Het miniatuurtje is eindelijk klaar. Een hoop gepriegel waar ik niet blij van werd. Maar het verhaal erachter is zo mooi en ik wilde het zo krijgen dat Ahmad zich kon herkennen en een blijvende jeugdherinnering in beeld zal hebben.

Het verhaal erachter is als volgt. Als jongen moest Ahmad al jong meewerken op het land. Vanaf ongeveer zijn tiende jaar ging hij al op pad met de muilezels. Hij moest tomaten plukken, of olijven of watermeloenen of mais, enz. Al naar gelang het seizoen. Op een keer reed hij bij het krieken van de ochtend naar huis op zijn muilezel, die vol beladen was met tomaten. Hij had nog een muilezel bij zich met meloenen. Die zie je niet op dit schilderijtje (te klein). Maar de muilezel, waar hij op zat (die met de tomaten) struikelde ergens over. Ahmad viel voorover van de muilezel. Gelukkig had hij zich niet bezeerd. Maar de tomaten waren allemaal gevallen en gekneusd. Niets meer waard voor consumptie.

Ondanks dat hij hard moest werken, vaak in de zinderende hitte, bewaart hij goede herinneringen aan de tijd als jongen in de campo. Dat heb ik geprobeerd voor hem vast te leggen. Zelf ben ik er niet helemaal tevreden mee. Dat ben ik met geen enkel schilderij. Maar van alle fouten en onhandigheden leer ik.

Ik ben moe van het gepriegel. Ik hoorde het al van ervaren schilders. Een klein schilderijtje is lastiger om te schilderen dan een groot doek. Dit dingetje is maar 20 x 30. Maar het hardboard plankje past wel mooi in een lijstje van een Ikea-reproductie die hier al hing toen we hier kwamen wonen.

Het viel niet mee. Tijdens het schilderen was ik af en toe moedeloos. Ze noemen dat de ´painters curse´. Dat is de fase dat je almaar de gelijkenis niet te pakken krijgt en je steeds dingen ziet die niet kloppen. Het is dan verleidelijk om het helemaal op te geven en het doek weg te smijten.

Maar dat doe ik nooit. Ik heb tot nu toe nog geen enkel canvas of hardboard-schilderij weggegooid. Het mooie van olie verf is dat je de verf kan wegschrapen, dat je contouren kan veranderen door kleuren terug te duwen. Een klein lijntje kan al een wereld van verschil maken en de gelijkenis zit hem in het spel van licht en schaduw. Monden en tanden bepalen veel. Kortom het is een ´uitdaging´ om een portret te schilderen. Ik kijk met veel interesse naar You Tube om te zien hoe anderen het doen. Een grote favoriet van mij is Florent Farges. En ook mag ik graag kijken naar de portretwedstrijd die gehouden wordt in Engeland, Portret Artist Of The Year

Ik kan daar met veel aandacht naar kijken. Mooi om te zien dat elke schilder zijn of haar eigen stijl en benadering heeft. Ik leer daar veel van. Maar ik leer ook veel van de adviezen die online op YouTube gegeven worden door diverse schilders.

Ik geloof dat ik portretschilderen wel het allerleukst vind om te doen. Het geeft een goed gevoel als je de expressie van een mens of dier goed kan overbrengen. Al schilderende leer ik veel over de persoon die ik schilder. Alsof je een kijkje krijgt in de ziel.

Ik schilderde nu mijn kleindochter. Het is frappant dat ik al schilderende ook gelijkenis zag met haar moeder in kleine trekjes. Dat is zo leuk om op te merken. Ik heb een paar weken elke dag wat zitten ´sleutelen´ aan dit schilderij en ik kan zeggen dat ik nu eindelijk een beetje tevreden ben over het resultaat. Op een goed moment moet je ophouden. Dan kan je niet verder. Eén verkeerde penseelstreek en je kan het volledig verpesten bovendien. Dus hier stop ik met het cadeau dat ik wil geven aan de andere opa en oma. Ik hoop dat ze er blij mee zijn. Ik ga hem ook nog inlijsten door een reproductie van Ikea uit de lijst te wippen en dit schilderij erin te stoppen.