Vandaag is het de laatste dag van mijn vasten en ik maak de balans op. Wat heb ik gevoeld en hoe is het allemaal gegaan? Wel, in het begin was ik heel enthousiast en genoot ik van de dagen dat ik vastte en de kleine geluksmomentjes. Dat was in Spanje.

Toen gingen we naar Nederland en werd het vasten voor mij direct een stuk moeilijker, omdat hier de vasten in de ochtend twee uur eerder begint dan in Spanje. Dat betekende dat ik moest opstaan om te ontbijten in het holst van de nacht en daarna moest proberen nog wat uurtjes slaap te pakken. Inmiddels was ik al verzwakt door een langzaam oplopend slaaptekort en had ik gewicht verloren.

De ochtenden in Spanje waarop ik na het eten even de geluiden van buiten ging beluisteren wilde ik hier voortzetten, maar al gauw bleek dat dit hier zwaar tegenviel. Geen gefluit van vroege vogels, geen haangekraai en geen geluid van de krolse pauw. Geen kat op het dak. Maar stilte en kou en af en toe het gekrijs van een vroege meeuw. Hier duurt de schemering langer dan in de subtropen en de vogels gaan hier dan ook wat later na de dageraad beginnen met gefluit. Dat was een teleurstelling die ik wel kon verwerken ?.

Maar het verzwakken van mijn lichaam begon me met de dag meer op te breken. Ik ben inmiddels twee tot drie kilo afgevallen, wat veel is op mijn gewicht. Nu, vandaag de laatste dag van mijn vasten, voel ik me zwak en kwetsbaar. Ik heb trek in een troostend kopje thee of koffie met wat zoets erbij (en dat is niks voor mij, want ik houd normaal gesproken niet van zoetigheid). Als ik in de spiegel kijk zie ik een mager rimpelig hoofd.

Maar er zijn ook voordelen. Ik heb de hele maand geen buikpijn gehad en mijn stoelgang is voortreffelijk (sorry Annie en Theo3ling voor weer een poepverhaal). Ik heb nog energie om mijn dingen te doen en het is mijn eer te na om deze vastenmaand niet volledig te volbrengen. Dus ik houd vol.

Maar ik vraag me af of ik dit nog meer jaren zal gaan doen. Ik zie het toch als een vorm van zelfkastijding en heb me de hele maand al vastende heel eenzaam gevoeld. Moet ik dit werkelijk elk jaar blijven doen? Misschien is het de sjaitan die deze twijfel in mij zaait.

Morgen is het eid ul fitr, ofwel het suikerfeest. Ik verheug me op wat suiker en denk erover om morgen een Bossche bol te gaan kopen of wat Turkse baklava. Ook is er natuurlijk het gebruikelijke gezamenlijke eid ul fitr gebed voor de moslims in de diverse moskeeën. Een vriendin van mij vroeg me of ik maandag ook naar het voetbalveld ga? ‘Hoezo, wat is daar te doen?’ vroeg ik haar. Daar schijnt een bepaalde moskee het eid ul fitr gebed te willen gaan uitvoeren in de open lucht.

Ik denk niet dat ik aan dat gebed ga deelnemen. Het komt op mij exhibitionistisch en uitdagend over om op die manier te gaan bidden. Ik zal mijn feestje stilletjes vieren met een kleine versnapering, zoals ik ook de vastenmaand stilletjes en ‘solita’ ben doorgekomen.