Ahmad is dit jaar 75 jaar geworden en moet dit jaar zijn paspoort, zijn rijbewijs en zijn ID-kaart vernieuwen.

Vandaag gingen we naar Torremolinos voor het paspoort en de ID-kaart. Dat gebeurt hier bij de politie. Hij had daarvoor een afspraak. Een heel langbenige politieman ontving de mensen in een souterrain onder het politiebureau. Had Ahmad pasfoto´s bij zich? Nee, een telefoniste had hem gezegd dat dat niet hoefde en dat de foto´s ter plekke zouden worden genomen. Maar dat bleek niet ter plekke te zijn maar dat moest hij aan de overkant van de straat doen in een hokje met een foto-automaat. Toen hij zijn betaalpas erin stak om te betalen bleef deze vastzitten in het apparaat. De pas stak een heel klein stukje uit en was niet te grijpen. Een pincet zou handig zijn. Ik vroeg aan een vrouw die toevallig voorbij kwam of zij misschien een pincet bij zich had. Ze knikte bevestigend, maar bleek me niet verstaan te hebben want ze sprak alleen Russisch. Knijpend met twee andere pasjes wist Ahmad uiteindelijk de kaart te bevrijden uit het klepje. Hij kwam uit het hok tevoorschijn met foto´s waarop hij eruit zag als een getergd man die zojuist een ramp had overleefd.

Achter de loketten was een hele rij beambten aan het werk en Ahmad werd op tijd geholpen. Intussen zat ik te gluren naar alle andere wachtenden. Ik zag een jongen met een boos gezicht en een Arafatsjaal aan zijn rugzak gebonden. Twee Russische stellen die elkaar kenden. Enkele autochtonen en twee gezinnen. Eén Zuid-Amerikaans uitziende moeder met een dochtertje met dikke vlechten dat heel geconcentreerd aan het tekenen was met een balpen op een A4. En daarna kwam er een Afrikaans uitziende familie met een dochtertje binnen. Zoveel allochtonen bij elkaar had ik in deze omgeving in tijden niet gezien.

Je ziet hier over het algemeen weinig mensen uit andere landen, behalve natuurlijk de toeristen in Torremolinos (momenteel ook veel minder dan in de zomer) en een enkele Marokkaan of Afrikaan. Wilders zou hier blij zijn. Weinig luitjes uit ander landen en een typisch Andalusische omgeving. De mensen hoeven zich hier niet druk te maken over het behoud van hun eigenheid en het ´ons kent ons gevoel´.

Ahmad was een tijdje bezig, zittend voor het loket. Hij moest onder andere vingerafdrukken achterlaten op een apparaat en dat lukte niet best. Het leek wel of zijn ribbeltjes te veel gesleten waren, maar na veel gehannes met diverse vingers lukte het toch. Tot mijn verrassing kreeg hij direct de nieuwe ID-kaart en een nieuw paspoort. Dat heb ik in Nederland nergens gezien. Daar moet je betalen en na een tijd terugkomen om het paspoort op te halen. Hier is het in één keer gepiept. Dat vind ik nog eens efficiënt werk van het doorgaans zo bureaucratische en administratief ingewikkelde Spanje.