Categorie archieven: Geen categorie

Mooie momentjes in de vastenmaand

Geplaatst op door
Beantwoorden
Vanuit de slaapkamer. Het belooft een mooie dag te worden.

Mooie momentjes tijdens het vasten zijn er voor mij eigenlijk de hele dag. Want het gevoel dat ik heb gedurende een dag vasten kan ik met geen woorden beschrijven.

Een mooi momentje echt alleen voor mij vind ik het ontbijt voorafgaande aan de dageraad. Dan sta ik in mijn uppie op en drink ik aan ons keukentafeltje stilletjes koffie met een geroosterd broodje en dan nog een banaantje. Die koffie in de ochtend smaakt mij zo goed dat ik vanmorgen een grote bierpul vulde met koffie. Dat ging erin. Door die enorme hoeveelheid koffie was ik de hele dag zo energiek als een speedfreak. Geen slecht gevoel, maar het was op het manische af. Nu is het 18.33 en ik heb nog steeds een enorme energie. Geen probleem.

Na het ontbijt ga ik altijd even op het dakterras staan om de ochtendlucht op te snuiven. Vandaag getuigde een sterrenhemel ervan dat het een mooie zonnige dag zou worden. Ik zag een overbuurman zijn huis verlaten met een wandelstok en zachtjes de voordeur achter zich sluiten om zijn vrouw niet wakker te maken. Hij gaat elke ochtend voor zonsopgang een uur wandelen en ziet kennelijk ook graag hoe het langzaam licht wordt. Ook keek een kat van Miguel even naar mij vanaf het dak.

Fietsen doe ik niet tijdens de ramadan. Alleen de oefeningen van Nederland in beweging, om niet helemaal stram te worden en geen spierkracht te verliezen. Ik lees in plaats van het fietsen in de Koran. Eerst ga ik de Arabische Koran reciteren. Ik merk dat de lessen van opa Khalil langzaam terugkomen naarmate ik meer lees. Wat waren ook alweer de lang uitgesproken klinkers en de korte en dat soort dingen. Zit ik eenmaal in het ritme, dan wil ik niet stoppen. Daarna lees ik een stuk uit de vertaling. Ik schrik soms toch wel van sommige passages uit de Koran, die ik hier nu lees in een Nederlandse vertaling. Dan kan ik me voorstellen hoe de Koran kan overkomen op een andere lezer. Ik denk dat dit hem ook zit in hoe er vertaald wordt. Elk Arabisch woord heeft veel betekenissen en bovendien moeten de verhalen gezien worden in de context van de tijd van de profeet. Alle profeten werden in hun tijd belachelijk gemaakt door ongelovigen, maar sommige profeten en hun discipelen werden werkelijk vervolgd en bedreigd met de dood. Zij moesten zich wel verdedigen. Ook wordt in de Koran zelf gewaarschuwd dat sommige dingen die erin staan letterlijk moeten worden opgevat en andere overdrachtelijk en dat het niet goed is als mensen juist de dingen die overdrachtelijk bedoeld zijn als letterlijk opvatten.

In de vertaling van Marmaduke Pickthall : Sura al Imran vers 7 He it is Who hath revealed unto thee (Muhammad) the Scripture wherein are clear revelations – they are the substance of the Book – and others (which are) allegorical. But those in whose hearts is doubt pursue, forsooth, that which is allegorical seeking (to cause) dissension by seeking to explain it. None knoweth its explanation save Allah. And those who are of sound instruction say: We believe therein; the whole is from our Lord; but only men of understanding really heed.

In de Nederlandse vertaling van een Pakistaanse geleerde: Hij is het, Die het boek heeft nedergezonden; er zijn verzen die onoverdrachtelijk zijn, zij vormen de grondslag van het Boek, en er zijn andere (verzen), die zinnebeeldig zijn. Maar degenen in wier hart dwaling is, volgen die welke zinnebeeldig (bedoeld) zijn en zoeken tweedracht en de verkeerde uitleg. En niemand kent de juiste uitleg dan Allah en degenen die vast gegrondvest zijn in kennis, die zeggen: ´Wij geloven er in; het geheel is van onze Heer´; en niemand trekt er lering uit dan zij die begrip hebben.

De Koran is voor veel uitleg vatbaar en er zijn heel veel boeken geschreven om de verzen te verklaren. Wij mensen zijn beperkt in wat we kunnen begrijpen. Shekh Nazim placht te zeggen: Wat het verstand kan bevatten past in een theekopje, maar wat het hart kan omvatten is als een oceaan.

Een ander mooi moment is dat van het ontvasten. Dat je de minuten aftelt en precies bij zonsondergang je eerst hapje eet na een dua. Ahmad verwent mij elke dag met een bord met daarop in dunne plakjes gesneden appel bestrooid met kaneel en besprenkeld met wat honing en daarbij ook wat vijgen, omdat we geen dadels hebben. Het is voor het eerst in alle jaren dat ik vast dat iemand die verwennerij voor mij klaarzet bij het ontvasten ❤.

Mi amor

Vriendschappen

Geplaatst op door
Beantwoorden
Deze foto heeft niets met mijn stukje te maken. Ik zag hem op internet en vond hem leuk om te plaatsen. De boom die je ziet is de nu zeldzame en beschermde arganboom

Ik heb geen grote vriendenkring. Dat komt, denk ik zelf, omdat ik te vaak verhuisd ben (hoewel ik nu al bijna 30 jaar in Den Haag woon ?). Een andere reden is dat ik vriendschappen niet echt ´onderhoud´. Ik neem niet de tijd om met mensen zijn, tenzij daar een goede reden voor is. De vrienden die ik heb zijn toevallig op mijn pad gekomen in mijn leven. Ik ben daarin nooit kieskeurig geweest. Als iemand mijn vriend wil zijn, dan zal ik die persoon nooit afwijzen. Het meest vertrouwd voor mij zijn nog de mensen die ik al ken van lange tijd terug. En dat zit hem niet altijd in overeenstemming van karakters, maar vooral in die vertrouwdheid. Het is leuk om met iemand om te gaan die je al kent van lang geleden. Het schept een band. Ik heb helaas niet veel van die vrienden en dat komt waarschijnlijk wel door mijn vele verhuizingen in jonge jaren. Je moet tijd met mensen kunnen doorbrengen om een vriendschap te onderhouden.

Ik ben geen actieve vriendenzoeker. Wel vind ik het heel leuk om zomaar ontmoetingen te hebben met mensen. Dat kan zijn in de wachtkamer, ergens of op straat of in welke situatie dan ook. Dat kunnen korte momenten van herkenning en warmte zijn die goed voelen. Maar het zijn geen blijvertjes. ´Ships that pass in the night,´ noemde mijn moeder dat vroeger. Ik hecht er alsnog veel waarde aan.

Soms zie ik mensen op tv of ik lees een boek van een schrijver, waarin ik me heel erg herken. In zo een hevige mate dat ik die persoon als vriend zou willen hebben. Wat ik precies zou willen met zo een persoon weet ik dan niet direct. Alleen maar de gedachte dat het heerlijk zou zijn om met elkaar dingen te beleven of van gedachten te wisselen, omdat ik voel dat ik bij zulke personen niet veel zou hoeven uitleggen om elkaar te begrijpen. Misschien idealiseer ik dan die mensen te veel, besef ik ook.

Ik begin dan meestal met die mensen te ´googlen´. Waar wonen ze en wat is er allemaal bekend over die mensen? Vaak besef ik dan dat die mensen die ik zo een warm hart toedraag, omdat ik me herken in hun manier van doen of de manier waarop zij in een boek gebeurtenissen en gevoelens beschrijven, dat die mensen waarschijnlijk niets van mij willen ?.

Dan denk ik maar: je komt vanzelf de mensen tegen op je pad die belangrijk zijn voor jou en de mensen die je niet tegenkomt moesten waarschijnlijk ook niet op je pad komen. Daarbij komt dat ik niet klagen mag. Er zijn voldoende mensen in mijn omgeving met wie ik het heel goed kan vinden. En verder kan ik op afstand houden van mensen die ik nooit heb mogen ontmoeten, maar die mij doen glimlachen of mij ontroeren vanwege hoe zij op me overkomen. Onzichtbare vriendschap zonder woorden.

Vandaag ben ik 44 jaar moslim

Geplaatst op door
Beantwoorden

Ik zei de shahada (geloofsbelijdenis) op 1 april 1978. Het jaar daarvoor had ik de Koran gelezen. Ik was al gelovig vanaf mijn geboorte, maar mijn geloof leek in geen enkele godsdienst te passen. Telkens als ik me begaf in kerken of andersoortige geloofsgemeenschappen voelde ik me een toeschouwer, die door de ruit naar binnen keek, maar geen verbinding kreeg met de gelovigen daarbinnen. Ik las boeken over alle geloven die er waren. Maar ik bleef een eenling met een godsbesef dat ik nergens kon delen met anderen. Ik geloofde in de overeenkomsten tussen alle geloven, maar geen enkel geloof kwam op mij overtuigend genoeg over om me er 100 % aan te verbinden.

Tot ik de Koran las, stukje bij beetje in de vroege ochtenduren. Ik las hem in het Engels, in de vertaling van Marmaduke Pickthall. Ik zie op internet dat men deze koranvertaling nu gratis kan downloaden. Maar in de jaren 70 was er nog geen internet en het was ook zeldzaam dat een Nederlander vroeg naar een vertaling van dit heilige boek. Ik kocht deze Koran, mooi gebonden in een fraaie kaft met een Arabische tekst en op de bladzijde ernaast de vertaling in het Engels, in een winkel genaamd Wristers. Ik betaalde er 144 gulden voor, wat in die tijd een enorm bedrag was voor een boek. Ik deed dat voor een groot deel van het verjaardaggeld dat ik van mijn oma had gekregen. Ik schreef haar een enthousiaste bedankbrief. Ik was dolgelukkig met het boek.

Toen wist ik nog niet hoe afwijzend mijn omgeving zou gaan reageren op mijn enthousiasme over wat ik gelezen had in de Koran. Ik kon het gevoel, de ontroering en de herkenning die ik ervoer bij het lezen van veel passages is de Koran met niemand delen. Mijn hart werd geraakt, ook al begreep ik niet alle passages. Na het lezen van de Koran wilde ik me zo snel mogelijk bekeren tot de islam. En dat deed ik dus op 1 april 1978.

Op 1 januari 1996 deed ik bayat (legde ik de eed van trouw af) in de Naqhsbandi soefi tariqat (=weg). Ik ben nog steeds een murid (leerling), maar ik ga niet meer naar bijeenkomsten met andere murids en ook doe ik niet het hele programma dat is voorgeschreven voor degene die vastbesloten is die weg te gaan. Als je dat hele programma doet, besteed je veel tijd eraan en sta je een uur voor de dageraad op (dat is ruim drie uur voor zonsopgang). Ik heb dat enkele jaren gedaan en soms mis ik het, maar ik kan het nu niet opbrengen. Ik hoop het weer te gaan doen als ik ooit alleen mocht komen te staan. Dan zal ik veel tijd hebben, inshaallah

Overmorgen begint de ramadan. Ik kan aan het vasten niet meedoen vanwege mijn darmproblemen. Dat is al enkele jaren zo. Maar ik wil deze mooie maand toch speciaal maken door elke dag te gaan lezen in de Koran. Dat dit precies een juz (=een van de dertig delen waarin de Koran is onderverdeeld) zou moeten zijn wil ik mezelf niet opleggen, omdat ik daar waarschijnlijk niet aan kan voldoen. Maar ik wil weer gaan lezen in de Koran. Ik heb hier een Nederlandse vertaling liggen.

Mijn leermeester sheikh Nazim zei ooit dat elke zin en elke surah in de Koran een veelvoud van betekenissen heeft. Je kan de Koran lezen en herlezen. Naarmate je iman (geloof) toeneemt zal ook je begrip van de woorden in Koran toenemen. Ik hoop dat mijn iman groot genoeg is om meer te begrijpen.

Ik mis het om de wijze woorden van shaikh Nazim te beluisteren. want hij is niet meer op deze wereld sinds 7 mei 2014. Gelukkig kan ik zijn levenslessen nog altijd nalezen in de vele boeken die ik daarover nog heb.

De dunne en eenvoudig gebonden boekjes links bovenaan zijn de meest indrukwekkende. Zij dateren uit de tijd dat het hele naqhsbandi-gebeuren nog niet commercieel was en mensen boeken uitgaven om kennis te verspreiden in plaats van voor geldelijk gewin. Alle boeken over de naqhsbandileer die ik daarna kocht waren slechts een slap aftreksel van deze oorspronkelijke teksten. Het boek links van de houten tulp met de goudkleurige geometrische figuren is mijn allereerste Koran ?❤

Weerhuisje

Geplaatst op door
Beantwoorden

Vandaag moest ik denken aan het weerhuisje, dat je vroeger weleens zag in de huizen van mensen.

Als het mooi weer was kwam het vrouwtje naar buiten en bij regenweer het mannetje. Hier zie je bij regen geen mens buiten.

Vandaag scheen er na al die regen die we gehad hadden weer een bleek maar aangenaam verwarmend zonnetje. Overal zagen we mensen, toen we op weg waren voor onze boodschappen en later voor een wandeling. Er werd druk met water gespoten en gesopt om het rode vuil op de muren en het ijzerwerk voor de ramen schoon te krijgen. Wij hadden ons werk gisteren al gedaan vlak na de oranje regen. Er kan nog een buitje komen deze week met mogelijk nieuw Saharastof, maar verder ziet het weerbericht er wel vriendelijk uit.

Tijdens het wandelen zagen we dat de natuur enorm is opgeleefd en dat er weer wat water door de beek stroomde. Het is een wonder hoe regen na zo een lange droge periode alles van dor bruin in groen verandert en hoe snel bloemetjes opkomen.

Niet alle muren zijn gemakkelijk schoon te maken vanwege slechte bereikbaarheid.

Heerlijk zonder twitter

Geplaatst op door
Beantwoorden
Ik hoor liever het getwitter van de merel

En niet alleen dat. Ik zet niet meer als vanzelf de radio aan, als ik bijvoorbeeld aan het koken ben. Dat is zoveel rustiger. Ik kan mezelf weer horen denken en soms praat ik ook met mezelf. Dan ben ik mijn eigen coach die mezelf instructies geeft. Dat was bijvoorbeeld vandaag, toen ik een recept probeerde dat ik op YouTube had gezien. Het is zeldzaam dat ik recepten probeer. Meestal is dat een tegenvaller.

Het zag er heel simpel uit en ik dacht dat dit voor mij ook gemakkelijk moest zijn met mijn jarenlange ervaring als roti-bakker. Maar ik wist eigenlijk al dat ik niet goed overweg kan met wit meel. Dat is veel plakkeriger dan half bruin zoals het chapati meel dat ik gewend ben. Ik heb het volbracht, mezelf moed insprekend, en de broodjes waren heerlijk met het gerecht van gehakt met aubergine en stukjes aardappel dat ik erbij maakte. Ik weet nu al dat ik het de volgende keer niet meer ga doen met wit meel, maar met half-bruin meel. Het verwerken van yoghurt en bakpoeder en een beetje olie in het meel is lekker. Iets om te onthouden.

Zonder veel schermtijd kom ik helemaal tot rust en krijg ik weer inspiratie voor veel dingen. Ik kan het iedereen aanbevelen.

Waarom schrijven?

Geplaatst op door
Beantwoorden

Al meer dan 12 jaar schrijf ik in mijn weblog. Dit weblog dateert van december 2011, maar eigenlijk schreef ik toen al een paar jaar in een weblog dat ik niet bewaard heb. Het idee om in een weblog te gaan schrijven kreeg ik dankzij een klasgenootje van vroeger. Ik zat naast haar in de twee laatste jaren van mijn middelbare schooltijd en vond haar later terug (ik meen via Schoolbank). Zij had een paar weblogs en toen ik één van die weblogs las ontroerde mij de openheid van de manier waarop zij haar dieren en haar leven beschreef. Dat heeft mij geïnspireerd om zelf ook een weblog te beginnen. Ahmad, die graag wil dat ik mijn kwaliteiten benut, heeft me geholpen een weblog te administreren. Hij is een autodidact die weet hoe je weblogs kan ontwerpen

Zelf heb ik altijd van schrijven gehouden. Op school schreef ik graag opstellen en ook later vond ik het op schrift stellen van rapporten, brieven en mails, zowel privé als voor mijn werk, het leukst om te doen. Ik had nooit moeite met het vinden van woorden op papier. Soms was ik zelf verrast over wat ik geschreven had. Het leek wel of ik al schrijvende meer kon uiten dan ik van te voren zou bedenken. Al schrijvende kwam vaak de inspiratie. Het is te vergelijken met schilderen. Je komt al schrijvende in een ´flow´.

Vanwege dat verlangen om te schrijven, gewoon vanwege het plezier in het schrijven zelf, besloot ik een weblog te beginnen als een soort virtueel dagboek, waarin ik mijn belevenissen maar vooral mijn gedachten en gevoelens kon delen.

Ik schreef in het begin veel stukjes over de islam en het soefisme. Ik wilde graag een soort ´brug´ zijn tussen moslims en niet moslims, omdat ik naast moslim ook Nederlands ben. Nu is die drang om over mijn geloof te schrijven minder geworden. Wat ik daarover wilde zeggen heb ik in de loop der jaren wel gezegd. Een bundeling van alle stukjes over islam vind je hierboven in de pagina op mijn website met de titel ´Overpeinzingen van een bekeerling´.

Inmiddels ben ik 71 jaar en ik zie nu mijn geloof als iets van mij, waarnaar ik wil leven. Ik heb niet meer de behoefte om mijn geloof uit te leggen aan anderen. Hoe ouder ik word, hoe minder behoefte ik heb mijn kijk op het leven te delen.

Als ik de kranten lees, tv terugkijk en media als twitter doorlees, dan voel ik me een vreemde eend in de bijt. Dat is een vertrouwd gevoel dat ik ook al had in de 70er jaren, toen ik een dreigende, bijna militante onverdraagzaamheid ervoer van de kant van sommige studenten met uitgesproken politieke meningen. Ik blijk, net als toen, over veel zaken andere ideeën te hebben en houd daarom het liefst mijn mond als er links en rechts meningen worden geventileerd. Begin een beetje op mijn broer te lijken: ´ik zeg maar liever niets, dan heb ik ook niets te verantwoorden´.

Ik was altijd iemand die vind dat je de wereld alleen kan veranderen door met jezelf te beginnen. Dat is in strijd met de gedachte dat er voor alles wat je overkomt een oorzaak moet zijn en een schuldige aangewezen kan worden.

Voor mij zijn de soefi-vertellingen realistischer. Een soefi die een voetbal tegen zijn achterhoofd krijgt, die is afgeschoten door een willekeurige jongen in de straat, denkt niet: ´Waarom schiet dat jong een bal tegen mijn hoofd?´ Hij denkt: ´Die bal was voor mij bestemd´. Hij ziet noch zichzelf noch de jongen als verantwoordelijke.

Ahmad en de campo

Geplaatst op door
Beantwoorden

Mijn liefste is een buitenmens. Al vanaf jonge leeftijd ging hij met zijn muilezel of fiets naar het land van zijn vader om dat te bewerken. Later werd hij tuinman en maakte hij een studie van plantjes en insecten. Hij weet daar bijzonder veel van en het is een plezier om met hem in de natuur te wandelen, waar hij altijd planten kan aanwijzen en daarover kan vertellen. Eigenlijk zou hij het beste op zijn plek zijn in een boerderijtje met een lapje grond eromheen. Maar hij heeft daarvoor niet gekozen, omdat wij door onze omstandigheden niet het hele jaar aaneengesloten in Andalusië verblijven. We kunnen zelfs geen sierplanten houden hier, omdat die planten het zouden begeven als we lange tijd niet thuis zijn.

Nu heeft zijn jongste dochter een huis gekocht in een dorp op een afstand van ongeveer 107 km van Sevilla, omdat het daar goedkoper was om een huis te vinden en zij moet denken aan de toekomst van haar gezin. Haar dochtertje zal over een aantal jaren naar school gaan. Ook heeft zij een enorme lap grond gekocht, waarop haar vriend Ali zich kan uitleven als biologische boer. Zijzelf werkt in het onderwijs. Het land ligt niet bij hun woning in het dorp, maar een stuk verderop, even buiten het dorp, iets wat in Spanje vaker voorkomt.

Ahmad is erg betrokken bij hun toekomst en denkt er graag over mee hoe zij het boeren op bescheiden schaal kunnen vormgeven. Op het terrein ligt een mijn, die al gebruikt werd in de Romeinse tijd. Het is een grote mijn en Ahmad heeft al gezien dat er ook water is in die mijn. Hij wil, voordat we naar Nederland terugkeren, het stuk land bezoeken en kijken hoe de mijn precies is ingericht vanbinnen en waar precies het water zich bevindt. Wij hebben daarom met zijn kinderen afgesproken dat we er naartoe zullen rijden (313 km vanaf hier) en zij zullen er dan ook naartoe rijden vanuit hun huidige woonplaats.

Ahmad is er veel mee bezig. Op het land van twee hectare staat ook een gebouwtje, waarschijnlijk een opslagplaats voor gereedschap of dierenvoer. Daarvan kan een kleine woning gemaakt worden. Ali heeft dat al meerdere malen gedaan met zijn collega op het vakantieterrein waar ze nu wonen. Hij kan dat. Ahmad bedenkt manieren om het huisje te voorzien van een goede watervoorziening, elektriciteit d.m.v. zonnepanelen en internet via een schotel. Hij is nu een ontwerptekening aan het maken voor een systeem waarin al het afvoerwater wordt benut en gefilterd om te kunnen dienen als irrigatie en natuurlijke bemesting. Het terrein ligt in een beschermd natuurgebied en daarom moet de watervoorziening en de irrigatie voldoen aan bepaalde normen. Ook moeten de kippen goed beschermd zijn in de nacht met een kippenhok en een ren, waarbij ze zowel van opzij als vanboven beschermd zijn door sterk gaas. Anders worden ze opgegeten door wilde dieren. Het zal voor Ali en Zoraida leuk zijn om de weekenden in het huisje op het land door te brengen en ook kunnen zij er hun gasten laten verblijven. Ahmad ziet zichzelf er wel tijd doorbrengen. Ik gun hem dat zo. Dat kunnen we samen doen, zolang we allebei leven.

We hebben het er weleens over wat we zouden doen als één van ons alleen overblijft. Ik zou voorgoed naar Nederland gaan. Ahmad zou waarschijnlijk zijn bovenhuisje verkopen en ergens in de buurt van zijn kinderen op het land gaan wonen. ´Ik heb meer met plantjes dan met dieren,´ zegt hij. Ik heb gezien hoe liefdevol hij omgaat met stekjes en zaden en hoe hij houdt van zelf verbouwde groenten en fruit. Hij is een echte tuinman, jardinero. Ik vind het jammer dat ik hem zo een leven nu niet kan geven, maar ik moet ook denken aan mijn kinderen en wat er van mij zou worden als ik hier alleen zou overblijven.

Dus voorlopig blijven we wonen en heen en weer reizen zoals nu. Maar ik zie dat Ahmad erg meeleeft met Ali en Zoraida en hun campo. En zij stellen zijn adviezen en bemoeienis erg op prijs. Het zijn lieve mensen bij wie wij ons heel erg op ons gemak voelen. Ik verheug me erop het dorp en het land te gaan bekijken waar zij zullen gaan wonen. Woensdag gaan ze de papieren tekenen bij de notaris. Zoraida blijft in Mairena del Ancor werken tot de zomervakantie en daarna wordt ze overgeplaatst naar Quadalcanal.

Als Ahmad zijn bouwtekening van het te composteren afvoerwater af heeft, zal ik hem in mijn weblog plaatsen. Het is ook bruikbaar in Nederland en daarom misschien interessant voor sommige lezers.

Update herstel na heupoperatie met gammanail

Geplaatst op door
1

In november 2017 brak ik mijn heup na een ongelukkige val tijdens een wandeling in de bergen. Ik struikelde over een steen en brak mijn heup door een val met mijn heup op de punt van een andere uitstekende steen. Op de een of andere manier kwam ik direct overeind, maar daarna kon ik geen stap meer zetten met mijn rechterbeen dat heel los zat in de heup. Zo ben ik blijven staan, ondersteund door een lieve vrouw die voorbij kwam lopen met haar man. Ahmad stond achter me en waste mijn billen met een flesje water, omdat ik aanhoudend moest poepen van ellende en pijn. Er stonden op een goed moment nog twee mensen om ons heen: een atleet die me vroeg of ik echt niet vooruit kon, desnoods springend. Nee, dat ging niet. Ik kon alleen maar stil blijven staan. Er kwam nog een man bij met een bestelauto. Hij deed de achterklep open en nu kon ik engszins zitten op de achterbak met de gebroken heup in de lucht. Hij was arts en constateerde dat ik een gebroken heup moest hebben. De mensen bleven om me heen staan, druk met elkaar kletsend en er werd gebeld voor een ambulance. Dat duurde een tijd. Na een paar uur kwam de ambulance en kermend van pijn werd ik op een brancard getild. Eenmaal in de ambulance kreeg ik een pijnstiller.

In het ziekenhuis moest ik in de gang lang wachten op een bed tot ik een kamer kreeg toegewezen. Om me heen hoorde ik mensen huilen en klagen. Het duurde uren en ik moest mijn aandrang om te poepen ophouden, omdat men daar geen sanitaire dienst verleende. Uiteindelijk kreeg ik een kamer en werd mijn trainingsbroek doorgeknipt.

In de avond werd ik naar de operatiekamer gereden. Ik was dolgelukkig dat ze me zouden gaan helpen. Maar eenmaal boven kwam er een verpleger naar me toe. Hij vertelde me dat de operatie helaas niet doorging, omdat er iemand anders was binnengebracht na een ernstig ongeluk. Het was een teleurstelling voor me, maar ik begreep het wel. ´Geeft niet,´ zei ik in de veronderstelling dat ik de volgende dag waarschijnlijk als een van de eersten aan de beurt zou zijn. Dat was niet zo.

Ik kreeg het ongeluk op een dinsdag en op donderdag was ik nog steeds niet geholpen. Door tussenkomst van mijn oudste dochter, die mijn zorgverzekeringsmaatschappij had gebeld, werd ik uiteindelijk afgevoerd naar een ander ziekenhuis. Daar werd ik na een dag eindelijk geopereerd. Mijn bot was door het uitstel van de operatie zo beschadigd, dat het been er niet gemakkelijk aangezet kon worden. Met een gammanail werd het vastgezet, zo goed als maar enigszins mogelijk was, maar de stand van het been was nu scheef en te veel naar binnen gericht. Ook had ik zoveel bloed verzameld in mijn dijbeen dat het eruit gutste tijdens de operatie. Ik kreeg twee zakken Andalusisch bloed toegediend na de operatie.

Mijn herstel in het ziekenhuis duurde veel langer dan normaal vanwege het hematoom in mijn dij. Je hoefde er maar naar te wijzen en ik sidderde van pijn, laat staan dat ik er snel op kon gaan staan. Ik lag weken in het ziekenhuis, terwijl Ahmad de hele dag bij me was en naast me sliep. De videoclips met gedichten van Rumi op YouTube brachten me troost.

Uiteindelijk mocht ik naar huis met stokken en een rollator.

Ik was toen 67 jaar. We zijn nu vier en een half jaar verder. Ik ben nu 71 jaar en volledig hersteld! En dat terwijl het er in het begin voor mij niet goed uitzag. In Nederland werd mij in een followup onderzoek in het ziekenhuis verteld dat mijn been er heel raar was aangezet en dat het nu langer was dan mijn andere been. Er werd me geadviseerd om daarvoor speciale schoenen met verhoging in het andere been aan te schaffen. Helemaal normaal lopen zou nooit gaan lukken volgens de specialist.

Daarna ging ik naar een fysiotherapeute, die me ook niet vrolijker maakte. Weliswaar had ik volgens haar geen speciale schoenen nodig, maar ze dacht niet dat ik ooit helemaal zou herstellen. Ze ried me aan om me opnieuw te laten opereren door middel van een kunstheup. Het was voor mij een zware tijd. Zitten deed pijn en ik kon dat niet lang volhouden. Lopen deed pijn. Elke dag maakte ik een korte wandeling aan de arm van mijn liefste en het enige dat ik kon wensen was telkens dat we snel weer thuis waren.

Maar ik heb doorgezet. Ik ben gaan fietsen op een hometrainer en ben dit blijven doen en in Spanje ging ik korte tijd naar een andere fyssiotherapeute. Zij gaf me een aantal oefeningen die me enorm hebben geholpen en die ik eerder in mijn weblog deelde.

Ik heb dit stukje vandaag geschreven om mensen die nu misschien net geopereerd zijn d.m.v. een gammanail-operatie te bemoedigen. Vaak wordt gesteld dat je, vooral als je wat ouder bent, moeilijk herstelt van dit soort ingrepen. Dat hoeft niet waar te zijn. Het zit hem echt in veel bewegen en oefenen en door te zetten. Bij mij is het herstel langzaam gegaan, maar wel in een steeds oplopende lijn. Uiteindelijk kan ik nu zeggen dat ik volledig hersteld ben. Men ziet niet meer aan mijn loop dat er ooit iets mis was met mijn heup. Ik voel de schroeven en pinnen niet meer. Ik kan weer alles doen, lopen, rennen, squatten en uitstappen met het linkerbeen. En dat terwijl ik in het begin lange tijd mijn rechterbeen helemaal niet naar achter kon bewegen, waardoor ik bij het lopen een rare naar buiten slingerende beweging maakte met mijn rechterbeen.

Dus lotgenoten, houdt moed!

Even stil

Geplaatst op door
2
Foto die Ahmad vanmorgen nam op zijn ochtendwandeling

Al eerder schreef ik over mijn broer Hans dat hij verstandiger was dan ik, toen we klein waren. Hij was nogal stil thuis. Hij zei daarover: ´Ik zeg niets, dan heb ik ook niets te verantwoorden´. Daarmee bleef hij buiten schot, als het op straf aankwam. Ik was meer de flapuit, die dat vaak achteraf moest bezuren.

Ik schrijf doorgaans met veel plezier in mijn weblog. Mijn motivatie daarvoor is niets anders dan het plezier van het schrijven zelf. Als er mensen zijn die mijn stukjes met plezier lezen of die er zelfs wat aan hebben voor zichzelf, dan is dat meegenomen. Ik pretendeer niet dat mijn verhalen, filmpjes of fotootjes spannend zijn of bijzonder interessant. Juist niet. Ik wil eigenlijk zeggen met wat ik schrijf (als er al een ´boodschap´ in zou zitten), dat het leven mooi is voor een ieder die dat zien wil en dat geluk niet zit in het beleven van veel spannende avonturen. Het simpele leven van alledag kan al gelukkig maken, want het geluk zit in kleine dingen, zoals de liefde van en voor mensen en dieren om je heen en al het moois dat er nog te zien is. Dat allemaal ondanks het feit dat de mens de wereld om ons heen aan het bederven is op velerlei manieren.

Ik schrijf geen berichten op twitter en instagram en ik zit niet op facebook. Ik schrijf alleen in dit weblog, omdat ik me hierin vrij voel om te schrijven wat ik wil in mijn eigen domein. Mensen kunnen mijn weblog bezoeken of niet en niemand is verplicht mijn stukjes te lezen. Ik neem aan dat mensen die mijn geschrijf niet interessant vinden niet de moeite zullen nemen om mijn weblog te bezoeken. Het laatste wat ik wil is mensen ergeren of pesten met mijn stukjes. Dat blijkt nu toch gebeurd te zijn.

Ik was er even stil van. Ook al weet ik dat de kritiek onterecht is en dat ik hier mag zeggen wat ik wil (tenzij ik daar ongevraagd anderen in betrek die dat niet willen, maar dat doe ik niet). Ik schrijf voor mezelf en vanuit mezelf en neem de lezer mee in de de wereld zoals ik die zie en beleef. Daar kan je je in herkennen of niet. Ik had een paar dagen geen zin om te schrijven. Maar ik heb me herpakt. Ik ga gewoon door met waarmee ik al een tiental jaren bezig ben, schrijven in mijn weblog.

Bezoek El Campllo

Geplaatst op door
Beantwoorden
Ons huisje voor 2 dagen

We bezochten Ahmad´s dochter Zoraida en dat was niet bedoeld als een kleine vakantie, maar zo voelt het wel. Het huisje waarin we logeren, gelegen op het landelijke vakantieterrein vlakbij het huis van Zoraida, is niet meer dan een eenkamer-appartementje, maar het is prachtig ingericht in Marokkaanse stijl en voelt heel knus. Oorspronkelijk was het een duivenhok, maar Ali en zijn Marokkaanse collega hebben het verbouwd tot een vakantieoptrekje. Het grenst aan twee terrassen, waarvan er één een trap hoger ligt, vanwaar af je een schitterend uitzicht hebt op de omliggende landerijen. Ahmad zit nu daarboven te genieten van het ochtendzonnetje, terwijl ik ervoor koos om achter mijn laptop te gaan zitten en even alleen te zijn.

Het was een drukke dag gisteren. Om 8 uur vertrokken we voor de reis van 197 km naar onze bestemming. Onderweg kwamen we langs Arrahal (Ahmads geboorteplaats). Daar bezochten we Encarna, de weduwe van zijn broer, die op 23 februari 2021 is overleden. Zij is er nog steeds kapot van en dat is niet gek, want ze waren zoveel jaren samen en hadden een heel fijn huwelijk. We bespraken de goede eigenschappen van haar man, die niet alleen lief en zorgzaam was, maar ook heel grappig. En evenals zijn broer Paco (Ahmad) was hij erg leergierig en geïnteresseerd in veel onderwerpen. Zij is gelukkig geen moment alleen, want elke dag zijn haar vier kinderen (die zelf een gezin hebben) bij toerbeurt 24 uur bij haar. Haar kinderen wonen allemaal in Sevilla, 44 km van Arrahal. Het was een warm samenzijn met haar en haar jongste dochter.

Daarna wilde Ahmad blijven rijden en hoefde ik hem niet af te lossen. We tuften met ons autootje richting Zoraida, Ali en hun 6 maanden oude dochtertje Sara. Ze hadden ons vooraf gewaarschuwd dat Sara eenkennig is geworden en soms begint te huilen als ze andere mensen ziet. Dat viel gelukkig mee. Ze lachte al snel naar ons, maar voelde zich niet lekker, omdat ze verkouden is. Het viel wel op dat zij een levendig, maar ook vaak onrustig kindje is, een echt handenbindertje. We aten samen en bleven het grootste deel van de dag samen met het jonge gezin. Maar ik zag wel dat onze aanwezigheid veel druk legde op Zoraida, die het grootste deel van de dag met Sara op haar arm liep je sjouwen. Sara was door onze aanwezigheid extra opgewonden en onrustig, omdat zij niet gewend is aan deze plotselinge aanwezigheid van zoveel mensen om haar heen en zoveel aandacht. Ik probeerde haar wel vaak over te nemen en dat hield Sara dan wel even vol, maar dan wilde ze weer naar haar moeder. Zelfs haar vader kon haar niet al te lang bezig houden. Wandelen in het wagentje maakte haar wel rustig.

Wij konden pas laat in ons huisje, omdat de schoonmaakploeg laat kwam om het schoon te maken. We kregen hiervoor veel excuses van de gastvrouw van het vakantieterrein, een eeuwig jong ogende vrouw met een vrolijk gekleurde bandana. Zij en haar man runnen dit terrein, dat officieel nog op naam staat van de moeder van de man. Zoraida huurt haar woning ook van hen. Er waren een aantal mensen op de been rond het huisje. De sfeer deed wat hippie-achtig aan en iedereen was aan het grappen maken en vrijuit aan het kletsen. Daardoor voelde ik me direct thuis. Ik vroeg aan de beheerder wie al die mooie muurschilderingen op sommige huisjes had gemaakt. Hij vertelde me dat dit gedaan was door een Italiaanse jongeman, die rondtoert door heel Europa op zijn fiets en overal mooie muurschilderingen maakt. ´Het is een heel knappe vent bovendien,´ zei hij. Met mooie lange haren. Zijn vrouw deed er nog een schepje bovenop en benadrukte het attractieve van de fiets waarop deze artiest reed. Ik vond het heel grappig, hoe zij de man beschreven, en waarschuwde Ahmad dat hij moest oppassen als er zulke mooie mannen hier rondliepen. Tegen een uur of 18 konden we in het huisje.

Mooie toepasselijke schilderijen
Zicht op huisje vanaf hoger gelegen terras
Zicht vanaf lager gelegen terras

Ik was zo uitgeteld dat ik languit op het bed ging liggen en er een paar uur niet meer af kwam. Ik raak vaker uitgeput van het lang in gezelschap zijn met mensen. Ik ben net een spons en absorbeer alle gevoelens die er hangen in een gezelschap. Misschien sloof ik me ook teveel uit om gezellig te zijn en attent. Mijn vader vertelde me ooit dat hij dat ook had. Hij had net als ik de ervaring dat hij moest bijkomen, als hij lang in gezelschap verkeerde.

Terwijl Ahmad nog even terugging naar Zoraida om samen de soep af te maken, bleef ik in het bed. Ik babbelde wat met mijn kinderen via Whatsapp, maar was te beroerd en te moe om het licht aan te doen toen het donker begon te worden.

Rond een uur of 21 gingen we naar Zoraida om soep te eten. De kleine was doodmoe, maar onrustig. Ik zag dat Zoraida ook erg moe was. We gingen dan ook snel weg om hun de rust te geven, zodat Zoraida Sara kon laten inslapen. Toen we net ons huisje hadden bereikt, kregen we al een berichtje dat Sara sliep.

Vanmorgen besloten we het jonge gezin een rustige zondagochtend te gunnen, zodat ze hun normale routine konden volgen zonder ´pottenkijkers´. We hebben afgesproken dat we om 12.30 naar hun toe zullen gaan en dan gaan we een wandeling maken en asperges zoeken, die hier volop te vinden zijn.

Ahmad ging even wandelen en vond direct een hele bos asperges