Henk van Straten stuurt mij nog steeds zijn stukjes, ook al betaal ik er niet voor. Hier volgt weer een mooi stukje van hem. Sommige vind ik zo goed dat ik ze wil delen.
| De mooiste mensen Loretta Schrijver is dood. Kanker. Dieuwertje Blok is ook dood. Ook kanker. Ik vond dat allebei zulke leuke vrouwen. Mooie vrouwen. Nog niet zo heel lang geleden was Dieuwertje Blok hier thuis op bezoek voor Radio 4. Met kerst was dat, volgens mij. In 2023? Ze kwam vragen wat m’n favoriete klassieke muziekstuk was. De Canto Ostinato, was mijn antwoord. Omdat ik dat stuk luister tijdens het schrijven. Het brengt me in een soort trance. Mijn jongens waren ook thuis. Toen ik vertelde dat Dieuwertje Blok op bezoek kwam waren ze nog veel enthousiaster dan ik had verwacht. We maakten een foto van ons vieren, dus de jongens en ik en Dieuwertje. We leken net een gezinnetje. Wat een ongelofelijk mooie en leuke vrouw was ze. ‘Zo knap nog!’ zei ik tegen mijn oudste zoon, en hij was dat met me eens. De ogen! Het haar! De lieve lach! Ik was 43 en hij 17 en allebei waren we een beetje verliefd. Het goede, het leuke, het warme. Soms ontmoet je mensen en dan denk je: ja, zo moeten mensen zijn, dit is het hoogst haalbare, en dat is inclusief de morele gebreken en andere tekortkomingen die we allemaal hebben, op onze eigen manier. Met Loretta Schrijver reed ik mee naar een boekenwinkel waar ze een gereserveerd boek ging ophalen. Dat was voor Henk lift mee in Volkskrant Magazine. Haar kleine hondje was ook mee, een vuilnisbakkenras. Ik baal ervan dat ik niet meer weer welk boek het was dat ze ging ophalen. Wel voel ik haar warmte nog. De volstrekt pretentieloze, vrolijke warmte. Een vrouw met zelfspot, met een gulle lach, gul voor zichzelf en gul voor anderen, en volledig op gemak met zichzelf en haar eigen stuntelige onhandigheden. Verzot op honden! Zulke mensen. De echt mooie mensen. En die dan doodgaan. Ik denk zo veel liever aan hen, en zie zo veel liever hen voor me, dan de lelijke koppen waar ik dagelijks mee geconfronteerd word, die ik misschien zelf ook wel opzoek: de Trumps en Pete Hegseths en Wildersen en Fabers en Musks. In wiens ogen alles ontbreekt wat ik zag in de ogen van Dieuwertje Blok en Loretta Schrijver. Lelijke, stompzinnige koppen die je de hoop ontnemen, omdat je denkt: verdomme, dit is hun tijd, en de zachte mensen vallen weg. Gisteren had ik een lange draaidag met het reclamebureau waar ik werk. We schoten een commercial voor Huidfonds. Eén van de mensen die aan de commercial meedoen is Ed, een dakdekker wiens halve neus vanwege huidkanker is weggesneden. Dat ontbrekende stuk hebben ze vervangen door een reep huid uit zijn voorhoofd; zo boetseerden ze als het waren een nieuwe neus. Maar hij stond meer dan dertig jaar op het dak, onder de zon, en smeerde zich nooit in. Zo’n beetje elke maand snijden ze wel weer iets van hem af. Dat deed me natuurlijk weer aan Dieuwertje denken. Hij had een goede dag, gisteren, die Ed. Tranen in zijn ogen toen hij de set zag. Ook weer van die ogen met het goede erin. Nou ja… Ik moet gewoon minder nieuws kijken. Minder de krant lezen. Minder podcasts over al het lelijks op de wereld luisteren. Vaker aan Dieuwertje Blok en Loretta Schrijver denken, of op zoek gaan naar dat goede, dat mooie, in andere mensen. Want het is er. Ik zie het zelfs in de ogen van mijn hond. Daarom weet ik dat het niet weg kan, dat het nooit echt kan verdwijnen. Het is als kosmische achtergrondstraling of ultraviolet licht. Bij sommigen komt het er niet doorheen; de straling wordt tegengehouden, de barrière te dik. Maar bij anderen is er niets dat het tegenhoudt. Zij openen hun ogen en dan is het er, als een nieuwe dag die aanbreekt. Als zo iemand naar je kijkt dan voel je de barrière in jezelf afbreken. Ik schrijf deze stukjes met plezier en vanuit het hart, net als mijn boeken. Desalniettemin is een beetje erkenning natuurlijk altijd prettig. Ook is deze nieuwsbriefservice niet gratis. Mocht je een kleine bijdrage kunnen missen: KLIK HIER VOOR EEN OPEN TIKKIE. |
