Jaren was ik niet meer verkouden. Ik zag om me heen tal van mensen snotteren en kuchen en prees me gelukkig dat het vieze virusje mij al zoveel jaren (misschien wel 20?) niet meer te pakken kreeg.

Maar toen ik laatst met de tram naar de stad was gegaan voelde ik nadien een verkoudheid opkomen. In mijn overmoed dacht ik nog dat ik deze kon negeren en gewoon kon blijven doen of er niks aan de hand was. En dat leek in het begin ook zo, want bij mij settelde het virus zich in mijn lichaam met de snelheid van een moeilijk opstartende diesel.

De eerste week voelde ik wel dat mijn hoofd vol watten leek te zitten, maar snot en slijm bleven voor alsnog uit. De tweede week begon mijn neus af en toe dicht te zitten en voelde ik me iets beroerder.

Vrijdag fietste ik naar de kapper in de frisse ochtendwind zonder dasje en ik fietste weer naar huis met natte haren. Dat was de genadeklap! Daarna had ik een zware nacht, waarin ik probeerde zo min mogelijk te hoesten om het schatje naast me niet wakker te maken. Dat lukt niet en hij stond ineens naast mijn bed met een thee van eucalyptusblaadjes met honing. Dat hielp niet en ook de Juanola-wiebertjes uit Spanje hielden de kriebel niet tegen.

Gisteren besloot ik eraan toe te geven en mezelf ‘ziek te melden’. Ik ging in bed liggen met mijn e-reader en sliep af en toe. Vannacht was het weer hoesten geblazen. Ineens stond mijn liefste naast mijn bed met een halve uit. ‘Ruik hier even aan,’ zei hij zachtjes en daarna legde hij de halve ui op mijn nachtkastje.

Het is niet fijn om ziek te zijn, maar de dingen die Ahmad voor mij doet als ik ergens last van heb ontroeren mij zo. Voor mij is dat LIEFDE 💖. Het belangrijkste in het leven….