Hoewel het aantal lezers is gedaald tot een historisch dieptepunt blijf ik toch enthousiast schrijven in mijn weblog, als een specht die geduldig op de stam blijft tikken.
Vandaag wil ik het hebben over de vacuümpomp, die wordt gebruikt voor wonden die lange tijd niet vanzelf genezen.
Mijn buurvrouw heeft sinds een paar dagen zo een pomp aan haar rollator hangen. De pomp is met een slang verbonden aan de wond aan haar voet, die met een soort sponsje is afgedekt en verder hermetisch gesloten voor de buitenlucht door middel van pleisters. De pomp die in een tasje aan haar rollator hangt pruttelt aanhoudend en zuigt met tussenpozen in korte rukjes viezigheid weg uit de wond. Dat zal als resultaat moeten hebben dat de wond geneest en eindelijk dicht gaat!
(Al drie jaar kan mijn buurvrouw de deur niet uit en heeft ze te kampen met een pijnlijke wond die maar niet dicht gaat en waarvoor elke dag een thuiszorgmedewerker moest komen om die te verzorgen en te verbinden.)
Nu heeft ze dus die pomp. Een thuiszorgmedewerker met iets meer bevoegdheden dan de gemiddelde kwam met trillende handen van de zenuwen de pomp aanbrengen en verliet vervolgens haastig haar huis om naar de volgende klant te gaan. C. bleef onwennig achter met de zware pomp in een tas hangend aan haar rollator, die ze nu dus overal naartoe in huis moest meenemen tot aan de WC. Er zat ook een oplader bij de pomp en die moest ze ’s nachts in de pomp steken wanneer ze ging slapen, was haar verteld. Hoe dat moest was haar niet uitgelegd. (Er was een instructiebrief geleverd bij de pomp, maar wij wisten dat niet want die had de zuster in een doos gelegd waarin nog meer spullen zaten zonder daar verder iets over te zeggen.)
Voor ze ging slapen belde mijn buurvouw mij. Of ik haar kon helpen met het inpluggen van de accu in de pomp. Natuurlijk ging ik direct naar haar toe. Maar al gauw bleek dat ze nog niet klaar was om te gaan slapen. Ze moest nog wat sanitaire handelingen verrichten. Ze was op van de zenuwen over het nieuwe ding aan haar rollator. Ik moest ook zoeken naar het hoe en wat van het inpluggen en belde daarvoor voor de zekerheid een nummer van de thuiszorg dat je mocht bellen. Het lukte om het ding in te pluggen. Ze had een redelijk goede nacht waarbij ze driemaal met de rollator en pomp moest plassen in een postoel en dat ging gelukkig goed.
Maar in de loop van de volgende dag ging het alarm van de pomp af. Kennelijk was de batterij voortijdig leeg. Ze belde me in paniek, maar ze had zelf al een goede beslissing genomen en de accu ingeplugd in haar pomp. Ze zat op de rand van haar bed. Ik bedacht dat er toch echt een instructie moest zijn bij de pomp, ging ernaar zoeken en vond die uiteindelijk in een grote doos met alle spullen voor de thuiszorg, weggestoken aan de zijkant. Ik las hem samen met C. hardop.
Ze voelde zich al wat rustiger, besefte dat ze haar draai moet zien te vinden in het omgaan met die pomp. Maar het trekken aan de wond door de pomp deed gedurende de dag voortdurend een helse pijn.
Enfin, verhaal kort: het alarm is daarna nog een paar keer afgegaan en ze heeft een keer een uur voor niets aan de accu gezeten, omdat ze hem niet voldoende diep had ingeplugd. Ze kreeg in de nacht een lieve thuiszorgnachtmedewerker aan haar bed, die haar bemoedigde en zei dat ze altijd mag bellen met haar alarmknop.
Gisteren werd het pleisterwerk en het sponsje op de wond voor het eerst verwisseld en (jawel, hoera!) de wond had al veel viezigheid verloren die netjes is opgevangen in een daarvoor bestemde container in de pomp en de wond was een stuk kleiner geworden en zag er beter uit.
Ik hoop dat de wond eindelijk zal genezen en dat ze weer veel meer zelf zal kunnen doen. Ze is zo flink en zo bijzonder. Dit al jaren durende hulpeloze leven past niet bij haar.