Van elke dag een berichtje komt het niet meer. Het doet er ook niet toe. Weinig mensen zitten op mijn stukjes te wachten en ik word er niet voor betaald. Soms vraag ik me af of mijn weblog wel bestaansrecht heeft of dat ik net zo goed een privé dagboek kan bijhouden, alleen voor mezelf. Maar ‘iets in mij’ wil graag mijn gedachten delen met de enkele belangstellende die daarin geïnteresseerd is.

Ik ben bijvoorbeeld blij dat mijn stukjes over islam regelmatig gelezen worden en ook dat de link naar oefeningen na een gammanailoperatie die ik plaatste in dit weblog met regelmaat bekeken wordt. Dat maakt dat het voor mij zin heeft te blijven schrijven. Ik heb zelf veel aan die oefeningen gehad en gun dit ook aan anderen.

Nu heb ik even niet veel te melden. Ons leven speelt zich af in een aangenaam ritme dat veel rust geeft. Onze dagelijks terugkerende spelletjes rummikub in de middag die nooit gaan vervelen. Mijn vaste tijd op de hometrainer met een serie die me boeit. Dit keer is dat de Zweedse serie ‘Bron’. Bij mooi weer lezen in de zon (ik ben helemaal klaar met Bukowski en lees nu ‘Schuim der aarde’, geschreven door Roxane van Iperen) en bij slecht weer de verfkwast ter hand nemen om experimenteel te klodderen. En zeker zo belangrijk: boodschappen doen en lekker eten maken. Met die activiteiten is de dag zo om. De dagelijkse kleine wandeling in de Uithof slaan wij niet graag over.