Ik moest denken aan dit oude liedje van Willy Alberti, terugdenkend aan gisteren toen ik fungeerde als oppasoma. Ik krijg nog steeds een warm gevoel als ik de stralende glimlach voor me zie, die ik een paar keer kreeg van mijn jongste kleinkind. Ook denk ik met plezier terug aan de nabijheid en vertrouwdheid die ik met met allebei de meisjes voelde. Daar kan niks tegenop. Kinderen zijn zo puur en direct. Zo kunnen ze boos op je zijn omdat ze hun zin niet krijgen of omdat je hun pamper verschoont, maar even later kruipen ze gezellig tegen je aan of je krijgt een glimlach als een stralende zon. Kinderen hebben echt nog een ‘schoon geweten’ en totaal geen dubbele agenda. Ze tonen zich zoals ze zijn op elk moment. Dat vind ik zo mooi. Bleven mensen maar hun hele leven zo puur en oprecht.

Natuurlijk moet er het een en ander bijgesteld worden tijdens het opvoeden van kinderen en moeten zij leren dat zij niet altijd direct kunnen krijgen wat zij willen en dat dingen soms van hen verlangd worden die zij niet leuk vinden. Maar kinderen zijn kleine mensjes, die heus wel open staan voor goede raad en aanwijzingen van volwassenen. Als dat maar met respect en in alle rust gebeurt, dan kunnen kinderen heel goed luisteren en staan ze open voor indrukken. Daarom moeten wij als ouderen zorgvuldig omgaan met kinderen en nadenken hoe we ze vormen in deze gecompliceerde wereld.

Ik denk dat het omgaan met kinderen een heel belangrijke taak is voor volwassenen. En ik zie dat mijn kinderen dat heel goed doen met hun kinderen.