De agente die op bureau Berensteinlaan mij te woord stond na mijn melding van het verlies van mijn pasjeshouder met inhoud heeft me niet goed voorgelicht. Haar advies om twee dagen te wachten met het aanvragen van nieuwe pasjes, zoals o.a. mijn rijbewijs en autokentekenkaart was misschien wel gepast en zeker goed bedoeld. Soms komen de pasjes toch weer terecht. Maar dat de politie de pasjes in mijn brievenbus zou gooien als deze gevonden werden was lariekoek. De gevonden voorwerpen, die mensen discreet kunnen deponeren in een brievenbus van het politiebureau, zoals ik zag bij een tweede bezoek aan dat bureau, gaan regelrecht naar de afdeling gevonden voorwerpen van de gemeente. De politie gaat dus zeker geen portemonnees of pasjes aan huis bezorgen bij mensen. Een andere agent vertelde me dit, toen ik informeerde of er al iets was gevonden, twee dagen na de diefstal.
Ook het verhaal van de receptioniste dat ik gewoon kon gaan rijden zonder rijbewijs in afwachting van hoe het verder liep (rijbewijs terugkrijgen door gelukkig toeval dan wel opnieuw aanvragen) was onjuist. Ze beweerde dat de politie kon nakijken of ik een rijbewijs had als ze me onverhoopt zouden aanhouden. Ik dacht nog ‘hoe dan als ze me aantreffen zonder enige legitimatie in mijn auto?’. Het was foute info! Je mag hoe dan ook niet rijden zonder rijbewijs en daar staat een boete op van 100 piek, zoals ik vandaag las op internet. Zelfs als je al een nieuw rijbewijs hebt aangevraagd maar dat nog niet in je bezit is, mag je niet rijden.
Op haar nonsens advies reed ik eergisteren nog naar Pijnacker en terug, zonder enig papier. Ik voelde me daar niet goed bij en dat was dus achteraf gezien terecht.
Vandaag voel ik me helemaal ok, omdat ik inmiddels, ervanuit gaand dat mijn portemonnee definitief uit mijn leven is, alle pasje heb geblokkeerd en opnieuw aangevraagd. Ik heb zelfs alweer een nieuw pashoudertje besteld. Het is wel een zegen dat je alles vanuit je luie stoel kan regelen via internet. Alleen voor het rijbewijs moet ik naar het gemeentehuis. Dat kan morgen al. Op de fiets natuurlijk.
Voortaan ga ik beter oppassen. Het tasje altijd dichtritsen en niet meer met een open tasje rondlopen.
Het gebeurt vaker, dat mensen hun portemonnee ergens laten vallen. Als je geluk hebt, dan is er een eerlijk persoon in de buurt, die je erop attent maakt, zodat je de portemonnee kan oprapen. Of iemand vindt de portemonnee even later en is zo eerlijk om deze ergens te brengen bij de gevonden voorwerpen in deze of gene winkel in de buurt of bij het politiebureau.
In mijn geval ging het anders. Ik had vandaag geen jas aan en zoals gewoonlijk droeg ik mijn telefoon en portemonnee in een schoudertasje. Ik deed wat boodschappen bij het kruitvat en en daarna liep ik naar mijn fiets, vervolgens ging ik naar AH en bij de zelfscankassa ontdekte ik dat mijn portemonnee met al mijn kaartjes (autopapieren, verzekeringsbewijs, rijbewijs, pinpas, OV kaart etc.) niet in mijn tasje zat. Dat was schrikken natuurlijk. Ik liet de boodschappen liggen en zette het op een zoeken. De winkel door, overal waarlangs ik gelopen was, en vervolgens buiten en tot aan de uitgang en de kassa van het kruitvat waar ik het laatst nog had afgerekend. Noppes nada. Ik sprak diverse mensen aan, alle medewerkers van het kruitvat en de AH en de infobalie van de AH. Ook buiten sprak ik mensen aan die daar op bankjes zaten. Iedereen was erg lief en meelevend, maar helaas had niemand wat gezien. En ook al hielpen de medewerkers van het kruitvat en AH me zoeken, het had allemaal geen resultaat. Ik bleef er vrij rustig onder, blokkeerde in de rekening op mijn telefoon wel mijn pinpas, toen ik in de gaten had dat ik die niet ging vinden.
Ik liet mijn naam en telefoonnummer achter bij het kruitvat en bij AH, voor het geval er nog een eerlijke vinder zich zou melden met mijn portemonnee. Op de terugweg liep ik even het politiebureau binnen om aangifte te doen. De agente aan de receptie vertelde mij dat het tegenwoordig niet meer nodig is om aangifte te doen, niet op het bureau en ook niet via internet. Dat ik gewoon alle papieren opnieuw kan opvragen bij de diverse instanties met mijn DigiD. Maar ze ried me aan om daar nog twee dagen mee te wachten. Ze vertelde dat er dagelijks heel veel portemonnees met pasjes werden afgegeven bij de politie en dat de agenten wisten waar ik woonde, als ze mijn naam zagen staan op die pasjes en er ook voor zouden zorgen dat ik die terugkreeg.
Ik voelde me steeds rustiger worden, toen ik eenmaal doorhad dat de angst die ik al eerder had om ooit al mijn papieren te verliezen nu echt werkelijkheid was geworden. Ik herinnerde me dat ik in grotere paniek was toen ik een keer mijn fietssleutel kwijt was en dat ontdekte toen ik veel boodschappen had gedaan voor de buurvrouw. Die sleutel vond ik terug, omdat iemand zo goed was geweest die af te geven in het kruitvat.
Maar dit keer was er nog geen enkel teken van zo een goede afloop. Ik zag dat er inmiddels twee keer gepind was bij de primera in de buurt van waar ik mijn portemonnee was verloren. Weldegelijk was dus iemand er met mijn portemonnee vandoor gegaan. Mijn pas is nu geblokkeerd en het geld uit de portemonnee heeft de persoon zich waarschijnlijk al toegeëigend. Het is afwachten wat hij/zij gaat doen met mijn andere pasjes. Netjes afleveren bij de politie of gewoon ergens dumpen in een vuilnisbak en er ook nog met mijn mooie pashoudertje vandoor gaan.
Ik wacht het af. Gelukkig duurt het nog bijna 6 weken voordat we weer naar Spanje gaan. Dat geeft me hopelijk genoeg tijd om de pasjes te vervangen. Ik begin daar op aanraden van de agente pas volgende week mee. Ik heb mijn OV kaart wel al telefonisch geblokkeerd en laten vervangen voor een nieuw exemplaar tegen betaling van 11 piek. Om te voorkomen dat de dief ermee afreist naar Groningen en terug.
Wat zal ik er meer over vertellen? Toen we aankwamen en daar om te beginnen een kopje koffie gingen nuttigen, waanden we ons in een seniorencomplex. Wat een hoop mensen op leeftijd bij elkaar. Zelf hoorden we daar ook bij, maar uiteraard voelden wij ons jonger.
We maakten een grote wandeling, waarbij ik mijn Spartaanse kant liet zien. Ik wilde zoveel mogelijk door de bossen lopen, waardoor we een enorme omweg maakten toen we te voet het gebied naar en rond Ugchelen verkenden. Ahmad liep op sandalen en kreeg last van zijn voetjes. Gelukkig werden het net geen blaren. Daarna maakten we gebruik van de faciliteiten die de luxe hotelkamer ons bood en toen we uitgerust waren maakten we nog een wandelingetje rond het hotel. We besloten niet in het chique restaurant te gaan eten. Het eten zou ons waarschijnlijk tegenvallen in verhouding met de prijs.
Toen we er daarna op uit gingen om wat te gaan eten, zagen we een enorme rij voor de balie staan met mensen die wilden inchecken. Het waren nu allemaal jonge mensen en veel daarvan waren gekomen met kinderen. Succesvol uitziende echtparen, die kennelijk de vrijdag vrijaf hadden genomen voor een lang weekend in het groene Ugchelen.
We aten een overheerlijke portie frites met een kroket in Ugchelen op het terras bij het Bikkertje, een prima snackbar. Na terugkomst genoten we opnieuw van wat je zoal kan doen in een hotelkamer.
De volgende ochtend zag ik bij de lift en in de ontbijtzaal tal van jonge vaders en moeders met kinderwagens enzovoort. Op de een of andere manier ontroert het me altijd weer om jonge ouders te zien, die de moeite hebben genomen kinderen op de wereld te zetten om daar een leven lang zorg voor te dragen en ze bovendien mee te nemen op vakantie. Dat heb ik zowel hier als in Spanje.
Op de terugweg gingen we, zoals het plan was, langs de Kovelaarswade. We zagen dat het islamitische gedeelte van de begraafplaats behoorlijk voller was met graven dan een paar jaar terug. Ik nam me voor om de grafrechten van mijn piepkleine zoontje niet meer te verlengen als de volgende periode van 10 jaar voorbij is. Zijn pure ziel is immers al bijna 40 jaar lang elders, al weet ik niet waar. Ik ga plaats maken voor de graven van andere kindertjes.
Zo staat mijn auto weken werkeloos op de parkeerplaats en zo rijd ik ineens vrijwel dagelijks. Morgen gaan we naar Ugchelen. Daar staat een van der Valk hotel, geheten de Cantharel.
Toen ‘onze’ (zijn kinderen zijn mijn kinderen en v.v.) kinderen kwamen eten werden wij verrast door geschenken, waarvan er één was een overnachting met sauna en jacuzzi in de Cantharel. Kennelijk vinden zowel de kinderen in Spanje als de kinderen hier dat zo een cadeau bij ons past, want op 23 oktober hebben we ook een reservering staan voor een dergelijk arrangement, maar dan in Andalusië, een verjaardagscadeau van de kinderen van Ahmad. Deze krasse oudjes worden flink verwend.
Dus morgen rijd ik richting Ugchelen. Met behulp van de Waze navigatieapp dit keer.
Op de terugweg vrijdag wil ik van de gelegenheid gebruik maken om langs de Kovelswade in Utrecht te rijden om het graf van mijn overleden zoontje te bezoeken.
Wat een activiteit ineens na een tijdje relatieve stilte. Vandaag is het nog rustig toeven op de tuinbank. Geen verplichtingen meer om met hondjes te wandelen.
Tulum is een hele leuke gastvrije strandtent in Noordwijk. Goed eten, lekkere muziek en gastvrij jong personeel, die het samen ook leuk hebben, zoals ik kon zien. Kortom een heel fijne sfeer als je een keer lekker uit eten wilt.
Ahmad en ik reden er gisteren heen om even samen te kunnen zijn met zijn zoon, die zoals ik al een paar keer eerder vertelde, werkt als ingenieur bij de formule 1 (een jongensdroom die hij door veel doorzettingsvermogen heeft laten uitkomen). Hij was dit keer niet alleen, maar was in gezelschap van een collega, een Italiaan. Het is grappig om te zien hoe ze communiceerden met een mix van Spaans en Italiaans. Ik merkte dat de Italiaan heel goed Spaans verstond en de woorden die afweken als hij me antwoordde, zoals ‘piano’ in plaats van ’tranquillo’ begreep ik ook wel. Dus we konden leuk met elkaar praten. Door de harde muziek kon ik soms delen van het gesprek tussen vader en zoon niet volgen (ik denk dat mijn gehoor ook niet meer is wat het geweest is), maar de grote lijnen heb ik wel kunnen opvangen. Intussen genoot ik ook van het uitzicht op de woelige zee en de knappe jonge serveersters en obers die soepel en snel door het restaurant heen liepen en hun werk fantastisch en met duidelijk plezier aan het verrichten waren.
Ik maakte een foto van de zee vanaf mijn zitplaats aan tafel met de zoemlens van mijn telefoon. De foto is onscherp, maar ik vind hem toch leuk, omdat hij lijkt op een schilderij. Hij ademt ook een beetje de tropische sfeer van dit Mexicaanse restaurant.
Op de heenweg had ik trouwens direct weer problemen met google maps. Niet alleen werd er niet gesproken, maar al na een paar kilometer liet google maps het helemaal afweten. Hetzelfde gebeurde met de telefoon van Ahmad. Heel raar! Ik wilde ergens stoppen om de navigatie van de auto dan maar in te stellen, maar Ahmad zat naast me en hij downloadde intussen de Waze-applicatie in mijn telefoon. Waze is dezelfde navigator die ook in mijn auto zit, maar op de telefoon werkt hij met internet en dan houdt de app je op de hoogte van alle actuele verkeerssituaties, wat in de auto-navigatie bij mij niet het geval is.
Wat ben ik blij met deze navigatie-app! Gemakkelijk in te stellen en hij werkt naar behoren. Een aanrader voor wie een betrouwbare navigatie zoekt. Het was dit keer gemakkelijk heen en terug te rijden. Wel een opluchting.
Afgelopen vrijdag zou een deel van mijn kinderen, kleinkinderen en partners bij mij komen eten. Ook al zou het gezelschap niet compleet zijn, ik verwachtte alsnog 16 personen.
Ik wilde een rijsttafel bereiden en had de voorbereidingen zorgvuldig gepland. Woensdag ging ik boodschappen doen. Omdat ik vier kilo stoofvlees wilde hebben voor de rendang ging ik naar een Hollandse slager in Wateringen. Ik stelde me voor dat zoveel vlees waarschijnlijk niet voorradig zou zijn in de schappen van de supermarkten en ik wilde goed vlees. Ik liep de ruime slagerij binnen en begreep al door een blik in de vitrines van de toonbanken dat dit geen slagerij was waar groot werd ingekocht. Er lagen allerlei hapjes met kleine hoeveelheden vlees achter het glas, die vaak bovendien al gekruid waren door de slager. Voor de toonbank stonden een aantal dames en heren, die kleine porties bestelden. Een paar onsjes van dit en van dat. Er was veel bedienend personeel aan het werk, allen met handschoenen. Daar houd ik van, dat er hygiënisch gewerkt wordt. Ik was al snel aan de beurt en vroeg of het mogelijk was vier kilo stoofvlees van het rund af te nemen. Dat kon. Het vlees kostte wel 22 euro de kilo. Ik moest daar even over nadenken, maar besloot al gauw dat alleen het beste goed genoeg is voor mijn kindertjes. Dus vooruit dan maar. Ik organiseer niet dagelijks zo een feestje.
De slager leefde zich goed in en begreep dat ik voor de rendang vlees moest hebben dat uit elkaar zou vallen. Hij bood aan het voor me te snijden en begon wat verder achterin de zaak het vlees voor me in blokjes te snijden. Inmiddels kreeg ik veel belangstelling van de andere klanten in de zaak. Terwijl ik op een bankje zat te wachten vroegen enkelen me wat ik ging maken. ‘Hachee?’ vroeg een oudere dame me en keek daarbij een beetje samenzweerderig (oude keukenprinsessen onder elkaar). ‘Nee,’ antwoordde ik. ‘Rendang’. ‘Oeh, wat lekker,’ riepen een paar anderen uit die hadden meegeluisterd. Een aantrekkelijke dame met een mooi vestje zei dat zij dat soort dingen niet kon klaarmaken. ‘Ík kán dat niet,’ verzuchtte zij. Ik zei haar dat ik ook de recepten maar van internet haalde, maar dat ik daarbij wel goed bekeek welke lekker waren. ‘Ik heb een heel goed recept voor rendang’, zei ik. De vrouw ging daar niet verder op in en ik begreep dat zij niet alleen niet wist hoe het te maken, maar dat ze er kennelijk ook helemaal geen zin in had.
Toen het vlees gesneden was en ik gepind had, kwam de slager helemaal vanachter de toonbank aangelopen om mij het vlees aan te reiken in een prachtige zwarte koeltas met een rits, toch een mooi cadeautje. Ik nam de tas over mijn schouder en liep tevreden de winkel uit.
Donderdag bereidde ik de rendang en de sambal telor eitjes en vrijdag de sajoer boontjes.
Mijn drie oudste kleinzoons konden niet. Eén was met vakantie met zijn vriendin en de andere twee moesten werken. Uiteindelijk zouden er maar 10 personen komen. Ik vroor 1 kilo vlees in en bereidde de overige 3 kilo.
Het was beregezellig. Toevallig was het een zachte avond zonder regen en konden we lekker buiten zitten. De kleine meisjes aten vooraf en waren daarna voldaan en gingen zoet spelen; het huis van oma verkennen is altijd spannend. Iedereen was enthousiast over het eten. Zelf smulde ik niet zo, wat ik vaker heb als ik lang in de keuken heb gestaan. Maar een dag later was er nog net wat over en genoten Ahmad en ik er alsnog samen van. Ook mijn oudste kleinzoon kwam gisteren langs voor een bord eten en het was eigenlijk heel leuk om hem alleen te spreken. Ik houd veel van die jongen (inmiddels 26 jaar). En voor de andere kleinzoon nam mijn dochter een bakje eten mee. Toen iedereen tegelijk naar huis wilde gaan, kort na het ondergaan van de zon, hielpen ze allemaal eerst mee om alles af te wassen en op te ruimen. Dat liep als een geoliede machine. Ik vond dat heel bijzonder en super lief van ze.
Mijn dochters namen elk hun hondje met toebehoren ook mee. Wat een afscheid!
Het eten was zo een succes, dat ik heb besloten het vlees altijd te halen bij de slager in Wateringen. Het was het geld waard. Omdat ik de recepten die ik heb voor met name de rendang en de sambal telor eitjes heel goed vind, wil ik ze delen in dit stukje. Vooral het recept voor rendang is heel helder en stap voor stap uitgelegd. Als je precies doet wat er staat en je laat het vlees echt een paar uur sudderen op een laag vuurtje wordt het om je vingers bij af te likken. Het kan niet fout gaan. Het recept voor de eitjes is ook bijzonder goed.
We leven nu alweer een paar dagen later. We moeten wennen aan de plotselinge afwezigheid van de hondjes. Als ik ’s morgens beneden kom, heb ik de neiging om te kijken of de hondjes al wakker zijn. Het is gek om de kamer dan leeg te zien zonder hun mandjes en voerbakjes.
Het is alweer een paar dagen geleden en ik ben al wat van de schrik bekomen, maar ik wil mijn avontuur toch graag navertellen.
Afgelopen dinsdag ging ik met de auto naar Abcoude, waar ik mijn goede vriend Theo wilde bezoeken. Ik rijd normaal gesproken altijd met de navigatie app van google maps, omdat het navigatiesysteem in mijn auto niet alle wegen herkent en ook niet waarschuwt voor onverwachte omleidingen enzo.
Tot voor kort werkte mijn google maps navigatie uitstekend. Ik heb er ook graag een gesproken aanvulling bij en die deed het steeds naar behoren. Onderweg merkte ik helaas dat de stem zweeg. Geen nood, dacht ik. Ik kan de weg ook wel vinden door op het schermpje van mijn telefoon te kijken.
Even voor de afrit naar de A9 blokkeerde de app. Ik merkte dat aan het feit dat het scherm stilstond en bleef hangen op een bepaalde plek. Gelukkig wist ik, omdat ik altijd de route vooraf even bekijk, dat ik moest afslaan naar de afrit A9 en daar na bij de afrit A2. Ik zag, toen ik op de A2 reed, een bordje Abcoude, maar ja, hoe verder? Ik ken daar heg noch steg.
Ik wil het verhaal over dat navigeren niet te lang te maken.
Ineens bevond ik mij op een landweggetje met maar één baan. Het was een dijkweggetje. Links van me stroomde een riviertje met waterlelies en rechts liep de berm met een hellinkje naar beneden en daarachter waren weilanden. Het was er rustig en groen, maar ik had daar op dat moment geen welwillend oog voor. Ik wist dat ik behoorlijk verdwaald was en zeker niet in de buurt van het adres waar ik heen moest. Google maps wist het ook niet. Ik kreeg boodschappen te lezen als ‘rijd naar het zuiden’ en daarna ‘rijd naar het westen’. De weg mijn scherm ging rechtuit met aan het einde een het advies weer terug te gaan naar waar ik vandaan kwam. Ik wist het zeker nu. Dit was foute boel.
Ik stopte bij de eerste de beste gelegenheid en dat was een oprit naar een boerderij. Ik zette mijn auto schuin op de naar beneden hellende oprit en belde aan bij een grote ijzeren poort. Ik zag een camera, een alarmsysteem en een kastje met een elektrische bel. Er kwamen wat blaffende honden naar me kijken, maar toen ze zagen dat er toch niemand voor me opendeed en ik dus achter het hek bleef, verdwenen ze weer naar waar ze vandaan gekomen waren. Opzij van de oprit zag ik twee alpacas die me niet al te snugger aankeken. Hier woonde duidelijk geen gewone boer, maar ik had te maken met een ‘pretboerderij’.
Karamba, ik stond hier midden in het verlaten platteland! Aan wie kon ik hulp vragen? Er kwam een auto langs en ik stak mijn hand op en keek er voor mijn gevoel bij of ik hulp nodig had. Maar kennelijk keek ik niet benauwd genoeg, want de autobestuurder stak zijn hand ook op ter begroeting en reed voorbij. Ik vond het nu echt spannend worden. Gelukkig kwam er even later een fietser aanrijden en ik sprak hem aan. Hij stapte af en nam de tijd om mij de weg te wijzen. Ik kon twee dingen doen: rechtdoor blijven rijden of omkeren. Rechtdoor was misschien gemakkelijker voor me, stelde hij nog voor, omdat ik dan niet hoefde te keren. ‘Dat is geen probleem,’ zei ik en hij wees me hoe ik er kon komen door terug te keren naar waar ik vandaan kwam. Hij legde het goed uit. Ik bedankte hem hartelijk.
Daarna begon ik te keren met mijn auto. Ik zag een tractor voorbij komen en om hem ruimte te geven reed ik achteruit de oprit een beetje verder in. De tractorchauffeur bedankte me door zijn hand op te steken en ik zwaaide terug. En nou komt het!
Dit is niet een foto die ik nam (ik had wel wat anders aan mijn hoofd!), maar deze komt van internet. Hij lijkt wel op de twee bruine alpacas die daar waren
Ik stond met mijn auto nu geparkeerd op de handrem met mijn de achterkant gericht naar het enorme ijzeren hek, dat zich op zo een anderhalve meter van mijn bumper bevond. Ik liet de koppeling langzaam los, gaf gas en liet intussen langzaam de handrem los en……merkte dat mijn motor het niet trok! De auto wilde liever naar achter glijden en op het hek knallen. Ik raakte in paniek. Wat nu? Eigenlijk had ik een stuk of twee drie sterke mannen nodig, die mijn auto vanachteren tegen konden houden terwijl ik gas gaf, maar die waren nergens te bekennen. Alleen die twee bruine alpacas, die me schaapachtig aankeken. Ik stapte even uit de auto en had zin om te janken, maar besefte dat ik het toch echt alleen moest zien te redden. Dus weer stapte ik in en ik herhaalde de handeling om te starten op de deze nachtmerrie van een hellingproef met het ijzeren hek dat dreigend achter me was.
Ik gaf met al mijn kracht gas, hoorde de motor loeien als een gek en merkte tot mijn opluchting dat de auto nu met piepende en slippende banden vooruit schoot.
Ik vond de weg nu snel dankzij de goede aanwijzingen van de fietser.
Het was heel gezellig bij Theo en Abcoude is een schitterend dorp. We maakten een mooie wandeling en daarbij schoot ik wat foto’s met mijn mobiel. Het zou gaan regenen. Om eventuele files te vermijden ging ik pas rond 18 uur weg.
De navigatie blokkeerde dit keer niet, was nog steeds wel zonder geluid, hoe ik ook geprobeerd had instellingen te wijzigen. De terugreis verliep in de stromende regen en even na Schiphol kwam ik op de A4 in een enorme file terecht. Er was een ongeluk gebeurd. Tegen 19.30 kwam ik thuis…
In de islam bestaat een bijgeloof dat dinsdag nooit een goede dag is om te reizen. Ik probeer reizen op dinsdag zoveel mogelijk te vermijden, maar dit keer kon het niet anders vanwege andere afspraken die zowel Theo als ik verder hadden. Maar al met al is het goed afgelopen.
Die nacht kon ik moeilijk inslapen. Ik was opgelucht dat ik van die helling was afgekomen, maar in mijn gedachten flitsten alle scenario’s voorbij van hoe het zou zijn gegaan als ik op dat hek zou zijn geknald.
Dit jaar zien we veel bloeiende planten opkomen in onze tuin. Dankzij zaaien, bollen planten, stekken en zorgen voor vruchtbare grond. En natuurlijk de liefdevolle zorg van onze ‘jardinero’. Ook mogen we veel vogeltjes verwelkomen, die graag knabbelen aan nootjes en zaadbolletjes. Ze komen ook graag drinken en baden in de waterbakjes, die altijd gevuld voor hun klaarstaan.
Zo hebben we kunnen genieten van wat natuur in onze tuin. En tot onze verrassing hebben we in de muur van onze achtergevel een bijennest gespot. Door een klein gaatje tussen de bakstenen zien wij de hele dag door bijen af en aan vliegen. Nooit eerder hebben we zo van onze tuin genoten.
De bijen zijn zo snel dat het moeilijk is een scherpe foto te schieten.
Deze mandevilla kregen wij jaren geleden van mijn jongste dochter. Hij zat toen in een veel kleinere pot met nog drie andere planten. Elk jaar zetten wij deze plant in de winter binnen achter het glas van de deur naar de tuin. Zo heeft hij alle jaren overwinterd en nu is hij al hoger gegroeid dan de schutting. Het zal elk jaar een groter gesjouw zijn om de plant naar binnen en buiten te brengen. Maar wat een bloemenpracht elk jaar weer!
Het klinkt mij in de oren als een huppelende hoofdpijn, ik zie paarden over hindernissen springen (waarschijnlijk door de hiphopklank), maar deze associatie die ik eraan geef heeft niets te maken op de denderende pijn die met dit woord beschreven wordt.
Ik werd drie dagen geleden verrast rond 2 uur in de nacht door een bonkend hoofdpijn. Ik nam 1 gram paracetamol, maar kreeg geen verlichting. Ik bleef om het uur wakker schrikken uit een hazenslaapje door deze knallende koppijn. In de ochtend vertelde Ahmad mij dat hij hetzelfde had ervaren gedurende de nacht en nu ook was wakker geworden met een hoofd dat ‘leek op exploderen te staan’. We stonden snel op en namen onze dagelijkse enorme kop met ochtendkoffie en…..de pijn verdween langzaam als sneeuw voor de zon.
We dachten allebei dat het waarschijnlijk te maken had met de warme dagen die we hadden gehad en de daaropvolgende daling van temperatuur.
Maar de volgende dag gebeurde hetzelfde met ons beiden. Weer die door hevige hoofdpijn onderbroken slaap en dat in de ochtend wakker worden met een kop vol pijn. En weer bracht de koffie verlichting.
Hoofdpijn is er in verschillende variëteiten en heeft ook diverse oorzaken. Gelukkig kan je op internet veel vinden over allerlei soorten aandoeningen en ik kwam bij het bestuderen van onze variëteit van koppijn als vanzelf terecht bij de benaming hypnische hoofdpijn, een pijn die telkens pleegt op te treden in het tweede deel van de nacht tijdens de remslaap en die vooral wordt aangetroffen bij met name vrouwen boven een zekere leeftijd. De heren en dames doctoren zijn er nog niet achter wat de oorzaak is van deze irritante slaap-verstorende pijn, maar het schijnt iets te maken te hebben met een verstoorde melatonine-huishouding tijdens de remslaap die kan optreden bij ouderen. Paracetamol en andere pijnstillers bieden bij deze pijn geen verlichting, maar cafeïne wel! Het advies is dan ook om de pijn te bestrijden met een cafeïnetablet. Dus ik ging gisteren naar de drogist en vond daar geen cafeïnetabletten, maar wel paracetamol met cafeïne. Ik nam dat pilletje vannacht in bij de eerste tekenen van de opkomende steeds helser wordende pijn en het hielp!
Ik schrijf dit lange verhaal hier, omdat ik denk dat een ander die ook verrast wordt door deze nare nachtelijke hoofdpijn er wat aan kan hebben. Het is niet altijd verstandig om naar een dokter te rennen bij pijn. De dokter weet ook niet altijd wat eraan schort en vaak zijn daarvoor dure onderzoeken nodig die dan soms alsnog niets opleveren. En dat is met name bij deze hoofdpijn, omdat deze redelijk onbekend was tot voor kort. Dus daarom….
Grappig is dat Ahmad en ik allebei tegelijk ten prooi zijn gevallen aan deze pijn in de knar. Het schijnt veel meer bij vrouwen voor te komen dan bij mannen, maar datzelfde geldt voor osteoporose en vitamine D gebrek en dat heeft hij ook. Wij lopen sowieso erg synchroon en lagen in 2019 samen naast elkaar in het ziekenhuis van Malaga, allebei met problemen in de buik.
‘Het zou mooi zijn als we ook samen mogen sterven,’ zeg ik tegen Ahmad. Hand in hand, dat lijkt me wel wat.
Waarschijnlijk was ik bij het schrijven van mijn vorige post enigszins verslapt door de warme dagen daarvoor. Ahmad en ik merken allebei dat wij niet meer zo goed tegen de warmte kunnen als weleer en kennelijk heeft dat niets te maken met waar je bent opgegroeid. Je zou denken dat iemand die opgegroeid is in het in de zomer snoeihete Andalusië beter tegen hitte kan dan iemand die opgegroeid in het noorden van Europa, maar dat klopt niet. Ik merkte vroeger in Pakistan al dat mijn ex minder goed tegen de hitte kon dan ik en toen ik in Suriname op het heetst van de dag door Paramaribo rond fietste wekte dat verbazing bij de bewoners. Ik kon vroeger extreem goed tegen hitte, maar nu dus totaal niet meer.
De laatste dagen, nu het weer hier weer wat afgekoeld is, voelen Ahmad en ik ons alweer een stuk energieker. Zozeer zelfs dat ik gister het stoutmoedige voorstel deed aan mijn kinderen, kleinkinderen en aanhang om op 23 augustus met zijn allen bij ons te komen eten. Ik wil een rijsttafel voor ze bereiden. Vier personen kunnen niet komen op die datum maar dan blijft er nog altijd een aantal eters over van 16 in totaal. Ik heb er zin in. Het voorbereiden, het berekenen hoeveel ik nodig zal hebben van alle ingrediënten, enzovoort. Dat wil wel wat zeggen! Wat een explosie van goesting in het leven! En aanstaande dinsdag rijd ik naar Abcoude om daar mijn oude vriend Theo op te zoeken. ‘Qué aléo’!
Zo zie je maar weer dat ‘alles verandert en niets blijft’. Sheikh Nazim placht al te zeggen dat hoe iemand zich voelt en over het leven nadenkt afhankelijk is van heel simpele dingen, die zuiver te maken hebben met je fysieke toestand. Is je buik vol? Heb je nergens pijn? Ben je uitgerust? Enz, enz. Nu voel ik me een beetje sterk 💪.
Gisteren kwam een vriendin bij me langs die me vroeg om hulp bij het aanvragen van een aanpassing in haar huis bij de WMO. Er wordt best nog weleens een beroep op mij gedaan door mensen en niet in de laatste plaats mijn kinderen, dus hoezo ‘inutil’? We zijn allemaal af en toe nodig voor een ander, maar er zijn daartussen ook weleens perioden van rust waarin je aan jezelf mag denken. Soort komkommertijd. Je moet gewoon de zeilen bijstellen en je aanpassen aan de situatie. En genieten van elk moment. Simpel toch 😉.
