Maandelijks archief: mei 2023

Niet te vroeg juichen

Geplaatst op door
3

Het lopen gaat wel beter maar het vocht is nog niet uit de knie. De pijn blijft terugkomen in vlagen, maar alle verbetering is meegenomen. Ik blijf het rustig aandoen, ook al word ik daar af en toe wat rusteloos van. Lezen is leuk, maar een mens heeft ook behoefte aan andere indrukken.

Vandaag maakten we weer ons vertrouwde rondje in de Uithof. Moeder zwaan zit nog steeds te broeden. Vader zwaan heeft zich nu opgesteld aan de rand van het pad en dat schrikt voorbijgangers af. Ik heb wat stukjes kaas bij me. Ik strooi er wat van uit als we bij de zwanen komen. Pa zwaan, die indrukwekkend groot oogt, komt dreigend op ons afgelopen met zijn grote zwarte zwemvliezen. ‘Ik kijk wel uit,’ zeg ik tegen Ahmad. Ik heb geen enkele behoefte aan nog meer auw in mijn lichaam. Er komt van de andere kant van het pad een fietser aan, die afstapt als hij de grote zwaan nadert. Hij probeert langs de zwaan te lopen naast zijn fiets met de fiets tussen hem en de zwaan, maar de zwaan stelt zich zo dreigend op dat hij toch maar rechtsomkeert maakt.

Dan gaat de zwaan achter een eend aan die de stukje kaas aan het oppikken is die de zwaan heeft laten liggen. Wij maken daarvan gebruik door snel achter de zwaan langs te lopen over een strook gras naast het pad.

Vandaag was het voor het eerst nodig de parasol uit te klappen die ik onlangs heb besteld. Ik ben reuzeblij met het degelijke ding dat ik voor een prikkie heb gekocht. Materiële dingetjes kunnen ook weleens een gevoel van geluk geven op zijn tijd. We hebben onze eigen chill-ruimte gecreëerd en dat is genieten…..

Vleugels

Geplaatst op door
Beantwoorden

Vanmorgen gingen we samen boodschappen doen. We hebben afgesproken dat we voortaan een beetje vooruit zullen denken over wat we willen eten zodat we om de zoveel dagen boodschappen kunnen doen met de auto in plaats van met de fiets.

Ik heb mijn gewone Nikes verwisseld voor mijn andere Nikes Pegasus die veel meer demping hebben voor de voet, in de hoop dat ik daarmee beter zal kunnen lopen zonder kniepijn. En werkelijk, ik loop ineens veel beter en vrijwel zonder pijn. Als ik door de Action loop op zoek naar een melkklopper en tandpasta voel ik me alsof ik vleugels heb, zo licht lijk ik ineens te lopen. Ik merkte vanmorgen al dat het beter ging met mijn knie. Het gevoel ineens ergens te lopen zonder pijn komt als een verrassing. Ik besef dat alles wat je kan doen met je lichaam, zoals lopen, iets pakken, kunnen zien en horen helemaal niet vanzelfsprekend is maar iets om dankbaar voor te zijn. Ik voel me dankbaar.

Het is nu precies twee weken geleden dat ik het ongeluk kreeg. Voor het herstel van een zwaar gekneusde knie staan twee tot drie weken. In pechgevallen kan het 6 weken duren of langer. En nu ben ik al een stuk gevorderd met mijn herstel!

Ik realiseer me dat ik naarmate ik ouder ben geworden steeds minder vertrouwen heb gekregen in het herstel van mijn eigen lichaam en ook in medici. Telkens als ik iets heb denk ik ‘misschien blijf ik er dit keer in’. Dan zie ik mijn karkas als een oude auto die niet meer op te lappen is.

Dat had ik helemaal niet toen ik jonger was. Ook toen viel ik regelmatig en had ik allerlei ongelukken, maar nooit maakte ik me zorgen of het wel goed zou komen. Ik kan me herinneren dat ik meestal mijn moeder troostte als ik iets had in plaats van dat zij mij troostte. ‘Het komt wel goed, mamma.’

En nu ben ik een soort hypochonder die bij elk pijntje het ergste verwacht en erover loopt te zeiken. Zo wil ik helemaal niet zijn. Ik wil het vertrouwen in de lichamelijke veerkracht (zelfs van een oudere) niet verliezen. Blijven geloven in de natuurlijke genezingskracht van het lichaam. ‘Tijd heelt alle wonden’ luidt het gezegde en indien niet, dan is het goed om te blijven genieten van wat nog wel kan. Tot het einde…..Dat neem ik me nu voor.

En voorzichtig zijn en goed opletten wat je doet is natuurlijk ook verstandig. Van je fouten leer je.

Leeshonger

Geplaatst op door
6

Ik merk dat ik de laatste tijd boeken verslind in mijn e-reader. Gelukkig kan ik er 10 tegelijk lenen bij de digitale bibliotheek. Ik merk ook dat de man naast mij juist niet veel leest. Hij heeft last van branderige ogen, waarschijnlijk hooikoorts als gevolg van de Hollandse graspollen. Gelukkig heeft hij ook andere dingetjes te doen, zoals werken aan zijn tiffany, zijn cristales.

Ik heb ook zin om weer te gaan schilderen, mijn vorm van handenarbeid, maar mijn knie ligt liever ergens rustig op een bankje terwijl ik een boek lees. Dat komt goed uit, want ik geniet de laatste tijd enorm van lezen. Straks ga ik voorzichtig proberen wat te fietsen op de hometrainer om mijn knie wat te wennen aan meer beweging. Normaal kijk ik dan films, documentaires of series op de tablet. Maar nu trekt mij dat totaal niet. Ik ga kijken of ik mijn e-reader ook kan klemmen in die houder voor de tablet en dan lekker verder lezen.

Wat is het toch mooi dat schrijvers je helemaal kunnen meenemen in de wereld van een fictieve ander door middel van hun boeken. Ik vind dat echt razend knap. Lezen is voor mij een heel fijne bezigheid. Herkent de lezer van mijn weblog dat?

Het was mooi weer vanmiddag, zodat ik op de loungebank buiten in de zon kon lezen met mijn been omhoog. Het geluk van een gepensioneerde.

Lichamelijke gesteldheid/ leeftijd

Geplaatst op door
Beantwoorden

Een vriendin van mijn leeftijd zei me dat zij zich niet herkent in het verband dat ik leg tussen mijn lichamelijk onwelzijn van dit moment en mijn leeftijd. Zij voelt zich helemaal niet oud, hoewel zij ook bepaalde dingen minder durft en kan dan toen zij jonger was.

Ik ben daarover gaan nadenken en besef dat zij gelijk heeft. Je kan van een blessure die je hebt niet je leeftijd de schuld geven. Iedereen kan lelijk vallen en daardoor tijdelijk of permanent zwaar geblesseerd zijn. Dat heeft niets met leeftijd te maken.

Ik zag alweer een hele tijd terug een documentaire over mensen van allerlei leeftijden met zwaar lichamelijk letsel ten gevolge van een ongeluk. Eén casus daarvan maakte op mij veel indruk.

Het betrof een nog vrij jong man (misschien rond de 45 jaar). Hij was erg sportief en gewend geweest altijd veel te sporten. Zijn vrouw had kanker en lag ziek thuis. Op een nacht moest hij naar het toilet en liep hij de trap af. Hij deed daarbij het licht niet aan, omdat hij zijn vrouw die toch al slecht sliep niet wilde storen. Hij verstapte zich op de trap en kwam ten val. Hij hield daaraan een dwarslaesie over. Je ziet in die documentaire hoe onder andere het herstelverloop van deze man gevolgd wordt. Hij heeft in het begin nog hoop dat het gevoel in zijn benen zal terugkomen. De eerste 6 weken schijnen cruciaal te zijn. Het gevoel komt niet terug en hij moet verder leven met het besef dat hij voor de rest van zijn leven vanonder verlamd zal zijn. Hoeveel pech kan een mens hebben! Zijn verhaal greep me aan.

Bovenstaande is een voorbeeld van een jongere man, die moet verder leven zonder de functie van zijn benen. Een voorbeeld van het feit dat het verlies van bepaalde functies niet alleen te maken heeft met leeftijd. Er zijn helaas te veel mensen op de wereld die als gevolg van ongelukken of ziekten vroegtijdig in hun leven met uitval van functies te maken hebben.

Dat ik bij mezelf nu alles op één hoop gooi en de artrose in mijn handen en mijn zere knie en ribbenkast wijt aan het ouder worden klopt dus voor geen meter.

Daarnaast heb ik mezelf voorgenomen om niet meer te veel uit te wijden over mijn lichamelijk ongemak in dit weblog. Er zijn verdulleme wel leukere of interessantere dingen om het over te hebben.

Hier iets anders om over na te denken:

in een tijdperk van consumentisme is het repareren van dingen een daad van rebellie