Ik dacht echt niet dat ik daar last van zou krijgen. Kinderen zijn immers geleend goed en als moeder of vader weet je van tevoren al dat je kroost een keer zal uitvliegen. Drie van mijn kinderen wonen al langere tijd op zichzelf en hebben hun eigen gezin met kinderen die ook al steeds groter worden en over een aantal jaren op hun beurt zelfstandig zullen gaan wonen.
Maar er is nog één overgebleven jong in het ouderlijke nest. Een jong dat morgen 25 jaar wordt. Als verjaardagsverrassing heeft zijn vriendin voor hem een vijfdaags reisje naar Barcelona geregeld.
Volkomen onwetend hiervan stond hij vanmorgen op en toen hij zich gereed gemaakt had om naar zijn werk te gaan hoorde hij dat hij vandaag vrij had. Die vrije dag had zij voor hem geregeld. Maar nog altijd wist hij niet waarom en wat er dan wel stond te gebeuren vandaag. Stiekem werden er koffers ingepakt en al even onopvallend verdwenen deze in de auto van de ouders van zijn vriendin. Dezen kwamen zogenaamd per ongeluk op bezoek, ‘omdat zij zouden denken dat hij vandaag al jarig was’. Zij zouden hem en zijn vriendin naar Rotterdam Airport rijden, met het verhaal dat ze daar gingen brunchen. ‘Je zou daar zo lekker kunnen eten met uitzicht op de opstijgende en landende vliegtuigen..’
Ik heb ze uitgezwaaid en ’tot straks’ nageroepen, me verkneukelend van de pret omdat mijn jongste oogappeltje nog altijd niets door had. Hij vond het bezoek van zijn schoonouders al een reuze.verrassing. Ik vind het jammer dat ik er niet bij was om zijn gezicht te zien toen hij zag dat er koffers werden uitgeladen en dat hij zou gaan vertrekken voor een vakantie.
En nu…..zijn ze net geland. En ik…..mis de lieve tortelduiven nu al!
Dit is namelijk een voorproefje van wat me straks te wachten staat. Deze twee zijn bezig hun eigen nest te bouwen en ook al zijn ze niet al te haastig met het inrichten van dit nieuwe nest, ik weet dat dit toch niet lang meer kan duren. Er is een kleintje op komst en dat betekent dat ze over enkele maanden zeker niet meer in mijn huis zullen wonen..
De tijd van ’thuiswonende kinderen’ zal dan definitief voorbij zijn. Waarom doet mijn hart nu zo een pijn? Ik hoop dat dit gevoel zal slijten.