Hoewel het ons niet veel doet, de processies en alles eromheen gedurende de heilige week, vinden wij het wel heel sneu voor al die mensen die zich hebben voorbereid op deze week. Het weer is zo onstabiel en winderig met buien dat veel processies waarschijnlijk niet doorgaan. De beelden kunnen niet tegen regen en mogen niet naar buiten met risico daarop. Heftige windvlagen kunnen ook gevaarlijk zijn voor zowel de dragers als de omstanders.
Zoals ik ontroerd raak bij het horen van het azan (de oproep tot het islamitische gebed) zo stel ik me voor dat veel mensen hier ontroerd raken bij het zien van de beelden van de heilige figuren. Elke godsdienst heeft zijn eigen rituelen en kenmerken. Maar alle gelovigen hebben als overeenkomst dat zij een in God geloven met heel hun hart en het maakt daarbij niet uit in welk jasje dat zijn vorm krijgt.
Heel jammer dus voor al diegenen die zich zo hebben verheugd op deze voor hun belangrijke week. Er resten nog dagen en wie weet klaart het weer op. De voorspellingen wijzen dat niet uit😞.
n.b. Het weer werd rustiger in de avond. Er is,toch een processie doorgegaan in ons dorp. Het is nu 22.00 uur en we horen nog steeds de trommels. 🙂
Zoals dat het geval is meer steden is ook Sevilla een trekpleister voor toeristen. Het buurtje waarin V, de oudste dochter van Ahmad, woont was ooit een buurt met alternatievelingen. Dat is nu niet meer zo. Veel panden in haar straat zijn nu pensions voor toeristen. Aan de prijzen in de horeca is te merken dat Spanje niet langer achterblijft wat betreft de prijsstijgingen in de rest van Europa. Ook de prijzen van huizen, zowel huur als koop, stijgen enorm in gewilde steden als Sevilla, Malaga en Valencia. Dat is niet zo een probleem voor de toeristen, maar wel voor de inwoners van deze steden, die moeten werken voor een aanzienlijk lager salaris dan de mensen in wat noordelijkere landen
Het is een probleem dat zich op meer plaatsen en in meer landen voordoet, maar waarvan de kinderen van Ahmad gelukkig niet zo een last hebben, omdat ze gestudeerd hebben en het geluk hebben dat ze alle drie een goede baan hebben.
Wij vertrokken rustig om een uur of 10 in de ochtend. Ahmad had gepland dat we eerst naar Carmona gingen, omdat daar o.a. een winkel is waar ze ´surma´ verkopen (dat is een kohl die ik graag in mijn ogen smeer). Carmona is een dorp met een rijke historie.
´Carmona wordt al ruim 5000 jaar bewoond. Reeds in het eerste millennium voor Christus, met het aanvangen van de Tartessian periode, maakte Carmona een bloeiperiode door. Carmona vormde ook een belangrijke Carthaagse enclave waarvan sporen nog steeds terug te vinden zijn in de Puerta de Sevilla.´
Voordat we Carmona bezochten reden we door Arahal, waar Ahmad geboren en getogen is als boerenzoon. Zijn vader was landbouwer. Hij bezat, tussen Arahal en Carmona gelegen, een lap eigen grond en een lap gepachte grond, waarop hij diverse groenten en fruit verbouwde. Vanaf jonge leeftijd werkten Ahmad en zijn broer (en soms ook zijn zussen) mee.
Ahmad wilde de route laten zien waarlangs hij moest fietsen om vanuit het dorp naar hun land te gaan. Soms kon hij rijden op een muilezel, maar meestal waren die nodig om andere lasten te dragen. Ahmad fietste 14 km heen en 14 km terug over een onverharde weg. Als het regende was het pad een modderbrij en moest hij stukken lopen met de fiets op zijn nek, heuvel op en af. Dan moest het eigenlijke werk nog beginnen. Dat werk bestond uit meestal bukkend zich voortbewegen. Veel werd nog handmatig gedaan of met een door de muilezel voortbewogen landbouwwerktuig. Hij was toen uiteraard in de groei en heeft aan die periode van hard werken waarschijnlijk zijn wat kromme gestalte te wijten.
Ahmad wilde me graag de weg laten zien die hij moest fietsen vanaf Arahal. Tegenwoordig is er wel een geasfalteerde weg door de enorme landerijen. Naast deze weg kan je op sommige stukken het pad nog zien. Toevallig regende het ook nog, zodat we het pad konden zien in modderige toestand. Het is te zien op het filmpje dat ik maakte van alle indrukken, zowel onderweg als in Carmona. Wat me opviel, toen we even stopten onderweg, is de enorme stilte en uitgestrektheid van het gebied. In de verste omtrek zie je geen huizen, maar alleen landbouwgrond. Dat er zo een groot gebied alleen maar uit landbouwgrond bestaat is wel uitzonderlijk. Ahmad vertelt dat het werk dat hij deed bij hitte en koude weliswaar loodzwaar was, maar dat hij enorm genoot van de stilte. Soms bleef hij er slapen onder de sterrenhemel. Ik denk dat vanwege een jeugd onder de niet lichtvervuilde hemel en op die uitgestrekte aarde Ahmads liefde voor de natuur ontstaan is.
We waren twee dagen in Sevilla. De tweede dag was het beter weer. In ieder geval regende het niet, maar er stond wel een flinke frisse wind. Ahmad en ik maakten samen weer de wandeling langs de Guadalquivir. Hij wilde me de ´puente de triana´ laten zien, waaraan hij gewerkt heeft als bouwvakker, toen de brug verstevigd moest worden. Het was midden in de zomer en snikheet toen hij daaraan werkte.
We zijn voorzien van een stoflaag (´espolvoreados´). De Sahara-stof hangt in de lucht en daalt neer op alle oppervlakken. Niet goed voor de longetjes van ons mensen, maar wel een zalfje voor de natuur.
Het is pech voor de ´procesiones´ in deze semana santa. Er is helaas deze week ook nog regen voorspeld en bij regen mogen de beelden niet naar buiten. Wij zitten binnen, horen wel het tromgeroffel en het melancholieke geluid van de trompetten (´trompetas histericas´ merkt Ahmad gekscherend op). Ik schilder aan mijn gevleugelde paardje en plak weer een filmpje van de foto´s die ik maakte van onze wandelingen.
Morgen gaan we naar Sevilla. We rijden mee met de Sahara-wind in noordelijke richting. We gaan Ahmads oudste dochter opzoeken en zullen een nachtje bij haar blijven slapen. Wie weet maak ik daar ook foto´s.
Niet alleen was ik streng voor mezelf aangaande mijn geschreven stukjes en schilderijen. Maar ook werd ik langzaamaan onzeker over mijn kookkunst.
Vroeger kookte ik dagelijks voor mijn gezin en wat ik dan klaarmaakte was overwegend Pakistaans. Ik had niet zoveel geld te makken en met een zak chapati-meel van 20 kilo, een zak rijst en dagelijks een prutje van vlees en groenten of linzen kwam ik een heel eind. Pakistaans eten is altijd genoeg, ook als er een extra gast aanschuift, omdat het hoofdbestanddeel bestaat uit de chapati die je in de curry doopt. En het is bovendien heel lekker. Daarnaast maakte ik ook wel andere gerechten zoals nasi goreng, spaghetti, macaroni en Hollandse stamppotten of ovenschotels. Ik vroeg me nooit af of ik wel een goede kok was, want ik kreeg vaak complimenten. Ik kookte intuïtief.
Toen mijn kinderen het huis uit gingen vroegen ze me vaak naar mijn recepten en waren ze aanvankelijk blij dat ze van me konden leren. Maar dankzij het internet, waarop je allerhande recepten kan vinden, raakten zij steeds bedrevener in het bedenken van nieuwe smaken en hapjes.
Sinds ik met Ahmad ben, koken wij beurtelings en zo heb ik via hem heerlijke recepten leren kennen uit de mediterrane keuken. Hij kookt op zijn manier en ik op de mijne en we waarderen elkaars eten enorm.
Maar door al die veelheid van mogelijkheden en het steeds grotere repertoire van mijn kinderen, die ook onderling recepten uitwisselen, kreeg ik steeds meer het gevoel dat ik achter begon te lopen. Dus ik heb inmiddels ook mijn telefoon vol staan met recepten van ´smaakmenutie´ en anderen. Het maakt me echter niet zekerder van mezelf, maar juist onzekerder. Ik maak regelmatig nieuwe dingen, zoals Thai curry en andere oosterse gerechten. Ik houd van die keuken en ik ben dol op kokosmelk.
Maar het meest comfortabel voel ik me nog altijd bij bereiden van Pakistaanse eten. Ik heb dat het grootste deel van mijn leven dagelijks klaargemaakt en het is me het meest vertrouwd. Ik doe dat zonder nadenken en als vanzelf. Dus ik heb besloten dat in mezelf te erkennen en me vooral daarop te richten als ik mensen voor eten ga uitnodigen. Experimenteren met nieuwe smaken doe ik liever als het alleen voor mij en Ahmad is. Dan kunnen wij alles voorproeven. Niet alles wat geadviseerd wordt in recepten vinden wij een succes.
En zo kruip ik langzaam uit mijn schulp en begin ik weer mezelf te worden, wat betreft schrijven, schilderen en koken. Een mens moet zich realiseren wat hij kan en niet kan. Ik dank God/Allah dat ik nog veel kan met mijn door artrose enigszins geteisterde handjes. Ons energiepeil is wat lager dan in onze jonge jaren, maar we mogen blij zijn met een verder goede gezondheid. Onzeker zijn is raar op mijn leeftijd en ik heb besloten het van me af te schudden. Ik doe wat ik kan en wat voor de hand ligt en ik dank God. Alhamdullillah.
Hier nog een filmpje. Ik las ergens dat YouTube een algoritme hanteert dat veel views lokt naar extreme content, zelfs onder kinderen. Dat vind ik een zorgelijke ontwikkeling. Maar over mijn filmpje hoeft men zich niet druk te maken. Het is wat saai, maar zeker niet extreem.
Maar eerst wil ik netjes afscheid nemen van de anderhalve trouwe lezer die ik nog had.
Al een tijd terug zei ik dat ik minder wilde gaan schrijven. Dat is ook gebeurd en ik merkte dat ik het schrijven in dit weblog niet miste. Tijden veranderen en de interesses van mensen veranderen. Niet veel mensen lezen nog weblogs. Er is al zoveel informatie te vinden op andere media.
Ik heb het lang leuk gevonden om te schrijven en mijn gedachten te delen. Dat is nu niet meer zo. Ik trek me terug.
Vandaag heb ik met de plugin ´print my blog´ mijn hele weblog kunnen opslaan in een pdf document. Dat bewaar ik op een externe schijf voor mijn kinderen en kleinkinderen. Je weet maar nooit of ze ooit willen teruglezen hoe hun oma jaren terug over dingen dacht en schreef. Alles verandert nu zo snel en mensen gaan ook anders denken en doen. Deze stukjes worden dan al gauw geschiedenis.
Ik zal vast wel blijven schrijven, maar niet meer op een digitaal podium dat voor iedereen toegankelijk is.
Ik wacht nog een weekje met het van internet halen van mijn weblog, zodat een eventuele bezoeker van deze website op de hoogte is van mijn vertrek en zich geen zorgen gaat maken.
Op het karton staat geschreven: ´T.a.v. de dief of de dievegge, steel alsjeblieft niet deze plantjes, want deze hebben een eigenares. Als je enkele van de plantjes wil hebben, vraag dat dan en ik zal ze je met veel plezier geven. Stelen is lelijk´.
Onlangs kocht ik een broek die behoorlijk te lang was. Ik kan hem hier in het dorp laten inkorten, zoals dat ook in Nederland kan. Het winkeltje waar ik de broek kon passen en laten afspelden door de eigenares was zo ouderwets gezellig ingericht dat ik vandaag vroeg of ik een foto mocht maken van het interieur. De eigenares wilde bescheiden wegduiken achter de schuifdeuren, maar ik vroeg haar vooral te blijven staan in haar mooie domein.
Hallo, daar ben ik weer even. Dit keer om onze ervaring met een toeristische attractie in Malaga te delen.
Ahmad en ik zijn niet bepaald mensen die op zoek zijn naar ervaringen, naast de dagelijkse gang van zaken die we kennen. We houden van ons ritme van de dag met onze wandeling en onze dagelijkse spelletjes rummikub. We kunnen onszelf het grootste plezier doen met een wandeling in de natuur en als we al een vakantie zouden kiezen dat zou dat altijd zijn naar een rustig oord met veel natuur en weinig mensen.
Maar laatst kregen we een cadeau van zijn drie kinderen. Dat cadeau kregen we naar aanleiding van het hier jaarlijks terugkerende cadeau-festijn ´los reyes magicos´ (driekoningen). We kregen twee toegangsbewijzen tot de hammam ´al Andalus´ In Malaga. Echt heel lief van zijn kinderen, die als zij hun vader een cadeau aanbieden dat de laatste jaren vaak doen in de vorm van een cadeau voor ons beiden.
We konden dus niet anders dan dankbaar gebruik maken van de entreekaarten, al zouden we er zelf nooit op gekomen zijn dit voor onszelf te regelen. We hadden gisteren een afspraak om 12 uur in de hammam. De verwennerij zou anderhalf uur in beslag nemen, met een uur lang baden in water van diverse temperatuur en daarna nog een half uur massage.
Zoals elke nieuwslezer weet is het hier in Spanje in veel gebieden, waaronder het onze, kurkdroog. Er valt al tijden onvoldoende regen. Maar gisteren was toevallig regen voorspeld. En regenen deed het dan ook in de vroege ochtend, vergezeld van wat donderklappen. We hadden besloten met de bus te gaan, omdat parkeren in Malaga een probleem is, met name op werkdagen. En zo vertrokken we, met een paraplu bij de hand voor de zekerheid (als er nog meer regen mocht vallen) en in onze tassen badkleding.
Ik had mijn Cruijff sportschoenen aan en die bleken niet goed bestand om glijden tegen te gaan op de Spaanse stoeptegels, die hier na regenval spekglad zijn. Dus met onzekere tred glibberde ik aan de arm van een enigszins gestreste Ahmad vanaf het station richting de hammam in het centrum van de stad. Direct viel ons de hectische sfeer op in de straten en het drukke verkeer. Ik zag op de gezichten van de mensen een niet al te blije uitdrukking, zoals je dat vaker ziet in steden. Zelfs de groepen toeristen keken ongelukkig en leken zich af te vragen wat ze begonnen waren. Dat kan een subjectieve observatie zijn, maar het verschil met de uitdrukking op de gezichten van de mensen in Alhaurin de la Torre was in mijn ogen enorm.
Ik schoot onderweg hier en daar foto´s en ga daar nog een filmpje van maken. Toen Ahmad de hammam bereikt had en dus wist waar die zich bevond en hoeveel tijd we nog hadden voor aanvang van de waterpret werd hij een stuk rustiger. Hij is een man die er absoluut niet van houdt ergens te laat te komen en zegt daarover zelf: ´No quero ir con tiempo en el culo´ Letterlijk vertaald: ´Ik wil nergens heen met de tijd in mijn kont´.
Eenmaal rustig besloten we zoals gepland eerst koffie te gaan drinken met churros. Dat smaakte en daarna hadden we nog tijd om wat rond te slenteren in het centrum.
De hammam al Andalus is een aanrader voor jonge mensen met gezonde benen, die niet bang zijn om uit te glijden op de vele trappen die beklommen moeten worden in het smalle drie of vier verdiepingen tellende pand. Wij waren zeker de oudste bezoekers van dat moment en voelden ons gezegend dat onze conditie toereikend was. Wat ik miste waren toiletten op elke verdieping. Er is maar één toilet voor de bezoekers en dat is helemaal beneden. Als je eenmaal boven bent bij de baden en de sauna, dan moet je je plasje anderhalf uur kunnen ophouden tot het einde van de rit. Dat lukte mij niet, zeker niet in een omgeving met zoveel klotsend water, maar gelukkig mocht ik alvorens gemasseerd te worden gebruik maken van het toilet helemaal boven dat eigenlijk alleen voor personeel was. Een vriendelijke man met bril en gekleed in een witte lungi van spaarzaam geknipte stof loodste de mensen door de ervaring heen. Hij was degene die me het gebruik van het personeelstoilet gunde.
Ahmad en ik vonden het baden wel lekker. Het is een vreemd gevoel om met nog andere mensen stilzwijgend te dobberen in een groot warm bad, weliswaar in een schitterende omgeving met Andalusische ornamenten maar toch onwennig. Men staart elkaar zwijgend aan, want stil zijn is de bedoeling. Eén man had dit niet helemaal begrepen en bleef lachen en luid kletsen met zijn vrouw. De lungi man maande hem met gebaren tot stilte. Dat kwam niet echt binnen bij deze vrolijke kerel. Hij bleef dollen.
Toen ik bij de massagetafel kwam (het deel van de ervaring waarop ik me het meest had verheugd) trof ik een lief meisje. Ze masseerde met toegewijde en voor mijn gevoel liefdevolle handen mijn benen, rug en nek en ik gaf me daar helemaal aan over. Het was voor mij een heerlijke ervaring. Toen ik na afloop met Ahmad erover sprak bleek zijn ervaring minder fijn te zijn geweest. Hij had ook een meisje, maar wel een heel grof gebouwd type. Toen zij in zijn kuiten kneep deed dat hem enorm pijn. Dus het was voor hem een ervaring die een stuk minder prettig was. Lopend op de terugweg naar het station en later ook in Alhaurin, toen we wat boodschappen gingen doen had hij zo een pijn in zijn dunne kuiten dat hij niet normaal kon lopen. Ook was hij doodop na de anderhalf uur durende ervaring. Ik had daar geen last van, maar het gevoel herkende ik wel uit het verleden, toen ik een keer op uitnodiging van een vriendin met haar meeging naar de Thermen in Scheveningen. Daar liep men niet in badkleding maar naakt en dat was voor mij op zich al een pittige ervaring, maar ik had toen ook na afloop een uitgeput en rozig gevoel, alsof al mijn vermoeidheid eruit kwam. Maar dit keer had ik dat niet. We hebben bij thuiskomst zijn kinderen uitvoerig bedankt voor het mooie cadeau in de familie-groepsapp.
Vandaag kon Ahmad gelukkig weer normaal lopen. Tijdens onze ochtendwandeling zeiden we voor de zoveelste keer tegen elkaar hoe blij we zijn hier te wonen, waar men elkaar herkent op straat en waar de meeste mensen je groeten of ze je nu kennen of niet. Bij thuiskomst praatten we even met Miguel onze buurman, de kattenman. Hij stond bij zijn motor en vertelde dat hij straks naar Malaga moest, waarvan hij ´ziek´ werd. Ook hij zei blij zijn hier te wonen en niet anders meer te willen, nu hij aan de rust hier gewend is.
Morgen begint er voor ons een ander avontuur. Dan rijden we naar Chiclana (nabij Cadiz), waar we zijn uitgenodigd voor een logeerpartij van twee nachtjes bij zijn zoon in hun onlangs gekochte huis. Heel lief ook weer, die uitnodiging. Ahmad heeft cadeautjes voor hem en zijn vriendin. Een opbergdoosje van tiffany en een schilderijtje van twee katjes in pyrografie. Hij is nu een pan harira aan het maken om daar met hen van te genieten. Het is een lieve pa met lieve kinderen.
Hier in Spanje worden weleens huizen en lappen grond met huizen erop bij opbod verkocht via digitale veilingen. Ahmad speurt daar regelmatig naar, aangezien hij nog steeds op zoek is naar een beter stekkie voor zijn jongste dochter. Zij bewoont nu een huis in het dorp Guadalcanal en heeft daarnaast een grote lap grond van 20.000 vierkante meter even buiten het dorp waar ze met haar man een beetje boert en bezig is een optrekje te bouwen voor in de vakantie en weekends. Maar Guadalcanal ligt afgelegen en er is alleen een lagere school en geen middelbare. Daarom denken zij dat zij in de toekomst zullen moeten verhuizen voor de studie van hun kinderen.
Ahmad vond op internet een finca van 4000 vierkante meter met daarop een huis, vlak in de buurt van het dorp el Pedroso dat maar 60 km van Sevilla ligt, waar de moeder en zus van zijn dochter wonen en veel van hun vrienden. In el Pedroso is bovendien wel een middelbare school en in een groter dorp er niet ver vandaan een ziekenhuis.
Het probleem bij dat soort veilingberichten is dat je via internet het huis in de regel niet goed kan zien. Wel enigszins vanbuiten maar zeker niet van dichtbij. Ahmad was helemaal enthousiast. Hij wilde het huis zien te kopen voor een prikkie en het geld daarvoor dan voorschieten voor zijn dochter. Zij zou dan haar grond in Guadalcanal kunnen verkopen en hem daarvan terugbetalen.
Hij tipte het jonge gezin over het huis en gaf ze de geografische gegevens waar het lag. Zij gingen een dag kijken, maar sloegen een verkeerd pad in en vonden het huis niet. Daarbij was de reis vanuit Guadalcanal, hoe kort ook (43 km), volgens hun lastig met de twee kinderen. Ze wilden niet nog eens gaan.
Ahmad is dan zo een vader die zegt: ´dan ga ik wel kijken en dan maak ik voor jullie een video van het land en het huis, zodat jullie op grond daarvan kunnen beslissen of het wat voor jullie is´.
Dus vandaag gingen Ahmad en ik vanuit Malaga naar el Pedroso om de finca te bezichtigen. Gelukkig konden we elkaar aflossen met rijden, want we reden daarvoor 240 km heen en ook 240 km terug.
Onderweg zag ik dat het in de provincie Sevilla wel wat meer heeft geregend dan in de provincie Malaga. Het natuurpark Sierra Norte de Sevilla zag er schitterend uit met veel naaldbomen en groen en veel kuddedieren in de wei.
Maar het huis op de finca was een trieste ruïne. Sowieso vind ik het faillisement van een persoon of familie een trieste zaak. Ahmad kroop door een gat in het hek om van dichtbij opnamen te maken voor zijn dochter en schoonzoon. Ik denk, dat als zij het huis zien en de staat waarin het verkeert, dat zij dan God op hun knietjes bedanken voor het huis waarin ze nu wonen en het mooie stuk land dat ze bezitten in Guadalcanal, al is het nogal rijk aan grote stenen en keien. En dat ze voor geen goud de taak op zich gaan nemen om deze trieste en slordig verlaten bouwval bewoonbaar te maken.
Het doet me denken aan het kraakpand waarin ik trok in de 70er jaren met mijn toenmalige vriendje. Het huis was totaal kapot vanbinnen en alle elektriciteitsleidingen en waterleidingen waren kapot geslagen door de gemeente opdat niemand erin zou gaan wonen. We vonden verpakkingen van patat en lege blikjes drinken van anderen die geprobeerd hadden het huis bewoonbaar te maken maar moedeloos waren weggelopen. Wij hielden het vol met een groep studenten en kregen het zelfs voor elkaar dat de gemeente uiteindelijk ons voorzag van water en licht en veel later ook gas en een telefoonaansluiting. Maar gemakkelijk was de beginperiode daar niet en voor degene die dit huis wil opknappen zal het ook niet gemakkelijk zijn of je moet een grote zak geld hebben.
´Ik denk niet dat ze dit huis willen,´ zeg ik op de terugweg. ´Toch ga ik proberen het te kopen,´ zegt Ahmad. ´En wat dan, als je het dan hebt? Wat ga je ermee doen?´ vraag ik. ´Ik kan het dan altijd verkopen,´ zegt Ahmad. Ik kijk ongelovig opzij. Ik ken hem zo niet.
We hebben net het filmpje dat hij maakte naar zijn dochter gestuurd. Haar man vindt het beter dan verwacht. Hun reactie was positief. Wie had dat ooit kunnen denken. 😊
Ik probeer het filmpje ook hier te plaatsen maar het lukt me niet. Julie moeten het doen met mijn verhaal zonder beelden.
o, het is toch gelukt. De de titel is fout gespeld. Het dorp heet el Pedroso.
We drinken onze tweede koffie op het zonnige terras. ´Wat hebben we toch een mooi leven,´ zegt Ahmad. Ik bevestig dat. Dan zegt hij: ´Terwijl er intussen zoveel mensen lijden op de wereld door honger, pijn of andere ellende´. ´Ja dat is zo,´ beaam ik. ´En niet alleen in Gaza maar overal is leed, zelfs misschien hier dichtbij wordt op dit moment een kind of een vrouw mishandeld of iemand heeft verschrikkelijke pijn.´
Ik besef dat ik al een tijd bijna niet in mijn weblog durf te schrijven, omdat mijn leven schril afsteekt bij dat van zoveel anderen. Wie wil nu lezen dat een ander een heel gelukkig en vredig leven leidt? Dat is heel saai en misschien zelfs irritant.
Omdat er in onze ´buitenwereld´ niet zoveel gebeurt en de dagen rustig en kalmpjes over gaan van de ene in de andere, wil ik het vandaag hebben over mijn binnenwereld.
Ik heb last van gelukschaamte. Durf mijn leven daarom bijna met niemand te delen. Om kort te gaan kan ik ons leven nu beschrijven als ´so far so good´. Supergoed!
Daarom nu iets waarover ik niet tevreden ben. Dat is iets in mijzelf. Ik ben nog steeds te vaak op een dag (soms wel een paar keer in een uur) de ´vijfde getuige´. Wie is de vijfde getuige? Ik heb dat al vaker beschreven in dit weblog.
Grandscheikh Abdullah ad Daghestani gaf dit voor mij belangrijke advies heel veel jaren geleden via he gesproken woord en de boeken van sheikh Nazim. Het gaat om het volgende:
Er zijn van elke gedachte of handeling van ons mensen vier getuigen: Allah, de profeet en de twee engelen links en rechts van ons. Zij nemen al onze gedachten en intenties waar. Het is aan ons om ons best te doen en ons te gedragen overeenkomstig Allah´s wetten/ de kosmische wetten. Zelfs een ongelovige kent de uitdrukking ´what goes around comes around´ ofwel ´karma is a bitch´ ofwel ´boontje komt om zijn loontje´, ´wie goed doet goed ontmoet´, enz.
Wat in het soefisme strikt wordt afgeraden is: de vijfde getuige te zijn. Dat wil zeggen te oordelen over andere mensen. Ieder heeft al vier getuigen en heeft onze getuigenis/ ons oordeel niet nodig. Dus wij hoeven niet te oordelen over een ander. ´Kijk naar jezelf´. Een mooie uitdrukking is ook: ´wat je zegt ben je zelf´.
Wat ik denk over een ander, c.q. waar ik mij aan erger in een ander zegt veel over mijzelf. Misschien ook wel wat over de ander, zeker wel, maar interessanter is het om me af te vragen waarom ik juist dat zie in die andere persoon. Een persoon heeft nog zoveel andere facetten. Ik zie alleen de buitenkant van de ander en diens gedrag of diens woorden, maar weet niet waarvandaan dat gedrag komt. Het is ook niet aan mij om er een oordeel over te vellen. Beter kijk ik naar mezelf. Hoe reageer ik op de ander? Daarvan kan ik leren en alleen mijn eigen reactie kan ik veranderen, niet die van een ander.
Elke morgen smeek ik Allah me te helpen om voorgoed ervan verlost te worden de vijfde getuige te zijn. Het is één van de meest ergerlijke eigenschappen die ik in mezelf bespeur. Oordelen! Voorbeeldje: vandaag waren we in een winkel voor bouwmaterialen. We zochten oogjes en spijkertjes. Die lagen los in laadjes. Er waren sluitbare plastic zakjes in verschillende groottes. Die mocht je voor een bepaalde prijs per zakje vullen met elk willekeurig schroefje, moertje, haakje of oogje naar keus, tot het zakje nog net dichtgedrukt kon worden. Ik zag naast ons een vrouw met een propvol zakje steeds meer schroeven in het al volle zakje proppen. Zij bleef proppen en kreeg het zakje uiteindelijk niet meer dicht. ´Kijk,´ zei ik tegen Ahmad, en wees naar de vrouw. ´Hebberig,´ beaamde Ahmad. Maar ik voelde me schuldig, omdat ik hem erop had gewezen. Het was niet onze zaak. Laat dat mens toch lekker proppen.
Op de heenweg reed een auto tergend langzaam voor ons. De bestuurder drukte daarbij ook nog regelmatig onnodig op de rem. Ik maakte ook daar weer een opmerking over. Toen we eindelijk konden inhalen zag ik dat het een vrouw was. Ik voelde me schuldig over mijn opmerking. Weet ik veel wat er achter haar angstige en voorzichtige rijgedrag zat. Misschien was haar auto gloednieuw of had ze een slecht zicht.
Twee ogenschijnlijk onbelangrijke voorbeelden. Maar een dag is er vol van. Soms kijk ik een serie en scheld ik een acteur uit voor zeikerd omdat ik het huilen van die persoon irritant vind. Allemaal oordelen, oordelen…..Ik word soms gek van mezelf.
Hoe fijn is dat. We kwamen erachter dat 1 nachtje slapen ook o.k. zou zijn geweest, omdat we maar 70 km verderop waren. We kunnen best vaker uitstapjes maken naar dorpen in de omgeving en soms kan dit zelfs zonder in een hotel of casa rustica te verblijven. Oost-west-thuis-best, zeker wat eten betreft. Hoewel we een keer best goed gegeten hebben in een restaurant met een Indiase keuken.
Tijdens onze eerste bergwandeling was de batterij van mijn kleine Sony camera op. Ik maakte deze foto met de ´Nikon met de toeter´ die alleen in de verte scherp te stellen is. Gek genoeg kwamen juist de bloemen dichtbij scherp in beeld en de rest vaag. Dat maakt de foto in mijn ogen mooi.
We hebben allebei mooie foto´s gemaakt en die met elkaar gedeeld. Ahmad is al bezig een filmpje te plakken met een selectie uit ons beider foto´s door middel van het mooie programma Lightroom. Ik weet nog niet of ik dat ook ga doen. Misschien kiezen we wel beiden dezelfde foto´s en dan is dat overbodig. Ik ga liever verder met mijn schilderij.
Moet nog veel aan gebeuren
Al met al was het een heel mooie reis die ons nieuwe energie heeft gegeven. Zo kwamen we op het idee om het logeerbed te verhuizen naar de ´salon´ (die ik nu alleen gebruik om te fietsen en intussen naar tv te kijken) en de bedbank in ons kantoor/atelier te zetten in plaats van dat bed, dat veel meer plaats inneemt. Dat we daar niet eerder op zijn gekomen.
