In november 2017 brak ik mijn heup na een ongelukkige val tijdens een wandeling in de bergen. Ik struikelde over een steen en brak mijn heup door een val met mijn heup op de punt van een andere uitstekende steen. Op de een of andere manier kwam ik direct overeind, maar daarna kon ik geen stap meer zetten met mijn rechterbeen dat heel los zat in de heup. Zo ben ik blijven staan, ondersteund door een lieve vrouw die voorbij kwam lopen met haar man. Ahmad stond achter me en waste mijn billen met een flesje water, omdat ik aanhoudend moest poepen van ellende en pijn. Er stonden op een goed moment nog twee mensen om ons heen: een atleet die me vroeg of ik echt niet vooruit kon, desnoods springend. Nee, dat ging niet. Ik kon alleen maar stil blijven staan. Er kwam nog een man bij met een bestelauto. Hij deed de achterklep open en nu kon ik engszins zitten op de achterbak met de gebroken heup in de lucht. Hij was arts en constateerde dat ik een gebroken heup moest hebben. De mensen bleven om me heen staan, druk met elkaar kletsend en er werd gebeld voor een ambulance. Dat duurde een tijd. Na een paar uur kwam de ambulance en kermend van pijn werd ik op een brancard getild. Eenmaal in de ambulance kreeg ik een pijnstiller.

In het ziekenhuis moest ik in de gang lang wachten op een bed tot ik een kamer kreeg toegewezen. Om me heen hoorde ik mensen huilen en klagen. Het duurde uren en ik moest mijn aandrang om te poepen ophouden, omdat men daar geen sanitaire dienst verleende. Uiteindelijk kreeg ik een kamer en werd mijn trainingsbroek doorgeknipt.

In de avond werd ik naar de operatiekamer gereden. Ik was dolgelukkig dat ze me zouden gaan helpen. Maar eenmaal boven kwam er een verpleger naar me toe. Hij vertelde me dat de operatie helaas niet doorging, omdat er iemand anders was binnengebracht na een ernstig ongeluk. Het was een teleurstelling voor me, maar ik begreep het wel. ´Geeft niet,´ zei ik in de veronderstelling dat ik de volgende dag waarschijnlijk als een van de eersten aan de beurt zou zijn. Dat was niet zo.

Ik kreeg het ongeluk op een dinsdag en op donderdag was ik nog steeds niet geholpen. Door tussenkomst van mijn oudste dochter, die mijn zorgverzekeringsmaatschappij had gebeld, werd ik uiteindelijk afgevoerd naar een ander ziekenhuis. Daar werd ik na een dag eindelijk geopereerd. Mijn bot was door het uitstel van de operatie zo beschadigd, dat het been er niet gemakkelijk aangezet kon worden. Met een gammanail werd het vastgezet, zo goed als maar enigszins mogelijk was, maar de stand van het been was nu scheef en te veel naar binnen gericht. Ook had ik zoveel bloed verzameld in mijn dijbeen dat het eruit gutste tijdens de operatie. Ik kreeg twee zakken Andalusisch bloed toegediend na de operatie.

Mijn herstel in het ziekenhuis duurde veel langer dan normaal vanwege het hematoom in mijn dij. Je hoefde er maar naar te wijzen en ik sidderde van pijn, laat staan dat ik er snel op kon gaan staan. Ik lag weken in het ziekenhuis, terwijl Ahmad de hele dag bij me was en naast me sliep. De videoclips met gedichten van Rumi op YouTube brachten me troost.

Uiteindelijk mocht ik naar huis met stokken en een rollator.

Ik was toen 67 jaar. We zijn nu vier en een half jaar verder. Ik ben nu 71 jaar en volledig hersteld! En dat terwijl het er in het begin voor mij niet goed uitzag. In Nederland werd mij in een followup onderzoek in het ziekenhuis verteld dat mijn been er heel raar was aangezet en dat het nu langer was dan mijn andere been. Er werd me geadviseerd om daarvoor speciale schoenen met verhoging in het andere been aan te schaffen. Helemaal normaal lopen zou nooit gaan lukken volgens de specialist.

Daarna ging ik naar een fysiotherapeute, die me ook niet vrolijker maakte. Weliswaar had ik volgens haar geen speciale schoenen nodig, maar ze dacht niet dat ik ooit helemaal zou herstellen. Ze ried me aan om me opnieuw te laten opereren door middel van een kunstheup. Het was voor mij een zware tijd. Zitten deed pijn en ik kon dat niet lang volhouden. Lopen deed pijn. Elke dag maakte ik een korte wandeling aan de arm van mijn liefste en het enige dat ik kon wensen was telkens dat we snel weer thuis waren.

Maar ik heb doorgezet. Ik ben gaan fietsen op een hometrainer en ben dit blijven doen en in Spanje ging ik korte tijd naar een andere fyssiotherapeute. Zij gaf me een aantal oefeningen die me enorm hebben geholpen en die ik eerder in mijn weblog deelde.

Ik heb dit stukje vandaag geschreven om mensen die nu misschien net geopereerd zijn d.m.v. een gammanail-operatie te bemoedigen. Vaak wordt gesteld dat je, vooral als je wat ouder bent, moeilijk herstelt van dit soort ingrepen. Dat hoeft niet waar te zijn. Het zit hem echt in veel bewegen en oefenen en door te zetten. Bij mij is het herstel langzaam gegaan, maar wel in een steeds oplopende lijn. Uiteindelijk kan ik nu zeggen dat ik volledig hersteld ben. Men ziet niet meer aan mijn loop dat er ooit iets mis was met mijn heup. Ik voel de schroeven en pinnen niet meer. Ik kan weer alles doen, lopen, rennen, squatten en uitstappen met het linkerbeen. En dat terwijl ik in het begin lange tijd mijn rechterbeen helemaal niet naar achter kon bewegen, waardoor ik bij het lopen een rare naar buiten slingerende beweging maakte met mijn rechterbeen.

Dus lotgenoten, houdt moed!