en winderig met buien dat veel processies waarschijnlijk niet doorgaan. De beelden kunnen niet tegen regen en mogen niet naar buiten met risico daarop. Heftige windvlagen kunnen ook gevaarlijk zijn voor zowel de dragers als de omstanders.
Zoals ik ontroerd raak bij het horen van het azan (de oproep tot het islamitische gebed) zo stel ik me voor dat veel mensen hier ontroerd raken bij het zien van de beelden van de heilige figuren. Elke godsdienst heeft zijn eigen rituelen en kenmerken. Maar alle gelovigen hebben als overeenkomst dat zij een in God geloven met heel hun hart en het maakt daarbij niet uit in welk jasje dat zijn vorm krijgt.
Heel jammer dus voor al diegenen die zich zo hebben verheugd op deze voor hun belangrijke week. Er resten nog dagen en wie weet klaart het weer op. De voorspellingen wijzen dat niet uit😞.
n.b. Het weer werd rustiger in de avond. Er is,toch een processie doorgegaan in ons dorp. Het is nu 22.00 uur en we horen nog steeds de trommels. 🙂
Zoals dat het geval is meer steden is ook Sevilla een trekpleister voor toeristen. Het buurtje waarin V, de oudste dochter van Ahmad, woont was ooit een buurt met alternatievelingen. Dat is nu niet meer zo. Veel panden in haar straat zijn nu pensions voor toeristen. Aan de prijzen in de horeca is te merken dat Spanje niet langer achterblijft wat betreft de prijsstijgingen in de rest van Europa. Ook de prijzen van huizen, zowel huur als koop, stijgen enorm in gewilde steden als Sevilla, Malaga en Valencia. Dat is niet zo een probleem voor de toeristen, maar wel voor de inwoners van deze steden, die moeten werken voor een aanzienlijk lager salaris dan de mensen in wat noordelijkere landen
Het is een probleem dat zich op meer plaatsen en in meer landen voordoet, maar waarvan de kinderen van Ahmad gelukkig niet zo een last hebben, omdat ze gestudeerd hebben en het geluk hebben dat ze alle drie een goede baan hebben.
Wij vertrokken rustig om een uur of 10 in de ochtend. Ahmad had gepland dat we eerst naar Carmona gingen, omdat daar o.a. een winkel is waar ze ´surma´ verkopen (dat is een kohl die ik graag in mijn ogen smeer). Carmona is een dorp met een rijke historie.
´Carmona wordt al ruim 5000 jaar bewoond. Reeds in het eerste millennium voor Christus, met het aanvangen van de Tartessian periode, maakte Carmona een bloeiperiode door. Carmona vormde ook een belangrijke Carthaagse enclave waarvan sporen nog steeds terug te vinden zijn in de Puerta de Sevilla.´
Voordat we Carmona bezochten reden we door Arahal, waar Ahmad geboren en getogen is als boerenzoon. Zijn vader was landbouwer. Hij bezat, tussen Arahal en Carmona gelegen, een lap eigen grond en een lap gepachte grond, waarop hij diverse groenten en fruit verbouwde. Vanaf jonge leeftijd werkten Ahmad en zijn broer (en soms ook zijn zussen) mee.
Ahmad wilde de route laten zien waarlangs hij moest fietsen om vanuit het dorp naar hun land te gaan. Soms kon hij rijden op een muilezel, maar meestal waren die nodig om andere lasten te dragen. Ahmad fietste 14 km heen en 14 km terug over een onverharde weg. Als het regende was het pad een modderbrij en moest hij stukken lopen met de fiets op zijn nek, heuvel op en af. Dan moest het eigenlijke werk nog beginnen. Dat werk bestond uit meestal bukkend zich voortbewegen. Veel werd nog handmatig gedaan of met een door de muilezel voortbewogen landbouwwerktuig. Hij was toen uiteraard in de groei en heeft aan die periode van hard werken waarschijnlijk zijn wat kromme gestalte te wijten.
Ahmad wilde me graag de weg laten zien die hij moest fietsen vanaf Arahal. Tegenwoordig is er wel een geasfalteerde weg door de enorme landerijen. Naast deze weg kan je op sommige stukken het pad nog zien. Toevallig regende het ook nog, zodat we het pad konden zien in modderige toestand. Het is te zien op het filmpje dat ik maakte van alle indrukken, zowel onderweg als in Carmona. Wat me opviel, toen we even stopten onderweg, is de enorme stilte en uitgestrektheid van het gebied. In de verste omtrek zie je geen huizen, maar alleen landbouwgrond. Dat er zo een groot gebied alleen maar uit landbouwgrond bestaat is wel uitzonderlijk. Ahmad vertelt dat het werk dat hij deed bij hitte en koude weliswaar loodzwaar was, maar dat hij enorm genoot van de stilte. Soms bleef hij er slapen onder de sterrenhemel. Ik denk dat vanwege een jeugd onder de niet lichtvervuilde hemel en op die uitgestrekte aarde Ahmads liefde voor de natuur ontstaan is.
We waren twee dagen in Sevilla. De tweede dag was het beter weer. In ieder geval regende het niet, maar er stond wel een flinke frisse wind. Ahmad en ik maakten samen weer de wandeling langs de Guadalquivir. Hij wilde me de ´puente de triana´ laten zien, waaraan hij gewerkt heeft als bouwvakker, toen de brug verstevigd moest worden. Het was midden in de zomer en snikheet toen hij daaraan werkte.
We zijn voorzien van een stoflaag (´espolvoreados´). De Sahara-stof hangt in de lucht en daalt neer op alle oppervlakken. Niet goed voor de longetjes van ons mensen, maar wel een zalfje voor de natuur.
Het is pech voor de ´procesiones´ in deze semana santa. Er is helaas deze week ook nog regen voorspeld en bij regen mogen de beelden niet naar buiten. Wij zitten binnen, horen wel het tromgeroffel en het melancholieke geluid van de trompetten (´trompetas histericas´ merkt Ahmad gekscherend op). Ik schilder aan mijn gevleugelde paardje en plak weer een filmpje van de foto´s die ik maakte van onze wandelingen.
Morgen gaan we naar Sevilla. We rijden mee met de Sahara-wind in noordelijke richting. We gaan Ahmads oudste dochter opzoeken en zullen een nachtje bij haar blijven slapen. Wie weet maak ik daar ook foto´s.
Niet alleen was ik streng voor mezelf aangaande mijn geschreven stukjes en schilderijen. Maar ook werd ik langzaamaan onzeker over mijn kookkunst.
Vroeger kookte ik dagelijks voor mijn gezin en wat ik dan klaarmaakte was overwegend Pakistaans. Ik had niet zoveel geld te makken en met een zak chapati-meel van 20 kilo, een zak rijst en dagelijks een prutje van vlees en groenten of linzen kwam ik een heel eind. Pakistaans eten is altijd genoeg, ook als er een extra gast aanschuift, omdat het hoofdbestanddeel bestaat uit de chapati die je in de curry doopt. En het is bovendien heel lekker. Daarnaast maakte ik ook wel andere gerechten zoals nasi goreng, spaghetti, macaroni en Hollandse stamppotten of ovenschotels. Ik vroeg me nooit af of ik wel een goede kok was, want ik kreeg vaak complimenten. Ik kookte intuïtief.
Toen mijn kinderen het huis uit gingen vroegen ze me vaak naar mijn recepten en waren ze aanvankelijk blij dat ze van me konden leren. Maar dankzij het internet, waarop je allerhande recepten kan vinden, raakten zij steeds bedrevener in het bedenken van nieuwe smaken en hapjes.
Sinds ik met Ahmad ben, koken wij beurtelings en zo heb ik via hem heerlijke recepten leren kennen uit de mediterrane keuken. Hij kookt op zijn manier en ik op de mijne en we waarderen elkaars eten enorm.
Maar door al die veelheid van mogelijkheden en het steeds grotere repertoire van mijn kinderen, die ook onderling recepten uitwisselen, kreeg ik steeds meer het gevoel dat ik achter begon te lopen. Dus ik heb inmiddels ook mijn telefoon vol staan met recepten van ´smaakmenutie´ en anderen. Het maakt me echter niet zekerder van mezelf, maar juist onzekerder. Ik maak regelmatig nieuwe dingen, zoals Thai curry en andere oosterse gerechten. Ik houd van die keuken en ik ben dol op kokosmelk.
Maar het meest comfortabel voel ik me nog altijd bij bereiden van Pakistaanse eten. Ik heb dat het grootste deel van mijn leven dagelijks klaargemaakt en het is me het meest vertrouwd. Ik doe dat zonder nadenken en als vanzelf. Dus ik heb besloten dat in mezelf te erkennen en me vooral daarop te richten als ik mensen voor eten ga uitnodigen. Experimenteren met nieuwe smaken doe ik liever als het alleen voor mij en Ahmad is. Dan kunnen wij alles voorproeven. Niet alles wat geadviseerd wordt in recepten vinden wij een succes.
En zo kruip ik langzaam uit mijn schulp en begin ik weer mezelf te worden, wat betreft schrijven, schilderen en koken. Een mens moet zich realiseren wat hij kan en niet kan. Ik dank God/Allah dat ik nog veel kan met mijn door artrose enigszins geteisterde handjes. Ons energiepeil is wat lager dan in onze jonge jaren, maar we mogen blij zijn met een verder goede gezondheid. Onzeker zijn is raar op mijn leeftijd en ik heb besloten het van me af te schudden. Ik doe wat ik kan en wat voor de hand ligt en ik dank God. Alhamdullillah.
Hier nog een filmpje. Ik las ergens dat YouTube een algoritme hanteert dat veel views lokt naar extreme content, zelfs onder kinderen. Dat vind ik een zorgelijke ontwikkeling. Maar over mijn filmpje hoeft men zich niet druk te maken. Het is wat saai, maar zeker niet extreem.
Maar eerst wil ik netjes afscheid nemen van de anderhalve trouwe lezer die ik nog had.
Al een tijd terug zei ik dat ik minder wilde gaan schrijven. Dat is ook gebeurd en ik merkte dat ik het schrijven in dit weblog niet miste. Tijden veranderen en de interesses van mensen veranderen. Niet veel mensen lezen nog weblogs. Er is al zoveel informatie te vinden op andere media.
Ik heb het lang leuk gevonden om te schrijven en mijn gedachten te delen. Dat is nu niet meer zo. Ik trek me terug.
Vandaag heb ik met de plugin ´print my blog´ mijn hele weblog kunnen opslaan in een pdf document. Dat bewaar ik op een externe schijf voor mijn kinderen en kleinkinderen. Je weet maar nooit of ze ooit willen teruglezen hoe hun oma jaren terug over dingen dacht en schreef. Alles verandert nu zo snel en mensen gaan ook anders denken en doen. Deze stukjes worden dan al gauw geschiedenis.
Ik zal vast wel blijven schrijven, maar niet meer op een digitaal podium dat voor iedereen toegankelijk is.
Ik wacht nog een weekje met het van internet halen van mijn weblog, zodat een eventuele bezoeker van deze website op de hoogte is van mijn vertrek en zich geen zorgen gaat maken.
Op het karton staat geschreven: ´T.a.v. de dief of de dievegge, steel alsjeblieft niet deze plantjes, want deze hebben een eigenares. Als je enkele van de plantjes wil hebben, vraag dat dan en ik zal ze je met veel plezier geven. Stelen is lelijk´.
Onlangs kocht ik een broek die behoorlijk te lang was. Ik kan hem hier in het dorp laten inkorten, zoals dat ook in Nederland kan. Het winkeltje waar ik de broek kon passen en laten afspelden door de eigenares was zo ouderwets gezellig ingericht dat ik vandaag vroeg of ik een foto mocht maken van het interieur. De eigenares wilde bescheiden wegduiken achter de schuifdeuren, maar ik vroeg haar vooral te blijven staan in haar mooie domein.
Hallo, daar ben ik weer even. Dit keer om onze ervaring met een toeristische attractie in Malaga te delen.
Ahmad en ik zijn niet bepaald mensen die op zoek zijn naar ervaringen, naast de dagelijkse gang van zaken die we kennen. We houden van ons ritme van de dag met onze wandeling en onze dagelijkse spelletjes rummikub. We kunnen onszelf het grootste plezier doen met een wandeling in de natuur en als we al een vakantie zouden kiezen dat zou dat altijd zijn naar een rustig oord met veel natuur en weinig mensen.
Maar laatst kregen we een cadeau van zijn drie kinderen. Dat cadeau kregen we naar aanleiding van het hier jaarlijks terugkerende cadeau-festijn ´los reyes magicos´ (driekoningen). We kregen twee toegangsbewijzen tot de hammam ´al Andalus´ In Malaga. Echt heel lief van zijn kinderen, die als zij hun vader een cadeau aanbieden dat de laatste jaren vaak doen in de vorm van een cadeau voor ons beiden.
We konden dus niet anders dan dankbaar gebruik maken van de entreekaarten, al zouden we er zelf nooit op gekomen zijn dit voor onszelf te regelen. We hadden gisteren een afspraak om 12 uur in de hammam. De verwennerij zou anderhalf uur in beslag nemen, met een uur lang baden in water van diverse temperatuur en daarna nog een half uur massage.
Zoals elke nieuwslezer weet is het hier in Spanje in veel gebieden, waaronder het onze, kurkdroog. Er valt al tijden onvoldoende regen. Maar gisteren was toevallig regen voorspeld. En regenen deed het dan ook in de vroege ochtend, vergezeld van wat donderklappen. We hadden besloten met de bus te gaan, omdat parkeren in Malaga een probleem is, met name op werkdagen. En zo vertrokken we, met een paraplu bij de hand voor de zekerheid (als er nog meer regen mocht vallen) en in onze tassen badkleding.
Ik had mijn Cruijff sportschoenen aan en die bleken niet goed bestand om glijden tegen te gaan op de Spaanse stoeptegels, die hier na regenval spekglad zijn. Dus met onzekere tred glibberde ik aan de arm van een enigszins gestreste Ahmad vanaf het station richting de hammam in het centrum van de stad. Direct viel ons de hectische sfeer op in de straten en het drukke verkeer. Ik zag op de gezichten van de mensen een niet al te blije uitdrukking, zoals je dat vaker ziet in steden. Zelfs de groepen toeristen keken ongelukkig en leken zich af te vragen wat ze begonnen waren. Dat kan een subjectieve observatie zijn, maar het verschil met de uitdrukking op de gezichten van de mensen in Alhaurin de la Torre was in mijn ogen enorm.
Ik schoot onderweg hier en daar foto´s en ga daar nog een filmpje van maken. Toen Ahmad de hammam bereikt had en dus wist waar die zich bevond en hoeveel tijd we nog hadden voor aanvang van de waterpret werd hij een stuk rustiger. Hij is een man die er absoluut niet van houdt ergens te laat te komen en zegt daarover zelf: ´No quero ir con tiempo en el culo´ Letterlijk vertaald: ´Ik wil nergens heen met de tijd in mijn kont´.
Eenmaal rustig besloten we zoals gepland eerst koffie te gaan drinken met churros. Dat smaakte en daarna hadden we nog tijd om wat rond te slenteren in het centrum.
De hammam al Andalus is een aanrader voor jonge mensen met gezonde benen, die niet bang zijn om uit te glijden op de vele trappen die beklommen moeten worden in het smalle drie of vier verdiepingen tellende pand. Wij waren zeker de oudste bezoekers van dat moment en voelden ons gezegend dat onze conditie toereikend was. Wat ik miste waren toiletten op elke verdieping. Er is maar één toilet voor de bezoekers en dat is helemaal beneden. Als je eenmaal boven bent bij de baden en de sauna, dan moet je je plasje anderhalf uur kunnen ophouden tot het einde van de rit. Dat lukte mij niet, zeker niet in een omgeving met zoveel klotsend water, maar gelukkig mocht ik alvorens gemasseerd te worden gebruik maken van het toilet helemaal boven dat eigenlijk alleen voor personeel was. Een vriendelijke man met bril en gekleed in een witte lungi van spaarzaam geknipte stof loodste de mensen door de ervaring heen. Hij was degene die me het gebruik van het personeelstoilet gunde.
Ahmad en ik vonden het baden wel lekker. Het is een vreemd gevoel om met nog andere mensen stilzwijgend te dobberen in een groot warm bad, weliswaar in een schitterende omgeving met Andalusische ornamenten maar toch onwennig. Men staart elkaar zwijgend aan, want stil zijn is de bedoeling. Eén man had dit niet helemaal begrepen en bleef lachen en luid kletsen met zijn vrouw. De lungi man maande hem met gebaren tot stilte. Dat kwam niet echt binnen bij deze vrolijke kerel. Hij bleef dollen.
Toen ik bij de massagetafel kwam (het deel van de ervaring waarop ik me het meest had verheugd) trof ik een lief meisje. Ze masseerde met toegewijde en voor mijn gevoel liefdevolle handen mijn benen, rug en nek en ik gaf me daar helemaal aan over. Het was voor mij een heerlijke ervaring. Toen ik na afloop met Ahmad erover sprak bleek zijn ervaring minder fijn te zijn geweest. Hij had ook een meisje, maar wel een heel grof gebouwd type. Toen zij in zijn kuiten kneep deed dat hem enorm pijn. Dus het was voor hem een ervaring die een stuk minder prettig was. Lopend op de terugweg naar het station en later ook in Alhaurin, toen we wat boodschappen gingen doen had hij zo een pijn in zijn dunne kuiten dat hij niet normaal kon lopen. Ook was hij doodop na de anderhalf uur durende ervaring. Ik had daar geen last van, maar het gevoel herkende ik wel uit het verleden, toen ik een keer op uitnodiging van een vriendin met haar meeging naar de Thermen in Scheveningen. Daar liep men niet in badkleding maar naakt en dat was voor mij op zich al een pittige ervaring, maar ik had toen ook na afloop een uitgeput en rozig gevoel, alsof al mijn vermoeidheid eruit kwam. Maar dit keer had ik dat niet. We hebben bij thuiskomst zijn kinderen uitvoerig bedankt voor het mooie cadeau in de familie-groepsapp.
Vandaag kon Ahmad gelukkig weer normaal lopen. Tijdens onze ochtendwandeling zeiden we voor de zoveelste keer tegen elkaar hoe blij we zijn hier te wonen, waar men elkaar herkent op straat en waar de meeste mensen je groeten of ze je nu kennen of niet. Bij thuiskomst praatten we even met Miguel onze buurman, de kattenman. Hij stond bij zijn motor en vertelde dat hij straks naar Malaga moest, waarvan hij ´ziek´ werd. Ook hij zei blij zijn hier te wonen en niet anders meer te willen, nu hij aan de rust hier gewend is.
Morgen begint er voor ons een ander avontuur. Dan rijden we naar Chiclana (nabij Cadiz), waar we zijn uitgenodigd voor een logeerpartij van twee nachtjes bij zijn zoon in hun onlangs gekochte huis. Heel lief ook weer, die uitnodiging. Ahmad heeft cadeautjes voor hem en zijn vriendin. Een opbergdoosje van tiffany en een schilderijtje van twee katjes in pyrografie. Hij is nu een pan harira aan het maken om daar met hen van te genieten. Het is een lieve pa met lieve kinderen.
