Dat het zo een euforisch gevoel zou geven had ik niet verwacht. Het zijn maar vaccinaties, maar wel vaccinaties die deuren openen voor mensen. Ahmad moest eigenlijk pas donderdag, maar omdat we alle papieren bij ons hadden en er kennelijk genoeg ruimte was, mocht hij ook direct zijn prikje krijgen. We hadden weer een heel leuke en vrolijke prikdame, die pijnloos het naaldje bij ons ieder naar binnen bracht. Even later zaten we met een aantal anderen het kwartiertje wachttijd uit. We voelden ons als twee scholieren die zojuist hun examen hadden behaald en nu de wijde wereld in konden trekken met ons diploma. De dame had ons verzekerd dat we zelfs al met dit papiertje, waarop stond dat we twee vaccinaties hadden gehad, nu alle Europese grenzen over konden.

Dus blij reden we weer naar huis.

Met mijn rechteroog gaat het wat beter. Nu heb ik een kleine infectie in mijn rechtermondhoek. Een algehele malaise over rechts dus en slapjes voel ik me nog wel. Maar dat is (nog) niet van de prik. Ach ja, het gestel wordt ouder.