De laatste tijd is dit mijn favoriete paintcoach. Tot op heden dacht ik geen schilderles te willen volgen in vivo bij een echte schilder. Ten eerste omdat ik het leuk vind zelf dingen te ontdekken en in mijn eentje te experimenteren zonder dat er iemand op mijn vingers kijkt. Ik kies ook graag mijn eigen onderwerpen uit en kan tot op heden alleen schilderen als een onderwerp mij wat doet.
Maar nu heb ik eigenlijk al heel veel schilderijen gemaakt met door mij gekozen onderwerpen en op dit moment is er niets wat ik supergraag wil schilderen na het portret van de buurvrouw, waar ikzelf redelijk tevreden over ben.
In Spanje kan ik les nemen op loopafstand van mijn huis achterin een winkel die ook schilderbenodigdheden verkoopt. Tot nu toe had ik daar geen zin in en dat was misschien wel een beetje uit gebrek aan zelfvertrouwen. Nu denk ik er toch over om het wel te gaan doen, ook omdat we nu langere tijd in Spanje hopen te verblijven.
Eerst wilde ik ook niet zomaar wat schilderen, maar nu heb ik echt behoefte aan lessen in schildertechniek. Voor mijn part moet ik daar alleen maar appels en peren schilderen. Ik wil leren!
En in mijn dagdromen denk ik erover met de opgedane kennis een portret van mijn vriend P. te gaan schilderen.
Vandaag probeer ik een klein schilderijtje van mij dat beneden aan de muur naast mijn deur hangt, op de plaats waar voorheen een afvoer van een kacheltje zat, na te schilderen. De woningbouw had het gat afgedekt met een plankje en daarop schilderde ik een kabouter om het wat op te fleuren en omdat ik het een grappig idee vond dat naast mijn voordeur nog een deurtje zou zijn voor kabouters.
olieverf op plankje 20 x 25
Zo zag de kabouter er uit jaren geleden.
En nu ziet het arme manneke er zo uit. De verf is afgebladderd door weer en wind.
Dus ik besloot een nieuwe kabouter te schilderen. Een kopie van de oude kabouter, omdat ik die wel leuk vind. Maar het lukt me gewoon niet! Ik krijg de kabouter nog wel uit de verf, maar de bloemetjes rondom, de deur en het stoepje. Het werd gewoon niks vandaag. Wat een geklodder. Hoop dat het morgen beter gaat ?.
Ik maakte de foto op een moment dat zij wat triest was. Ik vond haar expressie toen heel mooi en ook het licht dat op haar viel. Haar handen heeft zij heel vaak zo gevouwen als zij tegen me praat. Het is een heel karakteristieke houding voor haar.
Ik ga zo naar haar toe voor haar boodschappen. Ik zal haar een foto laten zien van het schilderij. Als zij hem goed genoeg vindt mag ze het schilderij hebben en doe ik er een lijstje om voor haar. Spannend!
Ze vond hem mooi en ik ga dus een lijstje eromheen kopen voor haar. Ze mag hem alvast hebben voor haar verjaardag in december, als ik er niet zal zijn.
Toen ik voor haar de boodschappen haalde op de fiets, zag ik onderweg schilders die aan een muurschildering aan het werken waren op de zijgevel van een portiekflat. Ik vond het mooi om te zien hoe zij aan het werk waren. Het is mij een raadsel hoe je de verhoudingen zo goed kan krijgen als je zo dicht op het werk zit. Ze werkten met brede schilderskwasten.
Misschien werken ze vanaf een sjabloon en hoeven ze alleen ‘in te kleuren’? Ik weet het niet.
Ik zie dat hij zelf ook steeds beter gaat schilderen. Zijn instructies zijn altijd simpel, kort en bondig. Het wordt echt tijd dat ik ik het portret van de buurvrouw ga afmaken. Na de reünie van morgen zal mijn hoofd er hopelijk meer naar gaan staan. Genieten van het mooie weer met een goed boek is trouwens ook heel aantrekkelijk.
Ik zag het al toen ik een plasje ging doen in de nacht van dinsdag op woensdag. De amplifier van het internet, die de modem van het de ene kant van het huis moet versterken tot in onze slaapkamer, knipperde oranje. Foute boel, dacht ik direct. Onderweg naar de WC zag ik dat de lampjes van de modem helemaal niet oplichtten in het donker en toen wist ik het zeker: het internet had het begeven.
De volgende ochtend lichtte ik de man naast me in. Hij belde direct zijn provider Jazztel om het euvel te melden. Nadat telefonisch gecheckt was dat er echt niets anders aan de hand was dan een kapotte modem, werd ons een nieuwe modem beloofd. Even later kregen we bericht dat deze morgen bezorgd zou worden.
We zaten dus ruim een dag zonder Wifi. Met mijn 3 gig mobiele internet hoopte ik twee keer te kunnen meedoen aan Nederland in Beweging op mijn telefoon en twee keer te kunnen fietsen met Netflix op de telefoon. De rest kon me niet veel schelen en uit zuinigheid zette ik de rest van de tijd mijn roaming uit.
Eigenlijk vond ik het wel heerlijk rustig, zo een dagje zonder internet. Ik luisterde niet naar de radio en las geen krant. Maar mijn kinderen zagen me ook niet online op whatsapp en dat vonden ze raar. Dus aan het einde van de dag, toen ik even mijn roaming aanzette, kreeg ik een bezorgde reactie van mijn zoon, de lieverd. Of het wel goed ging, want ik was zo stil. Ik kon ze geruststellen en nog net gauw mijn schoondochter feliciteren met haar vaste contract en toen verdween ik opnieuw uit de digitale ether.
Ik heb een boek van 404 bladzijden uitgelezen (Het smelt, geschreven door Lize Spit, een aanrader). En ik ben opgeschoten met mijn enorme canvas met de 7 paarden in zee.
Schilderij in wording…60 x 90… dat is wel flink kwasten, hoor ?
Maar nu we sinds vanochtend weer internet hebben, vind ik dat ook fijn. Hoewel ik nú pas (om 19.35 uur) even achter mijn laptop heb plaatsgenomen. En dat was om een nieuw boek te downloaden op mijn ereader. Lezen is leuk en zet me altijd aan het denken en dromen. De figuren in een boek zijn soms zo levend en herkenbaar voor me, dat ik ze mis als het boek uit is. Ik blijf er vaak daarna nog over nadenken, alsof deze mensen uit het boek werkelijk bestaan.
Morgen gaan we voor een weekend naar de dochter van Ahmad. We hebben daar een mooi vakantiehuisje gehuurd, op loopafstand van waar zij wonen. Ik neem mijn camera en laptop mee en zal de lezer op de hoogte houden van dit familiebezoek. Op de heenweg zullen we in Arrahal langsgaan bij Encarna. Zij is de weduwe van Ahmads broer, die helaas een jaar gelden overleden is na een ziekbed.
De spiegel heb ik weggehaald, want ik heb geen zin in het maken van een portret van mijn eigen kop. Het zou een goede oefening zijn, naar men zegt. Maar ik wil helemaal niks oefenen. Oefenen waarvoor? Ik hoef niks te bereiken en geen diploma. Alle tekeningen en schilderijen die ik tot nu toe gemaakt heb, waren bedoeld als werkstukken met een door mij beoogd resultaat. Niet om omgekeerd tegen de muur te zetten of weg te gooien. Zonde van het werk en de verf. Als een schilderij minder goed gelukt is, dan is dat jammer. Over het ene ben ik meer tevreden dan het andere. Maar oefenen om wille van het oefenen alleen, dat doe ik niet. Ik zit niet meer op school. Ik schilder om iets te produceren en om er gaandeweg voor mezelf wat van te leren. Maar dingen die me niet boeien doe ik niet.
Dus het wordt toch het beeld van de droom die ik had, het prachtig blauwe water met de witte paarden. Ik kan niet abstract schilderen, maar ik moet echt een voorbeeld hebben. Ik vind een paard een dermate mooi dier dat ik meen dat ik op zijn minst mijn best kan doen het natuurgetrouw weer te geven. Dus ik zocht op internet diverse foto´s van paarden bij elkaar, printte die uit in zwart wit en groepeerde deze op ongeveer hetzelfde manier als in mijn droom. Daar moet ik het mee doen. Ben benieuwd wat er van dit schilderij terecht komt.
Het wordt in ieder geval een groot schilderij. 60 x 90 cm. Mijn grootste schilderij tot nu toe. Vandaag ging ik naar de Chinese winkel. Dat is hier net zoiets als de Action in Nederland. Ik kwam thuis met een canvas van 50 x 60, maar zag dat ik eigenlijk 50 x 70 wilde hebben. Dus ik weer terug met dat canvas. Ik mocht hem ruilen. Er was geen maat 50 x 70, dus pakte ik maar 60 x 90. Het meisje dat me hielp aan de kassa ging nog vragen aan een collega of er ergens in het magazijn nog een 50 x 70 was (dat vond ik lief van haar) maar die was er niet. Dus ik liep naar huis met een 60 x 90. Ik heb er een goed gevoel over. Zo een mooie droom verdient een groot doek. Het zal me even bezig houden. Want ik loop niet al te hard en doe graag ook andere dingen .
Terwijl Ahmad elke dag langdurig en geconcentreerd bezig is aan het vervaardigen van een tiffany raamdecoratie, ben ik iemand die alleen af en toe langs het schilderijtje loopt dat ik aan het maken ben en dan kan ik daarmee soms een half uur tot een klein uurtje mee bezig blijven. Soms zelfs nog minder. Dan verander ik alleen een klein dingetje dat in mijn oog springt en roept om bijstelling. Ik kan niet lang achter elkaar schilderen. Dat deed ik in het begin van mijn schildertijd wel. Ik bleef maar doorgaan en soms ‘zag’ ik het niet meer, maar dan klodderde ik toch door, met frustratie tot gevolg. Ik moet het hebben van weglopen en dan weer terugkomen en opnieuw kijken. Daarom bewonder ik schilders die wel uren kunnen blijven schilderen en een portret bijvoorbeeld afmaken in 4 uur tijd. Ze stappen wel af en toe naar achteren, maar gaan vervolgens door. Ik stap ook naar achteren en stoot daarbij soms per ongeluk Ahmad of zijn bureaustoel aan, maar ik moet het vooral hebben van echt weglopen uit de ruimte en bezig gaan met wat anders.
Ik legde gisteren de laatste hand aan een schilderijtje voor mijn jongste dochter. Naar een foto waarop zij staat afgebeeld als driejarige met haar negenjarige grote zus. Als ze wil mag ze het hebben. Met lijstje en al.
30 x 40 0lieverf
Wat ik nu ga maken weet ik nog niet. Maar ik heb zin om te gaan tekenen. Laatst, toen we kerst vierden, ging de vriend van mijn jongste dochter even aan tafel tekenen met de oudste kleindochter. Hij tekende uit zijn hoofd heel leuke karikaturen van dieren. Een aap, een leeuw, een slang en een giraffe. De uitdrukking op de gezichten van de dieren was geweldig getroffen. Ik ga nu proberen na te tekenen uit mijn hoofd wat hij daar tekende. Een mens is nooit te oud om te leren.
Het is al een tijdje af, maar elke dag keek ik nog even of er wat moest veranderen. En eigenlijk houdt het dan nooit op. Je moet er gewoon een keer een punt achter zetten, want anders gaat het hele proces tegenstaan. Tevreden ben ik nooit, maar hoe zou dat ook kunnen als je een beginneling bent op leeftijd. Ik ben niet meer dan een zondagsschilder, zoals Johan Derksen dat noemde in de afgelopen aflevering van ´sterren op het doek´. Ik was wel onder de indruk van het werk van met name de tekenaars in deze aflevering. Weer eens bleek hoe belangrijk het ook is om naar de persoon die je schildert te luisteren en goed te bedenken wat deze wel en niet belangrijk vindt, als je deze gaat portretteren. Dat had de houtskooltekenares goed begrepen en terecht koos Johan voor haar tekening. Mooi gedaan met die staafjes houtskool en wattenstokjes waarmee zij werkt. Ik vind houtskool een prachtig medium om mee te werken, maar ik begrijp niet hoe deze knappe meid dat doet zonder zelf helemaal zwart te worden op haar handen en gezicht van die houtskoolstaafjes. Ik zou in haar plaats mezelf en het doek helemaal onder smeren op de plaatsen waar dat niet bedoeld is.
Toch viel me op dat kunstwerken in zwart wit heel mooi kunnen overkomen en minder opdringerig ogen dan werken in kleur. Ik kan me voorstellen dat mensen met een moderne inrichting liever zo een zwart wit werk in huis willen hangen dan een gekleurd schilderij, vooral als het een portret betreft. Dat zwart-witte komt dramatisch en gevoelvol over zonder te uitdrukkelijk aanwezig te zijn.
Mijn laatste schilderij is wel behoorlijk kleurrijk, maar gelukkig niet al te groot van afmeting. Ik maakte het voor de trotse opa van dit kleinkind.
En dit is nu het schilderij dat ik voor ze heb. Ze zijn er enthousiast over en dan ben ik ook tevreden.
olieverf 40 x 50
We vonden ook een houten lijst voor het schilderij bij Leroy Merlin. Ik betaalde er maar 12,45 euro voor. Dat is ongeveer de helft van wat zo een lijst bij Hornbach in Nederland kost.
