De muziek maakt het ook niet spannender, maar zelf vind ik het erg leuk om te zien hoe pa en ma meerkoet hun kleintjes voeren en dat duurt wel een beetje lang. Ik krijg er zelf geen genoeg van.
Ik merk het steeds weer, dat mensen mijn weblog lezen op een manier die ik niet bedoeld heb. Dat lees ik dan in reacties, hier in dit weblog of via een ander medium. Ik vind het jammer, maar begrijp ook dat dit het risico is van je uiten in alleen maar woorden. Ik schreef het al eerder, woorden zijn een beperkt communicatiemiddel. Er is zoveel meer, zoals lichaamstaal, de uitdrukking op een gezicht of de toon waarop iets gezegd wordt. Die middelen staan je niet ter beschikking als je probeert in geschrift je uit te drukken. Ik houd het er maar op dat ik misschien niet duidelijk genoeg ben. Ook lezen mensen soms andere woorden dan er staan of ze herinneren zich wat anders dan er staat.
Het zal mij ook overkomen als ik zelf wat lees. Omdat ik bij het lezen van iets niet kan vergeten dat ik datgene wat ik lees met mijn gedachten interpreteer en die gedachten zijn weer beïnvloed door de ervaringen die ik heb gehad in mijn leven en door mijn karakter. Een schrijver weet nooit hoe zijn boek gelezen wordt en zal soms verrast zijn door de mate waarin hij al dan niet is begrepen. Maar misschien is dat ook wel het mooie. Een boek, een schilderij, een muziekstuk, een dans, kortom al deze uitingen kunnen op veel manieren geïnterpreteerd worden.
Maar ondanks deze beperking en het risico anders begrepen te worden dan ik bedoel, ga ik gewoon door met het schrijven in dit weblog.
Vanmorgen en ook al in voorgaande dagen viel ons op dat er meer bloeiende planten zijn om ons heen en ook vogels lijken ineens talrijker te zijn, alsof ze erop gewacht hebben met zich te vertonen en te laten horen tot de zon zou gaan schijnen. Ook zien we gelukkig meer insecten. Dat is stilletjes genieten.
Althans voor mij. Toen ik het pakket bestelde kreeg ik al het bericht dat het pakket een verzendtijd zou hebben van ongeveer twee weken en dat is ook precies zo gegaan.
Het pakket moest wel een lange weg afleggen via een binnenlandse vlucht in China en vervolgens een internationale vlucht vanuit China naar Nederland.
Ik wist niet wat ik in het pakket zou gaan aantreffen na de slechte ervaring met Moluvo.nl. Ik was blij verrast toen het pakket het product bleek te bevatten dat ik besteld had, een fluffy warm vest.
Ooit zag ik in een documentaire over China hoe mensen ver van hun dorp woonden en werkten in naaiateliers, waar zij vele uren achter de naaimachine moesten doorwerken om geld te kunnen sturen naar hun familie.
Slavernij is niet iets dat alleen in het verleden bestond maar bestaat ook in deze tijd. Alle confectie, ook die van de duurdere merken wordt vervaardigd in landen als China, Vietnam, Bangladesh, Pakistan, Tunesië, enzovoort. Datzelfde geldt ook voor veel andere producten.
Ik draag mijn vest met respect voor de handen die het vervaardigd hebben. Ik weet dat ik niets kan doen aan deze misstand die geldt voor zoveel producten als sportschoenen, telefoons en meer dan je kan bedenken. Niets is eerlijk als het gaat om productie en wie daarvoor hard moeten werken en wie daaraan onevenredig veel verdienen.
Het enige dat ik eraan kan doen is niet veel kopen en me te beperken tot alleen datgene wat ik nodig heb. Veel kan lang mee en ik gooi geen dingen weg die niet kapot zijn. Als het kan repareer ik dingen die wel kapot zijn in plaats van nieuwe te kopen.
Ik ben blij met mijn nieuwe warme vest dat heel welkom is op frisse dagen als vandaag.
In mijn wijk is men een paar straten verderop al begonnen met het informeren van de bewoners dat zij moeten verhuizen. Het schijnt zo te zijn dat door het afbreken van hun huizen straks vleermuizen dakloos gaan worden. Kennelijk wonen er op dit moment vleermuizen in de af te breken huizen.
Aangezien de vleermuis een beschermde diersoort is worden er nu overal in mijn buurt kastjes bevestigd waarnaar de vleermuizen die verjaagd zullen worden uit de af te breken huizen kunnen verhuizen.
Net werd er aangebeld aan mijn deur. Ze gaan op ons huis voor en achter ook zo een vleermuizenkastje bevestigen. ‘Dat het even wat overlast zou geven, omdat ze gingen boren.’ Ik vind het prima. De vleermuizen zijn welkom. Als ik hier ook maar mag blijven wonen.
Toen we nog in Spanje zaten en op de weerberichten zagen dat het in Nederland veel had geregend deze winter, verwachtten wij hier in het voorjaar een stralend groene omgeving aan te treffen met veel planten, bloemen, vogels, enzovoort. Groen is het hier wel, maar qua flora en fauna zien we dat er veel anders is dan het vorige jaar.
Wat opvalt is dat er helemaal geen vogels afkomen op het door ons opgehangen vogelvoer. Het kan zijn dat de vogels voldoende ander voer vinden in de natuurlijke leefomgeving, maar wij zien ze ook niet rondscharrelen op de aarde in onze tuin, wat vorig jaar wel het geval was. We zagen toen vogels van allerlei soort, maar nu is het doodstil in de tuin. Het is een beetje beklemmend. Zelfs duiven zijn er minder. Alleen kraaien en meeuwen zien we en dat zijn er ook minder dan andere jaren. Minder eenden, ook de minder grotere soorten eenden en ganzen.
Vanmorgen, tijdens een wandeling in de Uithof, hoorden we wel wat vogels fluiten, maar zagen we daar weinig van en ook zagen we minder watervogels.
Ik heb geen idee wat de oorzaak daarvan is. Zou het kunnen komen door bestrijdingsmiddelen of door de vogelgriep die nog steeds heerst? De natuur is aan het veranderen, overal op de wereld en het weer ook. 😢
Als mensen zich op internet begeven en zich openhartig en kwetsbaar opstellen, dan kunnen zij daarop reacties verwachten. Sommige positief en andere negatief. Bekende Nederlanders krijgen zelfs reacties op media als X tegen wil en dank, ook al zijn zij zelf niet actief op dergelijke media. Als ze verstandig zijn sluiten zij zich daarvan af door de reacties niet te lezen.
Ik ben geen bekende Nederlander (gelukkig!), maar stel me wel kwetsbaar op door een website te beheren en daarin te schrijven wat in me opkomt. Iedereen kan op mijn stukjes reageren zoals deze wil, maar zal ook moeten accepteren dat ik de beheerder ben van deze website en dat ik reacties die mij niet aanstaan kan verwijderen. Dat is het voordeel van schrijven in je eigen domein.
De meeste mensen die mijn weblog lezen doen dit, omdat zij het leuk vinden wat van mij te lezen. Helaas is er ook een persoon die mijn weblog leest met een hardnekkige nieuwsgierigheid die niet komt vanuit een welwillend en goed hart. Zij pakt zo nu en dan de gelegenheid aan om in een woeste reactie, die wemelt van spelfouten, mij de les te lezen, zich baserend op informatie die kant nog wal raakt. Ze meent mij goed te kennen, maar komt op mij over als iemand die de klok heeft horen luiden maar niet helemaal weet waar de klepel hangt.
Ze probeert mij te kwetsen waar zij kan. Wat ik me afvraag is waar de haat vandaan komt van een persoon die ooit een collega van me was, zich later voordeed als een goede kennis en die nu om een onduidelijke reden een pesthekel aan me heeft.
Het lijkt mij heel vervelend om iemand zo te haten. Als ik haar iets had aangedaan, dan kon ik me er nog iets bij voorstellen.
Ik hoop dat zij zich over haar haat heen kan zetten, want het enige wat ze ermee opschiet is dat ze brandt in haar zelf opgestoken vuurtje. In feite heeft ze niets met mij te maken en hoeft ze mijn weblog niet te lezen.
In de winter waren we in Spanje en toevallig was het daar deze winter zacht weer. We hebben misschien in totaal drie dagen gebruik moeten maken van een jas. De nachten waren daar wel fris in huis, omdat Ahmad’s dakhuisje slecht geïsoleerd is. Maar daartegen droegen we dan wintertruien.
Om niet alsmaar kleding heen en weer te hoeven slepen lieten wij onze wintertruien daar, toen we begin april naar Nederland vertrokken. Maar karamba! Wat was het hier koud! Kouder dan de koudste winterdag in Andalusië. Ik zag in mijn kast hier niet veel warme truien liggen en ging op internet op zoek naar warme truien. Normaal houd ik er niet van om kleding via internet te kopen, maar ik verwachtte geen wintertruien te zullen aantreffen in winkels, omdat de zomer in aantocht is.
Dus toetste ik op Google in: ‘warme wintertruien’. Er popten mooie dikke truien op. Zonder te letten op reviews van de websites bestelde ik twee truien bij verschillende websites. Eén bij Moluvo.nl en één bij Storebay.nl. Ik ging af op dat ‘.nl’, in de naïeve veronderstelling dat ik hier te maken had met Nederlandse bedrijven. Sukkel die ik ben.
Na het bestellen kreeg ik wel een vermoeden dat ik hier te maken had met bedrijven die weliswaar zich voordoen als Nederlands, maar die hun producten laten komen uit China. Nou ja, ik heb ook weleens bloesjes besteld bij Ali Express en die waren helemaal o.k. Er was niets meer aan te doen bovendien, dus afwachten maar. Intussen zat ik zonder de bestelde warme truien. Gisteren (na een drietal weken) kwam mijn eerste bestelling binnen, die van Moluvo. Ik werd erop attent gemaakt door mijn buurvrouw, want er hing een pakje nat te worden dat uitstak uit mijn brievenbus. Het pakje was erg dun, maar paste net niet door mijn met tochtharen gevoerde brievenbus.
Ik vroeg me al af hoe hier een dikke warme trui in kon zitten. Niet dus! Toen ik het openmaakte zag ik een ’trui’ van heel dun materiaal, die in de verste verte niet leek op de trui die ik besteld had, behalve de kleur en het ritsje. Er stond geen merk in, maar alleen een S, wat de maat zou moet zijn. Voor de vorm trok ik hem even aan, maar hij was veel te groot. ‘Hij staat je helemaal niet’, zei Ahmad. Ik keek in de spiegel en zag mezelf staan in een vormeloos, te ruim zittend, grijs geval.
‘Volgens mij is het jouw maat meer dan de mijne,’ zeg ik tegen Ahmad. De braverd trekt hem aan en het staat hem veel beter dan mij, maar het zal meer dienen als een T-shirt met lange mouwen.
Ik lees daarna de reviews van Moluvo op Trust Pilot, allemaal negatief natuurlijk. Mensen die hun product wilden retourneren omdat het niet was wat ze besteld hadden moesten dat zelf naar China sturen voor 25 piek en kregen daarna hun geld niet terug, omdat het ‘nooit was aangekomen’.
Om verdere ellende te voorkomen houd ik de dunne miezerige trui, die als T-shirt kan dienen voor Ahmad.
Van Storebay verwacht ik helemaal niets te ontvangen. Ook deze website wordt erg negatief beoordeeld in Trust Pilot. Ik heb mijn geld weggegooid door blindelings louche websites te vertrouwen. Daar heb ik van geleerd.
Gelukkig gaat de temperatuur hier binnenkort omhoog.
Vandaag ging ik mijn paspoort ophalen op het stadsdeelkantoor Leyweg, vanuit mijn huis te bereiken via een paar haltes met de tram. Voor mij een uitje.
Bij de halte zie ik een zwarte vrouw zitten. Ze kijkt wat boos en maakt de indruk niet makkelijk te zullen praten. Ik ga rustig naast naar zitten op het bankje en kijk af en toe naar het scherm, waarop te zien is dat de tram over 3 minuten bij deze halte zal stoppen. Dan begint zij ineens tegen me te praten. ‘Nog 3 minuten,’ zegt ze. ‘Ja, gelukkig gaan ze best vaak,’ antwoord ik. ‘En gelukkig is het vandaag niet zo koud. Er staat niet zo een koude wind meer.’ Samen kijken we naar een man met een fiets aan de andere kant van het spoor. Hij ziet eruit als een heer en heeft een mooie fiets. ‘Hij zoekt,’ zegt de vrouw. ‘Zoekt zeker een goede plek om zijn fiets vast te zetten,’ zeg ik. ‘Nee,’ zegt de vrouw. ‘Hij zoekt naar blikjes.’ ‘O, voor statiegeld,’ zeg ik dan. Inderdaad zie ik hem nu met zijn handen in de prullenbak zoeken. ‘Ja,’ zegt de vrouw. ‘Dat zie ik hem elke dag doen.’ ‘Dan moet iemand echt weinig geld hebben,’ zeg ik. ‘Om dat ervoor over te hebben om aan wat geld te komen.’
Dan stappen we allebei de tram in. Ik ben blij dat de vrouw even met me gepraat heeft. Kennelijk schat ik mensen niet altijd goed in. Zeker is dat mensen, wie het ook zijn, wel een lage drempel voelen om met mij in gesprek te gaan. Dat vind ik fijn. We zijn immers één familie.
Even later zit ik in de tram uit het raam te kijken. Ik voel ogen prikken in mijn achterhoofd. Dan draai ik mijn hoofd om en ik kijk recht in het gezicht van een baby, die over de schouder van de moeder mij strak aankijkt. Ik vind dat heel schattig en moet erom lachen. Kleine wezentjes die al alles om zich heen observeren…
Na het ophalen van het paspoort loop ik nog even de Leyweg af om te kijken welke winkels er zoal zijn en wat daar te koop is. Bij de Marokkaanse slager haal ik één koolraap voor Ahmad (voor de couscous). ‘Neem maar mee, die krijg je van mij,’ zegt de aardige verkoper en ik steek hem in mijn zak. Ik kijk bij Nelson naar sportschoenen voor de zomer, maar vind daar niets dat ik mooi vind. Ik zie hier en daar goedkope kledingwinkels, die flodderige kleding verkopen. Dan zie ik een Jumbo en blij verrast koop ik alle ontbrekende ingrediënten voor de soep en de couscous die Ahmad morgen gaat maken. Bij de scankassa realiseer ik me dat ik geen tas heb. Ik koop een plastic tasje met ‘Jumbo’ erop en moet daarvoor 75 cent neertellen. Maar alsnog blij loop ik met alle gekochte etenswaren weer naar de tramhalte. Ahmad zal blij zijn met wat ik gekocht heb.
Dit verhaal behoeft een inleiding.
Van kinds af aan ben ik opgevoed met een reinigingsgewoonte die met name voorkomt bij moslims. Mijn moeder leerde ons dat wij na de grote boodschap ons poepgaatje moesten wassen met water. En dat gebeurde met een fles, die gevuld met water altijd naast de WC klaarstond en die je ook altijd moest bijvullen na gebruik.
Hoe kwam mijn moeder aan deze gewoonte, die ook gedeeld werd door mijn stiefvader? Dat kwam door haar jeugd in het vroegere Nederlands Indië. Zij groeide, zoals ik al eerder vertelde, op met bedienden die ze vaker zag dan haar eigen moeder. Die bedienden waren moslim en leerden haar te ’tjebbokken’. Dat is je billen na de grote boodschap wassen met water.
En zo kwam deze gewoonte ook bij mij en mijn broer terecht. Voor ons was dat heel gewoon en voor ons was het ondenkbaar dat iemand na de boodschap alleen met papier zich kon reinigen.
Ook tijdens mijn eerste huwelijk en tot op heden bleef ik die gewoonte houden. In Pakistan hadden ze geen fles naast de WC staan maar een zogenaamde ‘lota’ (zo spreek je het uit in het Urdu, maar ik zie het woord nergens in Google staan). Dat is een soort gieter zonder handvat van aluminium.
En later in Nederland gebruikt ik altijd een gieter met handvat. In Spanje hebben we een bidet en op veel plaatsen waar ik kwam in moslimlanden, zoals Mecca, hebben ze een douche met een kraankop die naast de WC aan de muur bevestigd is.
Om het een lang verhaal kort te maken. Sinds vandaag ben ik ook in het bezit van zo een doucheslang met kraankop. Daar hebben we wat moeite voor moeten doen. De slang hebben we gekocht in Spanje en de hulpstukken om het ding te bevestigen en aan te sluiten op de waterleiding hebben we hier gekocht.
Voor de hulpstukken kon ik niet bij Hornbach of Gamma terecht, maar moest ik naar een speciaalzaak voor loodgietersonderdelen, genaamd Verploegen. Ik reed er met samengeknepen billetjes van de zenuwen heen met mijn waggie. Wat ben ik toch een bangerd geworden in het verkeer, vooral voor rijden in de binnenstad en op plekken die ik niet ken. Op de hoofdweg heb ik daar veel minder last van.
Maar het is gelukt en op de terugweg wist ik ook nog de Aldi aan te doen voor enkele zakken biologische potgrond. Opgelucht kwam ik thuis. Mijn lieve klusjesman is de douchekraan nu aan het bevestigen in ons toilet. Wat een luxe.
Eindelijk. Ontbijten, koffiedrinken, lezen en lunchen in de tuin. Je kunt rijk zijn of arm, ziek of gezond, gelukkig of ongelukkig, de zon schijnt op ons allemaal. Als de wolken wegtrekken…..
Zoek de zon op, dat is zo fijn🌝