Deze paintcoach heeft niet eens zoveel volgers, maar ik heb enorm veel aan zijn adviezen om sneller en efficiënter te schilderen.
Paintcoach
Beantwoorden
Categorie archieven: schilderijen
Mijn lieve broer Hans
Laatst ging ik naar de speeltuin met mijn kleindochter, zij met haar fietsje zonder zijwielen. Het begon te miezeren, maar zij had het zo naar haar zin dat we alsnog verder liepen naar een andere speeltuintje in haar buurt. Een moeder met twee kleine zoontjes liep met me mee. Ondanks de regen gunde zij haar zoontjes ook nog wat meer pret. Het ging harder regenen en die moeder ging naar huis. Maar ik liet me overhalen om te blijven. Ik schuilde even onder een boom, wat niet erg hielp. Mijn sportschoenen waren doorweekt, maar het kon me niets schelen. Later werd het weer droog en droogden we langzaam weer op, terwijl mijn energieke kleinkindje haar ‘moves’ op de fiets liet zien. Rijdend vanaf een helling en dan heel goed ook weer remmend. Ik filmde het op mijn mobiel. Ineens hoorde ik een dreigend gesis vlak achter me. Een zwanenechtpaar met vier opgeschoten jongen was opzij van de speeltuin aan het eten van de plantjes tussen het gras. Ze waren inmiddels verder opgeschoven en wilden verder eten in de speeltuin. Ik stond kennelijk in de weg. Ik schrok en keek om, waar ik de sissende zwaan vlak achter me zag. Ik deed haastig een flink aantal passen naar voren en zei: ‘Sorry, zwaan’. Ik was blij dat ik er als 70-jarige zonder kleerscheuren en verwondingen vanaf kwam.
En dat deed me terugdenken aan heel vroeger, toen ik nog maar drie jaar oud was en met mijn anderhalf jaar oudere broer in een speeltuin In Vught was. We waren er met zijn tweeën heengegaan zonder onze moeder (dat kon toen nog; we waren de hele dag buiten zonder moeder). Het regende en ik had het eigenlijk niet zo naar mijn zin, weet ik nog. Alles was nat en er viel weinig te spelen. Maar Hans had het wel naar zijn zin, want hij was aan het spelen in een ‘vliegtuig’ dat op het speelterrein stond. Je kon daarin zitten en dat vond hij wel leuk. Op een goed moment kreeg hij honger en vroeg hij mij of ik even naar huis ging om boterhammen voor hem te halen. En dat deed ik. Want ik was gek om mijn grote broer en keek erg naar hem op. Toen ik thuis kwam, was mijn moeder een beetjes boos op Hans. Ze zei: ‘Hansje, hoe kon je nu je kleine zusje in haar eentje over het (onbewaakte) spoor naar huis laten gaan voor brood’. Dat was Hans, mijn lieve broer. Ik was dol op hem, maar hij had het niet in zich om me te beschermen tegen gevaren. Dat moest ik zelf doen. Alsnog zijn er weinig mensen van wie ik zoveel heb gehouden als van mijn broer. Ik mis hem. Hij krijgt een lijst en hij komt in de woonkamer te hangen.
Voor het eerst echt tevreden met schilderij
Op instagram en You Tube volg ik veel schilders. Daar leer ik van, maar ik wordt er ook weleens moedeloos van. Er zijn zoveel goede schilders die het veel beter doen dan ik. Zij zijn vaak al begonnen op jonge leeftijd, terwijl ik een autodidact ben, die pas begon te schilderen toen zij al 68 jaar was, zonder enige ervaring of kennis van het het vak.
Ik bood mijn schilderwerk een tijdje aan op marktplaats, maar ben daarmee gestopt, omdat er weinig tot geen belangstelling is voor wat ik maak en het me ook niet te doen is om wat te verkopen. Wel wil ik dat mensen graag naar mijn werkjes kijken en er een beetje blij van worden. Maar zelfs dat is niet altijd het geval. Vanuit diverse hoek krijg ik naast complimenten kritiek en wordt er soms zelfs lacherig gedaan over de gelijkenis die ik probeer op het doek te krijgen (portretten hebben mijn voorkeur). Dus laatst besloot ik rigoureus te kappen met mijn werk te plaatsen op marktplaats en ook voor niemand meer te schilderen dan voor mezelf. Als ík er maar goesting in heb.
En toen maakte ik in slechts enkele uurtjes dit zelfportret, waar ik zowaar tevreden over ben. Het is me opgevallen dat tekeningen of schilderijen die snel lukken meestal de beste zijn. In het begin van het karwei is er nog spontaniteit bij het zetten van de penseelstreken. Hoe meer je begint te knoeien met verhoudingen en dergelijke, hoe moeizamer het wordt. Als het niet direct lukt, wordt het meestal daarna ook niks.
Deze vind ik goed gelukt.
Ik heb besloten me er weinig of niets meer van aan te trekken wat een ander ervan vindt. Schilderen is beslissingen nemen en daarachter blijven staan. Ik ben ook gestopt met eerst de figuur te tekenen. Ik schilder direct de contouren met penseel en daarna kijk ik naar de vlakken van donker en licht. Dan kom ik pas op het laatst toe aan de details. Dit heb ik niet van mezelf, maar van YouTube geleerd. En het blijkt te werken en het proces te versnellen.
De foto is een oudje. Hij dateert uit 2006. Ik was toen in Cyprus bij mijn leermeester sheikh Nazim (moge Allah zijn mooie ziel voor eeuwig zegenen) en ik was heel gelukkig. Wat ik daar in mijn hand heb is een miswak.
Schilderijtje oppimpen
Mijn broer maakte tijdens zijn leven eenmaal een reis naar Indonesië, waar hij geboren is. Daar kocht hij een aantal schilderijen. Dat waren ‘lopende band schilderijen’ zoals die in de regel gemaakt worden voor toeristen. Op zo een schilderij zie je dan vaak een huisje of een vissersboot of een plantage, met op de achtergrond bergen. Het zijn wel echte schilderijen, op canvas geschilderd, maar de kleuren doen vaak wat onnatuurlijk aan. Mijn broer vond deze schilderijen kennelijk mooi genoeg om ze helemaal mee te sjouwen naar Nederland.
Na zijn dood nam ik de schilderijen in mijn huis. Het was voor mij een aandenken aan mijn lieve broer, maar echt mooi vond ik de schilderijen niet.
Afgelopen week kreeg ik het idee om een van de schilderijen over te schilderen. Dan zou ik ook direct een lijst hebben, wat altijd meegenomen is. Ik bedekte het hele schilderij met een turquoise onderlaag, zeer verdund. Toen zag ik dat de achtergrond van het schilderij met die vervaging van de kleuren best mooi was om als achtergrond te dienen voor een schilderij dat ik van plan was te maken.
Ik ben zelf blij met het resultaat. De man en de kinderen minder dan ik. Zij worden steeds kritischer op mijn werk ?. Maar ik ben er blij mee. ‘It’s my house and I hang on the wall what I want to.’
Niet altijd een succes
Zoals jullie weten kijk ik regelmatig filmpjes over hoe te schilderen op YouTube. Daar wordt gezegd door een ‘paintcoach’ dat je elke dag wat moet schilderen en liefst elke dag een nieuw schilderijtje, want dan zou je het meeste leren. Het grootste deel van je werkjes zijn dan studies, die je verder nergens meer voor gebruikt en die in stapels in je atelier blijven liggen.
Ik werk zo niet. Elk schilderij of elke tekening die ik maak heeft een bestemming. Het kan een cadeau zijn of ik wil er zelf naar kijken in mijn eigen huis of ik wil het verkopen. Het weggooien of omgekeerd tegen de muur zetten van een schilderij vind ik zonde van werk en materiaal. Ik heb nog geen enkel schilderij weggegooid of zonder doel weggezet. Dat zal op een keer misschien wel gebeuren, want er komt ooit een einde aan de muren die ik ermee kan vullen.
Zoals ik vertelde heb ik nu twee schilderijen verkocht aan eenzelfde opdrachtgever. Zij heeft de schilderijen voorzien van dure lijsten en liet mij die ook zien. Ik voel me daarmee heel vereerd. Maar over het laatste schilderij dat ik maakte heeft zij haar twijfels. Ze vindt het niet zo op haar ouders lijken als zij zou willen. Toch wilde zij het nemen, omdat zij het anders erg vond voor mij. Ik heb er mijn tijd en aandacht aan besteed. Maar ik heb haar op het hart gedrukt dat ik dat beslist niet wil. Ik wil alleen het schilderij aan haar verkopen als zij er 100 % blij mee is en anders niet. Het kan gebeuren dat een schilderij niet helemaal naar verwachting is. Dus ik heb gezegd: ‘Denk erover na. Laat het desnoods aan je moeder zien, voor wie het een cadeau zou zijn. Als zij het niks vindt, dan wil ik niet dat je het van me koopt’.
Ze zal het me nog laten weten. Ik schilder voor mijn plezier en om mensen blij te maken. Niet voor het geld. Als zij besluit om het niet te nemen, vind ik dat niet erg. Niet altijd kan een schilderij zo worden als de klant het bedoeld had. En alsnog mag zij dan, desgewenst, het schilderij gratis meenemen. Want aan in mijn huis ga ik het niet hangen en de beeltenis van deze mensen (ook al vertoont deze niet de gewenste gelijkenis) verdient meer respect dan in een hoek te staan verstoffen.
Kwetsbaar
Portretschilderen voor je plezier is leuk, maar zodra er een oordeel aan te pas komt van de toeschouwer van dat schilderij, dan komt de kwetsbaarheid van de schilder om de hoek kijken.
Dat zie ik gebeuren bij de schilders in het Rembrandt Project (een serie op tv) en ook bij de schilders van Sterren op het Doek (een andere door mij met interesse bekeken serie). Vooral het schilderen van een portret van iemand legt over en weer kwetsbaarheden bloot. Rembrandt had daar al problemen mee in zijn tijd. Mensen gaven hem opdracht voor een portret, maar wilden daar dan wel zo gunstig mogelijk opstaan. Rembrandt was soms te eerlijk en dat werd niet altijd gewaardeerd door zijn klanten.
En dan is er nog de kwestie of een schilder een schilderij kan maken dat voldoende gelijkenis vertoont met de geportretteerde. De één kan dat beter dan de ander en dat is heel goed te zien in de serie Sterren op het Doek. Wat de schilder ziet, is bovendien niet altijd hetzelfde als wat de geportretteerde en de familie van de geportretteerde zien. Dus er is onzekerheid en kwetsbaarheid over en weer zodra er geportretteerd wordt.
Ik moest dus twee schilderijen maken voor een opdrachtgeefster. De schilderijen zijn bedoeld om een gevoelswaarde te hebben en een herinnering aan een helaas overleden persoon.
Het eerste schilderij ging vrij gemakkelijk en de klant was tevreden na enkele kleine aanpassingen. Morgen komt zij het ophalen. Als zij dan vraagt naar wat het moet kosten, dan begin ik me al direct te schamen. Ik ben niet zakelijk en wat ik maak vind ik moeilijk in een prijs te vatten. Maar gelukkig heb ik op Marktplaats mijn prijzen al vastgesteld. Dus ik noemde gewoon die prijs. Het kost me iedere keer moeite om dat te doen.
En nu was het andere schilderij van haar vader en haar moeder samen ook zo goed als af. Ik liet het via de app aan mijn kinderen zien, zodat zij er een kritische blik op konden werpen. Mijn schoondochter gaf heel goede tips om met name het portret van moeder te verbeteren. Uiteindelijk was ik redelijk tevreden en mijn schoondochter vond het ook goed genoeg om het te laten zien aan de klant (via de app).
Dat deed ik dus met enige hartkloppingen. Wat zou zij ervan vinden? Zou de door mij gefantaseerde achtergrond in de smaak vallen? Wat zou ze vinden van haar geportretteerde vader en moeder, die zij heel goed kent en die ik alleen maar ken van een paar onduidelijke foto’s? Ik moest werken met deze zwartwit-foto:
Het was spannend voor mij om mijn schilderij aan de klant te laten zien. Ik wist al dat ze er zeker wat op zou aanmerken, want ze is daarin heel eerlijk. Ze vond de door mij gekozen achtergrond heel mooi, maar in het gezicht en met name de ogen van haar moeder herkende zij haar moeder niet. Zij en haar zus keken er goed naar en gaven me een heel duidelijke aanwijzing over hoe ik de verhoudingen in het gezicht van moeder verkeerd had geschilderd. Ik heb het nu aangepast en daarover was zij tevreden. Het is toch iedere keer weer zoiets als een ‘bevalling’. De geboorte dan een schilderij. Het geluk met olieverf is dat er altijd overheen kan worden geschilderd. Verkeerde verhoudingen en andere zaken kunnen nog verholpen worden. Dat kan niet met eenmaal genomen foto’s of eenmaal geboren kindjes.
Als de klant tevreden is, zal ik het schilderij in dit weblog tonen. Na dit schilderij wil ik weer even vrij gaan schilderen. Misschien iets uit het leven zelf en niet meer van een foto. Even zonder druk bezig zijn voor mezelf. En hopelijk genieten van lenteweer, dat naar verwacht wordt dit weekend eindelijk zal beginnen.
Blij met schilderij
Mijn eerste schilderij in opdracht is af. Het is makkelijk gegaan. Van elk schilderij dat ik maak leer ik en deze ging alweer gemakkelijker dan eerdere portretten. Ik merk nu zelf op wanneer ik lekker bezig ben. Dan komt er tegenwoordig steeds hetzelfde deuntje in mijn hoofd, een gouwe ouwe van Crosby Stills Nash. ‘Our house is a vert very very fine house, with two cats in the yard, life used to be so hahahard, but now it is so easy ‘cause of you, tralalalallalalallalal la…..enz’. En terwijl ik dat neurie ben ik dan lekker bezig met mijn kwastjes. Meestal moet ik niet te lang doorgaan. Een of twee uurtjes maximaal. Daarna moet ik echt weglopen, want dan zie ik het niet meer en is de ‘flow’ voorbij. Paint and go! Dit is hem uiteindelijk geworden.
De klant had wat opmerkingen over gelaatstrekken, die ik moest aanpassen, maar dat was gelukkig snel op te lossen. Het zit hem soms in een paar kleine penseelstreekjes. Het is allemaal zo subtiel. Maar uiteindelijk waren zij en haar zus tevreden. Dat doet mij dan ook echt plezier, want dat is mijn bedoeling met het schilderen voor anderen. Zij gaat het schilderij inlijsten en dan komt het te hangen in haar kantoor. Dat vind ik een grote eer.
En ik heb gemerkt dat zij mooie lijsten koopt. Mijn vorige schilderij dat ik voor haar maakte van haar eveneens overleden schoonvader ziet er ingelijst zo uit:
Ze zegt dat ze er nog altijd heel blij mee is. Dat is voor mij een hele opluchting, omdat ik een jaar getwijfeld heb over dat schilderij.
Maar zoals Banksy al schreef bij één van zijn graffiti muurschilderingen: ‘Met een lijst erom zou deze schildering erg mooi zijn’ (?)
Twee opdrachten voor schilderij
Al een tijdje sta ik op marktplaats met een paar van mijn schilderijen. Niet de meest artistieke site om jezelf te promoten. Ik bied daar een paar schilderijen aan die ik wel kwijt wil en ik bied mezelf ook aan om in opdracht portretten te schilderen van dieren en/of mensen.
Vandaag kreeg ik ineens een bericht van iemand voor wie ik een jaar geleden haar schoonvader schilderde. Ik moest me toen nogal haasten met het schilderij, omdat het een verjaardagscadeau moest worden voor iemand. Dat heeft me toen veel stress opgeleverd. Opa moest met zijn kleinkindje geportretteerd, maar in wezen was dat een fantasie, omdat hij al overleden was toen het kindje geboren werd. Ik moest werken met een compositie van verschillende foto’s. Uiteindelijk was ik zelf niet zo blij met het schilderij. Maar nu hoorde ik dat degenen voor wie ik het maakte er wel nog steeds heel blij mee zijn.
Mijn opdrachtgeefster wil nu opnieuw een schilderij van mij en dit keer van haar vader, die helaas pas geleden is overleden. Ik moet dit keer naschilderen van een zwartwit foto van haar beide ouders. En nu wil zij het hoofd van haar moeder en de handen van haar ouders het liefst in een andere positie geschilderd dan op de foto is afgebeeld. Een uitdaging dus weer. Ik vind het een hele eer om dit te mogen doen. Gelukkig had ik net weer een schilderij af en wist ik nog niet goed wat nu te gaan schilderen.
Ahmad is blij met zijn portret. Zijn zus wil nu ook een schilderij van mij. Een schilderij van haarzelf met haar overleden man. Ik vind dat heel leuk om te gaan doen en wil dat gaan schilderen als ik weer in Spanje ben.
Al met al geven deze opdrachten mij een beetje moed om verder te schilderen. Niet dat ik dat anders niet had gedaan, maar het is voor mij leuk om anderen blij te maken met mijn werkjes. Als leraar op YouTube kijk ik de laatste tijd veel naar deze paint coach. Hij geeft simpel en duidelijk schilderadvies en eindigt altijd met de bemoedigende woorden: ‘Go get painting!’.
Schilderij af en prikken
Inmiddels heb ik het schilderij van mijn kinderen weer op de ezel gezet om het portret van mijn kleindochter bij te werken. Ik ben ontevreden over hoe ik haar heb afgebeeld. Zij is nu 5 jaar en drie maanden. Haar gezichtje verandert met de dag, lijkt het wel. Zo lastig om het gezichtje van een kind in beeld te krijgen. Maar olieverf is geduldig. Je kan vegen, krassen en opnieuw schilderen. Van mijn fouten leer ik het meeste.
En ik heb een afspraak voor 2 Covid inentingen. Ahmad nog niet, want voor hem moet het telefonisch gebeuren, omdat hij niet kan inloggen met zijn digiD. De lijn is zo druk bezet dat men ‘mij niet te woord kan staan’. Ik moet het op een ‘later tijdstip’ opnieuw proberen. Dat blijf ik doen, als een hond die zich ergens in vastbijt en niet los wil laten ?.
En….het is gelukt, ook de man naast me krijgt zijn prikken. Dat is een opluchting…..
N.B. Mensen die in 1951 of daarvoor geboren zijn en bovendien een digiD hebben kunnen op internet een afspraak maken voor een Covid vaccinatie via de volgende link. (Met dank aan iemand die mij hierop attent maakte via haar weblog).
Gekopieerd uit het AD van vandaag:
09:56
Wie in 1949, 1950 en 1951 is geboren – de volgende groep die aan de beurt is – kan vanaf vandaag online alvast een prikafspraak inplannen. Het gaat om ruim 500.000 mensen die het vaccin van Pfizer en BioNTech krijgen. Binnenkort krijgen zij een brief met uitnodiging in de bus. Voor een prik kunnen zij terecht bij één van de ruim tachtig GGD-vaccinatielocaties.
Koepelorganisatie GGD GHOR Nederland vraagt om afspraken zoveel mogelijk online te doen, omdat de komende weken het vaccinatietempo omhoog gaat. Naar verwachting komen er meer vaccins beschikbaar. GGD’s en huisartsen vaccineerden vorige week bijna een half miljoen mensen. In de loop van mei moeten per week meer dan een miljoen mensen worden gevaccineerd.
Makkelijk schilderen
Deze maakte ik echt in enkele uurtjes. Vermeld moet wel worden dat alle credits moeten gaan naar de oorspronkelijke schilder of schilderes van dit schilderij. De mijne is nageschilderd en dat is veel gemakkelijker dan zelf zo een schilderij maken.
Cadeau voor mijn kleinste kleinkind, met dank aan de oorspronkelijke schilder(es).