Het is een woord dat veel gebezigd wordt door hulpverleners, al dan niet professioneel. Mensen die in de rouw zitten, problemen hebben, stress ervaren om wat voor reden dan ook: ‘laat het los’. Alsof een probleem, verlangen of gevoel iets is dat je in je knuistje houdt en dat je dus ook zou kunnen ‘loslaten’. ‘Laat datgene dat een last voor je is wegvliegen als een vogel in de lucht om nooit meer terug te keren.’
Vanmorgen, tijdens onze wandeling in de Uithof, zei Ahmad dat het wandelen in de natuur en het zien van de vogels en andere dieren hem veel rust geeft. Zij hebben geen andere zorgen dan het zoeken naar hun dagelijkse kostje en het voeren van hun kuikens. Geen andere zorgen dan zich te verbergen voor hun natuurlijke vijanden en te zoeken naar voedsel. Ze denken niet aan de dag van morgen. Geen hypotheken, geen ideeën over dit of dat. “Ja, precies,’ zeg ik. “Ze zijn onschuldig en ze zijn niet vals. Hebben geen dubbele agenda’s. In de bijbel staat al dat je je een voorbeeld kan nemen aan de vogels (‘Zij maaien niet en zij oogsten niet’). ‘Ja,’ zegt Ahmad, ‘zo oud is die wijsheid al’.
We mijmeren verder. Mensen willen van alles, de één dit en de ander dat. ‘Er is zoveel geschreven door professoren en filosofen. Er zijn zoveel theorieën over het leven, maar intussen gaat het leven gewoon zijn gang zonder zich iets aan te trekken van al die wijsheden,’ zegt Ahmad.
Vanmorgen, na het ochtendgebed, lag ik even wakker en dacht na over mijn huidige geestesgesteldheid. Dat ik me niks voor de geest kan halen wat ik nu heel belangrijk vind, geen doel, geen wens. En toen dacht ik terug aan vroeger en vroeg ik me af hoe dat voorheen was, toen ik jonger was en meer energie had. Toen was er veel dat moest. Zoals studeren, werken, zorgen voor mijn kinderen. Dat vulde mijn leven, zodat ik niet veel ruimte over had voor wensen.
En nu voel ik mijn lichaam zwakker worden en mijn energiepeil daalt. Gelukkig hoef ik niet meer zoveel. Mijn kinderen redden zich uitstekend en het enige wat wij moeten doen is onszelf in leven houden en leven van dag tot dag. Ik wil ook niets anders. Ik heb geen ‘bucketlist’. Het enige wat ik wil is een rustig leven. Het is alsof, zonder dat ik daar moeite voor doe, ik alles heb losgelaten en niets voor mij heel belangrijk is, behalve liefde voor mijn omgeving en de mensen die ik ontmoet.
Ik zeg tegen Ahmad; ‘Soms lees ik of hoor ik mensen zeggen dat mensen die zo leven als wij, zonder wensen of doelen in hun leven, eigenlijk al ‘dood’ zijn terwijl ze nog leven’. Het voelt ook soms als een leegte als je niets meer wil en het beangstigt zelfs een beetje. Maar dan denk ik ook aan wat soefi’s en andere wijzen hierover zeggen. ‘Je moet ‘sterven voordat je sterft’ om in contact te komen met je ziel. De ziel wil alleen met God zijn of zoals sommigen zeggen ‘in harmonie met de kosmos’. Dat kan niet als je verblind wordt door allerlei wensen en ambities die te maken hebben met het eindige leven op deze wereld.’
Het enige dat overblijft, met weglating van al het andere, is liefde.