‘Het is alweer voorbij die mooie zomer, die zomer die begon zo goed in juli. Ja, je wist dat er een einde aan zou komen, maar nog eerder dan je dacht is die zomer alweer voorbij.‘🎼🎶

Met weemoed denk ik terug aan de mooie warme dagen met de hondjes, luierend op de bank en wandelend in het mooie park. In de tuin bloeiden welig de bloemetjes, maar nu is het herfstige verval al een tijdje begonnen. De zon wil wel doorkomen, maar de wolkpartijen winnen en nemen het vrolijke licht weg. Herfst en winter komen eraan!

Vandaag zag ik, langs mijn mooie auto lopend, een deuk in het rechter achterportier. Souvenir van deze mooie zomer, waarin auto’s uit alle delen van Den Haag op onze gratis parkeerplaats plegen te parkeren. Om dan met tassen vol vlees en een barbecue uit te rukken naar het daarvoor bestemde veldje in de Uithof. Daar is gelegenheid voor families om vlees te roosteren en kinderen te laten spelen. Er is zelfs een chemisch toilet en er zijn talrijke afvalbakken om de etensresten en verpakkingen te deponeren. Alsnog is het tegen zonsondergang een puinhoop, maar telkens als wij de volgende dag onze eerste wandeling maakten met de hondjes, zagen we dat alles schoon was opgeruimd. De Uithof wordt heel goed onderhouden.

Maar helaas is er op onze parkeerplaats geen controle en kan men naar hartenlust portieren van andere auto’s indeuken bij het uitladen van het proviand en de kinderschare.

Ik neem mijn verlies met enige teleurstelling. Mijn auto verliest langzaam maar gestaag zijn als nieuw ogende uiterlijk. ‘Het is maar blik’, zeg ik tegen mezelf, maar het knaagt toch een beetje. Het vergaat mijn auto zoals mijn huis: hier een krasje, daar een deukje, daar een vlekje. Er wordt geleefd.