En dat herken ik. Telkens als ik erover denk iets te gaan schrijven in mijn weblog is er iets wat mij tegenhoudt. Er wordt al zoveel geschreven en gezegd. Is wat ik daaraan kan toevoegen wel de moeite waard? En moet ik dat dan ook nog op internet doen? Wat heb ik nou helemaal te zeggen en hoe interessant is dat voor een lezer? Dat soort gedachten.

Dus vandaar dat er niks in me opkomt. Ik laat dat maar even zo. Maar voor het geval dat enkele trouwe lezers zich afvragen hoe het met me gaat: het antwoord is ´goed´. Ik voel me zeer gezegend en geniet van elke minuut.

Ik gun iedereen het vredige leven dat ik nu mag genieten. Ik maakte wel een schilderij. Het is een simpele voorstelling die me meer tijd en verf kostte dan menig ander schilderij. Schilderen is besluiten nemen en ik schilderde een zee. Als je een zee wil schilderen moet je wel beslissen wat voor een zee en bij welk licht. Schilderen is op elk moment kiezen, net als het leven zelf.

Ik werd geïnspireerd door deze foto die ik vond op YouTube tijdens het afluisteren van muziek.

En ik maakte er dit schilderij van:

Het stelt een soefi voor, die verlangt als een druppel op te gaan in de oceaan van liefde van Allah/God.