Al meer dan 12 jaar schrijf ik in mijn weblog. Dit weblog dateert van december 2011, maar eigenlijk schreef ik toen al een paar jaar in een weblog dat ik niet bewaard heb. Het idee om in een weblog te gaan schrijven kreeg ik dankzij een klasgenootje van vroeger. Ik zat naast haar in de twee laatste jaren van mijn middelbare schooltijd en vond haar later terug (ik meen via Schoolbank). Zij had een paar weblogs en toen ik één van die weblogs las ontroerde mij de openheid van de manier waarop zij haar dieren en haar leven beschreef. Dat heeft mij geïnspireerd om zelf ook een weblog te beginnen. Ahmad, die graag wil dat ik mijn kwaliteiten benut, heeft me geholpen een weblog te administreren. Hij is een autodidact die weet hoe je weblogs kan ontwerpen
Zelf heb ik altijd van schrijven gehouden. Op school schreef ik graag opstellen en ook later vond ik het op schrift stellen van rapporten, brieven en mails, zowel privé als voor mijn werk, het leukst om te doen. Ik had nooit moeite met het vinden van woorden op papier. Soms was ik zelf verrast over wat ik geschreven had. Het leek wel of ik al schrijvende meer kon uiten dan ik van te voren zou bedenken. Al schrijvende kwam vaak de inspiratie. Het is te vergelijken met schilderen. Je komt al schrijvende in een ´flow´.
Vanwege dat verlangen om te schrijven, gewoon vanwege het plezier in het schrijven zelf, besloot ik een weblog te beginnen als een soort virtueel dagboek, waarin ik mijn belevenissen maar vooral mijn gedachten en gevoelens kon delen.
Ik schreef in het begin veel stukjes over de islam en het soefisme. Ik wilde graag een soort ´brug´ zijn tussen moslims en niet moslims, omdat ik naast moslim ook Nederlands ben. Nu is die drang om over mijn geloof te schrijven minder geworden. Wat ik daarover wilde zeggen heb ik in de loop der jaren wel gezegd. Een bundeling van alle stukjes over islam vind je hierboven in de pagina op mijn website met de titel ´Overpeinzingen van een bekeerling´.
Inmiddels ben ik 71 jaar en ik zie nu mijn geloof als iets van mij, waarnaar ik wil leven. Ik heb niet meer de behoefte om mijn geloof uit te leggen aan anderen. Hoe ouder ik word, hoe minder behoefte ik heb mijn kijk op het leven te delen.
Als ik de kranten lees, tv terugkijk en media als twitter doorlees, dan voel ik me een vreemde eend in de bijt. Dat is een vertrouwd gevoel dat ik ook al had in de 70er jaren, toen ik een dreigende, bijna militante onverdraagzaamheid ervoer van de kant van sommige studenten met uitgesproken politieke meningen. Ik blijk, net als toen, over veel zaken andere ideeën te hebben en houd daarom het liefst mijn mond als er links en rechts meningen worden geventileerd. Begin een beetje op mijn broer te lijken: ´ik zeg maar liever niets, dan heb ik ook niets te verantwoorden´.
Ik was altijd iemand die vind dat je de wereld alleen kan veranderen door met jezelf te beginnen. Dat is in strijd met de gedachte dat er voor alles wat je overkomt een oorzaak moet zijn en een schuldige aangewezen kan worden.
Voor mij zijn de soefi-vertellingen realistischer. Een soefi die een voetbal tegen zijn achterhoofd krijgt, die is afgeschoten door een willekeurige jongen in de straat, denkt niet: ´Waarom schiet dat jong een bal tegen mijn hoofd?´ Hij denkt: ´Die bal was voor mij bestemd´. Hij ziet noch zichzelf noch de jongen als verantwoordelijke.