Tuingasten
Beantwoorden
Categorie archieven: Ons leven in Den Haag
Lazy on a sunday afternoon
Geen nieuws, behalve dat de lounchebank in onze tuin heerlijk zit. Onze twee vriendjes, de reuzenspinnen zien we niet meer. Ze waren zo kolossaal dat ik denk dat ze van ouderdom gestorven zijn. Ik hoop er een nog te gaan zien, maar de andere maakt al geen nieuw web meer en is of verhuisd of overleden.
Wel hebben we nog regelmatig bezoek van onze andere twee vriendjes, de raven. Ik verdenk ze ervan dat de de eieren hebben opgegeten uit het meeuwennest op het dak van het rijtje huizen achter ons. Want ik zie moeder meeuw niet meer trots staan op één van de schoorstenen (haar favoriete uitkijkpost). Wel zie ik de raven regelmatig op dat dak. Het lijkt erop of ze overal meeuwen wegjagen door hun nesten leeg te roven. We horen nu ineens veel minder gekrijs van meeuwen om ons heen, waardoor de overige vogelgeluiden meer uit de verf komen.
We schijnen nog steeds een rattenplaag te hebben in onze waterrijke buurt. De gemeente Den Haag is dat zat en er worden nu boetes uitgedeeld voor het ‘voeren van de eendjes’. Voor mensen die echt hun brood zelf niet willen opeten en het ook niet mogen weggooien van Allah staan er broodcontainers in de buurt. Kennelijk weten sommigen nog altijd de weg daarheen niet te vinden.
Eindelijk komt mijn jongste zoon op bezoek met zijn gezin
De afgelopen tijd, sinds de geboorte van de kleinste (nu 1,5 jaar oud), ging ik meestal naar hun. Dat was voor hen gemakkelijker vanwege de slaapjes van de kleine. Eenmaal probeerden ze haar in mijn huis te laten slapen in een campingbedje, maar dat was een fiasco.
Nu durven ze het wel aan om eindelijk mij te komen opzoeken, omdat de kleine minder slaapjes nodig heeft. Ik verheug me er enorm op. Ben benieuwd hoe laat ze hier zijn. Waarschijnlijk pas na het middagdutje van de kleine.
We kunnen lekker in de tuin zitten en ik doe gemakkelijk. We bestellen pizza en voor de kleintjes heb ik eventueel spaghetti. ☀
Eindelijk heeft de dochter van Zoraida haar stuk land en een eigen huis
Het was nogal wat gezoek. Zij en haar vriend wilden een eigen stuk land om ecologisch te bebouwen en om er kippen en bijen te houden. Nu hebben ze dat gevonden. Het land ligt niet rondom de woning die ze ook kochten, zoals ze eigenlijk hadden gewild, maar het ligt wel op loopafstand van hun woning in het nabije dorp.
Vanuit hun huis daar kan zijn dochter gemakkelijk naar de school lopen waar zij les gaat geven en ook hun kindje zal daar in de toekomst naar school kunnen lopen en spelen met vriendjes en vriendinnetjes. In hun vrije tijd willen zij zoveel mogelijk in hun ‘campo’ verblijven. want dat is hun lust en hun leven.
In de zomervakantie gaan ze verhuizen.
Van het land stuurden zij ons wat video-opnames waarvan ik een klein filmpje plakte.
Als ze gaan verhuizen naar Quadalcanal, dan betekent dat wel een afscheid van de mooie plek waar ze nu wonen in Mairena del Ancor. Zijn dochter vertelde me al dat dit afscheid van deze bijzondere plek die zoveel positieve energie uitstraalt haar veel moeite kost. Maar ze wonen nu nog in een huurhuis op een terrein dat niet van henzelf is, maar wat ze mochten gebruiken voor een stukje landbouw en het houden van kippen. Wat ze echt willen is toch hun eigen stuk grond en dat hebben ze nu.
Ahmad maakt elke maand een filmpje van zijn kleinkind en als trotse partner van de opa wil ik zijn laatste filmpje nu bij uitzondering tonen. Het filmpje ademt de rustige en landelijke sfeer waarin dit kindje tot op heden heeft mogen opgroeien. Dat is rijkdom!
Tuinpraatje
Elk jaar is het weer anders in ons tuintje. Dit jaar genieten we heel erg van de bloemen en planten die al zijn opgekomen. Ahmad heeft zijn best gedaan met zaden, die hij bewaarde van uitgebloeide veldbloemen en die zijn tot onze blijdschap opgekomen en ook hebben stekjes, die hij afknipte van mooie bloeiende struiken, wortel geschoten en beginnen deze te groeien en bloeien.
Zoals je ziet op de foto hebben we ook dit jaar in mei weer veel te maken met de vallende zaadjes van de enorme iepen (ik schat ze inmiddels wel 50 meter hoog), die langs onze straat staan. Er staat vandaag een wind die precies waait van die bomen naar onze tuinen en dat maakt dat de zaadjes vandaag neerdwarrelen met de hoeveelheid van een lichte sneeuwbui. We zitten dan ook niet buiten, ondanks de aangename temperatuur, omdat je vandaag geen kopje koffie of thee kunt drinken zonder dat de zaadjes daarin terechtkomen. De zaadjes blijven overal liggen en kleven en het is nu precies duidelijk waar alle spinnenwebben zich bevinden.
Zoals altijd hebben we vogelvoer hangen aan de laurierboom en het andere boompje in onze tuin. Maar dit jaar hebben de vogeltjes geen belangstelling voor dat voer. Ik denk dat er voldoende insecten en wormpjes zijn dit jaar. Er was een nestje in het nestkastje bij de buren en wij zagen pa en ma koolmees af en aan vliegen met wormpjes en ander versnaperingen die zij uit de bomen rondom weghaalden. Sinds gisteren zijn de kleintjes uitgevlogen. Ahmad heeft dat gezien. We vragen ons af waar de familie nu verblijft en we missen ze een beetje (een klein ‘lege nest syndroompje’). We hopen dat er deze zomer nog wel wat kleine vogeltjes aan ons vogelvoer komen knabbelen.
Uiteraard hebben we dit jaar veel meeuwen, die nestelen op de platte daken (ook op ons dak). Ik hoor divers vogelgefluit. Het haalt het niet bij het concert dat ik hoorde toen ik klein was en het geluk had op te groeien in bosrijke omgevingen. De totale vogelpopulatie schijnt overal in Nederland een stuk verminderd te zijn in de afgelopen jaren, wat ik heel jammer vind.
Maar we genieten van wat er wel is. Zowel Ahmad en ik raken dit jaar niet uitgekeken op ons tuintje en tot mijn blijdschap hebben we dit jaar gezelschap van een echtpaar raven. Ik heb even op internet gekeken naar het verschil tussen de kraai, de kauw en de raaf en ja, ik heb geconstateerd dat het inderdaad twee raven betreft. Ze komen elke dag bij ons drinken uit een bakje water en vaak zien we ze daarna samen zitten op de schutting en met elkaar tortelen. Indrukwekkende beesten vind ik het, met hun grote snavel en hun driehoekige staart.
NB. Toen ik klein was ben ik ooit letterlijk op mijn kop gezeten door een raaf. Ik had een speldje in mijn haar, dat kennelijk de aandacht had getrokken van de enorme vogel. Ik voelde ineens zijn klauwen op mijn hoofd en zette het op een rennen. Ik was nog heel klein. Ik rende en rende al gillend, maar de vogel liet niet los en bleef op mijn hoofd zitten. Uiteindelijk liet hij natuurlijk wel los en ik hield er niets aan over behalve dat ik enorm geschrokken was.
Oefeningen voor pijn in knie
Gisteren heb ik niet meegedaan met NL in beweging, maar alleen gefietst. Ik merk dat dit mij goed heeft gedaan. Ik voel nog wel de zere knie en ook een lichte verdoving in mijn kleine teen, maar het slapende been is al veel minder slapende. Ik heb besloten de dokter nog niet te raadplegen.
Ik vond op internet nuttige oefeningen voor een pijnlijke knie. Die wil ik gaan doen en dan het resultaat afwachten, voordat ik de dokter erbij betrek.
De oefeningen zijn duidelijk en goed beschreven. Daarom deel ik ze hier. Misschien is er een toevallige voorbijganger in mijn weblog met pijn in de knie, die wat kan hebben aan deze oefeningen.
Bloemenpracht en pijntje hier en daar
Ben verwend. Geen ontbijt op bed en door kleine kinderen geknutselde moederdag-verrassingen. Mijn kinderen zijn al groot en zelf vaders en moeders. Maar ik kreeg wel drie mooie bloemstukken van de belangrijke mensen in mijn leven.
Ik krijg geen bezoek vandaag en dat is misschien maar goed ook, want ik voel me niet zo koof. Sinds de ramadan heb ik al een tijd pijn in mijn linkerknie. En sinds gisteren is dat overgegaan naar een tintelend gevoel in mijn hele linker buitenbeen tot in mijn kleine teen. Het is een gevoel of die hele buitenkant van het been slaapt. Normaal gesproken heb je dat weleens als je een tijdje een been of arm hebt afgekneld en dan gaat dat over bij beweging. Maar dit gaat niet over. Het blijft gewoon zo raar voelen in beweging en in rust. Ik weet niet wat ik ervan moet denken en ik vind het een beetje eng. Morgen ga ik toch de dokter bellen, want internet maakt me niet wijzer. Vandaag gun ik mezelf een dag van luieren.
Dolce far niente
Lekker niks doen. Ik denk dat heel veel mensen die een druk leven hebben daarnaar snakken. Wij zijn in de omstandigheid dat wij niets hoeven. De kinderen zijn groot en hebben al hun eigen (drukke) leven en we hoeven niet meer naar ons werk. Elke dag vakantie en dus een feestje. Dat zou je wel zeggen, maar zo gemakkelijk is het niet. Ik denk niet dat mensen ervoor geschapen zijn om niets te hoeven.
Na de ramadan was ik een tijdje doodmoe en had ik geen energie om wat ook te willen. Nu begin ik langzaamaan daarvan te herstellen en dat brengt ook een zekere onrust met zich mee. Ik zie die onrust ook bij Ahmad die zich tot nu toe goed bezig hield met zijn plantjes en zijn pc.
Nu zie ik hem af en toe door het huis ijsberen of staren naar de tuin. ‘Ik ga binnenkort weer verder met mijn kristallen (tiffany),’ heeft hij gezegd. Ik weet al dat ik dan ook weer animo zal krijgen om te schilderen. Het snel geschilderde doek van mijn buurvrouw moet nog wat bijgewerkt worden. De kleur van haar gezicht en haar handen en ogen. De glans op haar haren.
Niets doen is niet fijn. Alleen als het een niets doen is na gedane arbeid. Wij oudjes moeten zien bezig te blijven, zowel mentaal als lichamelijk. Anders kan je net zo goed nu al in je graf gaan liggen en wachten op de dood.
Ziekjes
Sinds het suikerfeest voel ik me nogal gammel. Het uitgeputte hoofd dat ik scheen te hebben bij het vasten heb ik nu niet meer, maar het lijkt wel of ik de uitputting nu pas voel. Ik moet de hele vastenmaand op een inwendige batterij hebben gelopen die onuitputtelijk leek en pas nu voel ik dat deze helemaal leeg is.
Dat doet me denken aan jaren geleden, toen ik in Pakistan verbleef met mijn toenmalige echtgenoot en 4 kinderen. De tweeling (4 jaar oud) was daar ziek van het slechte water en de baby (1 jaar) had geen pampers en geen plastic over de katoenen luier, wat erg veel werk gaf. Daar moest ik alles op mijn hurken met de hand wassen in een platte teil met een stuk groene zeep. De ex stak geen poot uit, zodat al het werk op mij terecht kwam. Het terrein was daar zo onbegaanbaar dat ik overal waar ik heen ging met een 1 jarig kind liep te sjouwen. Op een goed moment was ik zo moe dat ik ineens als verlamd leek. Ik werd op een dag wakker en merkte dat ik niets meer kon. Ik kon me bijna niet bewegen en niets meer tillen. Het was op het moment dat we zouden terugkeren naar Nederland. Ik weet niet hoe ik ben thuisgekomen, ziek als ik toen was. In Nederland bracht mijn ex me naar de dokter. Hij was op dat moment wel enigszins bezorgd, omdat de ‘machine’ (ik dus) van de ene dag op de andere niet meer naar behoren werkte. Er werd gedacht dat ik misschien malaria had. Eenmaal bij de huisarts kon deze geen ziekte bij mij vinden. ‘Deze vrouw is volkomen uitgeput,’ was zijn diagnose. Door een gestaag oplopende moeheid had ik verlammingsverschijnselen opgelopen. Mijn lichaam blokkeerde. Langzaam ben ik toen hersteld.
Dit keer is mijn moeheid veel minder ernstig. Het voelt als een griep. Ik heb voor de zekerheid een corona zelftest gedaan. Die was gelukkig negatief. Dus dit wordt gewoon: het rustig aan doen en herstellen.
Maar mijn animo is er niet minder om. Het komt allemaal goed en ik heb nu een liefhebbende man en zo mogelijk nog liefhebbendere kinderen om me heen. Ik ben gelukkig.
Mijn eid ul fitr
Dat was, voor het eerst na lange tijd, slapen tot ik vanzelf wakker werd en niet door een wekker te horen afgaan. Ik was net op tijd voor het ochtendgebed, dat je kan doen tot vlak voor de zon opkomt.
Ik dacht nog even aan de mensen die zich vandaag zouden verzamelen voor een gemeenschappelijk gebed op het voetvalveld hier vlakbij. Dat gebed zou om 8.15 beginnen met een inloop vanaf 7.30 uur. Ik besefte dat ik geen enkele motivatie had om me te haasten naar dit gezamenlijk gebed.
Ik herinner me een eid ul fitr van jaren geleden, toen mijn jongste zoon nog maar een jaar of 6 was. Hij had toen de hele maand met me mee gevast. Ik nam hem toen mee naar het eid ul fitr gebed in een moskee die tegenwoordig als zeer salafistisch bekend staat. Uiteraard moest hij in zijn uppie aansluiten bij de mannen en moest ik verdwijnen door de vrouweningang. We waren ruim op tijd, maar het wachten tot het begin van het gebed duurde zeker meer dan een uur. Intussen bevond ik mij in een propvolle ruimte met vrouwen en helaas zat ik toevallig heel dichtbij een oudere dame die een walgelijke lucht verspreidde. Dat was afzien. Intussen dacht ik aan mijn zoontje die daar tussen de mannen ook zo lang moest wachten tot de imam eindelijk gereed was om het gebed te verrichten.
Nee, er was vandaag niets dat me animeerde om me aan te sluiten bij de menigte op het voetbalveld, ook al zou de geur daar waarschijnlijk 100 keer frisser zijn dan destijds in die bedompte overvolle moskee. In plaats daarvan stond ik rustig op, douchte mij met de zuinige thermoskraan en at ik een vredig ontbijtje met mijn liefste.
Daarna deed ik mee met NL in Beweging en keek ik direct even Boer zoekt Vrouw terug, een pleziertje dat ik me dit jaar gun. Ik was blij te zien dat boer Evert voor Maud had gekozen.
Nu wacht ik op mijn jongste dochter die een weekje vakantie heeft en nu onderweg is naar mij om koffie met ons te drinken en wat met mij te kletsen. Ahmad heeft net zijn beroemde humus gemaakt en ook alvast de massa bereid voor zijn overheerlijke kroketjes. Ik hoop samen met mijn dochter even wat zoetigheid te gaan brengen naar C. en vanmiddag zal ik C. zeker ook laten proeven van Ahmads kroketjes. Het weer werkt mee om er een mooie dag van te maken ☀.