Ahmad en ik zijn nu bijna 16 jaar samen. In het begin van deze periode werkte ik nog en was Ahmad bezig met een cursus Nederlands. Als ik van mijn werk kwam rond drie uur in de middag stond het door Ahmad klaargemaakte warme eten al klaar en ’s avonds aten we nog eens warm. Allengs kregen we een ritme, gebaseerd op de mediterraanse gewoonten van eten en drinken, waarbij een goede verdeling ontstond tussen ons wat betreft wie er kookte en wat er gegeten werd.
Vanaf mijn 62e had ik geen werk meer en waren we de hele dag samen en op mijn 65e jaar ging ik met vervroegd pensioen. We verveelden ons nooit en waren altijd wel bezig met een projectje, hetzij samen hetzij ieder voor zich. We kregen hobbies die we nooit eerder hadden. Ik kon me uitleven in dit weblog, dankzij het feit dat Ahmad verstand had van het opzetten van een website en Ahmad ontdekte dat hij het leuk vond om met zijn handen dingen te vervaardigen. Ik begon aarzelend met tekenen, eerst nog alleen in zwart wit en met een simpel HB potlood en later begon ik met olieverf te penselen. Ahmad deed aanvankelijk aan pyrografie, maar vond later tiffany toch leuker. We gingen ook regelmatig op reis. Wat waren we lekker bezig. We voelden ons nog altijd nuttig.
Ahmad heeft heel wat mooie dingen gemaakt van glas en ik heb veel schilderijen gemaakt, voor mezelf en voor anderen. Ik heb ook nu nog altijd wel een canvas dat ik aan het beschilderen ben. Op dit moment is dat een pauw, maar hoe mooier het weer is, hoe minder ik achter de schildersezel te vinden ben. Sowieso schilder ik in de regel maar een half uur achter elkaar. Als ik net bij mijn doek sta zie ik duidelijk wat ik moet doen, maar na een half uur is die flow weg en moet ik weglopen bij het schilderij om niks te verpesten. Zo hiphop ik af en toe aan het schilderij voorbij, maar alleen bij slecht weer. Anders ben ik liever buiten met een boek. Ahmad is helemaal gestopt met zijn cristales. Hij heeft al zoveel gemaakt. Vrijwel iedereen, ikzelf incluis, is voorzien van één of meerdere mooie glas in lood werken van hem. Ik heb zowel hier als in Spanje veel schilderijen hangen van mijn eigen hand en mijn kinderen hebben ook allemaal wel een tekening of schilderij en zelfs verdere familie en vrienden hebben een schilderij. Ik zou van nu af kunnen werken in opdracht, maar dat deed ik eerder en dat is me slecht bevallen. Ik moest het doen met slechte foto’s via whatsapp en maakte ook de fout met de opdrachtgever te overleggen tijdens het proces. Dan kon het gebeuren dat ik een gezicht al had geschilderd, maar dat de opdrachtgever me vroeg of ik het hoofd hog wat meer kon laten overhellen of draaien of dat die hand op de schouder van de partner kon rusten, enzovoort. Onmogelijke eisen. Dus dat vind ik heel onprettig werken.
De laatste tijd doen Ahmad en ik weinig, behalve het wandelen met de twee oppashondjes en af en toe sporten op de hometrainers. Een groot deel van de dag kan je ons luierend zien liggen op de tuinbank met onze e-readers. We genieten wel van deze rust, maar moeten er erg aan wennen. Gisteren liet ik me ontvallen tegen Ahmad dat ik in de ochtend steeds meer moeite heb met fris en fruitig wakker te worden. Ik voel me na een hele nacht slapen soms alsof ik veel te weinig rust heb gehad en sta dan op met een hoofd vol watten. Na een grote bak koffie en de eerste wandeling met de hondjes trekt dat wel bij en voel ik me iets fitter, maar ook weer niet dat ik de energie door mijn lijf voel stromen. Ik beken dat ik soms denk dat als ik in mijn slaap zou overlijden ik dat niet erg zou vinden. Natuurlijk kan ik verder leven en besef ik dat ik me gelukkig mag prijzen gezond en wel oud te zijn, maar echt heel lollig vind ik het nu ook weer niet. Ik voel me een ‘inutil’ (nogal nutteloos) en heb moeite dat van mezelf te accepteren. Ahmad heeft dat gevoel ook vaak, bekent hij. Maar we besluiten dat dit is ‘lo que hai’ (wat er is). We moeten er het beste van maken.
‘Aangezien je de windrichting niet kunt veranderen, moet je leren de zeilen bij te stellen‘, (een citaat van James Dean). Ik zeg dit citaat hardop tegen Ahmad en hij knikt. We moeten de zeilen bijstellen. Dat wil zeggen: accepteren dat ons energiepeil niet meer zo hoog ligt als vroeger en zelfs als de energie die we nog maar enkele jaren geleden volop hadden. En accepteren dat er niet meer zoveel van ons verwacht wordt, dat we ‘inutiles’ zijn. We zijn zo gewend nuttig te willen zijn voor anderen, dat het voor ons nu soms moeilijk is te accepteren dat we er ook gewoon mogen zijn, zonder die nuttigheidsdrang. Dat we mogen genieten van elk moment dat we leven. Het lijkt soms wel of we het onszelf niet gunnen om er zomaar te zijn. We moeten die rust nog zien te vinden en niet langer stiekem maar openlijk genieten van deze vrijheid.
