Categorie archieven: Uncategorized

15 Jaar samen

Geplaatst op door
Beantwoorden

In boeken en in films lees en zie je vaak dat mensen in het begin van hun relatie heel verliefd zijn en dat ze na korte of langere tijd op elkaar uitgekeken raken. Er wordt dan geklaagd dat het in het begin allemaal zo ´spannend´ was en dat het nu zo saai is en dat het samenzijn een sleur is geworden. Het omgekeerde hoor je niet vaak: dat mensen naarmate ze langer bij elkaar zijn steeds gelukkiger worden met elkaar.

In ons geval is dat wel zo. In de loop der jaren hebben we elkaar steeds beter leren kennen en in plaats van dat dit saai werd, is het alleen maar leuker geworden op alle vlakken van de relatie. Dus dat kan ook! Ik ga steeds meer houden van Ahmad en hij ook van mij. Ik gun dat iedereen.

29 Oktober is onze trouwdag en voor die gelegenheid hebben wij voor twee nachtjes een hotel geboekt in Alcaucin, niet heel ver hiervandaan. Toevallig zouden we 29 oktober gaan, maar we hebben de honeymoon verzet, omdat het 30 oktober daar een groot deel van de dag gaat regenen. Nu gaan we 2 november. Gisteren leek het nog, volgens de voorspelling, dat het dan wel prachtig weer zou worden, maar vandaag zagen in de buienradar we dat het 3 november ook gaat regenen in Alcaucin. Bijna het hele jaar valt er in Andalusië geen druppel maar uitgerekend op de dagen van onze kleine vakantie wel. We kunnen er wel om lachen. ´Ik ga het niet nog een keer verzetten,´ zeg Ahmad. Gelijk heeft hij. Als je van elkaar houdt is dat bij mooi en slecht weer.

Paspoort en ID kaart vernieuwen

Geplaatst op door
Beantwoorden

Ahmad is dit jaar 75 jaar geworden en moet dit jaar zijn paspoort, zijn rijbewijs en zijn ID-kaart vernieuwen.

Vandaag gingen we naar Torremolinos voor het paspoort en de ID-kaart. Dat gebeurt hier bij de politie. Hij had daarvoor een afspraak. Een heel langbenige politieman ontving de mensen in een souterrain onder het politiebureau. Had Ahmad pasfoto´s bij zich? Nee, een telefoniste had hem gezegd dat dat niet hoefde en dat de foto´s ter plekke zouden worden genomen. Maar dat bleek niet ter plekke te zijn maar dat moest hij aan de overkant van de straat doen in een hokje met een foto-automaat. Toen hij zijn betaalpas erin stak om te betalen bleef deze vastzitten in het apparaat. De pas stak een heel klein stukje uit en was niet te grijpen. Een pincet zou handig zijn. Ik vroeg aan een vrouw die toevallig voorbij kwam of zij misschien een pincet bij zich had. Ze knikte bevestigend, maar bleek me niet verstaan te hebben want ze sprak alleen Russisch. Knijpend met twee andere pasjes wist Ahmad uiteindelijk de kaart te bevrijden uit het klepje. Hij kwam uit het hok tevoorschijn met foto´s waarop hij eruit zag als een getergd man die zojuist een ramp had overleefd.

Achter de loketten was een hele rij beambten aan het werk en Ahmad werd op tijd geholpen. Intussen zat ik te gluren naar alle andere wachtenden. Ik zag een jongen met een boos gezicht en een Arafatsjaal aan zijn rugzak gebonden. Twee Russische stellen die elkaar kenden. Enkele autochtonen en twee gezinnen. Eén Zuid-Amerikaans uitziende moeder met een dochtertje met dikke vlechten dat heel geconcentreerd aan het tekenen was met een balpen op een A4. En daarna kwam er een Afrikaans uitziende familie met een dochtertje binnen. Zoveel allochtonen bij elkaar had ik in deze omgeving in tijden niet gezien.

Je ziet hier over het algemeen weinig mensen uit andere landen, behalve natuurlijk de toeristen in Torremolinos (momenteel ook veel minder dan in de zomer) en een enkele Marokkaan of Afrikaan. Wilders zou hier blij zijn. Weinig luitjes uit ander landen en een typisch Andalusische omgeving. De mensen hoeven zich hier niet druk te maken over het behoud van hun eigenheid en het ´ons kent ons gevoel´.

Ahmad was een tijdje bezig, zittend voor het loket. Hij moest onder andere vingerafdrukken achterlaten op een apparaat en dat lukte niet best. Het leek wel of zijn ribbeltjes te veel gesleten waren, maar na veel gehannes met diverse vingers lukte het toch. Tot mijn verrassing kreeg hij direct de nieuwe ID-kaart en een nieuw paspoort. Dat heb ik in Nederland nergens gezien. Daar moet je betalen en na een tijd terugkomen om het paspoort op te halen. Hier is het in één keer gepiept. Dat vind ik nog eens efficiënt werk van het doorgaans zo bureaucratische en administratief ingewikkelde Spanje.

Veel hoge gebouwen en hotels in Torremolinos. Voor de echte strandliefhebbers.

Schat, lieverd…..

Geplaatst op door
Beantwoorden

Het is in Nederland al lang gebruikelijk binnen families, dat een echtpaar elkaar of een moeder haar kind aanspreekt met schat, enzovoort. Maar tegenwoordig is dit gebruik ook wijder verspreid binnen vriendschappelijke relaties, maar zelfs ook daarbuiten, zoals onder collega´s. Ik vind het geen slechte ontwikkeling. Het klinkt warm en het verhoogt het gevoel van nabijheid onder mensen. Dat is positief.

In Spanje, en met name in Andalusië is dit gebruik al heel lang verbreid onder mensen. Als men elkaar kent en op straat groet, dan is het heel normaal om elkaar namen te geven als ´guapa´ (knapperd, schoonheid), ´hijo´ (zoon), ook al is iemand helemaal je zoon niet of ben je zelfs van dezelfde leeftijd. Vanmorgen stond ik bij een groentewinkel buiten te wachten, terwijl Ahmad een wortel en een raap kocht voor de couscous die hij binnenkort gaat bereiden. Twee vrouwen liepen de winkel uit en namen afscheid van elkaar. De één riep: ´Adiós guapa´ en de ander antwoordde met: ´Hasta luego, cielo´. ´Cielo´ betekent letterlijk ´hemel´ maar wordt in google translate vertaalt als ´schat´ wat de lading niet denkt, want ´schat´ zou eigenlijk letterlijk vertaald ´tesoro´ zijn.

Ik vind ´cielo´ (hemel) een prachtig woord om een ander te schenken als koosnaam. Ik geniet van de hartelijke sfeer die mensen hier onderling lijken te hebben. Was het maar overal zo.

Winderige en wat saaie dag

Geplaatst op door
Beantwoorden

Vandaag waait het hard. Op buienradar zie je dan een windzak die rood kleurt. De winden gieren om het huis. En nu valt er ook nog een kletterende regenbui op het keuken-dak, waar wij achter de laptop zitten. Wat een verschil met de afgelopen dagen toen we nog met de familie buiten konden zitten, eten en spelen.

Het gezin heeft vannacht weer heel slecht geslapen vanwege het huilen van hun kleine baby. Ze verontschuldigden zich vanmorgen voor het feit dat ze vandaag zouden proberen slaap in te halen. We zouden eigenlijk vandaag naar hun campo gaan met de schoonzoon, maar dit gaat waarschijnlijk niet door of zal gebeuren aan het einde van de middag, wanneer het hopelijk niet meer regent.

We hebben bedacht dat we de volgende keer minder dagen naar Guadalcanal zullen gaan. Drie nachten is eigenlijk wel voldoende. We vinden het leuk om de familie te zien, maar willen ook niet te veel beslag op hun tijd leggen. Als wij hier zijn voelen zij zich geroepen om ons dagelijks te zien en we willen geen last voor hun zijn.

Net voor de bui gingen we nog even naar de winkel voor eieren en lopend door het vervallen en verlaten ogende dorp zei ik tegen Ahmad: ´Ik vind het wel leuk om hier enkele dagen te zijn, maar ik zou hier niet willen wonen.´ Ahmad beaamde dat. Hij zei dat hij blij is dat we morgen weer vertrekken naar ons eigen stekje in Alhaurin de la Torre. Gek idee dat we een jaar terug er serieus over dachten naar hier te verhuizen.

Allemachtig, wat is het hier noodweer op dit moment! Koud is het evenwel niet. We zitten hier in een klassieke woning, gebouwd met heel dikke muren die zowel warmte als kou buiten houden. Gelukkig lekt het ook nergens.

Het enige dat hindert zijn de vele vliegen hier, klein van stuk maar heel irritant aanwezig. Ik ben niet gewend vliegen dood te slaan. In Nederland verwijs ik de daar wat grotere en onsmakelijkere exemplaren altijd voorzichtig met een plumeau naar de uitgang via een open raam of deur, maar hier is dat niet te doen. We slaan de kleine vliegjes dood waar we kunnen en bij elke mep heb ik een gemengd gevoel. Aan de ene kant ben ik dan blij dat we van een vlieg verlost zijn, maar aan de andere kant heb ik een schuldgevoel. Dat ik zomaar een klein wezentje doodmep, alleen omdat het kan en ik groter en sterker ben. Zoals de ene mens de andere vernietigt, omdat het kan door machtsverschillen. Het geeft een onbehaaglijk gevoel. Ahmad heeft daar wat minder last van. Hij heeft al meer dode vliegjes dan ik op zijn geweten.

En het blijft maar regenen….Wat een wolkbreuk.

Ochtendwandeling in de campo

Geplaatst op door
Beantwoorden

Het huis in het dorp dat we huren ligt op enkele meters afstand van twee paden tot in de campo. Dat voordeel benutten we door vandaag weer een wandeling te maken na het ontbijt. We lopen dezelfde route als gisteren, maar in omgekeerde richting. Het is een route die leidt naar het huisje dat we eerder een paar keer huurden. Dat huisje had als voordeel dat het heel rustig gelegen is midden op een berg, maar het nadeel is dat het alleen maar plaats biedt aan twee personen en dat we daar niemand van zijn kinderen kunnen uitnodigen om van de vakantie mee te genieten.

Het huisje is schattig, maar niet groter dan een studio. Bovendien is daar geen Wifi voor deze verwende nerds.
Schitterend uitzicht vanaf de plek waar het huisje zich bevindt op Guadalcanal.
De olijfbomen zijn goed resistent tegen de droogte.
Deze schapen zijn niet mager. Ze krijgen duidelijk extra droogvoer.

We zijn hier nu pas vanaf vrijdag, maar het lijkt veel langer. ´Grappig is dat,´ zeg ik tegen Ahmad. ´Dat het lijkt of de tijd veel langzamer voorbij lijkt te zijn gegaan, omdat je elke dag zoveel meemaakt en niet zo in je routine zit als normaal. We genieten enorm van deze vakantie. Het is een combinatie van heerlijk buiten zijn in een bijzonder rustige omgeving met de gezelligheid van samenzijn met familie.

Zijn oudste dochter is nu niet meer bij ons, maar vanmiddag komt het jonge gezin ons helpen met het opeten van Ahmad´s overheerlijke kroketjes, die gisteren niet meer gebakken konden worden, omdat we genoeg gegeten hadden. Vandaag staan deze kroketjes en harira op het menu.

Eerste indruk

Geplaatst op door
Beantwoorden

De reis verliep gemakkelijk, omdat we elkaar aflosten bij het rijden. Een aardig echtpaar stond ons al op te wachten bij de woning die we huren tot woensdag. Ze lieten ons de hele gerenoveerde woning zien en legden uit hoe de douche werkt, e.d. Het huis is veel groter dan het huisje in de campo dat we eerder huurden. De grote omheinde patio, waar je gemakkelijk met meerdere mensen kan zitten, geeft je de illusie van veel privacy terwijl je toch midden in het dorp zit. Doet me denken aan Pakistan met de door muren omheinde patio´s voor het huis.

In de middag gingen we zijn oudste dochter en haar hond ophalen van een treinstation 30 km hiervandaan. Met de hond mocht ze niet helemaal tot Guadalcanal reizen. Zij zou dit weekend bij ons logeren om ook haar zus en de kinderen te kunnen zien. De tocht naar dat station was een stuk vermoeiender dan de reis van Malaga naar Guadalcanal. Het station lag ergens midden in de wildernis en het laatste stuk van de weg erheen ging over heel smalle bergweggetjes met veel bochten en een zeer slecht zicht op tegenliggers, die er gelukkig weinig waren. Ahmad reed gehaast en dat maakte dat ik met samengeknepen billetjes naast hem zat. Op het station, dat er verlaten en vervallen bij lag, bleek de trein uit Sevilla niet op tijd te zijn. We zaten daar nog een kwartier te wachten, terwijl het leek of er in dit verlaten oord nooit een trein zou komen. Maar jawel, er kwam uiteindelijk een trein, waaruit zijn dochter werkelijk met haar hond naar buiten kwam. De terugweg naar huis verliep relaxter.

In de avond kwam zijn jongste dochter met haar gezin ons opzoeken en aten we taart met thee. Dat was gezellig, maar zowel Ahmad als ik waren ook moe. Ondanks die vermoeidheid sliep ik slecht. Maar het was fijn om na een lange periode van droogte een flinke regenbui op het dak te horen kletteren.

Vanmorgen was het droog, maar de lucht is een stuk opgefrist. In de namiddag komt de familie ons weer opzoeken.

Nog meer voorbereidingen

Geplaatst op door
Beantwoorden

Morgen staat weer een reis naar Guadalcanal op het programma. Dat betekent nog wat meer geregel. Meestal hebben we voor een weekje Guadalcanal meer bagage bij ons dan voor een half jaar Nederland en Spanje over en weer. Dit is omdat we de meeste dingen die we daar en hier nodig hebben dubbel hebben aangeschaft, zodat we er niet steeds mee heen en weer hoeven te sjouwen.

Maar voor zo een weekje naar Guadalcanal om even in de buurt van Ahmad´s dochter te zijn hebben we een hele kofferbak vol spullen, zoals nu (vandaag nog klaar te maken) een pan harera en een ovenschotel met macaroni. Verder de nodige specerijen om daar te kunnen koken voor de familie.

We hebben dit keer een huis in het dorp gehuurd, waar gelukkig wel Wifi is. Ik zal de geïnteresseerde lezer op de hoogte houden van onze belevenissen daar.

Vanmorgen kochten we in de Chinese winkel lijstjes voor de pyrografie-werkjes van Ahmad. Het zijn cadeautjes voor zijn (klein)kinderen.

Ganzen

Geplaatst op door
Beantwoorden

Ik begin te begrijpen waar de uitdrukking ‘domme gans’ vandaan komt. Al begrijp ik niet waarom men dit alleen pleegt te zeggen om een vrouw mee aan te duiden en geen man. Wat wij zien is dat de ganzen (m/v) allemaal even slim of onnozel zijn.

Als er iemand komt met een zak voer en daarmee gaat wapperen beginnen de op bovenstaande foto afgebeelde ganzen enorm veel lawaai te maken. Daarmee lokken ze alle andere vogels naar het voer dat gestrooid gaat worden. In de regel komen dan vooral eenden snel vliegend of als speedboten over het water scherend op het voer af. De ganzen zijn dan in de regel de laatsten die op een sukkelgang afkomen op het voer dat zij zo luidkeels hebben aangekondigd. Ook bij het snaaien naar stukjes voer zijn de eenden de ganzen te snel af. Je ziet de ganzen dan wat verdwaasd om zich heen kijken met hun eigenwijze snaveltjes.

Wij vinden dat iedere keer grappig om te zien. ‘De ganzen deden er beter aan om te zwijgen als er voer in de buurt is,’ zegt Ahmad.

Er zat toch een addertje onder het gras/’hubo una trampa’

Geplaatst op door
Beantwoorden

Sorry lezer, dat de Spaanse cursus gratis zou zijn bleek te mooi om waar te zijn. Na een een week (overigens heel goede) lessen ter introductie houd ik het voor gezien. Vandaag kreeg ik een ‘fantastisch’ aanbod via de mail.

Wauw, omdat ik het ben, krijg ik gratis toegang tot de cursus en spaar daarmee 97 dollar uit. Ik klik op de link om de verrassing te bekijken die me wacht en krijg dit:

Ik haak hier af. De lessen die ik gratis heb genoten hebben me al veel geholpen. Ik heb geen moeite met vlot Spaans praten, al valt er grammaticaal nog veel te verbeteren.

Mijn leerweg zal verder gaan via het lezen van Spaanse romans en herhaling van de lessen van deze week. Adiós Karo, het was fijn om naar je te kijken en de paar lessen te volgen die je gratis gaf.