Dat ben ik als ik een lange reis moet gaan afleggen met mijn Hyundai i20 comfort en niet weet of ik een parkeerplek ga vinden. Sinds ik staar had aan mijn ogen en daar nog jaren mee rondliep voordat ik eindelijk geopereerd werd, heb ik rij-angst ontwikkeld. Ik had daar voorheen nooit last van. Met mijn wendbare Daihatsu Sirion reed ik toen overal heen, door drukke steden en op hoofdwegen. Nooit maakte ik me druk of ik zou kunnen parkeren.
Nu moet ik zeggen dat het verkeer in de loop der jaren drukker is geworden en de wegen breder en de kruisingen gecompliceerder. Vroeger had ik niet eens navigatie, maar ik reed overal naartoe, vooraf kijkend op google maps in mijn pc. Ik noteerde alleen de afslagen die ik moest nemen en de steden die ik passeerde en reed zo met slechts een vodje papier als leidraad zelfs helemaal tot Frankrijk. Altijd had ik een muziekje aan in de auto.
Dat is nu wel anders. Ik wil geen muziek in mijn auto meer, omdat dit mijn concentratie zou kunnen verstoren. Ik rijd met ogen op stelen en gespitste oren. Ik kan me niet meer indenken hoe ik nu zou voorsorteren bij kruisingen zonder navigatie.
Eenmaal in de auto word ik direct kalm en besef ik dat ik gewoon kan rijden als ieder ander, maar van tevoren heb ik vleermuizen in mijn buik van de zenuwen bij voorgenomen lange reizen langs voor mij onbekende wegen.
Zo ook vandaag. Ik vertrek om 14.45 uur naar Schoorl, strandtent de Struin in Camperduin. Dat is anderhalf uur rijden en ik ga een kwartier eerder vanwege eventuele files onderweg. Om 16.30 heb ik afgesproken met twee klasgenoten uit de jaren 1967 en 1968. Voor het weerzien ben ik niet nerveus, alleen voor de rit. Toevallig was er hier vanmorgen in mijn buurt een af en aan rijden van politie en ambulances met gillende sirenes. Dat maakt mijn gerustheid dat een ongeluk niet in een klein hoekje zou zitten er niet beter op. Ik moet er even doorheen en mijn angst niet de overhand laten nemen. Dus ik ‘ga het avontuur aan’.
Dat heb ik mijn hele leven gedaan. Als ik het eng vond om van de hoge duikplank een zweefduik te maken, dan deed ik het juist, omdat ik altijd vond dat ik mijn angsten te lijf moest gaan. Klimmen langs een ijzeren laddertje in een put, ik deed het wel. Of klimmen langs de ijzeren laddertjes in een fabriekstoren, ik deed het. ‘Als jij het durft, zullen wij het ook doen,’ beloofden mijn vriendinnen dan. En dan deed ik het, ook al heb ik verschrikkelijke last van hoogtevrees. Rillingen lopen over mijn rug als ik eraan terugdenk.
Maar ergens naartoe rijden voor een afspraak is normaal! Ik moet me niet zo aanstellen. Hop met de geit, ik bedoel rijden met die mooie phantom-black auto! Gaan!!!! Ik heb me voorbereid. Mijn tank is vol en ik heb de navigatie al ingesteld.
Ik laat nog weten hoe het was, inshaallah.