Het was nogal wat gezoek. Zij en haar vriend wilden een eigen stuk land om ecologisch te bebouwen en om er kippen en bijen te houden. Nu hebben ze dat gevonden. Het land ligt niet rondom de woning die ze ook kochten, zoals ze eigenlijk hadden gewild, maar het ligt wel op loopafstand van hun woning in het nabije dorp.
Vanuit hun huis daar kan zijn dochter gemakkelijk naar de school lopen waar zij les gaat geven en ook hun kindje zal daar in de toekomst naar school kunnen lopen en spelen met vriendjes en vriendinnetjes. In hun vrije tijd willen zij zoveel mogelijk in hun ‘campo’ verblijven. want dat is hun lust en hun leven.
In de zomervakantie gaan ze verhuizen.
Van het land stuurden zij ons wat video-opnames waarvan ik een klein filmpje plakte.
Als ze gaan verhuizen naar Quadalcanal, dan betekent dat wel een afscheid van de mooie plek waar ze nu wonen in Mairena del Ancor. Zijn dochter vertelde me al dat dit afscheid van deze bijzondere plek die zoveel positieve energie uitstraalt haar veel moeite kost. Maar ze wonen nu nog in een huurhuis op een terrein dat niet van henzelf is, maar wat ze mochten gebruiken voor een stukje landbouw en het houden van kippen. Wat ze echt willen is toch hun eigen stuk grond en dat hebben ze nu.
Ahmad maakt elke maand een filmpje van zijn kleinkind en als trotse partner van de opa wil ik zijn laatste filmpje nu bij uitzondering tonen. Het filmpje ademt de rustige en landelijke sfeer waarin dit kindje tot op heden heeft mogen opgroeien. Dat is rijkdom!
Elk jaar is het weer anders in ons tuintje. Dit jaar genieten we heel erg van de bloemen en planten die al zijn opgekomen. Ahmad heeft zijn best gedaan met zaden, die hij bewaarde van uitgebloeide veldbloemen en die zijn tot onze blijdschap opgekomen en ook hebben stekjes, die hij afknipte van mooie bloeiende struiken, wortel geschoten en beginnen deze te groeien en bloeien.
Via de applicatie van google ‘lens’, waarmee je alles wat je niet kent kan definiëren, kwam ik erachter dat deze plant behoort tot de familie weigela florida.
Zoals je ziet op de foto hebben we ook dit jaar in mei weer veel te maken met de vallende zaadjes van de enorme iepen (ik schat ze inmiddels wel 50 meter hoog), die langs onze straat staan. Er staat vandaag een wind die precies waait van die bomen naar onze tuinen en dat maakt dat de zaadjes vandaag neerdwarrelen met de hoeveelheid van een lichte sneeuwbui. We zitten dan ook niet buiten, ondanks de aangename temperatuur, omdat je vandaag geen kopje koffie of thee kunt drinken zonder dat de zaadjes daarin terechtkomen. De zaadjes blijven overal liggen en kleven en het is nu precies duidelijk waar alle spinnenwebben zich bevinden.
De grote dikke spin, die we elke avond vanaf onze eettafel met interesse bekijken, heeft vanavond en vannacht weer een hoop werk te doen. Niet alleen blijven de zaadjes in het web hangen en moet hij ze verwijderen, maar ze vernielen het web ook. Dat moet een dagelijkse frustratie zijn voor de spin
Zoals altijd hebben we vogelvoer hangen aan de laurierboom en het andere boompje in onze tuin. Maar dit jaar hebben de vogeltjes geen belangstelling voor dat voer. Ik denk dat er voldoende insecten en wormpjes zijn dit jaar. Er was een nestje in het nestkastje bij de buren en wij zagen pa en ma koolmees af en aan vliegen met wormpjes en ander versnaperingen die zij uit de bomen rondom weghaalden. Sinds gisteren zijn de kleintjes uitgevlogen. Ahmad heeft dat gezien. We vragen ons af waar de familie nu verblijft en we missen ze een beetje (een klein ‘lege nest syndroompje’). We hopen dat er deze zomer nog wel wat kleine vogeltjes aan ons vogelvoer komen knabbelen.
Uiteraard hebben we dit jaar veel meeuwen, die nestelen op de platte daken (ook op ons dak). Ik hoor divers vogelgefluit. Het haalt het niet bij het concert dat ik hoorde toen ik klein was en het geluk had op te groeien in bosrijke omgevingen. De totale vogelpopulatie schijnt overal in Nederland een stuk verminderd te zijn in de afgelopen jaren, wat ik heel jammer vind.
Maar we genieten van wat er wel is. Zowel Ahmad en ik raken dit jaar niet uitgekeken op ons tuintje en tot mijn blijdschap hebben we dit jaar gezelschap van een echtpaar raven. Ik heb even op internet gekeken naar het verschil tussen de kraai, de kauw en de raaf en ja, ik heb geconstateerd dat het inderdaad twee raven betreft. Ze komen elke dag bij ons drinken uit een bakje water en vaak zien we ze daarna samen zitten op de schutting en met elkaar tortelen. Indrukwekkende beesten vind ik het, met hun grote snavel en hun driehoekige staart.
NB. Toen ik klein was ben ik ooit letterlijk op mijn kop gezeten door een raaf. Ik had een speldje in mijn haar, dat kennelijk de aandacht had getrokken van de enorme vogel. Ik voelde ineens zijn klauwen op mijn hoofd en zette het op een rennen. Ik was nog heel klein. Ik rende en rende al gillend, maar de vogel liet niet los en bleef op mijn hoofd zitten. Uiteindelijk liet hij natuurlijk wel los en ik hield er niets aan over behalve dat ik enorm geschrokken was.
Gisteren heb ik niet meegedaan met NL in beweging, maar alleen gefietst. Ik merk dat dit mij goed heeft gedaan. Ik voel nog wel de zere knie en ook een lichte verdoving in mijn kleine teen, maar het slapende been is al veel minder slapende. Ik heb besloten de dokter nog niet te raadplegen.
Ik vond op internet nuttige oefeningen voor een pijnlijke knie. Die wil ik gaan doen en dan het resultaat afwachten, voordat ik de dokter erbij betrek.
De oefeningen zijn duidelijk en goed beschreven. Daarom deel ik ze hier. Misschien is er een toevallige voorbijganger in mijn weblog met pijn in de knie, die wat kan hebben aan deze oefeningen.
Ben verwend. Geen ontbijt op bed en door kleine kinderen geknutselde moederdag-verrassingen. Mijn kinderen zijn al groot en zelf vaders en moeders. Maar ik kreeg wel drie mooie bloemstukken van de belangrijke mensen in mijn leven.
Een pot met drie mooie planten van mijn jongste dochter, die we heel goed gaan verzorgen ?
Een schitterende bos bloemen van mijn lieve schoondochter, die ik zie als mijn eigen dochter ?.
Een mooie bos rozen met fresia’s van mijn lieve buurvrouw. Dat had zij niet hoeven doen, maar ze deed het toch ?.
Ik krijg geen bezoek vandaag en dat is misschien maar goed ook, want ik voel me niet zo koof. Sinds de ramadan heb ik al een tijd pijn in mijn linkerknie. En sinds gisteren is dat overgegaan naar een tintelend gevoel in mijn hele linker buitenbeen tot in mijn kleine teen. Het is een gevoel of die hele buitenkant van het been slaapt. Normaal gesproken heb je dat weleens als je een tijdje een been of arm hebt afgekneld en dan gaat dat over bij beweging. Maar dit gaat niet over. Het blijft gewoon zo raar voelen in beweging en in rust. Ik weet niet wat ik ervan moet denken en ik vind het een beetje eng. Morgen ga ik toch de dokter bellen, want internet maakt me niet wijzer. Vandaag gun ik mezelf een dag van luieren.
Lekker niks doen. Ik denk dat heel veel mensen die een druk leven hebben daarnaar snakken. Wij zijn in de omstandigheid dat wij niets hoeven. De kinderen zijn groot en hebben al hun eigen (drukke) leven en we hoeven niet meer naar ons werk. Elke dag vakantie en dus een feestje. Dat zou je wel zeggen, maar zo gemakkelijk is het niet. Ik denk niet dat mensen ervoor geschapen zijn om niets te hoeven.
Na de ramadan was ik een tijdje doodmoe en had ik geen energie om wat ook te willen. Nu begin ik langzaamaan daarvan te herstellen en dat brengt ook een zekere onrust met zich mee. Ik zie die onrust ook bij Ahmad die zich tot nu toe goed bezig hield met zijn plantjes en zijn pc.
Ahmad zaait dit jaar plantjes. Vooral de planten die geliefd zijn bij bijen. Dat is naast de vaste planten die elk jaar opkomen veel leuker dan planten kopen in een tuincentrum. Hij verzamelt ook zaden uit uitgebloeide planten en hij neemt stekjes van struiken die we leuk vinden. Dat is leuk tuinieren.
Nu zie ik hem af en toe door het huis ijsberen of staren naar de tuin. ‘Ik ga binnenkort weer verder met mijn kristallen (tiffany),’ heeft hij gezegd. Ik weet al dat ik dan ook weer animo zal krijgen om te schilderen. Het snel geschilderde doek van mijn buurvrouw moet nog wat bijgewerkt worden. De kleur van haar gezicht en haar handen en ogen. De glans op haar haren.
Niets doen is niet fijn. Alleen als het een niets doen is na gedane arbeid. Wij oudjes moeten zien bezig te blijven, zowel mentaal als lichamelijk. Anders kan je net zo goed nu al in je graf gaan liggen en wachten op de dood.
Sinds het suikerfeest voel ik me nogal gammel. Het uitgeputte hoofd dat ik scheen te hebben bij het vasten heb ik nu niet meer, maar het lijkt wel of ik de uitputting nu pas voel. Ik moet de hele vastenmaand op een inwendige batterij hebben gelopen die onuitputtelijk leek en pas nu voel ik dat deze helemaal leeg is.
Dat doet me denken aan jaren geleden, toen ik in Pakistan verbleef met mijn toenmalige echtgenoot en 4 kinderen. De tweeling (4 jaar oud) was daar ziek van het slechte water en de baby (1 jaar) had geen pampers en geen plastic over de katoenen luier, wat erg veel werk gaf. Daar moest ik alles op mijn hurken met de hand wassen in een platte teil met een stuk groene zeep. De ex stak geen poot uit, zodat al het werk op mij terecht kwam. Het terrein was daar zo onbegaanbaar dat ik overal waar ik heen ging met een 1 jarig kind liep te sjouwen. Op een goed moment was ik zo moe dat ik ineens als verlamd leek. Ik werd op een dag wakker en merkte dat ik niets meer kon. Ik kon me bijna niet bewegen en niets meer tillen. Het was op het moment dat we zouden terugkeren naar Nederland. Ik weet niet hoe ik ben thuisgekomen, ziek als ik toen was. In Nederland bracht mijn ex me naar de dokter. Hij was op dat moment wel enigszins bezorgd, omdat de ‘machine’ (ik dus) van de ene dag op de andere niet meer naar behoren werkte. Er werd gedacht dat ik misschien malaria had. Eenmaal bij de huisarts kon deze geen ziekte bij mij vinden. ‘Deze vrouw is volkomen uitgeput,’ was zijn diagnose. Door een gestaag oplopende moeheid had ik verlammingsverschijnselen opgelopen. Mijn lichaam blokkeerde. Langzaam ben ik toen hersteld.
Dit keer is mijn moeheid veel minder ernstig. Het voelt als een griep. Ik heb voor de zekerheid een corona zelftest gedaan. Die was gelukkig negatief. Dus dit wordt gewoon: het rustig aan doen en herstellen.
Maar mijn animo is er niet minder om. Het komt allemaal goed en ik heb nu een liefhebbende man en zo mogelijk nog liefhebbendere kinderen om me heen. Ik ben gelukkig.
Dat was, voor het eerst na lange tijd, slapen tot ik vanzelf wakker werd en niet door een wekker te horen afgaan. Ik was net op tijd voor het ochtendgebed, dat je kan doen tot vlak voor de zon opkomt.
Ik dacht nog even aan de mensen die zich vandaag zouden verzamelen voor een gemeenschappelijk gebed op het voetvalveld hier vlakbij. Dat gebed zou om 8.15 beginnen met een inloop vanaf 7.30 uur. Ik besefte dat ik geen enkele motivatie had om me te haasten naar dit gezamenlijk gebed.
Ik herinner me een eid ul fitr van jaren geleden, toen mijn jongste zoon nog maar een jaar of 6 was. Hij had toen de hele maand met me mee gevast. Ik nam hem toen mee naar het eid ul fitr gebed in een moskee die tegenwoordig als zeer salafistisch bekend staat. Uiteraard moest hij in zijn uppie aansluiten bij de mannen en moest ik verdwijnen door de vrouweningang. We waren ruim op tijd, maar het wachten tot het begin van het gebed duurde zeker meer dan een uur. Intussen bevond ik mij in een propvolle ruimte met vrouwen en helaas zat ik toevallig heel dichtbij een oudere dame die een walgelijke lucht verspreidde. Dat was afzien. Intussen dacht ik aan mijn zoontje die daar tussen de mannen ook zo lang moest wachten tot de imam eindelijk gereed was om het gebed te verrichten.
Nee, er was vandaag niets dat me animeerde om me aan te sluiten bij de menigte op het voetbalveld, ook al zou de geur daar waarschijnlijk 100 keer frisser zijn dan destijds in die bedompte overvolle moskee. In plaats daarvan stond ik rustig op, douchte mij met de zuinige thermoskraan en at ik een vredig ontbijtje met mijn liefste.
Daarna deed ik mee met NL in Beweging en keek ik direct even Boer zoekt Vrouw terug, een pleziertje dat ik me dit jaar gun. Ik was blij te zien dat boer Evert voor Maud had gekozen.
Nu wacht ik op mijn jongste dochter die een weekje vakantie heeft en nu onderweg is naar mij om koffie met ons te drinken en wat met mij te kletsen. Ahmad heeft net zijn beroemde humus gemaakt en ook alvast de massa bereid voor zijn overheerlijke kroketjes. Ik hoop samen met mijn dochter even wat zoetigheid te gaan brengen naar C. en vanmiddag zal ik C. zeker ook laten proeven van Ahmads kroketjes. Het weer werkt mee om er een mooie dag van te maken ☀.
Terwijl ik gezellig even naast Ahmad ging zitten, toen hij zijn kopje koffie dronk, vertelde ik hem dat ik trek had in zoet voor morgen. Ik sprak over de chocoladebol dan wel de baklava. Hij zei dat hij uitgesproken trek had in baklava. Ik zei: ‘Dan moeten we het vandaag kopen, want morgen is waarschijnlijk elke Turkse bakker dicht’. ‘Ja, ik wil het straks gaan halen,’ zegt hij enthousiast. ‘Neem dan ruim voldoende mee,’ zeg ik. ‘Ik wil ook wat kunnen uitdelen.’
Een half uurtje later komt hij terug met een enorme ijzeren bak met baklava. ‘Is dat niet een beetje erg veel,’ zeg ik verschrikt. Ik ken helemaal niet zoveel mensen om de zoetigheid mee te delen. In mijn verbeelding zie ik een deel van de baklava verpieteren omdat ik er niet genoeg afnemers voor heb kunnen vinden en dat vind ik verschrikkelijk.
Misschien gaat het toch meevallen met het uitdelen. Ik wil de baklava geven aan mijn buren links en rechts en natuurlijk ook aan mijn overbuurvrouw C. Verder ga ik een deel brengen naar mijn jongste zoon, die de baklava ook weer kan delen met een goede vriend en zijn buren. Ook komt mijn jongste dochter morgen koffie drinken. Aan haar kan ik ook baklava meegeven om te delen met haar gezin en eventuele buren en vrienden. En Ahmad en ik zullen ook ons best doen om er goed van te eten. Inshaallah. Ik heb nog nooit zo een grote bak zoetigheid in huis gehad.
Vandaag is het de laatste dag van mijn vasten en ik maak de balans op. Wat heb ik gevoeld en hoe is het allemaal gegaan? Wel, in het begin was ik heel enthousiast en genoot ik van de dagen dat ik vastte en de kleine geluksmomentjes. Dat was in Spanje.
Toen gingen we naar Nederland en werd het vasten voor mij direct een stuk moeilijker, omdat hier de vasten in de ochtend twee uur eerder begint dan in Spanje. Dat betekende dat ik moest opstaan om te ontbijten in het holst van de nacht en daarna moest proberen nog wat uurtjes slaap te pakken. Inmiddels was ik al verzwakt door een langzaam oplopend slaaptekort en had ik gewicht verloren.
De ochtenden in Spanje waarop ik na het eten even de geluiden van buiten ging beluisteren wilde ik hier voortzetten, maar al gauw bleek dat dit hier zwaar tegenviel. Geen gefluit van vroege vogels, geen haangekraai en geen geluid van de krolse pauw. Geen kat op het dak. Maar stilte en kou en af en toe het gekrijs van een vroege meeuw. Hier duurt de schemering langer dan in de subtropen en de vogels gaan hier dan ook wat later na de dageraad beginnen met gefluit. Dat was een teleurstelling die ik wel kon verwerken ?.
Maar het verzwakken van mijn lichaam begon me met de dag meer op te breken. Ik ben inmiddels twee tot drie kilo afgevallen, wat veel is op mijn gewicht. Nu, vandaag de laatste dag van mijn vasten, voel ik me zwak en kwetsbaar. Ik heb trek in een troostend kopje thee of koffie met wat zoets erbij (en dat is niks voor mij, want ik houd normaal gesproken niet van zoetigheid). Als ik in de spiegel kijk zie ik een mager rimpelig hoofd.
Maar er zijn ook voordelen. Ik heb de hele maand geen buikpijn gehad en mijn stoelgang is voortreffelijk (sorry Annie en Theo3ling voor weer een poepverhaal). Ik heb nog energie om mijn dingen te doen en het is mijn eer te na om deze vastenmaand niet volledig te volbrengen. Dus ik houd vol.
Maar ik vraag me af of ik dit nog meer jaren zal gaan doen. Ik zie het toch als een vorm van zelfkastijding en heb me de hele maand al vastende heel eenzaam gevoeld. Moet ik dit werkelijk elk jaar blijven doen? Misschien is het de sjaitan die deze twijfel in mij zaait.
Morgen is het eid ul fitr, ofwel het suikerfeest. Ik verheug me op wat suiker en denk erover om morgen een Bossche bol te gaan kopen of wat Turkse baklava. Ook is er natuurlijk het gebruikelijke gezamenlijke eid ul fitr gebed voor de moslims in de diverse moskeeën. Een vriendin van mij vroeg me of ik maandag ook naar het voetbalveld ga? ‘Hoezo, wat is daar te doen?’ vroeg ik haar. Daar schijnt een bepaalde moskee het eid ul fitr gebed te willen gaan uitvoeren in de open lucht.
Ik denk niet dat ik aan dat gebed ga deelnemen. Het komt op mij exhibitionistisch en uitdagend over om op die manier te gaan bidden. Ik zal mijn feestje stilletjes vieren met een kleine versnapering, zoals ik ook de vastenmaand stilletjes en ‘solita’ ben doorgekomen.
Mooi plaatje van de hop, dat ik gepikt heb van Microsoft Edge, die alsmaar reclame maakt en me probeert over te halen om Microsoft Edge als browser te kiezen. De hop of ‘hoopoo’ (klinkt zo leuk in het Engels) is voor mij een vogel van hoop.
Hoewel het aantal lezers is gedaald tot een historisch dieptepunt blijf ik toch enthousiast schrijven in mijn weblog, als een specht die geduldig op de stam blijft tikken.
Vandaag wil ik het hebben over de vacuümpomp, die wordt gebruikt voor wonden die lange tijd niet vanzelf genezen.
Mijn buurvrouw heeft sinds een paar dagen zo een pomp aan haar rollator hangen. De pomp is met een slang verbonden aan de wond aan haar voet, die met een soort sponsje is afgedekt en verder hermetisch gesloten voor de buitenlucht door middel van pleisters. De pomp die in een tasje aan haar rollator hangt pruttelt aanhoudend en zuigt met tussenpozen in korte rukjes viezigheid weg uit de wond. Dat zal als resultaat moeten hebben dat de wond geneest en eindelijk dicht gaat!
(Al drie jaar kan mijn buurvrouw de deur niet uit en heeft ze te kampen met een pijnlijke wond die maar niet dicht gaat en waarvoor elke dag een thuiszorgmedewerker moest komen om die te verzorgen en te verbinden.)
Nu heeft ze dus die pomp. Een thuiszorgmedewerker met iets meer bevoegdheden dan de gemiddelde kwam met trillende handen van de zenuwen de pomp aanbrengen en verliet vervolgens haastig haar huis om naar de volgende klant te gaan. C. bleef onwennig achter met de zware pomp in een tas hangend aan haar rollator, die ze nu dus overal naartoe in huis moest meenemen tot aan de WC. Er zat ook een oplader bij de pomp en die moest ze ’s nachts in de pomp steken wanneer ze ging slapen, was haar verteld. Hoe dat moest was haar niet uitgelegd. (Er was een instructiebrief geleverd bij de pomp, maar wij wisten dat niet want die had de zuster in een doos gelegd waarin nog meer spullen zaten zonder daar verder iets over te zeggen.)
Voor ze ging slapen belde mijn buurvouw mij. Of ik haar kon helpen met het inpluggen van de accu in de pomp. Natuurlijk ging ik direct naar haar toe. Maar al gauw bleek dat ze nog niet klaar was om te gaan slapen. Ze moest nog wat sanitaire handelingen verrichten. Ze was op van de zenuwen over het nieuwe ding aan haar rollator. Ik moest ook zoeken naar het hoe en wat van het inpluggen en belde daarvoor voor de zekerheid een nummer van de thuiszorg dat je mocht bellen. Het lukte om het ding in te pluggen. Ze had een redelijk goede nacht waarbij ze driemaal met de rollator en pomp moest plassen in een postoel en dat ging gelukkig goed.
Maar in de loop van de volgende dag ging het alarm van de pomp af. Kennelijk was de batterij voortijdig leeg. Ze belde me in paniek, maar ze had zelf al een goede beslissing genomen en de accu ingeplugd in haar pomp. Ze zat op de rand van haar bed. Ik bedacht dat er toch echt een instructie moest zijn bij de pomp, ging ernaar zoeken en vond die uiteindelijk in een grote doos met alle spullen voor de thuiszorg, weggestoken aan de zijkant. Ik las hem samen met C. hardop.
Ze voelde zich al wat rustiger, besefte dat ze haar draai moet zien te vinden in het omgaan met die pomp. Maar het trekken aan de wond door de pomp deed gedurende de dag voortdurend een helse pijn.
Enfin, verhaal kort: het alarm is daarna nog een paar keer afgegaan en ze heeft een keer een uur voor niets aan de accu gezeten, omdat ze hem niet voldoende diep had ingeplugd. Ze kreeg in de nacht een lieve thuiszorgnachtmedewerker aan haar bed, die haar bemoedigde en zei dat ze altijd mag bellen met haar alarmknop.
Gisteren werd het pleisterwerk en het sponsje op de wond voor het eerst verwisseld en (jawel, hoera!) de wond had al veel viezigheid verloren die netjes is opgevangen in een daarvoor bestemde container in de pomp en de wond was een stuk kleiner geworden en zag er beter uit.
Ik hoop dat de wond eindelijk zal genezen en dat ze weer veel meer zelf zal kunnen doen. Ze is zo flink en zo bijzonder. Dit al jaren durende hulpeloze leven past niet bij haar.
