Categorie archieven: Geen categorie

Mijn lieve Imran

Geplaatst op door
2

Hij werd op 4 mei geboren In het diaconessenziekenhuis in Utrecht. Ik ging er in de avond van 3 mei 1986 alleen naartoe met een taxi en een klein koffertje, toen de weeën met een zekere regelmaat kwamen. In het ziekenhuis was men verbaasd mij in mijn eentje aan te treffen. Mijn ex bleef thuis bij onze dochter van toen 5 jaar, omdat wij geen oppas hadden. We leefden totaal geïsoleerd van de buitenwereld. Hij had wat oppervlakkige kennissen van de plaatselijke ‘koffie’shop, maar ik kende niemand en met mijn familie had ik ook geen contact.

Het was een eenzame bevalling. Ik herinner me dat ik me bevond in een kleine ruimte, alleen met de weeën. Ik kreeg visioenen van de hel. Zou die zo voelen? Het beangstigde me.

Tijdens de dageraad van 4 mei werd Imran geboren. Hij was een mooi klein baby’je met een wijs gezichtje. De gynaecoloog die hielp bij de bevalling (ik had een gynaecoloog en geen vroedvrouw vanwege een eerdere doodgeboorte) zei me direct na de geboorte dat Imran maar 2 kanalen had in zijn navelstreng, terwijl drie kanalen normaal is. ‘Dat kan betekenen dat hij niet lang zal leven,’ zei hij. ‘Maar het kan ook zijn dat hij toch heel oud wordt.’ Ik was zo in een roes van geluk na geleden pijn, dat ik de woorden niet echt tot me liet doordringen.

Ik bleef de dag van 4 mei in het ziekenhuis en ook nog een nacht daarna. De dokter moest wat testjes afnemen bij Imran om te kijken of alles inwendig in orde was. Vanbuiten zag hij er normaal uit, maar het kon zijn dat er iets niet in orde was met zijn organen. Hij was helemaal getest en ze hadden niets abnormaals gevonden. Ik mocht naar huis, maar zou wel nog een plasje van hem moeten opvangen en naar het laboratorium brengen voor onderzoek. Ze wisten dat ik thuis geen kraamzorg zou krijgen. Dat was niet geregeld. Ik weet niet waarom niet. Hadden ze me nog maar een paar dagen gehouden.

Op de terugweg naar huis met Imran in mijn armen op de achterbank zag ik dat het bijzonder mooi weer was. De lucht was helderblauw en alles leek een helderheid en scherpte te hebben die ik nooit eerder zag. Het leek alsof ik me een nieuwe en lichtere wereld bevond, de bloesem aan de bomen was van een paradijselijke schoonheid.

Thuis gekomen bleek dat onze verwarming het niet deed. Ik belde direct om deze te laten maken. Ik woonde in een benedenhuis met een woonkamer op het noorden met een hoog plafond. Het was daar zomer en winter kil tot koud en de verwarming was nodig voor mijn pasgeborene. Ik bevond me op een roze wolk met nu twee kindjes aan mijn zijde. Terwijl ik mijn dochtertje voorlas, lag Imran aan de andere kant naast me in het grote bed. Wat voelde ik me rijk. Als ik Imran verschoonde zag ik dat hij heel aandachtig om zich heen keek. Ik had een kaart boven het verschoonkussen hangen van smurfen en daar keek hij naar.

Helaas heb ik geen enkele foto van Imran. Deze tekening maakte ik vanuit mijn herinnering aan hem. Ik heb nog nooit zo aandachtig gekeken naar een baby als naar hem. Ik bleef maar naar hem kijken. Ik vond hem zo mooi en zo lief.

Op hemelvaartdag, die in dat jaar viel op 8 mei, ging mijn ex wandelen met onze dochter en de hond. Ik maakte intussen het huis schoon. Ik vond het wel vreemd dat Imran nog sliep. Toen ik afgewassen had ging ik kijken en ik trof hem levenloos aan. Zijn lipjes zagen blauw. ‘O nee,’ riep ik alleen maar en ik tilde hem op. Zijn hoofdje hing slap aan zijn nekje en ik moest het ondersteunen. Ik wikkelde hem in dekentjes, want hij was zo koud. Ik hoopte hem tegen beter weten in tot leven te wekken met warmte.

Ik legde hem op tafel voor me en belde de huisarts. ‘Mijn zoontje is vanmorgen overleden in zijn slaap.’ Mijn ex kwam thuis en het eerste wat hij zei toen hij hoorde dat Imran was overleden was dat het mijn schuld was. Toen de huisarts kwam voelde ik bij haar enige troost en ik wilde dan ook graag dat ze even bij me bleef zitten, wat ze ook deed. Ze verzekerde mij dat ik mezelf niets te verwijten had.

Mijn ex vertrok vrijwel direct om een imam te zoeken die Imran ritueel kon wassen en een islamitische begrafenis kon regelen. De imam die hij gevonden had was een heel lieve Turkse man. Hij waste het lijfje van Imran met bijzondere tederheid met rozenwater. Zijn kleertjes moest hij doorknippen omdat Imrans lijfje inmiddels al verstijfd was. Imran lag een nacht en een dag opgebaard in mijn slaapkamer boven. Ik heb al die tijd bij hem gewaakt, tegen hem pratend. Ik kan me niet meer herinneren wat ik allemaal zei. Mijn ex was bang, durfde niet naar boven en sliep al die tijd beneden. Een dode, hoe klein ook, joeg hem angst aan. Ikzelf had dat totaal niet.

Pas dagen later kon Imran begraven worden op het islamitische gedeelte van het kerkhof vlakbij ons huis. Ik mocht daar niet bij zijn, omdat ik ‘onrein’ was (ik bloedde nog na). Later ben ik maandenlang naar zijn grafje gegaan waar ik dikke tranen huilde. Imran zou nu een man van 36 jaar zijn, maar hij werd slechts 4 dagen oud.

Het jaar daarop kreeg ik een tweeling. Hoe genereus zijn de gaven van de Almachtige.

Gas besparen

Geplaatst op door
Beantwoorden

In Spanje hebben wij geen gas. Daar is alles elektrisch. Voor warm water hebben we daar een boiler. Als we douchen en ons inzepen, dan zetten we daar heel gemakkelijk de kraan even uit om water en elektriciteit te sparen. Dat kan zo gemakkelijk omdat we daar een mengkraan hebben met een hendel waarmee je de temperatuur kan instellen.

Hier hebben we niet zo een mengkraan met hendel. We hebben in ons huurhuis alleen een mengkraan met een koudwater- en een warmwaterdraaiknop. Als je dan de kranen dichtdraait, dan is het lastig deze weer open te zetten en de juiste temperatuur te vinden.

‘Laten we een mengkraan kopen zoals we in Spanje hebben,’ stelt Ahmad voor. We zoeken op internet. Daar is te zien dat de meeste moderne instelbare warm-koud douchkranen een onderlinge afstand tussen warm en koud hebben van 15 cm. Dat is in de nieuwere huizen de norm. Op de afstand van 12 cm tussen warm en koud (die wij hebben in ons jaren 50 woning) is het moeilijker om zo een handige mengkraan te vinden.

We gaan naar Hornbach. Daar vertelt een vriendelijke winkelbediende ons dat er geen mengkraan met hendel te koop is met een afstand van 12 cm, maar wel zijn er drie typen thermostaatkranen te koop met de door ons gewenste afstand k/w. We kiezen voor de variant die niet het goedkoopste is, maar die wel van betere kwaliteit is dan de goedkoopste variant.

Ik reken 100 piek af om in de jaren die komen gas te kunnen uitsparen ?. Maar ik heb wel twee jaar garantie!

Ik kan niet anders zeggen: het doucht heerlijk. Geen gezoek meer naar de juiste temperatuur. Je kunt deze instellen naar wens, maar de vooraf ingestelde standaardtemperatuur van 38 graden is perfect. En je kan de kraan even uitzetten om daarna weer comfortabel verder te douchen. Wat een luxe in mijn nederige stulp.

Afscheid van het ochtendritueel

Geplaatst op door
Beantwoorden

Ik ben er nu aan gewend om elke ochtend bij het begin van de dageraad na het vroege ontbijt even op het terras te gaan staan. Het is inmiddels 8.08 en ik schrijf nog gauw even een stukje. Klokslag 9.00 uur komt taxista Manolo ons ophalen om ons naar het vliegveld te rijden.

Het waaide vandaag weer, zij het minder dan gisteren. Ik zag geen kat en de vogels floten niet zo uitbundig als andere dagen. Maar ik zag wel de bakker komen aanrijden, die broodjes aan de voordeur hangt voor ons benedenburen. De benedenbuurman liep even naar buiten om een praatje te maken met de bezorger. Broodjes aan de deuren hangen, wat heerlijk kneuterig is dat. Doet me denken aan vroegah, toen mijn moeder uitgespoelde lege glazen melkflessen bij de voordeur zette en de melkboer deze kwam vervangen door gevulde flessen. Het komt zo knus en huiselijk op me over. Ik zie mijn moeder weer voor me. Met haar schort voor en wassend aan de tobbe. Met haar geruite schortje, zingend in de keuken. Maar ik was toen nog heel klein, hoor. Een jaar of 4. We zijn nu 67 jaar verder.

Buurman was vroeg wakker! Of hij was nog wakker ?

In Nederland wil ik hetzelfde doen als hier. Elke ochtend in de tuin bij daggeraad even de tuin in lopen om me onder te dompelen in de dauw en wellicht ook wat vogels te horen fluiten. Ik ga me nu snel aankleden voor vertrek. Tot in Nederland. O o Den Haag, here we come.

Hectische uurtjes

Geplaatst op door
Beantwoorden

Vandaag staat er een ´flinke puist wind´, zoals mijn stiefvader (die militair piloot was) het placht te zeggen. Toen ik vanmorgen het terras opliep om mijn dagelijkse portie ochtendlucht op te snuiven viel de temperatuur me behoorlijk tegen. Ik wilde een geluidsopname maken van de fluitende vogels, maar dat projectje verwaaide nogal door de huilende wind.

Maar ik had wel een opname te pakken van de rebelse kat, die lekker liep te lanterfanten op het dak. Neem maar voor lief dat ik de camera niet echt goed heb stilgehouden. Ik stond te bibberen vanwege de koude bergwind.

Daarna ging de dag erg snel door een lang telefoongesprek en vervolgens twee oudjes die proberen heel veel zware dingen, zoals een grote schapenkaas van bijna 4 kilo en een pot honing van 1.5 kilo en nog wat dingen te proppen in twee koffers met maximaal bij elkaar 30 kilo aan toegestaan gewicht. Dat was even passen en meten en steeds meer kleding weghalen, zodat we allebei maar een paar broeken en shirtjes bij ons hebben, maar lekkers om te eten hebben we wel ?.

Er worden minder boeken verkocht

Geplaatst op door
Beantwoorden

Dat hoorde ik laatst op NPO1. Dat is natuurlijk helemaal niet fijn voor de uitgevers en de schrijvers van boeken. Daarentegen worden er wel dagelijks ontzettend veel manuscripten aangeboden, waarvan de schrijvers hopen dat een uitgever ze wil uitgeven. ´Schreven ze maar minder en lazen ze maar meer,´ verzuchtte een uitgever.

Ik denk dat veel mensen nog steeds lezen. Maar net als het streamen van muziek worden boeken nu ook op allerlei sites doorgegeven en gedeeld als e-book. Zo komen fervente lezers alsnog aan hun leesvoer zonder dat de schrijver en de uitgever daar baat bij hebben. Dat is sneu maar moeilijk tegen te gaan. Net zo goed als dat mensen via torrents nieuwe bioscoopfilms kunnen downloaden en met elkaar providers als Netflix en NLZIet kunnen delen en ook zelfs met diverse families digitale kranten kunnen lezen.

Een dergelijk onderwerp kwam vanmorgen ook ter sprake op NPO1. Netflix maakt voor het eerst sinds tijden minder omzet. Dit zou kunnen liggen aan de concurrentie van steeds meer ander providers, maar ook het feit dat Netflix nu gedeeld kan worden op verschillende adressen en apparaten kan daar de oorzaak van zijn. Aan dat laatste wil Netflix waarschijnlijk wat gaan doen.

Blabla. Ik wilde het hier helemaal niet over hebben, maar ik dwaal al schrijvende af. En zo kom ik op het programma ´Eus´ boekenclub´ dat ik laatst keek. Daarin krijgen schrijvers aandacht en feedback op een door hun geschreven boek door twee lezers. Wat mij frappeerde is dat twee van die schrijvers vertelden dat zijzelf aan het begin van een boek dat zij schrijven niet weten hoe de verhaallijn zal zijn. Dat ze niet weten hoe een karakter zich zal ontwikkelen of hoe een avontuur zal verder gaan. Dat lijkt me heerlijk. Zo moet het schrijven echt spannend zijn voor de schrijver. Ik kan het me helemaal voorstellen. Ik merk zelf ook dat als ik bijvoorbeeld hier een stukje begin te schrijven, dat ik dan al schrijvende soms iets heel anders vertel dan ik van plan was.

Het brengt mij op het idee om gewoon voor mijn eigen lol ook een verhaal te gaan schrijven. Een boek dat ik helemaal niet hoef uit te geven (er zijn kennelijk al teveel aanbieders op de markt) maar dat ik gewoon voor mijn plezier schrijf. Net als het schilderen dat ik doe, gewoon als hobby. Lekker bezig zijn. Het toetsenbord is geduldig en het kost niks.

Rebelse kat

Geplaatst op door
Beantwoorden

Gisteren zag ik Miguel, de kattenman, met zijn vriendin in onze straat. Ik zag vanaf het terras dat zij van plan waren met twee van hun katten aangelijnd een wandelingetje te maken. De ene kat (de roodharige knijperdief) was het aangelijnd lopen naast het baasje al gewend, zoals ik al eerder heb gezien. Hij liep dan ook braaf mee. Maar de andere kat, zijn zwart-witte vriendje met wie hij ´s nachts veel avonturen op het dak beleeft, was niet zo braaf. Hij had er echt geen zin in en ging demonstratief languit liggen aan het lijntje met de ´bretels´ om zijn lijfje.

Ik keek naar beneden en zag de kat met grote ogen naar me opkijken, alsof hij zeggen wilde: ´Zie je hoe ze me vernederen? Nu willen ze van me dat ik loop aan een lijntje´. Miguel wist niet wat hij ermee aan moest. Uiteindelijk tilde hij de kat op en nam hem onder zijn arm. Ze gingen aan het eind van de weg met de katten naar beneden via het monsterlijke bouwwerk dat leidt naar de campo heuvelafwaarts. Het bouwwerk is nog steeds niet officieel geopend. Het is nog afgesloten met een hek, waarlangs veel mensen alsnog het bouwwerk soms clandestien betreden. Het nodigt in de avond vooral jongeren uit, die onder de overkappingen ongezien dingen kunnen doen die hun ouders hun liever niet zien doen ?.

De Glorieuze Koran

Geplaatst op door
Beantwoorden

Soms duurt de dag lang als vastende, zoals vandaag. We hebben niet veel bijzonders te doen op deze dag. En dan lijkt de dag lang.

Ik heb gemerkt dat ik somber wordt van het kijken naar het nieuws en twitter op mijn telefoon. Het levert me geen enkel goed gevoel op. Liever lees ik in de Meaning of the Glorious Quran. Het is erg gemakkelijk om deze op mijn ereader te hebben. Met mijn telefoon ernaast om moeilijke Engelse woorden te vertalen d.m.v. ´google translator´ leest het heel fijn.

Ik weet niet hoeveel keren ik de Koran nu heb uitgelezen in vertalingen, maar elke keer ontdek ik weer meer. Hoe mooi en uniek de samenstelling van de Koran is en hóe Deze geschreven is. Al kan een vertaling nooit het originele Arabisch weergeven, deze Engelse vertaling geeft mij wel de indruk hoe bijzonder poëtisch en uniek de Tekst is. Het is een Boek dat niemand zomaar zou kunnen schrijven. Alles over de Koran staat ook in de Koran Zelf. Dat geen woord ooit zal worden veranderd in de originele Arabische tekst en dat de Koran in Delen is geopenbaard gedurende langere tijd. Dat de Tekst in het Arabisch gemakkelijk te onthouden is voor de mens. Zoveel over de Islam staat in de Koran Zelf. Ik heb geen twijfel over dat de originele Koran een bijzonder en onveranderlijk Boek is. Een Heilige Tekst.

De vertaling van Marmaduke Pickthall, die hij zelf bescheiden de Meaning of the Glorious Quran noemt en niet ´the Quran´, is naar mijn idee de allerbeste vertaling in het Engels die er is. Marmaduke Pickthall had tijdens zijn leven een bijzonder taalgevoel (wordt over hem gezegd) en dit talent heeft hij benut voor het nobele werk om de Koran te vertalen. Christelijk opgevoed en dus al van huis uit religieus en gelovig heeft hij zich bekeerd tot de islam en werd hij een gerespecteerde islam-geleerde. In zijn vertaling voel ik zijn liefde en ontzag voor Allah en ik prijs me gelukkig dat dit de eerste vertaling was die ik las in 1977, waardoor ik me op 1 april 1978 besloot te bekeren. Een gelukstreffer voor mij. Allah´s wegen zijn ondoorgrondelijk.

Bezoek en afscheid van Ahmad´s dochters

Geplaatst op door
Beantwoorden

Het was een heel mooi en gezellig samenzijn met deze lieve jonge mensen. Toen we eenmaal thuis waren kregen we een lief berichtje van zijn dochter. Dat zij van ons hielden. Ik voel me heel gelukkig met dat ze zei dat ze van ons hield en niet alleen van haar vader. Tenslotte ben ik eigenlijk de ´stiefmoeder´. Maar het gevoel is wederzijds. Ik mag zijn dochter en haar man alsof het mijn eigen kinderen zijn en voel me erg op mijn gemak bij hun. Hun kindje is ook een lief klein schatje❤

In de zomervakantie zullen ze verhuizen naar Quadalcanal, dat veel verder weg ligt. Meer dan honderd km verder dan Sevilla. Maar we verheugen ons er heel erg op ze in oktober van dit jaar daar weer te gaan zien. Inshallah.

The Meaning of the Glorious Quran door Marmaduke Packthall

Geplaatst op door
Beantwoorden

Toen ik in 1977 de vertaling van de Koran las van Marmaduke Pickthall was ik overtuigd dat ik me wilde bekeren. Nooit las ik een andere vertaling die me zo heeft kunnen bekoren. De Koran werd in een tijdspanne van 23 jaar geopenbaard. Dat gebeurde telkens wanneer de profeet Mohamed in trance ging en woorden sprak uit naam van Allah en dat was in zijn taal, het Arabisch. Deze woorden werden uit het hoofd geleerd door zijn sahabas (metgezellen) en stukken daarvan werden opgetekend op perkament, hout, steen of ander materiaal. Pas later zijn alle woorden opgedeeld in hoofdstukken en in een bepaalde volgorde in een boek verzameld, de Heilige Koran.

Ik had graag gewild dat ik de Koran in het Arabisch kon lezen en begrijpen, maar ik kan hem nu wel lezen maar nog niet begrijpen in het Arabisch op enkele woorden na. Ik moet me voor mijn begrip behelpen met vertalingen die nooit de oorspronkelijke tekst kunnen evenaren. De mooiste vertaling vind ik die van Marmaduke Pickthall. Omdat deze vertaling nu online te lezen is op internet en gratis is te downloaden in diverse formaten, heb ik de link naar deze vertaling nu bovenaan in mijn weblog in mijn pagina´s gezet voor een eventueel geïnteresseerde lezer. Ik wil in mijn weblog niet al te veel meer uitweiden over islam, maar ik wil wel een tegenwicht geven tegen de negatieve twitteraars en sommige publicisten, die zich baseren op stukjes uit de Koran die zij volledig los van het verband aanhalen en op een negatieve manier willen wegzetten. Datzelfde kan je ook doen met de Bijbel, een ander Heilig Boek. Ook daarin staan passages die je met een negatieve bril kan lezen en dan verkeerd kan opvatten. Het blijven mensen die de heilige woorden hebben opgetekend en mensen zijn niet perfect of onfeilbaar.

Dit is de site waarop je de complete Koranvertaling van Marmaduke Pickthall gratis kan downloaden in diverse formaten, alsmede andere literatuur over islam, waaronder de negen boekwerken met de hadith van Buchari en andere interessante werken zoals boeken van de Perzische dichter Sadi en het persoonlijke geloofsverhaal van Richard Francis Burton.

De steen blijft nog even zitten

Geplaatst op door
Beantwoorden

Gisteren reden we naar een ziekenhuis in een landelijke omgeving vlakbij Cartama. Ahmad was daarheen verwezen om te horen wat de datum van zijn operatie zou worden. Dat ziekenhuis ligt op 20 minuten rijden van ons huis en dat is niet verder dan het ziekenhuis in Malaga. De weg erheen is smal, maar schilderachtig en bij het ziekenhuis is een parkeerplaats waar altijd plaats is. Dat is een heel verschil met het ziekenhuis in Malaga, waarheen de weg druk is en filegevoelig. Bovendien is er bij dat ziekenhuis veel te weinig parkeergelegenheid en is het zoeken naar een parkeerplekje daar een hel.

Het tussen de heuvels en bergen gelegen ziekenhuis oogt modern en overzichtelijk. Ahmad werd heel snel geholpen. Voor ons zat een mooie jonge urologe in chirurgenkleding. In mijn ogen zijn veel werkenden piepjong, maar dat komt omdat ikzelf oud ben ?. Maar ik zag aan haar dat ze efficiënt was en toen ik keek naar haar handen en armen, kon ik me voorstellen dat zij het chirurgische werk prima zou kunnen klaren. Al direct werd duidelijk dat de operatie niet met spoed zal plaatsvinden. Het kan nog wel een paar maanden duren voordat Ahmad aan de beurt is. Er is geen acuut gevaar, maar alleen ongemak. Hij loopt al jaren rond met deze steen.

Ze legde ons de details van de operatie uit en Ahmad moest een aantal formulieren ondertekenen. Dat voelde goed, want dan weet je ook dat er zeker iets staat te gebeuren. Maar wanneer is dus niet zeker. Ook niet waar de operatie zal plaatsvinden. Maar als het zover is, dan zal hij gebeld worden.

Het ziekenhuis Quadalhorce ligt in een mooie omgeving. De zon bescheen het groen en de wilde bloemen die zijn opgekomen na de langverwachte regenbuien. In de verte zagen we de besneeuwde bergtoppen van de Sierra de la Nieve

´Grond die hoort bij het ziekenhuis. Rechtsonder zie je een figuur die lijkt op een mediterende yogi vanachter gezien, maar het is een werknemer, van voren gezien, die de beplanting aan het maaien is

Het ziet er nu naar uit dat we toch op 21 april naar Nederland kunnen afreizen zoals we van plan waren.