Met de term ‘consumentisme’* (soms ook ‘consumptisme‘) duidt men een levensstijl aan waarbij men door het verbruiken en bezitten van goederen en diensten emotionele en sociale noden wil vervullen, de status wil verhogen, de eigen identiteit wil vormgeven of uitstallen. Dit is een nieuwe definitie die gebezigd wordt naast de al bestaande definitie.
Het is een fenomeen dat nu veel voorkomt en het doet me denken aan een moeder, die als haar kind huilt dat kind probeert te troosten met een snoepje. Hierdoor kan dan later mogelijk de gewoonte bij dat kind ontstaan (een gewoonte die kan voortduren tot in de volwassenheid) om telkens verdriet of ongenoegen ‘weg te eten’. Maar naast snoep of lekker eten kan je een kind ook troosten met veel nieuwe spulletjes.
Ouders hebben het druk, moeten in de regel beiden werken om de rekeningen te kunnen betalen. Kinderen krijgen hierdoor minder aandacht en brengen een groot deel van de dag door op school of opvang. Het kan zijn dat sommige ouders, die in hun vrije tijd niet alleen maar met hun kinderen bezig willen zijn maar daarnaast ook wat tijd voor zichzelf willen overhouden, zich daar schuldig over voelen en dan maar heel veel speelgoed voor hun kinderen kopen of ze uren op de tablet of voor de tv laten zitten. Er is buiten weinig speelgelegenheid zonder dat oudertoezicht daarbij nodig is vanwege het drukke verkeer en de volgebouwde wijken en dat maakt het extra moeilijk om de kinderen zelf bezig te laten zijn met spel in de buitenlucht.
Ik kan nog veel meer bedenken wat het moeilijk maakt in deze tijd om gelukkig en tevreden te zijn, zowel voor volwassenen als kinderen. Via de media komt een overdosis aan info binnen en die info wordt sterk beïnvloed door ondernemingen die er belang bij hebben om mensen zoveel mogelijk te laten consumeren. Dat maakt mensen die daar gevoelig voor zijn gek. Er ontstaat zo een wedloop op goederen: wie heeft het mooiste huis, de grootste auto, de duurste vakantie, de mooiste kleding en accessoires, het meest perfecte uiterlijk en figuur, etc.
Maar mooie spullen en een perfect uiterlijk en een ogenschijnlijk super de luxe leven maken op zichzelf niet gelukkig en kunnen de leegte in de mens niet opvullen. Er was nog nooit zoveel psychisch leed als in deze welvaartsmaatschappij (die onderhand vormen aanneemt van een welvaartsrace). Toen ik net was afgestudeerd als psycholoog was er nauwelijks werk voor psychologen. Nu is er een tekort aan psychisch hulpverleners. Zichzelf ‘mental coach’ noemende mensen steken overal de kop op en bieden hun diensten aan via Instagram en YouTube. De mentale nood van de hedendaagse volgegeten maar ongelukkige burger is een welkome bron van inkomsten voor veel kwakzalvers.
Na deze sombere inleiding wil ik zeggen dat voor mij het consumentisme een groot deel van mijn leven een ‘ver van mijn bed’ show is geweest. Ik gunde mezelf weinig aankopen en besteedde al het geld dat ik had aan mijn gezin. Mijn kinderen hadden geen kamer met pc en tv en geen mobiele telefoon, maar ik zorgde toch dat zij niets te kort kwamen en wel mee konden met schoolreisjes en niet voor schut stonden op verjaardagspartijtjes. Dankzij het feit dat mijn kinderen totaal niet verwend zijn genieten zij nu van alles wat zij nu wel kunnen doen met hun goede inkomen. En wellicht is het zo dat zij hun kinderen op hun beurt ter compensatie van wat zijzelf niet hadden iets te veel verwennen, maar zo is nu de tijdgeest. De meeste kinderen bulken tegenwoordig van het speelgoed, de kleding, de spullen en de vakanties. De kunst is kinderen bij te brengen dat dit alles niet vanzelfsprekend is, zodat zij hun dankbaarheid voor alles wat zij hebben nooit uit het oog verliezen.
Nu ben ik in een fase van mijn leven gekomen dat ik makkelijker materiële dingen aan mezelf kan gunnen en dat geldt ook voor Ahmad. En als ik dan af en toe iets aanschaf, zoals een nieuwe telefoon en zeer snel glasvezel internet, dan geniet ik daar met volle teugen van. Mooie spullen kunnen zeker wel blij maken. Ik geniet van de mooie schermdisplay op mijn nieuwe telefoon en en gisteren zag ik ook dat deze telefoon echt een goede camera heeft.
Maar als ik droevig ben (bijvoorbeeld over één van mijn kinderen) dan maken die spulletjes niet dat ze dat gat kunnen opvullen. Spiritueel welzijn en blij zijn met hebbedingetjes zijn twee verschillende dingen een het één kan het andere niet compenseren.