De meeste van mijn kleinkinderen zijn al zo groot dat er geen oma meer op ze hoeft te passen. Hun leeftijden zijn 23, 16 en 14 jaar. Maar mijn jongste zoon heeft nog twee kleintjes van 6 jaar en anderhalf jaar. Meestal zorgen hij en zijn partner zelf voor de kinders, zelfs in de coronatijd, toen zij allebei thuis werkten en dat was een hele prestatie. Nog steeds werken zij nu een groot gedeelte vanuit huis, maar de kinders gaan nu een deel van de week naar school en naar de opvang.
Soms is oppas voor hun kinderen alsnog wel nodig en dat wordt meestal gedaan door de ouders van mijn schoondochter. Ik neem daar mijn petje voor af en ik ben er heel blij mee, want ik ben zelf niet zo een fanatieke oppas-oma. Misschien komt het omdat ik in mijn jonge jaren al een overdosis aan kindergezelschap heb gehad van mijn eigen vier kinderen. Ik leefde eigenlijk helemaal voor hun en was altijd met ze. Zelfs overblijven op school hoefden zij niet. Ik had alleen baantjes binnen hun schooltijden totdat de jongste oud genoeg was om alleen thuis te zijn. Voor mijn oudste twee kleinkinderen ben ik nog een flinke tijd opvang-oma geweest, toen mijn oudste dochter in onregelmatige diensten werkte bij de politie. Dat is kort verteld mijn geschiedenis als moeder/oma.
Ik ben heel blij dat de andere oma en opa nu, indien nodig, veel van de zorg overnemen voor de kleintjes van mijn jongste zoon, hoeveel ik ook van ze houd. Ik word namelijk heel moe van oppas-oma zijn en dat is waarschijnlijk omdat ik een enorme uitslover ben. Ik wil het ze, wanneer ik oppas, naar de zin maken en veel met ze spelen. Daar had ik met mijn eigen kinderen weinig tijd voor.
Gisteren was een dag dat ik wél mijn kinderen hielp met hun kinderen. Dat was ter gelegenheid van een bijzondere situatie. Mijn schoondochter wilde graag naar de crematie van haar overleden tante om haar nichtjes tot steun te zijn. Uiteraard gingen haar ouders ook naar die crematie. Dus vroeg ze mij of ik een dagje bij hun thuis wilde komen om mijn zoon te helpen met de kinderen. De jongste was thuis en de oudste had maar een halve dag school. Mijn zoon had heel veel te doen voor zijn werk en het zou fijn zijn als ik hem wat kon ontlasten.
Natuurlijk deed ik dat. Ik ben gek op hun allemaal en ik ben graag nuttig. Dus ik reed gisterochtend vol goede moed naar Pijnacker. Terwijl mijn zoon boven aan het werk was en even later grote zus ging halen was ik in de tuin met de kleine bolle. In de tuin hebben mijn kinderen twee schommels hangen, één voor grote zus en één voor de kleine. Ik zette haar in de schommel waar zij niet uit kon vallen en ik duwde haar zachtjes. Dat deed ik een flinke tijd en ik zag haar genieten en wegdromen terwijl ze keek naar de bloemetjes aan de rand van de tuin en af en toe haar oogjes wat dichtkneep voor de zon. Ze had aldoor een intens tevreden uitdrukking op haar gezichtje en ik genoot met haar mee van dit bijzondere rustmomentje. Daarna liep ik met haar door de tuin en genoot ik ervan hoe zij kleine kiezeltjes bestudeerde en het onkruid dat ik tussen de tegels weghaalde. Het was een mooi één op één moment. Daarna kwam grote zus thuis in een niet al te best humeur. Het leek of zij nog een beetje last had van een griep, die ze laatst had. Maar uiteindelijk bleek het honger te zijn. Ze was aanvankelijk wat koppig, want wilde alleen maar zelf gebakken pannenkoeken en dat zat er niet in. Maar toen ik later tweemaal een spiegelei voor haar bakte en ze die twee allebei netjes helemaal had opgegeten, was ze weer vol energie en het zonnetje in huis.
Toen de kleine moest slapen en een nieuwe pamper nodig had, bleek zij niet gemakkelijk te zijn op het verschoonkussen. Ze gilde als een speenvarken terwijl ik probeerde haar pamper te verschonen en ze wilde niet blijven liggen. Waarschijnlijk was ze bekaf, omdat ik zo lang met haar gespeeld had. Op het moment dat de pamper uit was deed ze een grote plas en plaste mijn shirt en haar rompertje en de overtrekhoes van het verschoonkussen nat. Grote zus stond naast me en hielp me door te vertellen waar in de commode ik alles kon vinden en hoe de luieremmer open ging. Ik prees haar uitvoerig voor haar lieve gedrag. Eenmaal in bed met knuffel en speen sliep de kleine direct en ze bleef ook een paar uurtjes slapen, zodat ik me meer op de oudste kon richten.
Toen de kleine wakker was speelden we nog wat met zijn drieën in de kamer van de oudste, een klein speelparadijs. Uiteindelijk kon ik al weg om een uurtje of 17, toen mijn zoon klaar was met zijn werk. Mijn schoondochter was nog niet thuis, maar hij zou gemakkelijk doen met eten. Pannenkoeken bakken voor de kinderen (dat zal de oudste zeker gewaardeerd hebben, geduld wordt beloond!) en voor zichzelf wat bestellen.