Op het karton staat geschreven: ´T.a.v. de dief of de dievegge, steel alsjeblieft niet deze plantjes, want deze hebben een eigenares. Als je enkele van de plantjes wil hebben, vraag dat dan en ik zal ze je met veel plezier geven. Stelen is lelijk´.
Onlangs kocht ik een broek die behoorlijk te lang was. Ik kan hem hier in het dorp laten inkorten, zoals dat ook in Nederland kan. Het winkeltje waar ik de broek kon passen en laten afspelden door de eigenares was zo ouderwets gezellig ingericht dat ik vandaag vroeg of ik een foto mocht maken van het interieur. De eigenares wilde bescheiden wegduiken achter de schuifdeuren, maar ik vroeg haar vooral te blijven staan in haar mooie domein.
Hallo, daar ben ik weer even. Dit keer om onze ervaring met een toeristische attractie in Malaga te delen.
Ahmad en ik zijn niet bepaald mensen die op zoek zijn naar ervaringen, naast de dagelijkse gang van zaken die we kennen. We houden van ons ritme van de dag met onze wandeling en onze dagelijkse spelletjes rummikub. We kunnen onszelf het grootste plezier doen met een wandeling in de natuur en als we al een vakantie zouden kiezen dat zou dat altijd zijn naar een rustig oord met veel natuur en weinig mensen.
Maar laatst kregen we een cadeau van zijn drie kinderen. Dat cadeau kregen we naar aanleiding van het hier jaarlijks terugkerende cadeau-festijn ´los reyes magicos´ (driekoningen). We kregen twee toegangsbewijzen tot de hammam ´al Andalus´ In Malaga. Echt heel lief van zijn kinderen, die als zij hun vader een cadeau aanbieden dat de laatste jaren vaak doen in de vorm van een cadeau voor ons beiden.
We konden dus niet anders dan dankbaar gebruik maken van de entreekaarten, al zouden we er zelf nooit op gekomen zijn dit voor onszelf te regelen. We hadden gisteren een afspraak om 12 uur in de hammam. De verwennerij zou anderhalf uur in beslag nemen, met een uur lang baden in water van diverse temperatuur en daarna nog een half uur massage.
Zoals elke nieuwslezer weet is het hier in Spanje in veel gebieden, waaronder het onze, kurkdroog. Er valt al tijden onvoldoende regen. Maar gisteren was toevallig regen voorspeld. En regenen deed het dan ook in de vroege ochtend, vergezeld van wat donderklappen. We hadden besloten met de bus te gaan, omdat parkeren in Malaga een probleem is, met name op werkdagen. En zo vertrokken we, met een paraplu bij de hand voor de zekerheid (als er nog meer regen mocht vallen) en in onze tassen badkleding.
Ik had mijn Cruijff sportschoenen aan en die bleken niet goed bestand om glijden tegen te gaan op de Spaanse stoeptegels, die hier na regenval spekglad zijn. Dus met onzekere tred glibberde ik aan de arm van een enigszins gestreste Ahmad vanaf het station richting de hammam in het centrum van de stad. Direct viel ons de hectische sfeer op in de straten en het drukke verkeer. Ik zag op de gezichten van de mensen een niet al te blije uitdrukking, zoals je dat vaker ziet in steden. Zelfs de groepen toeristen keken ongelukkig en leken zich af te vragen wat ze begonnen waren. Dat kan een subjectieve observatie zijn, maar het verschil met de uitdrukking op de gezichten van de mensen in Alhaurin de la Torre was in mijn ogen enorm.
Ik schoot onderweg hier en daar foto´s en ga daar nog een filmpje van maken. Toen Ahmad de hammam bereikt had en dus wist waar die zich bevond en hoeveel tijd we nog hadden voor aanvang van de waterpret werd hij een stuk rustiger. Hij is een man die er absoluut niet van houdt ergens te laat te komen en zegt daarover zelf: ´No quero ir con tiempo en el culo´ Letterlijk vertaald: ´Ik wil nergens heen met de tijd in mijn kont´.
Eenmaal rustig besloten we zoals gepland eerst koffie te gaan drinken met churros. Dat smaakte en daarna hadden we nog tijd om wat rond te slenteren in het centrum.
De hammam al Andalus is een aanrader voor jonge mensen met gezonde benen, die niet bang zijn om uit te glijden op de vele trappen die beklommen moeten worden in het smalle drie of vier verdiepingen tellende pand. Wij waren zeker de oudste bezoekers van dat moment en voelden ons gezegend dat onze conditie toereikend was. Wat ik miste waren toiletten op elke verdieping. Er is maar één toilet voor de bezoekers en dat is helemaal beneden. Als je eenmaal boven bent bij de baden en de sauna, dan moet je je plasje anderhalf uur kunnen ophouden tot het einde van de rit. Dat lukte mij niet, zeker niet in een omgeving met zoveel klotsend water, maar gelukkig mocht ik alvorens gemasseerd te worden gebruik maken van het toilet helemaal boven dat eigenlijk alleen voor personeel was. Een vriendelijke man met bril en gekleed in een witte lungi van spaarzaam geknipte stof loodste de mensen door de ervaring heen. Hij was degene die me het gebruik van het personeelstoilet gunde.
Ahmad en ik vonden het baden wel lekker. Het is een vreemd gevoel om met nog andere mensen stilzwijgend te dobberen in een groot warm bad, weliswaar in een schitterende omgeving met Andalusische ornamenten maar toch onwennig. Men staart elkaar zwijgend aan, want stil zijn is de bedoeling. Eén man had dit niet helemaal begrepen en bleef lachen en luid kletsen met zijn vrouw. De lungi man maande hem met gebaren tot stilte. Dat kwam niet echt binnen bij deze vrolijke kerel. Hij bleef dollen.
Toen ik bij de massagetafel kwam (het deel van de ervaring waarop ik me het meest had verheugd) trof ik een lief meisje. Ze masseerde met toegewijde en voor mijn gevoel liefdevolle handen mijn benen, rug en nek en ik gaf me daar helemaal aan over. Het was voor mij een heerlijke ervaring. Toen ik na afloop met Ahmad erover sprak bleek zijn ervaring minder fijn te zijn geweest. Hij had ook een meisje, maar wel een heel grof gebouwd type. Toen zij in zijn kuiten kneep deed dat hem enorm pijn. Dus het was voor hem een ervaring die een stuk minder prettig was. Lopend op de terugweg naar het station en later ook in Alhaurin, toen we wat boodschappen gingen doen had hij zo een pijn in zijn dunne kuiten dat hij niet normaal kon lopen. Ook was hij doodop na de anderhalf uur durende ervaring. Ik had daar geen last van, maar het gevoel herkende ik wel uit het verleden, toen ik een keer op uitnodiging van een vriendin met haar meeging naar de Thermen in Scheveningen. Daar liep men niet in badkleding maar naakt en dat was voor mij op zich al een pittige ervaring, maar ik had toen ook na afloop een uitgeput en rozig gevoel, alsof al mijn vermoeidheid eruit kwam. Maar dit keer had ik dat niet. We hebben bij thuiskomst zijn kinderen uitvoerig bedankt voor het mooie cadeau in de familie-groepsapp.
Vandaag kon Ahmad gelukkig weer normaal lopen. Tijdens onze ochtendwandeling zeiden we voor de zoveelste keer tegen elkaar hoe blij we zijn hier te wonen, waar men elkaar herkent op straat en waar de meeste mensen je groeten of ze je nu kennen of niet. Bij thuiskomst praatten we even met Miguel onze buurman, de kattenman. Hij stond bij zijn motor en vertelde dat hij straks naar Malaga moest, waarvan hij ´ziek´ werd. Ook hij zei blij zijn hier te wonen en niet anders meer te willen, nu hij aan de rust hier gewend is.
Morgen begint er voor ons een ander avontuur. Dan rijden we naar Chiclana (nabij Cadiz), waar we zijn uitgenodigd voor een logeerpartij van twee nachtjes bij zijn zoon in hun onlangs gekochte huis. Heel lief ook weer, die uitnodiging. Ahmad heeft cadeautjes voor hem en zijn vriendin. Een opbergdoosje van tiffany en een schilderijtje van twee katjes in pyrografie. Hij is nu een pan harira aan het maken om daar met hen van te genieten. Het is een lieve pa met lieve kinderen.
Hier in Spanje worden weleens huizen en lappen grond met huizen erop bij opbod verkocht via digitale veilingen. Ahmad speurt daar regelmatig naar, aangezien hij nog steeds op zoek is naar een beter stekkie voor zijn jongste dochter. Zij bewoont nu een huis in het dorp Guadalcanal en heeft daarnaast een grote lap grond van 20.000 vierkante meter even buiten het dorp waar ze met haar man een beetje boert en bezig is een optrekje te bouwen voor in de vakantie en weekends. Maar Guadalcanal ligt afgelegen en er is alleen een lagere school en geen middelbare. Daarom denken zij dat zij in de toekomst zullen moeten verhuizen voor de studie van hun kinderen.
Ahmad vond op internet een finca van 4000 vierkante meter met daarop een huis, vlak in de buurt van het dorp el Pedroso dat maar 60 km van Sevilla ligt, waar de moeder en zus van zijn dochter wonen en veel van hun vrienden. In el Pedroso is bovendien wel een middelbare school en in een groter dorp er niet ver vandaan een ziekenhuis.
Het probleem bij dat soort veilingberichten is dat je via internet het huis in de regel niet goed kan zien. Wel enigszins vanbuiten maar zeker niet van dichtbij. Ahmad was helemaal enthousiast. Hij wilde het huis zien te kopen voor een prikkie en het geld daarvoor dan voorschieten voor zijn dochter. Zij zou dan haar grond in Guadalcanal kunnen verkopen en hem daarvan terugbetalen.
Hij tipte het jonge gezin over het huis en gaf ze de geografische gegevens waar het lag. Zij gingen een dag kijken, maar sloegen een verkeerd pad in en vonden het huis niet. Daarbij was de reis vanuit Guadalcanal, hoe kort ook (43 km), volgens hun lastig met de twee kinderen. Ze wilden niet nog eens gaan.
Ahmad is dan zo een vader die zegt: ´dan ga ik wel kijken en dan maak ik voor jullie een video van het land en het huis, zodat jullie op grond daarvan kunnen beslissen of het wat voor jullie is´.
Dus vandaag gingen Ahmad en ik vanuit Malaga naar el Pedroso om de finca te bezichtigen. Gelukkig konden we elkaar aflossen met rijden, want we reden daarvoor 240 km heen en ook 240 km terug.
Onderweg zag ik dat het in de provincie Sevilla wel wat meer heeft geregend dan in de provincie Malaga. Het natuurpark Sierra Norte de Sevilla zag er schitterend uit met veel naaldbomen en groen en veel kuddedieren in de wei.
Maar het huis op de finca was een trieste ruïne. Sowieso vind ik het faillisement van een persoon of familie een trieste zaak. Ahmad kroop door een gat in het hek om van dichtbij opnamen te maken voor zijn dochter en schoonzoon. Ik denk, dat als zij het huis zien en de staat waarin het verkeert, dat zij dan God op hun knietjes bedanken voor het huis waarin ze nu wonen en het mooie stuk land dat ze bezitten in Guadalcanal, al is het nogal rijk aan grote stenen en keien. En dat ze voor geen goud de taak op zich gaan nemen om deze trieste en slordig verlaten bouwval bewoonbaar te maken.
Het doet me denken aan het kraakpand waarin ik trok in de 70er jaren met mijn toenmalige vriendje. Het huis was totaal kapot vanbinnen en alle elektriciteitsleidingen en waterleidingen waren kapot geslagen door de gemeente opdat niemand erin zou gaan wonen. We vonden verpakkingen van patat en lege blikjes drinken van anderen die geprobeerd hadden het huis bewoonbaar te maken maar moedeloos waren weggelopen. Wij hielden het vol met een groep studenten en kregen het zelfs voor elkaar dat de gemeente uiteindelijk ons voorzag van water en licht en veel later ook gas en een telefoonaansluiting. Maar gemakkelijk was de beginperiode daar niet en voor degene die dit huis wil opknappen zal het ook niet gemakkelijk zijn of je moet een grote zak geld hebben.
´Ik denk niet dat ze dit huis willen,´ zeg ik op de terugweg. ´Toch ga ik proberen het te kopen,´ zegt Ahmad. ´En wat dan, als je het dan hebt? Wat ga je ermee doen?´ vraag ik. ´Ik kan het dan altijd verkopen,´ zegt Ahmad. Ik kijk ongelovig opzij. Ik ken hem zo niet.
We hebben net het filmpje dat hij maakte naar zijn dochter gestuurd. Haar man vindt het beter dan verwacht. Hun reactie was positief. Wie had dat ooit kunnen denken. 😊
Ik probeer het filmpje ook hier te plaatsen maar het lukt me niet. Julie moeten het doen met mijn verhaal zonder beelden.
o, het is toch gelukt. De de titel is fout gespeld. Het dorp heet el Pedroso.
We drinken onze tweede koffie op het zonnige terras. ´Wat hebben we toch een mooi leven,´ zegt Ahmad. Ik bevestig dat. Dan zegt hij: ´Terwijl er intussen zoveel mensen lijden op de wereld door honger, pijn of andere ellende´. ´Ja dat is zo,´ beaam ik. ´En niet alleen in Gaza maar overal is leed, zelfs misschien hier dichtbij wordt op dit moment een kind of een vrouw mishandeld of iemand heeft verschrikkelijke pijn.´
Ik besef dat ik al een tijd bijna niet in mijn weblog durf te schrijven, omdat mijn leven schril afsteekt bij dat van zoveel anderen. Wie wil nu lezen dat een ander een heel gelukkig en vredig leven leidt? Dat is heel saai en misschien zelfs irritant.
Omdat er in onze ´buitenwereld´ niet zoveel gebeurt en de dagen rustig en kalmpjes over gaan van de ene in de andere, wil ik het vandaag hebben over mijn binnenwereld.
Ik heb last van gelukschaamte. Durf mijn leven daarom bijna met niemand te delen. Om kort te gaan kan ik ons leven nu beschrijven als ´so far so good´. Supergoed!
Daarom nu iets waarover ik niet tevreden ben. Dat is iets in mijzelf. Ik ben nog steeds te vaak op een dag (soms wel een paar keer in een uur) de ´vijfde getuige´. Wie is de vijfde getuige? Ik heb dat al vaker beschreven in dit weblog.
Grandscheikh Abdullah ad Daghestani gaf dit voor mij belangrijke advies heel veel jaren geleden via he gesproken woord en de boeken van sheikh Nazim. Het gaat om het volgende:
Er zijn van elke gedachte of handeling van ons mensen vier getuigen: Allah, de profeet en de twee engelen links en rechts van ons. Zij nemen al onze gedachten en intenties waar. Het is aan ons om ons best te doen en ons te gedragen overeenkomstig Allah´s wetten/ de kosmische wetten. Zelfs een ongelovige kent de uitdrukking ´what goes around comes around´ ofwel ´karma is a bitch´ ofwel ´boontje komt om zijn loontje´, ´wie goed doet goed ontmoet´, enz.
Wat in het soefisme strikt wordt afgeraden is: de vijfde getuige te zijn. Dat wil zeggen te oordelen over andere mensen. Ieder heeft al vier getuigen en heeft onze getuigenis/ ons oordeel niet nodig. Dus wij hoeven niet te oordelen over een ander. ´Kijk naar jezelf´. Een mooie uitdrukking is ook: ´wat je zegt ben je zelf´.
Wat ik denk over een ander, c.q. waar ik mij aan erger in een ander zegt veel over mijzelf. Misschien ook wel wat over de ander, zeker wel, maar interessanter is het om me af te vragen waarom ik juist dat zie in die andere persoon. Een persoon heeft nog zoveel andere facetten. Ik zie alleen de buitenkant van de ander en diens gedrag of diens woorden, maar weet niet waarvandaan dat gedrag komt. Het is ook niet aan mij om er een oordeel over te vellen. Beter kijk ik naar mezelf. Hoe reageer ik op de ander? Daarvan kan ik leren en alleen mijn eigen reactie kan ik veranderen, niet die van een ander.
Elke morgen smeek ik Allah me te helpen om voorgoed ervan verlost te worden de vijfde getuige te zijn. Het is één van de meest ergerlijke eigenschappen die ik in mezelf bespeur. Oordelen! Voorbeeldje: vandaag waren we in een winkel voor bouwmaterialen. We zochten oogjes en spijkertjes. Die lagen los in laadjes. Er waren sluitbare plastic zakjes in verschillende groottes. Die mocht je voor een bepaalde prijs per zakje vullen met elk willekeurig schroefje, moertje, haakje of oogje naar keus, tot het zakje nog net dichtgedrukt kon worden. Ik zag naast ons een vrouw met een propvol zakje steeds meer schroeven in het al volle zakje proppen. Zij bleef proppen en kreeg het zakje uiteindelijk niet meer dicht. ´Kijk,´ zei ik tegen Ahmad, en wees naar de vrouw. ´Hebberig,´ beaamde Ahmad. Maar ik voelde me schuldig, omdat ik hem erop had gewezen. Het was niet onze zaak. Laat dat mens toch lekker proppen.
Op de heenweg reed een auto tergend langzaam voor ons. De bestuurder drukte daarbij ook nog regelmatig onnodig op de rem. Ik maakte ook daar weer een opmerking over. Toen we eindelijk konden inhalen zag ik dat het een vrouw was. Ik voelde me schuldig over mijn opmerking. Weet ik veel wat er achter haar angstige en voorzichtige rijgedrag zat. Misschien was haar auto gloednieuw of had ze een slecht zicht.
Twee ogenschijnlijk onbelangrijke voorbeelden. Maar een dag is er vol van. Soms kijk ik een serie en scheld ik een acteur uit voor zeikerd omdat ik het huilen van die persoon irritant vind. Allemaal oordelen, oordelen…..Ik word soms gek van mezelf.
Hoe fijn is dat. We kwamen erachter dat 1 nachtje slapen ook o.k. zou zijn geweest, omdat we maar 70 km verderop waren. We kunnen best vaker uitstapjes maken naar dorpen in de omgeving en soms kan dit zelfs zonder in een hotel of casa rustica te verblijven. Oost-west-thuis-best, zeker wat eten betreft. Hoewel we een keer best goed gegeten hebben in een restaurant met een Indiase keuken.
Tijdens onze eerste bergwandeling was de batterij van mijn kleine Sony camera op. Ik maakte deze foto met de ´Nikon met de toeter´ die alleen in de verte scherp te stellen is. Gek genoeg kwamen juist de bloemen dichtbij scherp in beeld en de rest vaag. Dat maakt de foto in mijn ogen mooi.
We hebben allebei mooie foto´s gemaakt en die met elkaar gedeeld. Ahmad is al bezig een filmpje te plakken met een selectie uit ons beider foto´s door middel van het mooie programma Lightroom. Ik weet nog niet of ik dat ook ga doen. Misschien kiezen we wel beiden dezelfde foto´s en dan is dat overbodig. Ik ga liever verder met mijn schilderij.
Moet nog veel aan gebeuren
Al met al was het een heel mooie reis die ons nieuwe energie heeft gegeven. Zo kwamen we op het idee om het logeerbed te verhuizen naar de ´salon´ (die ik nu alleen gebruik om te fietsen en intussen naar tv te kijken) en de bedbank in ons kantoor/atelier te zetten in plaats van dat bed, dat veel meer plaats inneemt. Dat we daar niet eerder op zijn gekomen.
In boeken en in films lees en zie je vaak dat mensen in het begin van hun relatie heel verliefd zijn en dat ze na korte of langere tijd op elkaar uitgekeken raken. Er wordt dan geklaagd dat het in het begin allemaal zo ´spannend´ was en dat het nu zo saai is en dat het samenzijn een sleur is geworden. Het omgekeerde hoor je niet vaak: dat mensen naarmate ze langer bij elkaar zijn steeds gelukkiger worden met elkaar.
In ons geval is dat wel zo. In de loop der jaren hebben we elkaar steeds beter leren kennen en in plaats van dat dit saai werd, is het alleen maar leuker geworden op alle vlakken van de relatie. Dus dat kan ook! Ik ga steeds meer houden van Ahmad en hij ook van mij. Ik gun dat iedereen.
29 Oktober is onze trouwdag en voor die gelegenheid hebben wij voor twee nachtjes een hotel geboekt in Alcaucin, niet heel ver hiervandaan. Toevallig zouden we 29 oktober gaan, maar we hebben de honeymoon verzet, omdat het 30 oktober daar een groot deel van de dag gaat regenen. Nu gaan we 2 november. Gisteren leek het nog, volgens de voorspelling, dat het dan wel prachtig weer zou worden, maar vandaag zagen in de buienradar we dat het 3 november ook gaat regenen in Alcaucin. Bijna het hele jaar valt er in Andalusië geen druppel maar uitgerekend op de dagen van onze kleine vakantie wel. We kunnen er wel om lachen. ´Ik ga het niet nog een keer verzetten,´ zeg Ahmad. Gelijk heeft hij. Als je van elkaar houdt is dat bij mooi en slecht weer.
Ahmad is dit jaar 75 jaar geworden en moet dit jaar zijn paspoort, zijn rijbewijs en zijn ID-kaart vernieuwen.
Vandaag gingen we naar Torremolinos voor het paspoort en de ID-kaart. Dat gebeurt hier bij de politie. Hij had daarvoor een afspraak. Een heel langbenige politieman ontving de mensen in een souterrain onder het politiebureau. Had Ahmad pasfoto´s bij zich? Nee, een telefoniste had hem gezegd dat dat niet hoefde en dat de foto´s ter plekke zouden worden genomen. Maar dat bleek niet ter plekke te zijn maar dat moest hij aan de overkant van de straat doen in een hokje met een foto-automaat. Toen hij zijn betaalpas erin stak om te betalen bleef deze vastzitten in het apparaat. De pas stak een heel klein stukje uit en was niet te grijpen. Een pincet zou handig zijn. Ik vroeg aan een vrouw die toevallig voorbij kwam of zij misschien een pincet bij zich had. Ze knikte bevestigend, maar bleek me niet verstaan te hebben want ze sprak alleen Russisch. Knijpend met twee andere pasjes wist Ahmad uiteindelijk de kaart te bevrijden uit het klepje. Hij kwam uit het hok tevoorschijn met foto´s waarop hij eruit zag als een getergd man die zojuist een ramp had overleefd.
Achter de loketten was een hele rij beambten aan het werk en Ahmad werd op tijd geholpen. Intussen zat ik te gluren naar alle andere wachtenden. Ik zag een jongen met een boos gezicht en een Arafatsjaal aan zijn rugzak gebonden. Twee Russische stellen die elkaar kenden. Enkele autochtonen en twee gezinnen. Eén Zuid-Amerikaans uitziende moeder met een dochtertje met dikke vlechten dat heel geconcentreerd aan het tekenen was met een balpen op een A4. En daarna kwam er een Afrikaans uitziende familie met een dochtertje binnen. Zoveel allochtonen bij elkaar had ik in deze omgeving in tijden niet gezien.
Je ziet hier over het algemeen weinig mensen uit andere landen, behalve natuurlijk de toeristen in Torremolinos (momenteel ook veel minder dan in de zomer) en een enkele Marokkaan of Afrikaan. Wilders zou hier blij zijn. Weinig luitjes uit ander landen en een typisch Andalusische omgeving. De mensen hoeven zich hier niet druk te maken over het behoud van hun eigenheid en het ´ons kent ons gevoel´.
Ahmad was een tijdje bezig, zittend voor het loket. Hij moest onder andere vingerafdrukken achterlaten op een apparaat en dat lukte niet best. Het leek wel of zijn ribbeltjes te veel gesleten waren, maar na veel gehannes met diverse vingers lukte het toch. Tot mijn verrassing kreeg hij direct de nieuwe ID-kaart en een nieuw paspoort. Dat heb ik in Nederland nergens gezien. Daar moet je betalen en na een tijd terugkomen om het paspoort op te halen. Hier is het in één keer gepiept. Dat vind ik nog eens efficiënt werk van het doorgaans zo bureaucratische en administratief ingewikkelde Spanje.
Veel hoge gebouwen en hotels in Torremolinos. Voor de echte strandliefhebbers.
Het is in Nederland al lang gebruikelijk binnen families, dat een echtpaar elkaar of een moeder haar kind aanspreekt met schat, enzovoort. Maar tegenwoordig is dit gebruik ook wijder verspreid binnen vriendschappelijke relaties, maar zelfs ook daarbuiten, zoals onder collega´s. Ik vind het geen slechte ontwikkeling. Het klinkt warm en het verhoogt het gevoel van nabijheid onder mensen. Dat is positief.
In Spanje, en met name in Andalusië is dit gebruik al heel lang verbreid onder mensen. Als men elkaar kent en op straat groet, dan is het heel normaal om elkaar namen te geven als ´guapa´ (knapperd, schoonheid), ´hijo´ (zoon), ook al is iemand helemaal je zoon niet of ben je zelfs van dezelfde leeftijd. Vanmorgen stond ik bij een groentewinkel buiten te wachten, terwijl Ahmad een wortel en een raap kocht voor de couscous die hij binnenkort gaat bereiden. Twee vrouwen liepen de winkel uit en namen afscheid van elkaar. De één riep: ´Adiós guapa´ en de ander antwoordde met: ´Hasta luego, cielo´. ´Cielo´ betekent letterlijk ´hemel´ maar wordt in google translate vertaalt als ´schat´ wat de lading niet denkt, want ´schat´ zou eigenlijk letterlijk vertaald ´tesoro´ zijn.
Ik vind ´cielo´ (hemel) een prachtig woord om een ander te schenken als koosnaam. Ik geniet van de hartelijke sfeer die mensen hier onderling lijken te hebben. Was het maar overal zo.
Vandaag waait het hard. Op buienradar zie je dan een windzak die rood kleurt. De winden gieren om het huis. En nu valt er ook nog een kletterende regenbui op het keuken-dak, waar wij achter de laptop zitten. Wat een verschil met de afgelopen dagen toen we nog met de familie buiten konden zitten, eten en spelen.
Het gezin heeft vannacht weer heel slecht geslapen vanwege het huilen van hun kleine baby. Ze verontschuldigden zich vanmorgen voor het feit dat ze vandaag zouden proberen slaap in te halen. We zouden eigenlijk vandaag naar hun campo gaan met de schoonzoon, maar dit gaat waarschijnlijk niet door of zal gebeuren aan het einde van de middag, wanneer het hopelijk niet meer regent.
We hebben bedacht dat we de volgende keer minder dagen naar Guadalcanal zullen gaan. Drie nachten is eigenlijk wel voldoende. We vinden het leuk om de familie te zien, maar willen ook niet te veel beslag op hun tijd leggen. Als wij hier zijn voelen zij zich geroepen om ons dagelijks te zien en we willen geen last voor hun zijn.
Net voor de bui gingen we nog even naar de winkel voor eieren en lopend door het vervallen en verlaten ogende dorp zei ik tegen Ahmad: ´Ik vind het wel leuk om hier enkele dagen te zijn, maar ik zou hier niet willen wonen.´ Ahmad beaamde dat. Hij zei dat hij blij is dat we morgen weer vertrekken naar ons eigen stekje in Alhaurin de la Torre. Gek idee dat we een jaar terug er serieus over dachten naar hier te verhuizen.
Allemachtig, wat is het hier noodweer op dit moment! Koud is het evenwel niet. We zitten hier in een klassieke woning, gebouwd met heel dikke muren die zowel warmte als kou buiten houden. Gelukkig lekt het ook nergens.
Het enige dat hindert zijn de vele vliegen hier, klein van stuk maar heel irritant aanwezig. Ik ben niet gewend vliegen dood te slaan. In Nederland verwijs ik de daar wat grotere en onsmakelijkere exemplaren altijd voorzichtig met een plumeau naar de uitgang via een open raam of deur, maar hier is dat niet te doen. We slaan de kleine vliegjes dood waar we kunnen en bij elke mep heb ik een gemengd gevoel. Aan de ene kant ben ik dan blij dat we van een vlieg verlost zijn, maar aan de andere kant heb ik een schuldgevoel. Dat ik zomaar een klein wezentje doodmep, alleen omdat het kan en ik groter en sterker ben. Zoals de ene mens de andere vernietigt, omdat het kan door machtsverschillen. Het geeft een onbehaaglijk gevoel. Ahmad heeft daar wat minder last van. Hij heeft al meer dode vliegjes dan ik op zijn geweten.
Het huis in het dorp dat we huren ligt op enkele meters afstand van twee paden tot in de campo. Dat voordeel benutten we door vandaag weer een wandeling te maken na het ontbijt. We lopen dezelfde route als gisteren, maar in omgekeerde richting. Het is een route die leidt naar het huisje dat we eerder een paar keer huurden. Dat huisje had als voordeel dat het heel rustig gelegen is midden op een berg, maar het nadeel is dat het alleen maar plaats biedt aan twee personen en dat we daar niemand van zijn kinderen kunnen uitnodigen om van de vakantie mee te genieten.
Het huisje is schattig, maar niet groter dan een studio. Bovendien is daar geen Wifi voor deze verwende nerds. Schitterend uitzicht vanaf de plek waar het huisje zich bevindt op Guadalcanal.
De olijfbomen zijn goed resistent tegen de droogte.
Deze schapen zijn niet mager. Ze krijgen duidelijk extra droogvoer.
We zijn hier nu pas vanaf vrijdag, maar het lijkt veel langer. ´Grappig is dat,´ zeg ik tegen Ahmad. ´Dat het lijkt of de tijd veel langzamer voorbij lijkt te zijn gegaan, omdat je elke dag zoveel meemaakt en niet zo in je routine zit als normaal. We genieten enorm van deze vakantie. Het is een combinatie van heerlijk buiten zijn in een bijzonder rustige omgeving met de gezelligheid van samenzijn met familie.
Zijn oudste dochter is nu niet meer bij ons, maar vanmiddag komt het jonge gezin ons helpen met het opeten van Ahmad´s overheerlijke kroketjes, die gisteren niet meer gebakken konden worden, omdat we genoeg gegeten hadden. Vandaag staan deze kroketjes en harira op het menu.
