We hebben geen super spannend leven, zoals ik weleens eerder vertelde in dit weblog. Maar o, wat geniet ik van die rust. Spannende dingen heb ik meer dan genoeg meegemaakt en gezien in mijn leven en het leven dat zich nu voortkabbelt in een rustig en steeds terugkerend ritme is voor mij een oase waarin ik hoop lang te mogen verblijven.

Ik weet inmiddels (na bijna 73 jaar) dat alles verandert en niets blijft en daarom koester ik elk rustig momentje.

Het schilderwerk aan de panter op een grote gescheurde houtschijf heb ik afgerond. Het verliep niet soepeltjes, omdat ik dit keer geen voorbeeld had om na te schilderen. Ik moest alles uit mijn met verf volgesmeerde duim zuigen en daar ben ik nog niet zo goed in. Af en toe zag ik het niet zitten als ik keek naar mijn geklodder. Ahmad stelde voor om het er maar bij te laten zitten. ‘Misschien leent dat stuk hout zich niet voor verf en is het zonde om er nog meer verf aan te besteden,’ zei hij. Maar ik heb nog nooit een schilderij niet afgemaakt. Dus ik ging door tot ik op een goed moment het kon laten voor wat het geworden was. Ik was niet echt tevreden, maar nu het in mijn tuin hangt te drogen, voordat ik het zal voorzien van een vernislaag, en ik er naar kijk vanaf een grotere afstand ben ik er toch blij mee. Mijn oog word er steeds naartoe getrokken.

Ik zie er mezelf in. Toen de buurvrouw me verraste met een heel onterecht grote en lelijke mond. Ik zie mezelf omkijken naar de buurvrouw (nu alweer een tijd terug). Ik zeg ’toedeloe’, trek de deur met een klap achter me dicht en keer niet terug.