Categorie archieven: Uncategorized

Hoekjes en gaatjes.

Geplaatst op door
Beantwoorden

Ons internet via de koperen kabel zal binnenkort worden vervangen door glasvezel. Je ontkomt er niet aan.

Ik kreeg een mail van Odido dat ik kon overstappen en recht had op een gratis monteur. Daar besloot ik gebruik van te maken, want het einde van dat koper is sowieso in zicht.

Ik kreeg uit vele hoeken advies en commentaar. Ik zou een stopcontact in mijn meterkast moeten hebben, wat er nu niet in zit. Dit bleek te kloppen. Een stopcontact in de meterkast is nodig. Ook werd er beweerd dat ik daar zelf voor zou moeten zorgen. En mij werd met stelligheid verteld dat vanaf nu iedereen zijn modem in de meterkast moet hebben staan.

Karamba, ik wil helemaal geen modem in mijn meterkast, maar ik wil hem op de vertrouwde plek in de woonkamer, waar de modem via kabels nu verbonden is met onze laptops en de smart tv.

Op internet werd ik niet wijzer. Ik las wat op allerlei forums van mensen die aan het klooien waren met dat stopcontact en die modem. Veel ontevreden klanten, zowel bij KPN als bij Odido.

Ik besloot Odido gewoon te gaan bellen en vernam dat de monteur het stopcontact in de meterkast voor mij zal aanleggen. Bovendien kan ik kiezen of ik de modem in de meterkast wil of ergens anders. Dat moet natuurlijk wel praktisch te verwezenlijken zijn voor de monteur doordat er een duidelijke route is langs plinten e.d. waarlangs de kabel gelegd kan worden. Het is ook van belang te weten dat de monteur niet mag boren in je muren.

Ahmad bedacht een route via de meterkast door een aantal muren heen, de kortste en veiligste route voor de kabel. Je wilt natuurlijk niet dat de kabel met voeten betreden wordt langs drempels van deuren e.d.

Gisteren boorde Ahmad 4 gaten. Wat zou ik beginnen zonder deze man? Daarna ging ik al poetsend en opruimend achter hem aan en kwam in hoeken en gaten waar ik zelden kom, zoals de meterkast zelf. Ik wist dat daar nog veel meuk stond en dat was ook zo en dat alles onder een laag stof en spinnenwebben. Ik had lange tijd niet goed in die kast gekeken, omdat de rotzooi die erin stond (het meeste nog van mijn ex en niets ervan van mij) me tegenstond. Er stonden op de door de vorige bewoner aangebrachte plankjes een tiental plastic flessen met autoshampoo. Ik ben zuinig, maar zelf mijn auto wassen met de hand doe ik niet. Heel veel grote vaten met koelvloeistof, carwax, een trekhaak, oude scharnieren en spijkers en dat alles onder een vette laag stof. We gooiden een vuilniszak vol weg en wat nog bruikbaar was spoelde ik onder de kraan, zodat het er niet meer zo verschrikkelijk verwaarloosd uitzag maar fris en nieuw. De meterkast kreeg een poetsbeurt, evenals mijn trapkast. Wat een rommel en stof ook daar in hoekjes! En tenslotte achter mijn ‘secretaire’ (sorry voor het bekakte woord, maar zo heet dat massieve ding nu eenmaal) maakte ik ook schoon.

Wat voelden wij ons voldaan. Ahmad had pijn in zijn armen van het boren door de bakstenen muren en ik had spijt dat ik had schoongemaakt op mijn nieuwe beige schoenen. In het heetst van de strijd vergeet je wat je aan hebt en maak je schoenen of kleding vies. Ahmad komt er ook weleens achter dat hij heeft staan tuinieren op zijn huisslippers. Maar dat mag hem de pret niet drukken.

Maandag komt de monteur. Ik ben trots dat wij alles zo goed hebben voorbereid voor hem.

Storebay is o.k.

Geplaatst op door
Beantwoorden

Althans voor mij. Toen ik het pakket bestelde kreeg ik al het bericht dat het pakket een verzendtijd zou hebben van ongeveer twee weken en dat is ook precies zo gegaan.

Het pakket moest wel een lange weg afleggen via een binnenlandse vlucht in China en vervolgens een internationale vlucht vanuit China naar Nederland.

Yuntrack hield me op de hoogte via hun trackingnummer

Ik wist niet wat ik in het pakket zou gaan aantreffen na de slechte ervaring met Moluvo.nl. Ik was blij verrast toen het pakket het product bleek te bevatten dat ik besteld had, een fluffy warm vest.

Lekker warm, licht en zacht. Lijk op Pino maar dat geeft niet.

Ooit zag ik in een documentaire over China hoe mensen ver van hun dorp woonden en werkten in naaiateliers, waar zij vele uren achter de naaimachine moesten doorwerken om geld te kunnen sturen naar hun familie.

Slavernij is niet iets dat alleen in het verleden bestond maar bestaat ook in deze tijd. Alle confectie, ook die van de duurdere merken wordt vervaardigd in landen als China, Vietnam, Bangladesh, Pakistan, Tunesië, enzovoort. Datzelfde geldt ook voor veel andere producten.

Ik draag mijn vest met respect voor de handen die het vervaardigd hebben. Ik weet dat ik niets kan doen aan deze misstand die geldt voor zoveel producten als sportschoenen, telefoons en meer dan je kan bedenken. Niets is eerlijk als het gaat om productie en wie daarvoor hard moeten werken en wie daaraan onevenredig veel verdienen.

Het enige dat ik eraan kan doen is niet veel kopen en me te beperken tot alleen datgene wat ik nodig heb. Veel kan lang mee en ik gooi geen dingen weg die niet kapot zijn. Als het kan repareer ik dingen die wel kapot zijn in plaats van nieuwe te kopen.

Ik ben blij met mijn nieuwe warme vest dat heel welkom is op frisse dagen als vandaag.

Loslaten

Geplaatst op door
Beantwoorden

Het is een woord dat veel gebezigd wordt door hulpverleners, al dan niet professioneel. Mensen die in de rouw zitten, problemen hebben, stress ervaren om wat voor reden dan ook: ‘laat het los’. Alsof een probleem, verlangen of gevoel iets is dat je in je knuistje houdt en dat je dus ook zou kunnen ‘loslaten’. ‘Laat datgene dat een last voor je is wegvliegen als een vogel in de lucht om nooit meer terug te keren.’

Vanmorgen, tijdens onze wandeling in de Uithof, zei Ahmad dat het wandelen in de natuur en het zien van de vogels en andere dieren hem veel rust geeft. Zij hebben geen andere zorgen dan het zoeken naar hun dagelijkse kostje en het voeren van hun kuikens. Geen andere zorgen dan zich te verbergen voor hun natuurlijke vijanden en te zoeken naar voedsel. Ze denken niet aan de dag van morgen. Geen hypotheken, geen ideeën over dit of dat. “Ja, precies,’ zeg ik. “Ze zijn onschuldig en ze zijn niet vals. Hebben geen dubbele agenda’s. In de bijbel staat al dat je je een voorbeeld kan nemen aan de vogels (‘Zij maaien niet en zij oogsten niet’). ‘Ja,’ zegt Ahmad, ‘zo oud is die wijsheid al’.

We mijmeren verder. Mensen willen van alles, de één dit en de ander dat. ‘Er is zoveel geschreven door professoren en filosofen. Er zijn zoveel theorieën over het leven, maar intussen gaat het leven gewoon zijn gang zonder zich iets aan te trekken van al die wijsheden,’ zegt Ahmad.

Vanmorgen, na het ochtendgebed, lag ik even wakker en dacht na over mijn huidige geestesgesteldheid. Dat ik me niks voor de geest kan halen wat ik nu heel belangrijk vind, geen doel, geen wens. En toen dacht ik terug aan vroeger en vroeg ik me af hoe dat voorheen was, toen ik jonger was en meer energie had. Toen was er veel dat moest. Zoals studeren, werken, zorgen voor mijn kinderen. Dat vulde mijn leven, zodat ik niet veel ruimte over had voor wensen.

En nu voel ik mijn lichaam zwakker worden en mijn energiepeil daalt. Gelukkig hoef ik niet meer zoveel. Mijn kinderen redden zich uitstekend en het enige wat wij moeten doen is onszelf in leven houden en leven van dag tot dag. Ik wil ook niets anders. Ik heb geen ‘bucketlist’. Het enige wat ik wil is een rustig leven. Het is alsof, zonder dat ik daar moeite voor doe, ik alles heb losgelaten en niets voor mij heel belangrijk is, behalve liefde voor mijn omgeving en de mensen die ik ontmoet.

Ik zeg tegen Ahmad; ‘Soms lees ik of hoor ik mensen zeggen dat mensen die zo leven als wij, zonder wensen of doelen in hun leven, eigenlijk al ‘dood’ zijn terwijl ze nog leven’. Het voelt ook soms als een leegte als je niets meer wil en het beangstigt zelfs een beetje. Maar dan denk ik ook aan wat soefi’s en andere wijzen hierover zeggen. ‘Je moet ‘sterven voordat je sterft’ om in contact te komen met je ziel. De ziel wil alleen met God zijn of zoals sommigen zeggen ‘in harmonie met de kosmos’. Dat kan niet als je verblind wordt door allerlei wensen en ambities die te maken hebben met het eindige leven op deze wereld.’

Het enige dat overblijft, met weglating van al het andere, is liefde.

Minder minder

Geplaatst op door
2

Toen we nog in Spanje zaten en op de weerberichten zagen dat het in Nederland veel had geregend deze winter, verwachtten wij hier in het voorjaar een stralend groene omgeving aan te treffen met veel planten, bloemen, vogels, enzovoort. Groen is het hier wel, maar qua flora en fauna zien we dat er veel anders is dan het vorige jaar.

Wat opvalt is dat er helemaal geen vogels afkomen op het door ons opgehangen vogelvoer. Het kan zijn dat de vogels voldoende ander voer vinden in de natuurlijke leefomgeving, maar wij zien ze ook niet rondscharrelen op de aarde in onze tuin, wat vorig jaar wel het geval was. We zagen toen vogels van allerlei soort, maar nu is het doodstil in de tuin. Het is een beetje beklemmend. Zelfs duiven zijn er minder. Alleen kraaien en meeuwen zien we en dat zijn er ook minder dan andere jaren. Minder eenden, ook de minder grotere soorten eenden en ganzen.

Vanmorgen, tijdens een wandeling in de Uithof, hoorden we wel wat vogels fluiten, maar zagen we daar weinig van en ook zagen we minder watervogels.

Ik heb geen idee wat de oorzaak daarvan is. Zou het kunnen komen door bestrijdingsmiddelen of door de vogelgriep die nog steeds heerst? De natuur is aan het veranderen, overal op de wereld en het weer ook. 😢

Gelukkig is pappa zwaan er wel
En ook mamma zwaan

Nog een loodgieters verhaal

Geplaatst op door
4

Dit verhaal behoeft een inleiding.

Van kinds af aan ben ik opgevoed met een reinigingsgewoonte die met name voorkomt bij moslims. Mijn moeder leerde ons dat wij na de grote boodschap ons poepgaatje moesten wassen met water. En dat gebeurde met een fles, die gevuld met water altijd naast de WC klaarstond en die je ook altijd moest bijvullen na gebruik.

Hoe kwam mijn moeder aan deze gewoonte, die ook gedeeld werd door mijn stiefvader? Dat kwam door haar jeugd in het vroegere Nederlands Indië. Zij groeide, zoals ik al eerder vertelde, op met bedienden die ze vaker zag dan haar eigen moeder. Die bedienden waren moslim en leerden haar te ’tjebbokken’. Dat is je billen na de grote boodschap wassen met water.

En zo kwam deze gewoonte ook bij mij en mijn broer terecht. Voor ons was dat heel gewoon en voor ons was het ondenkbaar dat iemand na de boodschap alleen met papier zich kon reinigen.

Ook tijdens mijn eerste huwelijk en tot op heden bleef ik die gewoonte houden. In Pakistan hadden ze geen fles naast de WC staan maar een zogenaamde ‘lota’ (zo spreek je het uit in het Urdu, maar ik zie het woord nergens in Google staan). Dat is een soort gieter zonder handvat van aluminium.

En later in Nederland gebruikt ik altijd een gieter met handvat. In Spanje hebben we een bidet en op veel plaatsen waar ik kwam in moslimlanden, zoals Mecca, hebben ze een douche met een kraankop die naast de WC aan de muur bevestigd is.

Om het een lang verhaal kort te maken. Sinds vandaag ben ik ook in het bezit van zo een doucheslang met kraankop. Daar hebben we wat moeite voor moeten doen. De slang hebben we gekocht in Spanje en de hulpstukken om het ding te bevestigen en aan te sluiten op de waterleiding hebben we hier gekocht.

Voor de hulpstukken kon ik niet bij Hornbach of Gamma terecht, maar moest ik naar een speciaalzaak voor loodgietersonderdelen, genaamd Verploegen. Ik reed er met samengeknepen billetjes van de zenuwen heen met mijn waggie. Wat ben ik toch een bangerd geworden in het verkeer, vooral voor rijden in de binnenstad en op plekken die ik niet ken. Op de hoofdweg heb ik daar veel minder last van.

Ik vond het rustgevend om deze katten te zien in een zijstraatje waar ik mijn auto parkeerde om naar Verploegen te gaan

Maar het is gelukt en op de terugweg wist ik ook nog de Aldi aan te doen voor enkele zakken biologische potgrond. Opgelucht kwam ik thuis. Mijn lieve klusjesman is de douchekraan nu aan het bevestigen in ons toilet. Wat een luxe.

Mijn buurt 😍

Geplaatst op door
Beantwoorden

Vandaag kreeg ik weer een krantje in mijn bus over het project om onze buurt in Den Haag Zuid West drastisch te gaan vernieuwen door de woningen te slopen. In het krantje stond o.a. nieuws over het eerste sloop- en bouwproject dat nu plaatsvindt in de de wijk Steenzicht. Maar ook werd verwezen naar een documentaire die te zien is op YouTube en waarin de bewoners van Zuid West aan het woord komen.

Wat mij opviel in deze documentaire is dat ze vooral de meest verwaarloosde en lelijk uitziende portiekwoningen in beeld brachten in mijn wijk en dat er niet één keer een mooie eengezinswoning in beeld kwam zoals die waarin ik woon.

Het is waar dat veel van de portiekwoningen door de jaren heen slecht onderhouden zijn, schimmel vertonen en gehorig zijn en dat sommige ervan niet eens dubbele ramen hebben. Uitgerekend die woningen liet men in de documentaire vanbinnen zien en ook portieken die er armoedig uitzagen wegens slecht onderhoud.

De bewoners reageren wisselend op de plannen, waarbij het natuurlijk logisch is dat vooral de mensen die in de slechtste woningen wonen het meest voor sloop zijn. Er werd in de documentaire met niet één bewoner van een eengezinswoning met tuin gepraat. Was dat wel gebeurd, dan zou je hebben kunnen horen dat de bewoners van de wél goed onderhouden en geïsoleerde eengezinswoningen met driedubbel glas wél tevreden zijn met het wonen in de buurt zoals die nu is.

Ik was ontroerd door de verhalen van de buurtmoeders die zoveel doen om het buurtgevoel te versterken. Ik ervaar deze buurt als een warme buurt waar mensen met een goed hart van diverse afkomst in vrede met elkaar wonen. De meeste mensen met een slechte woning willen wel graag een betere woning, maar willen hun buurt niet missen.

Ik weet dat ik in een bevoorrechte positie verkeer met mijn ruime en goed onderhouden rijtjeshuis met tuin. Er is geen andere reden om ook woningen als de mijne de slopen dan de reden dat er op de oppervlakte waar nu de huizen staan nóg meer huizen gebouwd kunnen worden als je in de hoogte gaat werken door ze te vervangen door hoge flats met lift. Stapelen dus!

Mijn enige troost is dat ik volgens plan als laatste aan de beurt zal zijn om te verhuizen en dat men nu al toegeeft dat de de sloop enorme vertraging kan oplopen. Daarnaast zijn de partijen die geven om het behoud van de natuurlijke leefomgeving van planten en dieren het niet eens met deze grootschalige sloop van niet alleen huizen, maar ook oude bomen en planten. Ik houd hoop hier nog lang te mogen wonen en dat het plan in mijn stukje van de buurt alsnog niet doorgaat. Ik woon in het meest groene stuk van de wijk dat bovendien alleen door een weg gescheiden is van een natuurreservaat.

Pech in de semana santa

Geplaatst op door
Beantwoorden
boetelingen in Sevilla

Hoewel het ons niet veel doet, de processies en alles eromheen gedurende de heilige week, vinden wij het wel heel sneu voor al die mensen die zich hebben voorbereid op deze week. Het weer is zo onstabiel en winderig met buien dat veel processies waarschijnlijk niet doorgaan. De beelden kunnen niet tegen regen en mogen niet naar buiten met risico daarop. Heftige windvlagen kunnen ook gevaarlijk zijn voor zowel de dragers als de omstanders.

Zoals ik ontroerd raak bij het horen van het azan (de oproep tot het islamitische gebed) zo stel ik me voor dat veel mensen hier ontroerd raken bij het zien van de beelden van de heilige figuren. Elke godsdienst heeft zijn eigen rituelen en kenmerken. Maar alle gelovigen hebben als overeenkomst dat zij een in God geloven met heel hun hart en het maakt daarbij niet uit in welk jasje dat zijn vorm krijgt.

Heel jammer dus voor al diegenen die zich zo hebben verheugd op deze voor hun belangrijke week. Er resten nog dagen en wie weet klaart het weer op. De voorspellingen wijzen dat niet uit😞.

n.b. Het weer werd rustiger in de avond. Er is,toch een processie doorgegaan in ons dorp. Het is nu 22.00 uur en we horen nog steeds de trommels. 🙂

Sevilla en Carmona

Geplaatst op door
Beantwoorden

Zoals dat het geval is meer steden is ook Sevilla een trekpleister voor toeristen. Het buurtje waarin V, de oudste dochter van Ahmad, woont was ooit een buurt met alternatievelingen. Dat is nu niet meer zo. Veel panden in haar straat zijn nu pensions voor toeristen. Aan de prijzen in de horeca is te merken dat Spanje niet langer achterblijft wat betreft de prijsstijgingen in de rest van Europa. Ook de prijzen van huizen, zowel huur als koop, stijgen enorm in gewilde steden als Sevilla, Malaga en Valencia. Dat is niet zo een probleem voor de toeristen, maar wel voor de inwoners van deze steden, die moeten werken voor een aanzienlijk lager salaris dan de mensen in wat noordelijkere landen

Het is een probleem dat zich op meer plaatsen en in meer landen voordoet, maar waarvan de kinderen van Ahmad gelukkig niet zo een last hebben, omdat ze gestudeerd hebben en het geluk hebben dat ze alle drie een goede baan hebben.

Wij vertrokken rustig om een uur of 10 in de ochtend. Ahmad had gepland dat we eerst naar Carmona gingen, omdat daar o.a. een winkel is waar ze ´surma´ verkopen (dat is een kohl die ik graag in mijn ogen smeer). Carmona is een dorp met een rijke historie.

´Carmona wordt al ruim 5000 jaar bewoond. Reeds in het eerste millennium voor Christus, met het aanvangen van de Tartessian periode, maakte Carmona een bloeiperiode door. Carmona vormde ook een belangrijke Carthaagse enclave waarvan sporen nog steeds terug te vinden zijn in de Puerta de Sevilla.´

Voordat we Carmona bezochten reden we door Arahal, waar Ahmad geboren en getogen is als boerenzoon. Zijn vader was landbouwer. Hij bezat, tussen Arahal en Carmona gelegen, een lap eigen grond en een lap gepachte grond, waarop hij diverse groenten en fruit verbouwde. Vanaf jonge leeftijd werkten Ahmad en zijn broer (en soms ook zijn zussen) mee.

Ahmad wilde de route laten zien waarlangs hij moest fietsen om vanuit het dorp naar hun land te gaan. Soms kon hij rijden op een muilezel, maar meestal waren die nodig om andere lasten te dragen. Ahmad fietste 14 km heen en 14 km terug over een onverharde weg. Als het regende was het pad een modderbrij en moest hij stukken lopen met de fiets op zijn nek, heuvel op en af. Dan moest het eigenlijke werk nog beginnen. Dat werk bestond uit meestal bukkend zich voortbewegen. Veel werd nog handmatig gedaan of met een door de muilezel voortbewogen landbouwwerktuig. Hij was toen uiteraard in de groei en heeft aan die periode van hard werken waarschijnlijk zijn wat kromme gestalte te wijten.

Ahmad wilde me graag de weg laten zien die hij moest fietsen vanaf Arahal. Tegenwoordig is er wel een geasfalteerde weg door de enorme landerijen. Naast deze weg kan je op sommige stukken het pad nog zien. Toevallig regende het ook nog, zodat we het pad konden zien in modderige toestand. Het is te zien op het filmpje dat ik maakte van alle indrukken, zowel onderweg als in Carmona. Wat me opviel, toen we even stopten onderweg, is de enorme stilte en uitgestrektheid van het gebied. In de verste omtrek zie je geen huizen, maar alleen landbouwgrond. Dat er zo een groot gebied alleen maar uit landbouwgrond bestaat is wel uitzonderlijk. Ahmad vertelt dat het werk dat hij deed bij hitte en koude weliswaar loodzwaar was, maar dat hij enorm genoot van de stilte. Soms bleef hij er slapen onder de sterrenhemel. Ik denk dat vanwege een jeugd onder de niet lichtvervuilde hemel en op die uitgestrekte aarde Ahmads liefde voor de natuur ontstaan is.

We waren twee dagen in Sevilla. De tweede dag was het beter weer. In ieder geval regende het niet, maar er stond wel een flinke frisse wind. Ahmad en ik maakten samen weer de wandeling langs de Guadalquivir. Hij wilde me de ´puente de triana´ laten zien, waaraan hij gewerkt heeft als bouwvakker, toen de brug verstevigd moest worden. Het was midden in de zomer en snikheet toen hij daaraan werkte.

Espolvoreados

Geplaatst op door
Beantwoorden

We zijn voorzien van een stoflaag (´espolvoreados´). De Sahara-stof hangt in de lucht en daalt neer op alle oppervlakken. Niet goed voor de longetjes van ons mensen, maar wel een zalfje voor de natuur.

Het is pech voor de ´procesiones´ in deze semana santa. Er is helaas deze week ook nog regen voorspeld en bij regen mogen de beelden niet naar buiten. Wij zitten binnen, horen wel het tromgeroffel en het melancholieke geluid van de trompetten (´trompetas histericas´ merkt Ahmad gekscherend op). Ik schilder aan mijn gevleugelde paardje en plak weer een filmpje van de foto´s die ik maakte van onze wandelingen.

Morgen gaan we naar Sevilla. We rijden mee met de Sahara-wind in noordelijke richting. We gaan Ahmads oudste dochter opzoeken en zullen een nachtje bij haar blijven slapen. Wie weet maak ik daar ook foto´s.

Criticus2

Geplaatst op door
Beantwoorden

Niet alleen was ik streng voor mezelf aangaande mijn geschreven stukjes en schilderijen. Maar ook werd ik langzaamaan onzeker over mijn kookkunst.

Vroeger kookte ik dagelijks voor mijn gezin en wat ik dan klaarmaakte was overwegend Pakistaans. Ik had niet zoveel geld te makken en met een zak chapati-meel van 20 kilo, een zak rijst en dagelijks een prutje van vlees en groenten of linzen kwam ik een heel eind. Pakistaans eten is altijd genoeg, ook als er een extra gast aanschuift, omdat het hoofdbestanddeel bestaat uit de chapati die je in de curry doopt. En het is bovendien heel lekker. Daarnaast maakte ik ook wel andere gerechten zoals nasi goreng, spaghetti, macaroni en Hollandse stamppotten of ovenschotels. Ik vroeg me nooit af of ik wel een goede kok was, want ik kreeg vaak complimenten. Ik kookte intuïtief.

Toen mijn kinderen het huis uit gingen vroegen ze me vaak naar mijn recepten en waren ze aanvankelijk blij dat ze van me konden leren. Maar dankzij het internet, waarop je allerhande recepten kan vinden, raakten zij steeds bedrevener in het bedenken van nieuwe smaken en hapjes.

Sinds ik met Ahmad ben, koken wij beurtelings en zo heb ik via hem heerlijke recepten leren kennen uit de mediterrane keuken. Hij kookt op zijn manier en ik op de mijne en we waarderen elkaars eten enorm.

Maar door al die veelheid van mogelijkheden en het steeds grotere repertoire van mijn kinderen, die ook onderling recepten uitwisselen, kreeg ik steeds meer het gevoel dat ik achter begon te lopen. Dus ik heb inmiddels ook mijn telefoon vol staan met recepten van ´smaakmenutie´ en anderen. Het maakt me echter niet zekerder van mezelf, maar juist onzekerder. Ik maak regelmatig nieuwe dingen, zoals Thai curry en andere oosterse gerechten. Ik houd van die keuken en ik ben dol op kokosmelk.

Maar het meest comfortabel voel ik me nog altijd bij bereiden van Pakistaanse eten. Ik heb dat het grootste deel van mijn leven dagelijks klaargemaakt en het is me het meest vertrouwd. Ik doe dat zonder nadenken en als vanzelf. Dus ik heb besloten dat in mezelf te erkennen en me vooral daarop te richten als ik mensen voor eten ga uitnodigen. Experimenteren met nieuwe smaken doe ik liever als het alleen voor mij en Ahmad is. Dan kunnen wij alles voorproeven. Niet alles wat geadviseerd wordt in recepten vinden wij een succes.

En zo kruip ik langzaam uit mijn schulp en begin ik weer mezelf te worden, wat betreft schrijven, schilderen en koken. Een mens moet zich realiseren wat hij kan en niet kan. Ik dank God/Allah dat ik nog veel kan met mijn door artrose enigszins geteisterde handjes. Ons energiepeil is wat lager dan in onze jonge jaren, maar we mogen blij zijn met een verder goede gezondheid. Onzeker zijn is raar op mijn leeftijd en ik heb besloten het van me af te schudden. Ik doe wat ik kan en wat voor de hand ligt en ik dank God. Alhamdullillah.

Hier nog een filmpje. Ik las ergens dat YouTube een algoritme hanteert dat veel views lokt naar extreme content, zelfs onder kinderen. Dat vind ik een zorgelijke ontwikkeling. Maar over mijn filmpje hoeft men zich niet druk te maken. Het is wat saai, maar zeker niet extreem.