Mijn broer was, net als ik, een spiritueel zoeker. Beiden opgegroeid in een atheïstisch gezin, zochten wij ieder op onze eigen manier naar spiritualiteit. Ik werd, na een lange zoektocht, uiteindelijk moslim. Mijn hele omgeving minachtte mijn keuze voor deze in haar ogen ‘achterlijke’ godsdienst. Met name mijn ouders zagen mijn keuze om in een god te geloven als een teken van zwakte. Een naïeve keuze van iemand, die het leven kennelijk niet aan kon zonder god.
Mijn broer werd niet gelovig, zoals ik. Maar hij heeft nooit iets lelijks gezegd over mijn keuze. Hij was sowieso niet iemand die slecht sprak over een ander of een oordeel gaf over mensen. Ik herinner me de laatste keer dat ik hem opzocht in zijn bescheiden onderkomen in het kraakpand op de van Asch van Wijckskade 1 in Utrecht. Het is ook de laatste keer dat ik hem levend zag. Enkele maanden later zou hij sterven op een missie voor het Rode Kruis in Grozny.
Het was een heel fijn samenzijn met hem, waarin we over van alles en nog wat praatten. Ik vertelde hem enthousiast over mijn geloof en hij luisterde met belangstelling zonder oordeel en hij vertelde over een spiritueel leraar, genaamd Krishnamurti. Hij was weg van de leringen van deze intelligente denker.
Ik heb later geprobeerd te begrijppen waarom mijn broer zo enthousiast was over de lessen van deze denker door boeken van Krishnamurti te lezen. De boeken waren voor mij moeilijk te lezen en raakten me niet in de vorm van droge letters op papier.
Maar nu trof ik laatst op YouYube een kanaal aan met allemaal video’s van Krishnamurti. Daar zie je de (nu al een tijd overleden) wijze man aan het woord in interviews en lezingen. Op die manier komt datgene wat Krishnamurti te vertellen heeft meer bij mij binnen. Krishnamurti gelooft niet in een god. Hij ziet het concept god als bedacht door mensen en daarom niet als heilig. Maar hij ontkent heiligheid niet. Ik vind het interessant om naar deze man te luisteren, die geen antwoorden geeft, maar vooral vragen stelt, zodat een ieder zelf op onderzoek kan gaan naar antwoorden. Hij benadrukt het belang van zoeken naar waarheid door te kijken naar wat is, zonder oordeel of invulling van wat het zou kunnen of moeten zijn.
Ik ben nog een beetje ziekjes, De oogontsteking maakt me over de hele linie slap en zonder energie. Daarom kijk ik nu een film over het leven van Krishnamurti. Misschien ook interessant voor de lezer van dit weblog om te bekijken op een stille dag.
Tja… wazige uitspraken met het soort logica dat eigen is aan dit soort “gurus”.
Krishnamurti, Bhagwan, Jaggi Vasudev, Maharishi Yogi, noem ze allemaal maar op. De een nog slimmer dan de ander en voor veel mensen kennelijk een bron van inspiratie. Sommigen hebben op hoog niveau gestudeerd en zijn van grote invloed, ik onderschat het niet, maar ik bekijk ze liever met wat achterdocht. Ongeveer zoals een psych naar zijn cliënt kijkt, of beter: zoals een cliënt naar zijn psych kijkt.
Ze zijn meesters in het niet beantwoorden van vragen, door te counteren met tegenvragen die de schijn van wijsheid oproepen, en een doorbakken logica waar schijnbaar niet aan valt te tornen: “De gedachte is niet heilig, dus God, die voortkomt uit die gedachte kan ook niet heilig zijn”. In filmpjes bij voorkeur begeleid doir beelden van een zacht ruisende zee die het zand overspoelt, als sfeerversterker. Het is een wat laffe methodiek om vooral geen controverse op te roepen in wat je zegt. Ongeveer als een fotograaf die altijd achter i.p.v voor de camera opereert. Uiteraard helpt ook de charme van de Engelse taal met het zware Indiase accent. Het is bijna een komisch stereotype à la Peter Sellers in “The Party”.
Ik heb inmiddels mijn tweede prikje al gehad en ben dus helemaal gepfizerd tegen dat kwaadaardige virus. Zelfs de Indiase variant kan niet op tegen het spul. Geen last gehad van bijwerkingen ook. Je kunt met een gerust hart naar de GGD. ?
O, dat is een geruststelling (pfizer). Voel me overigens nog steeds over de hele linie slapjes. Wat zo een ooginfectie al niet kan doen met je, zucht. Ik heb gisteren een groot deel van de dag video’s van Krishnamurti bekeken. De man met het zorgvuldig over zijn kaalheid heen gekamde haar blijft me wel intrigeren. Hij noemt zichzelf juist géén goeroe of leraar. Hij benadrukt het feit dat om dingen te begrijpen je je juist moet losmaken van alles wat je geleerd hebt of ervaren. Op die manier zou je dingen helderder kunnen zien. Maar dat moet een ieder voor zichzelf doen. Hij kauwt verder niet voor hoe dat moet. Maar het blijft natuurlijk lastig. Kijken naar deze pratende man en het naar hem starende publiek met een schaapachtige uitdrukking op hun gezichten geeft me een gevoel van mededogen met zowel de man als het publiek. Ik zou ze allemaal een troostende knuffel willen geven. Ach ja, uiteindelijk moeten we het toch allemaal zelf uitzoeken. Het leven zelf is de leerschool en de wereld is als een spiegel.
Juist en bovendien correct ?