Van elke dag een berichtje komt het niet meer. Het doet er ook niet toe. Weinig mensen zitten op mijn stukjes te wachten en ik word er niet voor betaald. Soms vraag ik me af of mijn weblog wel bestaansrecht heeft of dat ik net zo goed een privé dagboek kan bijhouden, alleen voor mezelf. Maar ‘iets in mij’ wil graag mijn gedachten delen met de enkele belangstellende die daarin geïnteresseerd is.
Ik ben bijvoorbeeld blij dat mijn stukjes over islam regelmatig gelezen worden en ook dat de link naar oefeningen na een gammanailoperatie die ik plaatste in dit weblog met regelmaat bekeken wordt. Dat maakt dat het voor mij zin heeft te blijven schrijven. Ik heb zelf veel aan die oefeningen gehad en gun dit ook aan anderen.
Nu heb ik even niet veel te melden. Ons leven speelt zich af in een aangenaam ritme dat veel rust geeft. Onze dagelijks terugkerende spelletjes rummikub in de middag die nooit gaan vervelen. Mijn vaste tijd op de hometrainer met een serie die me boeit. Dit keer is dat de Zweedse serie ‘Bron’. Bij mooi weer lezen in de zon (ik ben helemaal klaar met Bukowski en lees nu ‘Schuim der aarde’, geschreven door Roxane van Iperen) en bij slecht weer de verfkwast ter hand nemen om experimenteel te klodderen. En zeker zo belangrijk: boodschappen doen en lekker eten maken. Met die activiteiten is de dag zo om. De dagelijkse kleine wandeling in de Uithof slaan wij niet graag over.
‘Anna, ziet gij al iets komen?’
Zoveel geduld. Ik lees dat de broedtijd 36 dagen duurt. Dan moet het niet lang meer duren!
Het picknickveld ligt klaar voor gebruik. Veel families maken er gebruik van om lekker te gaan eten samen. Soms laten ze een puinhoop achter, maar die wordt daarna netjes opgeruimd door de reinigingsdienst.
Dat is het beste wat we kunnen verzinnen als het eindelijk prachtig weer is. ‘Heb je zin in een fietstochtje naar het natuurgebied verderop in de Uithof?’ vraag ik aan mijn allerbeste vriend die naast me ligt te luieren op de loungebank. Niet echt. Dus we lezen in onze e-readers onder de parasol en drinken koffie met de ‘magdalenas’ (cupcakes) die Ahmad gisteren maakte.
Gewandeld hebben we nog wel.
Nee, het gaat niet vervelen
Opnieuw zit mamma zwaan onder de modder. Waar komt die modder steeds vandaan? De eend houdt het paar trouw gezelschap. Is altijd in de buurt.
Hondjes met wollige kontjes. Lijken net twee knuffelberen
Ik schaam me diep voor de beschuldiging die ik deed. Het blijkt gelukkig niet te kloppen. Ik heb acuut het filmpje op YouTube op de verborgen stand gezet en er bovendien bij gezet als opmerking dat onze inschatting van de situatie niet klopte.
Vanmorgen zei ik nog tegen Ahmad: ‘Misschien zijn de eieren helemaal niet weg. Ik kan me niet voorstellen dat een zwaan blijft broeden op een leeg nest. Misschien waren de eieren alleen maar afgedekt, zoals de eend bij ons in de tuin vroeger dat ook deed’. Maar Ahmad vond het vreemd dat het pa zwaan niet meer zo de wacht hield bij het nest, terwijl hij eerder midden op het pad stond en niemand makkelijk liet passeren.
Vandaag wandelden we ons rondje door de Uithof en zagen we met eigen ogen dat er weldegelijk nog eieren in het nest waren. Het was er zelfs nu één meer. Er lagen vijf eieren!
Moeder was zich aan het wassen en draaide vervolgens de eieren om en ging er weer op zitten broeden, terwijl vader heel druk bezig was met meer nestmateriaal te plukken van de omliggende waterplanten en deze naast het nest op het water te gooien, waarschijnlijk om ze daarna op het nest te kunnen verspreiden.
Terwijl Ahmad het ene mooie werkstuk in tiffany maakt na het andere, komt er uit mijn handen niets.
Ahmad met zijn laatste werkstuk, een doosje voor snoep
Nu is hij alweer bezig met een nieuw project, het maken van een inlegsjabloon van tiffany voor een bijzettafeltje, waarvan het blad wat versleten is. Ik heb vaak de ideeën, maar hij voert ze uit. Intussen maak ikzelf niets.
Ik ben begonnen met het bijwerken met olieverf van een panter die Ahmad op een houtschijf heeft gebrand met pyrografie. De panter was niet meer goed te zien op de schijf door weersinvloeden (hij hing jaren in onze tuin). Nu ben ik bezig die panter te schilderen, maar o wat gaat dat moeizaam. Ten eerste ben ik zo stom geweest om een onderlaag te schilderen met gesso. Daardoor is de originele tekening met pyrografie onzichtbaar geworden. Ik moest dus zelf weer een panter tekenen. Maar ook is de houtschijf van ruw hout en schildert het voor geen meter. Niks blijdschap met een kwast. De kwasten waarmee ik nu werk zijn bovendien zo hard als planken. Ik kan net zo goed met een eind hout verven.
Ik heb gekeken hoe ik de hard geworden kwasten weer zacht kan maken op YouTube maar kreeg tegenstrijdige filmpjes te zien. Ik wil niet moedeloos worden. Morgen stort ik me opnieuw op het karwei.
Heeft iemand een tip hoe je een hard geworden olieverfkwast (van een luie schilder die haar kwasten niet goed heeft schoongemaakt voordat ze een half jaar naar Spanje ging) weer zacht kan krijgen?
O ja, ik kan het vragen aan chat gpt. Het antwoord is:
Om een kwast met hard geworden olieverf erin weer zacht te krijgen zijn hier enkele stappen die je kunt volgen: 1. Schraap voorzichtig zoveel mogelijk harde verf van de kwast met behulp van een mes of een oude tandenborstel. 2. Vul een glas of een potje met terpentine of een speciaal oplosmiddel voor olieverf. 3. Laat de kwast een paar minuten in de terpentine of het oplosmiddel weken en beweeg het rond om de oplosmiddel in de haren van de kwast te laten doordringen. 4. Verwijder de kwast uit de terpentine of het oplosmiddel en druk zachtjes op de haren van de kwast om de losgekomen verf te verwijderen. 5. Spoel de kwast grondig af onder warm water om eventuele restanten van de terpentine of het oplosmiddel te verwijderen. 6. Gebruik een stuk keukenrol om de kwast droog te deppen en vorm de haren van de kwast terug in de originele vorm. 7. Laat de kwast luchtdrogen en bewaar deze op een droge plaats. Als de kwast nog steeds hard is na deze stappen, herhaal dan de bovenstaande procedure totdat de verf volledig uit de kwast is verwijderd en de haren weer zacht zijn. This message has been generated by Nova – download it for free: https://novaappai.page.link/Nt4WhfBfYorMtsV66
Ik blijf het mooi vinden, de smeekbede op het tegeltje dat ik in mijn hal heb hangen. Af en toe lees ik het en dan raak ik telkens opnieuw ontroerd. De woorden raken mijn moederhart. Misschien herkent de lezer zich ook in deze woorden?
De G van Gij heeft een nogal eigenaardige vorm
En dan bedenk ik me dat het voor mensen niet anders is dan voor dieren. Ook zij zullen hun kinderen willen beschermen en behoeden met al hun kracht tot het moment dat ze hen los moeten laten. Dat dit helaas niet altijd lukt, hoe je ook je best doet, is een gegeven.
Kijk maar naar het verhaal van de zwanen in de Uithof ?
Heb het filmpje openbaar op YouTube gezet. Het is helaas onmogelijk om het stelen van zwaneneieren tegen te gaan als de zwanen hun nest bouwen op een plek die toegankelijk is voor de mens.
Vandaag zocht in naar de openingstijden van de oma speeltuin in Wateringen, de Kinderster geheten. Dit alvast ter voorbereiding op de dagen dat mijn kleindochter hier komt logeren. Er werd een mogelijkheid geboden om me aan te melden. Ik dacht dat het misschien leuk en nuttig kon zijn om op de hoogte gesteld te worden van nieuwtjes omtrent die speeltuin. Dus niets vermoedend meldde ik me aan. Om daarna te ontdekken dat ik nu lid was geworden van Facebook, zodat ik toegang had tot hun Facebookpagina..
Hoho, ik wilde helemaal geen lid worden van Facebook. Ik deel mijn leven al hier in mijn privé domeintje op internet. Ik wil geen vrienden zoeken op Facebook.
Inmiddels was ik al achter de openingstijden van de speeltuin en het adres, het enige dat ik wilde weten. Nu was het zaak om mijn Facebookaccount voor de zoveelste keer permanent te verwijderen. Ik moest spieken in Google hoe dat ook alweer moest. Het is bijzonder gemakkelijk om een account aan te maken in Facebook. En het gekke is dat Facebook mij dan nog blijkt te kennen van jaren geleden. Gegevens blijven kennelijk heel lang bewaard. Uit Facebook stappen is een stuk minder gemakkelijk, maar het kan gelukkig wel, ook al maakt Facebook de weg erheen niet gemakkelijk voor de consument.
Maar het is weer gelukt en ik haal opgelucht adem. Ik vind echt niets aan Facebook.
Gisteren heb ik niet geschreven, omdat ik een drukke dag had. Mijn jongste zoon kwam voor het eerst na lange tijd bij ons langs. De laatste jaren ging ik vaker naar hun toe, omdat dit handiger voor hun was met hun nog kleine kinderen. Maar nu kwamen ze dan toch met de twee meisjes, net voor het middagdutje van de kleinste.
Toen ze vertrokken voor dat dutje mocht de oudste mij ons blijven. Ik zou haar dan tegen de avond terugbrengen. Ik had het plan om haar de kangoeroes te laten zien die wij zo leuk vonden en die zij vast ook leuk zou vinden.
En dat bleek ook zo te zijn. We hebben zeker een half uur rond de kleine dierentuin gelopen en de kangoeroes en de witte duiven van alle kanten bewonderd. Ik maakte heel veel foto’s, waarvan meer dan de helft niet is geschoten. Waarschijnlijk zat het SDkaartje een tijd los. Ik loop nogal met mijn camera te zwaaien, omdat deze tegenwoordig startklaar en zonder hoesje aan een riem over mijn schouder hangt. Soms veranderen instellingen ook spontaan zonder dat ik dat wil en moet ik settings weer in de originele stand zetten.
In ieder geval ontbreekt minstens de helft van de foto’s die ik zo enthousiast maakte. Ik heb van de paar foto’s die nog wel enigszins gelukt zijn een piepklein filmpje gemaakt.
Vanmorgen begint de dag nogal grijs. Ik heb dan de gewoonte een kaars aan te steken op onze ontbijttafel ter verhoging van de sfeer. Vandaag besluit ik nog een kaars op de schoorsteen aan te steken. Ik weet niet waarom. En als vanzelf loop ik naar het laadje waarin ik wierrook heb liggen. Ik steek ook een wierrook aan, wat ik bijna nooit doe. Waarom doe ik dat? Ineens realiseer ik me dat het vandaag toevallig de sterfdag is van mij lieve tweedsgeborene Imran. Ik vond hem in de ochtend, misschien wel rond de tijd dat ik nu de wierrook pak en aansteek, levenloos in zijn bedje. Dat is nu alweer 37 jaar geleden. Toevallig is 37 een voor mij belangrijk getal. Ik ben geboren 7 minuten over 3 op nummer 37. Wat een toeval en hoe ondoorgrondelijk zijn de mechanismen van het bewustzijn en het onbewuste.
Imran, van wie ik helaas nooit een foto heb genomen. Zijn gezichtje staat in mijn geheugen gegrift
We maken onze ochtendwandeling op deze wat mistige ochtend. Als we richting het zwanenechtpaar lopen zien we al vanuit de verte de zwanen beiden in beweging. Ze lijken druk in de weer te zijn. ‘De kleintjes zijn zeker geboren,’ zegt Ahmad. ‘Ze zijn blij.’
Als we dichterbij komen zien we dat er geen sprake is van blijdschap. Het nest is leeg en er zijn nergens zwanenkuikens te bekennen. Pa zwaan is druk bezig grassprieten op het nest te gooien. Hij is het nest aan het restaureren voor een nieuwe leg. Mamma zwaan is zich uitvoerig haar buik aan het wassen. Zij heeft daar zo lang geen tijd voor gehad, zittend op haar eieren. Het breekt ons hart dit te moeten zien. Nergens zijn stukjes te bekennen van eierschalen. ‘Als een dier de eieren zou stelen, dan zouden het niet alle eieren zijn,’ zegt Ahmad. En dan zouden we restanten zien van de eierschalen. Maar nee, de eieren zijn verdwenen zonder een spoor achter te laten. Er is maar één dierenvijand die dit doet, de mens. Maar waarvoor of waarom in godsnaam?
Als we verder lopen is het alsof ik een gat in mijn buik voel. Ik heb intens medelijden met het zwanenpaar. Ik betreur het dat ze nu weer hun nest gaan bouwen op dezelfde kwetsbare plek, zo dicht lang een pad waar het tweebenige monster passeert.
Bij thuiskomst vraag ik het aan de chat gpt in mijn telefoon waarom mensen zwaneneieren stelen. Ik krijg het volgende antwoord:
Mensen stelen soms zwaneneieren omdat ze denken dat ze deze kunnen verkopen of omdat ze ze willen uitbroeden en zelf zwanen willen opvoeden. Het is echter verboden om zwaneneieren te stelen, aangezien zwanen beschermde dieren zijn in veel landen en het illegaal is om hun nesten of eieren te verstoren. Bovendien kan het stelen van zwaneneieren ernstige gevolgen hebben voor het voortbestaan van de zwaanpopulatie in een gebied. Als u getuige bent van het stelen van zwaneneieren, kunt u een dierenbeschermingsorganisatie of de politie waarschuwen. This message has been generated by Nova – download it for free: https://novaappai
Helaas zijn wij alleen getuige van het lege nest en hebben we niemand op het stelen kunnen betrappen. Aangezien dit zwanenechtpaar weer een nest optuigt op dezelfde kwetsbare plek vrees ik voor een herhaling.
We wonen op het randje van Den Haag. Naast onze wijk strekt zich de Uithof uit en daarachter bevindt zich het Westland. Als je die kant op rijdt kom je verspreid liggende dorpen tegen, wijken met nieuw gebouwde landhuizen in rustige buurten maar vooral veel kassen. Er worden met name veel bloemen en planten gekweekt maar evengoed tomaten, druiven en andere eetbare gewassen.
We hadden gehoord dat er een tuincentrum moet zijn niet ver bij ons vandaan waar ze prachtige planten verkopen voor een niet al te hoge prijs. Ahmad zocht het op en kwam bij ene Bleker.
Ik rijd erheen, maar daar aangekomen zien we een man voor zijn kassen staan die bezig is met het snijden van snijbloemen. Hij vertelt me dat hij alleen snijbloemen verkoopt. Het tuincentrum dat ik zoek heet Lentekriebels en is een stuk verderop. Ik rijd verder en zodra we weer een grote kas zien zegt Ahmad: ‘Hier zal het zijn’. Ik parkeer de auto en we zien binnen veel planten in een verder uitgestorven ruimte. Hier is het dus ook niet. Ik steek de weg over waar een man op een ladder een hoge heg staat te snoeien. ‘Weet u waar hier in de buurt een tuincentrum is?’ Jazeker, dat is nog een stuk verderop. ‘Maar nu u er toch bent, waarom gaat u niet even kijken naar mijn kangoeroes.’ We lopen een stukje verder en zien dan achter een hek een grote wei met diverse kangoeroes. Twee hebben jonkies in hun buidel. Ik heb mijn camera niet bij me en maak door de spijlen van het hek met mijn mobiel een paar foto’s. De kangoeroes zijn schrikachtig en hoppen weg als ze mij zien klungelen met de telefoon. Wat een schattig gezicht.
Ik spreek de man weer even als we teruglopen. ‘Wat een aparte huisdieren. U vraagt geen intree.’ Nee. De man lacht een mooi gebit bloot. ‘Ik heb de centjes niet nodig. Ik heb mijn geld wel verdiend. Mijn hele leven heb ik gewerkt in de snijbloemen, samen met mijn vrouw.. En nu is het alleen maar genieten. Samen met mijn meissie op de racefiets uitstapjes maken. Hij gooit het loof dat hij geknipt heeft achter zich in de wei en dat wordt gegeten door zijn dieren. ‘Ze eten ook uit mijn hand.’
Na nog een verkeerde stop voor een andere kas, waar ook alleen snijbloemen worden verkocht, wijst een vriendelijk achtpaar ons de weg. Nog een klein stukje verder. En ja hoor, daar is het tuincentrum waar alleen planten worden verkocht en geen andere flauwekul dingetjes. De planten zijn heel goed verzorgd en staan er fris bij. We kopen er een stel. Ik neem me voor om vaker te gaan, want de prijs valt erg mee.
Vandaag ging onze wandeling zoor het parkje in onze buurt naar het Kruidvat. Ik had paracetamol nodig en lippenstift die in de aanbieding was. Spannender kan ik het niet maken.
We zagen dat het park met de waterkant er een beetje verloederd uit zag. Het is duidelijk dat het groen niet meer zo wordt onderhouden en dat het overal liggende afval niet meer regelmatig wordt weggehaald. De krokussen en de narcissen zijn inmiddels uitgebloeid en worden nu overwoekerd door een lelijke grote plant met kleine witte bloemetjes. Ik weet al dat deze plant de hele zomer zal gaan heersen over het grasveld aan de waterkant, omdat dat vorig jaar ook zo was. Een lelijk en rommelig gezicht.
Als je er oog voor hebt zie je hier en daar nog wel spontaan wat moois bloeien:
Ook ontdekken we dat de brandnetel kennelijk een aantrekkelijke plant is voor lieveheerbeestjes, wat we niet wisten.
We verkennen onze dreef vanaf het begin op de terugweg. Ik heb een brief gekregen dat ze bezig zijn met schilderwerkzaamheden voor de buitenboel in onze straat. Dat verbaasde me, omdat ze immers ook plannen zouden hebben om ons geliefde buurtje plat te gooien. Ik zie nergens steigers en schilders aan het werk, maar wel een omheinde plek waar Smits Vastgoedzorg materialen heeft opgeslagen. Er zitten ook een paar mannen. Waarschijnlijk schaftpauze. Er is wordt dus kennelijk wel gewerkt. We wachten het af. Het blijft een mysterie of de sloop echt zal doorgaan en waarom ze dan zo intensief onderhoudswerkzaamheden plegen aan de huizen en portiekflats die er nog steeds staan. ‘Als ik hier weg moet, dan ga ik,’ zeg ik tegen Ahmad, alsof ik een andere keus zou hebben. Misschien maak ik het niet eens meer mee ?.
