Dat het zo een euforisch gevoel zou geven had ik niet verwacht. Het zijn maar vaccinaties, maar wel vaccinaties die deuren openen voor mensen. Ahmad moest eigenlijk pas donderdag, maar omdat we alle papieren bij ons hadden en er kennelijk genoeg ruimte was, mocht hij ook direct zijn prikje krijgen. We hadden weer een heel leuke en vrolijke prikdame, die pijnloos het naaldje bij ons ieder naar binnen bracht. Even later zaten we met een aantal anderen het kwartiertje wachttijd uit. We voelden ons als twee scholieren die zojuist hun examen hadden behaald en nu de wijde wereld in konden trekken met ons diploma. De dame had ons verzekerd dat we zelfs al met dit papiertje, waarop stond dat we twee vaccinaties hadden gehad, nu alle Europese grenzen over konden.

Dus blij reden we weer naar huis.

Met mijn rechteroog gaat het wat beter. Nu heb ik een kleine infectie in mijn rechtermondhoek. Een algehele malaise over rechts dus en slapjes voel ik me nog wel. Maar dat is (nog) niet van de prik. Ach ja, het gestel wordt ouder.

Zoals gewoonlijk gingen we veel te vroeg. De reden was dat ik altijd enige angst heb dat ik niet direct een parkeerplek kan vinden. De route naar de priklocatie wist ik inmiddels, omdat ik die al eens eerder gereden had om de route alvast te kennen. Dit soort dingen deed ik nooit toen ik jonger was. Ahmad ging met me mee, voor het geval dat ik slapjes zou worden van de prik en hij misschien moest terugrijden.

Meer dan een half uur voor de afgesproken tijd arriveerden we op de locatie in ’s Gravenzande. Ik parkeerde 100 meter voor de plaats van bestemming langs de weg, omdat ik al gezien had (bij mijn eerdere verkenningstocht) dat het parkeerplaatsje voor het buurtcentrum (of vroegere kerk?) erg vol was. We moesten langs verschillende controleposten in een niet al te lange rij. Vriendelijke medewerkers van de GGD richtten zich direct tot Ahmad. Kennelijk zag hij er ouder uit dan ik. De rij liep lekker door en niemand vroeg hoe laat onze afspraak was. Dat weten we dan voor de volgende keer.

De prikzuster stelde direct Ahmad op zijn gemak. ‘Gaat u maar zitten, meneer’. Terwijl ik daar toch stond met papieren in mijn hand en gekleed in een shirtje met korte mouwen. ‘Och ja, sorry,’ zei ze. ‘Ik had dat moeten zien. Maar wat gek dat ze niet een afspraak hebben gemaakt voor u allebei tegelijk.’ Dat kon niet meer,’ zei ik. ‘Die tijd was al bezet.’ ‘Meestal doen ze wel een oogje dicht,’ zei de vriendelijke zuster. Aha. Dat weet ik dan ook weer. Vrijdag gaat Ahmad voor zijn eerste prik en op die dag ga ik vragen of we de tweede prik samen kunnen krijgen.

Het prikje stelde niets voor. Het naaldje is zo dun dat het niet eens gaat bloeden. Voor de zekerheid kreeg ik toch een pleistertje. Na het prikje moesten we een kwartier wachten in een wachtkamer. Om te kijken of ik niet beroerd zou worden. Er kwam een rode kruis medewerker langs, die met iedereen een praatje maakte om te vragen hoe men zich voelde. Hij sprak direct Ahmad aan. ‘Hoe gaat het, meneer?’ ‘Goed,’ zei Ahmad.

Eenmaal thuis waren we ruim op tijd voor ons tweede kopje koffie.