We bezochten Ahmad´s dochter Zoraida en dat was niet bedoeld als een kleine vakantie, maar zo voelt het wel. Het huisje waarin we logeren, gelegen op het landelijke vakantieterrein vlakbij het huis van Zoraida, is niet meer dan een eenkamer-appartementje, maar het is prachtig ingericht in Marokkaanse stijl en voelt heel knus. Oorspronkelijk was het een duivenhok, maar Ali en zijn Marokkaanse collega hebben het verbouwd tot een vakantieoptrekje. Het grenst aan twee terrassen, waarvan er één een trap hoger ligt, vanwaar af je een schitterend uitzicht hebt op de omliggende landerijen. Ahmad zit nu daarboven te genieten van het ochtendzonnetje, terwijl ik ervoor koos om achter mijn laptop te gaan zitten en even alleen te zijn.
Het was een drukke dag gisteren. Om 8 uur vertrokken we voor de reis van 197 km naar onze bestemming. Onderweg kwamen we langs Arrahal (Ahmads geboorteplaats). Daar bezochten we Encarna, de weduwe van zijn broer, die op 23 februari 2021 is overleden. Zij is er nog steeds kapot van en dat is niet gek, want ze waren zoveel jaren samen en hadden een heel fijn huwelijk. We bespraken de goede eigenschappen van haar man, die niet alleen lief en zorgzaam was, maar ook heel grappig. En evenals zijn broer Paco (Ahmad) was hij erg leergierig en geïnteresseerd in veel onderwerpen. Zij is gelukkig geen moment alleen, want elke dag zijn haar vier kinderen (die zelf een gezin hebben) bij toerbeurt 24 uur bij haar. Haar kinderen wonen allemaal in Sevilla, 44 km van Arrahal. Het was een warm samenzijn met haar en haar jongste dochter.
Daarna wilde Ahmad blijven rijden en hoefde ik hem niet af te lossen. We tuften met ons autootje richting Zoraida, Ali en hun 6 maanden oude dochtertje Sara. Ze hadden ons vooraf gewaarschuwd dat Sara eenkennig is geworden en soms begint te huilen als ze andere mensen ziet. Dat viel gelukkig mee. Ze lachte al snel naar ons, maar voelde zich niet lekker, omdat ze verkouden is. Het viel wel op dat zij een levendig, maar ook vaak onrustig kindje is, een echt handenbindertje. We aten samen en bleven het grootste deel van de dag samen met het jonge gezin. Maar ik zag wel dat onze aanwezigheid veel druk legde op Zoraida, die het grootste deel van de dag met Sara op haar arm liep je sjouwen. Sara was door onze aanwezigheid extra opgewonden en onrustig, omdat zij niet gewend is aan deze plotselinge aanwezigheid van zoveel mensen om haar heen en zoveel aandacht. Ik probeerde haar wel vaak over te nemen en dat hield Sara dan wel even vol, maar dan wilde ze weer naar haar moeder. Zelfs haar vader kon haar niet al te lang bezig houden. Wandelen in het wagentje maakte haar wel rustig.
Wij konden pas laat in ons huisje, omdat de schoonmaakploeg laat kwam om het schoon te maken. We kregen hiervoor veel excuses van de gastvrouw van het vakantieterrein, een eeuwig jong ogende vrouw met een vrolijk gekleurde bandana. Zij en haar man runnen dit terrein, dat officieel nog op naam staat van de moeder van de man. Zoraida huurt haar woning ook van hen. Er waren een aantal mensen op de been rond het huisje. De sfeer deed wat hippie-achtig aan en iedereen was aan het grappen maken en vrijuit aan het kletsen. Daardoor voelde ik me direct thuis. Ik vroeg aan de beheerder wie al die mooie muurschilderingen op sommige huisjes had gemaakt. Hij vertelde me dat dit gedaan was door een Italiaanse jongeman, die rondtoert door heel Europa op zijn fiets en overal mooie muurschilderingen maakt. ´Het is een heel knappe vent bovendien,´ zei hij. Met mooie lange haren. Zijn vrouw deed er nog een schepje bovenop en benadrukte het attractieve van de fiets waarop deze artiest reed. Ik vond het heel grappig, hoe zij de man beschreven, en waarschuwde Ahmad dat hij moest oppassen als er zulke mooie mannen hier rondliepen. Tegen een uur of 18 konden we in het huisje.
Ik was zo uitgeteld dat ik languit op het bed ging liggen en er een paar uur niet meer af kwam. Ik raak vaker uitgeput van het lang in gezelschap zijn met mensen. Ik ben net een spons en absorbeer alle gevoelens die er hangen in een gezelschap. Misschien sloof ik me ook teveel uit om gezellig te zijn en attent. Mijn vader vertelde me ooit dat hij dat ook had. Hij had net als ik de ervaring dat hij moest bijkomen, als hij lang in gezelschap verkeerde.
Terwijl Ahmad nog even terugging naar Zoraida om samen de soep af te maken, bleef ik in het bed. Ik babbelde wat met mijn kinderen via Whatsapp, maar was te beroerd en te moe om het licht aan te doen toen het donker begon te worden.
Rond een uur of 21 gingen we naar Zoraida om soep te eten. De kleine was doodmoe, maar onrustig. Ik zag dat Zoraida ook erg moe was. We gingen dan ook snel weg om hun de rust te geven, zodat Zoraida Sara kon laten inslapen. Toen we net ons huisje hadden bereikt, kregen we al een berichtje dat Sara sliep.
Vanmorgen besloten we het jonge gezin een rustige zondagochtend te gunnen, zodat ze hun normale routine konden volgen zonder ´pottenkijkers´. We hebben afgesproken dat we om 12.30 naar hun toe zullen gaan en dan gaan we een wandeling maken en asperges zoeken, die hier volop te vinden zijn.
