Categorie archieven: Ons leven in Den Haag

Schilderfrustratie

Geplaatst op door
6

Terwijl Ahmad het ene mooie werkstuk in tiffany maakt na het andere, komt er uit mijn handen niets.

Ahmad met zijn laatste werkstuk, een doosje voor snoep

Nu is hij alweer bezig met een nieuw project, het maken van een inlegsjabloon van tiffany voor een bijzettafeltje, waarvan het blad wat versleten is. Ik heb vaak de ideeën, maar hij voert ze uit. Intussen maak ikzelf niets.

Ik ben begonnen met het bijwerken met olieverf van een panter die Ahmad op een houtschijf heeft gebrand met pyrografie. De panter was niet meer goed te zien op de schijf door weersinvloeden (hij hing jaren in onze tuin). Nu ben ik bezig die panter te schilderen, maar o wat gaat dat moeizaam. Ten eerste ben ik zo stom geweest om een onderlaag te schilderen met gesso. Daardoor is de originele tekening met pyrografie onzichtbaar geworden. Ik moest dus zelf weer een panter tekenen. Maar ook is de houtschijf van ruw hout en schildert het voor geen meter. Niks blijdschap met een kwast. De kwasten waarmee ik nu werk zijn bovendien zo hard als planken. Ik kan net zo goed met een eind hout verven.

Ik heb gekeken hoe ik de hard geworden kwasten weer zacht kan maken op YouTube maar kreeg tegenstrijdige filmpjes te zien. Ik wil niet moedeloos worden. Morgen stort ik me opnieuw op het karwei.

Heeft iemand een tip hoe je een hard geworden olieverfkwast (van een luie schilder die haar kwasten niet goed heeft schoongemaakt voordat ze een half jaar naar Spanje ging) weer zacht kan krijgen?

O ja, ik kan het vragen aan chat gpt. Het antwoord is:

Om een kwast met hard geworden olieverf erin weer zacht te krijgen zijn hier enkele stappen die je kunt volgen: 1. Schraap voorzichtig zoveel mogelijk harde verf van de kwast met behulp van een mes of een oude tandenborstel. 2. Vul een glas of een potje met terpentine of een speciaal oplosmiddel voor olieverf. 3. Laat de kwast een paar minuten in de terpentine of het oplosmiddel weken en beweeg het rond om de oplosmiddel in de haren van de kwast te laten doordringen. 4. Verwijder de kwast uit de terpentine of het oplosmiddel en druk zachtjes op de haren van de kwast om de losgekomen verf te verwijderen. 5. Spoel de kwast grondig af onder warm water om eventuele restanten van de terpentine of het oplosmiddel te verwijderen. 6. Gebruik een stuk keukenrol om de kwast droog te deppen en vorm de haren van de kwast terug in de originele vorm. 7. Laat de kwast luchtdrogen en bewaar deze op een droge plaats. Als de kwast nog steeds hard is na deze stappen, herhaal dan de bovenstaande procedure totdat de verf volledig uit de kwast is verwijderd en de haren weer zacht zijn. This message has been generated by Nova – download it for free: https://novaappai.page.link/Nt4WhfBfYorMtsV66

Mooie smeekbede / gedicht

Geplaatst op door
1

Ik blijf het mooi vinden, de smeekbede op het tegeltje dat ik in mijn hal heb hangen. Af en toe lees ik het en dan raak ik telkens opnieuw ontroerd. De woorden raken mijn moederhart. Misschien herkent de lezer zich ook in deze woorden?

De G van Gij heeft een nogal eigenaardige vorm

En dan bedenk ik me dat het voor mensen niet anders is dan voor dieren. Ook zij zullen hun kinderen willen beschermen en behoeden met al hun kracht tot het moment dat ze hen los moeten laten. Dat dit helaas niet altijd lukt, hoe je ook je best doet, is een gegeven.

Kijk maar naar het verhaal van de zwanen in de Uithof ?

Heb het filmpje openbaar op YouTube gezet. Het is helaas onmogelijk om het stelen van zwaneneieren tegen te gaan als de zwanen hun nest bouwen op een plek die toegankelijk is voor de mens.

De opdringerigheid van Facebook

Geplaatst op door
3

Vandaag zocht in naar de openingstijden van de oma speeltuin in Wateringen, de Kinderster geheten. Dit alvast ter voorbereiding op de dagen dat mijn kleindochter hier komt logeren. Er werd een mogelijkheid geboden om me aan te melden. Ik dacht dat het misschien leuk en nuttig kon zijn om op de hoogte gesteld te worden van nieuwtjes omtrent die speeltuin. Dus niets vermoedend meldde ik me aan. Om daarna te ontdekken dat ik nu lid was geworden van Facebook, zodat ik toegang had tot hun Facebookpagina..

Hoho, ik wilde helemaal geen lid worden van Facebook. Ik deel mijn leven al hier in mijn privé domeintje op internet. Ik wil geen vrienden zoeken op Facebook.

Inmiddels was ik al achter de openingstijden van de speeltuin en het adres, het enige dat ik wilde weten. Nu was het zaak om mijn Facebookaccount voor de zoveelste keer permanent te verwijderen. Ik moest spieken in Google hoe dat ook alweer moest. Het is bijzonder gemakkelijk om een account aan te maken in Facebook. En het gekke is dat Facebook mij dan nog blijkt te kennen van jaren geleden. Gegevens blijven kennelijk heel lang bewaard. Uit Facebook stappen is een stuk minder gemakkelijk, maar het kan gelukkig wel, ook al maakt Facebook de weg erheen niet gemakkelijk voor de consument.

Maar het is weer gelukt en ik haal opgelucht adem. Ik vind echt niets aan Facebook.

Kangoeroes

Geplaatst op door
Beantwoorden

Gisteren heb ik niet geschreven, omdat ik een drukke dag had. Mijn jongste zoon kwam voor het eerst na lange tijd bij ons langs. De laatste jaren ging ik vaker naar hun toe, omdat dit handiger voor hun was met hun nog kleine kinderen. Maar nu kwamen ze dan toch met de twee meisjes, net voor het middagdutje van de kleinste.

Toen ze vertrokken voor dat dutje mocht de oudste mij ons blijven. Ik zou haar dan tegen de avond terugbrengen. Ik had het plan om haar de kangoeroes te laten zien die wij zo leuk vonden en die zij vast ook leuk zou vinden.

En dat bleek ook zo te zijn. We hebben zeker een half uur rond de kleine dierentuin gelopen en de kangoeroes en de witte duiven van alle kanten bewonderd. Ik maakte heel veel foto’s, waarvan meer dan de helft niet is geschoten. Waarschijnlijk zat het SDkaartje een tijd los. Ik loop nogal met mijn camera te zwaaien, omdat deze tegenwoordig startklaar en zonder hoesje aan een riem over mijn schouder hangt. Soms veranderen instellingen ook spontaan zonder dat ik dat wil en moet ik settings weer in de originele stand zetten.

In ieder geval ontbreekt minstens de helft van de foto’s die ik zo enthousiast maakte. Ik heb van de paar foto’s die nog wel enigszins gelukt zijn een piepklein filmpje gemaakt.

Die witte is duidelijk de pa ?

Zwanen drama

Geplaatst op door
Beantwoorden

Vanmorgen begint de dag nogal grijs. Ik heb dan de gewoonte een kaars aan te steken op onze ontbijttafel ter verhoging van de sfeer. Vandaag besluit ik nog een kaars op de schoorsteen aan te steken. Ik weet niet waarom. En als vanzelf loop ik naar het laadje waarin ik wierrook heb liggen. Ik steek ook een wierrook aan, wat ik bijna nooit doe. Waarom doe ik dat? Ineens realiseer ik me dat het vandaag toevallig de sterfdag is van mij lieve tweedsgeborene Imran. Ik vond hem in de ochtend, misschien wel rond de tijd dat ik nu de wierrook pak en aansteek, levenloos in zijn bedje. Dat is nu alweer 37 jaar geleden. Toevallig is 37 een voor mij belangrijk getal. Ik ben geboren 7 minuten over 3 op nummer 37. Wat een toeval en hoe ondoorgrondelijk zijn de mechanismen van het bewustzijn en het onbewuste.

Imran, van wie ik helaas nooit een foto heb genomen. Zijn gezichtje staat in mijn geheugen gegrift

We maken onze ochtendwandeling op deze wat mistige ochtend. Als we richting het zwanenechtpaar lopen zien we al vanuit de verte de zwanen beiden in beweging. Ze lijken druk in de weer te zijn. ‘De kleintjes zijn zeker geboren,’ zegt Ahmad. ‘Ze zijn blij.’

Als we dichterbij komen zien we dat er geen sprake is van blijdschap. Het nest is leeg en er zijn nergens zwanenkuikens te bekennen. Pa zwaan is druk bezig grassprieten op het nest te gooien. Hij is het nest aan het restaureren voor een nieuwe leg. Mamma zwaan is zich uitvoerig haar buik aan het wassen. Zij heeft daar zo lang geen tijd voor gehad, zittend op haar eieren. Het breekt ons hart dit te moeten zien. Nergens zijn stukjes te bekennen van eierschalen. ‘Als een dier de eieren zou stelen, dan zouden het niet alle eieren zijn,’ zegt Ahmad. En dan zouden we restanten zien van de eierschalen. Maar nee, de eieren zijn verdwenen zonder een spoor achter te laten. Er is maar één dierenvijand die dit doet, de mens. Maar waarvoor of waarom in godsnaam?

Als we verder lopen is het alsof ik een gat in mijn buik voel. Ik heb intens medelijden met het zwanenpaar. Ik betreur het dat ze nu weer hun nest gaan bouwen op dezelfde kwetsbare plek, zo dicht lang een pad waar het tweebenige monster passeert.

Bij thuiskomst vraag ik het aan de chat gpt in mijn telefoon waarom mensen zwaneneieren stelen. Ik krijg het volgende antwoord:

Mensen stelen soms zwaneneieren omdat ze denken dat ze deze kunnen verkopen of omdat ze ze willen uitbroeden en zelf zwanen willen opvoeden. Het is echter verboden om zwaneneieren te stelen, aangezien zwanen beschermde dieren zijn in veel landen en het illegaal is om hun nesten of eieren te verstoren. Bovendien kan het stelen van zwaneneieren ernstige gevolgen hebben voor het voortbestaan van de zwaanpopulatie in een gebied. Als u getuige bent van het stelen van zwaneneieren, kunt u een dierenbeschermingsorganisatie of de politie waarschuwen. This message has been generated by Nova – download it for free: https://novaappai

Helaas zijn wij alleen getuige van het lege nest en hebben we niemand op het stelen kunnen betrappen. Aangezien dit zwanenechtpaar weer een nest optuigt op dezelfde kwetsbare plek vrees ik voor een herhaling.

Westland tuinbouwland

Geplaatst op door
Beantwoorden

We wonen op het randje van Den Haag. Naast onze wijk strekt zich de Uithof uit en daarachter bevindt zich het Westland. Als je die kant op rijdt kom je verspreid liggende dorpen tegen, wijken met nieuw gebouwde landhuizen in rustige buurten maar vooral veel kassen. Er worden met name veel bloemen en planten gekweekt maar evengoed tomaten, druiven en andere eetbare gewassen.

We hadden gehoord dat er een tuincentrum moet zijn niet ver bij ons vandaan waar ze prachtige planten verkopen voor een niet al te hoge prijs. Ahmad zocht het op en kwam bij ene Bleker.

Ik rijd erheen, maar daar aangekomen zien we een man voor zijn kassen staan die bezig is met het snijden van snijbloemen. Hij vertelt me dat hij alleen snijbloemen verkoopt. Het tuincentrum dat ik zoek heet Lentekriebels en is een stuk verderop. Ik rijd verder en zodra we weer een grote kas zien zegt Ahmad: ‘Hier zal het zijn’. Ik parkeer de auto en we zien binnen veel planten in een verder uitgestorven ruimte. Hier is het dus ook niet. Ik steek de weg over waar een man op een ladder een hoge heg staat te snoeien. ‘Weet u waar hier in de buurt een tuincentrum is?’ Jazeker, dat is nog een stuk verderop. ‘Maar nu u er toch bent, waarom gaat u niet even kijken naar mijn kangoeroes.’ We lopen een stukje verder en zien dan achter een hek een grote wei met diverse kangoeroes. Twee hebben jonkies in hun buidel. Ik heb mijn camera niet bij me en maak door de spijlen van het hek met mijn mobiel een paar foto’s. De kangoeroes zijn schrikachtig en hoppen weg als ze mij zien klungelen met de telefoon. Wat een schattig gezicht.

Ik spreek de man weer even als we teruglopen. ‘Wat een aparte huisdieren. U vraagt geen intree.’ Nee. De man lacht een mooi gebit bloot. ‘Ik heb de centjes niet nodig. Ik heb mijn geld wel verdiend. Mijn hele leven heb ik gewerkt in de snijbloemen, samen met mijn vrouw.. En nu is het alleen maar genieten. Samen met mijn meissie op de racefiets uitstapjes maken. Hij gooit het loof dat hij geknipt heeft achter zich in de wei en dat wordt gegeten door zijn dieren. ‘Ze eten ook uit mijn hand.’

Na nog een verkeerde stop voor een andere kas, waar ook alleen snijbloemen worden verkocht, wijst een vriendelijk achtpaar ons de weg. Nog een klein stukje verder. En ja hoor, daar is het tuincentrum waar alleen planten worden verkocht en geen andere flauwekul dingetjes. De planten zijn heel goed verzorgd en staan er fris bij. We kopen er een stel. Ik neem me voor om vaker te gaan, want de prijs valt erg mee.

Lopend naar het Kruidvat

Geplaatst op door
Beantwoorden

Vandaag ging onze wandeling zoor het parkje in onze buurt naar het Kruidvat. Ik had paracetamol nodig en lippenstift die in de aanbieding was. Spannender kan ik het niet maken.

We zagen dat het park met de waterkant er een beetje verloederd uit zag. Het is duidelijk dat het groen niet meer zo wordt onderhouden en dat het overal liggende afval niet meer regelmatig wordt weggehaald. De krokussen en de narcissen zijn inmiddels uitgebloeid en worden nu overwoekerd door een lelijke grote plant met kleine witte bloemetjes. Ik weet al dat deze plant de hele zomer zal gaan heersen over het grasveld aan de waterkant, omdat dat vorig jaar ook zo was. Een lelijk en rommelig gezicht.

Als je er oog voor hebt zie je hier en daar nog wel spontaan wat moois bloeien:

Ook ontdekken we dat de brandnetel kennelijk een aantrekkelijke plant is voor lieveheerbeestjes, wat we niet wisten.

We verkennen onze dreef vanaf het begin op de terugweg. Ik heb een brief gekregen dat ze bezig zijn met schilderwerkzaamheden voor de buitenboel in onze straat. Dat verbaasde me, omdat ze immers ook plannen zouden hebben om ons geliefde buurtje plat te gooien. Ik zie nergens steigers en schilders aan het werk, maar wel een omheinde plek waar Smits Vastgoedzorg materialen heeft opgeslagen. Er zitten ook een paar mannen. Waarschijnlijk schaftpauze. Er is wordt dus kennelijk wel gewerkt. We wachten het af. Het blijft een mysterie of de sloop echt zal doorgaan en waarom ze dan zo intensief onderhoudswerkzaamheden plegen aan de huizen en portiekflats die er nog steeds staan. ‘Als ik hier weg moet, dan ga ik,’ zeg ik tegen Ahmad, alsof ik een andere keus zou hebben. Misschien maak ik het niet eens meer mee ?.

Niet te vroeg juichen

Geplaatst op door
3

Het lopen gaat wel beter maar het vocht is nog niet uit de knie. De pijn blijft terugkomen in vlagen, maar alle verbetering is meegenomen. Ik blijf het rustig aandoen, ook al word ik daar af en toe wat rusteloos van. Lezen is leuk, maar een mens heeft ook behoefte aan andere indrukken.

Vandaag maakten we weer ons vertrouwde rondje in de Uithof. Moeder zwaan zit nog steeds te broeden. Vader zwaan heeft zich nu opgesteld aan de rand van het pad en dat schrikt voorbijgangers af. Ik heb wat stukjes kaas bij me. Ik strooi er wat van uit als we bij de zwanen komen. Pa zwaan, die indrukwekkend groot oogt, komt dreigend op ons afgelopen met zijn grote zwarte zwemvliezen. ‘Ik kijk wel uit,’ zeg ik tegen Ahmad. Ik heb geen enkele behoefte aan nog meer auw in mijn lichaam. Er komt van de andere kant van het pad een fietser aan, die afstapt als hij de grote zwaan nadert. Hij probeert langs de zwaan te lopen naast zijn fiets met de fiets tussen hem en de zwaan, maar de zwaan stelt zich zo dreigend op dat hij toch maar rechtsomkeert maakt.

Dan gaat de zwaan achter een eend aan die de stukje kaas aan het oppikken is die de zwaan heeft laten liggen. Wij maken daarvan gebruik door snel achter de zwaan langs te lopen over een strook gras naast het pad.

Vandaag was het voor het eerst nodig de parasol uit te klappen die ik onlangs heb besteld. Ik ben reuzeblij met het degelijke ding dat ik voor een prikkie heb gekocht. Materiële dingetjes kunnen ook weleens een gevoel van geluk geven op zijn tijd. We hebben onze eigen chill-ruimte gecreëerd en dat is genieten…..

Vleugels

Geplaatst op door
Beantwoorden

Vanmorgen gingen we samen boodschappen doen. We hebben afgesproken dat we voortaan een beetje vooruit zullen denken over wat we willen eten zodat we om de zoveel dagen boodschappen kunnen doen met de auto in plaats van met de fiets.

Ik heb mijn gewone Nikes verwisseld voor mijn andere Nikes Pegasus die veel meer demping hebben voor de voet, in de hoop dat ik daarmee beter zal kunnen lopen zonder kniepijn. En werkelijk, ik loop ineens veel beter en vrijwel zonder pijn. Als ik door de Action loop op zoek naar een melkklopper en tandpasta voel ik me alsof ik vleugels heb, zo licht lijk ik ineens te lopen. Ik merkte vanmorgen al dat het beter ging met mijn knie. Het gevoel ineens ergens te lopen zonder pijn komt als een verrassing. Ik besef dat alles wat je kan doen met je lichaam, zoals lopen, iets pakken, kunnen zien en horen helemaal niet vanzelfsprekend is maar iets om dankbaar voor te zijn. Ik voel me dankbaar.

Het is nu precies twee weken geleden dat ik het ongeluk kreeg. Voor het herstel van een zwaar gekneusde knie staan twee tot drie weken. In pechgevallen kan het 6 weken duren of langer. En nu ben ik al een stuk gevorderd met mijn herstel!

Ik realiseer me dat ik naarmate ik ouder ben geworden steeds minder vertrouwen heb gekregen in het herstel van mijn eigen lichaam en ook in medici. Telkens als ik iets heb denk ik ‘misschien blijf ik er dit keer in’. Dan zie ik mijn karkas als een oude auto die niet meer op te lappen is.

Dat had ik helemaal niet toen ik jonger was. Ook toen viel ik regelmatig en had ik allerlei ongelukken, maar nooit maakte ik me zorgen of het wel goed zou komen. Ik kan me herinneren dat ik meestal mijn moeder troostte als ik iets had in plaats van dat zij mij troostte. ‘Het komt wel goed, mamma.’

En nu ben ik een soort hypochonder die bij elk pijntje het ergste verwacht en erover loopt te zeiken. Zo wil ik helemaal niet zijn. Ik wil het vertrouwen in de lichamelijke veerkracht (zelfs van een oudere) niet verliezen. Blijven geloven in de natuurlijke genezingskracht van het lichaam. ‘Tijd heelt alle wonden’ luidt het gezegde en indien niet, dan is het goed om te blijven genieten van wat nog wel kan. Tot het einde…..Dat neem ik me nu voor.

En voorzichtig zijn en goed opletten wat je doet is natuurlijk ook verstandig. Van je fouten leer je.

Leeshonger

Geplaatst op door
6

Ik merk dat ik de laatste tijd boeken verslind in mijn e-reader. Gelukkig kan ik er 10 tegelijk lenen bij de digitale bibliotheek. Ik merk ook dat de man naast mij juist niet veel leest. Hij heeft last van branderige ogen, waarschijnlijk hooikoorts als gevolg van de Hollandse graspollen. Gelukkig heeft hij ook andere dingetjes te doen, zoals werken aan zijn tiffany, zijn cristales.

Ik heb ook zin om weer te gaan schilderen, mijn vorm van handenarbeid, maar mijn knie ligt liever ergens rustig op een bankje terwijl ik een boek lees. Dat komt goed uit, want ik geniet de laatste tijd enorm van lezen. Straks ga ik voorzichtig proberen wat te fietsen op de hometrainer om mijn knie wat te wennen aan meer beweging. Normaal kijk ik dan films, documentaires of series op de tablet. Maar nu trekt mij dat totaal niet. Ik ga kijken of ik mijn e-reader ook kan klemmen in die houder voor de tablet en dan lekker verder lezen.

Wat is het toch mooi dat schrijvers je helemaal kunnen meenemen in de wereld van een fictieve ander door middel van hun boeken. Ik vind dat echt razend knap. Lezen is voor mij een heel fijne bezigheid. Herkent de lezer van mijn weblog dat?

Het was mooi weer vanmiddag, zodat ik op de loungebank buiten in de zon kon lezen met mijn been omhoog. Het geluk van een gepensioneerde.