Niet zo mooi als in mijn droom, maar het blijft handwerk. Ahmad is er blij mee en gaat er een lijst voor kopen.
Schilderij van de droom af
Beantwoorden
Categorie archieven: schilderijen
Geen internet
Ik zag het al toen ik een plasje ging doen in de nacht van dinsdag op woensdag. De amplifier van het internet, die de modem van het de ene kant van het huis moet versterken tot in onze slaapkamer, knipperde oranje. Foute boel, dacht ik direct. Onderweg naar de WC zag ik dat de lampjes van de modem helemaal niet oplichtten in het donker en toen wist ik het zeker: het internet had het begeven.
De volgende ochtend lichtte ik de man naast me in. Hij belde direct zijn provider Jazztel om het euvel te melden. Nadat telefonisch gecheckt was dat er echt niets anders aan de hand was dan een kapotte modem, werd ons een nieuwe modem beloofd. Even later kregen we bericht dat deze morgen bezorgd zou worden.
We zaten dus ruim een dag zonder Wifi. Met mijn 3 gig mobiele internet hoopte ik twee keer te kunnen meedoen aan Nederland in Beweging op mijn telefoon en twee keer te kunnen fietsen met Netflix op de telefoon. De rest kon me niet veel schelen en uit zuinigheid zette ik de rest van de tijd mijn roaming uit.
Eigenlijk vond ik het wel heerlijk rustig, zo een dagje zonder internet. Ik luisterde niet naar de radio en las geen krant. Maar mijn kinderen zagen me ook niet online op whatsapp en dat vonden ze raar. Dus aan het einde van de dag, toen ik even mijn roaming aanzette, kreeg ik een bezorgde reactie van mijn zoon, de lieverd. Of het wel goed ging, want ik was zo stil. Ik kon ze geruststellen en nog net gauw mijn schoondochter feliciteren met haar vaste contract en toen verdween ik opnieuw uit de digitale ether.
Ik heb een boek van 404 bladzijden uitgelezen (Het smelt, geschreven door Lize Spit, een aanrader). En ik ben opgeschoten met mijn enorme canvas met de 7 paarden in zee.
Maar nu we sinds vanochtend weer internet hebben, vind ik dat ook fijn. Hoewel ik nú pas (om 19.35 uur) even achter mijn laptop heb plaatsgenomen. En dat was om een nieuw boek te downloaden op mijn ereader. Lezen is leuk en zet me altijd aan het denken en dromen. De figuren in een boek zijn soms zo levend en herkenbaar voor me, dat ik ze mis als het boek uit is. Ik blijf er vaak daarna nog over nadenken, alsof deze mensen uit het boek werkelijk bestaan.
Morgen gaan we voor een weekend naar de dochter van Ahmad. We hebben daar een mooi vakantiehuisje gehuurd, op loopafstand van waar zij wonen. Ik neem mijn camera en laptop mee en zal de lezer op de hoogte houden van dit familiebezoek. Op de heenweg zullen we in Arrahal langsgaan bij Encarna. Zij is de weduwe van Ahmads broer, die helaas een jaar gelden overleden is na een ziekbed.
Het worden toch de paarden en niet het zelfportret
De spiegel heb ik weggehaald, want ik heb geen zin in het maken van een portret van mijn eigen kop. Het zou een goede oefening zijn, naar men zegt. Maar ik wil helemaal niks oefenen. Oefenen waarvoor? Ik hoef niks te bereiken en geen diploma. Alle tekeningen en schilderijen die ik tot nu toe gemaakt heb, waren bedoeld als werkstukken met een door mij beoogd resultaat. Niet om omgekeerd tegen de muur te zetten of weg te gooien. Zonde van het werk en de verf. Als een schilderij minder goed gelukt is, dan is dat jammer. Over het ene ben ik meer tevreden dan het andere. Maar oefenen om wille van het oefenen alleen, dat doe ik niet. Ik zit niet meer op school. Ik schilder om iets te produceren en om er gaandeweg voor mezelf wat van te leren. Maar dingen die me niet boeien doe ik niet.
Dus het wordt toch het beeld van de droom die ik had, het prachtig blauwe water met de witte paarden. Ik kan niet abstract schilderen, maar ik moet echt een voorbeeld hebben. Ik vind een paard een dermate mooi dier dat ik meen dat ik op zijn minst mijn best kan doen het natuurgetrouw weer te geven. Dus ik zocht op internet diverse foto´s van paarden bij elkaar, printte die uit in zwart wit en groepeerde deze op ongeveer hetzelfde manier als in mijn droom. Daar moet ik het mee doen. Ben benieuwd wat er van dit schilderij terecht komt.
Het wordt in ieder geval een groot schilderij. 60 x 90 cm. Mijn grootste schilderij tot nu toe. Vandaag ging ik naar de Chinese winkel. Dat is hier net zoiets als de Action in Nederland. Ik kwam thuis met een canvas van 50 x 60, maar zag dat ik eigenlijk 50 x 70 wilde hebben. Dus ik weer terug met dat canvas. Ik mocht hem ruilen. Er was geen maat 50 x 70, dus pakte ik maar 60 x 90. Het meisje dat me hielp aan de kassa ging nog vragen aan een collega of er ergens in het magazijn nog een 50 x 70 was (dat vond ik lief van haar) maar die was er niet. Dus ik liep naar huis met een 60 x 90. Ik heb er een goed gevoel over. Zo een mooie droom verdient een groot doek. Het zal me even bezig houden. Want ik loop niet al te hard en doe graag ook andere dingen .
Paint and go
Terwijl Ahmad elke dag langdurig en geconcentreerd bezig is aan het vervaardigen van een tiffany raamdecoratie, ben ik iemand die alleen af en toe langs het schilderijtje loopt dat ik aan het maken ben en dan kan ik daarmee soms een half uur tot een klein uurtje mee bezig blijven. Soms zelfs nog minder. Dan verander ik alleen een klein dingetje dat in mijn oog springt en roept om bijstelling. Ik kan niet lang achter elkaar schilderen. Dat deed ik in het begin van mijn schildertijd wel. Ik bleef maar doorgaan en soms ‘zag’ ik het niet meer, maar dan klodderde ik toch door, met frustratie tot gevolg. Ik moet het hebben van weglopen en dan weer terugkomen en opnieuw kijken. Daarom bewonder ik schilders die wel uren kunnen blijven schilderen en een portret bijvoorbeeld afmaken in 4 uur tijd. Ze stappen wel af en toe naar achteren, maar gaan vervolgens door. Ik stap ook naar achteren en stoot daarbij soms per ongeluk Ahmad of zijn bureaustoel aan, maar ik moet het vooral hebben van echt weglopen uit de ruimte en bezig gaan met wat anders.
Ik legde gisteren de laatste hand aan een schilderijtje voor mijn jongste dochter. Naar een foto waarop zij staat afgebeeld als driejarige met haar negenjarige grote zus. Als ze wil mag ze het hebben. Met lijstje en al.
Wat ik nu ga maken weet ik nog niet. Maar ik heb zin om te gaan tekenen. Laatst, toen we kerst vierden, ging de vriend van mijn jongste dochter even aan tafel tekenen met de oudste kleindochter. Hij tekende uit zijn hoofd heel leuke karikaturen van dieren. Een aap, een leeuw, een slang en een giraffe. De uitdrukking op de gezichten van de dieren was geweldig getroffen. Ik ga nu proberen na te tekenen uit mijn hoofd wat hij daar tekende. Een mens is nooit te oud om te leren.
Schilderij af
Het is al een tijdje af, maar elke dag keek ik nog even of er wat moest veranderen. En eigenlijk houdt het dan nooit op. Je moet er gewoon een keer een punt achter zetten, want anders gaat het hele proces tegenstaan. Tevreden ben ik nooit, maar hoe zou dat ook kunnen als je een beginneling bent op leeftijd. Ik ben niet meer dan een zondagsschilder, zoals Johan Derksen dat noemde in de afgelopen aflevering van ´sterren op het doek´. Ik was wel onder de indruk van het werk van met name de tekenaars in deze aflevering. Weer eens bleek hoe belangrijk het ook is om naar de persoon die je schildert te luisteren en goed te bedenken wat deze wel en niet belangrijk vindt, als je deze gaat portretteren. Dat had de houtskooltekenares goed begrepen en terecht koos Johan voor haar tekening. Mooi gedaan met die staafjes houtskool en wattenstokjes waarmee zij werkt. Ik vind houtskool een prachtig medium om mee te werken, maar ik begrijp niet hoe deze knappe meid dat doet zonder zelf helemaal zwart te worden op haar handen en gezicht van die houtskoolstaafjes. Ik zou in haar plaats mezelf en het doek helemaal onder smeren op de plaatsen waar dat niet bedoeld is.
Toch viel me op dat kunstwerken in zwart wit heel mooi kunnen overkomen en minder opdringerig ogen dan werken in kleur. Ik kan me voorstellen dat mensen met een moderne inrichting liever zo een zwart wit werk in huis willen hangen dan een gekleurd schilderij, vooral als het een portret betreft. Dat zwart-witte komt dramatisch en gevoelvol over zonder te uitdrukkelijk aanwezig te zijn.
Mijn laatste schilderij is wel behoorlijk kleurrijk, maar gelukkig niet al te groot van afmeting. Ik maakte het voor de trotse opa van dit kleinkind.
Morgen hopen we de baby te gaan zien
En dit is nu het schilderij dat ik voor ze heb. Ze zijn er enthousiast over en dan ben ik ook tevreden.
We vonden ook een houten lijst voor het schilderij bij Leroy Merlin. Ik betaalde er maar 12,45 euro voor. Dat is ongeveer de helft van wat zo een lijst bij Hornbach in Nederland kost.
Paintcoach
Deze paintcoach heeft niet eens zoveel volgers, maar ik heb enorm veel aan zijn adviezen om sneller en efficiënter te schilderen.
Mijn lieve broer Hans
Laatst ging ik naar de speeltuin met mijn kleindochter, zij met haar fietsje zonder zijwielen. Het begon te miezeren, maar zij had het zo naar haar zin dat we alsnog verder liepen naar een andere speeltuintje in haar buurt. Een moeder met twee kleine zoontjes liep met me mee. Ondanks de regen gunde zij haar zoontjes ook nog wat meer pret. Het ging harder regenen en die moeder ging naar huis. Maar ik liet me overhalen om te blijven. Ik schuilde even onder een boom, wat niet erg hielp. Mijn sportschoenen waren doorweekt, maar het kon me niets schelen. Later werd het weer droog en droogden we langzaam weer op, terwijl mijn energieke kleinkindje haar ‘moves’ op de fiets liet zien. Rijdend vanaf een helling en dan heel goed ook weer remmend. Ik filmde het op mijn mobiel. Ineens hoorde ik een dreigend gesis vlak achter me. Een zwanenechtpaar met vier opgeschoten jongen was opzij van de speeltuin aan het eten van de plantjes tussen het gras. Ze waren inmiddels verder opgeschoven en wilden verder eten in de speeltuin. Ik stond kennelijk in de weg. Ik schrok en keek om, waar ik de sissende zwaan vlak achter me zag. Ik deed haastig een flink aantal passen naar voren en zei: ‘Sorry, zwaan’. Ik was blij dat ik er als 70-jarige zonder kleerscheuren en verwondingen vanaf kwam.
En dat deed me terugdenken aan heel vroeger, toen ik nog maar drie jaar oud was en met mijn anderhalf jaar oudere broer in een speeltuin In Vught was. We waren er met zijn tweeën heengegaan zonder onze moeder (dat kon toen nog; we waren de hele dag buiten zonder moeder). Het regende en ik had het eigenlijk niet zo naar mijn zin, weet ik nog. Alles was nat en er viel weinig te spelen. Maar Hans had het wel naar zijn zin, want hij was aan het spelen in een ‘vliegtuig’ dat op het speelterrein stond. Je kon daarin zitten en dat vond hij wel leuk. Op een goed moment kreeg hij honger en vroeg hij mij of ik even naar huis ging om boterhammen voor hem te halen. En dat deed ik. Want ik was gek om mijn grote broer en keek erg naar hem op. Toen ik thuis kwam, was mijn moeder een beetjes boos op Hans. Ze zei: ‘Hansje, hoe kon je nu je kleine zusje in haar eentje over het (onbewaakte) spoor naar huis laten gaan voor brood’. Dat was Hans, mijn lieve broer. Ik was dol op hem, maar hij had het niet in zich om me te beschermen tegen gevaren. Dat moest ik zelf doen. Alsnog zijn er weinig mensen van wie ik zoveel heb gehouden als van mijn broer. Ik mis hem. Hij krijgt een lijst en hij komt in de woonkamer te hangen.
Voor het eerst echt tevreden met schilderij
Op instagram en You Tube volg ik veel schilders. Daar leer ik van, maar ik wordt er ook weleens moedeloos van. Er zijn zoveel goede schilders die het veel beter doen dan ik. Zij zijn vaak al begonnen op jonge leeftijd, terwijl ik een autodidact ben, die pas begon te schilderen toen zij al 68 jaar was, zonder enige ervaring of kennis van het het vak.
Ik bood mijn schilderwerk een tijdje aan op marktplaats, maar ben daarmee gestopt, omdat er weinig tot geen belangstelling is voor wat ik maak en het me ook niet te doen is om wat te verkopen. Wel wil ik dat mensen graag naar mijn werkjes kijken en er een beetje blij van worden. Maar zelfs dat is niet altijd het geval. Vanuit diverse hoek krijg ik naast complimenten kritiek en wordt er soms zelfs lacherig gedaan over de gelijkenis die ik probeer op het doek te krijgen (portretten hebben mijn voorkeur). Dus laatst besloot ik rigoureus te kappen met mijn werk te plaatsen op marktplaats en ook voor niemand meer te schilderen dan voor mezelf. Als ík er maar goesting in heb.
En toen maakte ik in slechts enkele uurtjes dit zelfportret, waar ik zowaar tevreden over ben. Het is me opgevallen dat tekeningen of schilderijen die snel lukken meestal de beste zijn. In het begin van het karwei is er nog spontaniteit bij het zetten van de penseelstreken. Hoe meer je begint te knoeien met verhoudingen en dergelijke, hoe moeizamer het wordt. Als het niet direct lukt, wordt het meestal daarna ook niks.
Deze vind ik goed gelukt.
Ik heb besloten me er weinig of niets meer van aan te trekken wat een ander ervan vindt. Schilderen is beslissingen nemen en daarachter blijven staan. Ik ben ook gestopt met eerst de figuur te tekenen. Ik schilder direct de contouren met penseel en daarna kijk ik naar de vlakken van donker en licht. Dan kom ik pas op het laatst toe aan de details. Dit heb ik niet van mezelf, maar van YouTube geleerd. En het blijkt te werken en het proces te versnellen.
De foto is een oudje. Hij dateert uit 2006. Ik was toen in Cyprus bij mijn leermeester sheikh Nazim (moge Allah zijn mooie ziel voor eeuwig zegenen) en ik was heel gelukkig. Wat ik daar in mijn hand heb is een miswak.
Schilderijtje oppimpen
Mijn broer maakte tijdens zijn leven eenmaal een reis naar Indonesië, waar hij geboren is. Daar kocht hij een aantal schilderijen. Dat waren ‘lopende band schilderijen’ zoals die in de regel gemaakt worden voor toeristen. Op zo een schilderij zie je dan vaak een huisje of een vissersboot of een plantage, met op de achtergrond bergen. Het zijn wel echte schilderijen, op canvas geschilderd, maar de kleuren doen vaak wat onnatuurlijk aan. Mijn broer vond deze schilderijen kennelijk mooi genoeg om ze helemaal mee te sjouwen naar Nederland.
Na zijn dood nam ik de schilderijen in mijn huis. Het was voor mij een aandenken aan mijn lieve broer, maar echt mooi vond ik de schilderijen niet.
Afgelopen week kreeg ik het idee om een van de schilderijen over te schilderen. Dan zou ik ook direct een lijst hebben, wat altijd meegenomen is. Ik bedekte het hele schilderij met een turquoise onderlaag, zeer verdund. Toen zag ik dat de achtergrond van het schilderij met die vervaging van de kleuren best mooi was om als achtergrond te dienen voor een schilderij dat ik van plan was te maken.
Ik ben zelf blij met het resultaat. De man en de kinderen minder dan ik. Zij worden steeds kritischer op mijn werk ?. Maar ik ben er blij mee. ‘It’s my house and I hang on the wall what I want to.’
